ทหารพระองค์ดำรายงานตัวหน่อยครับ

โห เป๊บซี่ปราญฯก็ชอบค่ะ แบบนี้พี่แก้วจังคงแก้มป่องเหมือนพี่กรองแน่ๆเลย พี่กรองแก้มน่ากัดอ่ะ

อยากกินทองหยิบกะฝอยทองจัง

 

แน่ะ แน่ะ น้องแก้วกะละมัง กะ น้องปานชะนี มาอยู่นี่เอง
ยายกรองน้ำใจ หายไปไหนล่ะนี่
นางฟร้า รอเรื่องนครบางยางอยู่นะ ทวงๆๆๆๆๆๆๆๆ
คราวก่อนปู่เคนเล่าไปจึ็งนึงยังอ่านไม่สะจายยเรย

รอกรองน้ำใจมาเล่าต่อนะนะนะ

 

มาต่อเรื่องวัดป่าน้ำโจนกันค่ะ

วัดนี้สะอาด สะอ้าน ใบไม้สักใบแทบไม่มีร่วงหล่น เกะกะ
ห้องน้ำ อย่างกะ วิมาน สวยงาม หรูหรา กว่ากุฎที่ยัยกรองนอน
หลายร้อยขุมค่ะ แก้วเลยต้องเข้าไปใช้บริการสักหน่อย
ทิชชู่ก็ใส่กล่องไว้อย่างดี กล่องมีลวดลายสวยงาม ทำจากไม้ฉลุ
อ่างล้างหน้า ล้างมือ กระจกใสแจ๋ว มีดอกไม้นานาภัณฑ์
อย่างกะแดนสวรรค์บนดิน (อันนี้มิได้เว่อร์ค่ะ)
พวกเราได้ใส่บาตรหลวงพ่อกัน อย่างเป็นระเบียบงดงาม
คนละหนึ่งช้อน แล้วก็รอหลวงพ่อ และ ผู้เข้ากรรมฐาน ฉัน
จากนั้นแก้วจัง กะบีบี ก็แอบเดินลัดเลาะ ไปดูกุฎ ด้านในป่ากันค่ะ
โอ้โห เห็นกุฎแรก็รู้เลยค่ะว่าเป็นของ ยัยกรองแสนแสบ
แหม้ๆๆ ไม่ว่าหล่อนจะอยู่ที่ใด ลึกลับเพียงไหน
หล่อนก็จะทิ้งอารยแห่งหล่อนไว้เสมอ ๆ
นี่ถ้าเปรียบยัยกรองเป็นช้างป่านะ ยัยกรองก็คง
เอาสีข้าง ไถ ๆ กับต้นไม้ข้าง ๆ ที่เดินผ่าน
แล้วพวกพราน ก็จะพากันแกะรอยตามได้ถูกต้องนะคร้าบบบบ
แก้วเลยรีบวิ่งไปนั่งที่กุฎ เล็ก ๆ ขนาด สองเมตรคูณสองเมตร
แล้วให้บีบี แช๊ะ รูปไว้ให้ มีทางเดินจงกรมอยู่ด้านหลังกุฎ
ห่างไปไกล ๆ ก็มี กุฎ ให้เห็นอีก และด้านในป่าหลัง ๆ อีก
ซึ่งทิดอัฐ เพื่อนยัยกรอง เป็นชาย จึงโดน นอนเดี่ยว ท้ายป่า
ช่างน่าสงสารเสียนี่กระไร เป็นแก้วนะ ไม่อาวววดีกว่า
กลัวผีตาโบ๋ มาหลอก ตอนนอน อ่ะ บรื้ออออส์
จากนั้น เกือบสิบเอ็ดโมงเช้า เสร็จพิธีแล้ว
บีบี กะ แก้วจัง จึงเดินทางไปยังวัดถ้ำพระ
แก้วจัง หันไปบอก บีบี ว่า
ท่านพรี่ พาน้องแก้ว แวะกินข้าวก่องเน้ออออ
ต้องกินยาตอนเช้าอ่ะ (ข้ออ้าง)
ป๋าบีบีเลยจัดให้ แวะกินข้าวข้างทางกัน
ป๋าบอกว่าไม่ต้องรีบ ไปให้เลยฉันเพลท่านดีกว่า
รอแขกอื่นกลับ เราจะได้สนทนากับท่านได้
เมื่อเห็นด้วยคล้อยตามกัน จึงนั่งเอ้อระเหย กินข้าวไป
ดูทีวีของร้านไป พออิ่มได้ที่ ได้เวลาจึงออกรถกัน
ลัดเลาะ เส้นทาง ขรุขระ เฉอะ แฉะ ไปถึงวัดปั๊บ
กำลังหอบเทียน ผ้าอาบน้ำฝนลงไป
เดินไปถึงชายคาที่ศาลาการเปรียญ
รถหลวงพ่อชาญ กับลูกศิษย์ที่มารับก็ถอย บรื้น ออกตัวทันที
แก้วจัง กะ บีบี ยังมิรู้ตัวว่าหลวงพ่อไปแย้ววววว
ลูกศิษย์ที่เหลืออยู่ บอกว่าหลวงพ่อรีบไปสวดปาฏิโมกข์
และล็อคศาลาการเปรียญไว้โด้ยยยย
เป็นอันว่า แก้วจัง กะ บีบี อดถวายเทียนท่าน
และอด บูชา พระเครื่อง วัตถุมงคลของท่านซะแล้วสิ
ก็พากันขับรถกลับออกมา
ป๋าบีบี บอกว่า ไม่เป็นไร ไปถวายวัดคลองเรือก็ได้นะ
เดี๋ยวป๋าพาไปเองงงงงง
ระหว่างทางเกือบถึงวัด ก็แวะร้านกาแฟสดชบา
นั่งดื่มกาแฟกัน และ ไก่อบไร้มัน
บิ้วอารมณ์ ราวกับอยู่เมืองนอก เพราะร้านชบา
ได้เปิดพ่นไอน้ำบนหลังคา รอบ ๆ ร้าน
เหมือนอยู่กลางม่านหมอก กิกิกิ
นั่งทอดหุ่ย กันสักชั่วโมง ก็พากันไปวัดคลองเรือ
ไปถึงก็ถวายเทียน และ ผ้าอาบน้ำฝน ข้าวสาร ปัจจัย
รดน้ำมนต์ กรวดน้ำ เสี่ยงเซียมซี ถ่ายรูป
ก็พากันกลับออกมา อืม แก้วจังเป็นคนพิดโลกแท้ ๆ
พึ่งเคยมาวัดคลองเรือ เป็นครั้งแรกเอง
จากนั้นก็ ไปหา ต้นซัง ป๋าบีบีจะจ้างต้นซังเขียนแบบหอพัก
แล้วแก้วจัง ก็หลอกป๋า ให้พาไปซื้อม่านที่โฮมโปรต่อ
แล้วค่อยวนไปส่งแก้วจังที่บ้าน โดยนัดแนะกันว่า
พวกเราไปเวียนเทียนกันสามทุ่ม โอเชซิกกะแรตนะ
ไปถึง ก็ เจอต้นซัง น้องตั๊ก เอาขนมเค้กบลูเบอรี่มาฝาก
อร่อยเหลือเกิน แต่อ้วนเหลือร้าย ถ้ากินบ่อย ๆ
เวียนเทียนกันไป ตากฝนกันไป แล้วก็ไปกราบหลวงพ่อ
จากนั้น บ้านใครบ้านมัน
จบแล้วจร้า.... ^^

