คุณทำทานด้วยจิตเจตนาแบบไหน

น่าสนใจมากครับ เพื่อให้การทำทานของเรา มีผลมากและมีอานิสงส์มากด้วย

-----------------------------------------------------------------

ใน ทานสูตร อังคุตตรนิกาย สัตตกนิบาต ข้อ ๔๙ พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสถึงเหตุปัจจัยที่ทำให้ทานที่ให้แล้ว มีผลมาก แต่ไม่มีอานิสงส์มาก และเหตุปัจจัยที่ทำให้ทานที่ให้แล้ว มีผลมาก และมีอานิสงส์มาก ไว้ดังต่อไปนี้

๑. บุคคลบางคน ให้ทานด้วยความหวังว่า เมื่อตายไปแล้ว จักได้เสวยผลของทานนี้ เมื่อตายไป ได้เกิดในเทวโลกชั้นจาตุมหาราชิกา สิ้นกรรม สิ้นฤทธิ์ สิ้นยศ หมดความเป็นใหญ่ในเทวโลกแล้ว ก็กลับมาสู่ความเป็นอย่างนี้ คือกลับมาเกิดในโลกนี้อีก ทานอย่างนี้มีผลมาก แต่ไม่มีอานิสงส์มาก

๒. บุคคลบางคนไม่ได้ให้ทาน เพราะหวังผลของทาน แต่ให้ทานเพราะรู้ว่าทานเป็นของดี เป็นบุญ เป็นกุศล จึงให้ เมื่อตายไป ได้เกิดในเทวโลกชั้นดาวดึงส์ สิ้นกรรม สิ้นฤทธิ์ สิ้นยศ หมดความเป็นใหญ่ในเทวโลกแล้ว ก็กลับมาสู่ความเป็นอย่างนี้ คือกลับมาเกิดในโลกนี้อีก ทานอย่างนี้มีผลมาก แต่ไม่มีอานิสงส์มาก

๓. บุคคลบางคนไม่ได้ให้ทาน เพราะหวังผลของทาน ไม่ได้ให้ทานเพราะรู้ว่าทานเป็นของดี แต่ให้ทานเพราะละอายใจที่ พ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย บรรพบุรุษเคยทำมา ถ้าไม่ทำก็ไม่สมควร ครั้นตายลงได้เกิดในเทวโลกชั้นยามา สิ้นกรรม สิ้นฤทธิ์ สิ้นยศ หมดความเป็นใหญ่ในเทวโลกแล้ว ก็กลับมาสู่ความเป็นอย่างนี้ คือกลับมาเกิดในโลกนี้อีก ทานอย่างนี้มีผลมาก แต่ไม่มีอานิสงส์มาก

๔. บุคคลบางคน ไม่ได้ให้ทานเพราะหวังผลของทาน ไม่ได้ให้ทานเพราะรู้ว่าทานเป็นของดี ไม่ได้ให้ทานตามบรรพบุรุษ แต่ให้ทานเพราะเห็นสมณพราหมณ์เหล่านั้นหุงหากินไม่ได้ เราหุงหากินได้ ถ้าไม่ให้ก็ไม่สมควร ครั้นตายลงได้เกิดในเทวโลกชั้นดุสิต สิ้นกรรม สิ้นฤทธิ์ สิ้นยศ หมดความเป็นใหญ่ในเทวโลกแล้ว ก็กลับมาสู่ความเป็นอย่างนี้ คือกลับมาเกิดในโลกนี้อีก ทานอย่างนี้มีผลมาก แต่ไม่มีอานิสงส์มาก

๕. บุคคลบางคน ไม่ได้ให้ทานเพราะหวังผลของทาน ไม่ได้ให้ทานเพราะรู้ว่าทานเป็นของดี ไม่ได้ให้ทานตามบรรพบุรุษ ไม่ได้ให้ทานเพราะเห็นว่า สมณพราหมณ์หุงหากินไม่ได้ แต่ให้ทานเพราะต้องการจำแนกแจกทานเหมือนกับฤาษีทั้งหลายในปางก่อนได้กระทำมหาทานมาแล้ว เขาตายไปได้เกิดในเทวโลกชั้นนิมมานรดี สิ้นกรรม สิ้นฤทธิ์ สิ้นยศ หมดความเป็นใหญ่แล้ว ก็กลับมาสู่ความเป็นอย่างนี้ คือกลับมาเกิดในโลกนี้อีก ทานอย่างนี้มีผลมาก แต่ไม่มีอานิสงส์มาก

