ทำสมาธิไม่ได้ร่วมสองเดือนแล้วทำงัยดี

คือเวลานั่งแล้วก็เหมือนหลับไปไม่รู้ตัวและยังแผ่เมตตาไม่ได้เต็มที่อีกเลยไม่อยากจะนั่งอีก ขอคำแนะนำด้วยครับ อนุโมทนากับคำตอบล่วงหน้า

 

คำว่าสมาธิ ไม่ใช่ต้องนั่ง สมาธิ

ทุกอริยบทได้ลยครับ นั่ง เดิน ยืน นอน


กำหนดรู้ลมหายใจ เข้าออก ลมเข้า

ก็ภาวนาว่า พุท ลมอออก ก็ภาวนาว่า โธ ก็ได้ เอาตามถนัดนะครับ

ถ้านั่งแล้วหลับ ก็เดินจงกรมสิ ยืนสมาธิสิ

หรือทำงาน ทำการอะไรไป ก็กำหนดสมาธิไปด้วย เจริญสติไปด้วย

ทำอะไรก็ให้รู้ตัวทั่วพร้อม นั่นล่ะ สมาธิ ตัวแท้ล่ะจ้าาาา

 

เห็นด้วยกับท่าน <!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->พรานยึ้ม<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_6310275", true); </SCRIPT> ครับ....ง่วงก็เดิน ไม่ใหวจริงๆก็หลับซะ....

 

ผมเป็นเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้วตลอด 2อาทิตย์ หลับขณะแผ่ส่วนกุศล บท อิทังเมมาตา..... ไปได้แค่ คุรูอุปชา หลับเลย งง ตัวเองอยู่เหมือนกัน เลยเปลี่ยนวิธีสักวันสองวัน หลับก่อน แล้วตื่นมา สวดมนต์นั่งมาธิ สวดบทสั้นก่อน แล้วนั่งเลย ค่อยสวดบทยาวไม่ง่วง นั่งต่อ หาวิธีไปเรื่อยครับพอกิเลสรู้ว่าเอาเราไม่อยู่ เราก็จะกลับมาทำได้เหมือนเดิมใจเย็นๆ ครับ

 

ตามนั้นครับ

 

เดินจงกรม ไป

หากทำไม่ได้ อย่าไปหวังสมาธิในชีวิตประจำวันเลย

 

มันจะเป็นได้ในช่วงหนึ่งของการปฏิบัติ สำหรับผู้ที่เพ่งเก่ง แต่สติตามไม่ทันครับ
กรณีนี้คือ เริ่มฝึกกรรมฐานได้สักระยะนึงแล้ว ชำนาญในการเพ่งองค์ภาวนามากขึ้น
เมื่อจับเพ่งในอารมณ์ใดอารมณ์หนึ่งนานๆ แต่สติไม่สามารถกำหนดตามได้ชัดเจน จะเกิดความง่วงขึ้น ให้เจริญสติแบบเคลื่อนไหว กำหนดรู้อิริยาบทในชีวิตประจำวัน จะช่วยได้ครับ

และเมื่อการฝึกสติได้ผลดีมากขึ้นแล้ว เราสามารถเห็นความง่วงเป็นอารมณ์ๆ หนึ่ง เป็นสภาวะตัวหนึ่ง เหมือนเวทนา เหมือนกิเลส เมื่อกำลังของสติเราแข็งแรงพอ เราสามารถดับความง่วงได้ครับ

 

เข้าใจเจ้าของกระทู้ครับ เพราะตอนนี้ผมกำลังประสบปัญหาเดียวกับเจ้าของกระทู้ ทุกวันนี้ขณะใดก็ตามไม่ว่าจะทำอะไรอยู่แล้วจิตมาจับที่ลมหายใจผมจะหลับเลยครับ หลับแบบไม่รู้ตัว กำลังสวดมนต์ก็หลับ กำลังฟังเทศน์ก็หลับยังไม่ถึงนาทีเลยครับ หลับแล้วตั้งใจไว้ยังไงก็หลับเหมือนคนอดนนอนมานาน ไม่รู้ทำอย่างไรหาวิธีแก้หลายวิธีแล้วยังไม่สำเร็จ ทุกวันนี้ผมจึงจำเป็นต้องทำสมาธิในขณะที่ทำกิจกรรมอื่นๆอยู่ครับ ขณะที่เราไม่ว่าง กำลังสอน กำลังนั่ทำงานก็เจริญไปด้วย เพราะนั่งสมาธิไม่ได้ เดินก็หลับครับถ้าเข้าสมาธิ

