ทหารพระองค์ดำรายงานตัวหน่อยครับ

น้องปราญฯ จัดเสื่อให้อย่าได้เสีย ^^
นั่งกะน้องปราญฯไปก่อนแล้วกันนะท่านปู่เคน

 

น้องปราญฯปูรอตั้งแต่เช้าแล้วค่ะพี่นางฟ้า
พอพี่พิซซ่าพักไปเล่นเกมส์ เราก็พักกินข้าว อาบน้ำ ปะแป้งแก้มขาวแล้วมานั่งเฝ้าต่อ
กดดันคนเล่าเกินไปไหมเนี่ย--"

 

สาธุ สาธุ สาธุ
ฟังแล้วน่าชื่นใจค่ะ ที่มีใครสักคนมองเห็นหัวใจของสตรีผู้ซึ่งเคยรอคอยการกลับมาของบุคคลอันเป็นที่รักที่ต้องออกไปทำศึกสงคราม

ทุกคนเทิดทูนหัวใจของผู้ที่เป็นทหารหาญ ที่ยอมสละชีวิตเพื่อเจ้าเหนือหัวและแผ่นดินอันเป็นบ้านเกิดเมืองนอน

แต่ลึกๆ ปราญฯก็ยังอดเทิดทูนหัวใจของผู้หญิงที่อยู่เบื้องหลังไม่ได้

พวกเรา เสียสละ พ่อ พี่ ลูก คู่ชีวิต เพื่อแผ่นดิน ประเทศชาติและเจ้าเหนือหัว

พวกเรา ไม่เคยปริปากหรือหลั่งน้ำตา เพราะไม่ปรารถนาให้เขาต้องห่วงหน้าพะวงหลัง

พวกเรา รอคอย แม้รู้ว่าเราจะแทบจะไม่มีหวังเลยที่จะได้เห็นเขากลับคืนมาอีกครั้ง

และเมื่อถึงคราวคับขัน มือที่ไกวเปลของพวกเราก็พร้อมที่จะลุกมาจับอาวุธ

เลือดเนื้อและชีวิตของพวกเราก็พร้อมที่จะสละได้เพื่อแผ่นดินและเจ้าเหนือหัวเช่นกัน

 

พี่พิซซ่าค่ะ
ทุกครั้งที่อ่านเรื่องราวที่พี่เล่า
ไม่ว่าจะเป็นอารมณ์ใด มันเข้าถึงใจทุกที
เข้าใจนะ เข้าใจ คิดว่าเข้าใจ

อิอิ เล่าต่อจ้ะ ไม่ขัดจังหวะแระ

 

พี่ยังหน้ามันดำเมี่ยงอยู่เลยเนี่ย - -"

 

คนอยู่เบื้องหลังอย่างไรก็เป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์..เพียงแต่ซ่อนอยู่ข้างใต้ของผืนหน้าประวัติศาสตร์ที่เราๆ ท่านๆ เห็นๆ กันอยู่ก็เท่านั้นเอง

เสียดายที่คุณความดีมิได้จารึกไว้แต่อย่างไรคุณความดีก็ยังคงอยู่ เหมือนอากาศ เราจับต้องไม่ไ่ด้แต่เรารู้ว่ามันยังมีอยู่นั่นเอง

 

ลูกเจี๊ยบที่ไหนอ่ะค่ะพี่พิซซ่า น้องปราญฯเห็นแต่แม่ไก่ตัวผอมๆอ่ะ

แล้วที่ว่าอ่อนไหวกะไม่คิดมากที่หมายถึงอะไรเจ้าคะ งงอ่ะ

ป.ล.ยังไงน้องปราญฯก็ยังไม่กล้ามองตาพี่พิซซ่าอยู่ดีแหละ ไม่อยากจะบอก

 

กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
นั่งอ่านไปก็นึกภาพตัวเองไป
ตรงเป๊ะ!!!!!!!!!!!!!!
แต่ว่าที่จริง ปราญฯก็เป็นคนคิดมากเหมือนกันนะจ๊ะ
เพียงแต่ไม่ค่อยได้รับการตอบสนองและไม่ค่อยแสดงมากซักเท่าไหร่
อาการอ่อนไหว ตอนมีแฟนก็เป็นมากอยู่ แต่พอเปลี่ยนสถานภาพแล้วต้องอ่อนไหวให้น้อยลงอ่ะ เนื่องจากอ่อนไหวไปก็ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่าน
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก

 

โอ๊ะๆๆๆ มันโดนๆๆ โดนครายน้อ.... เหอๆๆๆ คนใจแข็งเป็นก้อนหินอย่างพี่จะนับเข้าไปด้วยได้ป่ะ เอิ๊กๆๆ (หินดินดานน่ะ เปราะมากๆ - -")

 

ย้อนกลับไปวันทีไปกราบหลวงพ่อชาญสักหน่อย สรุปโทรศัพท์กลับมาใช้งานได้เหมือนเดิมนะคะ แล้วก็ได้รับข่าวร้ายตอนที่ลงจากเขาแล้วว่า เกิดเรื่องค่อนข้างใหญ่ที่บริษัทฯ เล่นเอาใจไม่ค่อยจะอยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่ เราเดินทางกลับกันโดยรถสองคัน คันหนึ่ง พิซซ่า กรองกมล โม แอ๋ม และพี่เฒ่าโชเฟอร์ คันที่สอง นางฟ้า น้องแก้ว แม่ย่านางแหม่ม และ พี่พระยาบีบี พอมาถึงระหว่างทางเกิดหิวขึ้นมา น้องแก้วแสนใจดีกลัวพี่หิวเลยถามขึ้นมาว่าจะไปหาของกินรองท้องไหม เราก็หิวหน้ามืดตาลาย แต่ยังเกรงใจ ก็รีๆ รอๆ จนกระทั่งเข้าตัวเมือง จึงตอบตกลงสาวแก้วไป (เกรงใจจัง แต่หิวอ่ะ)

เราเลยไปนั่งกินก๋วยเตี๋ยวเจ้าอร่อยของน้องแก้ว เส้นเมืองพิษณุโลกนี่ยังไงๆ ก็แตกต่างจากที่อื่นจริงๆ นึกถึงก๋วยเตี๋ยวสมัยเด็กๆ เลย จะหากินแบบนี้คงต้องที่พิษณุโลกที่เดียว น้องแก้วถามด้วยความไม่แน่ใจว่าอร่อยไหม เราด้วยความเหนื่อยเพลีย ก็ตอบแบบเนือยๆ ว่าอร่อย (จริงๆอยากจะดี๊ด๊า แต่มันดี๊ด๊าไม่ออกอ่ะน้องแก้ว ขอโทษที) แถมสุดท้ายน้องแก้วกับท่านพระยาบีบีเป็นคนจ่ายตังค์ค่าก๋วยเตี๋ยวอีกต่างหาก เลี้ยงดูเอาใจเราขนาดนี้ ทั้งๆที่เพิ่งพบกันครั้งแรก บอกตรงๆ หลงรักน้องแก้วทันตาเห็น

พอไปถึงบ้านพิซซ่า กรองกมลก็ขี่รถมอไซด์กลับไปแล้ว น้องแก้วกับพี่พระยาบีบี ก็ยังนั่งคุยกันอีกตั้งพักหนึ่ง แถมสุดท้ายน้องแก้วยังอุตส่าห์มาส่งที่โรงแรมอีก ทั้งๆ ที่ เกือบตีหนึ่งอยู่รอมร่อ งานนี้ไม่รักน้องแก้วแล้วจะรักใครว๊าา (น่าเสียดายที่วันรุ่งขึ้นต้องขึ้นเชียงใหม่ ไม่งั้นจะอยู่เที่ยวต่อที่พิษณุโลก)

