วิชชาที่จะทำให้อยู่รอดจากยุคสมัยแห่งภัยพิบัติ

จากนั้นพิจารณาว่า อันอารมณ์แห่งฌานสี่มีองค์แห่งสมาธิอันเป็นสุข ฉะนี้ก็ดี อัน อรูปฌาน มีอารมณ์อันละเอียดปราณีต ดั่งนี้ก็ดี พระพุทธองค์ท่านยังทรง ตรัสว่า ยังไม่ใช่ที่สุดแห่งทุกข์ ยังมีธรรมที่บริสุทธิ์ยิ่งกว่า รูปพรหม อรูปพรหมก็ดี ยังต้องมีการเวียนว่ายตายเกิดอีกเมื่อหมดกำลังบุญ ดังนั้นพรหมก็ดี อรูปพรหม ก็ดีเราไม่ต้องการ เพราะเราไม่ต้องการเกิดอีก จุดเดียวที่เราต้องการคือ พระนิพพานเพียงจุดเดียวเท่านั้น

"ตัด"สังโยชน์ทั้งสิบประการ ด้วยกำลังแห่งสมาบัติแปด เห็นทุกสิ่งล้วนเว้งว้างว่างเปล่าไปหมด

ขอบารมีพระพุทธเจ้าท่านให้เราทรงอารมณ์พระนิพพานด้วยกำลังแห่งสมาบัติแปดนี้ และขอให้กำลังของสมาบัติแปดนี้จงตัดสรรพกิเลสให้เป็นสมุทเฉทประหาร ลง ณ บัดนี้ด้วยเทอญ

ทรงอารมณ์ใจพระนิพพาน ไว้ให้เป็นปรกติของจิต

ขอกราบโมทนาบุญในการปฏิบัติของทุกๆท่านด้วย เทอญ ขอให้ทุกท่านได้ทรงอารมณ์พระนิพพานได้ จนเป็นธรรมดาของจิต พูดถึงพระนิพพานจนติดปาก ติดใจ ไม่ไกลตัว กันอีกต่อไป

 

ทุกสรรพสิ่ง มีเกิดขึ้นก็ดี ตั้งอยู่ก็ดี ดับไปก็ดี
เมื่อมีเกิดขึ้นเป็นธรรมดา ก็ต้องมีดับลงไปเป็นธรรมดา

 

ท่านที่ตั้งจิตไปนิพพานชาตินี้ก็จงเร่ง มรณานุสติ และอุปมานุสติ มีนิพพานเป็นอารมณ์เข้าไว้ มองเห็นทุกสิ่งไม่เที่ยง เป็นธรรมดาโลก เป็นธรรมดาธรรม ที่มีเกิด มีเจริญ มีเสื่อม เป็นธรรมดา

เราไปยึด ไปหลงเอาเองว่า โลกนี้เที่ยง ตึกรามบ้านช่อง บ้านเมืองมันจะคงอยู่อย่างนี้ไปตลอดกาล ตลอดสมัย ที่จริงมันก็พัง ร่างกายเราก็พัง เป็นธรรมดา

รักษาใจของเราให้ใส สะอาด เปล่งประกายของพรหมวิหารสี่ให้เต็มหัวจิตหัวใจเข้าไว้ เป็นปกติ มีพระรัตนไตร เป็นหลักยึดเป็นที่พึ่งอาศัยของใจไว้ให้มั่นคง อย่าให้จิตเศร้าหมอง

ไม่ยากเกินกำลังใจของพวกเราครับ มีพระนิพพานเป็นอารมณ์

ยามใดที่เราพบทุกข์ เห็นทุกข์ รู้สึกทุกข์ ก็ขอให้เราหลบออกจากความทุกข์โดยนำจิตของเราจับอยู่กับพระนิพพานเป็นอารมณ์

อุปมาดั่งเราเดินอยู่กลางทะเลทราย (แห่งทุกข์) ย่อมอยากหลบแดด(ทุกข์) ที่แผดเผากาย(ใจ) ของเราให้เร้าร้อน เราย่อมอยากที่จะหลีกออกจากสถานที่นั้น เข้าสู่หมู่แมกไม้ลำธารอันสงบชุ่มเย็นกาย(ใจ) ฉันใด เราเองเมือ่สัมผัสกับความทุกข์ก็จงปลีกใจของเราไม่เสวยอารมณ์ความรู้สึกในทุกข์เหล่านั้น โดยพุ่งจิตจับอยู่กับพระนิพพานเป็นอารมณ์ฉันนั้น

