ลำนำเพลงรักของนักกลอน

บารมีคืออะไร

บารมี ๓o ทัศ

บารมี หมายถึง การกระทำที่ประเสริฐ การกระทำที่ประกอบด้วยกุ<WBR style="WIDOWS: 2; TEXT-TRANSFORM: none; BACKGROUND-COLOR: rgb(255,255,255); TEXT-INDENT: 0px; LETTER-SPACING: normal; FONT: 14px arial, sans-serif; WHITE-SPACE: normal; ORPHANS: 2; COLOR: rgb(34,34,34); WORD-SPACING: 0px; -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px">ศลเจตนาคุณงามความดีที่ควรกระทำ คุณงามความดีที่ได้บำเพ็ญมา คุณสมบัติที่ทำให้ยิ่งใหญ่ เป็นธรรมส่วนหนึ่งที่สำคัญ ซึ่งช่วย เหลือเกื้อกูลให้ผู้ปฏิบัติได้<WBR style="WIDOWS: 2; TEXT-TRANSFORM: none; BACKGROUND-COLOR: rgb(255,255,255); TEXT-INDENT: 0px; LETTER-SPACING: normal; FONT: 14px arial, sans-serif; WHITE-SPACE: normal; ORPHANS: 2; COLOR: rgb(34,34,34); WORD-SPACING: 0px; -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px">ถึงซึ่งโพธิญาณ
บารมีที่พระโพธิสัตว์บำเพ็ญ คือ

ทานบารมี หมายถึง การสละออก การให้ต่างๆ
ศีลบารมี หมายถึง การรักษาศีลให้เป็นปกติ ถ้าเป็นฆราวาสก็ถือศีล 5 ถ้าเป็นนักบวชก็ถือศีล 8 ขึ้นไป
เนกขัมมะบารมี หมายถึง การออกบวช (หากฆราวาสถือศีล๘ ก็นับเป็นเนกขัมบารมีได้เช่นกัน เพราะเป็นการกระทำเพื่อละกาม)
ปัญญาบารมี หมายถึง การกระทำเพื่อเพิ่มปัญญา
วิริยะบารมี หมายถึง การกระทำที่ใช้ความเพียรเป็นที่<WBR style="WIDOWS: 2; TEXT-TRANSFORM: none; BACKGROUND-COLOR: rgb(255,255,255); TEXT-INDENT: 0px; LETTER-SPACING: normal; FONT: 14px arial, sans-serif; WHITE-SPACE: normal; ORPHANS: 2; COLOR: rgb(34,34,34); WORD-SPACING: 0px; -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px">ตั้ง สัมมัปปธานหรือความเพียรที่ถู<WBR style="WIDOWS: 2; TEXT-TRANSFORM: none; BACKGROUND-COLOR: rgb(255,255,255); TEXT-INDENT: 0px; LETTER-SPACING: normal; FONT: 14px arial, sans-serif; WHITE-SPACE: normal; ORPHANS: 2; COLOR: rgb(34,34,34); WORD-SPACING: 0px; -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px">กต้อง มี 4 อย่างคือ
สังวรปธาน เพียรระวังไม่ให้บาปเกิดขึ้น
ปหานปธาน เพียรละบาปที่เกิดขึ้นแล้ว
ภาวนาปธาน เพียรทำบุญให้เกิดขึ้น
อนุรักขนาปธาน เพียรรักษาการทำบุญไว้ต่อเนื่อง
ขันติบารมี หมายถึง การอดทนอดกลั้นต่อสิ่งต่างๆ
สัจจะบารมี หมายถึง การรักษาคำพูด ไม่กลับกลอก แม้ว่าจะต้องสละบางสิ่งเพื่อรั<WBR style="WIDOWS: 2; TEXT-TRANSFORM: none; BACKGROUND-COLOR: rgb(255,255,255); TEXT-INDENT: 0px; LETTER-SPACING: normal; FONT: 14px arial, sans-serif; WHITE-SPACE: normal; ORPHANS: 2; COLOR: rgb(34,34,34); WORD-SPACING: 0px; -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px">กษาคำพูดไว้
อธิษฐานบารมี หมายถึง การตั้งมั่นในปรารถนา ตั้งจิตมั่นต่อคำอธิษฐาน
เมตตาบารมี หมายถึง มีความรักต่อสัตว์ทั้<WBR style="WIDOWS: 2; TEXT-TRANSFORM: none; BACKGROUND-COLOR: rgb(255,255,255); TEXT-INDENT: 0px; LETTER-SPACING: normal; FONT: 14px arial, sans-serif; WHITE-SPACE: normal; ORPHANS: 2; COLOR: rgb(34,34,34); WORD-SPACING: 0px; -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px">งหลายในโลกอย่างเท่าเทียม ประดุจมารดารักบุตร
อุเบกขาบารมี หมายถึง การวางเฉย การปล่อยวางในสิ่งที่ผิดพลาด ในสิ่งที่แก้ไขไม่ได้ วางเฉยในความทุกข์ของตน

ซึ่งในแต่ละบารมีนั้นแบ่งย่<WBR style="WIDOWS: 2; TEXT-TRANSFORM: none; BACKGROUND-COLOR: rgb(255,255,255); TEXT-INDENT: 0px; LETTER-SPACING: normal; FONT: 14px arial, sans-serif; WHITE-SPACE: normal; ORPHANS: 2; COLOR: rgb(34,34,34); WORD-SPACING: 0px; -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px">อยเป็น 3 ขั้น ได้แก่

บารมีขั้นต้น คือ เนื่องด้วยวัตถุ และทรัพย์นอกกาย เช่น การสละทรัพย์ช่วยผู้อื่น จัดเป็น ทานบารมี รักษาศีลแม้ว่าจะต้องสูญเสียทรั<WBR style="WIDOWS: 2; TEXT-TRANSFORM: none; BACKGROUND-COLOR: rgb(255,255,255); TEXT-INDENT: 0px; LETTER-SPACING: normal; FONT: 14px arial, sans-serif; WHITE-SPACE: normal; ORPHANS: 2; COLOR: rgb(34,34,34); WORD-SPACING: 0px; -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px">พย์สินเงินทอง จัดเป็น ศีลบารมี หรือ ยอมถือบวชโดยไม่อาลัยในทรัพย์สิ<WBR style="WIDOWS: 2; TEXT-TRANSFORM: none; BACKGROUND-COLOR: rgb(255,255,255); TEXT-INDENT: 0px; LETTER-SPACING: normal; FONT: 14px arial, sans-serif; WHITE-SPACE: normal; ORPHANS: 2; COLOR: rgb(34,34,34); WORD-SPACING: 0px; -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px">น จัดเป็น เนกขัมบารมี เป็นต้น

