เออ!...ตามมาทำไม..ถ้าไม่รักยายผีป่า?!!

นี่ ผู้รู้จริง ถ้าไม่มีประสบการณ์ตรง แยกแยะขนาดนี้ไม่ได้หรอก

 

เจ๊ลักก็เคยโดนฮะ
ของเคยหัว
(b-uh)

 

เฮ้อ...ตื่นมาตั้งแต่ตีสี่ ลูกชายน้องสาวที่อยู่บ้านเพราะเรียนที่พัทยา มีเจ้าคนกลาง ม. ๒ กับเจ้าป้อง ตัวแสบ ม.๑ (พวกมันย้ายที่เรียนเป็นอาชีพ!)

น้องเอริร์ทต้องไปคอนแวนต์ที่ชลบุรี น้องสาวเขามีประชุมลูกค้า สองโมงเช้า มาปลุก "พี่เอื้อมไปส่งน้องเอิร์ทนะ"

ไม่ไหมว่ะ...รถพี่ที่ไปชลบุรีเมื่อวานน่ะ มันล้อส่ายแล้ว ดอกยางไม่ดีไม่พอมันดังอี๊กๆๆๆ อีก เมื่อวานเข้าทางเบี่ยงยังส่วย นี่ไม่รู้จะกลับไปทองผาภูมิถึงไหม ตกข้างทางไหมไม่รู้!

ส่วนจะไปเอารถของผู้สื่อข่าวป้ายแดงไปใช้ มันต้องรอออฟฟิสเปิด น้องเอริทขาดเรียนเป็นวันที่ ๓ โดนคนดูแลยำแน่

ที่เขาเบื่อไม่อยากไปอยู่หอพัก ก็เพราะว่า คนดูแลที่เป็นสะใภ้ครูชอบด่า ชอบบ่น

โทไปบอกพ่อเขาที่ทองผาภูมิ ว่าน้องเอริทเบื่อพี่เลี้ยงแล้ว พี่หมี(ลูกชายคนโตของน้องสาวยาย) ก็บ่นว่า ไม่ชอบที่ครูประจำชั้นชอบต่อว่า สักวันจะชกหน้าให้ แค่มาสายก็ประจานไม่รู้จบรู้สิ้น ชอบยึดของ มือถือ หนังสือนี่เอาไปไม่คืนเลย ปรับเงินเวลาทำผิด

เก๋ก็บอกว่า บ้านเธอมันเป็นอะไรกันนักกันหนากับเรื่องครูเรื่องโรงเรียนนี่ เด็กมันต้องอยู่ในกฎของเขา

ยายก็เลยตอบผัวไปว่า

ถ้ามันไม่บีบคั้นเด็กมากไป ก็โอเค แต่ถ้ามันยังกับอยู่ในคุก ให้มันออกมาเรียนแบบโฮมสคูลอย่างไอ้ป้องดีกว่า เน้นเอาที่มันสนใจจริงๆ เอาดีที่มันถนัดจริงๆ

เรื่องโฮมสคูลนี่ จะว่าดีก็ดี หากทางบ้านและเด็กมีวินัยในตน แต่ถ้าอยากออกจากระบบปกติมาเข้าโฮมสคูลเพราะเบื่อการเรียนนี่ไม่ควรให้เด็กออกมา ส่วนมากเด็กที่เข้าระบบเรียนด้วยตนเองที่บ้านนี่จะเป็นพวกไฮเปอร์ หรือ ออทิสติกที่เก่งเฉพาะทาง พวกนี้สมาธิเขาจะสั้น แต่ความฉลาด เขาดีมากๆ เขาไม่นิ่ง เวลาไปนั่งเรียนเขานั่งนิ่งๆ ไม่ได้ ครูก็หาว่าดื้อ

ลูกน้องสาวมันเป็นทุกคน โดยเฉพาะไอ้ป้อง

ยายเลยเสี้ยมสอนมันให้ออกจากระบบ แล้วมาเน้นที่มันชอบ

ตอนเอามันไปอยู่ทองผาภูมิ มันอยากเรียนคาถาอาคม เล่นของขลัง (อันนี้ป้าเอื้อมพาบ้า หรือมันบ้าในสายเลือดมาก่อนไม่รู้)

แต่มันไม่เจออาจารย์ที่เก่งที่จะตอบคำถามหรือสอนมันได้ มันไปที่สุรินทร์ก็เจอแต่อาจาน ไม่ใช่อาจารย์

มันเคยคิดเอาดีทางต่อยมวย ชอบมวยแต่เด็กๆ ขึ้นเวทีตั้งแต่ไม่ถึงห้าขวบ มันเอาเงินค่าชกข้ามรุ่นของมันมาให้ยายแดง กับน้องเอิร์ท ไอ้นี่มันกตัญญูแม้จะกวนสัน ต. ไปหน่อย แต่มันมีสัมมาคาระวะ (ชั่วขณะ)


