ทหารพระองค์ดำรายงานตัวหน่อยครับ

บอกแล้วว่าอันนี้แค่เปิดฉากเป็นน้ำจิ้ม

เอ๋าท่อนนี้แลจะคล้ายเป็นธรรมะนะ แต่พอท่อนต่อไปสิ..

ท่อนนี้หรอกสุดยอดดดดด ตัดมือ ตัดเท้า จมูกขาด หูขาด แล้วไล่ตีจนนางยักษ์กระดึ๊บๆ หนีไป (จริงน่าจะเสียเลือดตายถ้าเป็นคน แต่พอดีเป็นยักษ์น่าจะมีพลังชีวิตสูง เลยเจ็บสาหัส)

กรองฯ สนใจไหมล่ะมีท่อนที่วิเคราะห์หนุมานนะ เด๋วเอามาลงต่อ อิอิ (หาเหยื่อเจอล่ะ)

 

บุญทิ้งมาแล้ว

เราคือพระสหายขององดำเองละที่เสี่ยงตายแทนองค์ดำตลอดเวลา

 

ไม่ได้คิดครับ สบายใจได้ครับ

 

ที่ลงมาพิมพ์มือเองหรือ พิมพ์เก่งจัง ไว้วันหลังมีเรื่องต้องพิมพ์ จะมาขอความช่วยเหลือ ท่าจะดี

 

ขอเชิญท่านผู้มีจิตศรัทธาทุกท่านร่วมงานผูกพันธสีมาปิดทองฝังลูกนิมิต ที่วัดโนนสวรรค์บ้านชอน ต.นาป่า อ.เมือง จ.เพชรบูรณ์ วันที่ 17---24 สิงหาคม 2553 ตัดหวาย บ่ายสองโมง 24 ส.ค. โทร. 089 644---3542 เบอร์ผู้ใหญ่บ้านเจริญชัย ทางไปสระบุรี-หล่มสัก ไม่ไกลจากตัวเมือง ทางเหนือไม่ค่อยมีช่วงนี้ มีเเต่ภาคใต้ นครศรีธรรมราช เรียนเชิญท่าน วัดกันดาร

ที่มา
http://palungjit.org/members/มุ่งเต็มใจ.77439/

 

โอ้โห..พูดเสียเห็นภาพยังกะเคยเป็น.. เอ๊ย..เคยเห็น !!!

 

อืม ท่านน้องนางคว้า เล่นเปลี่ยนชื่อน้องแก้วจังเป็นแก้วมังกรซะแล้ว แก้วจังก็เพราะดีออก เรียกแล้วนึกถึงสาวญี่ปุ่น คิกขุอาโนเนะ ส่วนแก้วมังกรเนี่ย น่ากิน นึกถึงผิวสีชมพูสวยๆ แต่ไม่กล้ากัดหรอก อิอิ ฟันไม่แข็งแรง

 

ไม่ได้พิมพ์เองค่ะ น้องคนหนึ่งที่รู้จักกันพิมพ์ไว้ ถ้าสนใจให้ช่วยงานพิมพ์ก็บอกได้นะพี่

น้องนางฟ้าพอจะช่วยได้ อิอิ

 

น้องดีกว่าเป็นแก้วกะละมัง ที่หลายๆ คนเรียกนะพี่ตา

ไ้ว้เรียก แก้วจัง ให้เคยปากดีกว่า ดีไหมๆๆ น้องแก้วกะละมัง เอ๊ยแก้วจัง .. แก้วจังอิอิ

 

ได้ครับ สนใจ ในอนาคต อาจต้องทำรายงาน

 

KING OF KINGS

ไม่ค่อยได้เข้ามาสักเท่าไหร่ ก็อย่างที่รู้กันอยู่ล่ะนะ.. เมื่อวานได้ดู MV. King of Kings ของในหลวงในงานแล้ว เสร็จงานไข้ขึ้น เท้าเบ้อ..บวมเป็นป๊อบคอร์นก็คุ้ม.. พยายามจะแปลงไฟล์ แต่ก็ทำได้แค่จาก 202 MB. เหลือแค่ 65.5 MB. เท่านั้น

คงต้องขอจากพี่ DJ. เรด แล้วเจ้าค่ะ.. ดูแล้วคนที่ตั้งใจทำความดีเพื่อในหลวงคงมีกำลังใจขึ้นเยอะเลย (เอาไว้ถ้าเจอกันจะแก้บนด้วยการกระโดดหอมแก้มซ้าย-ขวาข้างละ 1 ทีนะคะ)

 

...เพื่อนสนิท...

