ทหารพระองค์ดำรายงานตัวหน่อยครับ

ข้อธรรมเหรอ...มีเยอะนะ

นี่ก็อันนึง..

“ทุกข์นั้นมาแต่ไหน ทุกข์ก็มาจากเหตุที่เราเข้าไปเกาะเกี่ยวในอารมณ์ทั้งหลายทั้งปวงนั่นเอง หนทางที่จะดับทุกข์ได้ก็คือการดับที่อารมณ์ โดยการไม่เข้าไปยึดมั่น ถือมั่นในอารมณ์ เรียกว่า การวางอารมณ์”

นี่อีกอัน..
<O</O
<O“แสวงหาจนรองเท้าสึก...กลับไม่พบพาน<O</O
ยามพบพาน...กลับประสบโดยไม่คาดหมาย…<O</O
ตราบใดที่เรายังหา “ใจ” ยังไม่พบ <O</O
เมื่อนั้นเราก็ยังคงต้องแสวงหาอยู่ร่ำไป <O</O
ตราบใดที่เรายังต้องแสวงหา........<O</O
เมื่อนั้น...การเวียนว่ายในวัฏสงสาร<O</O
ยังคงปรากฏแก่เราตลอดไป”

สรุปได้ว่า การเดินทางสู่การสิ้นทุกข์หรือพระนิพพานนั้น เราต้องเดินทางกลับสู่ "ใจ" หรือ "จิต" เดิมแท้ของเรา..เป็นการแสวงหาที่ภายใน มิใช่ภายนอกตามสถานที่หรือบุคคลต่างๆ...

"ใจ" หรือ "จิต" เดิมแท้ของเรา มีสภาพขาวใส บริสุทธิ์ ปราศจากการครอบครองของอารมณ์ใดๆ...เบื้องต้นเราต้องเข้าใจก่อนว่า อารมณ์ทั้งหลาย สุข ทุกข์ ไม่สุข ไม่ทุกข์ ดีใจ เสียใจทั้งหลาย มันไม่ใช่ของเรา..แต่เราทุกคนมักเข้าใจผิด คิดว่ามันเป็นของเรา ตัวเรา เพราะมันอยู่กับใจเรามานานมาก จนเราแยกมันไม่ออกจากใจ

แต่ขณะเดียวกัน อารมณ์เป็นสิ่งที่ห้ามไม่ได้ ยังไงมันก็ต้องเกิดน่ะแหละ โกรธบ้าง หัวเราะบ้าง แต่ในที่สุด มันก็จะต้องจบสิ้นไปตามหลักไตรลักษณ์หรือตามธรรมชาติ...เมื่อห้ามไม่ได้ ก็ไม่ต้องบังคับใจมัน ขอเพียงแต่ทำความเข้าใจว่า มันก็เป็นธรรมดาอย่างนี้แหละ..แล้วก็ไม่ต้องไป "ปรุงแต่ง" หรือต่อยอดมันด้วย เช่นว่า "ทำไมเค้าต้องมาทำอย่างนี้กับชั้นด้วย" แล้วก็ บลา บลา บลา...ถ้าอย่างนี้ล่ะ ยาวเลย..แต่หากเราหยุดแค่รู้ ว่าเออ ชั้นโกรธนะ...ถ้าอย่างนี้เดี๋ยวมันก็หายไปเอง..เค้าเรียกว่า "การวางอารมณ์"

เมื่อเราหมั่นวางอารมณ์ไปเรื่อยๆ วันหนึ่ง อารมณ์มันจะแยกจากจิตได้ สติจะตามทันอารมณ์ที่เกิด..ภูมิจิตของเราก็จะก้าวหน้าไปเรื่อยๆ ละเอียดขึ้นๆ จนถึงวันหนึ่งที่เราสามารถเข้าถึงจิตเดิมแท้ของเราโดยบริบูรณ์

การวางอารมณ์นั้น ท่านไม่ให้ยึดทุกอารมณ์ ไม่ว่าสุข ทุกข์ หรือไม่สุข ไม่ทุกข์ในทางโลก ที่ท่านไม่ให้ยึดสุขนั้น เพราะว่า สุขก็อยู่ในกฎไตรลักษณ์... เกิดขึ้น ตั้งอยู่แล้วก็ดับไป..วันใดที่สุขดับไปน่ะแหละ เราจะทุกข์ เพราะโหยหาหรือเสียดายสุขที่เคยมี..

