เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร

ในสมัยโบราณ มีหนุ่มใหญ่คนหนึ่งเกิดในตระกูลซามูไร
มีนามว่า เซ็นไก เมื่อเขาศึกษาวิชาการและจริยธรรมของซามูไรจบแล้ว
ไปทำงานเป็นเจ้าหน้าที่อารักขาขุนนางผู้หนึ่ง เขาเป็นหนุ่มรูปงาม
จึงเป็นที่ต้องตาต้องใจของภรรยาขุนนาง เธอทอดสะพานให้
จนหนุ่มเซ็นไกลืมตัว ลืมหน้าที่ ลักลอบเป็นชู้กับภรรยาขุนนาง
ต่อมาขุนนางผู้เป็นสามีจับได้ เซ็นไกจึงฆ่าขุนนางผู้นั้นเสีย
แล้วพาภรรยาของเขาหนีไป
เมื่ออยู่ด้วยกัน ความรักเริ่มจืดจาง เป็นเหตุให้แหนงหน่าย และแยกทางกัน
เซ็นไกต้องอยู่อย่างเดียวดาย และเริ่มมองเห็นความผิดของตนเอง สำนึกบาปกรรมของตน
รำพึงว่า ทำอย่างไรหนอจึงจะลบล้างบาปกรรมอันนี้ได้

วันหนึ่งเซ็นไกผ่านมาที่ภูเขาสูงชันลูกหนึ่ง
ประชาชนที่จำเป็นต้องสัญจรผ่านภูเขาลูกนี้
ต้องเสี่ยงอันตรายปีนป่ายข้ามไป
เขาจึงตกลงใจเจาะภูเขาเพื่อเป็นทางสัญจร
เขาทำด้วยความเหนื่อยยาก ทำเพียงลำพัง
แต่จิดใจเต็มไปด้วยความสุข เพราะเขาเห็นว่าสิ่งที่เขาทำแม้ยากลำบาก
แต่ผลที่ได้คือประโยชน์ของคนจำนวนมาก

บุตรของขุนนางที่ถูกฆ่า บัดนี้เป็นหนุ่มใหญ่และเป็นซามูไร
เที่ยวตามหาเซ็นไก เพื่อแก้แค้นแทนบิดา เมื่อมาพบเขาที่นี่
จึงลงมือจะแก้แค้น เซ็นไกขอร้องวิงวอนว่า
อย่าเพิ่งทำลายทางแห่งบุญโดยเอาชีวิตเขาในตอนนี้เลย
ขอเวลาอีก 2 ปี เมื่อเจาะภูเขาเสร็จแล้ว ก็จะขอชดใช้ด้วยชีวิต

ซามูไรหนุ่มเห็นว่า คำขอร้องมีเหตุผล และเห็นว่าเซ็นไกไม่มีทางหนีรอดไปได้
จึงตกลงรอคอย ขณะที่รอก็ดูการทำงานเจาะภูเขาของเซ็นไกจนเกิดความเห็นใจ
และในบางครั้งซามูไรหนุ่มก็ลงมือช่วยงานด้วย เมื่องานเจาะภูเขาลุล่วง
ต่อไปก้เหลือแต่งานแก้แค้น เซ็นไกนั่งขัดสมาธิก้มหน้าก้มคอ
เพื่อให้ซามูไรหนุ่มใช้ดาบฟัน แต่แล้วซามูไรหนุ่มก็กลับเก็บดาบเข้าฝัก
ทรุดตัวลงเบื้องหน้าเซ็นไก กล่าวว่า

 

อนุโมทนา สาธุ