เพราะกุศลจากการบวชถวายพระราชินี-แม่ลูกจึงได้พบกันอีกครั้ง

<IFRAME src="http://www.palungjit.org/banners/mother.htm" width="80%" height=790></IFRAME>​

(f) (f) (f) (bb-flower (f) (f) (f)
----------------------------------------------​

<TABLE cellSpacing=5 cellPadding=1 width="20%" align=left border=0><TBODY><TR bgColor=#f8b8cb><TD>
พระอาชัย ธิตสทฺโธ และนางวนิดา ริสเตอร์




</TD></TR></TBODY></TABLE>เรื่องราวของแม่กับลูกไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม อย่างน้อยสายใยของแม่ที่มีต่อลูกก็ไม่มีวันขาดหรือจางหายไป

เฉกเช่นเดียวกับนางวนิดา ริสเตอร์ (เสนาชัย) วัย 70 ปี ที่มาเปิดเผยเรื่องราวของเธอย้อนไปในอดีตกว่า 70 ปีว่า เธอแต่งงานกับสามีที่ยึดอาชีพเป็นพนักงานขับรถโดยสาร และมีโซ่ทองคล้องใจ 6 คน

พอแต่งงานได้ไม่นานสามีก็เริ่มลายออก ไม่กลับบ้านและหายตัวไปในที่สุด และเพื่อให้ชีวิตทั้ง 6 ชีวิตอยู่รอด เธอจำเป็นต้องหางานทำ โดยยึดอาชีพรับจ้างซักผ้าในแคมป์ทหารอเมริกัน บริเวณกองบินที่ 21 จ.อุบลราชธานี นำมาเป็นค่าเช่าบ้านและเลี้ยงลูก ทำได้ไม่นานเธอก็เปลี่ยนมาเป็น "เด็กเสิร์ฟ" ที่ร้านอาหารในแคมป์ทหาร ซึ่งช่วงเวลานี้เองเธอได้พบกับ จอห์น นักบินชาวอเมริกัน สามีคนปัจจุบันของเธอ

"จอห์นสงสารฉัน เขาอยากเห็นฉันมีชีวิตที่ดีเลยขอแต่งงานและพาไปอยู่ที่สหรัฐอเมริกา ช่วงนั้นสามีชาวไทยมาหาจึงขอหย่าทันที แต่สามีคนไทยขอเอาโรเบิร์ตลูกคนสุดท้องซึ่งอายุยังไม่ถึง 1 ปีไปเลี้ยง ฉันไม่ได้ว่าอะไรคิดว่าเขาคงรักลูกจากนั้นฉันก็จดทะเบียนสมรสกับจอห์น และไปอยู่ด้วยกันที่ค่าย เอ็มเจ แอร์พอร์ท รัฐนิวเจอร์ซีย์ สหรัฐ โดยนำลูกไปด้วย 3 คน ส่วนอีก 3 คนอยู่เมืองไทย หลังจากนั้นไม่เคยติดต่อกับลูกๆ ที่เมืองไทยเลย เพราะเข้าใจว่าลูกคงจะอยู่ดีกินดีโดยเฉพาะโรเบิร์ตลูกคนเล็ก ส่วนลูกสาวอีก 2 คนก็อยู่กับป้าแท้ๆ ซึ่งไม่มีลูกจึงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง และไม่ได้ติดต่อกันเลยเป็นระยะเวลาร่วม 40 ปี" <TABLE cellSpacing=5 cellPadding=1 width="20%" align=right border=0><TBODY><TR bgColor=#f8b8cb><TD>
พระภานุ (ซ้าย) พระอาชัย (กลาง) พระอุทิศ (ขวา) นางวนิดา (นั่งคุกเข่า)




