โดนขังวิญญาณ

ว๊าว! เห็นภาพแล้ว...นึกถึงเพลง...หนุ่มผมยาว......

 

วัดหนองตะเคียน ต.หนองกุลาอ.บางระกำ จ.พิษณุโลก ครับ

 

อยากชมเหมื่อนกันครับ

 

สวัสดีค่ะพี่อ้น _/\_

 

ิิีีัมันรันทดหู่เกินกู่ก้อง
จะเรียกร้องอย่างไรก็ไม่ขาน
น้องพี่เอยเคยเห็นกันอยู่วันวาน
เพียงคืนผ่านเจ้าก็ไปไม่ใยดี
เจ้าจากพี่ไปไม่สั่ง
พี่หลั่งน้ำตาทุกที่
เจ้าหลับอยู่หรือคนดี
นทีจำพรากสองเรา
น้องเอยตื่นมาได้ไหม
พี่ชายเจ้ากำลังเศร้า
ตรงนี้ที่อยู่สองเรา
ที่เก่ากลับมาเสียที
พี่น้องสองเราเก่าเล่น
ตัวเจ้ากับเย็นเช่นนี้
น้องเอยตื่นมาเสียที
พี่นี้แทบจะตายตาม
พ่อจนทั้งทุกข์และท้อ
เจ้ามาช่วยพ่อแบกหาม
พ่อรักเจ้าเท่าดวงมาลย์
เจ้าหาญมาตัดเยื้อใย
เจ้าไปใครอยู่กับพ่อ
พี่ขอเจ้าบ้างได้ไหม
รีบตื่นขึ้นมาไวไว
จะได้วิ่งเล่นด้วยกัน
บัดนี้พี่และพ่อรอแต่เจ้า
ขอเก็บเอาความทรงจำมาทำฝัน
จะนิทราตั้งแต่นี้ไม่มีวัน
ตื่นจากกันตลอดไปในสามเรา

 

ใจเย็นๆชีวิตวัยรุ่นก็จินตนาการสูงยังงี้ล่ะ พอแก่มาหน่อยจะเริ่มรับรู้สัจจะความ
เป็นจริงรอบๆข้างเอง ใจเย็นๆ.

 

สวัสดีคะ แวะเอาบุญมาฝากนะคะ ศิลามณี ไปทอดกฐิณมา...เพิ่งกลับเมื่อวันอาทิตย์นี่เองคะ...ของทำบุญที่เมื่อหลายวันก่อน ศิลามณี เอามาอวดในหน้าก่อนๆ..นะ ยังจำได้ไหมคะ ที่เป็นปลายงาช้าง งาช้างแกะสลัก.. ขนหางช้าง อันนั้นละ.... เอาทำบุญให้ญาติธรรมท่านประมูล... ได้เงินทำบุญทอดกฐิณ ส่วนนั้น 1 แสนบาท ถวายวัดไม่หักค่าใช่จ่ายคะ ยอดรวมทั้งหมดได้ 1 ล้านบาทกว่าๆ..

มาอนุโมทนาบุญร่วมกันนะคะ

 

[FONT=DSU_NamKang]กฎแห่งกรรม[/FONT]<o></o>​

[FONT=DSU_NamKang]เล่มที่ [/FONT] 1 [FONT=DSU_NamKang]ภาค กฎแห่งกรรม[/FONT]<o></o>​

[FONT=DSU_NamKang]เรื่อง[/FONT][FONT=DSU_NamKang] อดีตชาติ[/FONT]<o></o>​

[FONT=DSU_NamKang]โดย[/FONT][FONT=DSU_NamKang]ท[/FONT]. [FONT=DSU_NamKang]เลียงพิบูลย์[/FONT]<o></o>​

