ถามเกี่ยวกับสมาธิครับ

ผมนั่งสมาธิแบบอานาปานสติคับ วันนี้ผมมีอาการแปลกกว่าทุกวัน คือตอนแรกๆนั่งกำหนดรู้ลมหายใจไปเรื่อยๆแบบว่าไม่เคียด สงบแค่ไหนพอใจเท่านั้น ระหว่างที่ภาวนาไปตอนแรกๆหายใจจะเหนื่อยหน่อย แต่สักพักก็เริ่มรู้สึกสบายแล้วหายใจสั่นขึ้นรู้สึกลมหายใจมันน้อยลง ปกติที่นั่งพอถึงตรงนี้ใจจะสบายมากครับนั่งได้ยาวเลย แต่วันนี้พอถึงตรงจุดนี้อยากลองพิจารณากายดูว่าสังขารมันไม่เที่ยงยังไงคนเราเกิดมาต้องตาย พอพิจารณาอย่างนี้สักพักรู้สึกว่ากายมันหนักมากเหมือนมือมันจะหนาๆหนักมันเหมือนมีหินมาวางไว้ที่ตัก หนักทั้งตัวเลย แต่ว่ารู้สึกว่าร่างกายมันทรงตัวดีหูฟังเสียงยังชัดอยู่ไม่ถึงกะว่ารำคาญในเสียงที่ได้ยินคือได้ยินเสียงชัดแต่ไม่รำคาญ แต่ความรู้สึกทางกาย คือตั้งแต่มือขามันหนักๆหนาๆร่างกายทรงตัวดีแต่มันหนักทั้งตัวเหมือนร่างกายมันบวมๆใหญ่ๆมันแน่นหนาอกอะครับ คือผมรู้สึกใจไม่ดีเลยถอนสมาธิออกมาเพราะมันหวิวๆไงชอบกลเหมือนวิญญาณจะออกจากร่างงั้นละ คือไม่ได้กลัวที่จะตายก็อยากจะลองตายเหมือนกันแต่ผมกลัวจะเป็นสมาธิโทษ เพราะผมคิดว่านั่งสมาธิถ้าจิตสงบกายมันก็จะเบาตาม แต่อาการอย่างนี้ผมก็เคยเป็นมาแล้วครั้งหนึ่งครั้งนี้ครั้งที่สอง แต่ก่อนนึกไม่ออกว่าจะไปถามใครนึกขึ้นได้ว่าในเว็บพลังจิตก็มีผู้คนมากมายที่ชอบนั่งสมาธิ เลยอยากถามพวกท่านที่นั่งสมาธิทั้งหลายว่าท่านเคยมีอาการนี้หรือไม่ แล้วอาการนี้คืออาการอะไรครับ ขอบคุณล่วงหน้าทุกๆคำตอบครับ

 

เป็นอาการของการเคลื่อนจากขณิกะสมาธิเข้าสู่อุปจารสมาธิครับ แต่ละคนจะมีอาการไม่เหมือนกัน ของผมจะมีอาการเหมือนทุกสิ่งที่อยู่รอบตัวกำลังหมุนครับ อย่าตกใจครับ แค่ตามรู้ไป ก็ใกล้อัปปะมานาสมาธิครับ เป็นสมาธิขั้นสูงจะตั้งอยู่ได้นาน จะเข้าสู่ฌานครับ รับลองว่าถ้าได้เข้าสู่ฌานสักครั้งจะติดใจ หุๆ

 

อาการหมุนผมก็เคยมีครับเวียนหัว เหมือนลำตัวจะบิดเป็นเกลียวเลย

 

อย่าไปสนใจมากนักครับ....สถาวะทางสมาธินี่เป็นไปได้ร้อยแปดนะ....

ทรงอยู่ในกรรมฐานเดิมนะครับ.....

 

คำว่าเบาตรงกันข้างกับคำว่าหนัก แต่ว่า"เบา หรือ หนัก"ก็เป็นของคู่กันใช่ไหมครับ

สิ่งที่ควรสังเกตุ คือ อารมณ์ที่เป็น ณ ขณะปฎิบัติครับ ว่าทรงอารมณ์อยู่ไหมมากกว่า ส่วนอาการทางจิตใจนั้นให้ตามดู ตามรู้ไปเรื่อยๆครับ ดูสิว่าอาการดังที่กล่าวมาเกิดทุกครั้งไหม และ เกิดอาการดังกล่าวมานานแค่ไหนแล้ว จะได้เห็นถึงความไม่เที่ยงของจิตเองครับ

