ลำนำเพลงรักของนักกลอน

มองไสว ใบไผ่ปลิว บ้างพริ้วร่วง
โอ้พุ่มพวง ดวงตา คงหงอยเงา
แสงจันทร์ส่อง ลมรำเพย พัดเบาเบา
รู้สึกเหงา ถึงในขั้ว หัวใจชาย

เจ้าจากไกล ก็หลายปี ที่พลัดพราก
หรือลำบาก เช้าเย็น เป็นไฉน
ประนตน้อม คุณพระ รัตนตรัย
น้อมอวยชัย ให้สิ้นสุด หลุดโลกีย์​

 

พอวันเสาร์     สุขใจ     ที่ได้พัก
           แต่ความรัก    พักไม่ได้     ในใจฉัน
                 ต้องร่ายกลอน    เอนกาย    ได้เหมือนกัน
                        ฝากนกนั้น     ช่วยบอกรัก สลักใจ

 

แอบแอบเก็บซ่อนไว้ ดวงฤทัย เราเอย
มิอาจเผยความใน อดกลั้น
เธอมีคู่หัวใจ ใครต่าง รู้ดี
เพียงแต่ตัวพี่นั้น พร่ำเพ้อ ข้างเดียว

"อิอิอิ ยากวุ้ย"​

 

     จ.ม.ถึงครู

เริ่มเปิดเรียน   เวียนมา   ประสาเด็ก
           หนูตัวเล็ก    เริ่มหมั่นเขียน    เพียรศึกษา
                   เมื่อเติบใหญ่   เราจะได้     มีปัญญา
                          ครูรู้ใหมว่า    ลูกศิษย์     คิด     รัก     ครู
                    
                   

 

ไร้เงาจันทร์   หายไป   ในลับฟ้า
          ไม่กลับมา   ลอดไผ่ปลิว    พลัดพิ้วไหว
                  จะเฝ้าคอย   เคียงข้าง    ไม่ห่างกาย
                         ไม่ทิ้งให้      เธอเศร้า       ไร้เงาจันทร์

 

พบครูใหม่

   ขอบอกครู    อังคณา    ศิษย์ลาก่อน
          เคยได้สอน     มากมาย     ในหลายชั้น
                       พบครูใหม่  ให้ได้สอน    ในเร็ววัน
                                ครูคนนั้น  สวยสอนเก่ง   นัก   เลง    กลอน 

 

เปิดเรียนแล้ว     วันนี้      มีครูใหม่
                 หนูจะคอย     ใส่ใจ    ให้ครูสอน
                        หนูก็รู้        ใจครู       รู้แน่นอน
                             พอเลิกสอน     ศิษย์ที่เคารพ       อยากพบครู

                  อยาก     ให้ตรวจข้อสอบน๊ะ       ครับ    

 

ใจดวงเดียวส่งให้ จริงแท้ แน่เอย
จะไม่มีเปลี่ยนแปร เชื่อได้
มีเพียงแต่เธอแน่ หวังฝาก ดวงจิต
จนกว่าสิ้นชีพไซ้ร์ ไม่ข้องชายใด

ยากแฮะ แต่ไม่เกินความสามารถ อิอิอิ(deejai)

 

อรุณรุ่ง ยามเช้า แดดสาดส่อง
ได้กลิ่นหอม จากครัว กันบ้างไหม
น้องนี้ตื่น ขึ้นมาปรุง สำรับไว้
พร้อมจะไป ถวายพระ ที่วัดเอย

พี่ๆน้องไปวัดก่อนน๊า เด๋วมาต่อกลอนช่วงบ่ายๆ

 

อรุณรุ่ง เบิกฟ้า อาทิตย์แจ่ม
วันพระแรม สิบห้าค่ำ ย้ำเตือนให้
เร่งความเพียร รักษาศีล อย่ารู้คลาย
ภาวนาหมาย นิพพาน ทุกท่านเทอญ.