<o></o>
[FONT=DSU_PreeCha]--ที่ สมาคมแห่งหนึ่ง หลังจากที่ประชุมกันตามธรรมดาทุกวันพฤหัสบดีก่อนเที่ยงเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ยังมีเวลาหันมาถกเถียงกันถึงเรื่องกฎของความจริง เรื่องกรรมในยุคปัจจุบันนี้ก็มีผู้สนใจและเชื่อกันมากแต่หลายท่านยังข้องใจ ในเรื่อง [/FONT]“[FONT=DSU_PreeCha]กรรมอดีตชาติ[/FONT]” [FONT=DSU_PreeCha]หรือ กรรมเก่าชาติก่อนติดตามสนองในชาตินี้ เพราะบางท่านในชาติปัจจุบันนี้ก็ประพฤติตัวดี ไม่น่าจะรับเคราะห์กรรมหนักเลย จึงมีข้อสงสัยว่าจะพูดอย่างกำปั้นทุบดิน เมื่อไม่มีอะไรเกิดขึ้นหาสาเหตุไม่ได้ก็มักจะเหมาให้เป็นกรรมของอดีตชาติ จึงย่อมมีทั้งสองฝ่ายคือ ฝ่ายหนึ่งเชื่อว่า [/FONT]“[FONT=DSU_PreeCha]กรรมในอดีตชาติมีจริง[/FONT]” [FONT=DSU_PreeCha]แต่อีกฝ่ายหนึ่งยังสงสัยเชื่อไม่สนิทนัก บางท่านก็ไม่เชื่อเลยจึงมีการถกเถียงกันขึ้นในหมู่ผู้คนที่ได้เคยอ่านหนังสือในชุด [/FONT]“[FONT=DSU_PreeCha]กฎแห่งกรรม[/FONT]”

 

[FONT=DSU_PreeCha]เมื่อ เพื่อนที่เป็นฝ่ายเชื่อเรื่องกรรมในอดีตชาติมีจริง ทั้งเป็นเลขานุการของสมาคมนั้นมาเล่าให้ฟังแล้ว ผู้เขียนก็บอกกับเพื่อนว่า เป็นธรรมดาของมนุษย์ปุถุชนย่อมจะมีความเห็นแตกต่างกัน การที่ถกเถียงกันเพื่อหาความจริงและเหตุผลในเรื่องนี้ก็เป็นนิมิตที่ดี เพราะเป็นทางที่จะนำไปพิจารณาเห็นแจ่มแจ้ง ในอนาคตวันหนึ่งข้างหน้าก็คงจะคลี่คลายข้อสงสัยให้ชัดแจ้งอย่างขาวกับดำ เมื่อนั้นคงจะปัดข้อสงสัยต่าง ๆ หมดไปเอง แต่ก็เหมือนอภินิหาร เผอิญต่อมาผู้เขียนก็ได้รับจดหมายพร้อมทั้งบันทึกข้อความเกี่ยวแก่กรรมใน อดีตชาติ ซึ่งมีหลักฐานเหตุการณ์พอจะเชื่อได้ไม่มีข้อสงสัยหากท่านได้อ่านและได้ พิจารณาดูให้ถี่ถ้วน ก็คงจะคลายความสงสัยลงได้บ้าง เพราะเรื่องได้เกิดขึ้นมาแล้วและได้ผ่านไปไม่นานวัน ยังมีผู้รู้เห็นเป็นพยาน มีหลักฐานอีกมาก นับว่าเหตุบังเอิญหรืออภินิหาร ผู้เขียนได้รับเรื่องนี้มาได้ทันเวลาหลังจากได้ทราบว่า มีคนส่วนมากถกเถียงกันถึงกรรมในอดีตชาติมีจริงหรือไม่ ในบันทึกที่ท่านเจ้าของเรื่องส่งมาได้เล่าว่า ข้าพเจ้า [/FONT]([FONT=DSU_PreeCha]หมายถึงผู้บันทึก[/FONT])[FONT=DSU_PreeCha]มี เพื่อนนายทหารผู้นิยมการล่าสัตว์ เป็นกีฬาที่ทำให้สนุกสนานเพลิดเพลิน ตื่นเต้นผจญภัยตามอารมณ์เป็นชีวิตจิตใจ ข้าพเจ้าอยากจะห้ามปรามชี้แจงให้เห็นบาปบุญคุณโทษในเรื่องกรรม แต่คิดว่าน้ำหนักคำพูดคำเตือน และเหตุผลยังไม่พอยังเบา เพื่อนก็คงไม่เชื่อแน่ จึงหาโอกาสให้เพื่อนได้พบพระอาจารย์คุณธรรมสูง เพื่อจะได้อบรมสั่งสอนให้เกิดเห็นผิดชอบเกิดบุญบาปมีศีลธรรม มีความประพฤติปฏิบัติอยู่ในขอบเขตของศีลธรรมต่อไป สมกับเป็นผู้ถือพุทธศาสนาเป็นหลักปฏิบัติ หากมนุษย์เราไม่เข้าข้างตัว ได้พิจารณาถึงเหตุผลตามหลักธรรมชาติแล้ว [/FONT]