เอาความสนใจปัจจุบันของมัน มันอยากเป็ฯนักผสมพันธุ์วัว

สิ่งที่ยายชอบนิสัยอีกอย่างของเจ้าป้องคือ

มันตื่นไปเรียนเช้ามาก มันรับผิดชอบตัวมันเองดี
ที่มันน่ารำคาญเช้านี้คือ

มันรอพี่ชายขับรถไปส่ง(คนล่ะโรงเรียน) แต่พี่ชายมันไปสาย มันชอบไปเช้า มันเลยร้องไห้ ซึ่งป็นอย่างนี้มาตั้งแต่อนุบาลแล้ว

เมื่อคืนกลับบ้านถึงหกทุ่ม งานคืบหน้าไปเยอะ อย่าว่าฉบับนี้ลิเกนะคะ เพราะฉบับแรกโดนคอมเพลนเรื่องงานกราฟิก การออกแบบลูกเล่นนิตยสารมันไม่ค่อยมีลูกเล่น ฉบับนี้เลยเล่นมากไปเลย แต่เรื่องภาพนี่สิ ไม่อยากให้ลงมากเกินไป เนื่องจากกินเนื้อที่มาก (เอาเนื้อดีกว่าเอาน้ำดีไหม ไม่ใช่นิตยสารก๊อสสิบดารานี่เนาะ)

เมื่อวานฝรั่งเขาถามหลังจากที่เห็นรูปเล่มของหนังสือ (พวกนี้อ่านไทยได้ดี) แต่ล่ะคนฐานะทางการงานการเงินดีทั้งนั้นห้าหกคน พออาจารย์ทอม(สอนมหาลัยในกรุงเทพ) แนะนำว่านี่คือแม่ของน้องดิน(เอิร์ท) ทุกคนก็หันมาทักทาย แล้วพอเขาแนะนำว่า นี่คือนิตยสารธรรมะที่แม่น้องดินเขาทำ เท่านั้นล่ะเขาบอกว่า ทีมเวริคคงเยอะน่าดู ออฟฟิสเธออยู่ที่ไหน

ยายผีป่าบอกว่า

อยู่ที่แล็ปทอปตัวนี้ กับสมอง และร่างกายของฉัน รถของฉัน กล้องอันนี้ มือถืออันนี้เพื่อนฉันให้ เราไม่มีออฟิสหรูๆ อย่างที่นี่เลย นักเขียนยังเขียนงานส่งทางเมลล์ หรือไปรษณีย์ ยายเลยเอาลายมือของนักเขียนรุ่นพี่(ของแม่) มาให้ดู ฝรั่งเขาอึ้ง เพราะลายมือพี่ท่านสวยมากแม้จะเขียนยาวเพียงไร ยายเลยบอกว่า ทุกคนเขียนให้ด้วยใจนะคะ ไม่มีค่าใช้จ่ายอะไรมากมาย จนกว่าเราจะมีรายได้พอที่จะขอบคุณเขาได้ อย่างฉันนี่ไม่มีเงินเดือนนะ ค่าเดินทาง ค่าที่พัก ยังไม่กล้าเบิกมาก


ยายหันไปมอง บก. ประจำที่นี่ฝ้ายข่าว แล้วหันมามองกลุ่มฝรั่ง นั่นคนนั้น เขาเข้ามาอาทิตย์ล่ะครั้ง มาถึงนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ไม่นานก็ลุกไป เงินเดือนเขามากกว่าใครๆ

ลุงทอมเลยบอกว่า เธอกลับมาที่นี่เถอะ

ยายเลยขำ

เพราะว่าถ้ามาที่นี่

ผัวกับลูกๆ ระอาเป็นแน่ แค่นี้เขาก็บ่นอยู่แล้ว ทิ้งเงินไว้พอค่านมน้องตอง กับค่าขนมลูกไปเรียน ส่วนค่าใช้จ่ายอื่นๆ บอกว่า เอาน้ำลูบท้องไปก่อน..อิอิ...

ตอบลูกผัวไปว่า...คนเราถ้ามีความรับผิดชอบ และรักษาสัจจะวาจา ต่อให้มันไม่ได้อะไรตอบแทนทางการเงิน แต่ทางคุณค่าของความเป็นคน เราได้เต็มที่ ไม่มีใครยกย่องเรา ไม่มีใครให้คะแนนเรา แต่เรารู้ว่าเราทำตามที่สัญญาแล้วไม่บิดพริ้ว ไม่ทิ้งงาน ตราบใดที่เรายังไม่โดนเชิญออก และเราทำให้ดีที่สุด นี่คือสัจจะ เราภูมิใจ เรายกหางตัวเองคนเดียวก็ได้

ดีใจมากที่ฝรั่งชมว่า...เป็นงานสร้างที่ตรงกับยุคเศรษฐกิจพอเพียงจริงๆ(จ้า ...แม้ตัวเองจะไม่เพียงพอไปก็ตาม แต่ดีใจ)