การที่อยู่ในทุกข์แต่ไม่รู้สึกทุกข์ อันเป็นวิสัยของพระขีนาสพท่าน หากแม้นเราปฏิบัติได้แม้สักนิด เพียงวันละครั้งต่อวันได้ ก็จะทำให้ใจเราชินกับพระนิพพานยิ่งขึ้นไปเรื่อยๆจนจิตถอดถอนจากกิเลศเป็นสมุทเฉทประหารได้ในที่สุด

เห็นทุกข์ปุ๊ปจับนิพพาน
เจอคนเลวคนกลั่นแกล้งปุ๊บจับนิพพาน
เบื่อความทุกข์จับนิพพาน
กลัวความทุกข์จับนิพพาน
เบื่อการเวียนว่ายตายเกิด จับนิพพาน
กลัวภัยในสังสารวัฏ จับนิพพาน

นิพพานนัง ปรมังสุขัง

พระนิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง

พระนิพพานมีสภาวะเช่นไร ไม่ต้องไปเถียงกันกับเขา เรารู้แต่เพียง เราตามเบื้องพระบาทพระศาสดาเข้าสู่พระนิพพาน "อันเป็นสถานที่ ที่ไม่ต้องเกิด" อีก เท่านั้นพอแล้ว

ก็ขอกราบโมทนาบุญในจิตอันเป็นมหากุศลของทุกๆท่านที่ได้ติดตาม อ่านและปฏิบัติธรรมมาด้วยความตั้งใจดีกันมาตลอด บุญ อานิสงค์อันใดที่พึงบังเกิดเป็นบารมีบุญ บารมีธรรมใน สามไตรภูมิ หนึ่งพระนิพพานนี้ ก็ขอพึงมี เป็นหน่อเนื้อพุทธางกูร งอกงามท่ามกลางดวงใจทุกๆดวง ให้ดำรงความเป็นสัมมาทิษฐิ สัมมาสมาธิ สัมมาปัญญา สัมมาปฏิบัติ ไว้ตราบจนเข้าสู่พระนิพพาน ไม่ว่าจะโดย ฐานะแห่งพุทธภูมิก็ดี หรือ สาวกภูมิก็ดี ขอจงมีแต่ความรุ่งเรืองในธรรมยิ่งๆขึ้นไปจนถึงที่สุดแห่งทุกข์ ทุกๆพระองค์ ทุกๆท่านด้วยเทอญ.........
<!-- / message --><!-- sig -->

 

นิพพานนัง ปรมังสุขัง

พระนิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง


โมทนาสาธุ ครับ

 

ขออนุโมทนาบุญ ด้วยครับ

ร่างกาย นี้ ไม่ใช่ของเรา เราเช่ามา เมื่อถึงเวลา เราก้อ ต้องคืน เค้าไป ตาม...

ดิน น้ำ ลม ไฟ....ธาติ 4 ....มี แต่ จิต ...

....ที่ ...เวียนว่าย ตาม บุญ ...หรือ กรรม..

......นัตถิ สันติ ปรัง สุขัง......สุขใดไหน... เท่าสุขจากหยุด...
...กระทำสิ่งใด จิต ตั้ง ..พระนิพพาน

นิพานนัง ปัจจโยโหตุ....

 

อุปมานุสติกรรมฐาน คือการมีจิตจับ(ระลึกถึง) พระนิพพาน เป็นอารมณ์ ครับ แนวการปฏิบัติคือ

-พอจิตจับมรณานุสติได้ ก็ควบอุปมานุสติไปเลย โดยพิจารณาว่า "ตายเมื่อไหร่ ไปนิพพานดีกว่า " ในทุกๆครั้งที่เราระลึกได้ ในทุกๆวันจนจิตของเราชิน และจับพระนิพพานจนเป็นปรกติ

-พอจิตสัมผัสกับความทุกข์ (ทุกข์กระทบใจ) เมื่อไร ก็ให้ พิจารณาว่า "สถานที่ ซึ่งปราศจากทุกข์ ไม่พบไม่เจอกับความทุกข์อีก ก็คือการไม่เกิดอีก ซึ่งมีเพียงพระนิพพานจุดเดียวเท่านั้น "

ทุกข์เมื่อไหร่หนีเข้า(อารมณ์) พระนิพพาน(ด้วยอารมณ์ที่สะอาด สว่าง ปลอดโปร่ง สงบ )

อุปมานุสติกรรมฐาน คือ นิพพานนุสตินั่นเองครับ

วางอารมณ์ใจไว้อย่างนี้ทุกๆวันว่า

"รักในพระนิพพาน พอใจในพระนิพพาน มั่นคงในพระนิพพาน"

 