บารมีขั้นกลางหรืออุปบารมี คือ เนื่องด้วยเลือดเนื้อ อวัยวะ เช่น การสละเลือดเนื้ออวัยวะแก่ผู้อื<WBR style="WIDOWS: 2; TEXT-TRANSFORM: none; BACKGROUND-COLOR: rgb(255,255,255); TEXT-INDENT: 0px; LETTER-SPACING: normal; FONT: 14px arial, sans-serif; WHITE-SPACE: normal; ORPHANS: 2; COLOR: rgb(34,34,34); WORD-SPACING: 0px; -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px">่น จัดเป็น ทานอุปบารมี การใช้ปัญญารักษาอวัยวะเลือดเนื<WBR style="WIDOWS: 2; TEXT-TRANSFORM: none; BACKGROUND-COLOR: rgb(255,255,255); TEXT-INDENT: 0px; LETTER-SPACING: normal; FONT: 14px arial, sans-serif; WHITE-SPACE: normal; ORPHANS: 2; COLOR: rgb(34,34,34); WORD-SPACING: 0px; -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px">้อของผู้อื่น จัดเป็น ปัญญาอุปบารมี การมีความเพียรจนไม่อาลัยในเลื<WBR style="WIDOWS: 2; TEXT-TRANSFORM: none; BACKGROUND-COLOR: rgb(255,255,255); TEXT-INDENT: 0px; LETTER-SPACING: normal; FONT: 14px arial, sans-serif; WHITE-SPACE: normal; ORPHANS: 2; COLOR: rgb(34,34,34); WORD-SPACING: 0px; -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px">อดเนื้อหรืออวัยวะ จัดเป็น วิริยะอุปบารมี มีเมตตาต่อผู้ที่จะมาทำร้ายเลื<WBR style="WIDOWS: 2; TEXT-TRANSFORM: none; BACKGROUND-COLOR: rgb(255,255,255); TEXT-INDENT: 0px; LETTER-SPACING: normal; FONT: 14px arial, sans-serif; WHITE-SPACE: normal; ORPHANS: 2; COLOR: rgb(34,34,34); WORD-SPACING: 0px; -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px">อดเนื้ออวัยวะของตน จัดเป็น เมตตาอุปบารมี หรือ มีความอดทนอดกลั้นต่อผู้ที่<WBR style="WIDOWS: 2; TEXT-TRANSFORM: none; BACKGROUND-COLOR: rgb(255,255,255); TEXT-INDENT: 0px; LETTER-SPACING: normal; FONT: 14px arial, sans-serif; WHITE-SPACE: normal; ORPHANS: 2; COLOR: rgb(34,34,34); WORD-SPACING: 0px; -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px">จะมาทำลายอวัยวะของตน จัดเป็น ขันติอุปบารมี เป็นต้น

บารมีขั้นสูงสุดหรือปรมัตถบารมี คือ เนื้องด้วยชีวิต เช่น การสละชีวิตเป็นทานแก่ผู้อื่น จัดเป็น ทานปรมัตถบารมี ยอมสละแม้ชีวิตเพื่อจะรักษาคำพู<WBR style="WIDOWS: 2; TEXT-TRANSFORM: none; BACKGROUND-COLOR: rgb(255,255,255); TEXT-INDENT: 0px; LETTER-SPACING: normal; FONT: 14px arial, sans-serif; WHITE-SPACE: normal; ORPHANS: 2; COLOR: rgb(34,34,34); WORD-SPACING: 0px; -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px">ด จัดเป็น สัจจปรมัตถบารมี ตั้งจิตไม่หวั่นไหวต่อคำอธิ<WBR style="WIDOWS: 2; TEXT-TRANSFORM: none; BACKGROUND-COLOR: rgb(255,255,255); TEXT-INDENT: 0px; LETTER-SPACING: normal; FONT: 14px arial, sans-serif; WHITE-SPACE: normal; ORPHANS: 2; COLOR: rgb(34,34,34); WORD-SPACING: 0px; -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px">ษฐานแม้จะต้องเสียชีวิต จัดเป็น อธิษฐานปรมัตถบารมี หรือ วางเฉยต่อผู้ที่จะมาทำร้ายชีวิ<WBR style="WIDOWS: 2; TEXT-TRANSFORM: none; BACKGROUND-COLOR: rgb(255,255,255); TEXT-INDENT: 0px; LETTER-SPACING: normal; FONT: 14px arial, sans-serif; WHITE-SPACE: normal; ORPHANS: 2; COLOR: rgb(34,34,34); WORD-SPACING: 0px; -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px">ตของตน จัดเป็น อุเบกขาปรมัตถบารมี เป็นต้น

ดังนั้น จึงรวมเป็นบารมี 30 ทัศ
__________________
http://www.jitsing.com/forum.<WBR>php

 

