พญานาคกับอดีตที่ผ่านมา

ถ้าเรารู้ว่าสมมติมีไว้เจริญกุศล เราจะไม่ติดสมมติ ไม่ติดหัวโขน เรารู้ว่าหัวโขนนี้จะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ตามสิ่งที่สังคมกำหนด ในแต่ละช่วงชีวิต เราเป็นพ่อ - แม่ เป็นปู่ - ย่า เป็นตา - ยาย ตอนเราอยู่ในที่ทำงาน เราเป็นหัวหน้า เป็นลูกน้อง เราอยู่ในประเทศชาติ ก็เป็นบุคคล เป็นประชาชน เป็นอะไรต่างๆ สิ่งเหล่านี้ เป็นไปเพื่อให้ทำหน้าที่ของกุศล ให้ฝึกศีล ฝึกสมถะ

อย่างเหตุการณ์สังคมตอนนี้ เราบอกว่า บ้านเมืองกำลังเดือดร้อน แล้วเราก็ไปด่าคนที่เราคิดว่าทำให้สังคมเดือดร้อนด้วยอกุศลจิต อย่างนี้เราบริหารสมมติไม่เป็น แน่นอน เรามีหน้าที่ บทบาทใด ก็ว่าไปตามที่โลกเขากำหนด โลกเขาว่าสิ่งเหล่านี้ดี โลกเขาว่าสิ่งเหล่านี้ควรทำ โลกเขาว่าสิ่งเหล่านี้ควรสรรเสริญ สิ่งเหล่านั้นควรตำหนิ เราก็ทำไป แต่ไม่มายึดถือว่า มันเป็นของจริง นี่คือการบริหารสมมติที่เหมาะสม

มิติที่สูงที่สุดก็คือ การบริหารปรมัตถ์ การบริหารปรมัตถ์ก็เพื่อวิมุตติ ซึ่งก็คือเพื่อหลุดออกจากสมมติ การบริหารปรมัตถ์นั้น ก็อยู่ในการบริหารขันธ์ อยู่ในการบริหารสมมตินั้นเอง หมายความว่า มีขันธ์ ก็อยู่โดยความเป็นขันธ์ ขณะที่หิว ก็กิน ง่วง ก็นอน เพลีย ก็พัก โดยรู้ไปตามความเป็นจริง

การบริหารปรมัตถ์ ก็อยู่ในการบริหารสมมติด้วย หมายความว่ามีสมมติ ก็อยู่โดยสมมติ ขณะทำกิจการงานต่างๆ กุศลเกิดก็รู้ อกุศลเกิดก็รู้ คือรู้กายรู้ใจไปด้วย ขณะทำหน้าที่ ก็ให้มีความพอเหมาะพอดี และในขณะนั้นก็รู้ตัวไปด้วย ทำหน้าที่ไป รู้กาย รู้ใจ ไปตลอดเวลา ชื่อว่าบริหารปรมัตถ์ในขณะที่กำลังบริหารสมมติ

เพราะฉะนั้น การบริหารสิ่งเหล่านี้ ไม่ใช่แยกขาดจากกัน การเจริญวิปัสสนา ไม่ได้อยู่นอกโลก มันอยู่ในโลก อยู่ในโลกของการบริหารขันธ์ในชีวิตประจำวัน อยู่ในโลกของการบริหารสมมติที่ต้องติดต่อกับผู้อื่น ถ้าเราเข้าใจแบบนี้เชื่อมโยงกันหมด เราจะไม่ปลีกออกจากโลก เห็นว่าโลกมีไว้เจริญกุศล ก็จะดำเนินชีวิตไปได้อย่างปกติ สุข สงบ และ เป็นอิสระ

 

ว้าว..ว้าว..ว้าว...วันนี้จะแสดงวิชา...วิทยาศาสตร์ข้ามภพ...เลยนะเนี่ย
ยังก่อนดีก่า...ค่อยๆ เีรียนรู้กันปายยยย เนาะ ของเก่า..ของใหม่...ของจริง..ของปลอม
ไม่ย้อมสี ขัดเกลา ฉาบโป๊ว ปะผุ ว้าว...อารายยยย มันจะขนาดน้าน...นนน