ขอคำแนะนำการปฏิบัติครับ

ผมมักทำสมาธิตอนนอน เคยปฎิบัติจนสามารถถอดจิตออกมาข้างนอกได้ (1-2 ครั้งเท่านั้น) หลังจากนั้นทำสมาธิบ้าง ไม่ทำบ้างตามโอกาส แต่มักจะเผลอหลับไปทุกครั้งไม่สามารถถอดจิตได้อีก ผมปฏิบัติมาอย่างไม่สม่ำเสมอ มีโอกาสละเมิดศีลก็ละเมิดบ้าง โดยเฉพาะข้อ 5 เร็วๆนี้ได้ฝันถึงการทำลายล้างอย่างน่ากลัว แต่ไม่มั่นใจว่าเป็นภาพของนรกหรือการทำลายล้างโลกมนุษย์ จากนั้นได้พบท่านพระยายมทราบว่าเคยเป็นลูกหลานท่าน และท่านมาเตือนให้ตั้งใจปฏิบัติ เมื่อตื่นนอนจึงคิดว่าต้องตั้งสัจจะรักษาศีลให้บริสุทธิ์ และตั้งใจปฏิบัติอย่างจริงจังสักที ผมไปวัดท่าซุงครั้งแรกตรงกับงานเต็มกำลัง ปี 2536 ได้ร่วมฝึก ขณะที่กำลังอธิษฐานจิดพยายามจะออกจากกาย แต่ฝืนรั้งไว้ด้วยความกลัว จากนั้นไปฝึกอีกหลายครั้งยังไม่สามารถทำได้อีกเลย ผมต้องการปฏิบัติต่อ แต่มีคำถามอย่างนี้ครับ
1. จะทราบได้อย่างไรว่าเราเป็นพุทธภูมิหรือไม่ หรือเป็นสาวกภูมิ
2. ต้องการฝึกอภิญญา ควรเริ่มจากตรงไหน สามารถฝึกเองได้หรือไม่

ขอเรียนถามท่านใดก็ได้ที่มีจิตเมตตาสงเคราะห์ ขอบคุณครับ

 

ผมเพิ่งได้มาอ่านกระทู้นี้เป็นวันแรก ขอปฏิบัติตามคำแนะนำของคุณคณานันท์ก็แล้วกัน ได้ผลอย่างไรจะมาโพสท์ไว้เพื่อป็นการวัดความคืบหน้าครับ

 

1. จะทราบได้อย่างไรว่าเราเป็นพุทธภูมิหรือไม่ หรือเป็นสาวกภูมิ
อยากเป็นแบบไหนก็เป็นแบบนั้นแหละจ้ะ

2. ต้องการฝึกอภิญญา ควรเริ่มจากตรงไหน สามารถฝึกเองได้หรือไม่
เริ่มจากกสิณกองไหนก็ได้ควบอานาปานุสติและพุทธานุสติจ้ะ
ฝึกเองก็ได้ แต่ต้องใช้อิทธิบาท4เยอะหน่อยเน้อ

 

<TABLE class=tborder id=post565486 cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" align=center border=0><TBODY><TR vAlign=top><TD class=alt2 style="BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid; BORDER-TOP: #ffffff 0px solid; BORDER-LEFT: #ffffff 1px solid; BORDER-BOTTOM: #ffffff 0px solid" width=175>Nakamura<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_565486", true); </SCRIPT>
สมาชิก



เข้ามาครั้งสุดท้ายเมื่อ: วันนี้ 08:59 PM
วันที่สมัคร: Sep 2005
สถานที่: นิพพาน
อายุ: 20 ปี
ข้อความ: 582 <!-- Start Post Thank You Hack -->
ได้ให้อนุโมทนา 25,401 ครั้ง
ได้รับอนุโมทนา 3,792 ครั้ง ใน 470 โพส <!-- End Post Thank You Hack -->
พลังการให้คะแนน: 456


</TD><TD class=alt1 id=td_post_565486 style="BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid"><!-- message -->1. จะทราบได้อย่างไรว่าเราเป็นพุทธภูมิหรือไม่ หรือเป็นสาวกภูมิ

- ถ้าจิตปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้าในอนาคต ตั้งใจรื้อขนสรรพสัตว์ให้พ้นจากวัฎฎะสงสาร ปรารถนาเป็นสัพพัญญ (รู้แจ้งทุกเรื่อง) ก็เป็นจิตของพุทธภูมิ
ถ้าเป็นสาวกภูมิก็ควรหาทางดับทุกข์ให้พ้นจากการเวียนว่ายตายเกิดในวัฎฎะสงสารนี้

