ลำนำเพลงรักของนักกลอน

อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณขุนพลและมิตรรักนักกลอนทุกๆท่าน
วันนี้วันศุกร์แล้ว(วันเสาร์น้อยๆ ๕๕๕)
ขอให้ทำงานอย่างมีความสุขนะคะ​

 

วันเสาร์น้อยแถมยังเงินเดือนออก บ้างช้ำชอกดีใ้จมีหลายแสน
สุขทั้งหลายหาได้ในเมืองแมน รูดการ์ดแทนเงินสดอดยินดี
คนดีใจไม่มีหนี้ก็ดีหรอก ไม่ช้ำชอกชะตาพาใจหาย
กรำงานหนักทั้งเดือนมาแทบตาย วันเสาร์กลายก่ายหน้าผากยากจำกลืน

 

เงินเดือนออก ช้ำใจ ใช้ไม่หมด
แสนรันทด หมดทางจ่าย ชักหน่ายแหนง
มีเงินเดือน มากเกินไป ให้อ่อนแรง
ดูเหมือนแกล้ง มารำพัน หมั่นไส้จัง ๕๕๕๕
(ได้โปรดอย่าถือสานะคะ แกล้งเขียนไปยังงั้นเอง)

 

หนี้รัก
.. หากจะรักแล้วรักใครก็จงรักเถิด
ความรักบรรเจิดพริ้งเพริศหนักหนา
ชีวิตคนเรา มันสั้นเหลือคณา
อย่ารอช้า ปล่อยเวลาให้ผ่านไป
หากมีหนี้แล้วขอให้เป็นหนี้รักเถิด
ดอกเบี้ยที่เกิดคือพลังรักพิไล
รักเธอเสมอ รักเธอจากดวงใจ
ยอดพิสมัย หลอมอยู่ในกายเธอ
หากวันใด ที่แสงทองของชีวิตผ่าน
โลกตระการ จะมืดครึ้มหมองเหม่อ
วาระนั้น จะได้อดีตไฟรักปรนเปรอ
หล่อเลี้ยงบำเรอต่อชีวิตให้ชื่นบาน
หากเป็นหนี้แล้วขอให้เป็นหนี้รักเถิด
หนี้รักบรรเจิดพริ้งเพริศ แสนหวาน
รักกันเสมอ แม้เวลาพ้นผ่าน
สองเราสราญเพราะหนี้รักสลักใจ
.. หากวันใดที่แสงทองของชีวิตผ่าน
โลกตระการ จะมืดครึ้มหมองเหม่อ
วาระนั้น จะได้อดีตไฟรักปรนเปรอ
หล่อเลี้ยงบำเรอต่อชีวิตให้ชื่นบาน
หากเป็นหนี้แล้วขอให้เป็นหนี้รักเถิด
หนี้รักบรรเจิดพริ้งเพริศ แสนหวาน
รักกันเสมอ แม้เวลาพ้นผ่าน
สองเราสราญเพราะหนี้รักสลักใจ

 

จงรัก
โปรดอย่าถาม...
ว่าฉันเป็นใคร เมื่อในอดีต
..และโปรดอย่าถาม
ว่าอดีตฉันเคยรักใคร..
...รู้ไว้อย่างเดียว เดี๋ยวนี้รักเธอ
และรักตลอดไป
รักมากเพียงไหน
กำหนดวัดได้ เท่าดวงใจฉัน
.อย่าเพียรถาม
ว่าฉันจะรักเธอนานเท่าใด
ฉันตอบไม่ได้
ว่าฉันจะรักชั่วกาลนิรันดร์...
เพราะชีวิตฉัน คงไม่ยืนยาว
ไปถึงป่านนั้น...รู้แต่เพียงฉัน
หมดสิ้นรักเธอ เมื่อฉันหมดลม
...อย่าเพียรถาม
ว่าฉันจะรักเธอนานเท่าใด
ฉันตอบไม่ได้
ว่าฉันจะรักชั่วกาลนิรันดร์
เพราะชีวิตฉัน คงไม่ยืนยาว
ไปถึงป่านนั้น รู้แต่เพียงฉัน
หมดสิ้นรักเธอ เมื่อฉันหมดลม​

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=I8JdrWDJFlk&feature=related]วันคอย.wmv - YouTube[/ame]