ว่าจะเขียนสั้นๆ ก็ยาวอีกแระ หุหุหุ แต่การปฏิบัติธรรมสู่ทางสิ้นทุกข์ที่ครูบาอาจารย์ถ่ายทอดให้ ก็สรุปรวมความได้ดั่งนี้แล

catt1

</O

 

สวัสดีครับทุกท่าน
แวบเข้ามาบอกครับ แล้วจะหาโอกาสเข้ามานานๆนะครับ
อนุโมทนาธรรมทาน วิทยาทานดีๆครับ

ผมไ้ด้พัสดุแล้วครับ คุณเต้าเจี้ยวขอบคุณมากครับ สาธุๆๆ อนุโมทามิครับ

 

สาธุ นางฟ้าครับ
ใช่แล้วจิตเดิมของเราเป็น ของสะอาดอยู่แล้ว แต่เราเอากิเลสมาปนเปื้อนเอง ฉะนั้นเราต้องคอยทำความสะอาดจิตอยู่เสมอ
ได้โทรกลับไปโทรคุยกับอาจารย์ท่านนึึงให้ดูผมให้หน่อย และท่านก็สอนว่าเราเองต้องทำความดีทุกวัน เดี๋ยวนี้หลังจากเลิกงานขณะนั่งรถกลับที่พักจะสำรวจก่อนว่า วันนี้เราทำความดีอะไรไปบ้าง บางวันจะเห็นว่ามากน้อยแตกต่างกัน บางวันนึกได้มากได้น้อย ก็นึกเท่าที่ได้ พอรู้สึกว่าวันนี้ทำความดีน้อยผมก็จะนั่งรถสวดมนต์ แผ่เมตตา แล้วอุทิศบุญ
สิ่งที่ได้ คือจิตเราชุ่มชื่นบุญอยู่เสมอ วันของเราวันนี้มีค่า เรายังเป็นคนมีค่าอยู่ เห็นความดีที่ตัวเองทำ ทุกวัน เหมือนกับเราได้สร้างอะไรเสร็จสักอย่างพอเสร็จแล้วก็ได้กลับไปดูผลงานของมันก็เกิดความภาคภูมิใจ ได้เห็นคนที่ได้รับบุญที่เราได้ทำให้ เช่นอยู่ที่นี่ผมซื้อขนมไปแจกที่ทำงานทุกวัน เค้ามีกิน เค้าดีใจ เห็นรอยยิ้ม งานที่เครียดๆมาได้มากิน มาสรวลเสเฮฮากัน บรรยากาศลดความตรึงเครียด เพราะเกิดจากเราที่ซื้อของใ้ห้กิน ผมก็มีความสุขใจเหมือนกันในตอน ทั้งๆที่เหนื่อยๆจากการทำงาน

 

แว่วๆจากอาจารย์ปู่ ว่าอยากฟังนิยายก่อนนอนเดี๋ยวผมจัดให้ครับ
เมื่อวานกับวันนี้ไม่ได้ไปทำงานเพราะเป็นวันหยุด ก็จะได้มีโอกาสเล่าเรื่องให้ฟัง
เคยได้คุยกับคนๆนึงเมื่อ4-5 ปีผ่านมา เค้าชวนผมเขียนประวัติตัวผมกับสิ่งที่ได้ประสบพบเจอมาเพื่อทำหนังสือขาย เพราะแกบอกว่าแกเป็นบรรณาธิการหนังสือด้วย
วันนี้เอาเรื่องๆเล็กๆน้อยๆ ที่เกี่ยวกับเหตุการณ์ไม่น่าเชื่อของผมว่าผมจะมีชีวิตรอดมาได้ครับ
เอาไว้โอกาสงามๆจะเล่าเรื่องพญานาคกับตัวผม แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดว่าหลายคนที่เกิดมาเคยเป็นพญานาคมาก่อน รวมถึงผู้ใหญ่หลายๆคนจนเกิดรวมตัวกันเป็นชมรมกันขึ้นมา ยังไงก็คอยทวงต้นฉบับจากผมแล้วกันนะครับ