๖. บุคคลบางคน ไม่ได้ให้ทานเพราะหวังผลของทาน ไม่ได้ให้ทานเพราะว่าทานเป็นของดี ไม่ได้ให้ทานตามบรรพบุรุษ ไม่ได้ให้ทานเพราะเห็นว่าสมณพราหมณ์หุงหากินไม่ได้ ไม่ได้ให้ทานเพราะต้องการจำแนกแจกทานเหมือนฤาษีทั้งหลายในปางก่อนได้กระทำมหาทาน แต่ให้ทานเพราะคิดว่า เมื่อให้แล้ว จิตจะเลื่อมใสโสมนัสจึงให้ ครั้นตายไปย่อมเกิดในเทวโลกชั้นปรนิมมิตวสวัตดี สิ้นกรรม สิ้นฤทธิ์ สิ้นยศ หมดความเป็นใหญ่แล้ว ก็กลับมาสู่ความเป็นอย่างนี้ คือกลับมาเกิดในโลกนี้อีก ทานอย่างนี้มีผลมาก แต่ไม่มีอานิสงส์มาก

๗. บุคคลบางคนในโลกนี้ ไม่ได้ให้ทานเพราะเหตุที่กล่าวแล้วทั้ง ๖ อย่างข้างต้นนั้น แต่ให้ทานเป็นเครื่องปรุงแต่งจิต คือให้ทานนั้นเป็นเครื่องขัดเกลาจิตใจหมดจดจากกิเลส ด้วยอำนาจของสมถะและวิปัสสนา จนได้ฌานและบรรลุ จนได้ฌานและบรรลุเป็นพระอนาคามีบุคคล ตายแล้วได้ไปเกิดในพรหมโลก เขาสิ้นกรรม สิ้นฤทธิ์ สิ้นยศ หมดความเป็นใหญ่ในพรหมโลกแล้ว เป็นผู้ไม่ต้องกลับมาเกิดในโลกนี้อีก คือปรินิพพานในพรหมโลกนั้นเอง ทานชนิดนี้เป็นทานที่มีผลมาก และมีอานิสงส์มาก

สรุปรวมความว่า ทานชนิดใดก็ตาม เป็นปัจจัยให้ต้องเกิดอีก ทานชนิดนั้นแม้มีผลมาก ได้เกิดที่ดีมีความสุขอันเป็นทิพย์ แต่ทานนั้นก็ไม่มีอานิสงส์มาก เพราะไม่สามารถจะทำให้หมดจดจากกิเลสได้

ส่วนทานชนิดใดเป็นปัจจัยให้ไม่ต้องเกิดอีก ทานชนิดนั้นชื่อว่ามีผลมากด้วย มีอานิสงส์มากด้วย เพราะทำให้หมดจดจากกิเลส

ฉะนั้นคำว่า "อานิสงส์มาก" ในที่นี้ จึงหมายถึงการหมดจดจากกิเลสทั้งปวง ไม่ต้องเกิดอีก จริงอยู่ การเกิดในสวรรค์แต่ละชั้นนั้น มีความสุขมาก เพราะได้รับกามคุณอันเลอเลิศที่เป็นทิพย์ ละเอียดประณีตขึ้นไปตามลำดับชั้น แต่พระผู้มีพระภาคเจ้าก็ตรัสว่า กามคุณนั้นเป็นของเลว เป็นของชาวบ้าน เป็นของชวนให้หลงใหล เป็นของมีสุขน้อย แต่มีโทษมาก เพราะฉะนั้นเมื่อพระองค์ทรงแสดงธรรม คือ อนุปุพพิกถา แก่คฤหัสถ์ จึงได้ทรงแสดงโทษของกามไว้ด้วย ผู้ที่ยินดีหลงไหลเพลิดเพลินในกาม คือ รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส อันน่าใคร่ น่าพอใจ ย่อมไม่อาจล่วงทุกข์ไปได้ ผู้ที่จะล่วงทุกข์ได้ก็เพราะเห็นโทษของกาม ก้าวออกจากกามด้วยสมถะและวิปัสสนาเท่านั้น

