สงครามโลกครั้งที่2สยองขวัญ

​

ที่จริงผมเองก็ไม่ได้สนใจอาวุธยุทโธปกรณ์

ที่เอาไว้หั่นห่ำเข่นฆ่าผู้คนเท่าไรหรอก
เพียงแต่ต้องการให้มีความรักในชาติพอป้อง
กันตัวเองจากภัยคุกคามและ
ต้องการปกครองเพื่อความสงบสุข และความมั่งคั่ง

ผมเริ่มจะเข้าหาศาสนาและเกิดสงสาร
ผู้คนมากกว่า

เมื่อคืนได้ดูช่องทีวีเสรี เกี่ยวกับเรื่องสงคราม
โลกครั้งที่ 2 ยุทธวิธีต่างๆ
เมื่อคืนเกี่ยวกับ ฝูงบินของอเมริกาและสหรัฐ
ยิงเข้าหั่นห่ำกัน
สมรภูมิต่างๆ ในหมุ่เกาะโซลามอน กลางมหา
สมุทรแปซิฟิก
ทุกคนล้วนแก่เฒ่าแล้ว
แน่นอนฝ่ายที่ชนะย่อมเป็นฝ่ายเอก
แต่ทุกคนที่สัมภาษณ์ทุกคนกลับไม่ค่อยภูมิใจ
ในวีรกรรมของตนเลย
ก็พูดเปรยๆว่า มันเป็นหน้าที่

แต่สิ่งที่ทุกคนพูดคือสิ่งที่น่าเศร้าของ
สงครามทั้งนั้น

ภาพประกอบนั้นเหมือนจริงๆมาก หยังกับ
ได้อยู่ในเหตุการณ์จริง

คนหนึ่งขี่เครื่องไคล์อะไรสักอย่าง
ที่ปะทะกับเครื่องบิน ซีโร่ของญี่ปุ่น
ตอนที่ประจันหน้ายิงกันแบบต่างคนต่าง
พุ่งเข้าหากัน
แต่เครื่องของอเมริกานั้นมีกระบอกปืนมากกว่าตั้ง
6 กระบอก ขณะญี่ปุ่นมีเพียง 2
แถมเครื่องบินอเมริกาก็หนากว่า
แน่นอนว่าเขาชนะ แต่เมื่อลงมาจากเครื่องบิน
และไปดูเครื่องบิน
ข้างล่างเพื่อจะถ่ายรูปตัวเองที่ขึ้นขี่เครื่อง
บินญี่ปุ่นที่เขาพึ่งสอยปีก
ร่างคนขับไหม้เกรียมซึ่งเขาก็ไม่อาจ
มองหน้าเห็นได้เพราะเห็นแต่กะโหลกที่ไหม้
แต่เมื่อจะขึ้นไปเพื่อจะถ่ายรูป(เพื่อหยามญี่ปุ่น)
เท้าเขาไปสะดุดกล่องหีบใต้เท้าเข้า
เขาจึงเปิดหีบดูปรากฏเป็นรูปนักบินซึ่ง
ถ่ายรูปกับครอบครัวของเขามีทั้งพ่อทั้งแม่และน้องสาวน่ารักตัวน้อยๆ
และเขียนข้อความไว้เขาจึงนำกลับไปเพื่อ
ให้ล่ามในกองทัพแปล “วันนี้ต้องออกลาด
ตระเวนตรวจดูความเรียบร้อยเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว
เพราะพรุ่งนี้จะได้กลับไปประจำการที่ญี่ปุ่นแล้ว
พ่อครับแม่ครับ ถึงน้ำตาพ่อและแม่จะไม่สามารถดับ
ไฟของสงครามได้ แต่ผมก็ยังไม่เคยฆ่าใครเลย
ผมดีใจที่ไม่ต้องฆ่าใคร ”
แต่คงไม่มีวันพรุ่งนี้สำหรับเขาอีกแล้ว
ผมเป็นคนทำลายความหวังของเขา ถ้าผมมาช้า
อีกนิดชีวิตเขาคงจะมีความสุขที่ประเทศของเขา
เขาต่อสู้กับผมเพื่อเอาชีวิตที่จะเอาชีวิตรอดเพื่อ
กลับไปพบพ่อแม่อันเป็นที่รักของเขา
ใน ขณะที่ผมต่อสู้กับเขาด้วยความเกลียดชัง
อยากที่จะฆ่าพวกญี่ปุ่น เพราะคิดว่าพวกเขาป่า