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=DkySbNexNrw&feature=related]คืนนี้พี่คอยเจ้า - กุ้ง กิตติคุณ - YouTube[/ame]​

 

<TR style="WIDOWS: 2; TEXT-TRANSFORM: none; TEXT-INDENT: 0px; LETTER-SPACING: normal; FONT: medium 'MS Sans Serif'; WHITE-SPACE: normal; ORPHANS: 2; COLOR: rgb(0,0,0); WORD-SPACING: 0px; -webkit-text-size-adjust: auto; -webkit-text-stroke-width: 0px"><TD style="FONT-FAMILY: 'MS Sans Serif'; COLOR: black; FONT-SIZE: 10pt; TEXT-DECORATION: none" valign="top">

วันคอย
ยอด รัก จงมองที่ขอบฟ้า
โอบๆโค้งลงมา
นั้นคืออ้อมกอด จากฉัน
ฮือๆ ฮือๆๆ
ยามเมื่อเรา ไกลกัน
เธอฉันดังอยู่เคลียไคล้
.ยอด รัก สายลมแผ่วละมุน
นั่นคือสายลมอุ่น
ฉันพรมและจูบ ลูบไล้
ฮือๆ ฮือๆๆ
เธอรู้บ้าง หรือไม่
รักใครไม่เท่าเทียมฉัน
.คืน วัน จะผันแปรเปลี่ยนไป
แต่ ใจ
ฉันไม่อาจเปลี่ยนเวียนผัน
ซื่อ ตรง จงรักจนนิรันดร์
หากลืมฉัน
ฉันคงต้องกลั้นใจตาย
.ยอด รัก การจากทั้งผูกพัน
ย่อมจะคิดถึงกัน
เร่งวันคืนกลับ เคียงกาย
ฮือๆ ฮือๆๆ
ครองรักไม่รู้หน่าย
วันตายนั่นแหละวันลืม
คืน วัน จะผันแปรเปลี่ยนไป
แต่ ใจ
ฉันไม่อาจเปลี่ยนเวียนผัน
ซื่อ ตรง จงรักจนนิรันดร์
หากลืมฉัน
ฉันคงต้องกลั้นใจตาย
.ยอด รัก การจากทั้งผูกพัน
ย่อมจะคิดถึงกัน
เร่งวันคืนกลับ เคียงกาย
ฮือๆ ฮือๆๆ
ครองรักไม่รู้หน่าย
วันตายนั่นแหละวันลืม

​

</TD></TR>

 

​

​

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=cNtxkOCMPmM&feature=related]คำคน-กิตติคุณ เชียรสงค์ - YouTube[/ame]

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=kNZni-EGFes&feature=related]เด็ดดอกรัก-กุ้ง กิตติคุณ - YouTube[/ame]

 

เธอเพ้อรัก   เพ้อช้ำ   รักจำจาก
           เธอรักมาก   จากไป   ใจเจ็บช้ำ
                    เธอจากไป  หายบนเว็บ    เจ็บแล้วจำ
                             เธอชอกช้ำ   เธอว่าเข็ด  เช็ดน้ำตา

 

อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณคมสันต์ และมิตรรักนักกลอนที่รักทุกๆท่าน
วันนี้ เป็นวันเสาร์(ทั้งวัน)ขอให้ทุกท่านมีความสุขมากๆนะคะ
ติงขออนุญาตปั่นงานก่อนค่ะ ช่วงนี้คงมีงานยุ่งๆทุกวันจนกว่าจะสิ้นเดือนกรกฎาคมนี้
(หากไม่มีงานใหม่จรเข้ามาอีก)

 

ความมืด


ความมืดเปรียบเสมือนภัยอันน่<WBR>ากลัวของชีวิต เพราะความมืดทำให้เรามองไม่เห็<WBR>นสิ่งรอบตัว มองไม่เห็นเส้นทางและสภาพที่แท้<WBR>จริง รวมทั้งมองไม่เห็นว่ามีภัยร้<WBR>ายหรืออุปสรรคใดกีดขวางอยู่ข้<WBR>างหน้าอยู่หรือไม่ เราจึงไม่รู้ว่า สภาพแวดล้อมของเราเป็นคุณหรื<WBR>อโทษ