วันรุ่งขึ้นก็เดินทางออกจากพิษณุโลกขึ้นเชียงใหม่กรองกมลตามมาส่งขึ้นรถ น่ารักมากเพื่อน T^T เสียดายที่อยู่ด้วยกันน้อยไป ขึ้นไปคราวหน้าจะอยู่ให้นานๆ กว่านี้นะ (เราใช้เวลาทั้งวันเดินทางไปเชียงใหม่ ราวๆ 6 ชม.เห็นจะได้) ระหว่างนั้นก็มีโทรศัพท์ตามงานกันเป็นระยะๆ จนโทรศัพท์สุดท้ายที่ได้รับ เล่นเอาเราตัดสินใจว่ายังไงๆ ก็ต้องกลับบริษัทฯ ให้ได้ภายในวันรุ่งขึ้น ทำเอา แม่ป้า กับพิซซ่า งุนงงกับการตัดสินใจแบบ สั้น ง่าย ฉับไวของเรา (คนกำลังหน้าหน้ามืดน่ะไม่มองทางอื่นหรอกนอกจากทางที่ตนคิดเท่านั้น)

เราไปถึงตัวเมืองเชียงใหม่กันตอน สี่โมงครึ่งกว่าจะได้รถ ระหว่างทางที่ขึ้นรถแล้ว พิซซ่าก็ พูดกับเราว่า "พี่อย่าเพิ่งกลับเลย จริงๆ ถ้าพี่อยู่ต่อที่บริษัทฯ อาจจะไม่มีอะไรก็ได้ ลองเคลียร์กับคนทางโน้นก่อนไม่ดีกว่าเหรอ" เราก็นิ่งคิดนิดหนึ่ง แต่ใจก็คิดว่าต้องจองตั๋วเอาไว้ก่อนดีกว่าเกิดพลาดไปเราคงทำใจไม่ได้แน่นอน ที่สำคัญเราจะกลายเป็นจำเลยให้เขากล่าวหาได้ว่า ที่เกิดเรื่องเสียหายครั้งนี้ก็เพราะเรา (คิดว่ายอมไม่ไ่ด้ด้วยเรื่องนี้มากกว่านะ) แถมอาจจะทำให้คนตั้งสองสามร้อยคนต้องลำบากเพราะเราคนเดียว

ไปถึงออฟฟิศสายการบินห้าโมงเย็น พนักงานกำลังเคลียร์เคาท์เตอร์พอดี ด้วยแรงป้าลู่อ้อนพี่ที่เคาท์เตอร์ พี่สาวใจดีจึงทำการจองให้แล้วให้รหัสไว้ไปออกตั๋วที่สนามบินแทน

พอเราได้รหัสมา เลยใจชื้นขึ้นหน่อยไปถึงที่โรงแรมก็กะว่าจะต้องไปเช็คเมล์ของบริษัทฯ ก่อน พิซซ่า ก็เดินมาคุยให้เราใจเย็นลงว่า "พี่คิดดูดีๆ ค่อยๆ ติดต่อคนทางโน้นให้เขาเดินเรื่องไปก่อนก็ได้นี่นา จริงๆ ที่โน่นอาจจะไม่ได้เป็นอะไรมากก็ได้ ถ้าพี่ได้ไปทำบุญนมัสการพระพุทธบาทสี่รอยพรุ่งนี้อาจจะมีอะไรดีๆ เกิดขึ้นกับที่บริษัทฯ ก็ได้นะพี่" เรายังไม่ว่าอะไร บอกไปว่าเดี๋ยวขอเช็คเมล์ก่อนแล้วถ้าได้ความกระจ่างเรื่องงานที่กังวลอยู่จะให้คำตอบ