2. ต้องการฝึกอภิญญา ควรเริ่มจากตรงไหน สามารถฝึกเองได้หรือไม่
- รอพี่คณานันท์ตอบละกันครับ ^^
<!-- / message --><!-- sig -->
____________________________________________________________
"เมื่อคิดในความว่าง แล้วความจริงก็ปรากฎ"
เกิดขึ้น->ตั้งอยู่-> ดับไป มันเป็นธรรมดาเช่นนั้นเอง
</TD></TR></TBODY></TABLE>
<TABLE class=tborder id=post565869 cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" align=center border=0><TBODY><TR vAlign=top><TD class=alt2 style="BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid; BORDER-TOP: #ffffff 0px solid; BORDER-LEFT: #ffffff 1px solid; BORDER-BOTTOM: #ffffff 0px solid" width=175>อักขรสัญจร<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_565869", true); </SCRIPT>
สมาชิก



เข้ามาครั้งสุดท้ายเมื่อ: วันนี้ 08:39 PM
วันที่สมัคร: Oct 2005
อายุ: 38 ปี
ข้อความ: 921 <!-- Start Post Thank You Hack -->
ได้ให้อนุโมทนา 62 ครั้ง
ได้รับอนุโมทนา 3,499 ครั้ง ใน 682 โพส <!-- End Post Thank You Hack -->
พลังการให้คะแนน: 458


</TD><TD class=alt1 id=td_post_565869 style="BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid"><!-- message -->1. จะทราบได้อย่างไรว่าเราเป็นพุทธภูมิหรือไม่ หรือเป็นสาวกภูมิ
อยากเป็นแบบไหนก็เป็นแบบนั้นแหละจ้ะ

2. ต้องการฝึกอภิญญา ควรเริ่มจากตรงไหน สามารถฝึกเองได้หรือไม่
เริ่มจากกสิณกองไหนก็ได้ควบอานาปานุสติและพุทธานุสติจ้ะ
ฝึกเองก็ได้ แต่ต้องใช้อิทธิบาท4เยอะหน่อยเน้อ
<!-- / message --><!-- edit note --><HR style="COLOR: #ffffff" SIZE=1>แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย อักขรสัญจร : วันนี้ เมื่อ 03:10
</TD></TR></TBODY></TABLE>ขอขอบคุณทั้งพี่ฝุ่นและน้องนาคามูระ ที่ต่างมีความเมตตาและเอื้อเฟื้อในธรรมกันครับผม

ถูกต้องแล้วทั้งสองท่านครับ

ผมขออนุญาต เสริม อีกนิดหน่อยครับ

1. จะทราบได้อย่างไรว่าเราเป็นพุทธภูมิหรือไม่ หรือเป็นสาวกภูมิ

ขอตอบว่า เป็นเรื่องปัจจัตตัง คือตัวเราเองสามารถรับรู้รับทราบได้ด้วยตนเองว่าเรานั้นตั้งจิตปรารถนาเพื่อความเป็นพุทธภูมิ หรือสาวกภูมิครับ

เราจะทราบเองว่า เราปรารถนาที่จะบำเพ็ญบารมีเพื่อความบรรลุซึ่งสัมมาสัมโพธิญาณ ช่วยสรรพสัตว์ทั้งหลายให้พ้นจากภัยแห่งวัฏฏสงสารหรือไม่ จะนาน จะเหน็ด จะเหนื่อย จะยากลำบาก จะต้องแบกเอาทุกข์ทั้งมวลของเหล่าสรรพสัตว์ทั้งหลายไว้บนบ่าทั้งสองข้างแหวกว่ายข้ามมหาสมุทรที่ไร้ฝั่งได้ไหม ไหวไหม หากกำลังใจพร้อม ที่จะยอมทุกข์ยากเพื่อผู้อื่นอย่างไม่ย่อท้อ เพราะความมีเมตตา พรหมวิหารสี่เปี่ยมล้นอยู่ในหัวจิต หัวใจของเราเอง ใครจะว่าอย่างไร เราก็ไม่สน เราจะสร้างบารมีของเราเพื่อสัมมาสัมโพธิญาณเป็นที่สุด อย่างนี้จึงนับว่า ตัวเรานั้น มีกำลังใจ เป็นพุทธภูมิวิสัยอย่างแท้จริง

หากเรามีความคิดว่า การเกิดเป็นทุกข์เหลือเกิน การต้องเวียนว่ายตายเกิดก็ยิ่งทุกข์ เราขอติดตามพระพุทธเจ้า (พระองค์ใดพระองค์หนึ่ง)เข้าสู่พระนิพพานดีกว่า กำลังใจเช่นนี้ นับเป็นสาวกภูมิ

