เมื่อไหร่จะถึงเวลาของเรา...

"จง จำไว้นะ... เมื่อยังไม่ถึงเวลา เทพเจ้าองค์ใดจะคิดช่วยเจ้าไม่ได้ ครั้นถึงเวลา... ทั่วฟ้าจบดินก็ต้านเจ้าไม่อยู่ จงอย่าไปเร่งเทวดาฟ้าดิน เมื่อบุญเราไม่เคยสร้างไว้เลย จะมีใครที่ไหนมาช่วยเจ้า"

คำเทศนาของเจ้าประคุณสมเด็จพุฒจารย์ (โต พรหมรังสี) เชื่อได้ว่าเป็นจริงเสมอ

เราสามารถที่จะทำบุญสร้างกุศลสะสมไว้ได้เป็นประจำสม่ำเสมอ แต่การทำอะไรไปเรื่อย ๆ เหมือนการรอคอยโดยไม่มีกำหนด มันก็อาจทำให้เราอ่อนล้า และท้อได้เช่นกัน

เมื่อเป็นเช่นนี้ เราจะรู้ได้อย่างไรว่า เมื่อไหร่... จึงจะถึงเวลาของเรา ?????

 

อนุโมทนาสาธุครับ

ขออนุญาตแสดงความคิดเห็นนะครับ

"ผู้ที่หวังผลของการกระทำความดีย่อมได้รับผลของการกระทำความดีช้ากว่าผู้ที่ไม่หวังผลของการกระทำความดี"

ถามว่าเมื่อไหร่ "เป็นระยะๆ ถ้าผู้นั้นไม่ได้หวังผล แต่ผลจะมาแบบไม่รู้เนื้อ รู้ตัว เมื่อนั้นก็จะคิดได้เอง"


ครู อาจารย์ท่านสอนให้กระทำแต่กรรมดี ท่านไม่ได้สอนให้ระลึกถึงผลของการกระทำความดี


อนุโมทนาบุญแด่ผู้ที่ใฝ่ในธรรมมะทุกๆท่านนะครับ สาธุ สาธุ สาธุ

 

ใช่ค่ะ เพราะตอนที่เราทำไม่ดี เราก็ยังไม่เคยนั่งรอว่าเมื่อไรความไม่ดีนั้นจะส่งผล ยิ่งดีใจด้วยซ้ำที่มันไม่เห็นผล แล้วเราก็ไม่รู้ด้วยว่ามันจะส่งผลเมื่อไร บางทีมันก็ส่งผลตอนที่เราลืมไปแล้วว่าเคยทำอะไรไว้

แต่พอทำความดี ชะเง้อคอรอเลยทีเดียว(ตัวเองก็เคยเป็น แล้วก็เคยผิดหวังด้วย)

ตอนนี้คิดแล้วว่า ทั้งกรรมดีกรรมชั่วให้ผลยุติธรรมแล้ว ตามเหตุ ตามปัจจัย ตามกฎแห่งกรรม มิใช่ให้ผลตามความอยากของเรา

 