 

มากัดแก้มพี่แก้วได้ตลอดเวลานะคะน้องปราญฯ พี่แก้วยินดีค่ะ (k)(k)(k)
แต่จิงๆๆๆ แย้ว พุงป่องพี่แก้วน่ากัดกว่าแก้มป่องหลายขุม นร๊า ^^ กิกิกิ

ทองหยิบ กะ ฝอยทอง หวานมากนะคะนั่น
กินเม็ดขนุนดีกว่าค่ะ หวานนวลๆ ดีค่ะ
หรือไม่ก็หนมหม้อแกงถั่ว นี่ก็อร่อยเหาะไปเรยยยย

 

พี่นางฟ้า เดี๋ยวน้องแก้วไปเขี่ย ยัยกรอง ให้ค่ะ
พล็อตเรื่องคงออกมาเร็ว ๆ นี้ หากได้รับการกระตุ้นแรงๆ

 

วันนี้ถึงที่ทำงานแต่เช้า รถไม่ค่อยติด แต่เมื่อวานเช้าติดไปสองชั่วโมงครึ่ง รถติดไม่สม่ำเสมอเลยค่ะ ^_^

เนื่องจากทางสายธาตุความจำจะพลุบๆโพล่ๆ แต่มีเรื่องหนึ่งที่คิดว่าอยากจะเคลียร์กับคุณมุ่งเต็มใจ และ คุณโอม

