คู่แค้นกลับชาติมาเกิด..

ก่อนสิ้นลมหายใจเมื่อชาติที่แล้วคงได้กล่าวคำอาฆาตพยาบาทกันไว้มาชาตินี้ถึงได้มาประหัตประหารกันทั้งๆ ที่คู่ต่างสภาพ ต่างศักดิ์ศรีแต่ต้องมาพบกัยเพราะ..แรงอาฆาต ทั้ง ๆที่แสนเกลียดและสุดเซ็งแต่จำต้องจำยอม เพราะสภาพของลูกศิษย์วัดนั้นต้องทำทุกอย่างที่เป็นภารกิจภายในของหลวงตา ที่ชอบเลี้ยงหมาเลี้ยงแมวรวมกันแล้วไม่ต่ำกว่า ๒๐ กว่าตัวขึ้นไป เปี้ยกหรือเจ้าเปี้ยกที่พ่อแม่เอามาฝากหลวงตาเพราะที่บ้านยากจนและมีลูกหลายคนได้ให้ปรนนิบัติรับใช้ถวายหลวงตา เจ้าเปี้ยกสุดจะอิดหนาระอากับหมาแมวพวกนี้ถ้าหลวงตาอยู่ท่านจะเป็นผู้คลุกข้าวปลาให้แมว และหมาหนังกลับ คือหมาขี้เรื้อน