พอลงไปเช็คเมล์ น้องที่คุยกันเมื่อสายล่าสุดที่ทำให้เราตัดสินใจกลับก็โทรกลับมาพอดีว่า จัดการเดินเรื่องทั้งหมดให้แล้วนะ ลองเช็คเมล์ดูแล้วกัน เราก็เช็คเมล์เห็นว่าน้องส่งเมล์ได้ครบถ้วนตามที่เราต้องการพอดี เราจึงโทรไปหาผู้ที่เราต้องติดต่ออีกหนึ่งคนเพื่อถามความคืบหน้าของงาน เมื่อสนทนาเนื้อความจบจึงเบาใจว่า เข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วจะเดินเรื่องอย่างไรต่อ

จึงโทรไปเคลียร์กับลูกพี่ที่โทรกระหน่ำตั้งแต่พิษณุโลกจนถึงเชียงใหม่ เฮ้อ... เสร็จสิ้นเรื่องหนักอกเสียที... ที่เชียงใหม่นี่เอง

 

ปราญฯก็เชื่อ
บางอย่างมันพูดไม่ออกจริงๆนะ
กลืนไม่เข้า คายไม่ออก พูดก็ไม่ได้
เพราะเราไม่รู้เลยว่า ใคร คิดยังไง
ปราญฯถึงกล้าพูดว่า ทุกข้อความที่อ่าน ปราญฯเข้าใจ
หลายอย่าง
ปราญฯเองก็ไม่ได้พูดออกมา แต่เอาเถอะ ไว้ได้ความกระจ่างอีกสักนิด
อาจเลือกใครสักคนในที่นี้ แล้วเล่าให้ฟัง(หลังไมค์)

 

หลังจากนั้นก็เลยเริ่มจะดี๊ด๊าได้ตามเดิม กินขันโตกเจอพี่หล่อ ตามที่พิซซ่าเล่า จนกระทั่งวันรุ่งขึ้น

ตอนลูบฆ้องซิมีเรื่องขำ เห็นน้องลูบๆๆๆๆ เสียงมันวิ๊งเข้าหู ก่อให้เกิดเหมือนมีคลื่นซัดเบาๆเข้าหาตัว เราเกิดอาการแบบ..ถ้าเป็นแมวหรือหมาก็น่าจะเรียกได้ว่าหูตั้งหันไปทางต้น เสียง อาการหันเราก็แปลกมีการชูคอ (สั้นๆ) แล้วก็หันไปมองต้นเสียงด้วย ๕๕๕~

พอน้องลูบจบ น้องไหว้ฆ้องเราเลยเข้าไปถามว่าทำอะไรเหรอ น้องว่าลูบฆ้องไงพี่ลองลูบไหม ตั้งสมาธิแล้วลูบนะไม่งั้นไม่ดัง เราก็นะ.. มองฆ้องกำหนดจิตว่างๆ ลูบเข้า

ปึ่ดดด ปื่ดดดดดดดด ปื้ดดดดดดดดด ปื้ดดดดดดด เสียงไม่ออกมาวิ๊งๆๆๆๆๆอ่ะ T^T

ได้ยินเสียงน้องแว่วเข้ามาบอกวิธีแล้วก็หัวเราะเบาๆ ๕๕๕~
เราก็เลยเอาหล่ะหว่าใจเสีย - -" นึกว่าไม่มีบุญทำฆ้องดัง เลยกำหนดจิตอธิษฐานว่า "ถ้าวันนี้ที่เราได้มาทำบุญที่วัดนนี้ หากเทวดาชั้นฟ้าได้รับรู้และอนุโมทนากับเรา โปรดให้ฆ้องมีเสียงด้วยเถิด"

แล้วก็ลูบปื้ดแรกเท่านั้นล่ะ เสียงดังจนตกใจ วิ๊งเสียดหูมาก ร่างกายเหมือนมีคลื่นพลังงานของเสียงแทรกเข้ามาเป็นคลื่นน้ำยังไงยังงั้น ได้ทีเลยลูบๆๆๆๆๆ เหมือนคนละเมอ สมาธิดิ่งไปกับการลูบฆ้อง อิอิ ลูบจนถึงจุดหนึ่งจึงเริ่มเบาลงๆ เบาลง แล้วก็หยุด (ตัวยังสั่นอยู่หน่อยๆ เลย เข้าใจว่าน่าจะมาจากคลื่นเสียงของฆ้อง)

