ไม่เคยฝึกมโนมยิทธิ แต่สิ่งที่ตัวเองสื่อได้ คล้ายๆจะมาทางด้านนี้

พี่ Me myself คะ

จะอย่างไรซะก็..... ขอให้พี่เมตตาน้องคนนี้บ้างนะคะ

คือ มาถึงจุดนี้ หนูก็จดจำอารมณ์พอได้แล้วหล่ะ
แต่ก็ยังอยากทราบความคิดเห็นของพี่อยู่ดีว่า สิ่งที่หนูเจอในการปฏิบัติเป็นอย่างไร

ถ้าหากพี่จะเมตตา กราบเรียนถามสิ่งศักดิ์สิทธิ์เบื้องบนให้ท่านช่วยชี้แนะได้บ้าง จะเป็นพระคุณอย่างสูงสุดเลยค่ะพี่

ขอบพระคุณนะคะ

 

ชื่อแต่ละชื่อคนแต่งก็เข้าใจตั้งนะคะเนี่ย แต่หนูยังมึนๆตามประสาคนมีความจำน้อยอยู่ค่ะ คล้องจองกันซ้า แหะ แหะ

หนูขอให้คุณ classic songs ได้ สมหวังในสิ่งที่ตัวเองปรารถนานะคะ
ขอความเจริญในธรรมค่ะ และขออนุโมทนาด้วยค่ะ

 

ผมคิดว่า อานาปานุสสติ ก็เป็นวิธีที่ฝึกง่ายดีนะครับพี่ฝน ในความคิดผมเพราะไม่ต้องมีอุปกรณ์ในการฝึกแต่อย่างใด ใช้แค่ลมหายใจ กับคำภาวนาครับ

แต่ผมอยากทราบว่าคำภาวนา ระหว่าง พุทโธ กำหนดที่ปลายจมูก ปล่อยการหายใจไปตามธรรมชาติ กับ หยุบหนอ พองหนอ กำหนดที่ท้อง มีการบังคับการสูดลม แบบไหนจะได้ผลที่ดีกว่ากันครับ


และผมยังฝึกไม่ถึงไหนเลย อาจจะเพราะไม่ค่อยนั่งฝึกทุกวันนะครับ แต่วันนี้ผมลองฝึกแล้วพบว่าช่วงนึงรู้สึกตัวผมหนักมากๆๆๆๆ แต่ไม่อึดอัด ไม่เมื่อ แต่ถ้าเผลอก็รู้สึกนิดๆ อาการแบบนี้ผมไม่แน่ใจว่ามาถูกทางปล่าวครับ ปิติ ก็ไม่มี สุขก็ไม่รู้ T-T ทำสองครั้งก็เป็นเหมือนกันครับ

ขอขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำตอบทุกคำตอบนะครับ

 

ขอเป็นกำลังใจในการปฏิบัติครับคุณclassic songs

ความเพียรเป็นหนึ่งในอิทธิบาท ๔ (วิริยะ) ครับ

ซึ่งหลวงพ่อฤาษีได้เมตตาสั่งสอนไว้ว่าอิทธิบาท ๔ เป็นปัจจัยสำคัญ

ที่ก่อให้เกิดความสำเร็จในการปฏิบัติครับผม

และผมขอเป็นอีกหนึ่งเสียงให้กับคุณclassic songs

ที่ใคร่ขอให้คุณMe, myself ช่วยแนะนำในสิ่งที่ต้องการด้วยคร้าบ

คุณMe, myself จะกรุณาแนะนำเอง หรือจะขอความเมตตาจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์เบื้องบน

ก็แล้วแต่จะกรุณาคร้าบ

 

ความรู้ข้าเจ้าเท่าเม็ดงาแต่ขออนุญาตแลกเปลี่ยนประสบการณ์ในส่วนของข้าเจ้าด้วยคนนะคะ แฮ่ๆ เพราะแต่ละคนฝึกมาไม่เหมือนกันค่ะ คือเลือกให้ถูกกับความถนัดของตัวเองค่ะ ^_^

ข้าเจ้าเองเลือกแบบอานาปานุสสติคือภาวนาพุท-โธ แต่ไม่ได้กำหนดตรงปลายจมูกนะคะ ข้าเจ้าจะกำหนดตรงลมหายใจ พอหายใจเข้าก็ให้รู้ว่าลมหายใจของเราเข้าไปถึงส่วนไหนของร่างกาย ถ้าสั้นก็แถวลำคอ ถ้าลึกก็อาจจะถึงท้อง แต่ให้จับลมหายใจไว้
พอจะหายใจออกก็ให้จับตามลมหายใจออกซึ่งคำว่า โธ ก็จะพ่นอยู่แถวๆปลายจมูก แต่ให้จับลมหายใจไว้ ไม่ได้จับตรงปลายจมูก ลองไล่ตามลมหายใจดูน่ะค่ะ ขอเอาใจช่วยนะคะ ขอให้เจริญในธรรมค่ะ ^_^