แต่ถ้าวันไหนหลวงตาไม่อยู่เป็นที่แน่นอนละทั้งหมาทั้งแมวจะต้องอดข้าวกันเป็นแถว เจ้าเปี้ยกยังเป็นเด็กแค่ ๑๑-๑๒ ขวบจะไม่ยอมคลุกข้าวให้ มันคิดว่านี่เป็นการลงโทษที่พวกนี้ทำสกปรกโสโครกทำให้ต้องมีงานเพิ่มมากขึ้นในแต่ละวัน โดยเฉพาะขี้หมานั้นเจ้าเปี้ยกจะต้องล้างที่ชานกุฏิหลวงตาทุกวัน วันไหนโชคไม่ดีก็ต้องซักจีวร สบงด้วยโดยไม่มีสิทธิ์คัดค้าน มันล้างไป ซักไป แล้วด่าไปเพราะกลิ่นนั้นเหม็นชวนเวียนหัวแทบอาเจียน...ทั้งหมาทั้งแมวเหมือนจะรู้ทางจิตได้ดีว่าวันไหนที่หลวงตาไม่อยู่อย่างน้อยก็มื้อหนึ่งละที่ต้องอดเจ้าเปี้ยกลูกศิษย์หลวงตาจะแกล้งได้ไม่บ่อยนักเพราะใจจริงของเจ้าเปี้ยกแล้วมันรักเมตตาสัตว์เหมือนกันบางที่ให้ข้าวหมาแมวก็นึกเสียว่า ถ้าพวกมันหากินเองได้คงไม่มารบกวนขอเขากินอย่างนี้หรอก บางครั้งเจ้าเปี้ยกหายไปวันสองวันยังคิดถึงหมาแมวนี่คือความดีมีจิตใจเมตตาของเจ้าเปี้ยก...ไอ้นิน เป็นหนึ่งในจำนวนหมาที่เจ้าเปี้ยกต้องคอยดูแลและไอ้นินก็เป็นจ่าฝูงของบรรดาหมาวันเจ้าเปี้ยกเห็นมันมาตั่งแต่วันแรกที่หลวงตาอุ้มมันมาจากข้างถนนเพราะท่านกลัวว่าจะถูกรถทับตาย จึงสงเคราะห์มันมาเลี้ยงและชื่อนี้หลวงตาเป็นผู้ตั้งให้ สีของไอ้นินดำสนิท อ้วนน่ารักมากตอนที่มันมายังเป็นลูกมาอยู่เลย อาหารวัดข้าวก้นบาตรมีโปรตีนมากไอ้นินถึงได้โตวันโตคืน มันกินเก่งกินเร็วจนหมาตัวอื่นกินไม่ทันรูปร่างในตอนนี้แข็งแรง สัดส่วนเฉียด ๆ อัลเซเชี่ยน ขนแบนเรียบติดหนังเป็นเงาเขี้ยวขาวยาวแหลมเวลาหมาตัวอื่นกำลังกิน เมื่อไอ้นินปรี่เข้าไป แฮ้เดียวทุกตัวต้องหลบกันห่างจุกตูด หลีกห่างไปไกลเลยที่เดียว...ไอ้นินไม่เคยก้มหัวให้ใคร ไม่ว่าจะเป็นพระหรือเณรจะมีแต่หลวงตากับเจ้าเปี้ยกเท่านั้น มันเป็นกฏของธรรมชาติที่ว่า “ คนรักเท่าผืนหนังคนชังเท่าผืนเสื่อ ” หมาเป็นอริกับไปรษณีย์เหมือนกับหญิงสาวเป็นศัตรูกับสิวที่บนใบหน้า ไอ้นินก็เช่นกันถึงมันจะเป็นหมา แต่ก็เป็นศัตรูคู่อาฆาตกลับเณร ชื่อเณรจิ๋วนั้นเอง...ไอ้นินมันเป็นหัวหน้าหมาบริวารของหลวงตา ถึงมันจะเป็นหมาก็ยังมีคนหมั่นใส้มันนานวันจึงกลายเป็นศัตรูคู่อาฆาตกันกับเณรจิ๋ว ความจริงเณรจิ๋วก็มิใช่เด็กแล้วอายุอานามก็ปาเข้า ๓๐ กว่า ๆ เคยบวชที่วัดนี้มาก่อน แต่เป็นคนที่สังคมไม่ปราถนาชอบเมาแล้วโวยวายด่าหัวหมาด่าแม่เจ๊กจนชาวบ้านระอาบางที่คนเขาหมั่นใส้มากๆเข้าก็ชัดเข้าให้คนละพลักคนปึกจนสปักสปอมก็ไม่เข็ดพอโดนหนักๆเข้าก็มาอาศัยนอนครวญคลางที่ศาลาหน้าวัดท่านเจ้าอาวาสให้นึกสมเพชด้วยเคยเป็นศิษย์เก่าของวัดนี้มาก่อนท่านเลยจับมาบวชเณรเพื่อจะให้เป็นผู้เป็นคนกับเขาบ้างและเพื่อให้มาหลบภัยจากบาทาของชาวบ้าน เพราะถ้าเมาแล้วปากเสียไม่มีใครคาดคิดว่าท่านเจ้าอาวาสตักสินใจผิด หรือถูกกันแน่ที่บวชสิงห์สั่งป่า...