เพราะวิบากกรรมใดกัน ?

กระทู้นี้อาจจะยาวไปสักหน่อยนะคะ .. หลายๆ ท่านคงไม่ว่ากัน ​

หนูเพิ่งได้อ่านบทความดีๆ ในบอร์ดนี้เมื่อบ่ายวันนี้เองค่ะ หลังจากที่รู้สึกว่าชีวิตมันแย่เหลือเกิน .. หนูเป็นลูกคนเดียวของบ้าน ที่ฐานะปานกลาง พอมีพอกิน พ่อกับแม่ทำมาหากินสุจริต ไม่เคยคิดโกงใคร ไม่เคยนินทาว่าร้ายใคร มีแต่จะเอ็นดูคนอื่น จนเอ็นเราแทบจะขาด แต่ก็เหมือนว่าบุญยังจะพอมี ทั้งครอบครัวหนูได้มาอยู่อเมริกาอย่างถูกกฏหมาย เพราะคนๆ นึงซึ่งไม่ใช่ญาติทำเรื่องทำราวให้ แต่การที่ครอบครัวหนูได้มาอยู่ต่างประเทศ ก็ทำให้เราต้องแยกกันอยู่คนล่ะซีกของประเทศ พ่อต้องไปทำงานที่ฝั่ง East Coast ส่วนหนูกับแม่ก็อยู่ West Coast เปรียบซะยิ่งกว่า เชียงใหม่กับสุไหงโกลกอีก แรกๆ เราก็คิดว่าคนๆ นั้นมีน้ำใจ อยากช่วยเหลือครอบครัวเรา แต่สุดท้าย ก็มากดขี่ข่มเหงพ่อสารพัดจะทำได้ ส่วนหนูกับแม่ หลังจากที่พอจะลืมตาอ้าปากได้ เริ่มมีเงินเก็บก้อนเล็กๆ ในธนาคาร ก็โดนเบิกจ่ายจากเช็คของเจ้าของบัญชีคนก่อนจนเกือบหมด ถึงแม้จะเป็นความผิดของธนาคาร แต่ทางธนาคารก็ไม่ได้รับผิดชอบ 100% เต็ม หลังจากนั้นไม่กี่วัน รถคันแรกที่เรา 3 คนเก็บเงินกันซื้อก็โดนงัดเอาพวกถุงลมนิรภัย (ที่อเมริกาแล้ว ได้เงินหลายอยู่) ประกันที่เรามีกัน ก็ไม่ได้คุ้มครองผู้บริโภคอย่างครอบครัวหนูสักเท่าไหร่ ครอบครัวเราจึงต้องจ่ายค่าใช้จ่ายเองเกือบหมด หนูต้อง drop เรียนไปเทอมนึงมาช่วยที่บ้านหาเงิน สุขภาพกายแม่ย่ำแย่ลง สุขภาพจิตพ่อก็แย่พอๆ กับแม่ ส่วนตัวหนูเองไม่ต้องพูดถึงเลย ต้องรับภาระทุกอย่าง เพราะที่นี่ติดต่ออะไรก็ใช้ภาษาปะกิดทั้งนั้น เหมือนกับว่าหนูต้องแบกรับความรับผิดชอบมากกว่าเด็กวัยเดียวกันเสียอีก อ้อ .. เมื่อต้นปีมานี้ หนูก็เพิ่งเกิดอุบัติเหตุด้วย ทั้งๆ ที่หนูเป็นไฟเขียว แต่ทนายฝ่ายตรงข้ามก็ทำให้หนูเป็นฝ่ายผิด ตอนนี้หนูเหนื่อยมากค่ะ สงสารพ่อ สงสารแม่มาก ไม่รู้เมื่อไหร่ครอบครัวเราจะมีความสุขเหมือนบ้านอื่นๆ สักที ทำไมกรรมมันถึงได้มากมายอย่างนี้ แล้วมันเพราะกรรมอะไรนักหนาที่บ้านหนูได้ทำกันไว้หรือไงคะ ชีวิตเราถึงได้เป็นแบบนี้ ?​

ป.ล. ขอบคุณทุกท่านที่อ่านมาจนถึงตรงนี้ ตอนนี้หนูสบายใจขึ้นมากแล้ว เหมือนได้ระบายอะไรเยอะเลยค่ะ ^^​

 

น่าเห็นใจน้องนะครับ.......