 

[FONT=DSU_PreeCha]ข้าพเจ้า ก็คิดว่าคงจะรู้ว่าสัตว์ทุกชนิดที่เกิดมาในโลก นับแต่มนุษย์เป็นสัตว์โลกที่สูงสุด ตลอดจนสัตว์เลื้อยคลาน ต่างมีสัญชาติญาณประจำอยู่ด้วยกันทุกชีวิตทุกรูปนาม สิ่งนั้นคือ [/FONT]“[FONT=DSU_PreeCha]ความกลัว[/FONT]” [FONT=DSU_PreeCha]เรา จะเห็นได้ว่าสัตว์ที่เราเลี้ยงอยู่ในบ้าน เพียงเราหยิบไม้ขึ้นทำท่าจะตีเท่านั้น จะเป็นแมวหรือหมาซึ่งมีความไวต่อความรู้สึก ก็จะทำให้มันตกใจวิ่งเผ่นหรือหนีตามสัญชาติญาณแห่งความกลัว[/FONT] [FONT=DSU_PreeCha]สัตว์ ป่ามีความตื่นกลัวอยู่แล้ว เพราะมันเคยพบแต่มนุษย์ที่คอยล่าทำลายมัน ผิดกับพระภิกษุบางรูปท่านได้แผ่เมตตาธรรมให้มัน จึงทำให้มันเข้าหาพระ เพราะสัญชาติญาณรู้ว่าไม่มีภัยอันตรายใด ๆ เมื่ออยู่ใกล้พระ นี่ก็เห็นได้ว่า สัตว์ทุกชนิดย่อมมีความหวาดกลัวภัยเป็นเจ้าเรือนอยู่แล้ว แต่มันก็สามารถรู้ว่าใครมีเมตตาธรรมแก่มัน หากเรานักล่าสัตว์จะพิจารณาดูก็จะเคยเห็นแก่ตารู้แก่ใจว่า ขณะที่บุกเข้ายิงสัตว์ป่า เสียงปืนทำให้มันแตกฝูงวิ่งกระเจิดกระเจิงหนีเพราะความหวาดกลัว ตัวลูกพลัดตัวแม่ ตัวผู้ผลัดตัวเมีย วิ่งหนีตาลีตาลานจนสุดชีวิตขอเพียงให้ชีวิตรอดตายเท่านั้น และบางตัวเคราะห์ร้ายถูกยิงตายก็ตายไป ที่ไม่ตายก็วิ่งหนีต่อไป บางตัวยังไม่ตายเพียงแต่ถูกยิงบาดเจ็บก็วิ่งโซซัดโซเซไปหาที่หลบภัยในพุ่ม ไม้ที่ลับตาออกมาหากินไม่ได้ แข้งขาถูกลูกปืนบาดเจ็บพิการได้รับลำบากทนทุกข์ทรมานจนกว่าจะหายหรือตายไป [/FONT]

 