คำเตือนก่อนรับชม

บุคคลใดอายุต่ำกว่า18ควรมีผู้ปกครองชี้แนะ
บุคคลใดแพ้ยาอะไรโปรดบอกด้วย
เด็กต่ำอายุต่ำกว่า7ขวบ ห้ามกลืนหรือกินยาสีฟัน

 

เมื่อหลายปีก่อนตอนผมอายุประมาณ23-24เพิ่งเริ่มทำงานบริษัทตรวจสอบอุตสาหกรรมที่หนึ่ง ขณะนั้นฝีมือผมเริ่มไปเข้าตาผู้ใหญ่หลายคนเข้า ก็ได้เริ่มวางตัวผมทำงานวิธีการตรวบสอบประเภทนึงที่ไม่มีใครอยากทำ เพราะหัวหน้าผมได้ขึ้นกินตำแหน่งเป็นผู้จัดการ และใหเริ่มมีการสอนงานผมโดยหัวหน้าคนนี้
มีอยู่วันนึงมีลูกค้าโทรนัดจะให้ผมไปตรวจสอบถังเก็บแก๊สที่โรงกลั่นแห่งหนึ่งที่ศรีราชาในตอน7 โมงเช้าของวันถัดไปโดยผมต้องไปกับเจ้านายคนนี้สองคน เจ้านายก็ให้ผมเอารถเก๋งบริษัทออกไปตั้งแต่เย็นวันนั้นเลย แต่บังเอิญเจ้านายผมคนนี้เกิดอาการน้อยใจ เจ้านายใหญ่ซึ่งเป็นคนไทยอีกคนของผมจึงชวนรุ่นพี่ที่ทำงานผมออกไปกินเหล้าโดยผมต้องติดตามไปด้วย(เพราะเอารถออกมาแล้ว) แกวางแผนก่อนแกเมาว่าต้องไปถึงโรงกลั่น 7 โมงเช้าเพราะนัดฝรั่งไว้ ผมเองก็กะว่าต้องออกจากกรุงเทพตี 5ของวันรุ่งขึ้น

 

พี่ชายใหญ่ ยังกะ "โคดสะนา" หนังกลางแปลงสมัยก่อนเลย

น้องนางฟ้ารอลงชื่ออ่านคนแรกนะจร๊ะ

 

<table class="tborder" border="0" cellpadding="6" cellspacing="1" width="100%"> <tbody><tr> <td class="thead"> ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 7 คน ( เป็นสมาชิก 4 คน และ บุคคลทั่วไป 3 คน ) </td> <td class="thead" width="14%"> <center"> [ แนะนำเรื่องเด่น ] </center"></td> </tr> <tr> <td class="alt1" colspan="2" width="100%"> Unique_Angel*, innovex+, พิษณุ สุริยา+ </td> </tr> </tbody></table> แชะ ยิ้มกันโหน่ยยยย หุหุ

 

เจ้านายผมคนนี้กินเหล้าแล้วต้องมีต่อ จนหมดฤทธิ์กันไปข้างนึงคนที่ไปด้วยระอากันไป
แถบๆ แต่แกเป็นคนรักรุ่นพี่รุ่นน้อง พวกลูกน้องก็รักแก (แหมอดีตเป็นประธานรุ่นช่างกลปทุมวัน และประธานรุ่นเทคนิคกรุงเทพ ตีรันฟันแทงเอาหมด) คำพูดคำจาแสบสัน เรื่องคำพูดนี่ (ขอโฉบข้างทางแป๊บนึง)ผมเคยนั่งรถเมล์กลับบ้านกับแก ที่นั่งมีให้นั่งผมก็สะกิดแกให้นั่ง พี่เก้าอี้ว่างครับ แกก็พูดเสียงออกดังว่า นั่งทำไม เก้าอี้มีไว้ให้คนอ่อนแอนั่ง ผมได้ยินผมอึ้งไปกับคำพูด และผมสังเกตหน้าผู้ชายทีนั่งบนรถเมล์ได้ยินหน้าเจื่อนไปตามๆกัน (แต่ผมได้ยินมันคิดว่า หน้ากูเจื่อน แต่ตูดกูไม่ลุก มึงจะมองกูทำไม)
แกยังเล่าให้ผมฟังว่าสมัยยังเด็กครูให้ใส่รองเท้านักเรียนสีน้ำตาล แต่แกใส่สีขาวไปโรงเรียน ครูถามว่านี่เธอใส่รองเท้าสีอะไรมาโรงเรียน
แกตอบว่า สีน้ำตาลครับ
แหกตาดูซิ สีน้ำตาลหรือสีขาว
แกตอบว่า น้ำตาลทรายขาวครับ