เคยอยู่เมกามาก่อน เจอเรื่องคล้ายๆกัน ไม่ทราบว่ากำลังอายุ 25 ด้วยหรือเปล่า เพราะเรื่องนี้เป็นกันเกือบทุกคน ไม่รู้เพราะอะไร

ปัญหาต่างๆที่รุมล้อม ต้องมีสติ ค่อยๆแก้ทีละปัญหาครับ อย่าสับสนและท้อแท้ เพราะนั่นจะทำให้เราแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้สู้เลย

เรื่องภาษาที่นั่นสำคัญมาก ก่อนจะไปคิดตรงนี้ให้ดีเสียก่อน เพราะไม่ง่ายอย่างที่คิด ยิ่งไม่มีคนช่วยแล้วจะลำบาก คนไทยทุกคนที่นั่นหากินกันตัวเป็นเกลียว หัวเป็นน๊อตทั้งนั้น ไม่มีใครพอที่จะดูแลใครได้

แปลกใจทำไม พ่อ- แม่+ลูก ต้องอยู่ห่างกันขนาดนั้น ฝั่งตะวันตกไปตะวันออก ขับรถวันละ 10 ชั่วโมง 3 วัน ยังไปไม่ถึงเลย ควรหาทางมาอยู่ด้วยกัน เพราะมีเหตุผลในเรื่องนี้หลายอย่างครับ

ลองปรึกษาทางสมาคมชาวไทยที่มีอยู่ที่นั่นดูก่อนนะครับ

 

ก็พอจะรับรู้ได้ว่าลำบากมากแค่ไหนน่ะครับ เป็นกำลังใจให้น่ะครับ อย่างไรเสียเรื่องราวทั้งหมด สุดท้ายแล้วเรานี่แหละจะเป็นที่พึ่งของเราได้ หมั่นทำความดี บุญคือความดี อะไรที่เป็นสิ่งดีๆ ก็เรียกว่าบุญ ขอพระท่านสงเคราะห์น่ะครับ สวดมนต์ ทำสมาธิกับตัวเองบ่อยๆ เวลาไหนก็ได้ พยายามมีสติกับตัวเองให้มากขึ้นหน่อยน่ะครับ

ที่พึ่งอันเป็นที่สุดหาประมาณไม่ได้คือ พระพุทธ พระธรรม และพระอริยสงฆ์ครับ (verygood)

 

เมื่อไหร่ที่ชีวิตมีทุกข์ จะทำให้เราแกร่งขึ้นอีก
ลองมองดูท้องฟ้าตอนกำลังมีเมฆฝน มันจะมืดสลัวมัวเหงานะ
แต่รออีกนิดนะ ฟ้าหลังฝน จะสดใส สีสวย แล้วถึงเมื่อนั้น...
อย่าได้หลงระเริงกับสีสวยของฟ้าใส จงเก็บทุกอย่างไว้เป็นบทเรียน
แห่งชีวิต
สู้ต่อไปเถอะ หนูจะแข็งแกร่งขึ้น เมื่อเติบโตเป็นผู้ใหญ่เต็มที่ ปัญหา
เหล่านี้จะกลายเป็นเรื่องเล็กๆ สำหรับคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาแล้ว
ขอให้รู้ไว้ว่า มุมหนึ่งของกรุงเทพฯ ยังมีกำลังใจให้หนูอยู่เสมอ สู้นะ..