ไหนๆ ก็เข้ามาเขียนแล้ว เขียนทิ้งไว้

อ่านวันล่ะบรรทัดไปนะ

เรื่องวัยรุ่นยุคนี้ต่อ

เจอกระดาษสมุดฉักหนึ่งหน้า ขยำๆ ในขยะ เลยหยิบมาคลี่อ่าน

เป็นจดหมายจากสาวนักเรียนที่ส่งหาเจ้าสามตัว ตัวใดตัวหนึ่ง


จากคนใกล้ตัว

หน้าตาดีนะรู้ไหม


ชื่ออะไร

มีคนซ้อนท้ายรถยัง

โดนเปิดยัง


อยากยัง

 

ยังคงอยู่พัทยาเป็นวันที่ ๑๒ แล้ว เหอๆ ...ลูกผัวระอา

ขอตัวไปกินข้าวก่อนแล้วจะหาเวลาอาบน้ำอาบท่า

เมื่อวานลูกอยากกินไอสครีม โหม หนึ่งถ้วย กับหนึ่งแท่ง ๘๐ บาท

พัทยาหน้าเลือดจริงๆ

น้ำพริกป่นปลาทูใส่แมงดา ครกเดียว ถ้วยเล็ก ๕๐ บาท (นี่ข้างทางนะคะนี่)

ถ้าใครจะไปพัทยา ถ้าว่าจ้างมอร์ไวด์เข้าซอย ถามราคาก่อน แล้วอย่าให้จอดระหว่างทางเชียว ท่านพี่คิดราคาเริ่มใหม่บวกราคาที่ตกลงกันด้วย

ก็ยายบอกจะไปออฟิส(สามกิโลได้จากบ้าน) ค่ารถ ๓๐ บาท เจอหลานชาย เลยให้จอดถามว่า จะไปไหน แล้วออกรถต่อ เขาคิด ๖๐ บาท ยายถามว่าทำไมขึ้นราคา เขาตอบว่า ก็สตาร์ทรถสองรอบ!

 

เห็นยายผีป่าเป็นอะไรว่ะ!

ยายผีป่ายินดีรับสายแทบทุกสายก็ว่าได้ จากทุกคน แม้บางทีลืมตาแทบจะไม่ขึ้น

ทีนี้ขอยกตัวอย่างนะจ๊ะ

สาวน้อยในร่างหนุ่ม สมาชิกเวบพลังจิต คิดดี๊ดี เพราะอยากทำดี แต่ประสบการณ์ยังไม่ดีพอ มีอะไรก็ปรึกษายายผีป่าด้วยพอสมควร

โทหายายขณะที่ยายกำลังว่าง เลยคุยได้ เลยได้คุย

น้องเค้าเล่ามาอย่างยืดยาว ละเอียดมาก บางช่วงก็วกไปวนมา (บุคลิกน้องเขาเป็นอย่างนี้) ยายเข้าใจตั้งแต่เขาเล่าสองสามประโยคแล้ว แต่ให้น้องบอกเจตนาว่า ตกลงจะต้องการคำตอบอะไร น้องเขาบอกเดี๋ยวยายฟังผมเล่าให้จบก่อน! เออ...เล่ามา (เสียงลูกยายคนเล็กก็ร้องจะกินนมไปด้วย)

หูก็ฟังน้องเขาเล่า จับเวลาได้ประมาณเกือบครึ่งชั่วโมงน้องจึงเล่าจบ (แต่ยายเข้าใจตั้งแต่ยังไม่จบแล้วจ้า!)

สรุปว่า น้องเขาโดนเป็นหนึ่งในสามผู้ถูกกล่าวหา ว่าโขมยกล้องของพนักงานคนหนึ่ง ในคืนวันลอยกระทง

ตำรวจเรียก น้องเขาก็ปฏิเสธ
ถ้าไม่รับก็จะเอาเครื่องจับเท็จมาจับ แล้วตำรวจขู่ด้วยว่า ศาลรับฟังด้วยนะ

แต่ที่น้องเขาต้องการคำตอบากยายคือ ใครคือคนเอาไป!

ยายเลยตอบว่า แล้วหนูเป็นคนไปเอาไปหรือเปล่าล่ะ
ถ้าไม่ได้เอาไป ไม่มีส่วนรู้เห็น ไม่มีพยานหลักฐาน โดนจับเข้าเครื่องจับเท็จ มันก็บริสุทธิ์อยู่ดี ขึ้นศาลก้เอาผิดเราไม่ได้ ยกเว้นศาลไม่ยุติธรรมตัดสินลวกๆ

ดังนั้นเรื่องใครเอาไป ไม่ใช่ธุระของหนู เป็นเรื่องของตำรวจและเจ้าของกล้อง ให้เขาทำหน้าที่เขาไป และที่มาถามว่ายายรู้ไหมว่า ยายรู้ไหมใครเอาไป นั่นไม่ใช่หน้าที่ของยาย ต่อให้ยายรู้ก็ไม่ต้องบอก ถ้าอยากให้บอก จ่ายเงินมา เพราะยายเสียเวลาไปไม่ได้อะไรกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ไม่ใช่ธุระฟรีๆ ไม่ไหวแล้ว ยายมีงานมากมายที่ต้องทำใช่ไหม !