หากเรามีกำลังใจเห็นว่า สังสารวัฏฏช่างยาวนานเสียเหลือเกิน เหล่าพระมหาโพธิสัตว์ทั้งหลายอีกมากมายต่างก็ รอวาระแห่งการบรรลุสัมมาสัมโพธิญาณนับเป็นประมาณไม่ได้ หากเราจะบำเพ็ญบารมีต่อไปก็อีกนานนับเป็นกัปป์ มหากัปป์ หลวงพ่อเองท่านก็ได้ลาพุทธภูมิแล้ว เราเองเกิดต่อก็ต้องทุกข์ อย่ากระนั้นเลย เราขอกราบลาพุทธภูมิ เพื่อให้เข้าถึงซึ่งพระนิพพานชาตินี้ดีกว่า หากมีกำลังใจเช่นนี้ ก็จะเป็นผู้ลาพุทธภูมิเพื่อเข้าสู่พระนิพพาน

เราก็ดูกำลังใจ กำลังของจิตตนเองดู ว่ามีกำลังเพียงไร มีหลายๆท่านเช่นกันที่เห็นท่านผู้อื่น บอกกันว่าท่านนั้นท่านนี้ ปรารถนาพุทธภูมิ ก็เลยได้ เห็นดี มีศรัทธาว่า ตนก็ปราถนาพุทธภูมิด้วยบ้าง แต่ในความเป็นจริงเมื่อพิจารณาอารมณ์ใจของตนเองก็จะพบว่ากำลังใจถึงหรือไม่ กำลังใจนั้น หลวงพ่อท่านหมายถึง "บารมี" ครับ มีตั้งแต่ บารมีต้น ไปจนกระทั่งเป็น ปรมัตถบารมี ส่วนภูมิธรรมของพุทธภูมิ ก็ไล่ขึ้นไปจาก พุทธภูมิ ขึ้นไปจนมีน้ำใจเป็นพระโพธิสัตว์ ขึ้นไปเป็นพระมหาโพธิสัตว์ จน เป็นพระอริยะโพธิสัตว์ (พระโพธิสัตว์ ผู้ทรงภูมิจิตภูมิธรรมคล้ายพระอริยะเจ้า)

ก็ขอให้ท่านทั้งหลายได้พิจารณา กำลังใจของท่านเอง จงอย่าไปได้ให้ท่านผู้ใดเป็นผู้พยากรณ์เลย (หากไม่ใช่พระพุทธเจ้าท่านมาเมตตาพยากรณ์ )

2. ต้องการฝึกอภิญญา ควรเริ่มจากตรงไหน สามารถฝึกเองได้หรือไม่

-เริ่มจริงๆต้องเริ่มจากไม่อยาก ก่อนครับ
ที่ว่าไม่อยาก หมายความว่า ให้วางกำลังใจไม่อยากได้อภิญญาเพื่อความเก่ง ความมีมานะของตนเอง แต่ให้มีใจที่เปี่ยมไปด้วยเมตตาอยากช่วยเหลือท่านผุ้อื่น ให้ได้ก่อน

-จากนั้นขอให้เริ่มจากศีลครับ รักษาให้ได้ไล่ระดับไม่ได้ทุกข้อ ก็เอา1ข้อบ้างสองข้อบ้างจนครบห้าข้อ รักษาไม่ได้ทั้งวัน ก็รักษาเฉพาะเวลาจนได้ทั้งวัน รักษาจนครบตลอดกาลตลอดสมัย จนศีลรักษาเรา

-ต่อมาก็คือการมีหลักของใจมีพระพทธเจ้า พระรัตนไตรเป็นหลักชัยแห่งชีวิต

-พิจารณาพรหมวิหารสี่ จนเต็มล้นในดวงใจของเรา

-พิจารณาลมหายใจจนเป็นปกติ

-พิจารณาวิปัสนาญาณให้แจ่มใสชัดเจน เห็นจริงกระจ่างแจ้งในใจตน

-ทำเหตุดี จิตดี จากนั้นอธิฐานขอให้ครูบาอาจารย์ท่านที่มีวาระผูกพันมาช่วยเมตตาสงเคราะห์ครับ

-เมื่อถึงวาระ ได้เอง เป็นเองครับ จะรู้ได้ด้วยตนเอง

ขอโมทนาในความสนใจในการปฏิบัติธรรมเพื่อความดีด้วยครับ

 

ขอขอบคุณที่ให้ความกระจ่างครับ จากคำแนะนำคิดว่าตนเองคงเป็นสาวกภูมิแน่ เพราะเห็นว่าเกิดมาก็ช่างลำบาก และเวลาในโลกก็ช่างยาวนาน รู้สึกเหนื่อยมากเหลือเกิน ไม่ไหวที่จะเวียนว่ายตายเกิดอีกไม่มีสิ้นสุด และคงไม่มีกำลังใจพอที่จะช่วยคนอื่นๆ เพราะลำพังตัวเองก็เบื่อเต็มที่แล้ว

ขอบคุณทุกท่านที่ช่วยให้คำตอบครับ

 

ไปไม่ไหวเหมือนกันครับ ขอให้จบกันเสียที

 