 

สู้ๆๆต่อไป ........ครับ

 

สู้ๆครับ บททดสอบอันนี้ จะผ่านไปได้ดี ถ้าเราพึ่งในธรรมะของพระพุทธองค์

เลือกทำในสิ่งที่ดี ที่ถูก แล้วหลังจากนี้ ทุกอย่างจะดีขึ้นแน่ๆเลยครับ

ทำบุญมากๆ อุทิศส่วนกุศล และแผ่เมตตามากๆครับ

 

ผมก็เคยผ่านชีวิตคล้ายๆแบบนี้เหมือนกันนะครับ ผมก็เป็นลูกคนเดียวนะครับ ก็ขวนขวายหาเงิน ที่ไหนมีงานก็ลุยเลย ตอนนั้นยังดีที่ได้ฟังธรรมะ ไม่ไปหลงทาง ประกอบกับเจอเพื่อนดีๆชวนเล่นดนตรี หางานทำ เลยทำให้ไม่คิดมาก

แต่ในขณะนั้น พูดแล้วมันก็ทำให้ปัญหาไม่หายขาดหรอกครับ ปัญหามันก็มีมาให้เราแก้อยู่เรื่อยๆ แต่กำลังใจเราจะมองปัญหานั้นเล็กหรือใหญ่แค่ไหนอ่ะครับ

ถ้าจิตตก โอ้โห !!! มองไปทางไหนก็เหมือนสีดำ มืดมนไปหมด ตอนนั้น เวลาผมจิตตก ผมจะหาหนังสือธรรมะอ่าน แล้วก็เปิดธรรมะฟัง อ่านรู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง แต่รู้สึกว่าเมื่อมีหนังสือธรรมะแล้วอุ่นใจ (ความรู้สึกคล้ายๆกับมีพระห้อยคอแบบนั้นอ่ะครับ) เนื่องจากเป็นลูกคนเดียวก็หลายครั้งต้องอยู่คนเดียว ทำให้ไตร่ตรองข้อธรรมะได้ลึกกว่าอยู่กับเพื่อนๆ ก็มีความรู้สึกว่าแม้เราจะมีหนังสือธรรมะ มันก็เอาติดตัวไปทุกที่ไม่ได้ แล้วอะไรจะเอาติดตัวไปทุกที่ได้ ก็ไปหาหนังสือแนวปฏิบัติมา

ก็รู้เลยว่าการปฏิบัติธรรมนี่แหละจะทำให้เรานำไปได้ทุกที่ ก็เลยลองฝึกดู ลองดูลมหายใจเข้า ออก สนุกดี ไปไหนว่างๆ เมื่อมีสติก็ทำทันที จากที่เคยเหงาๆ ก็เริ่มเฉยๆ จากนั้นก็เริ่มสวดมนต์ สวดจบก็แผ่เมตตา อุทิศส่วนกุศล จากนั้นก็ค่อยๆเริ่มถือศีล ทำบุญ ทำทาน ซึ่งแต่ก่อนทำไปแบบตามเขาไม่ได้มีจิตจะทำจริงๆ ชีวิตก็เริ่มเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นๆ จนถึงตอนนี้ ก็มีปัญหามาประจำและหลายเรื่องหนักกว่าเก่า แต่ผมก็แก้ปัญหาได้โดยไม่หนักใจเหมือนสมัยก่อน ซึ่งแน่นอนเพราะ การทำทาน ศีล ภาวนา ที่เราได้ทำส่งผลกับจิตใจผม