นิทานชาดก พระเจ้า 500 ชาติ​

​

เรื่อง พ่อค้าเกวียนผู้รู้ธรณีวิทยา ​

​

​

​

ครั้งเมื่อพระเจ้าพรหมทั<WBR>ตครองราชย์สมบัติในกรุงพาราณสี พ่อค้าเกวียนคนหนึ่ง พร้อมด้วยบริวาร 500 เล่ม ไปค้าขายยังต่างประเทศ ผ่านทะเลทรายอันกันดารน้ำ มีระยะทาง 60 โยชน์เหลืออีก 1 โยชน์ จะข้ามพ้นทะเลทราย ตกเย็นได้ให้บริวารเทน้ำโยนฟื<WBR>นทิ้งเสีย ตกกลางคืนก็ออกเดินทางต่อไป
แต่บังเอิญคนนำทางเหนื่อยนอนหลั<WBR>บไปเสีย เกวียนได้วกกลับมายังที่เดิ<WBR>มในเวลาจวนสว่าง เมื่อเขารู้สึกตัวตื่นขึ้นจึงสั<WBR>่งให้กลับเกวียนมุ่งหน้าเดิ<WBR>นทางต่อไป แต่พอกลับขบวนได้ก็สว่างพอดี เพราะในเวลากลางวันทะเลทรายร้<WBR>อนจัด จึงต้องปลดเกวียนพักอยู่ ณ ที่นั้น คนทั้งหลายซึ่งอดน้ำทั้งคืนยั<WBR>นรุ่งเช้า เมื่อมองไม่เห็นทางที่จะได้น้<WBR>ำมาบริโภค ต่างพากันซบเซาเหงาหงอยไปตามๆกั<WBR>น พ่อค้าคนหัวหน้าผู้ฉลาดธรณีวิ<WBR>ทยา ได้ตรวจดู ณ บริเวณนั้น บังเอิญพบหญ้ากอใหญ่อยู่กอหนึ่ง จึงสันนิษฐานว่า ใต้กอหญ้าจะต้องมีน้ำเป็นแน่ ไม่อย่างนั้นแล้วหญ้ากอนี้<WBR>จะอาศัยอยู่ได้อย่างไร
จึงให้คนขุดลงไป แต่แล้วต้องผิดหวัง เพราะไม่พบน้ำเลยสักนิด พบแต่หินก้อนใหญ่ จึงหมดหวังที่จะขุดต่อไป ต่างพากันทิ้งจอบทิ้งเสียมด้<WBR>วยความหมดหวัง พ่อค้าผู้หัวหน้าอารมณ์ดี กระโดดลงไปในหลุม เงี่ยหูฟังดูที่แผ่นหินนั้น ก็ได้ยินเสียงกระแสน้ำไหลอยู่<WBR>ใต้แผ่นหิน นึกกระหยิ่มในใจ แล้วขึ้นมาจากหลุมปลอบลูกน้<WBR>องให้เกิดกำลังใจ แล้วสั่งให้เอาแท่งเหล็<WBR>กขนาดใหญ่กระแทกแผ่นนั้นให้<WBR>แตกเสีย จากนั้นลูกน้องกระโดดลงไปใช้แท่<WBR>งเหล็กกระแทกแผ่นหิน ในทันทีนั้นตาน้ำขนาดใหญ่ก็พุ่<WBR>งขึ้นมา สัตว์และคนทั้งหลายได้อาศั<WBR>ยอาบกินอย่างสุขสำราญเบิ<WBR>กบานใจกันถ้วนทั่ว พ่อค้าผู้เป็นหัวหน้าได้ปักเครื<WBR>่องหมายตรงจุดที่พบบ่อน้ำไว้ ตกเย็นจึงได้พากันออกเดินทางต่<WBR>อไป จนข้ามทะเลทราย กระทั่งถึงที่หมาย จึงได้จำหน่ายสินค้าจนเสร็จสิ้น แล้วพากันกลับเมื<WBR>องของตนโดยปลอดภัย
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “อันการเดินทางนั้น จำเป็นต้องมีหัวหน้าผู้ฉลาด รู้เท่าถึงเหตุการณ์ และความเพียรในทางที่ชอบ ย่อมทำกิจการงานให้สำเร็จลุล่<WBR>วงได้”

ที่มา : หนังสือนิทานชาดกพระเจ้า 500 ชาติ เล่ม 1

 

ติฏฐชาดก
มหาบัณฑิตผู้หยั่งรู้​

​

***********​

​

​

​

................... ในอดีตกาล พระเจ้าพรหมทัตครองราชสมบัติกรุ<WBR>งพาราณสี มีราชบัณฑิตสอนธรรมอยู่ผู้หนึ่ง วันหนึ่งม้าอาชาไนยมงคลอัศวราช ไม่ยอมลงไปดื่มน้ำ และอาบน้ำเหมือนอย่างเคย คนเลี้ยงม้าจึงต้องรีบเข้าเฝ้<WBR>าถวายรายงานให้ทรงทราบโดยด่วน เพราะม้ามงคลนี้เป็นที่โปรดปราน<WBR> เมื่อพระราชาทรงทราบแล้วรับสั่<WBR>งให้สอบสวน ราชบัณฑิตตรวจดูแล้วทราบว่า ม้าไม่ได้เจ็บป่วย จึงซักคนเลี้ยงม้าได้ความว่า
.....ก่อนหน้านี้มีคนนำม้าไม่มี<WBR>สกุลมาดื่มและอาบที่ท่าน้ำนี้ม้าอาชาไนยเห็นเข้าจึงไม่<WBR>ยอมลงมาที่ท่านั้นอีก
ราชบัณฑิตพิเคราะห์ก็รู้ว่า ม้าอาชาไนยตัวนี้เป็นม้าถือตัว ไม่ยอมดื่มน้ำและอาบน้ำร่วมท่<WBR>ากับม้าไม่มีสกุลรุนชาติเช่นนั้<WBR>น แต่จะอธิบายสาเหตุเรื่องนี้กั<WBR>บคนเลี้ยงม้าตรงๆ ก็เห็นว่าป่วยการ เพราะภูมิปัญญาอย่างคนเลี้ยงม้<WBR>าผู้นี้คงตามไม่ทัน จึงบอกให้คนเลี้ยงม้าว่า ลองให้ม้าอัศวราชไปอาบน้ำท่าอื่<WBR>นดูบ้าง เพราะธรรมดาไม่ว่าคนหรือสัตว์<WBR>อยู่ที่ไหนซ้ำๆ อาจเบื่อได้ คนเลี้ยงม้าได้ฟังคำของราชบัณฑิ<WBR>ตแล้วทำตาม ม้ามงคลก็ยินยอมแต่โดยดี
.....พระเจ้าพรหมทัตทรงทราบก็ดี<WBR>พระทัย ตรัสสรรเสริญราชบัญฑิตที่<WBR>สามารถหยั่งรู้แม้อัธยาศัยของสั<WBR>ตว์เดียรัจฉาน แล้วพระราชทานเกียรติยศและรางวั<WBR>ลให้เป็นการตอบแทน
.....ประชุมชาดก
.....ม้ามงคลอัศวราช ในครั้งนั้น ได้มาเกิดเป็นพระภิกษุช่างทองรู<WBR>ปนี้
.....พระเจ้าพรหมทัต ได้มาเป็นพระอานนท์
....ราชบัณฑิต ได้มาเป็นพระองค์เอง
.....ข้อคิดจากชาดก
.....๑. เป็นธรรมดาว่า บุคคลยิ่งฝึกจิตใจให้สะอาดมี<WBR>ความรู้ความสามารถสูงขึ้นเพี<WBR>ยงไร มักมีความรู้สึกอย่างหนึ่งเกิ<WBR>ดขึ้นเองโดยอัตโนมัติ คือ ไม่อยากคลุกคลีกับผู้ที่ไร้คุ<WBR>ณธรรม ยกเว้นแต่มีจิตกรุณา ต้องการช่วยเหลือดังนั้นบุคคลใดก็ตาม ที่มีครูอาจารย์ดี มาเคี่ยวเข็ญว่ากล่าวตักเตือนต้องถือว่าท่านลดตัวลงมาใกล้ชิด มาช่วยเหลือ สมควรรับปฏิบัติ<WBR>ตามโอวาทและกราบขอบพระคุ<WBR>ณโดยความเคารพ
....๒. เมื่อได้คนดีมีวิชามาอยู่ด้วย ต้องจัดที่อยู่อาศัยอย่างดี จัดหน้าที่การงานให้อย่<WBR>างเหมาะสม และให้ความเคารพเกรงใจด้วย มิฉะนั้นแล้วท่านรำคาญ เบื่อหน่ายและหนีไปเสีย เพราะคนดีมีฝีมือ โดยทั่วไปแล้วไม่เห็นแก่เงิน แต่เห็นแก่งานที่เหมาะสมกั<WBR>บความสามารถ และเกียรติยศของเขา
.....๓. เมื่อผู้ใหญ่อธิบายเหตุผลให้ผู้<WBR>น้อย หากเห็นว่า ผู้น้อยมีภูมิปัญญายังไม่ถึง แต่เพื่อหวังผลในเชิงปฏิบัติ อาจบอกเลี่ยงเป็นอย่างอื่น ต่อเมื่อโตขึ้นมีปัญญาตรองตามก็<WBR>สามารถเข้าใจได้