 

ขอขอบคุณพี่ เจ๋วะรัฐถะ ครับ ผมก็ชอบพุทโธครับดูสบายๆ ไม่ฝืนดีครับ

 

ดิฉันขอขอบพระคุณทุกท่านจากใจจริงเลยนะคะ ที่ท่านร่วมอนุโมทนา มีมุฑิตาจิตอวยพร
รวมถึงข้อความของท่าน paitoon01 ที่ช่วยสนับสนุน และให้กำลังใจ รู้สึกซาบซึ้งจริงๆค่ะ

ครั้งแรกที่ดิฉันมาโพสต์ถามเรื่องมโนฯในเว็บนี้
ดิฉันเขียนว่าหลังจากบริกรรม นะมะพะธะ เห็นนิมิตบางอย่างแต่ตอนนั้นไม่ยากบอก

แต่ไหนๆตอนนี้เล่าเยอะแล้ว ก็ขอเฉลยถึงตอนนั้นด้วยและกัน
ครั้งแรกที่ลองบริกรรมดู เห็นนิมิตรเป็นองค์ปฐมค่ะ เห็นชฎาของท่าน
องค์ท่านตอนนั้นเป็นแก้ว ฉากหลังเป็นทอง สว่างๆค่ะ

 

ขอเรียนถามครับ

ผมก็นับถือองค์ปฐมมากเช่นกันคร้าบ

ที่เห็นชฎาแสดงว่าองค์ท่านไม่ได้มาในรูป "พระสงฆ์"

แต่มาในรูป "พระวิสุทธิเทพ" ใช่ไม๊ครับ

 

เพิ่งออกจากสมาธิมาค่ะ

ของน้อง classic ท่านว่ามาถูกทางแล้ว เพียงแต่อารมณ์ยังไม่นิ่ง พอเห็นอะไรจิตก็นึกดีใจ นึกสงสัย ทำให้ภาพที่เห็นจะหายได้ ต้องมาตั้งอารมณ์กันใหม่ ท่านว่าเวลาเห็นก็ให้เฉยๆไว้ อารมณ์ต้องนิ่ง เอาจิตตามภาพไปตลอด อยากรู้อะไรก็ให้อธิฐานขอบารมีจากพระพุทธเจ้าให้ช่วยให้ได้เห็น พยายามฝึกต่อไปค่ะ

 

เขียนอีกนะคะคุณclassic songs ประสบการณ์ของแต่ละท่านแต่ละคนจะทำให้คนที่กำลังจะฝึก มีกำลังใจเป็นแรงผลักดันเพื่อให้เค้าก้าวสู่หนทางธรรมค่ะ
ขบวนธรรมยิ่งกำลังกำลังพลมาก ยิ่งสว่างไสว มาช่วยกันนะคะ

อย่าปล่อยให้พี่ me,myself เหนื่อยคนเดียวนะคะ
ช่วยกันๆ และข้าเจ้ามีความเชื่อมั่นว่า พี่me,myself จะสามารถช่วยพวกเราทุกคนได้ ขอแค่พวกเรามีความตั้งใจ และมุ่งมั่นค่ะ พี่me,myself ไม่ทิ้งเราแน่นอนค่ะ(พูดเองเออเองเสร็จ)^^

ขออนุโมทนาค่ะ และขอความเจริญในธรรมมีแด่พี่classic songsและทุกๆคนด้วยนะคะ

 

นั่งสมาธิวันนี้ขึ้นไปเจองานช้างเลยนะเนี่ย ยังทำตัวไม่ถูกเลย กรรมของเวร หรือว่า เวรของกรรมของข้าพเจ้าละเนี่ย

 

ขออนุโมทนาด้วยความยินดียิ่งค่ะ พี่me,myself เมตตาแย๊ว
พี่classic songsคะ สู้เข้าไป อย่าได้ถอยยยยยยยย
พวกเราคอย เอาใจช่วยอยู่
ส่วนหนูคงกลับไปฝึกแบบเดิมน่ะค่ะ
ตัดสินใจแล้ว เพราะเพิ่งตัดสินใจได้ ว่าเราตั้งใจทำอะไร
ไปทำแบบฝึกหัดต่อ ^^

 

แหะ แหะ เค้าเรียกว่าบุญใหญ่ตะหากค่ะ ท่านพี่

 

ค่ะคุณ paitoon ตอนนั้นที่เห็น ชฎาเป็นส่วนแรกเลยที่เห็นก่อนค่ะ
จากนั้นก็เห็นองค์รวมๆแต่ไม่ชัดค่ะ คือ ที่เห็นไม่ใช่รูปของสงฆ์ค่ะ