ที่เล่ามาอาจจะไม่ใช่คำตอบนะครับ แต่อยากจะมาแบ่งปันความรู้สึกที่มี ที่เคยเป็นมา แต่อยากบอกกับคุณ bloomingbua* ว่า ลอง สวดมนต์ ถือศีล แรกๆขาดมั่งไม่เป็นไรให้ถือเป็นประจำแล้วเราจะรู้สึกว่า มีบางอย่างคุ้มครองเราอยู่ แล้วเจริญสมาธิดู ง่ายๆก็คือกำหนดลมหายใจดู เข้าพุท ออกโธ มีสติเมื่อไรกำหนด เมื่อนั่น ทีไหนก็ได้ เวลาไหนก็ได้ ให้พุทโธ ติดตัวเราไปทุกที แล้วก็แผ่เมตตาในทุกๆที่ (ที่ผมใช้อยู่คือเวลาหายใจออกก็จะแผ่ให้สรรพชีวิตทั้งหลาย) แล้วคุณจะรู้ว่า ทุกๆที่ๆ คุณไปคุณจะรู้สึกปลอดภัยเหมือนกับมีบางสิ่งคุ้มครองคุณอยู่นั่นเอง แม้ว่าคุณจะไปคนเดียวก็ตาม

และผมขอแนะนำที่พักใจอีกที่เมื่อคุณกำลังใจท้อแท้ หมดหวัง หดหู่ เหงา ซึ่งผมก็ใช้อยู่ คือ ที่นี่ครับ เปิดให้คุณตลอด ๒๔ ชม.ครับ มีปัญหาอะไรบอกกล่าวมาเลยนะครับ เพื่อนธรรมในนี้ยินดีตอบครับ

อนุโมทนาสาธุ _/i\_ ขอให้เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไปครับ

 

สู้ สู้ จ้ า . . . . พวกเราเป็น กำ ลั ง ใ จ ให้

อืมมมม.....
น่าจะลองทำบุญ สวดมนต์ แผ่เมตตา ให้เจ้ากรรมนายเวรมั่งดีมั้ยจ๊ะ

แล้วก้ออย่างที่คุณ "กฤษณะมือถือ" (กฤษณะ 3201) บอก

"ผมขอแนะนำที่พักใจอีกที่
เมื่อคุณกำลังใจท้อแท้ หมดหวัง หดหู่ เหงา
ซึ่งผมก็ใช้อยู่
คือ ที่นี่ครับ
เปิดให้คุณตลอด ๒๔ ชม.ครับ
มีปัญหาอะไรบอกกล่าวมาเลยนะครับ
เพื่อนธรรมในนี้ยินดีตอบครับ"

มีอาไรไม่สบายใจ มีอาไรที่พอช่วยเหลือกันได้
บอกมานะ....มาคุยกัน..........
ได้เรยยยยย....ตลอด ๒๔ ชั่วไมง
(แบบเซเว่นฯ "รับซาลาเปาเพิ่มมั้ยคะ")

สู้สู้นะ.......
"ง้วนดิน" กะเพื่อน ๆ พลังจิตเป็นกำลังใจให้จ้า

(bb-flower(bb-flower(bb-flower

 