 

อรุณรุ่ง ท้องฟ้า นั้นสดใส
แดดรำไร หมู่นก ส่งเสียงร้อง
ตื่นเช้ามา เลือกตั้ง เบอร์ที่ปอง
แล้วมามอง สาธุ บุญนักกลอน

 

นี่หรือใจชายหญิงทิ้งวันเก่า
วันที่เขามีครรลองของความหลัง
ประเพณีที่ดีมีพลัง
ขาดความขลังเพราะรุ่นใหม่ไร้ชื่นชม

 

แถมวันที่มีการจุดบั้งไฟนั้นจะมีอันตรายมากค่ะ
เช่นบั้งไฟระเบิด คนตายหรือบาดเจ็บ
บั้งไฟตกใส่บ้านเรือนจนเกิดไฟไหม้
บั้งไฟเป็นอุปสรรคต่อการบิน
บั้งไฟเล็กๆที่เด็กซื้อมาจุดเล่น จะพุ่งไปแบบไร้ทิศทางอาจทำให้ตาบอดได้ค่ะ
นอกจากนี้ก็จะมีอุบัติเหตุเพราะคนเมา
ติงไม่ชอบประเพณีนี้เลยค่ะ(ที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน)

ส่วนวันแห่ ขบวนแห่ก็มีองค์ประกอบบางอย่างที่ติงมองว่าไม่สุภาพ
แต่ก็อ้างว่าเป็นประเพณี
มีเวทีที่ทั้งเด็กๆจนถึงรุ่นคุณยาย สาวประเภทสอง แต่งกายด้วยชุดวาบหวิวไปเต้นด้วยท่าทางที่ไม่สุภาพ(มีติงคนเดียวมังคะที่ไม่ชอบ)

ขออภัยนะคะที่มาพูดเรื่องแบบนี้ แต่ก็อยากเห็นประเพณี"ฮีตคองอีสาน"ที่ดีๆค่ะ

 

ชดใช้กรรม ยามนี้ มีหวังหมด
ขอให้อด ทนสู้ ดูจิตท่าน
กระทบมา พากระเทือน เตือนจิตทัน
วิบากนั้น หมดไป ได้ยินดี

 

รักที่มี ล้นใจ ไม่มีหมด
รักหมดจด มอบไป ไกลทั่วหล้า
บริสุทธิ์ จากใจ ที่ให้มา
รักล้ำค่า มอบคนดี ที่พบกัน

 

หากใช้เป็น เห็นคุณค่า ท่านว่าไว้
โบราณได้ ใช้ขอฝน คนรู้ทั่ว
แต่บัดนี้ กลับสับสน จนเมามัว
ไม่เกรงกลัว กลับนำ มาทำลาย

 

หากมีรัก แล้วไซร้ ไม่วายทุกข์
อาจสนุก เมื่อต้น คนหลงใหล
แต่เมื่อใด รักแผลงฤทธิ์ พิชิตใจ
กลับเป็นร้าย ทำลายสิ้น หมดยินดี

วลี"หมดยินดี"นี้ แรกทีพิมพ์ว่า"เพราะลิ้นลวง"เกรงว่าคำจะแรงไปก็เลยเปลี่ยนค่ะ

 

ฟังคำนี้ แสนยินดี มีคนห่วง
น้ำตาร่วง ปิติใจ ไม่กังขา
แม้นเวลา พ้นผ่าน เนิ่นนานมา
อนิจจา มิลืมเลือน เพื่อนแดนไกล

 

**รักทำเราหวั่นไซร้ จิตไหว
คอยป่วนในหัวใจ สี่ห้อง
แรกรักไม่ทันไร พลันเปลี่ยน เร็วนัก
ควรเผื่อใจเจ็บช้ำ ไม่รู้ จักจำ
​

 

เมื่อวานนี้ มีเพื่อน มาเยือนบ้าน
แสนสำราญ ทานข้าว เล่าความหลัง
เป็นเพื่อนแท้ จากเว็บนี้ ไม่ปิดบัง
ทั้งสองยัง ทำบุญด้วย ช่วยอีกแรง

ติงพาไป วัดป่า วังน้ำทิพย์
แอบกระซิบ บอกอีกที่ มีภูสูง
แต่เสียดาย มิได้ไป เพราะคุณลุง
ธุระยุ่ง ต้องสะสาง พลางอำลา