[FONT=DSU_PreeCha]หาก เราอยากจะเป็นนักล่าสัตว์ป่า ก็ควรจะพิจารณาตัวเองก่อน แล้วตั้งปัญหาถามตัวเองว่า เราทำเช่นนี้ผิดหรือถูก เราสร้างบุญหรือก่อบาป เมื่อคิดยังไม่ตกก็ย้อนไปคิดว่าเอาความรู้สึกทางจิตใจของเราไปสรวมวิญญาณของ สัตว์ที่เราตามล่านั้น สมมุติว่าสัตว์กับคนตามล่าเรา หาความสนุกสนานตามอารมณ์เหมือนเรา หยิกเนื้อผู้อื่นข้างเดียว เขาเจ็บ เราไม่เจ็บลองให้เขาหยิกเนื้อเราดูบ้าง แล้วเราก็จะมีความรู้สึกอย่างไร อย่าลืมว่าเราก็ถือศาสนาพุทธ แต่เราอยู่ในขอบเขตของศีลธรรมหรือเปล่า เราได้ปฏิบัติอะไร ผิดศีลธรรมข้อใดบ้าง อย่าปล่อยอารมณ์สร้างกรรมไม่มีขอบเขต อย่าหลงใหลสร้างบาปว่าเป็นกีฬาของมนุษย์ ให้ความเป็นธรรมอย่ารังแกเบียดเบียนสัตว์ มันก็อาศัยอยู่ในป่าที่มีขอบเขต ก็มีความสุขตามธรรมชาติของมัน แม้ทางบ้านเมืองจะมีกฎหมายสงวนพันธุ์สัตว์ป่า แต่ก็ยังมีมนุษย์เห็นแก่ตัวบุกทำลายมันจนจะสูญพันธุ์อยู่แล้ว ถ้าเราได้เอาหลักศีลธรรมคิดพิจารณาดูให้ถี่ถ้วนแล้ว เราก็จะเกิดความสมเพชเวทนาสงสาร คงยิงมันไม่ลง ปล่อยให้มีชีวิตอยู่ตามป่าตามดงตามธรรมชาติ อย่าไปรบกวนเบียดเบียนให้มันอยู่ด้วยความสงบในป่าต่อไป เราก็สบายใจเมื่อมีอายุก็ไม่ต้องกลัวว่ากรรมจะตาม เพราะไม่ได้สร้างกรรมไว้แต่วัยหนุ่ม[/FONT]

 

[FONT=DSU_PreeCha]ได้บันทึกไว้ว่า คืนนั้นเป็นต้นเดือน วันที่ ๒ เมษายน พ[/FONT].[FONT=DSU_PreeCha]ศ[/FONT]. [FONT=DSU_PreeCha]๒๕๑๒ ข้าพเจ้าพร้อมด้วยนายทหารอดีตนักนิยมไพร ชอบล่าสัตว์ถือเป็นกีฬาของลูกผู้ชาย อีกท่านหนึ่งเป็นนายทหารแม่นปืน ได้รับเหรียญทองและเหรียญเงิน เท่าที่รู้ไม่ต่ำกว่า ๖ อัน เราต่างก็ถกเถียงกันถึงเรื่องการล่าสัตว์หรือคนฆ่าสัตว์ว่าเป็นการสร้างบาป สร้างกรรมหรือไม่ ตกลงคืนนั้นเราจึงพากันขึ้นรถพร้อมทั้งคนขับออกจากที่พักคืนนั้นเป็นคืนแรม ๑ ค่ำ ดวงจันทร์ยังไม่รู้สึกเว้าแหว่ง กำลังทอแสงสว่างเต็มดวงเพราะเป็นเดือน ๕ ข้างไทย แม้อากาศอบอ้าวบ้างในกลางวันแต่เวลากลางคืนก็เย็นพอสบาย เมื่อเดือนหงายแจ่มกระจ่างทั่วถึงท้องฟ้าพื้นแผ่นดิน มีภูเขา และดงไม้เป็นทิวทัศน์ใต้แสงเดือนเต็มดวง ย่อมเป็นอาหารทางตาและทางจิตใจ สำหรับผู้มีความรู้สึกเป็นปกติ สำหรับนักล่าสัตว์ก็ยิ่งนึกไกลออกไปถึงกลางดงกลางป่า นึกถึงพวกสัตว์ หรืออย่างน้อยก็นึกถึงพวกกระต่ายป่าออกมาเล่นแสงจันทร์ จะได้ซ้อมมืออย่างเพลิดเพลินสนุกสนานตามอารมณ์ แล้วแต่ความรู้สึกนึกคิดแต่ละบุคคล ส่วนพวกที่เป็นโสดเวลาเช่นนี้ก็มักจะฝันถึงความรักอันแสนหวานกับคนรักภายใต้ แสงเดือนอันมีแต่ความสดชื่น เวลาและสิ่งแวดล้อมทั้งภูเขาลำเนาไม้ภายใต้แสงสว่างย่อมจะฝันถึงความสุขด้วย กัน ไม่ว่าหญิงชายทุกรุ่นทุกวัย ผู้สูงอายุก็มักจะคิดถึงความหลังที่สดชื่นครั้งหนึ่งในชีวิตใต้แสงเดือน[/FONT]

 