ส่วนอาการที่หมุนนั้นเป็นอาการของ"สัมปชัญญะ"ครับ ความรู้ตัวพร้อมทำงานจะทำให้รู้สึกถึงการหมุน ไม่ใช่เรื่องแปลกครับ มีคนเป็นอาการแบบนี้เป็นจำนวนมากครับ

มุ่งมั่นต่อไปครับ และ เรื่องของลมหายใจนะครับ การหายใจสั่นนั้นจะทำให้สูดอากาศได้ไม่เพียงพอครับ ทางที่ควรเป็นต้องมีลมหายใจที่ยาว และ นาน ถึงจะทำให้สภาวะทางจิต และ ทางกายสมบูรณ์ ลองสังเกตุคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำดูครับ ว่าเขาลมหายใจยาว หรือ สั่น

ขอให้เจริญในธรรมครับ

 

เป็นขั้นอุปจารครับ หากทำไปเรื่อยๆแล้วยังทรงอารมณ์เดิมได้อยู่ก็จะเข้าสู่ปฐมฌาณ ตอนผมนั่งผมก็เป็นแล้วอาการที่มาแต่ละครั้งไม่ค่อยซ้ำกันบางทีตัวเบา บางทีตัวหนักเหมือนมีอะไรมาถ่วงไว้ บางทีตัวหมุนแต่พอทรงอารมณ์ได้ซักพักมันก็ดิ่งทันที เหมือนว่าตัวมันหายไป ตอนนั้นแหละคุณจะพบกับความสุขที่ไม่เคยพบมาในชีวิตเลยล่ะ ตอนผมทำได้ครั้งแรกนี่เรียกว่ากระโดดโลดเต้นกันเลยที่เดียว ^^ ก็ขอโมทนา สาธุนะครับทำดีแล้วทำต่อไป ไม่ต้องกลัว

 

อาการทางกายทั้งหมด นิมิตทั้่งหหมด เค้าไม่ให้สนใจ สนใจแต่ภาวณา

 

การปฏิบัติ ภาวนานั้น เขาเน้นที่ สภาพแบบข้างบนนั่น หากทำได้แบบนั้น ก็ให้ คงไว้แบบ
นั้นโดยไม่ต้องระวังรักษา แต่ก็อย่าให้เคลื่อน

ทีนี้ คนเราไม่รู้ว่า ต้องทำงานอยู่ตรงไหน ก็จะดำริพล่านไปว่า ที่ทำอยู่นี้ ไม่เห็นมีอะไร
เกิดความลังเลสงสัยในคำสอนขึ้น หลังจากนั้น ก็จะส่งจิตออกนอก

การส่งจิตออกนอก หากมันออกไปด้วย ความดำริของเรา ที่ย้อมด้วยตัณหา เวลาทำอะไร
ผลปรากฏนิดๆหน่อยๆ ก็จะกระโดดโลดเต้นดีใจ

การส่งจิตออกนอก หากมันออกไปด้วย ความดำริของเรา แต่ไม่ย้อมด้วยตัณหา เป็นเพียง
น้อมไปใน อุบายฝึกหัดเจริญปัญญา ใคร่ครวญอาการ32 เมื่อไปแล้ว ผลเป็นอย่างไร เราจะ
ไม่สงสัย และจะไม่ดีใจ หรือ เสียใจ เนื่องจาก เรารู้เหตของเรานี่ว่า เราโน้มออกไปฝึกเพื่อ
เจริญปัญญา ไม่ได้ หลงส่งออกนอกโดยไม่ได้เตรียมใจ หากไปแบบนั้น มันก็ งง ว่า
กูออกมาดูอะไร ไม่เห็นมีอะไร มีแต่อะไรแปลกๆ งงๆ นี่แปลว่า ไม่เข้าใจ รู้ไม่ทันจิตตนว่า
น้อมออกมาเพื่ออะไร

ดังนั้น จขกท ไม่ต้องสนใจ สัพอาการใดๆ ให้ทำไปอย่างที่ทำ หากนิ่งได้ก็นิ่งไป แต่หาก
เห็นว่านิ่งไปแล้วไม่ได้อะไร เกิดสงสัยก็จะออกมาพิจารณาอาการ32 ก็ได้ ได้อย่างไร
ก็รู้ว่าแค่ออกมาฝึก เท่านั้น ไม่ได้ออกมาเอาอะไร

แล้วกลับไปเน้น ที่การทำสมาธิ ให้สงบ ให้สบาย เกิดความฝุ้งซ่านขึ้นมาว่าไม่ได้อะไร
จะออกมาฝึกก็ได้