วกกลับเข้ามา แกกินเหล้าและแกต้องหาที่ต่อ สถานที่แกพาผมกับรุ่นพี่ คือพัฒน์พงษ์ครับท่าน ผมเองเป็นคนไม่ชอบไปไหน ถ้าวันพรุ่งนี้ผมต้องทำงานเพราะมันทรมานผมมากในวันถัดไปผมจะอดนอน แล้วทำงานได้ไม่ดี
เต็มที่ของแกก็เที่ยงคืนครับ (ก็เล่นกินตั้งแต่เลิกงาน) บ้านแกอยู่บางรัก ก็ใกล้กับที่ไปเที่ยว รุ่นพี่ขับรถพาแกไปส่งที่บ้าน พอส่งเสร็จรุ่นพี่นั่งtaxi กลับส่วนผมต้องเอารถกลับ
และที่พักผมประชานิเวศน์ 2 ระยะ 3 ตอนนั้นเช่าบ้านอยู่กับรุ่นน้อง ผมกับรุ่นพี่ที่ไปไม่มีใครเมาเพราะ แค่แกเมาพวกผมก็หายเมาแล้ว สุดๆเลยขานี้
ผมส่งแกที่บ้านเสร็จเอาไงดีขณะขับรถกลับนั่งคิดไปว่าผมจะกลับไปนอนที่บ้านดีไหม แล้วถ้าตื่นมา ต้องตื่นตี 4 รับเจ้านายตี5 แล้วผมจะตื่นไหวไหม ตอนนี้ก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว

(ส่งต้นฉบับก่อนมีคนรออ่านอยู่)

 

พ่อพิษฯ (ขอกลับมาเรียกแบบเดิมแล้วกันมันเคยมือใครว่าผิดเพศช่าง ไม่สน ไม่แคร์สื่อ จะเรียก อิอิ)

ฝากความคิดถึงถึงน้องวุฒิด้วยบอกว่าพี่ๆ คิดถึงทีนะ
อนุโมทนาล่วงหน้าพรุ่งนี้ไม่ว่าง (อยากไปด้วยจัง) ^^"

ปล. ที่โทรไปโวยวายว่าครุฑหาย ตอนนี้ครุฑนอนสงบนิ่งอยู่ในถุงเครื่องรางประจำกระเป๋าอ่ะจร๊ะ ^^" บ้าจังเข้าไปอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

 

พี่ใหญ่อินฯ ให้ไวๆ น้องรออ่านqsqu

 