เพราะตั้งแต่นั้นมา วัดนี้เลยมีเณรขี้จุ้ย โวยวาย ขี้ประจบสอพลอจนพระหลายองค์บอกว่า เณรจิ๋วได้ปริญญามาจาก ออสเตรเลีย แต่ลับหลังเณรกลับเรียกเณรเลียแถมถูกขนานนามว่า เณรขี้เรื้อนเพราะตามร่างกายเณรจิ๋วเต็มไปด้วยกลากเกลื้อนไม่เฉพาะตามตัวเท่านั้น ในหน้ายังขึ้นกระดำกระด่าง...วันที่จะเกิดเรื่องถึงกับถึงกับต้องตายกันไปนั้นเณรจิ๋วฉันเสร็จก็เอาจีวรพาดไว้กับลูกกรงแล้วเข้าไปนวดเฟ้นให้กับหลวงตาเด็กวัดสองสามคนรวมทั้งเจ้าเปี้ยกก็อยู่ด้วยและกำลังเล่นอยู่กับไอ้นินซึ่งตอนนั้นมันยังเป็นลูกหมาน่ารักซนชอบกัดของเล่นตามประสาลูกหมาวันนี้มีลมแรงได้พัดเอาจีวรของเณรจิ๋วที่พาดไว้ที่ราวได้ตกลงมาที่พื้นไอ้นินมันได้เห็นของเล่นชิ้นใหม่เลยเข้าไปขยำขยี่แถมขี้เยี่ยวรดให้อีกเณรจิ๋วออกมาเห็นเข้าพอดีไอ้นินรู้ว่าภัยจะมาเข้าถึงตัวแล้วด้วยสัญขาตญาณหมาหลบแว่บไปซ้อนตัวอยู่ในกฏของหลวงตาเณรจิ๋วนั้นโกรธจนลมออกหูได้แต่อาฆาตไว้ในใจ...ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาถ้าไอ้นินเผลอเป็นต้องโดนบาทาและไม้ของเณรจิ๋วบอบช้ำไปทั้งตัวบางครั้งก็ถึงกับขาแป๋ขาลากนอนร้องควาญครางไปหลายวัน หมานั้นก็มีหัวใจเกิดจากวิญญาณที่พลาดพลั้ง ทำบุญน้อยหนีกรรมจากอดีตชาติไม่พ้นจึงต้องมารับกรรมเกิดเป็นสนัขเดียรัจฉานเพื่อชดใช้หนี้กรรมเก่าที่ได้ก่อเอาไว้...แต่ก็ยังมาเจอกับ..คู้แค้นเจ้ากรรมนายเวรเก่าก่อนกันมาอีก..ไอ้นินจึงต้องรับบทหนักไปตามระเบียบคู่กรรมของไอ้นินนั้นก็คือเณรจิ๋วนั้นเอง..ที่คอยจ้องหาโอกาสทุบตีให้ต้องบาดเจ็บตัวอยู่บ่อย.ๆ...เณรจิ๋วก็เช่นกัน เผลอเมื่อไหร่เป็นโดนไอ้นินเป็นงับน่องเอา ในตอนแรกกัดต่ำ ๆเพราะตัวมันยังเล็ก ต่อมามันโตและสูงขึ้นเรื่อย ๆจนถึงเอวไอ้นินได้โตเป็นหนุ่มเต็มที่แล้ว เณรจิ๋วก็อันธพาลเราดี ๆนี้เองผ้าเหลืองพระ ผ้าเหลืองเณรไม่ได้ช่วยกล่อมเกลาจิตใจนิสัยคนเราขึ้นมาได้เลยถ้าขาดเมตตาซะอย่าง “ ไม้แก่ยากที่จะดัด ” แกยังคงเมาหัวราน้ำไม่ได้เป็นประสัปรดสาระเลย เกิดมาเหมือนไม่ได้เต็มใจมาเกิด หลวงตาเองมาระยะหลัง ๆเบื่อขี้หน้าเต็มที เพราะเณรจิ๋วนั้นไม่มีความเกรงใจอีกทั้งไม่มีสัมมาคาระวะตามแบบฉบับคนเกเร
ไอ้นินเองก็เบาหยอกเสียเมื่อไหร่ หมาก็หมาเถอะ....หลวงตาบอกว่าคงเป็นคู่กรรมคู่ผูกพยาบาทจองเวรกันมาตั้งแต่อดีตชาติ โทสะ โมหะใครลองได้เป็นสมบัติย่อมไม่ได้ให้ผลดีแน่นอน ในที่สุดตอนเข้าของวันนั้น สุดแค้นสุดพยาบาท ระหว่างคนกับหมาก็กิดขึ้น เลือดของคู่อาฆาตเหม็นคลุ้งชวนคลื่นเหียนคลื่นใส้แยกไม่ออกว่าอันไหนเลือดหมาหรือว่าเลือดคนคู่กัดที่คุกรุ่นเป็นไฟสุมขอนมาตั้งแต่ไอ้นินมันยังตัวกระเปี้ยกจนกระทั้งมันโตพอที่จะกระโจนงับคอหอยของเณรจิ๋วได้แล้ว...(มีต่อ)

