กฎแห่งกรรมในเกมส์คอมพิวเตอร์

เมื่อสองสามอาทิตย์ก่อน เราได้อ่านบทความในวารสารทางการศึกษา ว่าcomputer game เป็นโทษหรือประโยชน์สำหรับเด็กๆกันแน่

บทความเสนอว่า เกมส์ในลักษณะที่เรียกว่า Epistemic game นั้นจริงๆแล้วจะช่วยในเรื่องการเรียนรู้เสมือนจริงและเป็นเกมส์ที่ทำให้ผู้เล่น ต้องสวมบทบาทในหน้าที่และตำแหน่งนั้นๆได้ในสถานการณ์จริงและผู้เล่นจะเรียนรู้ทักษะจ
ากบทบาทนั้นๆในเกมส์ได้จริงๆ

ตัวอย่างเช่น เกมส์ในสนามรบที่จัดทำโดยกองทัพบกของสหรัฐอเมริกา ผู้เล่นจะต้องสวมบทบาทเป็นผู้บัญชาการรบ โดยมีลูกน้องในทีมเป็นเสมือนแขนขา และจะต้องรู้ทุกๆแง่มุมในการรบ เรียกว่าต้องค่อยๆเรียนรู้ๆไปเรื่อยๆ จนได้เรียนรู้ในทุกแง่มุมสำหรับการเป็นทหาร
ซึ่งเกมส์นี้ก็ได้รวบรวมข้อมูลต่างๆมา เพื่อให้เป็นเกมส์ที่เสมือนจริงมากที่สุด

บทความเสนออีกว่า ถ้านำเกมส์เหล่านี้มาใช้ในการสอนเด็กแทนที่จะสอนทหารหรือผู้ใหญ่
เป็นบทบาทต่างๆที่เป็นที่น่าเรียนรู้และยอมรับในสังคม เช่น แพทย์ วิศวกร จะทำให้มีประโยชน์กับเด็กมาก
แต่ไม่มีใครทำเท่าไร เพราะต้องรวบรวมข้อมูลมาก และคงจะต้องใช้จ่ายมาก

ปัจจุบันก็มีเกมส์ในโลกเสมือนจริงขึ้นมามากมาย มีกฏของเกมส์ต่างๆกันออกไป
เราอ่านดูแล้วก็คิดเรื่อยๆเปื่อยๆว่า ถ้าทำเป็นเกมส์ที่มีเนื้อหาทางพุทธศาสนา เป็นการประพฤติตนให้เหมาะสมในฐานะเด็กที่ดีในสังคม หรือชาวพุทธที่ดี จะสามารถทำได้หรือไม่

มาวันนี้เอง ได้อ่านบทความ เรื่อง เวบไซท์ www.whyville.net
ซึ่งเป็นเวบไซท์ที่ทำขึ้นโดยนักเรียนมหาวิทยาลัยMITในปี1999 (ปัจจุบัน ได้ตั้งเป็นบริษัทแล้ว) ซึ่งทำขึ้นเพื่อให้ความรู้ด้านวิทยาศาสตร์ ชีวะ เคมี ฟิสิกส์ แก่เด็กนักเรียนประถมปลายและมัธยมต้น (educational virtual world for children) โดยนักเรียนก็จะสมัครเข้าไปในเมืองแห่งนี้
ตอนนี้มีสมาชิกในชุมชนแห่งนี้ประมาณ1555074ท่าน ส่วนมากเป็นเด็กนักเรียน67%เป็นเด็กนักเรียนหญิง

ที่น่าสนใจคือกฏของโลกwhyville

เริ่มแรกหน้าตาของแต่ละคนจะเป็นหน้าโล้นๆเลี่ยนๆ ไม่มีผม มีแต่ตาจมูกปาก ต่อเมื่อทำงานสักพักจึงจะไปซื้อตาจมูกปากได้ แต่สมาชิกในชุมชนก็สามารถบริจาคอวัยวะ คือบริจาค ตา จมูก ปาก บริจาคเสื้อผ้า บริจาคเครื่องใช้ต่างๆของตน ให้กับผู้ที่มาใหม่ได้ (ผู้มาใหม่จะยากจนสุดๆเพราะไม่มีเงิน ไม่มีหน้าตาสวยงาม ไม่มีอะไรเลย)