และแต่ละก้าวที่ เหยียบย่างไปนั้นจะพบกับสิ่งใด บางครั้งเราอาจเดินผ่านทรัพย์<WBR>สมบัติ ที่มีค่ามากมายไปอย่างน่าเสี<WBR>ยดาย ก็เพราะอิทธิพลของความมืดเข้<WBR>าครอบคลุมเสียจนเราไร้ดวงตาที่<WBR>จะให้ความใส่ใจ บางครั้งมีหลุมพรางปกปิดไว้หรื<WBR>อศัตรูร้ายซุกซ่อนอยู่ก็ไม่ได้<WBR>ทำให้เราเกิด ความกลัวในภัยนั้น นั่นเป็นเพราะความมืดทำให้<WBR>เรามองไม่ชัดตา เราจึงเกิ<WBR>ดความประมาทและขาดความระมัดระวั<WBR>ง

ฉะนั้น ภัยร้ายที่อยู่รอบกายหาได้ร้<WBR>ายแรงเท่าภัยของความมืดไม่ เพราะหากปราศจากความมืดเสียแล้ว เราก็จะสามารถแก้ไขหรือหลบเลี่<WBR>ยงภัยไปได้บ้างตามความสามารถที่<WBR>มี

หลายคนอาจแย้งว่า ความมืดเป็นสิ่งที่มีประโยชน์<WBR>แก่ตน เช่น อยู่ในความมืดเพื่อสงบจิตใจหรื<WBR>อสำรวจความเป็นไปของตน แต่เมื่อพิจารณาอย่างถ่องแท้แล้<WBR>ว ..เรามิได้ต้องการความมืดนั้<WBR>นแท้จริงเลย สิ่งที่เราต้องการระหว่างที่อยู<WBR>่ในความมืดนั้นคือ ความกระจ่างหรือความสว่<WBR>างของใจมากกว่า เราต้องการหลุดพ้นจากปัญหาทั้<WBR>งหลาย แต่อาจเป็นเพราะเรามีความไม่มั่<WBR>นใจ มีความกลัว หรือความอับอาย เราจึงต้องอาศัยความมืดเพื่อเป็<WBR>นเครื่องมือปิดบังอำพรางความอ่<WBR>อนแอนั้นเอา ไว้ ..ซึ่งก็ต้องการเพียงชั่วคราว และขณะที่อยู่ในความมืด เราก็ต้องยอมรับว่า อากัปกิริยาต่าง ๆ ล้วนไม่สำรวมหรือละเลยความรู้สึ<WBR>กตัวไปหลายประการ นั่นคือ ความประมาท

ความมืดมิได้ให้อิสระเสรีภาพแก่<WBR>เราเลยสักนิด แต่เป็นอาณาบริเวณที่กักขังให้<WBR>เราซ่อนเร้นตนเองจากความจริงที่<WBR>ไม่กล้ายอมรับอย่างซึ่งหน้า ความมืดจึงเป็นเสมือนเกราะคุ้<WBR>มกันผู้อ่อนแอให้อ่อนแอยิ่งขึ้น และยังทำให้หลงคิดไปว่า การกระทำที่เกิดขึ้นนั้นเป็นสิ่<WBR>งที่ถูกต้องแล้ว

นับแต่โบราณกาลมาจึงมีผู้<WBR>พยายามคิดค้นหาสิ่งที่ให้แสงสว่<WBR>างเพื่อทำลายความมืดใน ยามค่ำคืนให้สิ้นไป แต่การอยู่ในแสงสว่างก็ใช่ว่<WBR>าจะพ้นไปจากความมืดได้ ไม่ว่าจะเป็นเวลากลางวันหรื<WBR>อกลางคืน เพราะเมื่อหันเข้าหาแสงเมื่อใด ที่ด้านตรงข้ามหรือด้านที่อยู่<WBR>ข้างล่างก็ยังมีความมืดปรากฏเป็<WBR>นเงา

ฉะนั้น ในยามใดก็แล้วแต่ที่ชีวิ<WBR>ตของเราพบกับความมืด และเราไม่มีแสงไฟมาเป็นเครื่<WBR>องมือช่วยเหลือ ..เราจึงต้องรู้จักสงบ...เพื่<WBR>อที่จะพิจารณาตรวจตราสิ่งที่เป็<WBR>นไปรอบข้างให้ชัดเจน โดยต้องใช้ประสาทสัมผัสเท่าที่<WBR>มีอย่างละเอียดถี่ถ้วนเพื่อช่<WBR>วยในการระวังภัย และแก้ไขปัญหา เพราะการรู้จักสงบและพิจารณานี้<WBR>เปรียบเสมื<WBR>อนการฉายแสงจากดวงใจให้มีความ เตรียมพร้อม เพื่อที่จะพาตนไปให้พ้<WBR>นจากความมืดนั้นได้