 

ไตรสิกขา

หลักสูตรของพระพุทธเจ้า ที่บอกว่า ปลายทางคือการที่จิตปล่อยวางความยึดถือ หรือปล่อยวางความเห็นผิดว่า กาย-ใจนี้เป็นเรา จะต้องผ่านกระบวนการที่เรียกว่า ไตรสิกขา คือ ศีลสิกขา จิตสิกขา และปัญญาสิกขา

บางคนเรียกว่า ศีล สมาธิ ปัญญา แต่ความไม่เข้าใจในเชิงความสัมพันธ์กันนี้ เรามักจะตั้งโจทย์ตรงนี้ หรือว่าตั้งสิกขาของพระพุทธเจ้าไปตามที่เราคิดเอาเอง เช่น "ศีล" ของเราก็บอกว่า คือศีล 5, ศีล 8, ศีล 10, ศีล 227 ใครมีศีลมาก คนนั้นก็มีความดีเรื่องศีล แล้วก็ "สมาธิ" เราไปพูดถึงสมาธิแบบฤาษีดาบส คือสมาธิที่ตั้งมั่นในอารมณ์ใดอารมณ์หนึ่ง แน่วแน่อยู่กับอารมณ์ใดอารมณ์หนึ่ง

เราคิดว่าแน่วแน่แบบนี้แล้วจิตจะไปรู้ความจริง และ "ปัญญา" ก็คือการคิดพิจารณาใคร่ครวญหาเหตุผลอะไรต่างๆ นาๆ ที่จริงสิ่งเหล่านี้มันไม่เกี่ยวกันเลย มันเป็นเพียงความเข้าใจของเรา

ท่านบอกว่า ศีลสิกขานี้ ศีลเป็นความปกติของจิต สมมติว่าชีวิตของเราล่วงละเมิดศีล ฆ่าสัตว์ ลักทรัพย์ ประพฤติผิดในกาม ดื่มน้ำเมา อะไรต่างๆ ที่เป็นศีลเบื้องต้น ตัวศีลนี้เป็นกฏเกณฑ์ของมันอยู่แล้วว่า เมื่อล่วงละเมิดแล้วต้องไปอบาย หมายความว่า กรรมย่อมได้วิบาก นี้คือกฎของกรรม แต่ที่ท่านให้เรามีศีล ไม่ได้พูดถึงศีลที่เป็นคนเป็นสัตว์ หมายถึงว่า ที่เป็นเรื่องของคนเกิด แล้วก็คนตาย หรือว่าไปได้เสวยวิบากอะไรต่างๆ นาๆ เป็นเรื่องราวอย่างนั้น นั่นเป็นเรื่องสมมติ

แต่เรื่องจริง ๆ ก็คือว่า ศีลทำให้จิตเป็นปกติ เหมือนกับว่า เวลาเราจะส่องดูอะไรสักอย่างหนึ่งที่เป็นของละเอียดเล็กๆ ต้องใช้แว่นขยาย อันแรกสุดเมื่อแว่นมันสกปรก เราต้องทำความสะอาดเอาขี้ดินขี้ทรายออกก่อน เอาสิ่งเปรอะเปื้อนออกก่อน นั่นคือศีล.

ศีลคือทำให้ใจปกติ เป้าหมายคือทำให้ใจปกติ ไม่ได้หมายความว่า จะต้องมีมากแค่ไหน จะต้องกี่ข้อๆ คำว่าใจปกติ หมายถึงว่า มันไม่ดิ้นรนเดือดร้อน ในตำราบอกว่า ศีลเพื่ออวิปฏิสาร. อวิปฏิสาร หมายถึง ความไม่เดือดเนื้อร้อนใจ เมื่อคนมีศีลจะไม่เดือดเนื้อร้อนใจ เพราะไม่ต้องห่วงว่า จะมีใครมาทำร้ายเรา หรือเราจะไปทำร้ายคนอื่น เพราะว่าศีลคอยคุ้มกัน เมื่อจิตเป็นปกติ เหมือนแว่นขยายที่ขูดเกลาเอาสิ่งสกปรกออก