ในด้านของคุณโอมนั้น ทางสายธาตุส่ง PM ไปอธิบายแล้วเกี่ยวกับล็อคอินแล้วว่า ทางสายธาตุใช้ล็อคอินนี้เพียงล็อคอินเดียวในเวปพลังจิตจริงๆค่ะ ไม่มีการสมัครล็อคอินใหม่เพื่อเข้ามาโพสอะไรๆต่างๆให้ใครเกิดความเข้าใจผิดกัน ทางสายธาตุมีล็อคอินเดียวในเวปพลังจิตนี้แน่นอนค่ะ ยืนยัน

เรื่องคนเดียวมีหลายล็อคอินนี้ก็อาจจะก่อให้เกิดปัญหาได้เหมือนกัน เคยเขียนไปหา Web Master ว่าอยากให้โชว์ IP address จะได้ไม่เข้าใจผิดกัน

ในกระทู้ก่อนๆของหน้าวิทยาศาสตร์นี้ ทางสายธาตุเคยเห็นคุณมุ่งเต็มใจ นำรูปพระราชวังปักกิ่งและรูปผู้หญิงจีนใส่ชุดสีแดงกระโดดกางขาตัวลอย แล้วคุณมุ่งเต็มใจบอกว่า ผู้หญิงจีนนี้กำลังภายในดี ทางสายธาตุก็เข้าใจอะไรบางอย่างลางๆว่าคุณมุ่งเต็มใจอาจจะคิดว่าทางสายธาตุ ไปสมัครล็อคอินใหม่ชื่อภาษาอังกฤษ ประมาณ What is in.. หรือ Who i am... จำได้ไม่แม่นแล้วเรื่องชื่อล็อคอิน คนนี้เข้าไปป่วนคุณในกระทู้ก่อนๆ และในกระทู้บุญของคุณมุ่งเต็มใจเอง ทำให้คุณอาจจะเข้าใจว่าเป็นทางสายธาตุทำก็ได้ หากคุณมุ่งฯไม่ได้คิดเช่นนั้น ก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

เนื่องจากทางสายธาตุสามารถจับพฤติกรรมคนได้จากการอ่านวิธีการเขียน ประกอบกับการดู IP address ทำให้ทางสายธาตุเห็นว่า ในเวปไซด์อื่นที่เคยเข้าไปอ่านจะมีคนเดียวกันแต่สมัครหลายล็อคอินเพื่อถามและตอบตัวเอง

เช่นใช้ล็อคอินว่า "อยากรู้" เพื่อถามว่าเรื่องราวมันเป็นอย่างไร ใครเป็นใคร ใครมาเกิดแล้ว ทำนองอยากให้มีคนเข้ามาตอบ ลงวันที่ถาม 15 กันยายน 2550

แล้วก็รอจนปลายๆเดือน พฤศจิกายน 2550 ก็เริ่มเข้ามาตอบตัวเอง ด้วยล็อคอินหลากหลายเรื่อยไปจนปลายเดือน ธันวาคม 2550 ใช้ล็อคอิน เช่น "ธรรมดาๆ" "ตอบคำถาม" เพื่อใช้ในการตอบคำถามของล็อคอิน "อยากรู้" เป็นต้น

โลกของอินเตอร์เนตเป็นโลกที่ไม่เห็นหน้ากัน บางครั้งก็ต้องพิจารณาคำพูดและความเห็นต่างๆให้ถ่องแม้ การโชว์ IP address นั้นก็มีข้อดี เพราะจะช่วยให้เราสามารถจับพฤติกรรมที่คนเดียวกันแต่ชอบใช้หลายล็อคอินเข้ามาตอบในกระทู้เดียวได้ เรื่องหลายล็อคอินมันก็ไม่ใช่ความผิดหรือเรื่องใหญ่แต่ประการใด หากคนๆนั้นจะใช้ล็อคอินหลายๆอันของตนเองอย่างสร้างสรรค์โดยไม่ไปทำให้คนอื่นเกิดการเข้าใจผิดซึ่งกันและกันค่ะ ^_^

ทางสายธารุได้เคลียร์กับคุณมุ่งเต็มใจทาง PM ไปหนึ่งครั้งแล้ว ครั้งนี้จึงเป็นเหมือนการพูดเปิดอก เพราะทางสายธาตุคิดว่าเมื่อเคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วคงจะไม่ค่อยได้แวะเข้ามาในกระทู้นี้มากนัก

ขอบคุณมิตรภาพที่มีให้แก่กันค่ะทุกคน^_^ น้องแก้วด้วยนะคะ^_^ (พี่คนที่ ม.น. อยู่แผนกบริหารงบประมาณของมหาวิทยาลัย ถ้าได้เอารถไปซ่อมอีกจะถามน้องทรายอีกทีว่าพี่สาวเขาชื่ออะไร แล้วจะPM ไปบอกค่ะ)