 

นิทานเรื่องยายผู้ไม่ยินดีในวิ<WBR>มาน​

​

มีนิทานเรื่องหนึ่ง เป็นเรื่องของยายคนหนึ่งแกทำบุ<WBR>ญสร้างโบสถ์ วิหาร สร้างวัด ให้ทานแก่บุคคล ถวายเครื่องอุปโภค บริโภคแด่พระสงฆ์จำนวนมาก มีครั้งหนึ่งเทวดาท่านดลบั<WBR>นดาลให้ยายได้เห็นวิมาน อาหารที่เป็นทิพย์ พร้อมทั้งบริวารที่รอยายอยู่<WBR>บนสวรรค์ และบอกกับยายว่านี่คือวิ<WBR>มานของยาย นี่คืออาหารของยาย นี่คือบริวารของยาย

เมื่อยายตายโลกมนุษย์แล้ว วิมานนี้ อาหารนี้ พร้อมทั้งบริวารเหล่านี้จะเป็<WBR>นของยาย ด้วยหวังจะให้ยายยินดี แต่ยายกลับไม่ได้รู้สึกยินดีกั<WBR>บวิมาน อาหาร พร้อมทั้งบริวารเหล่านั้นเลย

เพราะยายเข้าใจในพระธรรม รู้ซึ้งในพระธรรมของพระพุทธเจ้<WBR>าเป็นอย่างดี ยายเห็นความ“ไม่เที่ยง” ยายเห็นว่าแม้แต่พรหมชั้นสูงสุ<WBR>ดที่มีอายุยาวนานถึง ๘๔,๐๐๐ มหากัป

พระพุทธเจ้าท่านก็เรียกว่า “ท่านผู้มีอายุ” คือ ยังต้องเวียนว่ายตายเกิดอีกต่<WBR>อไป เมื่อหมดอายุก็ต้องจุติ (ดับ, ตาย) จากภพนั้นและมีกำเนิดในภพอื่นต่<WBR>อไป ยายเห็นว่าความสุขนั้นเป็น “วิปรินามธรรม ที่สามารถแปรเปลี่ยนกลับเป็นทุ<WBR>กข์ได้”

ยายรู้ดีว่าบุญที่ยายทำนั้<WBR>นจะเป็นเครื่องนำไปสู่สุคติ<WBR>สวรรค์ และยายอาจจะได้เสวยสุขอยู่<WBR>บนสวรรค์ชั่วอายุหนึ่ง อาจจะสัก ๒๕๐๐ ปี แต่เมื่อหมดอายุจากภพนั้นแล้ว ยายกลัวว่ายายอาจจะได้มาเกิดเป็<WBR>นมนุษย์ในสมัยกลียุค เป็นยุคที่โลกมนุษย์มีแต่ความทุ<WBR>กข์ยากลำบาก เป็นยุคที่ไม่มีธรรมะของพระพุ<WBR>ทธเจ้าอยู่แล้ว เป็นยุคที่พุทธศาสนาครบ ๕๐๐๐ ปีแล้ว

ศาสนาพุทธเสื่อมไปแล้วตามที่<WBR>พระพุทธเจ้าท่านทรงพยากรณ์ไว้ ยายกลัวว่าจะประสบกับความทุกข์<WBR>ในช่วงสมัยนั้น กลัวว่าจะไม่ได้พบกับสั<WBR>จจธรรมในช่วงสมัยนั้น ยายจึงไม่รู้สึกยินดีในวิมาน อาหาร พร้อมทั้งบริวารเหล่านั้น

เมื่อเห็นในทุกข์อันเกิดจากภพ ยายจึงไม่ปรารถนาในภพ ยายปรารถนาที่จะออกจากภพ จึงเพียรศึกษาพระธรรม เพียรปฏิบัติตามองค์มรรควิธี เพื่อให้ถึงซึ่งความดับแห่งภพ

เวลาที่ยายทำบุญบริจาคทาน ยายก็ไม่ปรารถนาในภพ ไม่ปรารถนาว่าจะได้ไปสู่วิมาน อาหาร พร้อมทั้งบริวารในภพใดๆ เพราะยายรู้ดีว่านั่นคือ “ภวตัณหา” (ยินดีติดใจในภพ) ยายทำบุญบริจาคทานก็เพราะยายเพี<WBR>ยรพยายามที่จะทำให้โลภะเบาบางลง

ยายรู้ว่าการทำบุญบริจาคทานเพื่<WBR>อที่จะขจัดโลภะนี้คือกุศลที่มี<WBR>อานิสงส์มากกว่าบุญ ไม่ใช่เป็นแค่บุญ เพราะการทำบุญอย่างเดียวไม่<WBR>อาจทำให้ยายหลุดพ้นได้ แต่กุศลคือสิ่งที่ทำให้ยาย คิด พูด และกระทำสิ่งใดๆ อย่างฉลาด รู้เท่าทัน โลภะ โทสะ โมหะ ต่างหากจะทำให้ยายหลุดพ้นได้

นอกจากนี้ ยายยังได้เพียรเจริญเมตตาธรรมก็<WBR>เพื่อที่จะทำให้โทสะเบาบางลง เพื่อขจัดโทสะให้สิ้นไป ยายเพียรทำจิตให้ผ่องใสควรแก่<WBR>งาน เพื่อน้อมไปสู่วิชชา ๓ เพื่อความสิ้นอาสวะ เพื่อละสังโยชน์ทั้ง ๑๐ ให้ได้ (เครื่องร้อยรัดสัตว์ ๑๐ อย่างให้วนเวียนอยู่ในวัฏฏะ)

“เพื่อบรรลุโสดาบันในชาตินี้ ซึ่งจะไม่มีความเสื่อมลงได้อีก เพื่อบรรลุสกทาคามีในชาตินี้ ซึ่งจะกลับมาเกิดในโลกนี้อีกเพี<WBR>ยงครั้งเดียวก็จะสำเร็จเป็<WBR>นพระอรหันต์ เพื่อบรรลุอนาคามีในชาตินี้ ซึ่งจะสำเร็จเป็นพระอรหันต์<WBR>ในสวรรค์ชั้นพรหมสุทธาวาส ไม่กลับมาเกิดในโลกนี้อีก เพื่อบรรลุอรหันต์นิพพานในชาติ<WBR>นี้”

