ปริศนา "ตาที่สาม"

แล้วอ่านหรือยังคะ ถ้าน่าสนใจช่วยบอกกล่าวด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ

 

เล่มนี้แหละที่ผมนำมาฝึก ใช้ได้ครับ

เล่มสีแดงครับ ใช่ครับ ฝึกได้เลยเห็นผลแล้วค่อยส่งต่อ ผมลองดูแล้วดีทั้งคำสอน และ แนวทาง
เช่น ท่านบอกว่า แม้เราจะรู้จากจิตว่าตัวตนไม่มี พ่อแม่ ไม่มี ทุกสิ่ง ต่าง ๆ ล้วน ไม่ใช่ตัวตนก็ตาม แต่ จริง ๆ ก็ต้อง ดูแลสังขารพ่อแม่หรือคนอื่น ๆ เหมือนปกติ คือ ไม่มีทางจิต แต่ ไม่ใช่ไม่มีทางสังขาร
ก็เห็นว่าดีใช่ได้ ครับ ลองดู

 

ได้อ่านแล้วครับ..คุณ yaowanit namloug เข้าใจถูกทางแล้วครับ...

การเปิดตาที่สาม ก็คือ การไขกุณแจสู่จิตเดิมแท้ อันเป็นตัวตนที่แท้จริงของเรา สู่ความจริงที่จริงแท้แห่งจิตวิญญาณ และการเข้าถึงสติปัญญาของจิตวิญญาณ เพื่อการรู้แจ้งด้วยตนเองครับ...

โดยอาศัยกลไกสมอง เป็นอุปกรณ์หนึ่งที่จะช่วยยกระดับจิตสำนึก (ตัวรู้สึก นึกคิด) ให้เกิดการพัฒนาจนเทียบเท่าจิตวิญญาณได้

เราเองก็สามารถฝึกฝนการเปิดตาที่สามด้วยตนเองได้ครับ ด้วยกระบวนการคิดที่ไม่เอาแต่ มองหาตัวตน (แบบจิตมนุษย์) เช่น ใครทำ ? คนไหน? ชี่ออะไร? แต่ให้มองหาแต่ คุณสมบัติ (แบบจิตวิญญาณ)ที่เป็นสาระเป็นแก่นแท้ ของเหตูการณ์หรือเรื่องราวนั้นๆ ฝึกให้เคยชินจนสมองฃีกขวาเกิดความชำนาญ จนในที่สุดสะพานเชี่อมต่อของสมองก็จะทำงานเต็มประสิทธิภาพ แล้วความรู้ แห่งจิตญาณที่แท้จริงก็จะปรากฎออกมา เมี่อสมองทั้งสองฃีกทำงานร่วมกันหรือสั่นสะเทีอนร่วมกันจนเป็นหนึ่งเดียวกัน โดยมีฃีกขวานำฃีกฃ้าย (ปกติฃีกฃ้ายจะนำ เพราะต้องพัฒนาจากการเรียนรู้เกี่ยวกับตัวตนเสียก่อน) เหมือนการสลับกระแสไฟฟ้าไปอีกขั้วหนึ่ง ให้ทำงานเต็มประสิทธิภาพครับ..(เป็นผู้ไม่ถามหาตัวตน)

ในการฝึกนี้น เราจะต้องรู้จักควบคุมตนเองให้อยู่เหนืออารมณ์รู้สึกนึกคิด ที่ไม่ถุกต้อง ไม่เหมาะสม ไม่ดีงามของตนได้ และต้องยกระดับกาย จิตใจ และจิตวิญญาณให้เป็นหนึ่งเดียวกันได้เสมอ จึงจะมีพลังอำนาจทางจิตสูง หรือเป็นผู้มี ฌาณ ซึ่งจำเป็นต้องมีคุณสมบัตินี้อยู่ในตัว...(คือต้องเป็นครูให้ตนเองได้)

ประโยชน์ก็มีมากมายมหาศาลครับ...
เพื่อการสอบผ่านบทเรียนโลก บททดสอบในขีวิตประจำวัน ไม่ก่อกรรมใหม่ใดๆ ไม่เกี่ยวกรรมให้เป็นพันธกรรมกับผู้อี่นให้ต้องแก้ไข หรือชดใช้กันข้ามภพข้ามชาติอีกต่อไป เพราะเราจะไม่ใช้กิเลสขับเคลึ่อนพฤติกรรมของตนอีกต่อไป ให้เราเรียนรู้ได้อย่างสง่างาม และผลพลอยได้ด้านอื่นๆ เช่นการสื่อภาษาจิตแบบต่างๆ ฃึ่งเป็นภาษาจักรวาล กับรูปธรรมอื่นๆ ได้อย่างมีประสิทธิภาพ ด้วยพลังจิตที่เป็นสมถะ และอื่นๆอีกมากมายครับ..ทำได้ทุกคนครับถ้าตั้งใจจริง..ผมก็กำลังฝึกฝนอยู่ครับ..