มีคนทีีมีความรู้สึกเช่นนี้มาก เพราะเกิดจาการคาดหวัง ว่าเมื่อทำแ้ล้วจะได้อย่างนั้นอย่างนี้ จึงตั้งตารอคอย เมื่อเวลาผ่านไปยังไม่ได้ดังหวังหรือเมื่อมีความทุกข์เข้ามาจะรู้สึกเลยว่า ทำไมไม่ถึงเวลาของเราเสียที (ผมก็รู้สึกเ่ช่นนั้น) ท่านรู้จักภาชนะที่ใช้ใส่บุญความดีหรือไม่ มีหน้าตาอย่างไร เปรียบเวลาที่เราทำความดี เป็นดังน้ำหยดลงบนภาชนะรองรับ ไอ้ภาชนะรองรับรับนี่แหละ ที่เราไม่รู้ว่าเป็นเช่นไร รูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร ทำให้เราไม่สามารถกะเกณฑ์ได้เลยว่าจะเต็มเมื่อไร เพราะคาดไว้ว่าหากเต็มก็จะถึงเวลาของเรา ยิ่งนึกยิ่งช้าผลการทำความดีที่คาดหวังอานิสงค์ก็น้อยลงไปอีก ทำให้เกิดท้อ และเผลอปรามาสคำสอนของพระพุทธเจ้า ทำให้หยดน้ำแห่งความดีก็ไม่ยอมเต็มเสียที เดาว่า เจ้าขอกระทู้คงถูกกระทบกระเทือนจิตใจบางอย่างจึงให้เกิดรู้สึกว่า เมื่อไรจะถึงเวลาของเรา นั่นจะเป็นการบั่นทอนเวลาของเราให้นานไปอีก จึงขอให้ทำใจเสียใหม่ว่า ยังไม่ถึงเลาของเราก็ช่างมัน แต่ตอนนี้ฉันมีความสุข ความสงบ ในการทำความดี ฉันรู้สึกปลาบปลื้มในความดีของฉันทั้งก่อนทำ ขณะทำ และหลังจากทำแล้ว นึกขึ้นเมื่อใด ฉันก็มีความสุข ฉันเห็นใครทำความดีฉันก็ไม่ลังเลที่จะอนุโมทนาจากใจ ตั้งใจให้สามโลกสะเทือนเลื่อนลั่นในการอนุโมทนาของฉัน ฉันจะยินดีอย่างมากเมื่อได้กระทำความดีกับคนที่ฉันไม่ชอบมาก ๆ หรือบุคคลใด ๆ ฉันยินดีจะทำบุญกับพระทุกรูป แม้ว่าจะรู้ภายหลังว่าเป็นพระปลอม ลองดูนะ ท่านจะได้รู้ว่า เวลาที่รอนั้น แท้จริงมาถึงเรานานแล้วมานั่งรอเราอยู่หน้าบ้านเพียงแต่เราไม่เปิดใจรับเขาเท่านั้นเอง ขอให้ทุกท่านเจริญทั้งทางโลกและทางธรรม

 

ผม เจ้าของกระทู้ ขอขอบคุณเพื่อนสมาชิกทุกท่านที่เมตตาให้คำแนะนำดี ๆ กับผมนะครับ

ขอบคุณมากครับ ^________^

 

เป็นกระทู้ที่อ่านแล้วรู้สึกสงบจัง

 

เห็นด้วยค่ะ และมันก็เป็นธรรมดาของมนุษย์ปถุชน สำหรับความคาดหวัง โดยเฉพาะช่วงที่อยู่ในความทุกข์และการรอคอย จะเสแสร้งให้มีความสุขนั้นยากเหลือเกิน เช่นเดียวกันเมื่อครั้งที่ชีวิตสุขสมหวังจะแกล้งทำหน้าเศร้าก็คงยาก เพราะฉนั้น ต้องฝึก ฝึก ฝึก แล้วก็ฝึก กับการไม่ยินดียินร้ายให้ได้ (ตัวเองก็ยังทำไม่ได้ตอนนี้ เคยทำได้มาครั้งหนึ่งเมื่อสิบปีที่แล้ว) ตอนนั้นตัดหมดเลย ไม่อยากได้ไม่อยากมี ไม่ยินดียินร้าย แล้วชีวิตก็ดีขึ้นๆๆๆ จากนั้นก็หลงๆๆๆๆ แล้วก็ร่วงๆๆๆๆ (โลกธรรมแปดนั้นจริงแท้อย่างไม่ต้องสงสัยเลย)

ตอนนี้ก็พยายามอย่างมาก หากชีวิตดีขึ้นอีกครั้งขออย่าให้เป็นผู้ประมาทในการใช้ชีวิต อย่าหลงใน สุข ลาภ ยศ สรรเสริญ นั้นอีกเลย(หากใครที่เคยมีทั้ง สุข ลาภ ยศ สรรเสริญ เข้ามาพร้อมๆกัน ก็จะรู้ว่าความลืมตัวนั้นเกิดขึ้นได้ง่ายมาก)