 

" ดอกไม้จะบาน "

คำร้อง: จิระนันทน์ พิตรปรีชา

ทำนอง: ดร.วีรพจน์ ลือประสิทธิ์กุล

ศิลปิน: นันทิดา แก้วบัวสาย

ดอกไม้ ดอกไม้จะบาน

บริสุทธิ์กล้าหาญ จะบานในใจ

สีขาวหนุ่มสาวจะใฝ่

แน่วแน่แก้ไขจุดไฟศรัทธา


เรียนรู้ ต่อสู้มายา

ก้าวไปข้างหน้าเข้าหามวลชน

ชีวิตอุทิศยอมตน

ฝ่าความสับสนเพื่อผลประชา


ดอกไม้ บานให้คุณค่า

จงบานช้าๆ แต่ว่ายั่งยืน

ที่นี่ และที่อื่นๆ

ดอกไม้สดชื่น ยื่นให้มวลชน...


*****************************

มาฟังเพลงยุคแสวงหาของหนุ่มสาวเมื่อ 30 กว่าปีก่อนกัน...ยังไงก็ยังเพราะอยู่ แถมความหมายดีด้วย





[MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.1066925/[/MUSIC]

 

สวัสดีค่ะพี่ใบไม้ฯ

หามานานแล้วเพลงนี้วันนี้โชคดีจัง ^^


คุยกับน้องแก้วมังกรมาว่าเจอหนังสือเรื่องหนึ่งอ่านแล้วมันส์มาก ชื่อว่า "รามเกียรติ์ตำราบริหารฉบับไทย"

ขอส่งน้ำจิ้มมาให้ลองอ่านกันก่อนค่ะ lส่วนที่เหลือลองไปหาซื้ออ่านดูนะคะ ^^

 

เรื่องรามเกียรติ์ที่จะพูดถึงต่อไปนี้จะอ้างถึงฉบับพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก ฉบับเดียว รามเกียรติ์ของไทยมีหลายฉบับ เช่นฉบับกรุงเก่า ฉบับกรุงธนบุรี ฉบับรัชกาลที่ ๒ หรือวรรณกรรมเทียบเคียงอย่างบ่อเกิดรามเกียรติ์ของรัชกาลที่ ๖ เหตุที่อ้างฉบับรัชกาลที่ ๑ อันเดียว เพราะะเป็นฉบับที่เนื้อความบริบูรณ์ที่สุดและสะท้อนภูมิปัญญาไทยออกมาได้ ชัดเจนมากที่สุด

ตรงนี้ต้องขอชี้แจงกันก่อนว่าตัวละครที่พูดถึงนี้จะพูดถึงในฐานะที่เป็นตัว ละครในวรรณคดีเอกอย่างเดียวเท่านั้น ซึ่งเป็นคนละท่านกันกับความเชื่อทางศาสนา จุดประสงค์ที่เล่าเรื่องนี้ต้องการเจาะลึกภูมิปัญญาบรรพชนของเราเป็นหลัก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องว่าด้วยกลยุทธ์ เทคนิคการจัดการ ศิลปะการเป็นเจ้านาย หรือแม้กระทั่งศิลปะการเป็นลูกน้องที่ฝรั่งยังไม่แต่งตำราออกมาขาย

เกริ่นไปเกริ่นมาชักยาวเล่าเรื่องเลยดีกว่า

เมื่อหยิบรามเกียรติ์มาอ่านใหม่ตอนทำงานแล้ว ชักสับสนกับพฤติกรรมของฝ่ายธรรมะกับอธรรมว่าเส้นแบ่งอยู่ตรงไหนแน่ ตัวละครอย่างพระลักษณ์ที่มีความโหดแบบสุดๆ หรือพิเภกที่ทรยศบ้านเมืองตัวเองมาเข้าข้างฝ่ายศัตรู มาอยู่ฝ่ายธรรมะได้ยังไง ส่วนตัวละครที่เป็นสุภาพบุรุษนักรบอย่างกุมภกรรณหรืออินทรชิตดันไปอยู่ ฝ่ายอธรรม พฤติกรรมของตัวละครต่างๆ จะค่อยๆ เจาะลึกมาให้ดูเป็นฉากๆ ตอนนี้มาแบ่งส้นระหว่าธรรมะกับอธรรมกันใหม่ก่อนดีกว่าครับ