ตอนแรกมีความตั้งใจจะเขียนเรื่องสั้นอีก 2 เรื่อง 1ในนั้นจะเป็นประสบการณ์ที่ได้มีโอกาสคุยกับเทพต่างๆ ซึ่งทุกท่านเมตตาให้มีมุมมองในการดำเนินชีวิตผ่านครอบครัวเล็กๆ วุ่นวายของพี่ไอ้ลู่ ด้วยตั้งใจเอาเงินส่วนหนึ่งสมทบทุนสร้างเจดีย์ของพิซซ่า เลยต้องอพยพเอาไดอารี่เก่าๆ มาเปิด เพราะมีของ 2 ท่านที่สำคัญๆ และได้จดบันทึกไว้เมื่อเกือบ 10 ปีที่แล้ว

ส่วนอีกเรื่องก็เป็นเรื่องของไอ้เจ้าลูลู่ กะเอาส่วนนี้เอาเงินให้พ่อทำบุญวันเกิด เพราะพ่อเอามันเข้าบ้านในวันเกิดของพ่อเองด้วย.. (จะได้อุทิศให้เจ้ากรรมนายเวรของพ่อเสียด้วยเลย..หุๆๆๆ แผนการนี้ช่างแยบยลนัก !)

วันผ่าน-เวลาผ่าน พออ่านหลายเล่มเข้า ก็มีทั้งขำ ทั้งเศร้า..เรื่องธรรมดาของชีวิตละนะ.. ทีนี้พี่ไอ้ลู่ไปเจอบทความดีๆ ที่เคยบันทึกเอาไว้ในไดอารี่เมื่อปี 2001 เลยจะเอามาแบ่งปันกันอ่านในเวลาที่เพื่อนๆ ในกระทู้เงียบหายไป

 

ไม่ได้เข้าอ่านกระทู้นี้พอสมควร...เข้ามาอ่านก็ได้ความรู้และสาระทางประวัติศาสตร์พอสมควร...จริงๆแล้วเรื่องทุกเรื่องก็มีที่มาที่ไปของแต่ละท่านเป็นการแลกเปลียนประสบการณ์ซึ้งกันและกันและเป็นการสนทนากับเพื่อนๆที่ไม่ได้เจอกันมานานมาก...ก็ขอให้กระทู้นี้เป็นกระทู้ที่มีแต่เพื่อนที่รักกันและเกื้อกูลกันและกันทั้งทางโลกและทางธรรม...ไม่มีอะไรมีค่าเท่า...มิตรแท้...สวัสดีครับ

 

...เพื่อนสนิท...

...เพื่อนสนิท...
(ชมรมคนมีเพื่อน จากหนังสือพิมพ์กรุงเทพธุรกิจฯ)​

... เพื่อนสนิทของฉัน ไม่จำเป็นต้องเป็นเพศเดียวกันเสมอไป เพียงแค่เป็นใครๆ ที่เปิดใจ พร้อมที่จะดูแลต้นไม้แห่งมิตรภาพ ขณะที่ยอมรับว่า ความสนิทสนมของเพื่อนต่างเพศกันนั้นย่อมมีกฎบางอย่างที่เราต้องเคารพ และมีข้อจำกัดบางอย่างที่ทำให้เราไม่สามารถสนิทสนมกันได้มากเท่ากับเพื่อนเพศเดียวกัน

...เพื่อนสนิทของฉัน ไม่จำเป็นต้องอยู่ตรงนั้นเสมอในยามที่ฉันต้องการ เพียงแค่อยู่ในความทรงจำเอาไว้ให้นึกถึง และเป็นกำลังใจในการก้าวต่อไป

