ศีล ทาน ภาวนา อย่างไหนมีอนิสงส์มากกว่ากัน

ไม่มี ศีล ก็เหมือน ขึ้น บันได แต่ ไม่มีฐาน นะ
ศีล ไม่ มั่นคง จะปีน ขึ้นไปสูงๆ ก็ตกลง มา อยุ่ดีอ่า ฉนั้น ต้องให้ ฐาน
แน่น ไว้เป็นดีหนา อิอิ

 

อย่ายึดติด

ทำไม? เมื่อถามกันเรื่องทำบุ_ ทำทาน ทุกคนต่างก็หวังกันแต่เพียงว่าทำอะไร? ได้บุ_มากที่สุด น่าจะคิดสักนิดว่าพระพุทธองค์สอนอะไร? สอนสิ่งไหนและเพื่ออะไรมากกว่า ทำบุ_หวังสวรรค์ คงไปได้ยาก

 

ย่อๆเลยละกัน

บุน = ทาน ศีล ภาวนา

มรรคผล นิพพาน = ศีล สมาธิ ปันยา


สังเกตได้ว่า "ศีล" นี่สำคันมาก ขาดไม่ได้

 

ทุกอย่าง รวมตัวที่ ภาวนา

ทานศีล ครบ แล้ว ภาวนาต่อ

ภาวนา สิ เพราะเกิดปันยา เข้าไกล้ นิพพานมากที่สุด ถ้าทำถูกนะ

 

บุญจากการเจริญภาวนาหรือสมาธิมีอานิสงส์สูงสุดครับ
แต่ทาน ศีล ภาวนาสำคัญเท่ากันครับ

 

โมธนาสาธุครับ
ขาดอะไรไม่ได้สักกะอย่างครับ สำคัญทุกอย่าง

 

Palm want to return

 

ทานเป็นสิ่งที่ทำได้งานที่สุดด้วยทรัพย์ที่เราหามาได้ค่ะ
แต่ว่าถ้าเป็นศีล เรากระทำได้ด้วยตัวเราเอง ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบนั่นเอง
ภาวนาก็ต้องกระทำเหมือนกันโดยการนั่งสมาธิด้วยคือการเจริญภาวนา

 

ศีล เป็นเครื่องยึดให้เราทำความดี
ทาน เป็นการชำระเบื้องนอก คือ ให้รู้จักการเสียสละ ประโยชน์ตัวให้แก่ผู้อื่น
ภาวนา คือ การชำระเบื้องใน คือ การชำระจิตใจให้สะอาด ปราศจากมลทิล

ทั้ง 3 เป็นสิางที่ต้องใช้ควบคู่กันจะขาดสิ่งไดไปไม่ได้ เหมือนเวลากินข้าง ต้องมีน้ำ มีกับข้าว มีถ้วย จานช้อนส้อม
เครื่องเคียง แต่จะใช้อะไรมาก อะไรน้อยตามที่พิจรณากันเอง

 

ตามความเห็น เราว่า ทานเป็นปัจจัยเบื้องต้นที่ทำง่ายที่สุด เมื่อเราทำทาน
เท่ากับละความโลภ เป็นการสร้างความเมตตา กรุณาขึ้นในจิตใจ เป็นบันไดขั้นแรก
เมื่อจิตใจได้รับการปูพื้นฐานดีแล้ว เราจะเกิดศรัทธา ในการชำระจิตใจให้สะอาดขึ้นไปอีกขั้น
คือ รักษาศีล เมื่อศีลบริสุทธิ์ บริบูรณ์ จิตใจจะถูกยกระดับขึ้นอีกขั้น เพื่อการภาวนาที่เต็มไปด้วย ความเมตตา กรุณา และดวงจิตบริสุทธิ์ที่เราผ่านการฝึกฝนมาจากเบื้องต้น

หากข้ามขั้น ก็กระทำได้ แต่มักระท่อนกระท่อน เช่น จู่ๆ อยากภาวนาเลย
ก็ทำได้ แต่คงเปรียบไม่ได้กับการกระทำตามขั้นต่างๆ ที่กล่าวมา เพราะเรา
ยังไม่ได้ลดละ กิเลสให้เบาบาง ยังติดยึดกับสภาพอารมณ์อยู่เยอะ จิตมักไม่ค่อยสงบ

หรือ หากไม่เคยทำทาน การรักษาศีล ยิ่งยากเข้าไปใหญ่ เพราะต้องควบคุม
กาย วาจา ใจ หากไม่ตัดความโลภ(อยากมี อยากได้) ด้วยการรู้จักให้ รู้จักแบ่งปัน
ซึ่งต้องอาศัยปัจจัยทางจิตคือ ความเมตตา กรุณา (อยากให้ผู้อื่นเป็นสุข อยากให้ผู้อื่น
พ้นทุกข์) ศีลก็คงกระท่อนกระแท่น ปฏิบัติได้บ้าง ไม่ได้บ้าง บางทีก็ไม่ได้เลย
สาเหตุเพราะตัวจิต ยังไม่อยู่ในสภาวะ และปัจจัยแห่งความพร้อมนั่นเอง

หากแต่น่าจะมีอีกวิธีหนึ่งที่จะช่วยปรับสภาพจิตใจให้พร้อมเร็วขึ้น คือการหัด แผ่เมตตา
เริ่มจากแผ่ให้ตัวเอง บิดามารดาและผู้มีพระคุณ ที่เรารัก นับถือ ต่อๆไป ก็หัดแผ่ให้คนที่เรา
ไม่ชอบ หรือศัตรู หรือใครก็ตามที่เราไม่ถูกชะตา หรือเขาไม่ถูกชะตาเรา ทำไปเรื่อยๆจนสามารถแผ่ให้แบบไม่จำกัด เป็นอัปปมาน ทุกดวงจิต ดวงวิญญาณ จิตของเราจะค่อยๆ
คลายความยึดมั่น ถือมั่นลง

 

ทาน - การให้
ศีล - อยู่ในกรอบแห่งความดี
ภาวนา - ใช้ปัญญาทะลุสิ่งต่างๆ

********* เป็นปัจจัยแต่ละอย่างที่ขาดไม่ได้.... แบบหลวงพ่อว่าดีแล้ว .... เด้ออ

 

ในกระทู้แสดงความคิดเห็นใดๆ
เมื่อมีผู้อัญเชิญคำสอนของพระอริยะหรือพุทธพจน์เข้ามา
เราก็พึงสลายตัวกันเถอะ
ด้วยความหวังดีจริงๆนะเนี่ย