ด้วยเหตุนั้น ทานที่เป็นเครื่องปรุงแต่งจิต ขัดเกลาจิตให้อ่อน ให้ควรแก่การเจริญสมถะและวิปัสสนาจนบรรลุมรรคผลไม่ต้องกลับมาเกิดอีก จึงเป็นทานที่มีผลมาก และมีอานิสงส์มากแม้สังฆทานที่กล่าวว่ามีผลมาก มีอานิสงส์มาก ก็เพราะผู้ถวายมีโอกาสได้ฟังธรรมจากสงฆ์แล้วบรรลุอริยสัจธรรม ก้าวล่วงทุกข์ทั้งปวงไม่ต้องกลับมาสู่ความเป็นอย่างนี้อีก

พระพุทธองค์ทรงมีพระมหากรุณาอันยิ่งใหญ่แก่สัตว์โลกแม้เมื่อทรงแสดงเรื่องทาน ก็ทรงแสดงให้พุทธบริษัทได้รับประโยชน์ครบทั้ง ๓ ประการ คือ ประโยชน์ในโลกนี้ ประโยชน์ในโลกหน้า และประโยชน์อย่างยิ่ง คือ มรรค ผล นิพพาน ด้วยเหตุนี้ จึงควรทำใจให้เลื่อมใส บำเพ็ญทานให้เกิดประโยชน์ทั้ง ๓ ประการ จึงจะได้ชื่อว่า ปฏิบัติตามคำสั่งสอนของพระองค์อย่างแท้จริง

ควรหรือไม่ ที่เราจะทำทานชนิดที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก

นำมาจาก ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก โดยอาจารย์ประณีต ก้องสมุทร

http://www.84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html#7

 

ขอเสริมขอสังเกต
ขอสรุปประเด็นที่น่าคิดจาก ทานสูตร ที่อธิบายลำดับการให้ทานทั้ง 7 แบบ

จะสังเกตได้ว่า ทานที่ให้ผลสูง (เรียงจากน้อยไปมาก) นั้นจะมากขึ้นเมื่อผู้ให้ทาน คิดถึงตัวเองน้อยลง(เห็นแก่ตัวน้อยลง) และเห็นแก่ผู้อื่นมากขึ้น

...จนถึงที่สุด ไม่เห็นแก่ผู้ใด ไม่ยึดถือตัวตน ...เช่น เห็นว่ามันทำให้จิตเป็นสุข (ไม่ใช่ตัวเองสุข) ตามแบบที่ 6 และเห็นว่ามันเป็นเพียงเครื่องปรุงแต่งจิต ตามแบบที่ 7

ทั้งหมดนี่ คือทานแบบชาวพุทธแท้ๆ ครับ


อ้างอิง:
ทานแบบที่ 6 ให้ทานด้วยคิดว่า เมื่อเราให้ทานอย่างนี้ จิตจะเลื่อมใส เกิดความปลื้มใจและโสมนัส
ทานแบบที่ 7 ให้ทานด้วยคิดว่า ให้ทานเป็นเครื่องปรุงแต่งจิต

 

เวลาทำทาน มักแอบคิดว่าเมื่อตายไป เราก็จะได้เสวยกุศลที่ได้ทำไว้

จริงๆเราควรทำทานเพื่อการละ ตัวเรา ของเรานี่เอง

ขอบคุณค่ะ

อนุโมทนาสาธุค่ะ

 

ให้เพื่อถวายเป็นพุทธะบูชา ธรรมะบูชา สังฆะบูชา
เพื่อยังผล นิพพานะ ปัจจะโย โหตุ
......................................................
ความสุขของการให้มันยิ่งใหญ่กว่าการรับทั้งปวง
อนุโมทนาบุญกับทุกท่านด้วยครับ

 