...เพื่อนสนิทของฉัน ไม่จำเป็นต้องพบปะกันเป็นประจำ เพียงแค่ฉันมองจากภาพถ่ายแล้ว ความทรงจำต่างๆ ระหว่างเราก็จะทำให้ฉันมีความสุข ยิ้ม หรือหัวเราะได้

...เพื่อนสนิทของฉัน ไม่จำเป็นต้องโทรคุยกันทุกวัน (หรือแช็ตกันทุกครั้ง.. อันนี้เพิ่มเอง) เพียงแค่เมื่อเวลาผ่านไปแสนนาน เมื่อมีโอกาสได้โทรหากันอีกครั้ง เรายังสามารถมีเรื่องราวมาแบ่งปันกันได้เหมือนวันก่อน

...เพื่อนสนิทของฉัน ไม่จำเป็นต้องทานข้าวด้วยกันบ่อยๆ เพียงแค่ในวันที่เราได้กลับมาทานข้าวด้วยกันอีกครั้ง แม้จะมีช่วงเวลาของความเงียบ... ในความเงียบนั้นก็จะเป็นเวลาที่เราซึมซับในตัวตนของกันและกัน และตระหนักว่า..กาลเวลา แม้จะทำให้สิ่งต่างๆ เปลี่ยนแปลงไป แต่มิตรภาพระหว่างเรายังคงอยู่

(นี่แค่ครึ่งหน้า A4 เองอ่ะ... เอาไว้จะมาโพสต์ให้อีก 3 หน้านะ)

ที่โพสต์เรื่องนี้เพราะว่า.. วันที่ได้พบหน้าพี่บั๋ง -ผู้เป็นเสมือนพี่ชาย เจ้าของสำนักพิมพ์ ครูที่สอนในเรื่องงานเขียน และเป็นคนที่เปิดโอกาสให้เสมอมาอย่างแม้น้องเนรคุณอย่างพี่ไอ้ลู่มักชอบเอาไอเดีย พล็อตเรื่องไปหลอกให้แกอยาก (เอามาพิมพ์) แล้วมันก็หนีไปบ้างานตามเคยครั้งแล้ว..ครั้งเล่า

มิตรภาพจากปี 2538 จนถึงปัจจุบัน แม้ไม่ได้พบ ไม่ได้โทรคุยกันเกินกว่า 10 ครั้ง แต่เมื่อสัก2-3 สัปดาห์ก่อนไปรอพี่บั๋งจากห้องอัดแล้วทานข้าวพูดคุยเรื่องโปรเจ็คที่อยากทำ (แกก็กลัวโดนน้องมันหลอกอีก 5555) แต่สุดท้ายพี่ชายคนเดิม ก็ตกหลุมพรางเราตามเคย แต่งานนี้คงพลิกล็อคไม่ได้ เพราะตั้งใจจะทำเพื่อช่วยสร้างเจดีย์ และหาโอกาสจับพ่อไปทำบุญ

จากคืนนั้นที่ได้พบพี่บั๋ง แล้วมาเปิดเจอบทความนี้ในไดอารี่ ก็คิดถึงเพื่อนๆ ชาวกระทู้หลายๆ คน บางคนไปอยู่แดนไกล อย่างป้าโกะ..ทั้งพี่อิน ทั้งแก้วกาลามัง และ ฯลฯ ก็คิดถึง ที่ใกล้ๆ แต่ไม่ค่อยได้เจอกันอย่างพี่เรด พี่อบ และ ฯลฯ ก็คงเหมือนๆ กัน เลยอยากแบ่งข้อความนี้เอาไว้ให้พี่ๆ เพือนๆ ทั้งคนใกล้ และ คนไกลได้อ่าน

 

อ้าวก็แกกะฉันเคยอยู่ด้วยกันมาก่อนที่วัดแจ้งไม่รู้รึ
ชิชิ ทำเป็นจำไม่ได้

 

อย่างงี้ต้องระดมน้องๆ ช่วยกันนะพี่ชายมุ่ง

 

เอ่อ.. -.-!