[FONT=DSU_PreeCha]การ ที่ข้าพเจ้าพร้อมทั้งคนขับและเพื่อน ๆ มุ่งหน้าออกจากที่พักเมืองลพบุรี มิได้มุ่งหมายเข้าไปในกลางดงกลางป่าเพื่อล่ากระต่ายที่ออกมาเล่นแสงเดือน เพราะข้าพเจ้าเป็นผู้ไม่ชอบสร้างบาป เบียดเบียนสัตว์หรือมุ่งหน้าจะไปเที่ยวบ้านสาวคนรักเพราะแสงเดือนทำให้เกิด อารมณ์สดชื่น เราขับรถออกจากค่ายที่พักมุ่งหน้าไปทางสิงห์บุรีทันที มุ่งหวังจะพาเพื่อนทั้งสองตรงไปนมัสการ ท่านพระครูภาวนาวิสุทธิ์[/FONT][FONT=DSU_PreeCha]เจ้า อาวาสสำนักวิปัสสนาวัดอัมพวัน อำเภอพรหมบุรี จังหวัดสิงห์บุรี คืนนั้นนับว่าพวกเราโชคดีเพราะได้พบท่านพระครูอยู่ตามลำพัง ปกติธรรมดาแล้วน้อยนักจะได้มีโอกาสเช่นนั้น เพราะท่านมีแขกมาหาเสมอเป็นประจำหาเวลาว่างยาก เมื่อเราพากันไปกราบนมัสการแล้ว ก็ได้มีโอกาสสนทนาที่ชั้นล่างของกุฏิ พระประสิทธิ์ได้บริการน้ำร้อนน้ำชาตามเคยทุกครั้งที่ข้าพเจ้ามาถึง พวกเราได้สนทนากับท่านตามควรแล้ว ก็เริ่มถามปัญหาเรื่อง [/FONT]“[FONT=DSU_PreeCha]ผลของกรรม[/FONT]”[FONT=DSU_PreeCha]ท่านพระ ครูก็ได้กรุณาอธิบายและยกตัวอย่างมีเหตุผล และตัวอย่างที่มีมาแล้ว ทำให้บางคนนึกถึงเมื่อครั้งวัยรุ่นคะนองมือ ดูภูมิใจเมื่อได้ลองฝีมือทางยิงปืนอ่อนทางศีลธรรม แก่ในทางสร้างบาปสร้างกรรม ในเวลานั้นเราไม่เคยคิดเรื่องบาปบุญคุณโทษ ดูเหมือนจะไม่เคยคิดถึงเรื่องศีลธรรม เมื่อเพื่อนชักชวนไปไหนก็ไปตามอารมณ์เห็นว่าสนุกดี ความเวทนาสงสารไม่เคยคิดอยู่ในความรู้สึก แม้เจ้าสัตว์เคราะห์ร้ายเมื่อถูกลูกปืนยังไม่ตายลงทันที มันยังต้องตะเกียกตะกายวิ่งหัวซุกหัวซุนวิ่งหนีจนสุดกำลัง เพื่อเอาชีวิตรอดเนื้อตัวสั่นเทาด้วยความกลัวเรากลับเห็นเป็นของสนุกสนานจิต ใจชื่นบาน มาถึงปัจจุบันนี้เมื่อได้ฟังหลักธรรมพูดถึงกรรมของท่านพระครูแล้วก็ทำให้คิด ถึงเวลานั้นก็เศร้าสลดใจ เราก็ไม่นึกว่าเราจะเป็นคนเหี้ยมโหดทารุณดุร้ายเบียดเบียนสัตว์ถึงเพียงนี้ เพราะเราลืมตัว[/FONT]

 