เถื่อนและเลว ซึ่งต่างจากผมมาก เขาทำให้ผ
ได้ฉุดคิดและได้รู้จักความน่ากลัว
ความสูญเสียจากสงคราม การต้องพลัดพราก
ชีวิตผู้อื่น ซึ่งผมไม่มีวันลืม

ส่วนอีกคนเป็นเครื่องบินสองลำ
ไปเจอเครื่องบินไซมอน ของญี่ปุ่น 3
ลำพวกเขาสู้กันโดยกลยุทธ์หนีไปมาทำให้สอย
ได้สองแต่เพื่อนเขาก็ต้องตกน้ำไป
เขาจึงได้สู้กับเครื่องบินญี่ปุ่น 1 ต่อ 1 เครื่อง
บินอมเริกาถึงจะช้าและคล่องตัวน้อยกว่า
ญี่ปุ่นแต่อานุภาพปืนและเกราะเครือ ง

บินเหนือกว่า ขณะที่เขาโดนไล่ต้อน
เครื่องเขามีปัญหาจึงใช้การบินระดับต่ำ
เหนือทะเลเล็กน้อยเครื่องบินญี่ปุ่น
บินตามมาด้วยความเร็วสูง และ
สุดท้ายเครื่องอเมริกาก็ใช้วิธีเบรก
ด้วยน้ำหนักที่มีทำให้เครื่องช้าลง ไ
ด้ดีแต่ญี่ปุ่น ด้วยลำที่เบากว่าทำให้
ลดความเร็วเสียศูนย์ได้ยาก เขาจึง
สะบัดหางเครื่องให้ส่ายไปมาเพื่อให้
ลดความเร็ว แต่ไม่ทันการเครื่องบินเขา
เรียกว่าเฉียดปีกกันและกันกับผม เพราะ
ไม่สามารถลดความเร็วทันได้ จนทำให้

เขาต้องเลยไปหน้าผมขณะที่ผมชะลอ
ทำให้เครื่องบินเขาเลยไปในวิถีปืนผม
อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เขาหันหน้ามาทางผม
ผมจำใบหน้าของเขาได้ หลังจากนั้นไม่
กี่วินาทีผมก็ยิงเขาตายไปต่อหน้า
เป็นภาพที่ไม่มีวันลืมแม้แต่นอนหลับก็ยัง
มีภาพของเขาตราตรึงใจอยู่เสมอ ใบหน้า
ของเขาที่มองผมเหมือนคนที่อยาก
เห็นคู่ต่อสู้ของตนก่อนตาย ใบหน้าที่มอง
โดยไม่ยิ้มไม่เสียใจแต่ปนเศร้านิดๆ การ
ที่คุณขี่เครื่องบินเพื่อยิงสอยใครสักคน

แล้วร่วงเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว แต่การที่ต้อง
เห็นหน้าคนที่คุณฆ่าเขา และเขามองคุณ
ต่อให้เป็นใครก็ไม่มีวันลืมได้หรอก

แถมทำภาพยังกะในหนังทำให้ดูแล้ว
สะเทือนใจเหมือนอยู่เหตุการณ์จริงๆทั้งๆ
เป็นแค่สามมิติแต่เหมือนจริงมาก

ส่วน อีกคน คนนี่แก่มากๆ เขาเล่าว่า
เขามีภารกิจต้องไปถล่มเรือเสบียงระหว่างทางเจอ
ญี่ปุ่นรุ่นเก่าสี่ลำ เครื่องบินของเขานั้นเหนือ
กว่าเครื่องบินเรือของญี่ปุ่นมากเครื่องบินเรือ
นั้นอยู่ในวิถีปืนผมทั้งสี่ลำ ลำแรกที่ผมยิงผม
ก็สอยพวกเขาไปทีละลำในระยะไกลด้วยปืน
6 กระบอก ส่วนญี่ปุ่นนั้นเป็นปืนหลังลำซึ่งติด
ปืนกลกระสุนแหวกอากาศ เขาค่อยๆสอยเครื่อง

