ใครไม่เคยขอขมาพ่อแม่ ฟังทางนี้

วันนี้เราซื้อพวงมาลัยจะเอามาขอขมาแม่นะเพราะว่าวันแม่เราจะไม่อยู่ แต่กว่าจะทำได้เนี่ย มันเขินจัง คนเรามักอายที่จะทำความดี แต่เรามีเรื่องจะเล่าให้ฟังนะ

จริง ๆ แล้ว เราเคยขอขมาแม่แล้วครั้งนึงปีที่แล้ว เราขอขมาแม่เพราะว่าตอนไปปฏิบัติธรรมเราออกกรรมที่เคยเถียงแม่ อาจารย์เลยบอกว่าเป็นมหกรรม คนที่ทำไม่ดีกับพ่อแม่ ทำอะไรก็จะติดขัดไม่เจริญ (ผลที่เห็นได้คือคนที่เรารักพูดไม่ดีกับเราเหมือนที่เราเคยพูดไม่ดีกับแม่) อาจารย์เลยบอกว่าให้ไปขอขมาแม่ซะ เราก็กลับไปขอขมาแม่โดยเล่าเรื่องที่ไปปฏิบัติธรรมให้แม่ฟัง

ทีนี้วันนั้นเราซื้อพวงมาลัยไว้แล้ว 2 พวง คือ กะว่าจะให้พ่อด้วย แต่กับพ่อนี่ไม่รู้จะพูดยังงัยเพราะพ่อไม่ค่อยเชื่อเรื่องกรรมและเราก็เขินเกินกว่าที่จะทำเพราะในชีวิตไม่เคยขอขมาพ่อเลย (เชื่อว่าหลายคนในนี้ก็คงเป็นอย่างเรา) ด้วยความอาย เราก็เลยกะว่าให้พ่อเราหลับก่อนแล้วค่อยแอบไปกราบเท้าพ่อตอนนอนดีกว่า สรุปแล้ววันนั้นตอนพ่อเรานอน เราก็ยังไม่ได้ทำอีกเพราะกลัวว่าเดี๋ยวจะอายถ้าพ่อเราตื่นขึ้นมา เราคิดเข้าข้างตัวเองว่า เอาน่า ปีหน้าค่อยทำก็ได้

หลังจากนั้น อีกเดือนนึงพ่อเราก็เสียด้วยโรคหัวใจ เค้าเสียทั้ง ๆ ที่ยังไม่เห็นหน้าเราเลย เค้าพยายามรอเราอยู่ทั้งคืนในห้อง CCU แต่ก็คงทนทรมานไม่ไหว เลยเสียก่อนที่เราจะมาถึงครึ่งชั่วโมง พอเรากลับมาถึง แม่เราบอกลูก ๆ ทุกคนให้ไปขอขมาหน้าศพพ่อ แต่มันจะมีประโยชน์อะไรล่ะในเมื่อพ่อเราเสียไปแล้ว

ทุกวันนี้เราคิดย้อนไป เรายังเสียใจที่คืนนั้นเราไม่กล้าที่จะขอขมาพ่อตอนยังมีชีวิตอยู่ เทวดาเค้าคงให้โอกาสเราเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่จะทำตอนพ่อมีชีวิตอยู่ แต่เราก็ไม่ได้ทำ ตอนนี้เข้าใจเลยที่หลวงพ่อจรัญสอนว่า ใครไม่เคยขอขมาพ่อแม่ ให้รีบทำตอนท่านยังมีชีวิตอยู่ เพราะว่าวันพรุ่งนี้ท่านอาจจะไม่อยู่ให้เราขอขมาท่านอีกแล้วก็ได้

เราพิมพ์ไปร้องไห้ไป หวังว่าเรื่องของเราคงเป็นอุทาหรณ์สอนใจลูก ๆ ทั้งหลายที่ยังไม่เคยขอขมาพ่อแม่ ถ้าวันนี้คุณได้อ่านเรื่องนี้แล้ว ก็จงรีบกลับไปขอขมาพ่อแม่ของคุณซะเถอะ ก่อนที่คุณจะไม่มีโอกาสได้ทำอีกอย่างเราหรือใครอีกหลาย ๆ คนที่ไม่มีพ่อแม่

 

เคยทำเมื่อปีที่แล้วค่ะ แต่ปีนี้ไม่ได้ทำค่ะเพราะว่าไม่ได้กลับไปเยี่ยมบ้าน คิดว่าวันพ่อจะกลับไปทำค่ะ ปีที่แล้วทำวันแม่ เขินเหมือนกันเพราะเป็นครั้งแรกในชีวิต กะว่าจะทำทุกปีค่ะ ถ้ามีโอกาสเพราะเราก้อเถียงพ่อแม่และทำให้ท่านเสียใจ แถมยังนินทาท่านด้วยนะ ทั้งที่บอกตัวเองว่าไม่ดีแล้วนะ เรานี่บาปจัง

 

เราก็ขอขมาแม่แล้ว และแม่ก็อโหสิกรรมให้แล้วด้วย ตอนแรกก็เขินเหมืนกันตั้งใจว่าจะทำทุกๆปีเลย พอเรามีลูกเรารู้เลยว่าแม่เราเหนื่อยขนาดไหน

 

โมทนาบุญที่มีจิตใจเป็นกุศลครับ...เท่านี้คุณพ่อคุณแม่ก็ดีใจจนล้นแล้ว...
สาธุ...สาธุ...สาธุ