 

อย่าไปคิดว่าเราจะนั่งสมาธิ ให้คิดว่าเราศรัทธาในความดี ศรัทธาในบุญกุศล การที่เรานั่งสมาธิเราปราถนา แห่งการสร้างบุญสร้ากุศล ชำระจิต ขัดเกลากิเลส ก็จะได้บุญ ต้องกำหนดจิตใจความคิดเราให้เป็นกลาง คือไม่คิดบาบ ให้คิดว่าเรากำลังดูจิตใจดูอารมณ์หรืออะไรที่เป็นตัวเราเอง ให้ดูไปเรือยๆครับจะตรวจดูร่างกายเราก็ได้ดูไปเรื่อยๆดูอะไรก็ได้ ที่เป็นตัวเราจิตเรา สมาธิคือการที่จิตมีการจับอยู่หรือจดจ่ออยู่กับสิ่งนั้นๆครับ ที่นี้เมื่อคุณฝึกและสามารถควบคุมจิตให้ทรงอารมณืนั้นๆด้นาน จิตย่อมเกิดปิติสุขและสงบลงได้เองครับ ลองทำไปเรื่อยๆครับ การแผ่ให้ตั้งใจแผ่ทั้งนี้ให้อาศัยบารมี พระพุทธ พระธรรม พระสงค์ และกุศลความดีของเราที่เราทำไว้แผ่ให้เขา จะให้ใครก็นึกถึงชื่อ หรือนึกถึงใบหน้าเขา รับรองถึงแน่นอน ถ้าไม่มั่้นใจให้กรวดน้ำตอนเสร็จพิธีก็ได้รับแน่นอนครับ ส่วนหนึ่งขอบอกเพิ่มเติมว่า เวลาเราแผ่ หากจิตเราปราถนา เมตตาให้เขาพ้นทุกข์จะดีมากให้คิดแบบนี้ ด้วยจิตเราตั้งใจดีแล้ว แผ่ไปให้ ระลึกถึงผู้รับ หากเราระลึกแล้วมีอาการขนลุกมีปิติคืนกลับมาแสดงว่าเขาอนุโมทนาและได้รับแล้วจึงสื่อกระแสจิตสื่อกลับมาให้รับทราบครับ

 

ตั้งใจจริงหรือเปล่าล่ะ

หากตั้งใจจริง ให้ทำแบบเดิมนั่นล่ะครับ

ทำความเข้าใจว่าจะลองดูซิว่า หากเราทำแบบเดิมอย่างนี้นี่
มันจะหลับไปตอนไหน เราจะคอยดูซิว่า จะไปเห็นอาการที่หลับไปที่ตรงไหน

ตั้งใจจริง จะได้พบ ว่า ทำไมถึงหลับไปโดยไม่รู้ตัว

เมื่อแม่น เมื่อคล่อง เมื่อทำซ้ำๆ ย้ำๆ

ทำซ้ำ ทำย้ำ ทำซ้ำ ทำย้ำ
จะรู้ได้ด้วยตัวเอง จะเห็นได้ด้วยตัวเองว่า มันหลับไปตอนไหน

จากนั้นจะพลิกได้ รวดเร็ว และแม่นยำ เชื่ออ๊ะป่าว

ถามตัวเองดูว่า ตั้งใจจริงไหม !!