..........................มาร่วมแชร์ความทุกข์ด้วยนะหลาน
จะได้รู้ว่าเราไม่ได้ทุกข์อยู่คนเดียว และเราเองก็ไม่ได้ทุกข์ไปกว่าคนอื่นหรอก
คนที่เขาทุกข์กว่าเราก็มีเยอะ และก็ต้องต่อสู้กันต่อไปจนกว่าจะหมดลมหายใจแหละหลายเอ๊ย..............
ผมมาอยู่ออสเตรเลียหลายปีแล้ว มาทีแรกก็ทำท่าว่าจะรุ่ง(รอด) หนีภัยเศรษฐกิจพิษต้มยำกุ้งมา มาลงทุน(กู้เงินญาติพื่น้องมา)ทำงานร้านอาหาร ก็ขายไม่ดีเท่าที่ควร พออยู่ไปวันๆ ครอบครัวยังต้องอยู่ที่เมืองไทย เอามาได้แต่ลูกสาวคนเดียว สองปีแรกไม่ได้เรียนหนังสือเพราะมาอยู่ต่างจังหวัดไม่มีที่เรียนของเด็กต่างชาติ อีกอย่างเงินก็ไม่ค่อยมี และไม่ต้องการให้ลูกนั่งรถไฟเข้าเมืองกว่าสองชั่วโมง
เป็นห่วงมาก เลยไม่ได้เรียน ตึกที่เมืองไทยไม่มีปัญญาผ่อน(ซอยอโศก)ถูกยึด
บ้านจำนองไว้ส่งได้สองปีหมดปัญญา พี่ชายไปไถ่ให้ คอนโดผ่อนไว้โครงการ
เจ๊ง(สูญ) มาเปิดร้านอาหารกับเพื่อนถูกเขาบีบ...บีบ...บีบ แทบกระอัก
โชคดีญาติที่เมืองไทยตกเครื่องบินเสียชีวิต ที่สุราษฏร์ได้ประกันชีวิตมา ยืมเขามาซือห้นที่เหลือ หมดปัญหาบีบคั้น ต่อมาขายร้านย้ายเข้ามาให้ใกล้เมืองหน่อยเพื่อให้ลูกได้เรียนหนังสือ เปิดร้านใหม่(ของเรา แต่เก๊า..เก่าของคนอื่น)
ก็ขายไม่ดีอีก กลุ้มใจมาก หนี้สินเพิ่มพูน แต่ลูกได้เรียนหนังสือ....
กว่าจะได้วีซ่าได้ทำงานถูกต้องเกือบ 6 ปี รอนานมาก.....มาก(เหมือนอย่างที่หนูเขียนมานี่แหละ ลุงเคยถามมานักต่อนีกแล้ว ทั้งท้อใจ ท้อแท้ หดหู่ สิ้นหวังแต่ไม่เคยคิดฆ่าตัวตายนะ) แรกๆใช้เหล้าเป็นเพื่อน ก็หายกลุ้มตอนเมาเท่านั้นแหละพอรุ่งเช้าปัญหาหนักกว่าเดิม แถมปวดหัวอีกต่างหาก

 

หาทางออกโดยการเข้าวัดทำบุญ สงบจิตสงบใจดีกว่า ต้องไปทำงานแล้ว อยาฝังต่อไม๊..... ยังมีอีกเยอะ แล้วจะรู้ว่ากรรมไม่เคยปราณีใคร เมือถึงเวลาส่งผลแล้วคุณนั่นแหละต้องรับ.....เพราะคุณทำมันไว้เอง แต่งมันเป็น...แต่ชาติ...ปางก่อน......กระมัง......ทำได้อย่างเดียวคือ ก้มหน้ารับไป ทำบุญมาก....มาก...มาก...มากที่สุดที่เราคิดว่าจะทำได้ ถ้านั่งสมาธิได้จะเร็วขึ้น
แต่ปํญหาหนักออกปานนั้น นั่งไม่ติดพื้นหรอกเพราะใจมันวุ่น ก็เหลือแต่ว่าวันนี้เราจะทำความดีอะไร......เพื่อพระศาสนา เพื่อผู้อื่น เพื่อครอบครัว(พ่อแม่) และเพื่อตัวเอง......แล้วอะไรๆมันจะค่อยๆดีขึ้นเอง ค่อย..ค่อย..จริงๆนะ (นานมาก....มาก)ไม่เห็นภานในวันสองหวันหรอก ลุงทำมาจะสิบปีแล้ว
เพิ่งรู้สึกว่าจะดี แต่คนอื่นดูให้บอกว่าที่ได้รับมันน้อยไปด้วยซ้ำ ที่จริงไม่น่าจะรอด แต่คงจะเป็นด้วยผลบุญมาช่ายให้หนักเป็นเบา(นี่ขนาดเบาแล้วนะเนี่ย...แทบตาย) แต่ลุงทำบุญมากนะ บ้าบุญก็ว่าได้ ทำไม่หยุด ไม่มีก็เอาแรงทำ

 