ว่าสั้นๆ ตรงๆ ง่ายๆ ก็คือประวัติศาสตร์เขียนขึ้นโดยผู้ชนะ แปลว่าในโลกแห่งความเป็นจริง ชนะแล้วเป็นธรรมะครับท่านผู้ชม ใครแพ้ก็กลายเป็นฝ่ายอธรรมไป ถ้าเรายังยึดติดความคิดเดิมที่ถสอนมาแต่เด็ก รรมเกียรติ์ก็จะกลายเป็นเรื่องที่น่าเบื่อที่สุด จนไม่ได้อ่านความคิดออันลึกซึ้งของบรรพบุรุษที่แฝงอยู่ในวรรณคดีอันยิ่งใหญ่ เรื่องนี้

ธรรมะกับอธรรม หรือเทพกับมาร มีชื่อเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าพวกสุรากับอสุรา แปลง่ายๆ แบบหนอนสุราได้ว่า สุราแปลว่าพวกขี้เมา พวกเทพนี้เป็นพวกขี้เมา ชอบร่ำสุราหรือน้ำอมฤตนั่นแล เมาแล้วเป็นอมตะไม่ตาย แต่เมาทีไรแล้วกลัวตาย ในเรื่องขณะพวกเทพเมารำป้อกับพวกนางฟ้าสาวๆ อยู่ แล้วเจอมารบุกตะลุยแดนสวรรค์มาเมื่อไรเป็นได้เหาะหนีกระเจิดกระเจิงจนเมฆ กระจุยกระจาย ฉากพวกนี้มีให้อ่านอยู่หลายตอน จนทำให้รู้ว่าบรรพบุรุษเราไม่เคยเข้าข้างฝ่ายธรรมะเลยแม้แต่นิด

 

ส่วนฝ่ายอธรรมหรืออสุราแปลว่าพวกไม่กินเหล้าแต่ไม่ได้หมายความว่าพวกอสุรา ดีกว่าสุราแต่อย่างใด อย่างที่โบราณว่าผู้ชายไม่ขี้เมาก็เจ้าชู้ พวกอสุราจีงเป็นพวกมีเชื้อเจ้าทุกตน

เป็นหม่อมเจ้าชู้

พวกยักษ์มาร อสุราในรามเกียรติ์นี้ทำให้เกิดสำนวนขึ้นมาอันหนึ่งว่าเจ้าชู้ยักษ์ แต่ผิดถูกไม่ยืนยันเพราะเดาเอาเอง พวกยักษ์ในเรื่องนี้พอฟิตเปรี๊ยะปึ๋งปั๋งขึ้นมาก็เป็นเรื่อง ทศกัณฐ์นั่นแหละตัวดี ไล่ปล้ำดะไปหมดไว่ว่านางฟ้าหน้าไหนไม่สน หนำซ้ำยังไม่หนำใจเลยไปไล่ปล้ำพวงช้างพวกปลาต่อ เพราะฉะนั้นเจ้าชู้ยักษ์เป็นพวกเจ้าชู้คนละแบบกับพวกขี้หลี พวกนี้เป็นพวกเจ้าชู้แบบไล่ปล้าดะ ส่วนพวกขี้หลีเป็นพวกเจ้าชู้แบบหมาหยอกไก่

สรุปใหม่สายตาบรรพบุรุษเรานั้น ไม่ได้แบ่งเทพกับมารเป็นธรรมะกับอธรรม แต่ท่านแบ่งเป็นพวกขี้เมากับเจ้าชู้

สรุปเปรี้ยงลงมาแบบนี้ คนอ่านที่จริงจังกับชีวิตอาจจะเลิกอ่านไปก่อน ได้โปรดเห็นใจกันสักนิด ด้วยรามเกียรติ์เป็นเรื่อราวใหญ่โตเอาการอยู่ จะซีเรียสกันตลอดก็จะเบื่อทั้งคนเล่าและคนอ่าน เอาเป็นว่าสรุปใหม่ ในหมู่คนดีมีคนชั่วในหมู่คนชั่วมีคนดี เพราะฉะนั้นเส้นแบ่งระหว่างธรรมะกับอธรรมไม่ได้อยู่ที่ใครอยู่ฝ่ายไหน แต่ขึ้นอยู่กับพฤติกรรมของเขาผู้นั้นเป็นเช่นไร

เมื่อขีดเส้นแบ่งพวกธรรมะกับอธรรมได้ใหม่ ลองตามมาดูชนวนของสงครามรามเกียรติ์กันต่อ ก่อนที่จะไปเจาะลึกพฤติกรรมของตัวละคร ไปอ่านความคิดคนแต่งกัน

 