วิถีชีวิตของชาวพุทธจึงเป็นวิถี<WBR>ที่ดำเนินไปสู่ความสว่างคือ สว่างด้วยการรู้จัก และแก้ไขด้วยเหตุผล เพื่อพาตนให้พ้นจากปลักที่มื<WBR>ดมนไปได้ในที่สุด





ที่มา http://www.dhammajak.net/<WBR>forums/viewtopic.php?f=7&t=<WBR>31802&sid=<WBR>5174411156763915f9d9de52e66b5b<WBR>9f

 

ธรรมะ..สอนศิลปะการใช้ชีวิต




ธรรมะ..สอนศิลปะการใช้ชีวิต



ชีวิตของคนเราล้วนมีปัญหาเกิดขึ<WBR>้น และต้องเรียนรู้ที่จะแก้ไขเรื่<WBR>องที่คาใจนั้น ให้ได้อยู่ตลอดเวลา อาจเป็นปัญหาที่เล็กน้อย กระทั่งเป็นปัญหาที่ใหญ่ขึ้น

แต่เราผู้เกี่ยวข้องกับปัญหา ก็ควรรู้จักเกี่ยวข้องอย่างผู้<WBR>รู้จักปล่อยวาง และเข้าใจ แม้จะไม่สามารถละวางได้ทั้<WBR>งหมดก็ตาม แต่ก็ควรรู้จักวางใจให้เกี่ยวข้<WBR>องกับสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยความรู<WBR>้เท่าทัน แล้วปัญหาที่มีอยู่ย่อมมีทางคลี<WBR>่คลายลงได้ในสักวัน

การสอนให้ผู้อื่นให้ทำตาม ไม่ควรสอนในขณะที่ตัวเองมี<WBR>ความโกรธ และเต็มไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว แต่ควรสอนในขณะที่สติปัญญามีอยู<WBR>่อย่างบริบูรณ์ และควรสอนด้วยความปรารถนาดีที่<WBR>มาจากใจ เพราะหากสอนโดยการใช้อารมณ์ ผู้ถูกสอนจะไม่จำคำสอนที่ถูกว่<WBR>ากล่าวตักเตือน แต่เขาจะจดจำใบหน้าที่ดุร้าย และกิริยาที่แสดงความเกรี้<WBR>ยวกราดของผู้สอน นั่นถือว่าเป็นความทรงจำที่<WBR>เลวร้ายของผู้ถูกสอนตราบนานเท่<WBR>านาน

คำพูดที่คนเราเปล่งออกมาแต่<WBR>ละครั้ง ถือว่าเป็นพลังงานของการเปลี่<WBR>ยนแปลงไปสู่ภาวะใหม่เสมอ อาจเป็นไปในทางที่ดี หรือเลวร้าย ก็อยู่ที่เราผู้ออกคำสั่งเป็<WBR>นหลัก ด้วยเหตุที่คำพูดล้วนมาจากใจเป็<WBR>นผู้กรองข้อมูลของถ้อยคำ

ปราชญ์ จึงเตือนให้รู้จักคิดเสียก่<WBR>อนแล้วจึงค่อยพูด เพราะเมื่อเปล่งวาจาออกไปแล้ว นั่นคือจุดเริ่มต้นของการเปลี่<WBR>ยนแปลง ที่เราไม่อาจคาดเดาได้ว่าจะเกิ<WBR>ดอะไรก็ตามมา สุนทรภู่กวีเอกแห่งแผ่นดินสยาม จึงกล่าวให้ข้อคิดเกี่ยวกั<WBR>บการพูดไว้ว่า

“ถึงบางพูดพูดดีเป็นศรีศักดิ์
มีคนรักรสถ้อยอร่อยจิต
แม้พูดชั่วตัวตายทำลายมิตร
จะชอบผิดในมนุษย์เพราะพูดจา”​