เพราะจุดมุ่งหมายของยาย คือปรมัตถประโยชน์ คือ ประโยชน์อย่างยิ่ง คือ นิพพาน

ยายเพียรทำอยู่อย่างนี้โดยที่<WBR>ยายไม่ได้คำนึงถึง ทิฏฐธัมมิกัตถประโยชน์ คือประโยชน์ในปัจจุบัน และ สัมปรายิกัตถประโยชน์ คือ ประโยชน์ในภายหน้า เลย

“เพราะยายรู้ดีว่า ประโยชน์สองอย่างนี้ยายจะพึงมี<WBR>พึงได้อยู่แล้วจากการกระทำที่ดี<WBR>เป็นบุญเป็นกุศลในปัจจุบั<WBR>นของยาย โดยไม่จำเป็นต้องเพ่งเล็<WBR>งขวนขวาย นี่คือจุดมุ่งหมายของยายผู้ไม่<WBR>ยินดีในวิมาน อาหาร พร้อมทั้งบริวาร ในสุคติภพใดๆ”

และยายได้กล่าวภาษิตฝากถึงผู้ที<WBR>่ยังปรารภนาในประโยชน์ว่า

“ผู้ไม่เห็นในทุกข์ ย่อมไม่ปรารถนาที่จะออกจากทุกข์
ผู้ไม่เห็นในคุณของพระนิพพาน ย่อมไม่ปรารถนาปรมัตถประโยชน์
ผู้ไม่เห็นในปรมัตถประโยชน์ ย่อมไม่ปรารภความเพียร”​

​

(ที่มา..แหล่งรวบรวมกรณีศึกษาจิ<WBR>ต วิญญาณ ชีวิตหลังความตาย และการเกิดใหม่)

 

๑. หลวงปู่เสาร์ กนฺตสีโล

วิปัสสนานี้ มีผลอานิสงส์ใหญ่ยิ่งกว่าทาน ศีล พรหมวิหารภาวนา ย่อมทำให้ผู้เจริญนั้นมีสติไม่<WBR>หลงเมื่อทำกาลกิริยา มีสุคติภพ คือ มนุษย์และโลกสวรรค์เป็นไปในเบื้<WBR>องหน้า หากยังไม่บรรลุผลทำให้แจ้งซึ่<WBR>งพระนิพพาน ถ้าอุปนิสัยมรรคผลมี ก็ย่อมทำให้ผู้นั้นบรรลุมรรคผล ทำให้แจ้งซึ่งพระนิพพานได้<WBR>ในชาตินี้นั่นเทียว

อนึ่ง ยากนักที่จะได้เกิดเป็นมนุษย์ เพราะต้องตั้งอยู่ในธรรมของมนุ<WBR>ษย์ คือ ศีล ๕และกุศลกรรมบท ๑๐ จึงจะได้เกิดมาเป็นมนุษย์ ชีวิตที่เป็นมานี้ ก็ได้ด้วยยากยิ่งนักเพราะอั<WBR>นตรายชีวิตทั้งภายใน ภายนอกมีมากต่างๆ การที่ได้ฟังธรรมของสัตตบุรุษคื<WBR>อ พระสัมมาสัมพุทธเจ้านี้ก็ได้<WBR>ยากยิ่งนัก เพราะกาลที่ว่างเปล่าอยู่ ไม่มีพระพุทธเจ้าเกิดขึ้<WBR>นในโลกยืดยาวนานนัก บางคาบ บางสมัย จึงจะมีพระพุทธเจ้าเกิดขึ้<WBR>นในโลกสักครั้งสักคราวหนึ่ง เหตุนั้นเราทั้งหลายพึงอยู่ด้<WBR>วยความไม่ประมาทเถิด อย่าให้เสียทีที่ได้เกิดมาเป็<WBR>นมนุษย์พบพระพุทธศาสนานี้เลย

 

๒. หลวงปู่มั่น ภูริทตฺโต

การบำรุงรักษาสิ่งใดๆ ในโลก...การบำรุงรักษาตนคือ ใจเป็นเยี่ยม จุดที่เยี่ยมยอดของโลกคือ ใจ ควรบำรุงรักษาด้วยดี

ไม่ว่าธรรมส่วนใด ถ้าสำคัญ "ตน" ว่าเสวยเป็นอันผิดทั้งนั้น

ติดดี นี่แก้ยากกว่าติดชั่วเสียอีก

 

<TABLE style="WIDOWS: 2; TEXT-TRANSFORM: none; BACKGROUND-COLOR: rgb(255,255,255); TEXT-INDENT: 0px; WIDTH: 427px; LETTER-SPACING: normal; FONT: 14px arial, sans-serif; WHITE-SPACE: normal; ORPHANS: 2; COLOR: rgb(34,34,34); WORD-SPACING: 0px; -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px" border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0 width="94%"><TBODY><TR><TD style="PADDING-BOTTOM: 0pt; MARGIN: 0px; PADDING-LEFT: 0pt; PADDING-RIGHT: 0pt; FONT-FAMILY: arial, sans-serif; PADDING-TOP: 0pt" vAlign=top>

๓. หลวงปู่ดูลย์ อตุโล

ส่วนธรรมะ ให้ดูที่จิตของตัวเอง ปฏิบัติที่จิต เมื่อเข้าใจจิตแล้ว อย่างอื่นก็เข้าใจเอง หลักธรรมที่แท้จริงนั้นคือ จิต ให้กำหนดดูจิต ให้เข้าใจจิตตัวเองสึกซึ้งแล้ว นั่นแหละได้แล้วซึ่งหลักธรรม

ถึงจิตไม่สงบก็ไม่ควรให้มั<WBR>นออกไปไกลใช้สติระลึกไปแต่<WBR>ในภายในกายนี้ ดูให้เห็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา อสุภสัญญา หาสาระ แก่นสารไม่ได้ เมื่อจิตมองเห็นชัดแล้ว จิตก็เกิดความสลดสังเวช เกิดนิพพิทา ความหน่ายคลายกำหนัดย่อมตัดอุปาทานขันธ์ได้เช่นเดี<WBR>ยวกัน

การศึกษาธรรมด้วยการอ่านการฟัง สิ่งที่ได้ก็คือ สัญญา (ความจำได้) การศึกษาธรรมด้วยการลงมือปฏิบั<WBR>ติ สิ่งที่เป็นผลของการปฏิบัติคือ ภูมิธรรม

การปฏิบัติ ให้มุ่งปฏิบัติเพื่อสำรวม เพื่อความละ เพื่อความคลายกำหนัดยินดี เพื่อความดับทุกข์ ไม่ใช่เพื่อเห็นสวรรค์วิมาน หรือแม้พระนิพพานก็ไม่ต้องตั้<WBR>งเป้าหมายเพื่อจะเห็นทั้งนั้น ให้ปฏิบัติไปเรื่อยๆ ไม่ต้องอยากเห็นอะไร เพราะนิพพานมันเป็นของว่าง ไม่มีตัวตน หาที่ตั้งไม่มี หาที่เปรียบไม่ได้ ปฏิบัติไปจึงจะรู้เอง