ใครที่ไม่เคยอ่านรามเกียรติ์จากต้นฉบับมักจะนึกว่าต้นเหตุของสงครามมาจากทศ พักตร์ไปลักนางสีดาศรีภรรยาพระรามมา แต่คนเคยอ่านทุกคนอ่านปุ๊บเห็นปั๊บว่าชนวนที่แท้จริงคื่อเรื่องอะไร แต่หลายท่านอุบไว้ไม่ยอมบอก ปล่อยให้เด็กๆ เข้าใจผิด เจตนาก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไร เพียงแต่ท่านอยากสรุปแก่นของเรื่องรามเกียรติ์ว่าธรรมะย่อมชนะอธรรม อะไรที่ไม่ดีของฝ่ายเทพก็เลยอุบไว้ไม่ยอมบอก

ชนวนของสงครามเรื่องนี้เกิดจากเรื่องขี้ปะติ๋ว เป็นเรื่องหึงหวงตบตีกันตามประสาสาวๆ เรื่องมีอยู่ว่านางสำมนักขาน้องนุชสุดท้องของทศกัณฐ์ ซึ่งเป็นแม่หม้ายหมาดๆ เกิดอารมณ์เหลาร้าวลึก เลยเดินเที่ยวเข้ามาในป่าลึก บุพเพอาละวาดให้มาเจอพระราม เจอปุ๊ปนึกพิศวาสปั๊บ เลยเสนอตัวเป็นเมียพระรามแบบตรงๆ ทื่อๆ ซื่อๆ ไร้จริตมารยาหญิง พระรามตอบปฏิเสธไป

เรื่องน่าจะจบแค่นี้ แต่ไม่จบเพราะนางสำมนักขายังไม่ยอมจากไปแต่โดยดี แอบซุ่มดูอยู่ว่าเหตุใดหนอพระรามถึงไม่รับรัก แล้วก็ได้เห็นนางสีดา เลยสรุปเอาเองว่าเป็นเพราะนางสีดานี่แท้ๆ ที่ทำให้รักของตนไม่สมหวัง แอบซุ่มรออยู่จนนางสีดาอยู่กระท่อมตัวคนเดียว นาางสำมนักขาจึงออกมาระบายเพลิงริษยา พูดจากระแหนะกระแหน ด่าทอลงมือตบตีกันเหมือนละครไทยสมัยนี้เลย

โฮ่ โฮ่ มุขอมตะจริงๆ

 

รามเกียรติ์นี่เขียนมาราวสองร้อยปีแล้วนะครับท่านผู้ชม

ตัดฉากกลับเข้ารามเกียรติ์ พระลักษมณ์เห็นพี่สะใภ้ตัวเองสู้นางอิจฉาไม่ได้ เลยโดดเข้ามาลุย ผมอ่านฉากนี้ครั้งแรก อี้ง!!! นึกไม่ถึงว่าทำไมเทพถึงโหดขนาดนี้ ตอนหลังนั่งวิเคราะห์ก็เข้าใจพฤติกรรม แต่ยอมรับไม่ได้

อย่าเพิ่งเชื่อผมครับ อย่าเพิ่งเชื่อ จนกว่าจะได้พิสูจน์ด้วยตาตัวเอง

.....พระลักษณ์ผาดโผนโจนมา___________ถีบต้องอสุรายักษี
หันเหเซไปทันที___________ล้มลงเหนือที่สุธาธาร
แล้วโจนขี้นหยียบ อกไว้___________แกว่งพระขรรค์ชัยฉายฉาน
จึ่งมีสีหนาทบัญชาการ___________ว่าเหวยอี่มารอัปรีย์
มึงนี้สาธารณ์ทรลักษณ์___________ชั่วช้าอัปลักษณ์บัดสี
เหตุใดมาทำเช่นนี้___________ไม่กลัวชีวีจะมรณาฯ
.....ครั้นว่าจะฆ่าให้มึงตาย___________โลกจะยินร้ายไปภายหน้า
กูนี้จะไว้ชีวา___________แต่จะทำให้สาน้ำใจ
ว่าพลางตัดกรรอนบาท___________ทั้งจมูกหูขาดเลือดไหล
แล้วไล่ตีซ้ำกระหน่ำไป___________จนไกลอรัญญกุฎีฯ

องค์การค้าคุรุสภา พิมพ์ครั้งแรก พ.ศ. ๒๕๐๗ เล่มที่ ๓ หน้า ๑๒๐-๑๒๑

อันนี้จะเรียกเชือดยักษ์ให้ลิ งดู ดีมั้ยน้อ ??