แต่เมื่อไหร่นะ หากออกมาฝึกปัญญา แล้วพบว่า จิตยิ่งฝุ้งซ่านไม่ สงบสุข ให้เลิกตรึก
ในสังขารอาการ32 แล้ว เอา มรณานุสติมาพิจารณาแทน

ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนจิตคลายความหิวใน อารมณ์บัญญัติโลกๆ ออกหมด เมื่อนั้น
ค่อยมาดูกันว่า วิปัสสนาแยกรูปแยกนามได้โดยตัวจิตเอง อันเกิดจากการอบรมไว้
แล้ว ดีแค่ไหน นับหนึ่งได้ไหม หรือว่า ยังเป็นคนนอกศาสนาอยู่

 

ขอบคุณทุกคำตอบครับ จะนำไปทดลองปฏิบัติตาม

 

ขออนุโมทนาด้วยคนครับผมก็เริ่มฝึกได้ไม่ถึงอาทิตย์ครับ แต่ตอนนั่งสมาธิผมรู้สึกว่าตัวเอียงครับเอียงไปทางขวาครับเหมือนวิญญาณไม่ตรงล่างครับ มันคืออะไรหรอครับ

 

เป็นเพียงความรู้สึกที่เกิดขึ้นมาจากความไม่เคยชินเท่านั้นเองครับ เป็นเรื่องปกติครับ ปฎิบัติต่อไปครับ

ขอให้เจริญในธรรมครับ

 

ตอนเเรกตั้งไว้ที่ลมหายใจ. เจออะไร ก็ให้มีสติกลับมาที่ตั้งไว้ตอนแรก เพราะตอนที่คุณบอกว่าหนัก ลืมรู้ลมหายใจแล้ว

 

มีคนบอกว่าคนที่เกิดในยุค นี้ เปงคนมีกรรมเยอะมากกว่าบุญ เปรียบดังบุญเท่ากำปั้น ปาบเท่ากระบุง นี้มันจริงไหมครับ แล้วอย่างผมจะได้ไปเกิดในยุคของพระศรีอริยเมตไตรย์ไหมครับ ผมจะได้เป็นสาวกของท่านและปรินิพพานไหมครับ

 

มีคนบอกว่า ยุคนี้เป็นยุคของคนมีปาบเยอะกว่าบุญ แล้วอย่างผมจะได้ไปเกิดในยุคของพระศรีอริยเมตไตรย์ไหมครับ ผมจะได้เป็นสาวกของท่านและเข้าถึงปรินิพพานไหมครับ ผมอยากจะเป็นสาวกของท่านครับจะซ้ายหรือขวาก็ได้ ผมอยากหลุดพ้นจากกิเลสทั้งปวง

 

หากสิ่งที่ผมกล่าวเป็นสิ่งที่ไม่น่าพึงพอใจก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ครับ

การคาดหวังในสิ่งที่มองไม่เห็นก็เหมือนคนที่ชอบเล่นหวย โอกาสที่จะถูกมีน้อยมาก

ยุคนี้เป็นยุคแห่งพรหมลงมาเกิด จะมีผู้ที่ปฎิบัติแล้วมีฤทธิได้แสดงให้ได้เห็น และ เป็นยุคที่จะทำให้ผู้คนเกิดความงมงาย เพราะหันไปเชื่ออิทธิฤทธิ์มากกว่าธรรมะที่พระพุทธเจ้าได้ทรงแสดงไว้

ผมขอบอกกล่าวไว้ ให้คุณมุ่งมั่นปฎิบัติเพื่อแสวงหาความเป็นจริงที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน เพราะนี่ คือ ธรรมะที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงไว้ดีแล้ว

เฝ้ามองดูชีวิต พิจารณาดูชีวิต สังเกตุดูชีวิต เพื่อให้ได้รู้เห็นความเป็นไปที่เกิดอยู่ตลอดเวลาในชีวิตของตัวเราเอง

และเมื่อคุณเห็น และ เข้าใจอย่างท่องแท้ ในการที่มีชีวิตอยู่ ดังคำถามที่ผมจะฝากไว้ให้คิดนะครับ "เกิดมาทำไม" "ทำไมต้องมาเกิด" "เกิดมาเพื่ออะไร" สามคำถามนี้หากมองเห็น และ เข้าใจ คุณก็จะรู้ถึงการมีชีวิตตั้งแต่เกิดจนตาย

ขอให้เจริญในธรรมครับ