 

"สมาธิ" สมาธิเป็นความตั้งมั่นของจิต เหมือนกับการฝึกหัดที่จะถือแว่นขยายที่จะส่องอะไร ด้วยมือที่ตั้งมั่น เมื่อมือที่ตั้งมั่น ย่อมไม่ซัดส่าย หรือไม่สั่น ของที่ดูก็จะเห็นชัด มีจิตตั้งมั่นเพื่อที่จะเห็นทุกสิ่งทุกอย่างตามความเป็นจริง

เพราะฉะนั้น สมาธิจึงไม่ใช่สมาธิที่นั่งหลับหูหลับตา แล้วไม่รู้อะไร แต่สมาธินั้นจะเกิดขึ้นจากการที่จิตจำสภาวะต่างๆ ได้ หัดรู้ หัดดู หัดรู้สึกตัวไปบ่อยๆ เข้า จิตจะเริ่มตั้งมั่นขึ้น ตั้งมั่นหมายความว่า ไม่เผลอไปกับสิ่งที่โดนดึงดูด เพราะมันจำสภาวะได้ แล้วมันก็ไม่ตื่นเต้น เหมือนกับว่า เราไปในต่างเมืองครั้งแรก ไปต่างประเทศนี่ เราจะตื่นตาตื่นใจ เห็นของน่าดูไปหมด อย่างนี้ ไม่มีสมาธิ ไม่มีสัมมาสมาธิ คือจิตไม่ตั้งมั่น โดนอารมณ์ดึงดูดไปได้เรื่อยๆ จนเราอยู่ภูมิภาคนั้น อยู่ในประเทศนั้นเป็นสิบปี เราไม่เห็น ไม่สนใจอะไรเลย เราสนใจแต่สิ่งที่เราทำ และสิ่งทุกอย่างผ่านมาแล้วผ่านไป

เพราะฉะนั้น สัมมาสมาธิก็จะเกิดจากจิตมันไปตื่นเต้นซะให้พอ เห็นอารมณ์ตรงนั้นน่ายินดี ก็โดนดูดเข้าไป เห็นอันนั้นน่ายินร้ายก็ผลักไสอารมณ์นั้น ก็เป็นทุกข์กับมันมาตลอดเลย เพราะจิตไม่ตั้งมั่นจึงโดนอารมณ์ดึงดูด พอหัดรู้หัดดูไปบ่อยๆ เข้า ไม่ว่าอารมณ์อะไรมาปรากฏ แล้วจิตจำได้หมดเลย จิตจำแล้วมันก็แค่นั้นแหละ ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป เดี๋ยวก็ดับ เดี๋ยวก็เกิด เมื่อจิตจำสภาวะได้ จิตจะอยู่ของมันเฉยๆ เหมือนกับที่เมื่อกี้ที่บอกว่า หลับตาลงแล้ว จิตตั้งมั่น เพราะว่ามันรู้ว่าไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ ทางตา ทางหู ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย ทางใจ ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ มันถึงอยู่เฉยๆ แล้วคอยดูว่าอะไรแปลกปลอมเข้ามา

แต่ถ้ายังไม่มีสัมมาสมาธิ เดี๋ยวมันจะเที่ยวควานหาของดู เดี๋ยวไปดูลมหายใจสักหน่อยนึง เดี๋ยวอะไรก๊อกแก๊กๆ วิ่งไปดูทางหูสักหน่อยนึง มันจะเป็นของมันอย่างนี้ นั่นคือจิตที่ไม่ตั้งมั่น

เพราะฉะนั้น สัมมาสมาธิสำหรับพวกเราที่ไม่ได้เจริญฌาน ก็คือการที่คอยหัดรู้ หัดดูอารมณ์ต่างๆ จนช่ำชอง แล้วจำสภาวะได้ และสติจะเกิดขึ้นเองแล้ว ตอนนั้นจิตจะตั้งมั่น และอยู่ในฐานของมัน เมื่ออยู่ในฐานของมัน อะไรมาปรากฏมันจะไม่เที่ยวไปดู มันจะไม่รู้ว่านี่คืออะไร แต่มันจะเห็นธรรมชาติเดียวกัน ก็คือธรรมชาติที่ปรวนแปร

 

สำหรับ "ปัญญา" นี้ มีอย่างเดียว คือเห็นไตรลักษณ์ ปัญญาไม่ใช่ไปรู้เรื่องอะไรมากมาย.