 

ถ้าเห็นจิตในจิตแล้ว ให้สำรวจจิตตัวเองดู ในขณะที่ความง่วงเริ่มเข้าครอบงำ กำลังของจิตเรา จะไม่ได้จับหลักอยู่ที่องค์ภาวนา แต่จะเข้าไปจับอารมณ์ของความง่วง เหลือแค่ส่วนบางๆ จับที่องค์ภาวนาอยู่ ทำให้เราเข้าใจว่าเรายังจับองค์ภาวนาอยู่ครับ

 

ติดอยู่กับความง่วงเหมือนกันค่ะ...แต่ก็มีประสบการณ์ความง่วงนี่สองครั้งค่ะ ครังแรกนั่งทำงานอยู่แล้วง่วงมากๆ ก็เลยนั่งดูความง่วง มันก็เพิ่มระดับความง่วงขึ้นเรื่อยๆ จนถึงเวลาที่ง่วงมากๆแล้วเราจะสับปะหงกน่ะค่ะ ตอนนั้นเห็นรอยต่อที่เรากำลังขาดสติได้อย่างชัดเจน (ถ้าเลยจากตรงนี้เราก็จะหลับพอดี) ตอนที่หัวกำลังสับปะหงกลง ก็เห็นแสงประกายระยิบระยับ แล้วก็หายง่วงเป็นปลิดทิ้งค่ะ

 

ขอบคุณและอนุโมทนาในทุกคำแนะนำ และดีใจมากที่คำถามของผมเป็นประโยชน์ต่อสมาชิกท่านอื่นด้วย ปัจจุบันผมลองจับลมหายใจตอนทำกิจกรรมอื่นแทน เช่นขณะเดินออกกำลังกาย และเวลาทำสมาธิก็ทำตอนนอนซะเลยคือนอนสมาธิเลย ก็ค่อยๆทำไป ไม่รีบร้อน แต่ก็ยังพยายามอยู่ หากท่านใดจะช่วย share ประสบการณ์เชิญครับขออนุโมทนา

 

ขอให้ตั้งใจมั่น..มีความเพียรนะคะ ดิฉันก็เคยเป็นคะ ..ปฏิบัติธรรม กรรมฐานเป็นงานในการรื้อภพรื้อชาติ ทำไปเรื่อยๆเมื่อทำจนคงที่แล้วความง่วงก็จะเบาบางหายไป..ง่วงก็กำหนดรู้ว่าง่วงนะคะ..ขอให้เจริญในธรรมคะ

 

ปัจจัยที่เราจะเอามาปรุงแต่งไม่ครบครับ

หากถามว่าการวัดในการทำหรือปฎิบัติได้ผลไหม
คงกล่าวได้ว่าไม่เป็นที่พอใจไหมครับ

ทำอย่างไร
ร่างกายเรากรำงานมาหนักไหมครับในวันนี้

หากไม่เหนื่อย
ข้อหนึ่งในนิวรณ์คือง่วงเหงาหาวนอน

เพื่อนสมาชิกท่านแนะนำเรื่องวิริยะ
ทำให้เกิดสติ

การเป็นผู้ตื่น ผู้รู้ ผู้เบิกบาน
ย่อมไม่ง่วงไหมครับ

ในกรณีกระทู้อย่างนี้
เพิ่มพลังห้าอย่างคือพละห้าขึ้นอีกนิดนะครับ
ศัรทธา.....วิริยะ.....สติ.......สมาธิ.........ปัญญาตามมาครับ

ขอท่านเจริญในธรรมครับ

 

ครั้งที่สอง เช่นเคยนั่งทำงานอยู่แล้วความง่วงก็เข้ามาอีก ดีกรีความง่วงกำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆหัวกำลังง่อกแง่ก แล้วก็มีเสียงในหัวว่า กำลังสติอ่อนนี่หว่า ก็เลยเข้าใจว่ากำลังสติอ่อน ตามสติไม่ทันมันเป็นอย่างนี้นี่เอง

 

สุดท้ายถ้าไม่ดีขึ้นเลย ก็ให้นั่งไปงั้นๆแหละจะแบบไหนก็ช่างมัน จะหลับๆตื่นๆก็ช่างมัน แต่ขอให้นั่งทุกวัน
แล้วรู้อารมร์ตัวเองทุกวัน เดี๋ยวจิตมันรู้ของมันเอง มันคุมของมันเอง มันเตือนของมันเองมันละอายของมันเอง
สมาธิเกิดเองครับ แต่ต้องสำรวจทุกวันนะว่าเมื่อวานเราแย่เรื่องอะไรด่าตัวเองทุกวันเดี๋ยวก็เข้าสมาธิเองครับ
สำหรับบางคน ให้หยุดคิด จึงรู้ ปัญญาเกิด สมาธิเกิด ไล่ๆกันครับ
จำไว้นะโยม