คราวนี้เลยประจักษ์กับตนเองใจว่า เวลาเราทำบุญแม้จะเล็กน้อยขนาดไหนเทวดาก็รับรู้และอนุโมทนากับเราเสมอ เหตุการณ์ครั้งยังความปลื้มปิติให้นางฟ้ามาก มาจนถึงทุกวันนี้ นางฟ้ายังคิดถึงอยู่เลย คิดถึงทีไรรู้สึกอิ่มในใจขึ้นมาทุกที (ถึงได้เขียนบอกไปตั้งแต่ทีแรกไงคะ ลองย้อนกลับไปอ่านดูถ้าจำไม่ไ่ด้)

 

อ้าว..เติมความคิดพี่เสร็จสรรพ หรือความคิดเราจะดังขนาดนั้นหว่า... ตอนนั้นคิดว่า... เอาเหอะจะหลับก็กลับหรอก

แต่รู้สึกติดตาติดใจกับผู้ที่มาทีหลัง อยู่สองคน เลยมองตามตลอด พอได้ยินว่ามีเปิดข้างบนด้วยเลยสะกิดกันอยู่สามคนเดินตามๆ เข้าไปดูดิเผื่อจะใช่สิ่งที่เราตามหากัน แล้วก็จริงดังใจคิด หุหุ

พี่เคยเขียนต้องแต่ทีแรกแล้วว่า "ไม่มีเหตุบังเอิญเกิดขึ้นในโลก" ของที่จะได้เจอก็ต้องได้เจอ ของที่จะได้เห็นก็ต้องได้เห็น ถึงแม้ว่าเราจะยัง งงกันเป็นไก่ตาแตกก็ตาม ก็ยังมีโอกาสได้ขึ้นไปชั้นบนได้ไปเจอสิงห์กันอย่าง งงๆ แถมเจอพระพุทธรูปที่ปู่เคนเขียนบอกด้วย ตอนแรกจำไม่ได้นะว่าองค์ไหนเป็นองค์ไหน พออ่านใต้ฐาน ก็ภาษากลมๆ อ่านไม่ออกดูจะคล้ายๆ ภาษาไทยก็ไม่เชิงแต่กลับคิดว่าองค์ด้านขวา (ซ้ายมือเรา) คือ องค์ของสมเด็จฯ (อันนี้กลับมาเปิดหนังสือดูก็ถูกด้วย ๕๕๕~) และองค์ด้านซ้ายคือ องค์ของสมเด็จพระน้องยาเธอฯ

 

ฮ่า...ฮ่า..ตามหาสมบัติพระนเรศวรกันจนเจอ...นับถือจริงๆสาวๆกลุ่มนี้..

 

เห็นด้วยว่าใจแข็งเหยอออ กรองฯ(k)

 

รอปู่เคนมาเป็นไกด์กิติมศักดิ์อ่ะ

อิอิ

 

วันนี้ไปออนทัวร์อัมพวากับลูกชายก่อนนะจ๊ะ ^^V

 

พี่นางฟ้าจับหิ่งห้อยมาฝากน้องปราญฯด้วยนะเจ้าคะ

 

แว๊กกกกกก
เขายุเล่นๆอ่ะ
อย่าเอาจริงเน้อพี่นางฟ้า
งั้นเค้าถอนคำพูดก็ได้
เปลี่ยนเป็นเอาต้นลำพูมาฝากแทน อิอิ

 

งั้นนางฟ้าเปลี่ยนใจ ขอแค่เรื่องราวกะรูปภาพเอามาเล่าให้ฟังก็พอ

อัมพวานี่ใช่สมุทรสงครามไหมอ่ะคะ
อยากไปโบสถ์บางกุ้ง