นั่นคือจิตของอวิชชาที่เราพูดมาตั้งแต่ต้นแล้วว่า อวิชชารู้ทุกอย่าง นอกจากอริยสัจ ปัญญารู้อย่างเดียวคือเรื่อง อริยสัจ รู้ว่าทุกขสัจกำลังเกิดดับ รู้ว่ากายใจกำลังปรวนแปร นี่คือกิจของปัญญา

สิกขาทั้งสามจึงสัมพันธ์กัน จิตเป็นปกติ จิตตั้งมั่น และจิตเห็นความจริง เอาเข้าจริงๆ ธรรมชาตินี้อยู่ในขณะจิตเดียวเลย ขณะมีสติ จิตเป็นปกติ ขณะมีสติ จิตตั้งมั่น และขณะมีสติ จิตรู้ความจริง นี่พูดถึงในขณะที่เรากำลังมีสภาพธรรมขึ้นมาปรากฏ ในขณะเดียว ไตรสิกขาครบ ไม่ต้องบอกว่า เอ้า สมาทานศีล รักษาศีลก่อนน๊า

เพราะฉะนั้น เวลาเราเรียนธรรมะแล้วเราไม่แปลเป็นสภาพธรรม แล้วแปลเป็นเรื่อง มันจะมากมายมหาศาล แต่ถ้ากลับมาสู่สภาพธรรม มันจะเหลือเรื่องสั้นๆ แค่นั้นแหละ

***************
ก็เพราะมันมีอยู่แค่เนี้ย...ละเอียดขนาดไหน ก็เหลืออยู่แค่เนี้ย...มีอยู่แค่เนี้ยเจงๆ....แบกตำรากันจนหัวเอียง ไหล่ทรุด ไม่ได้อะไรเลย

 

สวัสดียามเที่ยงครับ

 

นู๋ฝน แก้ไขปุ่มไม่เห็นด้วย เม้นท์ที่ 2414 ด้วยนะจ๊ะ
บอกเหตุผลด้วยน้า..าา ทามมายไม่เห็นด้วยกับพี่มิก หรือว่ากดปุ่มผิดหนอ...???

 

หวัดดีกั๊บ...น้องsaekue รออ่านนิทานอยู่น้า...มีหรือเปล่าหนอ...?

 

เกิดปีติค่ะ แล้วคุณพ่อก็เกิดปีติด้วย อิอิ

 

:'''( กดผิดคร๊าบบบ แงๆๆๆๆ

:boo::'(

 

เล่าเรื่องที่ค้างไว้ให้ฟังดีกว่าเนอะ เรื่องมีอยู่ว่า ฝ้ายได้ไปบวชที่วัด หลวงพ่อจรัญ เจ็ดวัน ครั้งนั้นนั่งรถไฟฟรีไปค่ะ ไปถึงก็ประมาณ ห้าโมงเย็นค่ะ ได้นอนห้องอยู่หน้าเมรุ เจอผู้หญิงคนหนึ่ง เขามาจากนนทบุรี น้องฝ้ายไปบวชคนเดียว เข้าห้อง เขาก็มาค่อยกับเราว่า เขาปวดไหล่มากเหมือนแบกข้าวสาร ไว้ เป็นกระสอบเลย เราก็มองหน้าเขาแล้วยิ้มให้ เพระาเราไม่รู้จักใครอ่ะ

 