อ่า ...นะ

แต่ท่านทั้งหลาย แม้เป็นพุทธภูมิที่ลาแล้วก็ตาม ยังต้องใช้ "หนี้พุทธภูมิ"

เพราะเคยได้ไปชัก ไปชวน ไปสร้างศรัทธาให้ สาวกบริวาร เอาไว้เมื่อกาลก่อนกันมา หากหัวหน้าดันเผ่นหนีเสียเองแล้ว ลูกน้องก็เคว้ง หาหลักที่ยึดไม่ได้ พลอยเสียเวลาของเขาที่จะเข้าถึงความดีไปเสียเปล่าๆอีก

ดังนั้น ท่านผุ้ที่จะลาพุทธภูมิจึงต้อง พาเพื่อนๆน้องๆ สาวก บริวารทั้งหลายให้ไปนิพพานด้วยเป็นประการที่หนึ่ง ส่วนท่านที่ยังไปไม่ได้บ้าง ยังอยู่ในภพภูมิอื่นๆบ้าง ตัวเราจะต้องอธิฐานขอฝากสาวกบริวารที่ได้ติดตามและมุ่งหวังที่จะบรรลุธรรมในยุคที่เราจะบรรลุสัมมาสัมโพธิญาณ ในอนาคต เอาไว้กับ พระโพธิสัตว์พระองค์อื่น

องค์หลวงพ่อท่านเอง นอกจากจะพาคนไปนิพพานชาตินี้เป็นจำนวนนับเป็นแสนๆท่านแล้ว ส่วนที่ยังไปไม่ได้ ท่านได้อธิฐานฝากเอาไว้ กับ พระศรีอาริยะเมตตรัย (แต่อย่าได้ลืมว่าบริวารของหลวงพ่อท่านบารมีเต็มหมดแล้ว) เพราะท่านไม่อยากให้ลูกหลานท่านทุกข์กันอยู่นาน ให้รีบไปขบวนต่อไปกันเลย

ส่วนพวกเรานั้น การใช้หนี้พุทธภูมิ ก็เป็นการสร้างบารมีกันอย่างเต็มกำลัง ด้วยกำลังใจของพุทธภูมิ
-การเผยแพร่ธรรมทานที่ทำกันอยู่ก็ดี
-การส่งเสริมให้บุคคลทั่วไปได้เข้าถึงซึ่งความดีกันก็ดี
-การช่วยให้ท่านทั้งหลายได้มีโอกาสสร้างบุญ สร้างบารมี อันมี ทาน ศีล ภาวนา มี วิปัสนาญาณ เข้าถึงอารมณ์พระนิพพานเป็นที่สุด ได้ก็ดี
-การสร้างพระพุทธรูปก็ดี
-การสร้างกำลังใจให้กันก็ดี

เหล่านี้นั้น นับเป็นการใช้หนี้ในความเป็นพุทธภูมิของตัวเรา

ส่วนการอธิฐานฝากสาวก บริวาร ของเรานั้น ควรที่จะอธิฐานฝากไว้กับสมเด็จองค์ปฐมบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าท่าน ว่าสมควรจะฝากเอาไว้กับพระโพธิสัตว์พระองค์ใด จึงจะเหมาะสมกับ บารมี วาระการบรรลุธรรม ความเกี่ยวเนื่องกัน วาระกรรมในอดีตชาติ ของสาวกบริวารแต่ละท่านนั้น ให้สมเด็จองค์ปฐมท่านได้เมตตาช่วยดูแลให้

อันที่จริงผมได้ติดค้างหลายๆท่านในเรื่องราวของพุทธภูมิ และ ณ บัดนี้ ก็ได้วาระ ที่จะถ่ายทอดเรื่องราวของพุทธอริยะประเพณี ให้ท่านผู้ปรารถนาสัมมาสัมโพธิญาณจะได้บำเพ็ญบารมีกันแล้ว

ก็ต้องขออนุญาตใช้กระทู้นี้ ลงเรื่องราวต่างๆต่อไปครับ

ขอกราบโมทนาบุญในความปรารถนาที่เป็นกุศลต่อมวลหมู่สรรพสัตว์ทั้งหลายไว้ ณ กาลบัดนี้ ด้วย เทอญ

 

ขออนุญาตคั่นราบการด้วย ธรรมมะที่สมเด็จองค์ปฐมท่านได้มาโปรดคุณ เปิ้ล ถาวรครับ ผมขอนำมารวบรวมไว้ในกระทู้นี้ด้วยครับ สาธุ

พระธรรมของสมเด็จองค์ปฐม
<HR style="COLOR: #ffffff" SIZE=1><!-- / icon and title --><!-- message -->