ผู้ที่ปฏิบัติที่แท้จริงนั้น ไม่จำเป็นต้องคำนึงถึงชาติหน้<WBR>าชาติหลัง หรือนรก สวรรค์อะไรก็ได้ ให้ตั้งใจปฏิบัติให้ตรงศีล สมาธิ ปัญญา อย่างแน่วแน่ก็พอ ถ้าสวรรค์มีจริงถึง ๑๖ ชั้นตามมตำรา ผู้ปฏิบัติดีแล้วย่อมได้เลื่<WBR>อนฐานะของตนโดยลำดับ หรือถ้าสวรรค์นิพพานไม่มีเลย ผู้ปฏิบัติดีแล้วในขณะนี้ก็ย่<WBR>อมไม่ไร้ประโยชน์ ย่อมอยู่เป็นสุข เป็นมนุษย์ชั้นเลิศ
</TD></TR></TBODY></TABLE>

 

๔. หลวงปู่เทสก์ เทสฺรํสี

ตามกระแสพระธรรมเทศนาของสัมมาสั<WBR>มพุทธเจ้าว่าทุกข์เป็นของไม่<WBR>ควรละแต่เป็นของควรต่อสู้ ความทะยานอยากได้สุขหรือไม่<WBR>อยากให้มีทุกข์ต่างหาก เป็นของควรละผู้ที่จะพ้นจากทุกข์ได้ในโลกนี้ ก็ล้วนแล้วแต่ยกทุกข์ขึ้นมาเป็<WBR>นเหตุทั้งนั้น

ทุกข์กับความเพียรเท่านั้นที่มี<WBR>ค่ามากในโลกนี้หากไม่มีทุกข์กับความเพียรเสี<WBR>ยแล้ว ใครๆ ในโลกนี้จะไม่ทำความดีเพื่อพ้นทุกข์<WBR>ในโลกนี้และโลกหน้า ตลอดถึงพระนิพพาน

แท้จริงความนึกคิดไม่ใช่ทุกข์ แต่การไปยึดความนึกคิดมาเป็<WBR>นของตนจึงเป็นทุกข์

หลักอนัตตาในทางพระพุทธศาสนาที่พระพุทธเจ้<WBR>าตรัสรู้ด้วยปัญญาอันชอบพระองค์มิได้ตรัสว่าอนัตตาเป็<WBR>นของไม่มีตนไมมีตัว เป็นของว่างเปล่า พระองค์ตรัสว่าตนตัวคือ ร่างกายของคนเรา อันได้แก่ขันธ์ทั้ง ๕ นี้ มันมีอยู่แล้วแต่จะหาสิ่งเป็นสาระในขันธ์ ๕ นั้นไม่มี ดังนี้ต่างหาก

การเห็นความฟุ้งซ่านของจิตนั้<WBR>นคือ "ปัญญาชั้นต้น"

คนใดว่าตนดีคนนั้นยังไม่ดี ใครว่าตนวิเศษวิโส หรือฉลาดเฉียบแหลม คนนั้นคือคนโง่

 

๕. หลวงปู่ขาว อนาลโย

สติเป็นแก่นของธรรม แก่นของธรรมแท้อยู่ที่สติ ให้พากัน หัดทำให้ดี ครั้นมีสติแก่กล้าดีแล้ว ทำก็ไม่พลาด คิดก็ไม่พลาด กุศลธรรมทั้งหลายจะเกิดขึ้น เมื่อบุคคลอยู่กับสติแล้ว สติเป็นใหญ่ สติมีกำลังดีแล้ว จิตมันรวม เพราะสติคุ้มครองจิต

 

๖. หลวงปู่แหวน สุจิณฺโณ

เวลากิเลสมันเกิดขึ้น เกิดขึ้นทางกาย เกิดขึ้นทางวาจา เกิดขึ้นทางใจ รู้ทันมันเดี๋ยวนี้ มันก็ดับไปเดี๋ยวนี้แหละ

ตัวสติมันปกครองอยู่เสมอ ถ้ามีสติอยู่ทุกเมื่อ มันบ่ได้คุบมันหละ ครั้นเกิดขึ้น รู้ทันมันก็ดับ รู้ทันก็ดับ รู้ทันก็ดับ คิดผิดก็ดับ คิดถูกก็ดับ พอไจไม่พอไจก็ดับลงทันทีที่ตั<WBR>วสติ

 

๗. ท่านพ่อลี ธมฺมธโร

เมื่อมนุษย์เป็นคนไม่ดี แม้วัตถุเหล่านั้นจะเป็นของดีก็<WBR>ตาม มันจะกลับกลายเป็นโทษแก่<WBR>ปวงชนได้เหมือนกัน

ถ้ามนุษย์มีธรรมประจำใจ สิ่งทั้งหลายที่ให้โทษก็<WBR>จะกลายเป็นประโยชน์

พวกเราทั้งหลายไม่มีความสัตย์<WBR>ความจริงต่อดัวเอง จึงมิได้ประสบสุขอันแท้จริงเหมื<WBR>อนอย่างพระพุทธองค์ เราบอกกับตัวเองว่า อยากได้ความสุข แต่เราก็โดดเข้าไปสู่กองไฟร้อน เรารู้ว่าสิ่งนั้นๆ เป็นยาพิษ แต่เราก็ดื่มมันเข้าไป นี่แหละเป็นการทรยศต่อตัวเอง

 

๘. ท่านเจ้าคุณนรรัตนราชมานิต

คำว่า "ไม่สบายใจ" อย่าใช้ และอย่าให้มีขึ้นในใจต่อไป "Let it go, and get it out !" ก่อนมันจะเกิด ต้อง "Let it go" ปล่อยให้มันผ่านไป อย่ารับเอาความไม่สบายใจไว้

ที่จะทำอะไรไม่ผิดนั้น ข้อสำคัญอยู่ที่สติถ้ามีสติคุ้<WBR>มครองกาย วาจา ใจ อยู่ทุกขณะ จะทำอะไรไม่ผิดพลาดเลย ที่ผิดพลาดเพราะขาดสติคือ เผลอ เหม่อ เลินเล่อประมาท ระเริง หลงลืมจึงผิดพลาด จงนึกถึงคติพจน์ว่า "กุมสติต่างโล่ป้อง อาจแกล้วกลางสนาม"