ระหว่างนั้นก็ได้เวลาไปสวดมนต์เย็น พระอาจารย์ก็จะได้สอนกรรมฐาน เราก็ขึ้นไปที่ศาลา พอสวดมนต์เสร็จเราก็นั่งสมาธิ ระหว่างที่นั่งสามาธิอยู่นั้น ในสมาธิเราเห็นเด็กผู้ชาย ขี่คอ ผู้หญิงคนนั้นอยู่ คนที่บอกว่าปวดไหล่มากน่ะค่ะ อายุ 5-6 ขวบได้ ผิว ดำแดง ไม่ใส่เสื้อผ้า ภาพที่เห็นชัดมาก แล้วเด็กคนนั้นก็หันมามองเราแล้วก็ทำท่าแลบลิ้น เหมือนท่าล้อเลียนน่ะค่ เราก็หันไปมองดูในสมาธิ แต่เราไม่สนใจ ตั้งใจว่าตอนลงจากศาลาจะกลับห้องเราจะถามว่าเขามีอะไรเกี่ยวกับเด็กหรือเปล่า พอลงมา เราก็ถามเขาว่าพี่มีอะไรเกี่ยวกับเด็กหรือเปล่า พี่เขาก็บอกว่า มี ที่มาบวชก้บวชให้ลูกที่ทำแท้ง เขาก็เล่าว่าเขาทำแท้งมานานแล้ว ห้า หก ปีแล้ว เขาก็ถามว่ามีอะไรเหรอ เราก็บอกเขาว่า เราเห้นเด็กขี่คอพี่อยู่ บอกว่าเป็ยเด็กผู้ชาย เขาก็บอกว่าใช่ ผิวดำ เขาก็บอกว่าใช่ เล่าเป็นนิทานค่ะ อิอิ

 

อยากร้องเพลงอ่ะ...รักแท้ในคืนหลอกลวง

ออกมาคืนนี้ ฉันไม่ได้ตั้งใจมาเที่ยว
ออกมาคนเดียว มาตามหาคนที่ห่างไกล
แต่ว่าไม่รู้ ไม่รู้เลยว่าเธออยู่ไหน
หรือเธอจะอยู่กับใครในคืนนี้

มาอยู่ตรงนี้ มาร้านที่เธอมาประจำ
โอ้..แม่งามขำ ขอแค่พบเธออีกสักครั้ง
อยากบอกให้รู้ คิดถึงเธอ จากกันคืนนั้น
เธอเอาหัวใจของฉัน ติดมือไปด้วย

ท่ามกลางผู้คนมากล้น ในคืนหลอกลวง
(ท่ามกลางผู้คน ในค่ำในคืนหลอกลวง)
มีใจหนึ่งดวง มันคิดไปไกลกว่านั้น
อยากเปลี่ยนความรักชั่วคราว
เปลี่ยนความสัมพันธ์ชั่วคืน
เปลี่ยนเป็นรักที่ยังยืนกับเธอตลอดไป

ในค่ำคืนนี้ไม่รู้เธอจะมารึป่าว
ปล่อยคนใจหนาว มาเฝ้ารอเธอด้วยความหวัง
ไม่น่าเชื่อเลยว่าเพียงหนึ่งคืน ที่เราได้เจอ
ทำให้หัวใจฉันเพ้อรักเธอ อย่างนี้

ท่ามกลางผู้คนมากล้น ในคืนหลอกลวง
(ท่ามกลางผู้คน ในค่ำในคืนหลอกลวง)
มีใจหนึ่งดวง มันคิดไปไกลกว่านั้น
อยากเปลี่ยนความรักชั่วคราว
เปลี่ยนความสัมพันธ์ชั่วคืน
เปลี่ยนเป็นรักที่ยังยืนกับเธอตลอดไป

อยากเปลี่ยนความรักชั่วคราว
เปลี่ยนความสัมพันธ์หลอกลวง
เปลี่ยนให้ใจสองดวงรักกันตลอดไป

 

