ลำนำเพลงรักของนักกลอน

ดูเหมือนว่าติงจะขุดๆหยุดๆอย่างเกียจคร้าน แถมไปๆมาๆ เหมือนคนโลเลหลักลอย ไร้แก่นสารสาระ...

หากเป็นหนูจำพวกที่ ๔ ทั้งขุด ทั้งอยู่คงประเสริฐแท้

 

คุณคมสันต์ทานกาแฟด้วยกันนะคะ ติงจะไปชงกาแฟค่ะ

 

จริงๆ ติงชอบที่จะสนทนาธรรมนะคะ แต่ในชีวิตจริงไม่ค่อยมีใครที่อยากจะคุยเรื่องธรรมะ
ติงเข้ามาเว็บพลังจิตก็ด้วยเหตุนี้ค่ะ
ติงเคยมีเพื่อนท่านหนึ่งชื่อคุณกบ
ท่านอายุ ๘๐ กว่าปีแล้ว
ท่านชอบที่จะตั้งคำถามมาถามติงแบบที่คุณคมสันต์ถาม ติงไม่เคยตอบได้ถูกสักที
ทั้งที่ค้นแล้วค้นอีก
ท่านมีเมตตามากค่ะ แต่ท่านก็จากไปนานแล้ว
ติงแวะเวียนไปโปรไฟล์ของท่าน แต่ก็ไร้ร่องรอย
ติงได้แต่ระลึกถึงท่านด้วยความเคารพ
ว่าครั้งหนึ่งท่านเคยเป็นผู้ให้ความรู้ในทางธรรม
และกรุณาติงมากๆค่ะ

 

ห่างหายจากการชงกาแฟให้เพื่อนมานานแล้วค่ะ ทั้งๆที่ติงชอบทานกาแฟมาก

 

​

วันนี้ ไปเยี่ยมบ้านนักเรียน
ประทับใจลูกศิษย์เหลือเกินค่ะ
คนแรก ชื่อน้อง"เฟรม" บ้านภูดิน
พอกวาดสายตาเข้าไปในบ้าน
ก็เห็นเสื่อที่ลูกศิษย์ปูไว้รอรับคุณครู
มีขวดน้ำเย็นและแก้วน้ำ
มีคุณยายที่รีบกลับจากตลาดมารอรับคุณครู
พร้อมคุณยายข้างบ้านอีก ๑ ท่าน
คุณพ่อ คุณแม่ของน้องเฟรมไปทำงานที่ภูเก็ต
ทั้งลูกชายคนเดียวไว้กับคุณยาย
น้องเฟรมยังมีน้ำใจพาคุณครูไปบ้านเพื่อนๆอีกตั้ง ๔ คน​

 

ลูกศิษย์คนที่สอง(ตลาดสด)
ชื่อน้องฐิติพร ซึ่งไม่สบายขาดโรงเรียนถึง ๒ วัน
วันนี้คุณครูไปเยี่ยม หนูยังดูอิดโรย
ตายังแดงๆ
ป่านนั้น ก็ยังมีน้ำใจ ปูเสื่อให้คุณครูนั่ง หาน้ำมาให้คุณครู
และสัญญาว่า
วันจันทร์หนูจะไปโรงเรียน​

 

คนที่ ๓ ชื่ออนาวิล
มารอคุณครูที่บ้านของเฟรม
แล้วก็ตามไปบ้านฐิติพรด้วย
บอกว่าคุณแม่ขายส้มตำ
จะให้คุณแม่ไปพบคุณครูที่บ้าน
แต่คุณครูบอกว่า
ไม่เป็นไรหรอกนะ
ครูจะไปเยี่ยมที่แผงขายส้มตำก็แล้วกัน
พอไปถึง
กลิ่นไส้กรอกอีสานปิ้งส่งกลิ่นหอมฉุย
หน้าตาน่าทาน
เสียดายที่ไม่ได้เอาเงินไปด้วย(เงินอยู่ที่รถ) ไม่งั้นคงเหมาหมดร้าน
​

 