ทุกคนต่างประสบทุกข์ด้วยกันทั้งนั้นครับ ไม่เพียงน้องหรอก แต่ทุกคนเลย เพียงแต่ในรูปแบบที่แตกต่างกัน หนทางแก้ไขก็เหมือนกับที่พี่ๆ หลายท่านแนะนำครับ ยึดพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งแล้วจะดีเอง

ตราบใดที่เรายังละกิเลสไม่ได้ เรายังยึดติดกับมัน คิดว่ามันเที่ยง คิดว่ามันต้องเป็นอย่างนั้น ต้องเป็นอย่างนี้ เรายังต้องมีทุกข์อยู่แน่นอนครับ วิธีคิดคือ ให้รู้ตามจริง เราต้องรู้ว่ามันไม่เที่ยง คิดเสียว่ามันไม่เที่ยง เมื่อเรารู้เช่นนี้แล้วเราก็จะไม่ทุกข์กับมันครับ

ขอให้เจริญๆ ครับ ศึกษาพุทธพจน์ให้มากๆ นะครับผม

 

ใครจักทำกรรมใด..ย่อมได้รับผลของกรรมนั้น...ครับ
มีอีกหลายๆ คนที่ได้พบประสบการณ์แบบนี้...
แต่หลายๆ ท่านก็คงไม่ได้มาระบายแบบนี้อีกเหมือนกัน...
ทุกคนมีวิธีหาทางออกที่ไม่เหมือนกัน...แก้ปัญหาไม่เหมือนกัน...
แต่นี่น้องเข้ามาสู่เว็บธรรมะ...มาระบายให้หลายๆ ท่านที่มีธรรมะอยู่ช่วยแก้ไขให้...
น้องมาถูกทางแล้วละครับ...เอาธรรมะเข้าข่มจิตใจ...ลองศึกษาหลักธรรม...
และการทำสมาธิดูอาจจะเข้าใจอะไรๆ ได้บ้างนะครับ...
ขอเป็นกำลังใจให้ครับ...สาธุ...สาธุ...สาธุ

 

ขอเป็นกำลังใจให้น้องด้วยนะคะ

อ่านแล้วเข้าใจเลยว่าน้องรู้สึกอย่างไร ขอให้เข้มแข็งนะคะ ตั้งสติให้ดี ค่อยๆแก้ปัญหาทีละอย่างตามที่มันเกิดขึ้นเดี๋ยวนั้น ไม่ต้องกังวลในสิ่งที่ยังมาไม่ถึง จะทำให้จิตตกเปล่าๆ ทุกอย่างเกิดได้ก็ดับได้ แหละในทุกปัญหาย่อมมีทางออก จะช้าหรือเร็วเท่านั้น ขอเพียงน้องไม่ยอมแพ้หรือถอดใจเสียก่อน อาจเป็นบททดสอบมนุษย์จากเบื้องบนก็ได้ เป็นกำลังใจให้น้องนะคะ

 

ขอบคุณพี่ๆ ทุกคนนะคะ สำหรับข้อความ .. กำลังใจดีๆ รวมทั้งข้อคิดและ
สัจจธรรมต่างๆ ที่ทำให้หนูรู้สึกว่า อย่างน้อยหนูก็ไม่ได้เผชิญหน้ากับปัญหา
เพียงลำพัง อีกอย่างนึงที่สำคัญ .. สักวันปัญหาทั้งหมดนั้นก็คงจะผ่านพ้นไป
ด้วยดี ^.^ /~

 

อย่าท้อนะครับขอกุศลผลบุญใดที่ข้าพเจ้าได้สร้างไว้ขอให้ครอบครัวน้องจงมีความสุขด้วยเทอญ และปราศจากความทุกข์ทั้งปวง หมั่นไหว้พระ ทำบุญนะครับ
ทำอย่างนี้ประจำพี่ถึงได้สบายจนวันนี้ละ

 

สาธุค่ะพี่ .. ^^