ตัวชาวเมืองแต่ละตัวก็สามารถคุยเล่นกันได้ ช่วยเหลือกันได้ มีบางกฏเช่น ถ้าใครพูดโกหก พูดคำหยาบ หลอกเพื่อนๆคนอื่นๆในเมือง ก็จะมีสก้อตเทปปิดปากหน้าการ์ตูนของคนโกหกเอาไว้ เพราะข้อมูลว่า ตัวชาวเมืองแต่ละตัวทำอะไรไว้บ้างก็จะมีเก็บเอาไว้หมด (สำหรับความปลอดภัย เพราะผู้ปกครองและคุณครูสามารถเข้าระบบมาตรวจสอบได้ว่าลูกของตนเล่นอะไรไว้บ้าง)

การทำงาน หาเงิน ก็มีอาชีพต่างๆกัน แต่โอกาสที่จะทำให้ได้โอกาสที่ดีในการทำงาน คือจะต้องร่วมทำสาธารณกุศลด้วยการช่วยเหลือผู้อื่น เช่น ช่วยตอบปัญหาทางวิทยาศาสตร์หรือบทเรียนทางวิทยาศาสตร์ที่เหล่าสมาชิกในwhyville ถาม ถ้าใครช่วยตอบมาก หรือช่วยแสดงความคิดเห็น ก็จะได้รางวัลหรือเงินเพิ่มขึ้นมา ง่ายๆคือทำดีก็ได้ดีเห็นผลทันตา

แต่ที่น่าสนใจคือ ในปี2002 อจ.วิชาวิทยาศาสตร์ท่านหนึ่ง ต้องการให้นักเรียนของเขาที่สมัครอยู่ใน whyville แห่งนี้ ได้เรียนรู้เรื่องโรคระบาด เลยไปขอให้บริษัทนี้ สร้างไวรัสชนิดหนึ่งขึ้นมา เรียกว่า whypox ทำให้ตัวชาวเมืองของนักเรียนหลายๆคน ติดโรคนี้ตามๆกัน (จำนวนหลายๆๆคน) นักเรียนที่ประสบเหตุการณ์เหล่านี้ ได้นำมาคุยกันในโลกหลังหน้าจอคอม และปรึกษากันว่า จะช่วยเพื่อนๆในเมืองที่ติดโรคนี้ได้อย่างไร (เป็นเด็ก เลยคิดว่าอินง่าย) จนกระทั่งมีการร่วมทำโปรเจคระหว่างนักเรียนทั้งหลาย คือทำการศึกษาถึงการแพร่ระบาดของไวรัส และในโลกของเกมส์ก็มีการบริจาคเงินช่วยเหลือเพื่อนๆชาวเมืองที่ติดโรคนี้ มีนักเรียนท่านนึงได้บริจาคเงินของตัวเองเกือบทั้งหมด (เล่นบท philanthropist เลย) เพื่อสร้างศูนย์วิจัยโรคระบาดขึ้นในwhyville ทำให้ชาวเมืองรอดจากโรคระบาดนี้ได้ ซึ่งเด็กที่เล่นเกมส์นี้เป็นแค่เด็กแปดขวบถึงสิบห้าขวบเท่านั้นเอง

บทบาทเหล่านี้จริงๆแล้วก็ไม่ต่างไปจากบทบาทของคนในโลกปัจจุบัน ยิ่งโดยเฉพาะนักเล่นเกมส์ ทั้งหลายเวลาเล่นเกมส์ก็จะอินไปกับเกมส์มากๆ บางทีการฝึกให้ ฝึกช่วย ฝึกสละ ในเกมส์ ขณะนั้นๆ ก็น่าจะเป็นการฝึกจิตใจของผู้เล่นจริงๆได้เหมือนๆกัน และการเรียนรู้จากผู้อื่นในชุมชนสามารถเห็นผลได้เร็ว เพราะเป็นโลกในเกมส์

ถ้าหากมีเกมส์เสมือนจริงแบบพุทธโดยใช้กฏแห่งกรรมแบบง่ายๆร่วมไปกับกฏของเกมส์ คิดว่าน่าจะน่าสนใจสำหรับเด็กรุ่นใหม่ๆนะคะ

 

แล้วจะเล่นไงหว่า

 

ของบ้านเราก็มีนะชุมชนเสมือนจริง ที่บางครั้งกลายเป็นชุมชนจริงที่ช่วยเหลือกันและกัน มีความจริงใจต่อกันมากกว่าชุมชนเสมือนจริงไหน ๆ ก็ชุมชนชาวเว็บพลังจิตไงครับ