กลอนตอนนี้แสดงความโหดของฝ่ายธรรมะอย่างชัดเจน ถ้าหายช๊อกแล้วลองมานึกภาพของนางสำมนักขาดูแขนสองข้าง ขาสอง หูอีกสอง ถูกตัดออกไม่เหลือ จมูกอีกอันเป็นของแถม ค่อยๆ คลานกระดิบกระดิบหนีด้วยความยากลำบาก โดยมีพระลักษมณ์ไล่ตีอยู่ข้างหลัง

แล้วสงครามระหว่าธรรมะกับอธรรมก็เริ่มประทุขึ้น นางสำมนักขาหนีไปฟ้องพี่ชายที่อยู่ละแวกใกล้เคียงที่เกิดเหตุ ก่อนที่จะไปยุให้ทศกัณฐ์มาลักนางสีดาในเวลาต่อมา

 

พระยาทูษณ์ยกทัพออกมาลุยเป็นทัพแรก สู้พระรามพระลักษมณ์ไม่ได้ ถูกฆ่าตายไป พระยาขรรับบัญชีแค้นมาสางต่อ ทำบัญชีไปได้ไม่กี่หน้าเป็นโรคแพ้ศรตาย พระยาตรีเศียรรับบัญชีมาแล้วปิดไม่ลงตายตามไปอีกราย ทศกัณฐ์เลยรับทำบัญชีต่อพร้อมดอกเบี้ยทบต้นบานสะพรั่ง รบต่อกันอีกเป็นสิบปี ตายจนเกือบหมดวงศ์ลงกา

เหตุชนวนของสงครามอันยืดเยื้อครั้งนี้มักจะโทษกันว่ามาจากผู้หญิงคนเดียว คือนางสีดา ซึ่งผิดจากความเป็นจริงตามท้องเรื่องอย่างสิ้นเชิง ผู้หญิงหนึ่งเดียวคนนั้นที่ถูกคือนางสำมนักขา แต่จะว่าให้ถึงแก่นแล้ว ผู้ที่ทำให้สงครามครั้งนี้เกิดขึ้นน่าจะเป็นพระลักษมณ์ เพราะถ้าเทพไม่โหดผิดมนุษย์ธรรมดา สงครามครั้งนี้ก็คงไม่เกิด

 

เอาพอเป็นน้ำจิ้มพอ คนไม่อ่านแนวนี้เขาจะมึนเอา ๕๕๕~

 

มีเพลงเพราะๆ อีกเพียบเลยล่ะ โหลดมาฟังเองแล้วก็แจกเพื่อนๆ ไว้จะทยอยเอามาโพสเรื่อยๆ นะ..อย่างเช่น ฝัน ฝันหวาน ของผุสชา โทณวณิกงี้ เป็นเพลงสุดรักในอดีตเลยล่ะ..

เอ้า ใครอยากได้...ยกมือขึ้น catt9

 

(>.<)// ยกมือ หนึ่งเสียงคร้า

 

มาติดตามทุกคนจ้า

น้องแก้ว .. หนุกอะ เอาอีกๆ

น้องคว้า .. โอว ไม่รู้มาก่อนเลยนะ

พี่มุ่ง น้องพิษ .. อนุโมทนาบุุญทุกประการจ้ะ

 

ไม่ได้เข้ามาอ่านกระทู้มาตั้งนานเพราะช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลย มาอ่านแล้วก็ยังเป็นงงอย่างยิ่งว่าเกิดอะไรกันขึ้น เพราะตัวผมเอง + กระทู้นี้ ก็ตั้งมาในสมัยรัตนโกสินทร์ เลยไม่รู้ว่าเรื่องตั้งแต่สมัยอยุธยาเป็นกันอย่างไรบ้าง แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะมารู้ว่าพี่พิซซ่าก็ยังอยู่ดีมีสุข ทุกคนก็ยังอยู่ดีมีสุขภาพแข็งแรงดี ผมไม่รู้ว่าเรื่องที่ผ่านมาเป็นยังไง แต่ก็ช่่างมันเถอะครับเพราะเรื่องในอดีตก็ผ่านไปแล้ว แก้ไขอะไรไม่ได้ ตอนนี้เราควรรักกันเอง รักชาติบ้านเมือง แล้วก็ร่วมกันปฏิบัติธรรม ถ้าชาตินี้ยังเข้ากระแสพระนิพพานไม่ได้ ก็ต้องขอพึ่งใบบุญของสมเด็จท่านให้ช่วยพาพวกเราเข้ากระแสพระนิพพานในอนาคต

 