การค้นพบว่าตัวเองชอบอะไรนั้น ชื่อว่าเป็นคุณค่าอย่างหนึ่<WBR>งของการได้เกิดมา แต่การค้นพบความเป็นอิสระที่มี<WBR>อยู่ในตัวเอง แล้วนำไปสู่การดำรงชีวิตอยู่ด้<WBR>วยความสงบมีค่ายิ่งกว่า เพราะทำให้เรารู้จักจัดระเบี<WBR>ยบชีวิตของตัวเองได้ง่ายขึ้น แม้ว่าจะไม่ยิ่งใหญ่ในความรู้สึ<WBR>กของคนอื่น แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ตัวเราค้<WBR>นพบความสุขที่อยู่ใกล้ ๆ ซึ่งถือว่าเป็นความสุขที่เรี<WBR>ยบง่าย แต่งดงามในความทรงจำของการได้ชี<WBR>วิตมา คนที่ไม่รู้จักการดำเนินชีวิ<WBR>ตอย่างผู้มีปัญญา ชื่อว่าเป็นชีวิตที่มื<WBR>ดบอดจากความดีงามทั้งหลาย เพราะเมื่อสติปัญญาถูกปิดบัง การเห็นสิ่งต่าง ๆ ย่อมกลับกลายเป็นความพร่ามั<WBR>วไปในที่สุด แม้ว่าเราจะชื่อว่ามีตาที่<WBR>มองเห็น แต่หากไร้ปัญญาในการทำความเข้<WBR>าใจ เราก็เป็นได้แค่คนตาดีที่ไม่<WBR>สามารถแสวงหาความดีงามมาประดั<WBR>บชีวิตได้เช่นเคย

โปรดทำความเข้าใจไว้เสมอว่า ไม่มีอะไรที่เราไม่รู้เสียเลย และก็ไม่มีอะไรที่เรารู้ไปเสี<WBR>ยทุกอย่าง ถ้าเราทำความเข้าใจอย่างนี้อยู่<WBR>เสมอ เราจะรู้ว่า ควรจะปัดปัญหาที่เปรียบเสมื<WBR>อนเส้นผมที่บังตาไม่ให้เราเห็<WBR>นภูเขา คือ ความจริงที่อยู่เบื้องหน้าได้<WBR>อย่างไร

บางครั้งปัญหาของชีวิตก็เกิ<WBR>ดจากเรื่องเล็ก ๆ ที่เราไม่เคยมอง กระทั่งก่อตัวเป็นปัญหาที่ใหญ่<WBR>ขึ้นในเวลาต่อมา เศษผงเล็ก ๆ ที่เข้าตาคนอื่น เรามักจะช่<WBR>วยเอาออกจากตาของเขาได้ แต่เมื่อปัญหาอันเปรียบเหมื<WBR>อนเป็นผงเล็ก ๆ ที่เข้าตาตัวเอง เรากลับมีความรู้สึกว่ามันช่<WBR>างยากลำบาก ที่จะทำให้ออกไปจากตาได้

ดังนั้น เราจึงไม่ควรมองข้ามปัญหาเล็ก ๆ ที่อยู่ใกล้ชิด แต่ควรรู้จักมองปัญหาที่ใกล้ตั<WBR>วด้วยใจที่มีวิจารณญาณ เพื่อไม่ให้สิ่งที่เกิดขึ้<WBR>นกลายเป็นปัญหาที่ใหญ่ยิ่<WBR>งในโอกาสต่อไป

การปรับทัศนคติของชีวิตถือว่<WBR>าเป็นสิ่งสำคัญ เพราะหากรู้จักปรับความเห็นในมุ<WBR>มที่เป็นบวก เราย่อมรู้จักที่จะคัดเลือกสิ่<WBR>งดีให้กับตัวเอง แม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้<WBR>ายก็ตาม แต่หากมีทัศนคติที่ติดลบ มองโลกแต่แง่ร้ายในฝ่ายเดียว เราย่อมเหมือนคนที่อยู่ในมุมที่<WBR>คับแคบ ย่อมก่อให้เกิดความอึดอัดขัดเคื<WBR>อง แม้จะมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นมากมาย แต่ก็ไม่สามารถมองเห็นได้ เพราะเรามองว่าทุกอย่างเป็นเรื่<WBR>องเลวร้ายไปเสียหมด อนาคตที่ควรจะถูกต่อยอดเป็<WBR>นความดีงามจึงยุติบทบาทลงในทั<WBR>นที