​

คนที่ ๔ วชิรวิทย์(บ้านคึมชาด)
คุณแม่มีอาชีพพาคนไปลาว
ได้ค่าหัวจากจำนวนคนที่พาไป
วันนี้ คุณแม่ไม่อยู่บ้าน
มีคุณพ่อมาต้อนรับ
วชิรวิทย์ เป็นเด็กพูดเก่ง ทำอะไรก่อนเพื่อน แต่จะเสร็จทีหลังเพื่อนเสมอ
ตัดทรงผมทรงประหลาด ที่บอกว่าเลียนแบบคุณครูที่สอนพละศึกษา
คุณครูติงรู้ดีว่าฝ่ายปกครองเห็นเป็นไม่ยอม
(เรื่องนี้คงถึงครูอังแน่นอน)​

 

คนที่ ๔ นันทวรรณ (เป็นหัวหน้าห้อง) บ้านพรสวรรค์
นั่งรอคุณครูอยู่หน้าบ้าน
คุณแม่ไม่อยู่ไปทำงาน
หนูมีน้ำใจเก็บผักหน้าบ้านให้คุณครู
บอกว่าเป็นยอดมะระ แต่คุณครูไม่รู้จัก
ไม่เหมือนยอดมะระที่เคยเห็น
และคุณแม่ยังฝากวุ้นกะทิ ฝีมือคุณแม่ทำเองไว้ให้คุณครูด้วย
อนาวิลไปเก็บลำไยที่ต้นหน้าบ้านของหัวหน้ามา ๑ ลูก
ก็เลยถูกคุณครูยึดมาทานเอง(อร่อยมากค่ะ ๕๕๕)​

 

คนที่ ๕ วัฒนากร บ้านโคกเจริญ
นอนรอคุณครูอยู่ใต้ถุนบ้านกับเพื่อนจากโรงเรียนบุ่งค้าวิทยาคม
มีน้องสาวตัวเล็กๆ เดินมาสวัสดี
คุณครูเห็นต้นไม้แปลกๆ มีลูกร่วงเกลื่อนใต้ต้น
ถามว่าเป็นต้นอะไร
หนูน้อยบอกว่าเป็นต้นไฮ และลูกสามารถรับประทานได้
คุณครูก็เลยบอกว่าไปเก็บมาให้คุณครูชิมได้ไหม
เด็กน้อยปีนไปเก็บถึงบนต้น
ทำกรวยใบตอง(ทำจากใบไฮ)เล็กๆมาด้วย ในกรวยมีลูกไฮสีดำ ๓ ลูก
คุณครูลองทานดู รสชาติแปลกดีค่ะ
บ้านวัฒนากร อยู่ในโรงเรียนบ้านโคกเจริญ
ที่โรงเรียนนี้ครูติงเคยมาออกค่าย
ก่อนกลับ คุณแม่ของวัฒนากรมีพริกสดที่เก็บจากต้นพริกหน้าบ้านฝากครู ๑ ถุง
บอกว่าพริกนี้อร่อยดี​

 

คนที่ ๖ น้องบิว บ้านหนองเลิงคำ
ที่บ้านมีคนเยอะแยะ
ทราบว่ากำลังมีงานบุญ"ทำต้นหมากเผิ้ง" ทำบุญหาคุณปู่ผู้ล่วงลับ
บ้องบิวมีขนมมาต้อนรับคุณครู ๑ จาน
ดูรู้ว่าไปซื้อมารอครู เป็นขนมถุงละ ๕ บาท ๒ ถุง
แกะวางมาในจานอย่างประณีต พร้อมน้ำเย็นในขวดน้ำอัดลม
คุณแม่น้องบิวยังบอกว่า ขากลับคุณครูแวะมาเอาข้าวต้มด้วยนะ คงสุกพอดี​

 