เท่านั้นล่ะ น้องเขาวางหูกิ๊ก!

เออ...จำไว้นะไอ้หนู...ตูทนฟังเอ็งได้นานสองนาน ลูกแหกปากร้องนั่นนี่ตูยังฟัง ทีตูตอบไม่ได้ดั่งใจเอ็ง เอ็งวา'กึ๊กเลย

สงสัยต้องทำเหมือนหลวงพี่เล็ก

เอาแต่เนื้อ ไม่เอาน้ำ

ไม่จำเป็น อย่าพล่าม!

 

อิอิ...เจ้าตัวต๊กกะใจ รีบบอกว่า ยายจ๋า แบตนู๋หมดจ้า...เออ...อย่าคิดมากไอ้หนู ฉันน่ะปากร้าย ใจดี(บางเวลา)

วันนี้คุณหนูจากหาดใหญ่และน้องรงไปเยี่ยมที่บ้าน เพราะได้นำพระลูกชายไปฝากจำวัดที่เกาะพระฤา รอหลวงพี่เล็กไปสึกให้ คุณหนูหญิงอึดจริงๆ เลย ผ่าตัดเนื้องอกที่สมองสี่รอบแล้ว คงไม่ผ่าอีกแล้วสินะ วันนี้บึ่งไปบ้านพัก อ. สรวินท์ ที่เมืองกาญจน์ คณะน้องโอ๊ตจากหาดใหญ่ก็มารอที่นั่นแล้ว เพราะเจตนามาดักรอให้อาจารย์ฝังคตปรอทให้ คุณหนูก็ฝัง ท่าจะเจ็บกว่าใครเพื่อนเพราะคนมีเนื้อมาก จะดึงหนังได้น้อย ตอกเนื้อล้วนๆ

คุณหนูตามยายไปยืนดูคุณดำดำ สมาชิกจากกรุงเทพที่ทราบข่าวจากบอร์ด บึ่งไปฝังคนเดียว คุณหนูหลับตาปี๋เพราะกลัวน่ะสิค๊า ยายก็ยืนดูปกติ(โรคจิต) แถมมีน้องออม น้องเกรซ พยายามเดินไปดูใกล้ๆ ขนาดแม่บอกว่า ถอยหน่อยลูก เดี๋ยวอาจารย์ตอกไม่ถนัด เลือดจะกระเด็นโดนหนูนะ แต่ไม่ยักกะถอย มันไม่กลัวอะไรเลย อาจารย์บอกว่า ปกติจะไม่ให้ใครเข้ามาดูเวลาตอกหรอกนะ เพราะกลัวถอดใจไม่กล้าตอก

คุณบ่าวใต้ใจอยากตอก แต่ไม่มีเงิน แต่ตอนหลังเรี่ยไรได้จากเพื่อนๆ เลยได้ตอก ยายเลยบอกว่า นี่ถ้าไม่รอยายมา(สองชั่วโมงที่นั่งรอ) ป่านนี้คงอดตอกแน่ใช่ป๊ะ แต่น้องรงคงต้องรอตอกงานหน้า ยายบอกเดี๋ยวตั้งวงไพ่กันก่อน หาเงินค่าตอกคตปรอท อิอิ


๑๙๙๙ บาท เป็นค่าครูค่าตอกฝังคตปรอท จากอาจารย์สรวินท์ค่ะ

นี่ถ้าใครไปงานเป่ายันต์เกราะเพชร แล้วอยากตอกฝังคตปรอท ถ้ารวบรวมกันได้ถึง ๒๐ คนอย่างต่ำ ยายจะเชิญอาจารย์สรวินท์มาที่บ้านยายผีป่าดีไหมคะ ใครอยากตอก ไปทีบ้านยายก่อนหรือหลังงานเป่ายันต์ คือ ๑๑ มกรานี่เดินทางไปก่อนได้ดีค่ะ (จะพาไปขุดหาสมบัติ....หน่อไม้งั๊ย)

หรือ ๑๒ หลังเป่ายันต์ ถ้ามากันเองไม่ต้องกังวลเรื่องรถกลับตรงเวลา

เอาล่ะ ใครอยากตอก ติดต่อยายผีป่านะคะ ๐๘๕๒๒๔๘๘๗๐ ไม่มีการบวกค่าอะไร และไม่มีการหักค่าคอมฯ จากอาจารย์ใดๆ ทั้งสิ้น คืออยากให้ได้ของดีที่หายากมาช่วยอีกแรงค่ะ

วันนี้อาจารย์เห็นคตปรอทที่ยายเอามาทำเป็นหัวแหวน แบบไม่เจียรน่ะค่ะ อาจารย์งงว่า "พี่หม่อมกล้าให้ขนาดนี้เชียวหรือ!"