 

สมใจแล้วนะคุณclassic
อิ อิ ดีใจด้วยละ

 

โห แฟนพันธุ์แท้กำลังอ่านอย่างเหนียวแน่นเลยนะคะเนี่ย สาธุๆๆ

 

ขอบพระคุณพี่เป็นอย่างสูงเลยนะคะ (ไม่ใช่เรื่องของตัวพี่เลยแท้ๆ)
เพราะอย่างนี้ไงคะบารมีของพี่ถึงสูง

ถ้าหากอารมณ์มาถูกทางแล้วหนูก็เบาใจค่ะพี่ ต้องฝึกให้นิ่งยิ่งขึ้น
ความลังเลสงสัย เป็นจริตติดตัวปุถุชนจริงๆ ความเคยชินนี้ล้างยากหน่อย แต่ก็เพียรไปเรื่อยๆค่ะพี่

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 8 คน ( เป็นสมาชิก 6 คน และ บุคคลทั่วไป 2 คน ) </TD><TD class=thead width="14%"><CENTER>[ แนะนำเรื่องเด่น ] </CENTER></TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>paitoon01, เจ๋วะรัฐถะ, classic songs, wara43, Me, myself, naruphos </TD></TR></TBODY></TABLE>

ชักสงกะสัย

มุงดูอะไรกันฮ้า

จาเที่ยงคืนแล้วน้าฮ้า

หรือว่าปฏิบัติกรรมฐานแบบอธิษฐานไม่ยอมนอนกัน

บอกมั่งน้า จาได้ทามม่าง

 

คำอวยพรทั้งหลายทั้งปวงที่ทุกท่านให้มา ดิฉันอนุโมทนาด้วยจิตจริงๆค่ะ

ได้อธิษฐานแล้วว่า จิตเมตตาที่ทุกท่านได้แสดงออกมา
ขอให้บังเกิดปรากฏผลแก่ทุกท่านเป็นร้อยเท่าพันเท่าค่ะ

 

เมื่อคืนขึ้นไปเจอพระอาจารย์ค่ะ สมเด็จท่านดุพระอาจารย์ว่า ดูสิน้องทำหน้าหงอย ดุน้องมันเกินไป

พระอาจารย์: ไม่มีใครว่าอะไร ก็จะได้ใจมีเเต่คนตามใจถึงได้เป็นเเบบนี้ มัวเเต่เล่น พระนิพพานมีเเต่คนที่มีกำลังใจเข้มเท่านั้นถึงจะอยู่ได้

สมเด็จองค์ปฐม: พ่อก็พยายามค่อยๆสอนน้องอยู่

ฝน: การที่จะตัดสินว่าใครจะไปนิพพานได้หรือไม่ได้ มีคณะกรรมการด้วยหรือคะ

สมเด็จองค์ปฐม: ไม่มีหรอกลูก เเต่พระอาจารย์เจ้าเห็นว่า ตอนนี้เจ้าบารมียังไม่พอ เจ้าไม่ได้หนักเเน่นในพระนิพพาน เพราะเจ้าไม่รู้อะไรมากนัก ถ้าปล่อยไว้เเบบนี้ คงไปไม่ถึงไหน

ฝน: ว่าเเต่ว่าพระอาจารย์สอนให้ฝนปฏิบัติอะไร พระอาจารย์ไม่เคยสอนอะไรหนูเลย

สมเด็จองค์ปฐม: ลูกสอนน้องว่าอะไร

พระอาจารย์: (เงียบ)

ฝน: ท่านสอนว่าให้นั่งสมาธิเมื่อจิตนิ่งดีเเล้ว ให้พิจารณาเกี่ยวกับร่างกาย เเต่ว่าฝนฝึกฌาน 4 ได้ไหม

สมเด็จองค์ปฐม: ได้ลูก อะไรก็ได้ที่ไม่เกี่ยวกับอภิญญา

ฝน: เเล้วจะรู้ได้ยังไงว่าจะไปพระนิพพานต้องทำยังไง

สมเด็จองค์ปฐม: จิตใจต้องเเน่วเเน่ต่อพระนิพพาน พิจารณาให้ได้ว่าตั้งเเต่เกิด การมีชีวิตอยู่ การเจ็บ การเเก่ การพลัดพรากนั้นเป็นทุกข์ ให้จิตฝังใจในเรื่องนั้นให้ได้ การที่เจ้ายังมองไม่ค่อยเห็นเรื่องราวเหล่านี้ เพราะเจ้าไม่ค่อยได้เป็นทุกข์เหมือนชาวบ้านเค้า เจ้าเลยหลงกับความสุขจอมปลอมที่โลกมอบให้กับเจ้า จนเจ้าลืมไปว่าเเท้ที่จริงนั้น เจ้าเป็นใครมาจากไหน เเละลงมาเกิดเพื่ออะไร เมื่อวันหนึ่งเจ้ารู้อดีตของเจ้าจริงๆ เเล้วเจ้าจะรู้ว่า ทำไมพ่อกับพี่ถึงตามเจ้ากันขนาดนี้ ตอนนี้รู้ไว้เเค่นี้ก่อน คืนนี้พ่อจะสอนเรื่องทุกข์ให้กับเจ้า

