ผู้ล่วงเกิน

"เป็นมนุษย์สุดดีที่ลมปาก จะได้ยากโหยหิวเพราะชิวหา" คำภาษิตนี้บ่งบอกความหมายไว้ชัดเจนแล้วว่า มนุษย์เรานั้นต้องพูดในสิ่งที่มีประโยชน์ เป็นไปด้วยความเจริญฝ่ายเดียว หากพูดเพ้อเจ้อ หรือส่อเสียดแล้ว กรรมที่เห็นทันตาก็คือ ถูกทำร้ายเพราะคนที่เขาถูกด่า ถูกใส่ความ เกิดโทสะ แล้วลงมือลงไม้เอาเข้าให้ หรือไม่ก็ถูกฟ้องร้องฐานหมิ่นประมาท ติดคุกติดตะราง ต้องขอขมาลาโทษทางหน้าหนังสือพิมพ์ได้เห็นได้รู้กันอยู่เป็นประจำ

การว่าร้ายด่าทอสมณะผู้ทรงศีล การจาบจ้วงด้วยวาจา หรือการกระทำด้วยกำลังกายเข้าประทุษร้าย ท่านว่ามีผลทั้งโลกนี้และโลกหน้า ในโลกนี้ก็คือ จะเป็นผู้มีความวิบัติในลาภยศและทรัพย์สมบัติทั้งหลาย มีความพลัดพรากจากของที่รัก และถูกติฉินนินทาจากผู้คนที่มีใจเป็นธรรม ครั้นตายไปแล้วก็ต้องไปเสวยทุกข์ในนรก ให้นายนิรยบาลลากลิ้นออกมาตัด จับแหกปากแล้วเอาเหล็กหลอมละลายเหลว ๆ เทกรอกลงไป เสวยทุกขเวทนาเป็นเวลานานชั่วกัปป์ ชั่วกัลป์

เรื่องจริงของผู้ล่วงเกินนี้เกิดขึ้นที่ แม่กลอง หรือเมืองสมุทรสงคราม อันเป็นเมืองที่หลวงพ่อวัดบ้านแหลมท่านประดิษฐานอยู่นั่นเอง วัดช่องลม ตั้งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำแม่กลอง ต. บ้านปรก อ.เมือง สมุทรสงคราม สมัยเมื่อ หลวงพ่อบ่าย ธรรมโชโต ท่านเป็นเจ้าอาวาสนั้น ท่านได้จัดการปรับปรุง เปลี่ยนแปลงเสนาสนะให้มีความมั่นคงถาวร และเป็นที่เชิดหน้าชูตาของคนท้องถิ่นว่า ไม่อับอายขายหน้าแขกต่างถิ่น ที่มักจะมาเยือนเพื่อนมัสการหลวงพ่อบ่าย ซึ่งเป็นพระเถระที่อาคมกล้าอีกรูปหนึ่งใน จ. สมุทรสงคราม เวลานั้น

ปี พ.ศ. ๒๔๖๙ หลวงพ่อบ่าย ท่านดำรงตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดช่องลม ท่านได้อนุเคราะห์ชาวบ้านให้มีความเจริญผาสุข ด้วยการเผยแพร่พระธรรมคำสอนของพระบรมศาสดา คู่ไปกับการสร้างเครื่องรางของขลังแจกเพื่อให้ไปป้องกันตัว เพราะอาชีพหลักของคนแถบนั้นก็คือ การประมง ต้องเสี่ยงภัยกับฉลามและสัตว์ร้ายอื่น ๆ เล่ากันมาว่า ปีหนึ่ง หลวงพ่อสรงน้ำครั้งหนึ่ง อันถือเป็นประเพณีของท่านว่า ปีหนึ่งท่านจะสรงน้ำเพียงครั้งเดียว และใครที่มาสรงน้ำ ท่านจะแจกสตางค์แดง มีรูตรงกลางให้คนละหนึ่งอัน

สตางค์แดงนั้นแหละเอาไปร้อยเชือกผูกติดเอว ป้องกันอันตราย บางคนบอกว่า ฉลามบุกเข้ามาจะงับ แต่อ้าปากไม่ขึ้น เอาเท้าถีบเล่นได้เลย เพราะมันแพ้ในอำนาจแห่งพระพุทธคุณที่หลวงพ่อบ่าย ท่านปลุกเสกสตางค์แดงเอาไว้

เมตตาธรรมของหลวงพ่อนั้นแผ่กว้างไพศาล ไม่เคยดุด่าว่าใครแรง ๆ เพราะท่านวาจาสิทธิ์นัก ผู้คนที่บากหน้ามาขอความช่วยเหลือจากท่านนั้น ต่างก็ได้รับความเมตตากลับไปทุกราย ท่านสงเคราะห์เท่าที่ท่านจะสงเคราะห์ได้ ไม่รังเกียจเลย จนกระทั่งวันหนึ่ง มีชายจีนแต่งตัวซอมซ่อเข้ามาเดินท่อม ๆ ในวัด ถามหาหลวงพ่อบ่าย ท่านลงไปกวาดลานวัดอยู่พอดีจึงได้แนะนำตัว