ไม่รู้สิ...ให้มาแล้วนี่คะ

เอ้า...ใครอยากได้แบบที่ยายสวม ประมูลมาสิค๊า...(หาแด๊กอีกแย้ว!) ล้อเล่นค่ะ...เพราะพี่ชายให้มา จะขายกินได้อย่างไร

 

สวัสดีปีใหม่ค่ะคุณยาย ช่วงนี้หนูด้อยการติดต่อหน่อยนะค่ะ ช่วงนี้หนูมีความคืดเลวๆเข้าสมองเยอะค่ะเป็นความผิดข้าพเจ้าแต่เพียงผู้เดียวดูละครเยอะไปจนคิดอะไรเป็นละครเป็นความโลภไปหมด
ดูภาพอสุภะก็ไม่หายอ่ะพอมันคลายตัวก็อัดละครเข้าไปใหม่จถ้าถามหลวงพี่มีหวังโดนด่าเพราะตัวหนูทำตัวเอง
แต่ก็ยังอยากดูละครอยู่คุ่ะแถมช่วงนี้โลภ ซื้อโน่นซี้อนี่จริงๆหนูก็รู้ว่าเลวแต่ก็ยังทำ(ยิ่งเลวใหญ่)ตัดยากค่ะ ละครเนี้ยไม่เคยตัดได้เลย มีข้อแนะนำไหมค่ะ
ดูอสุภะแล้วค่ะ มันไม่รู้สึกอะไรอ่ะ หรือว่าจะอยู่กับมันอย่างนี้ให้มันเป็นไปแล้วให้มันจบเองค่ะอารมณ์นี้

 

สวัสดีมีสุขจ๊ะน้องหลาน

เอ...ได้อ่านิตยสารพลังจิตกับเค้าไหมนี่

อ๋อ...ถ้าโลภมากๆ ให้น้องหลานทำอย่างนี้นะคะ

ให้คิดว่าตัวเองมีหมดทุกอย่างแล้ว ถ้าเราคิดว่าเราไม่มี มันจึงอยากมี แต่ถ้าคิดว่า นั่นก็มีแล้ว จะเอามาอีกทำไมมันรก นี่ก็มีแล้ว มันเยอะไป เอาแบ่งไปที่อื่นบ้าง แล้วถ้าไม่อยากรกอีก อย่าเอาเข้ามา

ให้เราคิดว่าเรานี่รวยจังเลย สุขกับความคิดว่ารวยมากๆ ไม่มีอะไรแล้วที่เราไม่มี ดังนั้นการมีครบทุกอย่างแล้ว เราไม่เอาอะไรเข้ามาอีกแล้ว มีแต่จะเอาออกๆ ไป มันรก มันเป็นภาระที่ต้องดูมัน

อย่างเมื่อก่อนที่ยายเคยเป็นนะคะ เริ่มรวย ของทุกอย่างต้อแบรนด์เนม เสื้อผ้าถ้าต่ำกว่าพันบาท ไม่ดัง ไม่ใส่ ยายเหมือนคางคกขึ้นวอ

ซื้อจนไม่มีที่จะเก็บ

เอกเอาแต่สิ่งที่จำเป็นนะคะ แต่อย่าอ้างว่า นี่ก็จำเป็นนะคะ นั่นก็ใช่ หากเป็นเช่นนี้แล้ว เราหอกตัวเอง

จริงๆ แล้วไม่มีอะไรที่จำเป็นสำหรับเราเลย

เราปั้นแต่งมันขึ้นมาให้มันมีค่าเท่านั้นเอง

อ้อ...ถ้าจะโทหายายนะคะ ใช้อีกเบอร์นะคะ

๐๘๙๒๕๕๔๘๓๗ ผัวไม่ค่อยได้ใช้

อืม...ไปพัทยาทีไร ผัวยายเขาเอามือถือของหลานๆ มามากมาย

เพราะมันพัง มันเสียเกินซ่อม

เขาเอามาเพราะว่าพวกต่างด้าวซื้อค่ะทั้งๆ ที่พังนี่หล่ะ

ซ่อมได้ไม่ได้อีกเรื่องค่ะ

เขาให้หาให้แบบพังๆ เราไม่ได้หอกเขา เพราะเขาต้องการเช่นนี้

ดังนั้นของบางอย่างมันไม่มีประโยชน์สำหรับเรา แต่มีประโยชน์สำหรัคนอื่น การเรียนรู้ที่จะเอาไปทำให้เป็นประโยชน์นั้นดีค่ะ

ดูแลตัวเองดีๆ นะคะ

ยายก็นั่งหังขดหังแข็ง จิ้มๆ งานต้นฉบับอยู่นีถึงค่อนคืนล่ะ

ถ้าใครหาซื้อนิตยสารพลังจิต.คอมไม่ได้

ให้ไปสั่งแผงใกล้บ้านหมาขายนะคะ สั่งเขาแล้วอย่าลืมไปซื้อนะ

 

เอ...วันนี้แป้นพิมพ์กดไม่ขึ้นหลายตัว ล หาย น หาย ง เพิ่งกู้กลับมาได้

 