 

คู่แค้นกลับชาติมาเกิด(ต่อ)

วันนี้เณรจิ๋วกลับจากบิณฑบาต เดินกลับเข้ามาทางหลังประตูวัดวันนี้ไอ้นินดันไปนอนหลับขวางทางจอมอันธพาลเข้าทำให้เณรจิ๋วอารมณ์เสียทันทีที่เห็นไอ้นินแต่ก็เสียตั้งแต่ก่อนเข้าวัดมาก่อนแล้วเพราะแกเตะอะไรต่อมิอะไรที่ขวางหน้าขวางตามาตลอดทางเมื่อสายตามาพบไอ้นินคู่ปรับเข้าเท่านั้นแทนที่จะด่าตวาดไล่เณรจิ๋วกลับวางบาตรย่องไปหยิบมีดถางหญ้ากุฏหลวงตาต่อหน้าเจ้าเปี้ยกเจ้าอ้ำเจ้าอ้นเด็กวัดที่มองเห็นว่าเณรจิ๋วได้มีดแล้วย่องกริบไปยังคู่อาฆาต ...แล้วอย่างที่ไม่มีใครคาดคิดว่าจะเป็นไปได้ เพราะเณรห่มผ้าเหลือถือศิล ๑๐จะมีจิตใจโหดเหี้ยมฟันหมาขณะที่มันหลับ ทุกคนได้ยินเสียงเณรจิ๋วคำรามว่า
“ ตายเสียเถอะมึง ”
สิ้นเสียงมีดของหลวงพ่อหวดลงหมายลำคอของไอ้นิน ความคมของมีดที่เพิ่งลับมาใหม่ๆ ใกล้ถึง ไอ้นินคงรู้ด้วยสัญชาตญาณมันขยับตัวไปนิดหนึ่งแต่ก็ไม่พ้นคมมัดที่พาดลงบนโคนขา มันร้องเอ๋ง ๆๆลั้นวัด เลือดโทรมทั้งขาหน้าเณรจิ๋วหัวใจเพชฌฆาต ง้างมีดจะฟันซ้ำ ช่วงของความเป็นความตายนั้นไอ้นินสวมวิญญาณนักสู้รวมพลังกระโจนเข้างับลำคอของเณรจิ๋วอย่างรวดเร็วเสียจนดูไม่ทันหลบก็ไม่พ้นเขี้ยวขาวยาวของมันฝังจมมิดหายเข้าไปในลำคอ...เณรจิ๋วตาเหลือกค้างมีเสียงครอก ๆ เลือดจากเส้นเลือดใหญ่ทะลักออกมาราวน้ำพุราดลงมารดผ้าเหลือง หยดลงพื้นนองอย่างน่ากลัวและไม่มีทางว่าเลือดจะหยุดเมื่อไอ้นินยังงับไม่ยอมปล่อย...เจ้าเปี้ยกเจ้าอ้นเจ้าอ้ำสามเด็กวัดตลึงพอได้สติก็ร้องให้คนมาช่วยกันลั่นแต่พระไปบิณฑบาตยังไม่กลับวัด ลำพังเด็กสามคนช่วยอะไรไม่ได้หลวงตาก็ยังไม่กลับเช่นกัน เณรจิ๋วดิ้นเฮือกสุดท้าย ฟันไอ้นินอีกทีแล้วมีดก็หลุดมือแต่หมายังคงงับคอเณรจิ๋วอยู่ ทั้งหมาทั้งคนนอนจมกองเลือด เณรนั้นแน่นิ่งไปหายใจครั้งหนึ่งเลือดก็ทะลักออกมาตรงที่เขี้ยวหมางับอยู่ เป็นฟองฟ่อดพระเริ่มทยอยกลับวัด องค์หนึ่งเปรยขึ้นเบา ๆ ว่า ...“ สิ้นเวรสิ้นกรรมกันที คนกับหมาคู่นี้ จองเวรจองกรรมกันมามากเหลือเกิน ”
ศพของเณรจิ๋วตั้งอยู่บนศาลาส่วนไอ้นินหลวงตาเยียวยาอย่างสุดขีดเจ้าเปี้ยกลูกศิษย์นั่งร้องให้กระซิก ๆ เพราะเวทนามัน ...หลวงตาครับ เณรจิ๋วก็ตายไปแล้ว ไอ้นินก็คงไม่รอดหลวงตาคิดว่าเขาจะเลิกจองเวรจองกรรมกันไหมครับ”
เจ้าเปี้ยกถามไปสอื้นไป หลวงตาตอบพึมพำก่อนจะลุกไปจัดการศพเณรจิ๋วที่ศาลาว่า ...“ เลิกนะเลิกได้ แต่ต้องใช้เวลากันอีกนาน ”
ท่านเอื้อมมือมาลูบแผงคอของไอ้นิน เลือดมันหยุดไหลพร้อม ๆ กับตาที่ลืมโพรงและลมหายใจที่ขาดหายไปด้วย ร่างของไอ้นินจะแตกดับ แต่จิตวิญญาณของมันใครจะรู้ได้ว่า มันรักเจ้าเปี้ยกกับหลวงตาแล้วในชาติหน้าไอ้นินกับเณรจิ๋วจะมาเกิดเป็นอะไรต่อไปเพื่อใช้ชดเวรกรรมที่ยังไม่จบไม่สิ้น ...........
<O</O
http://larnbuddhism.com/godgram/godgram/

 

อนิจจัง อนิจจา อโหสิกรรมให้กันเถิด ถึงเขาไม่อโหสิเเต่เราอโหสิให้

 

อนุโมทนา
อโหสิกรรมกันไม่ได้ ก็ผูกบ่วงไปไม่รู้จักจบสิ้น

 

เห้อ.....
ทุกคนมีกรรมเป็นของตัวเอง

 

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม อโหสิซึ่งกันและกันเถอะนะ

 

คุณแต่งเองหรือเปล่า หรือคุณไปเอามาจากของคนอื่น ถ้าเอามาจากคนอื่นก็ได้โปรดให้ที่มาด้วยนะครับ ถือเป็นการให้เกียรติ

 

OMG. SA TU NA KA

 

อนุโมทนาสาธุอ่านแล้วเห็นกรรมตามสนองเลยครับขอบคุณครับ

 

กฎแห่งกรรมเป็นเรื่องที่น่ากลัว ต้องมีเมตตา อโหสิ และอภัยทาน อยู่เสมอ จึงจะพ้นจากบ่วงกรรมได้