พระธรรมของสมเด็จองค์ปฐม

สมเด็จองค์ปฐมทรงเมตตาสอน อุบายการละสักกายทิฏฐิ ไว้มีความสำคัญดังนี้ี้

1. "ให้พิจารณาความไม่เที่ยงไว้เสมอๆ จักได้คลายความยึดมั่นถือมั่นลงได้ด้วยประการทั้งปวง แม้จักละได้ยังไม่สนิท ก็บรรเทาสักกายทิฏฐิลงได้บ้างไม่มากก็น้อย"

2. "อย่าลืมคำว่า สักกายทิฏฐิมีเป็นขั้นๆ ตั้งแต่อย่างหยาบ อย่างกลาง อย่างละเอียด คือตั้งแต่ปุถุชนมาสู่พระโสดาบัน - พระสกิทาคามี - พระอนาคามี - พระอรหันต์ ล้วนแต่ละสักกายทิฏฐิในระดับนั้นๆทั้งสิ้น"

3. "สาเหตุก็เนื่องจากการเห็นทุกข์ในความไม่เที่ยง จากการเกิดเป็นทุกข์ แก่เป็นทุกข์ เจ็บเป็นทุกข์ พลัดพรากจากของรักของชอบใจเป็นทุกข์ ความโศกเศร้าเสียใจเป็นทุกข์ แล้วในที่สุดความตายเข้ามาถึงก็เป็นทุกข์ ต่างคนต่างปฏิบัติไป ก็เข้าสู่อริยสัจ ตามระดับจิตนั้นๆเห็น โดยความไม่เที่ยง - เป็นทุกข์ - เป็นโทษ จึงพิจารณาสักกายทิฏฐิเพื่อปลดเปลื้องความยึดมั่นถือมั่นในทุกข์นั้นลงเสีย

4. "อย่าลืมละที่จิตอย่างเดียวเท่านั้น ธรรมทั้งหลายมีใจเป็นหัวหน้า มีใจเป็นใหญ่ สำเร็จที่ใจ ถ้าหากจิตหรือใจดีเสียอย่างเดียว กาย - วาจาซึ่งเป็นบ่าวก็จักดีตามไปด้วย เดินมรรคด้วยจิต ทำให้ถูกทางแล้ว จักเข้าถึงมรรคผลนิพพานได้ง่าย"
​

<!-- / message --><!-- sig -->

____________________________________________________________
"สิ่งใดไม่เปลี่ยนแปลงไม่มี เป็นธรรมดาเช่นนั้นเอง"
พระธรรมของสมเด็จองค์ปฐม
<HR style="COLOR: #ffffff" SIZE=1><!-- / icon and title --><!-- message -->อีกจุดหนึ่งที่ทรงเมตตาสอน เรื่อง ความไม่ประมาท มีความสำคัญดังนี้

1. "ให้พิจารณาอายุของร่างกายที่มากขึ้นทุกวัน แสดงให้เห็นชัดถึงความตายที่ใกล้เข้ามาทุกที จงอย่าประมาทในชีวิต"

2. "ให้เห็นทุกข์ของการมีชีวิตอยู่ ในโลกที่เต็มไปด้วยความเร่าร้อน จากภัยนานาประการ เรื่องเหล่านี้มิใช่เรื่องแปลก หรือของใหม่แต่อย่างไร เป็นภัยที่มีอยู่คู่โลกมานานแล้ว ในทุกๆพุทธันดรที่เจอมาอย่างนี้"

3. "อย่าไปหวังแก้โลก อย่าไปหลงปรุงแต่งตามโลก ให้เห็นตัณหา 3 ประการ ที่ครอบงำโลก ให้วุ่นวายอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน"

<!-- / message --><!-- sig -->
____________________________________________________________
"สิ่งใดไม่เปลี่ยนแปลงไม่มี เป็นธรรมดาเช่นนั้นเอง"
พระธรรมของสมเด็จองค์ปฐม
<HR style="COLOR: #ffffff" SIZE=1><!-- / icon and title --><!-- message -->4. "ให้มองทุกอย่างตามความเป็นจริง แล้วปล่อยวาางโลกเสีย ด้วยความเห็นทุกข์ เห็นความไม่เที่ยง น่าเบื่อหน่าย ไม่น่ายินดี
ไม่น่ายินร้ายแม้แต่นิดเดียว

5. "อย่าสนใจในจริยาของผู้อื่น ใครจักเป็นอย่างไรก็ช่าง ให้มองจิตตนเอง เข้าไว้เป็นสำคัญเพราะตนเองปรารถนา พระนิพพาน จักต้องโจทย์จิต ของตนเองเอาไว้เสมอ ฝึกให้ปล่อยวาง เพราะการไปพระนิพพาน จิตติดอะไร แม้แต่อย่างเดียวในโลกนี้ หรือไตรภพก็ไปไม่ถึงซึ่งพระ
นิพพาน"