</TD></TR></TBODY></TABLE>

เมื่อไปอยู่ที่สหรัฐ วนิดาเปิดขายอาหารภายในค่ายทหารรัฐนิวเจอร์ซีย์ หลังจากที่ใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวได้ 15 ปี สามีได้รับคำสั่งให้ย้ายไปปฏิบัติภารกิจที่อื่นก็ได้ย้ายไปอยู่กันเพียง 2 คน ตอนนั้นลูกทั้ง 3 คนโตและมีงานทำแล้ว จึงขออยู่ที่เดิม ตอนนั้นเป็นการแยกครอบครัวเป็นครั้งแรก แต่วนิดาก็แวะมาหาลูกเป็นประจำ

จนเมื่อเธออายุได้ประมาณ 55 ปี สามีก็เสียชีวิต เธอจึงหยุดทำร้านอาหารและอยู่บ้านเฉยๆ คนเดียว ส่วนลูกก็นานๆ ถึงจะได้เจอกัน เพราะแต่ละคนก็มีครอบครัวกันหมดแล้ว

"สังคมไทยกับสังคมอเมริกันไม่เหมือนกัน ที่โน่นไม่เหมือนบ้านเราที่แม้จะแต่งงานไปแล้วก็ยังอยู่กับพ่อกับแม่ ช่วงหลังฉันก็เริ่มคิดถึงเมืองไทยมากขึ้นเรื่อยๆ อยากกลับมาอยู่เมืองไทยแต่ก็ไม่รู้ว่าจะกลับมาใช้ชีวิตอยู่อย่างไร เพราะจากไปนานหลายสิบปีแล้ว"

และแล้วความฝันที่อยากกลับมายังแผ่นดินเกิดเริ่มเป็นจริง เมื่อพระโรเบิร์ต หรือพระอาชัย ธิตสทฺโธ ลูกชายคนสุดท้อง โทรศัพท์ทางไกลจากประเทศไทยมาหา วนิดาถึงกลับร้องไห้ด้วยความดีใจเป็นที่สุด

"ฉันจำได้แม่น วันที่ 13 พฤศจิกายน พระโรเบิร์ตโทร.มา ตอนแรกฉันก็งงๆ ว่าพระไหน แต่พอรู้ว่าเป็นลูกจริงๆ ก็ร้องไห้เลยเพราะคิดถึงลูกที่เมืองไทยมาก ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบประมาณ 10 นาทีก็ได้รู้ว่าที่พระโรเบิร์ตตัดสินใจบวช เพราะมีการจัดโครงการบวชเทิดพระเกียรติสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ เนื่องในวโรกาสพระราชพิธีมหามงคลเฉลิมพระชนมพรรษา 6 รอบ ถวายเป็นพุทธบูชาพระคุณแม่ เขาเลยบวช"

เป็นเวลา 10 นาทีแห่งความสุขที่สุดในชีวิต

วนิดาเล่าต่อด้วยว่า หลังจากนั้นก็ได้มีการติดต่อกันเรื่อยมา จนวันนั้นเธอถึงได้รับรู้ความจริงว่า ลูกอีก 3 คนที่อยู่ที่เมืองไทยไม่ได้ "สุขสบาย" อย่างที่เธอคิด หลังจากนั้นวนิดาจึงตัดสินใจกลับไทยทันที

เธอมาถึงเมืองไทยเมื่อเดือนมีนาคม 2548

"พอเห็นหน้าลูกก็ร้องไห้คิดถึงจนบอกไม่ถูก ไม่ได้เจอกันนานมากและไม่เคยรู้ว่าลูกอยู่เมืองไทยจะลำบาก จึงตั้งใจไว้ว่าจะทดแทนในส่วนที่ทำให้ลูกขาดหายไปสำหรับชีวิตที่ยังมีลมหายใจอยู่และจะทำทุกอย่างเพื่อชดเชยส่วนที่ลูกไม่เคยได้รับจากแม่ให้มากที่สุด" เธอกล่าวทั้งน้ำตา


ที่มา : มติชน
http://www.matichon.co.th/matichon/matichon_detail.php?s_tag=01lad01110849&day=2006/08/11