ต้องฝึกหัดแก้ไขปรับปรุงจิ<WBR>ตใจเสียใหม่ทั้งก่อนที่จะทำอะไร หรือกำลังกระทำอยู่ และเมื่อเวลากระทำเสร็จแล้ว ต้องหัดให้จิตใจ แช่มชื่นรื่นเริง เกิดปีติปราโมทย์ เป็นสุขสบายอยู่เสมอเป็นเหตุให้<WBR>เกิดกำลังกาย กำลังใจ "Enjoy living" มีชีวิตอยู่ด้วยความเบิกบาน สมองจึงจะเบิกบาน จะศึกษาเล่าเรียนก็เข้าใจง่<WBR>ายเหมือนดอกไม่ที่แย้มบานต้องรั<WBR>บหยาดน้ำค้าง และอากาศอันบริสุทธิ์ฉะนั้น

"จงเลือกทำแต่กรรมที่ดีๆ นะ" เป็นคำแทนคำอวยพรอย่างสูงสุด ประกอบด้วยเหตุผล เมื่อทำกรรมดีแล้ว ไม่ให้พรก็ต้องดี เมื่อทำชั่วแล้ว จะมาเสกสรรปั้นแต่งอวยพรอย่างไร ก็ดีไม่ได้ ทำชั่วเหมือนก้อนหินจะต้องจมทั<WBR>นที ไม่มีผู้วิเศษใดๆ จะเสกเป่าอวยพร ขอร้องให้หินลอยขึ้นมาได้ ทำกรรมชั่วต้องล่นจมป่นปี้เสี<WBR>ยราศีเกียรติคุณชื่อเสียง เหมือนก้อนหินหนักจมลงไปอยู่กั<WBR>บโคลนใต้น้ำ

 

๙. หลวงปู่ฝั้น อาจาโร

เราเป็นผู้ก่อกรรม ก่อเวร ก่อภัย ไม่มีใครก่อให้ ไม่ใช่เทวบุตร เทวธิดาสร้างให้ พี่น้องสร้างให้ บิดามารดาสร้างให้ เราสร้างเอง

 

๑๐. หลวงปู่คำดี ปภาโส

ความจริงจิตใจของเราเองเป็นตั<WBR>วก่อทุกข์ สังเกตได้จากพระอรหันตสาวกทั้<WBR>งหลาย เมื่อท่านมีความรู้ มีปัญญาคุ้มครองรักษาใจท่านดี<WBR>แล้ว ท่านก็ไม่มีทุกข์ เพราะท่านไม่ปรารถนาในสิ่งต่างๆ เมื่อเราประสบกับรูป กลิ่น เสียง หรืออื่นๆ ก็เพราะใจเรามีตัณหา ปรารถนา ทะเยอทะยาน ยินดียินร้ายในสิ่งเหล่านั้น ทำให้เราเป็นทุกข์

ไม่ใช่ว่ารูป รส กลิ่น เสียง โผฏฐัพพะ หรือสิ่งอื่นๆ ที่จะได้มาเผาเราให้ร้อนเป็นทุ<WBR>กข์ ตัวของเราเองที่เป็<WBR>นไฟมาคอยเผาตัวเอง

การภาวนา ท่านต้องการให้เราปราบกิ<WBR>เลสของเราเท่านั้น คือเห็นความโลภ เห็นความโกรธของตน เห็นความหลงของตน เห็นราคะตัณหาของตน เห็นมานะทิฏฐิของตน

นี่แหละ บรรดาสิ่งสมมติที่เราไปยึดถือว่<WBR>าเป็นกรรมสิทธิ์ของเรานั้น ก็จะได้เพียงชีวิตหนึ่งๆ เท่านั้น ไม่ว่าจะเป็นสามีภรรยา หรือสมบัติต่างๆ เมื่อเราตายไปแล้ว เราจะยึดถือเป็นกรรมสิทธิ์<WBR>ของเราอีกไม่ได้ เราจะเอาสิ่งต่างๆ เหล่านั้นติดตามไปสวรรค์ นรก หรือที่ไหนๆ ก็ไม่ได้ ตรงกับคำว่า "สมบัติของโลก ก็ต้องอยู่ในโลก"

 

๑๑. หลวงพ่อดู่ พฺรหฺมปญฺโญ

"โลกเท่าแผ่นดิน ธรรมเท่าปลายเข็ม" เรื่องโลกมีแต่เรื่องยุ่<WBR>งของคนอื่นทั้งนั้น ไม่มีที่สิ้นสุด เราไปแก้ไขเขาไม่ได้

ส่วนเรื่องธรรมนั้นมีที่สุด มาจบที่ตัวเรา ให้มาไล่ดูตัวเองแก้ไขตัวเราเอง ตนของตนเตือนตนด้วยตนเอง

ถ้าเป็นโลกแล้ว จะมีแต่ส่งออกไปข้างนอกตลอดเวลา แต่ถ้าคิดสิ่งที่เป็นธรรมแล้ว ต้องวกกลับเข้ามาหาตัวเอง เพราะธรรมแท้ๆ ย่อมเกิดในตัวของเรานี่ทั้งนั้น

รอให้แก่เฒ่าหรือจวนตัวแล้วจึ<WBR>งสนใจภาวนา ก็เหมือนคนหัดว่ายน้ำเอาตอนเรื<WBR>อหรือแพใกล้แตก มันจะไม่ทันการณ์

 

๑๒. หลวงปู่สิม พุทฺธาจาโร

เมื่อสิ่งที่ไม่เที่ยงนั้<WBR>นแหละมาถึงบุคคลใด บุคคลนั้นจะต้องรู้เท่าทัน อย่าไปยึดเอาถือเอา เมื่อไปยึดสิ่งได ถือสิ่งไดสิ่งนั้นไม่เป็<WBR>นไปตามใจหวัง ก็เกิดความทุกข์ขึ้นมา ถ้าไม่ยึดเอาถือเอา เห็นว่า ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมมีความไม่<WBR>เที่ยงอย่างนี้ มีความเกิดขึ้น ตั้งอยู่แล้วดับไป เกิดขึ้นใหม่ ตั้งอยู่ ก็ดับไป เกิดขึ้นแล้วก็ดับไป เป็นอยู่อย่างนี้ทุกสิ่งทุกอย่<WBR>าง ไม่ว่าคน สัตว์ วัตถุธาตุทั้งหลาย มีความไม่เที่ยงแท้แน่นอนอย่<WBR>างนี้

วันเวลาที่หมดไปสิ้นไปโดยไม่ได้<WBR>ทำอะไรที่เป็นคุณประโยชน์แก่ตั<WBR>วเองบ้างในชีวิตที่เกิดมาในโลก และได้พบพระพุทธศาสนานี้ช่างเป็<WBR>นชีวิตที่น่าเสียดายยิ่งนัก เวลาแม้เพียงหนึ่งนาทีที่ผ่<WBR>านไปนั้น แม้ว่าจะทุ่มเงินจำนวนมหาศาลสั<WBR>กสิบล้าน ร้อยล้านบาท ก็ไม่สามารถซื้อกลับคืนมาได้ ฉะนั้น สิ่งที่น่าเสียดายในโลกนี้ จะมีอะไรน่าเสียดายเท่ากับปล่<WBR>อยวันเวลาผ่านเลยไปโดยเปล่<WBR>าประโยชน์ แม้ว่าจะเพียงแค่นาทีเดียว