6. "การปฏิบัติมิใช่เพียงคำปรารภโก้ๆเท่านั้น จักต้องเอาจริง เอาจังในการละซึ่งทุกสิ่ง ทุกอย่างในโลก จึงจักไปได้ แต่ตราบใดที่ยังมีขันธ์ 5 อยู่ ก็ให้พิจารณาปัจจัย 4 เป็นสิ่งจำเป็น
ที่จักต้องยังอัตภาพให้เป็นไป สักแต่ว่าเป็นเครื่องอยู่ สักแต่ว่าเป็น
เครื่องอาศัย แล้วอยู่อย่างพิจารณาให้เห็นชัดว่า ร่างกายหรือวัตถุธาตุ
ทั้งหมด มีคำว่า เสื่อมและอนัตตาไปในที่สุด จิตก็คลายความเกาะติด
จิตมีความสุข มีความสงบ เมื่อถึงวาระต่างกายจักพัง การตัดทุกสิ่ง
ทุกอย่างที่อยู่ภายนอกรวมตัว หรือแม้แต่ร่างกายก็ตัดไม่ยาก
เนื่องด้วยพิจารณาจนรู้แจ้งเห็นตามความเป็นจริงแล้ว"


<!-- / message --><!-- sig -->
____________________________________________________________
"สิ่งใดไม่เปลี่ยนแปลงไม่มี เป็นธรรมดาเช่นนั้นเอง"
พระธรรมของสมเด็จองค์ปฐม
<HR style="COLOR: #ffffff" SIZE=1><!-- / icon and title --><!-- message -->4. "ให้มองทุกอย่างตามความเป็นจริง แล้วปล่อยวาางโลกเสีย ด้วยความเห็นทุกข์ เห็นความไม่เที่ยง น่าเบื่อหน่าย ไม่น่ายินดี
ไม่น่ายินร้ายแม้แต่นิดเดียว

5. "อย่าสนใจในจริยาของผู้อื่น ใครจักเป็นอย่างไรก็ช่าง ให้มองจิตตนเอง เข้าไว้เป็นสำคัญเพราะตนเองปรารถนา พระนิพพาน จักต้องโจทย์จิต ของตนเองเอาไว้เสมอ ฝึกให้ปล่อยวาง เพราะการไปพระนิพพาน จิตติดอะไร แม้แต่อย่างเดียวในโลกนี้ หรือไตรภพก็ไปไม่ถึงซึ่งพระ
นิพพาน"

6. "การปฏิบัติมิใช่เพียงคำปรารภโก้ๆเท่านั้น จักต้องเอาจริง เอาจังในการละซึ่งทุกสิ่ง ทุกอย่างในโลก จึงจักไปได้ แต่ตราบใดที่ยังมีขันธ์ 5 อยู่ ก็ให้พิจารณาปัจจัย 4 เป็นสิ่งจำเป็น
ที่จักต้องยังอัตภาพให้เป็นไป สักแต่ว่าเป็นเครื่องอยู่ สักแต่ว่าเป็น
เครื่องอาศัย แล้วอยู่อย่างพิจารณาให้เห็นชัดว่า ร่างกายหรือวัตถุธาตุ
ทั้งหมด มีคำว่า เสื่อมและอนัตตาไปในที่สุด จิตก็คลายความเกาะติด
จิตมีความสุข มีความสงบ เมื่อถึงวาระต่างกายจักพัง การตัดทุกสิ่ง
ทุกอย่างที่อยู่ภายนอกรวมตัว หรือแม้แต่ร่างกายก็ตัดไม่ยาก
เนื่องด้วยพิจารณาจนรู้แจ้งเห็นตามความเป็นจริงแล้ว"


<!-- / message --><!-- sig -->
____________________________________________________________
"สิ่งใดไม่เปลี่ยนแปลงไม่มี เป็นธรรมดาเช่นนั้นเอง"
<!-- / sig -->
<!-- / sig -->
<!-- / sig -->

 

<HR style="COLOR: #ffffff" SIZE=1><!-- / icon and title --><!-- message -->

 

ขอทำหน้าที่ให้จบชาตินี้ ช่วยงานพระศาสนาองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระสมณะโคดมให้เต็มกำลังบารมีของเรา ส่วนจะไปนิพพานต่อ หรือบำเพ็ญบารมีต่อ อันนี้เดี๋ยวค่อยคิด งานพระศาสนาสำคัญกว่าอ่ะ แต่อย่างน้อยทุกๆวันก็ต้องทรงอารมณ์พระนิพพานให้ได้นะ จะได้ไม่พลาด อิอิ