ไม่เป็นไรจ้ะยาย ยังไงก็ยังอ่านรู้เรื่องจ้ะ

 

ยายค่ะวันนี้หนูตั้งใจเข้ามาหายายโดยเฉพาะเลย ค่ะ อยากโทรหา อยากทำบุญงานเป่ายันต์ค่ะ อยากได้ยันต์ไว้แจกสัก ๒๐ ผืน(ดลภมกไปไหมค่ะ อายอ่ะประกาศความโลภต่อหน้าธารกำนัล แต่ก็ยังอยากได้อ่ะ

วันนี้หนูพยายามอดเสพละคร(ยาเสพติดชนิดฝังในสันดานแกะไม่ออกสำหรับหนู)แต่ก็ยังมีแย้บๆเหมือนกันค่ะ

 

"ยายขอโทษที่คาจอไว้ แต่ไม่ได้ไปเข้าอ่านอะไรนัก เพราะว่าตั้งแต่เมื่อคืนทำงานทั้งวัน ต่อยันตีสอง ไปนอนก็นอนไม่สนิททั้งๆ ที่เพลียมากๆ เพราะว่าเจ้าผีน้อย (ใบตอง) เค้าเจ็บขาที่โดนเข็มมา ขยับเป็นร้อง แต้องคอยยัดนมให้กินดึกๆ ถ้าพ่อเขาหลับนะคะ อยากบอกว่า ลูกเคยร้องใต้ผ้านวมตั้งนาน เขาไม่รู้หรอกค่ะ ความเป็นแม่นี่หูดี แต่ตอนเช้าไม่ไหวแล้ว เก๋เขาก็ไม่รู้เพลียอะไรนัก ตื่นสายอีก ปลุกให้ยายไปหุงข้าวให้ก ยายบอกฉันไม่ไหว รู้อยู่ว่าทำอะไรแต่ละวัน

เช้ามาจะหับก็ไม่ได้ เพราะต้องล้างอึเจ้าผีน้อย เล่นกับเขา

แล้วห่วงงานต้นฉบับ

มาปั่นต่อ มาพิมพ์ต่อ ตัว ล ลิง มันหายไป ต้องคอยรอจังหวะ เคาะหลายๆ รอบ

มันเป็นการทดสอบอารมณ์เราได้ดีทีเดียว นี่นั่ง หกชั่วโมง เพิ่งพิมพ์งานให้นักเขียนท่านเสร็จหนึ่งเรื่อง ยายพิมพ์ไม่ไว

นิตยสารพลังจิต.คอม เป็นหนังสือที่คอลัมน์เยอะมาก

คนทำจะตายเอา

คนอ่านก็จะตายเอาเหมือนกัน เพราะมันเยอะจนอ่านไปตาลายไป

อ่านธรรมะตายคาหนังสือ อย่างน้อยก็โอละนะ

ขอตัวนอนก่อนนะคะ

ไนท์ ไนท์จ๊ะ

พรุ่งนี้เช้า(สายหน่อยก็แล้วกัน) ค่อยไปกราบหลวงพี่เล็ก


จะตื่นมาลุยต่อให้เสร็จอีกสามงาน

นี่ตั้งใจจะไม่นอน แต่มันไม่ไหวจริงๆ ค่ะ

 

หวัดดีค่ะ คุณยายที่รัก หวัดดีค่ะทู๊กๆๆคนค่ะ

 

น้องรุ่งนานๆ โผล่มา

หายหน้าหายตาไปไหน

โชคดีปีใหม่นะคะ(อวยพรล่วงหน้ากันคำอวยพรดีเลย์)

กำงปั่นงานอยู่ค่ะ

คาหน้าบอร์ดไว้

อ่อยเหยื่อ

อ้อ...วันนี้ออกไปจะไปเอาของที่คุณหนูฝากไว้ให้ถวายหลวงพี่เล็ก แต่ไปไม่ถึง

กลัวหลวงพี่ด่าว่า

ทำไมใส่กางเกงหลุดก้นไปหาท่าน

จริงๆ แล้วกุงเกงตัวนี้มันไม่หลวมขนาดหลุดมามาก แต่พอช่วงนี้สี่ห้าวันมานี่ปั่นงานนิตยสารล้าแทบแย่ อาหารกินไม่ค่อยได้ เพราะมันฝืนไม่ยอมไปกิน(กลัวความคิดมันหายไป)

เยมารู้ตัวตอนที่ไปได้หน่อย

ลงรถไปซื้อของ

เอ...มันหลวมจนต้องดึงหูกางเกงหลายๆ หน คนมอง

เลยไม่เอาดีกว่า

ขี้เกียจหิ้วหูกางเกงไป คุยกับหลวงพี่ไป

เดี๋ยวผัวยาจะเอาไปถวายจ๊ะ

เพราะยายจะเข้ากรุงเทพพรุ่งนี้เช้าเอางานไปให้ช่างกราฟฟิก ช่างเขาไม่รับงานผ่านอีเมลล์