คนที่ ๗ เชิดชัย
มีคุณยายคอยต้อนรับ
เชิดชัยเป็นเด็กเรียบร้อยมาก
คุณยายสอนดี
(คุณยายให้หลานพาคุณครูไปชมห้องนอนด้วยค่ะ)
พบว่าจัดห้องเป็นระเบียบมาก
บ้านสะอาดสะอ้านน่าอยู่
คุณยายพูดเก่งจนครูติงแทบไม่มีโอกาสพูด ๕๕๕
ขากลับคุณยายยังสาวมีสะระแหน่ต้น ฝากคุณครูให้นำมาปลูกที่บ้าน
แถมด้วยทับทิมอีก ๓ ผล (น่าทานจังค่ะ )​

 

คนที่ ๘ ดวงพร บ้านบุ่งค้า
บ้านดวงพรหายากมาก
เพราะบ้านบุ่งค้ามีซอกซอยเยอะ
เป็นบ้านหลังใหญ่
ดวงพรมีขนมจัดวางใส่จานมาต้อนรับคุณครู
พร้อมคุณพ่อ ที่มีหัวทางสร้างสรรค์
ออกแบบบ้านได้เก่ง
บ้านดวงพรน่าอยู่(จริงๆน่านอน ๕๕๕)

บุ่งค้า เพี้ยนมาจากบุ่งคล้า
บุ่ง เป็นลักษณะของหนองน้ำ
คล้า เป็นชื่อพืชชนิดหนึ่งมีลำต้นเป็นปล้องๆ นำมาสานเป็นกระติบข้าว
ลักษณะพิเศษคือข้าวไม่ติดกระติบค่ะ
​

 

คนที่ ๙ ณัฐพล บ้านหนองยาง
คุณพ่อเป็นช่างไฟฟ้า
สร้างบ้านอยู่ริมทุ่งนา
บรรยากาศดีมากๆ
ณัฐพลออกไปนอนรอคุณครูที่ปากทางเข้าบ้าน
พอถึงบ้านก็เอาโค้กเย็นๆมาต้อนรับคุณครู
แล้วก็ไปซักผ้าช่วยคุณแม่
ปล่อยให้คุณพ่อต้อนรับคุณครู
ณัฐพลมีน้องชาย ๑ คน
คุณครูบอกว่าหน้าตาเหมือนกันจัง
เค้าก็บอกว่าไม่เหมือนกันหรอกครับ
น้องชายหน้าตาหล่อกว่า:boo:
​

 

คนที่ ๑๐ สหรัฐ(ไอ้ป้าง)
ป้างบรรยายบรรยากาศบ้านของเขาว่า
อยู่ใกล้ป่า บรรยากาศดี มียุงเยอะ
มีคุณยายคอยต้อนรับ
คุณยายของป้างทอผ้าได้สวย เป็นผ้าถุง
ราคาขายผืนละ ๖๐๐ บาท
ข้างบ้านมีรากไม้เป็นรูปพญานาคยาวมากๆ
เป็นไม้พันชาติที่จมน้ำมานาน(ตะเคียน)
คุณครูเลยบอกว่า ป้างบอกคุณพ่อเอาไปถวายหลวงปู่ดีไหม ได้บุญนะ
(พระอาจารย์บุญชวน ธมฺมโฆสโก คราวที่ท่านไปเอาไม้พันชาติที่จมอยู่ในอ่างเก็บน้ำ ชาวบ้านที่ไปช่วยถูกหวยกันทุกคน รวมทั้งคุณพ่อของป้างด้วย)
ป้างบอกว่า"คับ"
บ้านของป้าง มีไม้เก่าๆ ที่ได้มาจากน้ำเยอะมาก สวยๆทั้งนั้นค่ะ​

 