๗. บุคคลบางคนในโลกนี้ ไม่ได้ให้ทานเพราะเหตุที่กล่าวแล้วทั้ง ๖ อย่างข้างต้นนั้น แต่ให้ทานเป็นเครื่องปรุงแต่งจิต คือให้ทานนั้นเป็นเครื่องขัดเกลาจิตใจหมดจดจากกิเลส ด้วยอำนาจของสมถะและวิปัสสนา จนได้ฌานและบรรลุ จนได้ฌานและบรรลุเป็นพระอนาคามีบุคคล ตายแล้วได้ไปเกิดในพรหมโลก เขาสิ้นกรรม สิ้นฤทธิ์ สิ้นยศ หมดความเป็นใหญ่ในพรหมโลกแล้ว เป็นผู้ไม่ต้องกลับมาเกิดในโลกนี้อีก คือปรินิพพานในพรหมโลกนั้นเอง ทานชนิดนี้เป็นทานที่มีผลมาก และมีอานิสงส์มาก

.....จาคะอย่างเดียวก็ไปนิพพานได้ครับ...ถ้าบารมีเต็ม...

 

รู้สึกดีมากๆเมื่ออ่านจบ ต้องละให้ได้ ขออย่าให้มีอะไรมาขัดขวางสิ่งที่ตั้งใจไว้เลย สาธุ
ขอให้การตัดสินใจในการละทิ้งกิเลสทั้งปวง บรรลุผลด้วยเถิด จะได้ลดระยะเวลาในการกลับมาเกิดอีก ขอบคุณผู้ที่นำธรรมอันประเสริฐนี้มาเผยแผ่ให้รู้

 

สาธุค่ะ ให้ทานด้วยเหตุด้วยความเคารพและมีความสุขที่ได้ให้ทานนั้น

 

โมทนา สาธุ ๆ
กับท่านที่ได้นำพระธรรมมาเผยแผ่
เพื่อให้เกิดปัญญาเพิ่มขึ้นด้วยครับ
การให้ธรรมะ ชนะ การให้ทั้งปวง

 

ให้เพราะอยากให้ ให้เพราะผู้รับเดือดร้อน ให้เพราะอยากทดลองใจตนเองว่าสละได้ไหม และที่สำคัญ การให้ของเรา ไม่ทำให้เราเดือดร้อน เมื่อเราไม่เดือดร้อนคนรอบกายก็ไม่เดือดร้อน ไม่มีความหวังอะไรจากการให้เลย นอกจากอยากทดลองใจตนเองว่าสละได้ไหม

 

แล้วให้ทานเพราะเกิดความสงสารคนๆนั้น แล้วก็เพืื่่่อกำจัดความตระหนี่ขี้เหนียวในตัวเองล่ะ จะได้เกิดเป็นแบบไหน ส่วนใหญ่จะให้เพราะคิดว่าเรามีเงินพอที่จะแบ่งให้คนเหล่านั้นได้ พวกเขาน่าสงสาร

 

สงสัยว่า ถ้าผมทำทานโดย
1.ทำทานเพราะไม่เคยทำมาก่อน เลยตั้งใจที่จะทำ จะเกิดเป็น?
2ทำทานให้พ่อแม่ทั้งที่มีชิวิตและจากไปเพราะ ตอนที่พ่อแม่มีชีวิตไม่ค่อยได้ทำบุญ จะเกิดเป็น?
3ทำทาน โดยที่ของที่ทำทานให้เหมือนกันหมด จำนวนเท่ากันหมด เพื่อความเท่าเทียม จะเกิดเป้น?
4ทำทาน ให้พ่อแม่ทั้งที่มีชิวิตและจากไปเพราะ ตอนที่พ่อแม่มีชีวิตไม่ค่อยได้ทำบุญ โดยที่ของที่ทำทานให้เหมือนกันหมด จำนวนเท่ากันหมด เพื่อความเท่าเทียม จะเกิดเป้น?

 

ทานชนิดใดก็ตาม เป็นปัจจัยให้ต้องเกิดอีก ทานชนิดนั้นแม้มีผลมาก ได้เกิดที่ดีมีความสุขอันเป็นทิพย์ แต่ทานนั้นก็ไม่มีอานิสงส์มาก เพราะไม่สามารถจะทำให้หมดจดจากกิเลสได้

กราบอนุโมทนาสาธุด้วยอย่างยิ่งครับ

 

ให้ทาน เพราะอยากช่วย พอได้ให้ ได้ช่วยแล้วมีความรู้สึกเป็นสุข ปลื้มใจ ^^.