คิดไปคิดมา เออ ผมกลับไปที่บ้าน อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วขับรถไปจอดนอนรอในรถ ที่หน้าบ้านของแกดีกว่า บ้านแกขายข้าวแกงด้วย แม่แกยังไงก็ต้องตื่นเช้าอยู่แล้ว
ผมอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย แต่รู้สึกว่าความง่วงเริ่มมาเยือน เอาไงดี เอาไงดี ตอนนั้นประมาณตี1 ว่าแล้วไป 7-11 ดีกว่า ไปซื้อกาแฟร้อน ตามด้วยM 150 2 ขวด (กินเป็นพวกสิงห์รถบรรทุกเลย) 1 ขวดกินตอนขับรถไป อีกขวดเก็บไว้เดินทางไปทำงานตอนเช้า
ผมก็ขับรถมุ่งไปจุดมุ่งหมาย บางรักบ้านแก โดยเส้นพหลโยธิน
ผมขับรถผ่านเซ็นทรัลลาดพร้าว
จตุจักร ตรงนี้จำได้
หมอชิต ตรงนี้จำได้
ขนส่ง ตรงนี้จำได้
สะพานคลองตันเป็นสะพานขนาดเล็ก และตรงนี้ก็จำได้
จากนั้นผมตื่นขึ้นมาอีกที มองขวามือ ตรงนี้ผมจำไม่ได้มันอยู่ตรงไหนแล้ว
ผมมองซ้ายมือ สน.บางซื่อ....งง.. งง..งง ไมโครชิพหาย นี่ผมขับรถหลับในข้ามสะพานลอยมา
ผมจำสถานที่ข้างบนมาได้ตลอดแต่สะพานรถข้ามแยกสะพานควายมันหายไปไหน
(ทุกท่านคงจำได้ก่อนสร้างรถไฟฟ้าจะมีสะพานรถข้ามแยกสะพานควายอยู่)
ผมจอดรถข้างทางตั้งสติให้ดีพยายามนึกว่าผมจำสถานที่อะไรมาได้บ้าง และผมมานั่งนึกดูว่าเห็นสะพานรถข้ามที่แยกสะพานควายไหม มั่นใจแล้วว่าในสมองไม่ได้บันทึกไว้เลยว่าผมได้ขับขึ้นแยกนี้มาแล้ว
สรุปว่าผมขับรถหลับใน ข้ามสะพานลอยรถข้ามแยกสะพานควายมา
สรุปว่า กาแฟกับ M 150 ไร้ความหมาย (รู้เลยว่าดวงผมไม่รุ่งกับอาชีพขับรถบรรทุก)
ไม่มีแล้วครับทีนี่ สว่างเลย ตาสว่างแล้ว ความงัวเงียหายไปแล้ว ไม่หลับแล้ว M 150 อีกขวดอยากจะขว้างทิ้งไปเลย
ไปถึงบางรัก ไปจอดรถนอนรอหน้าบ้านเจ้านายนอนไม่หลับ ไม่รู้เพราะกาแฟ หรือ
M 150 แต่ในสมองคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาตลอด ตกลงคืนนั้นไม่ได้นอน บ้านเจ้านายเปิดบ้านมาตอนตี4 ผมก็เข้าไปบอกว่า ทางบ้านแกว่าผมมานอนรอแกอยู่ที่นี่ วันนั้นผมกับแกออกจากบ้านแก 7 โมงเช้า ไปถึงศรีราชา 9 โมงกว่า เจ้านายผมเป็นคนขับรถ ผมเองนั่งรถไปหลับบ้างไม่หลับบ้าง ไม่เล่าให้แกฟังเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวผม

 

กระทู้นี้คึกคักดีจังเลยนะครับ^^

 

โห..พี่ กินอย่างนี้หัวใจวายไปแย่เลยเนี่ย - -"

คิดแบบวิทยาศาสตร์ให้เข้ากับห้องหน่อย อิอิ
พี่ใหญ่อินฯ อาจจะเจอประตูเวลาข้ามมิติ ไปอีกมิตินึงเป็นการย่นระยะทางก็ได้นะ

แต่ที่แน่ๆ พี่ขับสิบล้อไม่ได้แหงแซะ นี่คือการยืนยันผลการกิน กาแฟกับเอ็มร้อยห้าสิบ ^_^"

 

ไว้จะข้ามห้วยหนองคลองบึงไปเยี่ยมเยียนที่กระทู้นะคะ คุณณัฐ

 

นี่แค่ไมโครชิพหายนะครับ

ถ้าแมโครชิพหาย
ละก็คงวุ่นแน่เลยครับ
^_^

 

^^ครับผม ด้วยความยินดีครับ
ช่วงนี้ขอมาป่วนกระทู้นี้ด้วยคนนะครับ^^

 

ที่ว่าจะเล่าเรื่องพญานาค เป็นนาคหลับใน
หรือว่าคนละเรื่อง หรือว่ากะลังจะเข้าเรื่องแล้วววว

:boo:

 

กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ขออนุญาตขำแบบไม่เก็บอาการเจ้าค่ะ อ่านแบบเร่งด่วน เดี๋ยวตอนเย็นมาติดตามอย่างละเอียดอีกทีนะเจ้าคะ:boo:

 

มาขำคุณเต้าเจี้ยว ขอเชิญท่านอินมาแก้ข้อสงสัยด้วยค่ะ อิอิ

 

เอ่อ อ้า เอ่อ เอ่อ ก็ ก็ ก็ เอ่อ
จากเหตุการณ์วันนั้นทำให้ผมมีชีวิตอยู่ถึงวันนี้เพื่อที่จะได้มีโอกาสรับใช้เล่า
เรื่องพญานาค ที่เกิดขึ้นกับชีวิตผมไงครับ
โอ่ย โดนทวงเรื่องพญานาคซะเยอะเกือบ จนจะคิดมุขแก้ตัวไม่ทันเลย