บางครั้งการพ่ายแพ้ก็ไม่ใช่สิ่<WBR>งที่ทำให้ชีวิตรู้สึกแย่เสมอไป เพราะหากเคยได้รับแต่ชัยชนะเพี<WBR>ยงอย่างเดียว เราย่อมไม่สามารถรับรู้ความรู้<WBR>สึกอีกด้านหนึ่งที่เป็นความผิ<WBR>ดหวัง ด้วยเหตุที่ไม่เคยแพ้ เมื่อวันหนึ่งความผิดหวังเข้<WBR>ามาเยือน ย่อมทำให้<WBR>เราระทมตรมตรอมจากภาวะที่พ่<WBR>ายแพ้นั้น แต่หากเรียนรู้ที่จะแพ้บ้<WBR>างในบางโอกาสที่เหมาะสม เพื่อยอมรับที่จะแก้ไขสิ่งที่<WBR>บกพร่องให้ดีขึ้น เมื่อชัยชนะใหม่มาครอบครอง เราย่อมรู้จักรสชาติ<WBR>ชองความสมหวังอย่างรู้คุณ

การที่เราผิดพลาดแล้วได้รั<WBR>บการให้อภัยจากผู้อื่น ถือว่าเป็นความโชคดีอย่<WBR>างมากของชีวิต เพราะเป็นการได้รับโอกาสที่<WBR>จะแก้ไขสิ่งบกพร่องให้ดีขึ้น ขณะเดียวกัน เราก็ควรรู้จักที่จะพั<WBR>ฒนาตนเองให้ดีกว่าเดิม มิใช่ยินดีกับการได้รับการให้<WBR>อภัยแล้วหยุดเรียนรู้ที่จะแก้ไข เพราะเมื่อวันหนึ่งที่ไม่มี<WBR>ใครเห็นใจ เราจะเดียวดายจากคนรอบข้างที่<WBR>เคยเห็นคุณค่าในตัวเรา เพราะเราเป็นผู้ผลักไสให้<WBR>เขามองเราว่าเป็นคนไร้ค่าด้วยตั<WBR>วของเราเอง

(จาก ...ธรรมะสอนศิลปะการใช้ชีวิต : พระมหาวีระพันธ์ ชุติปัญโญ)

ที่มา http://www.dhammajak.net/<WBR>forums/viewtopic.php?f=7&t=<WBR>25046

 

วันเสาร์ เราหรรษา
จำนรรจา ถ้อยคำหวาน
ร้อยรัก จิตชื่นบาน
แสนสำราญ ในวันนี้

​

 

กุหลาบ หลากหลายสี
ล้วนมากมี ที่ในสวน
ส่งกลิ่น มาเย้ายวน
ชวนเด็ดดม ชมชื่นใจ

​

 

รักเร่ เร่รักร้าง
รักเหินห่าง จางจืดสิ้น
รักลวง เป็นอาจิณ
แทบแดดิ้น มลายสูญ ​

 

ความรักที่ปราศจากธรรมะ ไม่อาจเป็นความรักที่แท้จริงได้
พระพุทธองค์ตรัสเรื่อง บุพเพสันนิวาส ท่านตรัสว่า..

ความรักที่แท้จริงนั้นต้องเหมือนกับดอกอุบลกับน้ำ ดอกบัวกับน้ำมีส่วนสัมพันธ์กัน น้ำลึกเท่าใด สายบัวก็มีส่วนสูงขึ้นเท่านั้นควบคู่กันไป ความรักที่แท้จริง จะต้องหมายถึง การปลดปล่อยซึ่งกันและกัน ให้มีอิสระภาพ

ปลดปล่อยหมายความว่า ความรักนั้นยังมีอยู่ ยังมีชีวิตคู่ซึ่งให้อิสระภาพซึ่งกันและกัน ให้ต่างฝ่ายต่างได้มีเวลาแห่งสันติสุข รักกันด้วยสายสัมพันธ์ คือ ธรรมะอันเป็นเครื่องปลดเปลื้องความขุ่นเคือง ทั้งปวง ให้ได้รับอิสระภาพอย่างแท้จริง

ขอให้หญิงชายคู่รักทั้งหลาย นั้นเป็นเหมือนสายพิณที่อยู่คนละสาย
แต่เมื่อบรรเลง เพลงแล้ว มันบรรเลงเพลงเดียวกันได้อย่างไพเราะ

...เป็นกำลังใจให้ผู้มีรักในหัวใจทุกท่าน..