[FONT=DSU_PreeCha]เมื่อเพื่อนนักแม่นปืนได้ถามท่านพระครูว่า [/FONT]“[FONT=DSU_PreeCha]การ ฆ่าสัตว์เป็นกีฬาที่มนุษย์นิยมไพรชอบล่านั้น จะมีบาปหรือไม่เพราะบางลัทธิเขาบอกว่าการฆ่าสัตว์ให้ตายเพื่อนำมาปรุงอาหาร นั้นเขาถือว่าอนุเคราะห์ช่วยให้สัตว์ไปเกิดเป็นคน[/FONT]” [FONT=DSU_PreeCha]ท่านพระครูท่านตอบว่า [/FONT]“[FONT=DSU_PreeCha]ทาง พุทธศาสนานั้นผิดศีลข้อแรก เพราะพวกสัตว์อยู่ในป่าหากินตามสภาพของเขา เราก็ควรจะอยู่ส่วนเรา แต่นี่เรากลับแบกปืนเข้าป่าไปเที่ยวรุกรานรังควานเขา เบียดเบียนฆ่าสัตว์ให้ตายแล้วเราก็คิดปลอบตัวเอง[/FONT] [FONT=DSU_PreeCha]เรา รู้ได้อย่างไรว่าสัตว์ที่เราฆ่าจะต้องเกิดมาเป็นคน เข้าใจไปคนเดียว เพราะสัตว์มันพูดไม่ได้ มนุษย์พูดได้จึงพูดข้างเดียวตามใจชอบ เช่น เมื่อหลายปีบริเวณรอบ ๆ วัดเกิดน้ำท่วมในป่าละเมาะ พวกกระต่ายป่าต่างก็แตกตื่นหนีน้ำหาที่พึ่ง เพื่อให้ชีวิตรอดตายที่สุด พวกกระต่ายเหล่านั้นก็หนีน้ำมาพึ่งอาศัยในวัดเพราะเป็นที่ดอนน้ำไม่ท่วมถึง แม้จะรู้ว่าอยู่ใกล้มนุษย์ใจโหดย่อมเป็นภัยอันตราย แต่พวกกระต่ายก็ไม่มีทางเลือกจะหนีไปหลบซ่อนในที่ปลอดภัยกว่านี้ ก็ต้องตัดสินใจเข้าหาวัดเป็นที่พึ่งแม้จะรู้ว่าเมื่อพบมนุษย์ใจชั่วเข้าจะ ต้องตายแต่ก็ต้องเสี่ยง เพราะดีกว่าจมน้ำตาย ถ้ามนุษย์เราได้ใช้ความคิดกันสักหน่อย ก็จะเห็นใจสัตว์มีความสงสารเวทนาและแผ่เมตตาธรรมให้สัตว์เหล่านั้น เพราะที่อยู่อาศัยก็ไม่มีต้องตะเกียกตะกายเพื่อเอาชีวิตรอดมาพึ่งวัด กระต่ายบางตัวก็หลบหนีเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในโบสถ์ อาตมาพิจารณาดูแล้วก็สงสารคิดว่าสัตว์ก็กลัวตายเหมือนมนุษย์ หนีร้อนมาพึ่งเย็นจึงได้บอกประกาศให้ญาติโยมแถบใกล้ ๆ วัดนั้นว่า ขออย่าได้ทำอันตรายกระต่ายเลยเพราะท่าที่เขาเสี่ยงภัยเข้ามาอยู่ใกล้คนนี้ก็ กลัวมากอยู่แล้ว ตามปกติกระต่ายก็ตื่นกลัวมนุษย์อยู่แล้ว อย่าได้ไปทำลายเขาเลย เรามาช่วยกันป้องกัน ให้พวกเขารอดพ้นอันตรายจากน้ำท่วมก็เป็นกุศลที่เราได้ช่วยชีวิตสัตว์ให้พ้น ทุกข์ เพราะเขาไม่มีทางหนีไปที่ไหนอีกแล้ว[/FONT]

 

[FONT=DSU_PreeCha]ต่อ มาชาวบ้านอยู่ข้างวัดคนหนึ่งไม่สนใจใยดีกับคำขอร้อง ได้ถือโอกาสแอบไปล่าเอาไปกินเป็นอาหาร อาตมารู้ก็เศร้าใจ เพราะคิดว่าใครทำลายกระต่าย พวกที่หนีร้อนมาพึ่งเย็นนั้นต้องรับกรรมหนักกว่าธรรมดามาก ผิดกับพวกที่ไปเที่ยวบุกยิงในป่า เพราะพวกกระต่ายยังมีที่หลบหนีได้ แต่บัดนี้ไม่มีทางหลบหนีไปทางไหนได้ เพราะจนตรอกและในเวลาต่อมาคนที่กินกระต่ายที่อาศัยวัดหนีภัยน้ำท่วม อยู่ได้ไม่นานก็มีอาการป่วยผิดปกติและก็ตายอย่างทรมาน เพราะกรรมตามสนอง นี่ก็เห็นจะเป็นเพราะสร้างกรรมหนัก ไม่เชื่อฟังอาตมาสิ่งที่หนีไม่พ้นก็คือต้องชดใช้หนี้กรรม[/FONT]<o></o><o></o>