ยังไม่จบน่ะค่ะ มีเด็ดกว่าอีกอิอิ เรื่องนี้ ไม่เคยรู้ด้วยซ้ำเพราะเป็นเรื่องเกี่ยวกับประวัติของวัดค่ะ เราไม่เคยอ่านประวัติวัดเลย รู้แต่ว่ามาบวชที่วัดนี้สามารถที่จะแก้กรรมได้ก็เลยมาบวชค่ะ อิอิ

 

อริยสัจจัดไว้ในธรรมชาติ
วงจรขาดชาติภพสยบหาย
สรรพสิ่งจริงล้นไม่พ้นตาย
ข้ามชาติไปบุญ-กรรมที่ทำมา

แสวงธรรมวิสุทธิ์เพื่อหลุดโลก
ไม่ต้องโศกทุกข์ซ้ำระกำหมอง
หยุดให้ได้วัฏฏค้นคนประคอง
เลิกเกี่ยวข้องอวิชชาพาพ้นภัย

ปัญญาญาณสานจิตไม่คิดหนี
วิชชามีไว้แก่ธรรมกรรมหนหลัง
หยุดชีวิตไม่ติดอยู่คู่กับกาม
ข้ามพ้นฝั่งกามภพลบอวิชชา

 

ประสบการณ์ของน้องฝ้าย หนุกดีค่ะ จบแล้วเหรอคะ รออ่านหนอคร้า..าา

 

ไอย๊าาาาา.... ปล.แอบขำเพื่อนบ้านนะคะ อิอิ

สวัสดีค่ะ... มาช่วยเหนื่อยเรื่องการมุดลงถ้ำนี้ค่ะ ฮ่าๆๆ ยากทุกวัน

สาธุ ... เป็นเช่นนั้นเอง

รอฟังหนอ... สนุกดีค่ะ ชอบๆ

 

อยากร้องมั่กมากกกกกก

เกิดมาไม่เคยเจอใครเหมือนเธอ
หลับ ฝันละเมอภาพเธอคอยหลอนทุกคืน
หลับลงคราวใดอยากนอนไม่ยอมตื่น
ก็ทุกค่ำ คืนเจอเธอที่ปลายฟ้าไกล

ก็ได้แต่เพ้อแต่ฝันลม ๆ
ก็หลงชื่นชมโดยเธอไม่รู้ตัว
เจอเธอที่ไรจิตใจเต้นรัว
ฉันกลัวฉันกลัวเธอไม่สนใจ

อยากเดินเข้าไปบอกว่ารักเธอ
เวลาที่เจอที่เธอส่งยิ้มมา
เหมือนดั่งโลกนี้ สดใสขึ้นทันตา
ในช่วงเวลาที่ต้องการใคร เข้าใจซักคน

อยากเดินเข้าไปบอกว่ารักเธอ
เวลาที่เจอ ที่เธอส่งยิ้มมา
เหมือนดั่งโลกนี้สดใสขึ้นทันตา
ในช่วงเวลาที่ต้องการใคร เข้าใจซักคน

หากเธอมีใครก็บอกกันซักหน่อย
อย่าให้ฉันคอย ๆ เธออย่างนี้เลย
ให้ คอยนาน ๆ มันซมซานรู้ไหมเอย
ยิ่งเธอทำเฉยฉันเองจะบ้าตาย

แนะๆๆๆๆ ไม่ต้องพากันคิดเลยน้า..าา ว่าเราแอบรักครายยอยู่หรือเปล่า..??
ไม่มี๊..ไม่มีจร้า...าาา แต่ว่าชอบเพลงนี้ เวลาไ้ด้ยินได้ฟัง แล้วคิดถึงเพื่อน

 

ภาพพี่เสก ดีดกีต้าร์ลอยขึ้นมาเลยจ้าาา

 

อยากบอกความเจงว่า...เมื่อก่อนแอบร๊ากกก...พี่เสก
กรี๊สสส ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงของพี่เสก เดี๋ยวนี้ก็ยังกรี๊สสสอยู่น้า..าาา
ชอบป้อจายสไตล์เนี้ย...ดิบๆ เลวๆ ฮ่าฮ่า...
(ชอบเฉยๆ แต่ไม่คิดเอามาเป็นแฟน)