บินข้าศึกไป สามลำจนถึงลำที่สี่สุดท้าย
ซึ่งพยายามหนีส่ายไปส่ายมา ผมจึงต้อง
บินเข้าไปในระยะใกล้ ผมจำใบหน้าของพลปืน
หลังนั้นได้ ใบหน้าของเขาที่พยายามยิงผม
เขายิงด้วยความหวาดกลัว ใบหน้าของเขา
ทั้งกลัวทั้งเศร้า แน่นอนว่าเพื่อนๆเขาทั้งสามลำทุกคนต่างร่วงลงทะเล เหลือ แต่ลำของพวกเขา ผมจำ
ใบหน้าของเขา
ได้อย่างแม่นยำอย่างไม่มีวันลืมใบหน้าที่
หวาดผวา ผมยิงเขากระเด็นถอยหลังพิง
ห้องเครื่องคนขับก่อนที่พวกเขาทั้งสอง
จะตกลงไปสู่ ก้นมหาสมุทร ใบหน้าก่อนที่
เขามองผมอย่างหวาดกลัว การที่คุณฆ่า
ใครขณะที่คุณได้เห็นใบหน้าครั้งสุดท้าย

ของชีวิตของเขา คุณจะไม่มีวันลืมเลย
เหตุการณ์นั้นคอยหลอกหลอนผมทุกคืน
ใบหน้าของเขาเหมือนรูปถ่ายที่ติดตัวผมที่
ไม่มีวันลบหรือล้างฉีกออกได้ มันเป็นภาพที่
ติดตัวผมไปจนตาย

เรื่องแบบนี้มีอีกเยอะมากๆ

ว่ากันว่าเป็นหมื่นเรื่องเลยละ ความเศร้าใจ
ที่ต้องฆ่าใครอย่างไม่มีวันลืมของทหารผ่าน
ศึกทั้งหลาย ทุก คนล้วนพูดเป็นเสียงเดียว
กันอย่างไม่ได้นัดหมายว่า สงครามไม่ควรมีอีก
มีแค่ครั้งนี้ก็เกินพอ และไม่มีใครภูมิใจใน
สงครามนั้นสักคน ทุกคนล้วนแต่เสียใจที่
ได้เข้าร่วมสงครามครั้งนั้น จนหลายหมื่น
คนยังเป็นโรค
ไม่มีวันลืมเหตุการณ์การกระทำของเขา
ช่างน่าสงสาร

อย่าง ว่านะนายโซเวียต นี่แหละสงคราม
ไม่มีความยุติธรรมไต่ถาม ส่วนใครที่ยัง
นิยมชมชอบทำสงครามก็คงเพราะเขายัง
ไม่รู้จักสงครามที่แท้จริง ว่ามันน่าเศร้า
และน่ากลัวเพียงใด
เห็นชอบจับปืนจับระเบิด

แล้ว แต่คนจะคิดเพราะตอน

แพ้สงครามคนไทยนั้นช่วยทั้ง
ฝรั่งและญี่ปุ่น โดยไม่หวังอะไร
จึงทำให้มีคนรักชาติไทยมาก
เพราะเราไม่ได้อยู่ฝ่ายใ เราช่วยเพราะเป็นคนไทย

ส่วนใครเกลียดญี่ปุ่น ก็ขออภัยที่พูดเรื่องนี้






จากอินเตอร์เน็ต
​

​

 

แลกชีวิต แลกอนาคต แลกความสุขของตน และแลกการได้อยู่พร้อมหน้ากับครอบครัว เพื่อ "อำนาจของคนที่ไม่รู้จักคุณ"

 

อ่านแล้วสลดใจทั้งคนฆ่า และคนถูกฆ่า
สงครามเลวร้ายไม่อยากให้เกิดขึ้นอีกครั้ง