อย่าเอ็ดไปดิ๊.. แด่วเค้ารู้กันทั่วพระนครนะเมริง!:'(

 

ระวังนะแกร.. ป๋ามุ่งแกยิ่งโกอินเตอร์อยู่ด้วยกับงานวิจัย

แด่วเจอภาษาเศษฝรั่ง + อังกฤษ เข้าไปแล้วจะง่อย... เหอๆๆๆๆ

 

ไอ่บ้า ฝารั้งเศส ไม่ใช่เศษฝาหรั่ง
ปะกิตก็โยนให้พี่สาวอบ พี่สาวตา ฝารั้งเศสพี่มุ่งก็รับไปแป้นคีย์บอร์ดชั้นไม่มี (ถึงจะเคยเรียนมามั่งแต่พิมพ์ไม่ไ่ด้เฟร้ย)

เอางี้ แกร ฉาน แก้วกะละมัง เอ๊ยแก้วจัง กะ เจ๊(เครื่อง)กรอง(น้ำ)ฯ มาแบ่งภาษาไทยมะมะ ช่วยพี่ชายเราได้บุญนะเออ อิอิ

 

...เพื่อนสนิท (ต่อ)...

...เพื่อนสนิท...
ชมรมคนรักเพื่อน จากหนังสือพิมพ์กรุงเทพธุรกิจ ปี 2001

... เพื่อนสนิทของฉัน ไม่จำเป็นจะต้องหาโอกาสมาทำกิจกรรมต่างๆ ร่วมกันทุกครั้งที่เรามีเวลาว่าง เพียงแค่ยามที่ต่างคนต่างทำกิจกรรมกับคนอื่นอยู่นั้น ยังนึกถึงกันและกันในบางหนที่ทำกิจกรรมนั้นๆ ซึ่งเป็นกิจกรรมที่รู้ว่าเราคนใดคนหนึ่งชอบหรือมีความถนัดเป็นพิเศษ

...เพื่อนสนิทของฉัน ไม่จำเป็นต้องชอบสิ่งใดๆ ก็ตามเหมือนกัน เพียงแค่เมื่อถึงเวลาที่ต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง เราจะเลือกโดยใช้เหตุผลของความเป็นเพื่อน ทำให้สามารถพอใจกันทั้งสองฝ่าย

...เพื่อนสนิทของฉัน ไม่จำเป็นต้องเป็นคนสำคัญในคนหมู่มาก เพียงแค่เป็นคนสำคัญในใจของฉัน (ก็เพียงพอแล้ว)

... เพื่อนสนิทของฉัน ไม่จำเป็นต้องมีฉันเป็นเพื่อนเพียงผู้เดียว เพียงแค่อยากให้รู้ไว้ว่า 'ฉันมั่นใจในความเป็นเพื่อนระหว่างเรามาก' มากจนไม่มีการระแวงหรือการน้อยใจใดๆ หากเพื่อนสนิทของฉันจะไปใช้เวลากับคนอื่นๆ ในชีวิต มากกว่าเวลาที่ใช้กับฉัน

... เพื่อนสนิทของฉัน ไม่จำเป็นจะต้องอยู่ใกล้กัน เพียงแค่เมื่ออยู่ไกลกัน เรายังคงนึกถึงกันและกันในบางเวลา

... เพื่อนสนิทของฉัน ไม่จำเป็นจะต้องรู้เรื่องทุกเรื่องของกันและกัน เพียงแค่รู้เรื่องทุกอย่างที่เราตัดสินใจแล้วว่าจะนำมาแบ่งปันซึ่งกันและกัน แม้ว่าเรื่องนั้นจะเป็นแค่เสี้ยวหนึ่งในเรื่องราวชีวิตอันมากมายมหาศาลของเราก็ตาม


เหลืออีกแค่หน้าเดียวแล้วแต่ขี้เกียจพิมพ์อ่ะ.. อ่านแล้วรู้สึกดีกันบ้างไหมคะ เป็นบทความที่น่าเก็บมากเลย อ่านแล้วรู้ว่าบางครั้งที่เรามีเหตุการณ์บางอย่างตรงหน้า เราทำให้คนใกล้ตัว หรือคนที่เป็นห่วง และเราเรียกเขาว่าเพื่อนรู้สึกอย่างไร...

*** นี่เป็นอานิสงค์จากการได้ทาเล็บเท้าสีใหม่..อารมณ์เลยดีเป็นพิเศษ หุๆๆๆๆ