ต้องไปคุยรายละเอียดกันหน่อย

ยายก็ไม่กล้าส่งงานทางไปรษณีย์ กลัวว่าเกิดถุงเมลหล่นกลางทาง งานช้าอีก


เราเหนื่อยแล้วก็เหนื่อยให้มันสุดๆ

พอเสร็จฉบับนี้ ก็ขอพักสักสามวัน เพราะรายงานภาคที่เรียน ยังไม่จับสักตัวเลย

ยายเรียนอนุบาลทองผาภูมิค่ะ เพราะว่าเดี๋ยวสอนลูกไม่ได้

อิอิ เพราะสมัยยายเรียนนั้นเขาสอนไม่เหมือนกันกับลูกสมัยนี้

เพราะสอนอย่างไร ลูฏมันบ่นว่า แม่นี่...ไม่รู้อะไรเลย ครูไม่ได้สอนอย่างนี้

เอ้า...เลยอยากรู้ว่า สมัยนี้เขาเรียนอย่างไร
เลยสมัครเข้าใหม่ ลูกเรียนชั้นไหน เอาชั้นนั้นมาเรียน

 

เอาใจช่วยครับ ขอให้มีสุขภาพ กายและใจที่แข็งแรงครับ ไว้จะแวะไปร้านหนังสือดูพลังจิต 2 ครับ

ทำให้ได้เห็นว่าไม่ได้มีแต่เราคนเดียวที่ต้องเหนื่อยและล้าจากการทำงาน คนทุกคนตราบที่ยังมีร่างกาย ก็ยังต้องทนทุกข์กับมันต่อไป

สาธุกับกำลังใจที่มีให้กับการทำงานอันยิ่งใหญ่นี้ครับ

 

ถูกฮะ คอลัมน์เยอะจนตาลายไปเลย...

แต่ดีครับ ต้นไม้ต้นนี้โตแล้ว เดี๋ยวค่อยตัดแต่งกิ่งให้สวยงาม...ประโยชน์เกิดแล้ว

 

สวัสดีค่ะทุกท่าน

ยังลุยงานไม่หยุดไม่หย่อน แต่ขอบอกว่าอึกมั๊กๆ สงสัยเพราะว่าได้พลังเสริมหลายทาง ไม่ว่าจากความมุ่งมั่นของเรา ความหวัง(อยากรวย อยากได้ดีของเรา) มีคตปรอท มีสื่อกายสิทธิ์และยาสมุนไพรหลวงปู่ลมัยช่วย โดยเฉพาะพรจากพระพุทธเจ้า และกำลังใจจากมิตรรักแฟนคลับทุกท่าน มันไม่หลับไม่นอนก็ยังไม่ตาค้างค่ะ

นึกถึงตอนที่รู้สึกเพลียเมื่อก่อนเวลาไม่พักผ่อน เวลาขับรถไกลๆ ตามันแสบและจะหย่อนลงมาปิดให้เรื่อยๆ แต่ตอนนี้รู้ว่าเพลียแต่ไม่หลับใน

นอนก็หลับสนิท

ร้านสมุนไพรยังไม่ลงตัวดีนัก เพราะร้านที่เขาเปิดก่อนนั้นเขามีสินค้ามากกว่า พอแขกเข้าร้านเรา เขามีตัวเลือกน้อยกว่า ไกด์เขาได้ค่าน้ำกันน้อย แต่เขาบอกให้ปรับปรุง ยายก็คุยกับเขาไป แต่ละคนที่มาล้วนรู้จักกันมาบ้าง แต่เขางงว่า

เอ็งมาอยู่ที่นี่นตั้งแต่เมื่อไร

อย่างอาจารย์ไกด์ท่านเคยไปมาหาสู่ช่วยสอนงานช่วยสอนคอมยายผีป่า ซ่อมคอมให้ พอมาเจอตอนเราทำร้าน ตอนแรกก็อาจจำไม่ได้ เพราะเปลี่ยนไปเยอะ แต่พอคุย ก็อ๋อ...

เราต้องเทคแคร์ไกด์ทุกคนดีๆ

ตอนนี้สั่งของมาเพิ่ม รายการของเราจะมีไม่ต่ำ กว่า ๔๐ รายการ

หากท่านใดรู้แหล่งก็บอกๆ หน่อย

ทำเลนั้นได้เปรียบตรงที่ติดลำห้วย นั่งชมวิวได้ เราเพิ่มม้าหินอ่อนอีก ๕ ชุดนั่งนอกร้าน ชุดโต๊ะภายใน เก้าอี้เหลือเฟือ ขาดแต่สินค้าที่ต้องเร่งสั่งเข้ามาและบรรจุ

และอีกอย่างที่เราเสียเปรียบช่วงนี้คือว่า

ร้านเก่าเขาจิตวิทยาดีกว่า คือปากปราศัยน้ำใจเชือดคอ เขาแต่งเรื่องได้หลากหลาย แต่ตอนนี้ชาวบ้านรู้นิสัยเขาหมด แต่ไกด์เขาไม่รู้ ถึงรู้ก็ไม่สน เพราะว่าเขาสนแต่ว่า ลูกทัวร์เข้าร้านนี้แล้วบริการดีไหม สินค้ารองรับมากไหม ค่าน้ำเขาต้องได้เยอะๆ ถึงจะพอใจ