คนที่ ๑๑ สัญชัย
สัญชัยเป็นเด็กชายตัวเล็กๆ ดำๆที่น่ารักมาก
พอคุณครูไปถึง
เขาก็บอกว่าจะไปตามแม่นะครับ
แม่ไปดำนา
คุณครูบอกไม่เป็นไรหรอกนะ อย่าไปรบกวนคุณแม่เลย
เขาวิ่งหายไปในบ้าน สักครู่ก็โผล่ออกมาพร้อมกับน้ำเย็น ๑ ขวด
แต่ไม่มีแก้ว (คงลืม)
คุณครูมองเห็นหน้าบ้านมีขนุนอยู่ ๑ ต้นที่ลูกโตมาก มีเพียงลูกเดียว
ก็เลยพูดหยอกว่า
ครูขอซื้อขนุนลูกนี้ได้ไหม ลูกโตแบบนี้ ครูอยากเอาไปถวายพระ
เขาบอกว่าขายไม่ได้หรอกครับ เพราะมีลูกเดียว
แล้วก็จะไปเอาขนุนที่หลังบ้านให้
บอกว่าหลังบ้านมีอีก ๒ ต้นและลูกดกมาก
ครูบอกว่าครูไม่เอาหรอกนะ อย่าลำบากเลย
เขาก็ไม่ยอม ไปเอาจนได้
แถมเอาถุงปิดก้านขนุน กันยางไหลเลอะเทอะ
ครูเห็นแล้วก็ตื้นตันใจ ว่าลูกศิษย์ของเราตัวน้อยๆ แต่ช่างรู้ความเสียเหลือเกิน
แถมยังบอกว่า คุณครูครับ ผมไม่มีถุงใส่นะครับ
​

 

สัญชัย (ต่อ)
ครูบอกว่า
สัญชัย...หนูพาครูไปบ้านโกเมนได้ไหม
เขาก็บอกว่าได้ครับ
พอพูดจบ คุณแม่ของสัญชัยก็ปั่นจักรยานเข้ามา
บอกว่าคุณครูถ้าจักหน่อยเด้อค่า(รอสักหน่อยนะคะ)
แล้วก็เข้าไปในบ้าน
สักครู่ สัญชัยก็ขับมอเตอร์ไซต์ออกไป
พร้อมบอกว่าคุณครูรอนะครับ ผมจะไปซื้อน้ำแข็ง
ครูบอกว่าอย่าไปเลย อย่าเดือดร้อนเลย ก็ไม่ฟัง
เขากลับมาพร้อมกับน้ำแข็ง ๑ ถุง และน้ำอัดลม ๑.๒๕ ลิตร ๑ ขวด
ครูนั้น รู้สึกสงสารลูกศิษย์จับใจ
ไม่อยากทานน้ำอัดลมเลย เพราะรู้ว่าต้องใช้เงินซื้อและลูกศิษย์ก็ไม่ได้มีฐานะดีมากมาย
แต่คิดอีกที เขามีน้ำใจ ถ้าเราทานให้ เขาคงดีใจ
ก็เลยเอาน้ำแข็งใส่แก้ว(แก้วยังมีหยดน้ำ แสดงว่าเพิ่งไปล้าง)
เติมน้ำอัดลมนิดหน่อยแล้วก็ดื่มให้
และสัญญากับตนเองว่า เราจะต้องตอบแทนจิตใจอันดีงามของเขาในครั้งนี้
​

 

สัญชัย(ต่อ)
คุณแม่สัญชัยเล่าว่า
ตอนจะไปสมัครเข้าเรียนต่อที่โรงเรียนเลิงนกทานั้น
สัญขัยทำเองทุกอย่าง โดยที่พ่อแม่ไม่ต้องทำอะไรเลย
ทั้งที่ในหมู่บ้าน
ข้ามถนนใหญ่ไป ก็มีโรงเรียนมัธยมขยายโอกาส
แต่เขาไม่เรียน
โรงเรียนนี้คุณครูไม่สามารถดุเด็กๆได้ เพราะผู้ปกครองไม่ยอม
อัตราเด็กเรียนไม่จบสูงมาก และยาบ้าระบาดหนัก
เพราะชุมชนเป็นใจ
ทางบ้านเมืองรู้ทั้งรู้แต่ไม่สามารถทำอะไรได้
สัญชัยต้องจ่ายค่ารถเหมา เดือนละ ๓๐๐ บาท
ได้เงินไปโรงเรียนวันละ ๒๐ บาท
(ข้าวราคาจานละ ๒๐ บาท)
นั่นหมายความว่าทานข้าว ๑ จาน เงินก็หมดพอดี....
​

 

เด็กน่ารักและมีน้ำใจดีนะคะ ใสซื่อบริสุทธิ์