ฝน: เฉพาะเรื่องทุกข์อย่างเดียว ท่านจะสอนนานสองชั่วโมงเหมือนที่ท่านสอนหลวงปู่ฤาษีไหมคะ

สมเด็จองค์ปฐม: ไม่หรอกลูก เจ้าไม่ต้องเอาไปสอนใครต่อ การเกิดนั้นเป็นทุกข์ เพราะนับตั้งเเต่ลืมตาดูโลก สิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในการเกิดคือการต้องชดใช้กรรม กรรมนี้เองที่ทำให้เราเป็นทุกข์ จะอยู่ยังไง จะมีเงินจับจ่ายใช้สอยไหม งานจะมีทำไหม ปัญหาเข้ามาให้เเก้กันไม่จบไม่สิ้น ทั้งหมดนี้เป็นความทุกข์ทั้งนั้น เมื่อเจ็บป่วยก็ทุกข์ทรมานร่างกาย เเก่ก็เป็นทุกข์ไม่สามารถทำอะไรได้เอง ต้องไหว้วานรบกวนลูกหลานทำให้ นั้นก็เป็นทุกข์ พลัดพรากจากของที่เรารัก ไม่ได้อะไรดังใจตามที่คาดหวังนั้นก็เป็นทุกข์ รวมความว่าตั้งเเต่เกิดถึงตายนี้เป็นทุกข์หมด คิดให้ได้อย่างเดียวไม่ได้ ต้องเข้าใจมองทะลุให้เห็นถึงทุกข์ของการเกิดเป็นมนุษย์ด้วย เวลานั่งสมาธิเมื่อถึงอุปจารสมาธิ เอาเรื่องนี้ไปพิจารณาทุกๆวัน เดี๋ยวก็จะได้เอง ไม่ต้องกลัว ยังไงพ่อก็จะให้เจ้าเข้าถึงพระนิพพานให้ได้ พระอาจารย์เองก็เหมือนกัน เพราะหลังจากนี้ศาสนาพุทธจะเสื่อมลงตามกาลเวลา เกิดหลังจากนี้จะมีเเต่เรื่องยุ่งๆ ที่สำคัญไม่มีใครจะลงมาเกิดเป็นเพื่อนเจ้าเเล้ว เเต่ก่อนจะเข้าถึงพระนิพพานเจ้าต้องรู้จักพระนิพพานให้มากกว่านี้ ปฏิบัติไปเรื่อยๆนะลูก มีปัญหาอะไรก็ขึ้นมาถามพ่อ

ป.ล. ที่ว่าทำไมนั่งอานาปานุสสตินั้นยากเพราะว่าไม่ถูกจริตค่ะ พูดกันตามจริงเราไม่ค่อยเคยโดนขัดใจซักเท่าไร มันเลยเป็นนิสัยที่ไม่ดีติดตัวมา ว่าอะไรที่ไม่ชอบก็จะไม่ทำ หาเรื่องจะทำเฉพาะสิ่งที่ตัวเองชอบ เเต่บางครั้งมันก็เกินขอบเขตเหมือนกับเรื่องนี้

สาเหตุที่ว่าทำไมพระอาจารย์ถึงตามเป็นห่วงเรา เหตุผลหนึ่งที่นอกจากท่านเคยเป็นพี่ในอดีตชาติเเล้ว สมเด็จท่านบอกว่าพระอาจารย์เป็นคู่ปรับเราค่ะ ท่านเป็นองค์เดียวที่จะเอาเราอยู่

เรื่องราวของเราอาจจะเเปลกๆซักหน่อย ไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านเค้า เเต่เราว่าเมื่อถึงจุดหนึ่งของการปฏิบัติ ทุกๆคนจะเห็นความเเปลกของตัวเอง นั้นก็คือบุญเก่าที่เราสะสมมาเเสดงออกมาให้เห็น เหมือนกับที่พระอาจารย์ท่านสอนเราว่า "มีอีกหลายเรื่องที่เรายังไม่รู้ จะรู้ได้ด้วยการปฏิบัติ"

เป็นกำลังใจให้ทุกคนในการปฏิบัตินะคะ