แต่ทีนี้ยายได้เปรียบตรงที่ว่า เรารู้ทางกันมาก่อน

รับรองรับได้ทุกไม้ค่ะ

และร้านนี้ต้องรวยสิคะ เพราะหลวงพี่เล็กท่านอุตส่าห์มาเยือนและให้พร ครูบาอาจารย์สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุกๆ ท่านก็ต้องยินดีที่ยายผีป่ามันอยากเหนื่อยมากขึ้น


ตอนนี้ต้องนอนหกทุ่มอย่างน้อย ตื่นตีสี่ พรุ่งนี้ไปเอาของที่มาจากลำปาง รอรับที่ตัวเมืองกาญจน์ ขฯเดียวกันผัวต้องไปสำเพ็ง ไปเอาของเพิ่มอีก ไปรังสิตอีก

จ้างคนเลี้ยงลูกก็เหมือนไม่ได้จ้าง

เรายังต้องเหนื่อยขึ้น เพราะไหนจะกลับมาซักผ้า จัดบ้าน เตรียมนั่นนี่ให้ลูกๆ


คิดสภาพนะคะ อุ้มลูกกระเตง อีกมือกวาดบ้าน หูหนีบมือถือไป

โห...อยากแยกร่างได้จังเลย

 

แนะนำว่าให้ใช้แฮนด์ฟรีค่ะ อิอิ จะได้ไม่ต้องใช้หูหนีบมือถือ
แซวเล่นนะคะคุณยาย ; D

คุณยาย....เวลาเหนื่อยมากๆ เคยท้อที่จะทำความดีมั๊ยคะ? เคยรู้สึกมั๊ยว่าทำดี ไม่เห็นจะได้ดีตรงไหนเลย

 

สวัสดีค่ะ ตื่นมาส่งงานแต่เช้า อากาศเย็นมากค่ะ เตรียมออกเดินทางอีก

วันนี้ซองบรรจุที่สั่งไปรษณีย์คงมาถึง กลับจากธุระแล้วจะรีบมาแพ็คส่งของขวัญให้สมาชิกนิตยสารพัลงจิตและนักเขียนทุกท่าน

เอ...เมื่อวานสมองแล่นว่าจะเขียนสาระดีๆ ให้อ่านที่ไม่เกี่ยวกับการรำพันเรื่องส่วนตัว (อ่านจนเลี่ยนแล้วกระมัง)


แต่ตอนนี้นึกไม่ออกว่าอารมณ์นั้นมันคืออะไร

อ้อ...นเอาเรื่องนี้ค่ะ

ตอนที่ยืนขายหนังสือที่ทางขึ้นศาลาพิธีวัดท่าขนุนงานเป่ายันต์นั้น ยายตั้งจิตรับที่เก้าอี้นั่นแหละ คุณอักขระสัญจรนั่งประกบหลัง (แอบดูอาการยายผีป่าไปด้วย)

ก็คนอื่นเห็นยันต์แต่ข้ากลับเห็นแสงเหมือนเรเซ่อร์พุ่งมาเป็นเหมือนพุเลย แต่ดวงเดียว แล้วประกายแยกเป็นเส้นแฉกๆ ไป ตรงกลางเป็นแสงม่วง ก่อนค่อยๆ จ้ามาเป็นแดงทับทิมแล้วใสสว่าง แต่เคยเห็นบ่อย เลยปล่อยสักแต่ว่ารู้ ไม่ตกใจ ไม่ตื่นเต้น จะเกิด จะดับ ช่างเถิด จิตเรา นะมะพะธะ ไปเรื่อยๆ จนไม่มีคำภาวนา ก็ได้รู้สึกว่า มีเสียง(นี่อาจรู้สึกเอง หลอนตัวเอง )ว่า

ความรู้สึกขณะนั้นให้พิจารณาเรื่องอัตตา อนัตตา (ซึ่งตอนนั้นเข้าใจถ่องแท้เลย แม้ในหนังสือตำราที่สอนเรื่องนี้ เรายังเคยสงสัย แล้วมันเป็นอย่างไร แต่พอรับรู้ตอนนั้น อ๋อ...มันแค่นี้เองหรือ


คือรับรู้ในอารมณ์หลายๆ อย่างเบาๆ เหมือนสายน้ำไหลไปเรื่อยๆ ไม่ต้องไปสนใจว่ามันจะไปอย่างไร ที่ไหน

เดี๋ยวขอตัว วันหน้าถ้าวางและเล่าได้ครบถ้วน จะมาเล่านะคะ ว่าอารมณ์นั้นวางอย่างไร

ท่านพี่สุธรรมมาช่วยตรวจสอบด้วยว่า เกิดขึ้นมาเพราะอะไร

จิตคิดไป หรือรู้ด้วยตน