ไม่ได้เข้ามานานแล้ว... คิดถึง

การคุยโทรศัพท์ การโพสต์ข้อความ หรือการนั่งคุยกันให้ความรู้สีกที่ต่างกันเน๊อะ ว่ามั๊ย?
ช่วง 2-3 เดือนมานี้มีเรื่องมากมายให้ปวดหัว ทั้งชีวิตส่วนตัว และส่วนรวม และก็ต้องค่อยๆ งัดแงะไป ตอนนี้รู้แต่ว่าบางสิ่งที่หายไปของตัวเองคือ " เวลา "

เมื่อก่อนจะมีเวลาทบทวนเรื่องราวต่างๆ มากมาย แต่ทุกวันนี้โลกเคลื่อนไหวไปเร็วมาก มากจนหลายครั้งเราทำอะไรโดยอารมณ์ เหนือเหตุผล (อันนี้ของถนัดนักแล 5555)

จากกระทู้พิซซ่า มาจนกระทู้วิสุด ทำให้พี่ไอ้ลู่ได้เห็น และเรียนรู้อะไรหลายๆ อย่าง และที่โชคดีคือ การมีมิตรสหายที่พร้อมจะพยุงเราเวลาหลงทาง หรือล้มลงเสมอ...

ในสมัยอยุธยาที่เราเคยคุยเรื่องสมเด็จฯ ด้วยกันในกระทู้พิซซ่า ในช่วงเวลากรียุค และช่วงการเปลี่ยนแปลงระบบทำงานของตัวเองทำให้รู้สึกอย่างหนึ่งว่า

" สมเด็จฯ ท่านจะทำการใหญ่นั้นคงทำเพียงลำพังไม่ได้ การที่มีพระอนุชาคู่ใจ และสหายคู่คิด ทหารหาญ รวมถึงประชาชนที่ช่วยกันเกื้อกูลให้แผ่นดินยังคงอยู่สืบลูกชั่วหลาน จะหลงลืมใครไปไม่ได้เลยสักคน..."

" ช่วงนี้มีงานที่ได้สัญญาเอาไว้ต้องให้รับผิดชอบ ซึ่งต้องทำให้สำเร็จให้สุดตัว ก็คงผ่านไปไม่ได้ง่ายๆ (ชีวิตไม่เคยได้อะไรมาง่ายๆ อยู่แล้ว.. ) พี่ไอ้ลู่มีเจ้านายใหญ่ท่านหนึ่งที่เป็นคนไทยเราเรียกว่า "เฮีย" เฮียเป็นคนหนึ่งซึ่งเทิดทูนพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวมาก ตอนที่ท่านเป็นตัวแทนฯ ท่านบริจาคเงินให้มูลนิธิชัยพัฒนา เป็น 10 ล้าน ตอนนี้ท่านเป็นผุ้บริหารแล้ว ลงมาขายเองไม่ได้ ท่านพูดเสมอว่า ทุกเดือนเงินเดือนของท่าน 10,000 บาทจะถูกโอนเข้ามูลนิธิอยู่เสมอ....

ทุกครั้งที่มีการประชุมของตัวแทน พี่ไอ้ลู่ต้องคอยจัดงานฟังก์ชั่นต่างๆ สิ่งที่ชอบที่สุดคือตอนก่อนจะเปิดงาน พวกเราได้เปิด MV. King of Kings เพื่อเทิดพระเกียรติในหลวงฯ 2 วันก่อนเพื่งให้ลูกชายแผนก save file มาให้ แต่ว่ามันใหญ่เกินกว่าจะมาโพสต์แบ่งให้ดูกัน

2 วันมานี้ตอนที่รู้สึกเหนื่อย ชอบเปิดดู MV ชุดนี้ แล้วรู้สึกว่า เออเน๊อะ เราเองแค่คิดยังไม่ทันลงมือทำก็เหนื่อยเสียแล้ว พระองค์ท่านทำมาตั้งมากยังไม่บ่นสักคำ...

พรุ่งนี้ตอนเช้าต้องไป set up งาน สำหรับการประชุมตอนบ่าย แล้วก็จะได้ดู MV ชุดนี้กับตัวแทน และทีมงานอีกครั้งหนึ่ง แต่มีอย่างหนึ่งที่เกิดขึ้นเหมือนกันในทุกๆ ครั้ง ท่ามกลางคิวไฟที่ปิด 0% แล้วเปิด MV: King of Kings รู้สึกว่าน้ำตาไหลในความมืดจริงๆ มันเป็นความปิติ และรู้สึกว่าโชคดี..ที่เราได้เกิดมาที่ประเทศไทย!!! "

 

มีดิ..แต่ว่าให้กระทู้ข้ามหน้านี้ไปก่อน แล้วค่อยโพส..วันจันทร์ละกัน