"มรณกรรมฐาน" นี้เป็นยอดกรรมฐานก็ว่าได้ คนเราเมื่ออาศัยความประมาทมั<WBR>วเมา ไม่ได้มองเห็นภัยอันตรายจะมาถึ<WBR>งตน คิดเอาเอง หมายเอาเองว่า เราคงไม่เป็นอะไรง่ายๆ เราสบายดีอยู่เรายังเด็กยังหนุ่<WBR>มอยู่ ความตายคงไม่กล้ำกรายได้ง่าย อันนี้เป็นความประมาทมัวเมา

 

๑๓. ท่านอาจารย์พระมหาบัว ญาณสมฺปนฺโน

ธัมมะท่านสอนให้ดูตัวเอง ระวังตัวเอง จะได้เห็นความบกพร่องของตัวเอง แล้วแก้ไขตัวเองไปเรื่อยๆ จนสมบูรณ์ได้

 

๑๔. ท่านพ่อเฟื่อง โชติโก

ก่อนที่จะพูดอะไร ให้ถามตัวเองว่าที่จะพูดนี้<WBR>จำเป็นหรือเปล่า ถ้าไม่จำเป็นก็อย่าพูดนี่เป็นขั้นต้นของการอบรมใจ เพราะถ้าเราควบคุมปากตัวเองไม่<WBR>ได้ เราจะควบคุมใจได้อย่างไร

ไปกี่วัดกี่วัด รวมแล้วก็วัดเดียวนั่นหละคือ วัดตัวเรา

จิตเปรียบเหมือนพระราชา อารมณ์ทั้งหลายเปรียบเหมือนเสนา เราอย่าเป็นพระราชาที่หูเบา

มัวแต่นึกถึงวันเกิด ให้นึกถึงวันตายเสียบ้าง

ของดีจริงไม่ต้องโฆษณา คนชอบขายความดีตัวเอง ที่จริงขายความโง่ของตั<WBR>วเองมากกว่า คมให้มีในฝัก ให้ถึงเวลาที่จะต้องใช้จริงๆ จึงค่อยชักออกมา จะได้ไม่เสียคม

สักวันหนึ่งความตายจะมาถึงเรา มาบีบบังคับให้เราปล่อยทุกสิ่<WBR>งทุกอย่าง ฉะนั้น เราต้องหัดปล่อยวางล่วงหน้าให้<WBR>มันเคย ไม่อย่างนั้น พอถึงเวลาไปจะลำบาก

เวลาเราทำงานอะไรอยู่ ถ้าเราสังเกตว่าใจเราเสีย ก็ให้หยุดทันที แล้วกลับมาดูใจของตนเอง เราต้องรักษาใจของเราไว้เป็<WBR>นงานอันดับแรก

คนอื่นเขาด่าเรา เขาก็ลืมไป แต่เราไปเก็บมาคิด เหมือนเขาคายเศษอาหารทิ้งไปแล้ว เราไปเก็บมากิน แล้วจะว่าใครโง่

 

๑๕. หลวงพ่อชา สุภทฺโท

ผู้ไปยึดอารมณ์จะเป็นทุกข์ เพราะอารมณ์มันไม่เที่ยง

ดูซิ...เราข้ามกันไปหมด พากันทำบุญ แต่ว่าไม่พากันละบาป ผ้าสกปรกไม่ฟอกแต่อยากจะรับน้ำย้อมนะ

ที่เรามาปฏิบัติกันอยู่ทุกวันนี<WBR>้ ก็เพื่อให้เห็นจิตเดิม เราคิดว่าจิตเป็นสุขจิตเป็นทุ<WBR>กข์แต่ความจริงจิตไม่ได้สร้างสุ<WBR>ขสร้างทุกข์ อารมณ์มาหลอกลวงต่างหาก มันจึงหลงอารมณ์ ฉะนั้น เราจึงต้องมาฝึกจิตใจให้ฉลาดขึ้<WBR>น ให้รู้จักอารมณ์ ไม่ให้เป็นไปตามอารมณ์ จิตก็สงบ

การทำจิตใจของเราให้มีกำลัง กับการทำกายของเราให้มีกำลัง มันต่างกัน การทำกายให้มีกำลังก็คือ การออกกำลังกายทำกายบริหาร มีการกระโดด การวิ่ง นี่คือการทำกายให้มีกำลัง การทำจิตใจให้มีกำลังก็คือ ทำจิตให้สงบ ไม่ใช่ทำจิตให้คิดนั่น คิดนี่ไปต่างๆ ให้อยู่ในขอบเขตของมัน เพราะว่าจิตของเรานั้นไม่เคยได้<WBR>สงบ ไม่เคยมีกำลัง มันจึงไม่มีกำลังทางด้านสมาธิ<WBR>ภายใน

 

๑๖. หลวงปู่หล้า เขมปตฺโต

มองตัวเองให้มากจึงจะกลายเป็<WBR>นคนดีได้ มัวแต่มองท่านผู้อื่นแล้วไซร้ ก็กลายเป็นคนพาลไป ไม่รู้ตัว เพราะนิสัยคนพาลย่อมเพ่งโทษผู้<WBR>อื่นเป็นวัตร โบราณท่านกล่าวว่า อุจจาระของตนนั่งดมอยู่ก็พอดม อุจจาระท่านผู้อื่นเล่า มากระทบจมูกเข้าก็เกิดเป็นพิ<WBR>ษเป็นภัยขึ้น (โลกทั้งปวงย่อมเป็นแบบนี้เป็<WBR>นส่วนมาก)

ถ้าหากโลกทั้งปวงหนั<WBR>กไปทางสอนตนเองเป็นชั้นหนึ่ง และเป็นของจำเป็นมากกว่าสิ่งใดๆ แล้ว การโต้เถียงเกี่ยงงอนรังเกี<WBR>ยจเบียดสีกัน ก็คงสงบไปในตัวเท่าที่ควร และพุทธศาสนาก็ยืนยันว่า "สอนตนดีแล้ว จึงสอนท่านผู้อื่น" จึงไม่เดือดร้อนในภายหลัง

เรื่องอุปสรรคในโลกทั้งปวง และก็เป็นยาวิเศษทั้งปวงไปในตัว เป็นเหตุให้เข็ดหลาบโลกทั้<WBR>งปวงไปในตัว แบบถี่ถ้วนแยบคายด้วยซ้ำ

มุ่งดีในโลกีย์เป็นทางวนเวียน มุ่งดีในทางโลกุตตระเป็นทางพ้<WBR>นทุกข์