 

ขอบพระคุณมากค่ะคุณ mead
สิ่งที่คุณ กำลังบอกก็คือ การมีคุณธรรม ใช่ไหมคะ ? สิ่งใดที่มากระทบไม่ว่าจะดีหรือไม่ ให้ปล่อยวางไม่เอามาเป็นอารมณ์ ต้องมีความอดทน อดกลั้น ไม่ตอบโต้ แล้วจะกลายเป็นเก็บกดไหมเอ่ย....

 

อีกครั้งนะคะคุณ mead อยากอ่านหนังสือเล่มนั้นจัง! จะหาได้ที่ไหนค่ะ

 

ไม่เป็นไรครับ..ยินดีครับเช่นกันครับ...
เรียนธรรมะต้องเรียนให้สนุกครับ การเอาสิ่งที่เรียนรู้ใหม่มาผสมผสานกับความรู้เดิม เอามาต่อยอดเข้าไป จะเกิดประโยชน์ยิ่งขึ้นครับ...

การที่จะสอบผ่านบททดสอบในชิวิตประจำวันให้ได้ มีวิธีการง่ายๆดังนี้ครับ...
1.อดทน (คือการยินยอม และการควบคุมอารมณ์ตนเอง)
2.อดกลั้น (เปิดโอกาส ให้เขาได้แก้ไขตัวใหม่ได้ทุกเมื่อ)
3.ให้อภัย (มีความรักให้เขาเป็นอาจินต์)

โดยใช้หลักง่ายๆแบบนี้ครับ...(แต่อาจทำยากนะครับ..)
-ไม่ต่อสู้
-ไม่ตอบโต้
-ไม่ต่อต้าน
-และไม่หลีกเลี่ยงด้วยครับ...

ผมว่าทำแบบนี้ไม่น่าจะเก็บกดนะครับ ถ้าหากเรารู้จักฝึก การรับรู้ -ไม่รับเอา เหมือนเราเป็นกระจกเงาครับ หากมีสิ่งใดผ่านเข้ามาก็สะท้อนภาพสิ่งนั้น พอสิ่งนี้นผ่านไป ภาพนั้นก็จะหายไปด้วย คือรับเข้ามา แล้ววางให้เป็น แก้ไขได้ด้วยสติปัญญาที่เหมาะสมกับทุกฝ่าย (คือไม่ใช่ปล่อยวางแบบไม่สนใจ หรือการนิ่งเฉยไม่รับรู้อะไรเลยครับ..)

ผมว่าฝึกในแบบของปุถุชน หรือแบบ"ฆราวาส"ก็มีโอกาสบรรลุธรรมได้ครับ ทั้งผู้หญิง ผู้ชาย หรือทั่วทั้งโลก ถ้าเข้าใจเทตนิคเกี่ยวกับการ modify จิตของตัวเองให้เป็น ให้ถูกทาง เพราะมันเกี่ยวกับการบันทึกรหัสบุพรกรรม ลงไปในจิต เราจะ Fotmat จิตให้บริสุทธ์หรือ ถอดรหัส และสร้างรหัสดีๆได้อย่างไรมากกว่า...

เพราะว่าเราเป็น นักรบแห่งแสงสว่าง.....มีหน้าที่เช่นกันนะครับ
ส่วนนักบวชทั้งหลาย จะเป็นนักสู้เพื่อการรู้แจ้ง....ที่อาษามาค้ำจุนระบบโลกโดยตรงครับ...

ผมได้ความรู้ เกี่ยวกับการ modifyจิต ที่ออกแนวเหตุและผล แบบวิทยาศาสตร์ ที่เข้าใจได้ง่ายขึ้นนี้มาจาก อาจารย์ปริญญา ตันสกุล ครับ..เป็นหนังสือในชุด จิตจักรวาล หาได้ทั่วไปตามศูนย์หนังสือครับ และอาจารย์เองก็มีจัดบรรยายธรรมะเดือนละครั้งโดยไม่มีค่าใช้จ่ายใดๆ และไม่ได้เป็นกระบอกเสียงให้กับศาสนาใดๆมาแอบแฝงเลยครับ ผมเห็นแต่ความตั้งใจจริงอาจารย์ ท่านสอนแต่เรื่องการเข้าถึงพระนิพพาน การมีปณิธานแห่งนิพพาน ตัวอาจารย์เองก็นับถือศาสนาพุทธเช่นกันครับ...
เร็วๆนี้จะมีบรรยาย ที่รร.เยนเฮเมมโมเรี่ยล เยื้องๆหัวลำโพง วันที่ 18 ธ.ค. 48 ตอนบ่ายโมง ถึง หกโมงเย็นครับ ถ้าหากว่างๆก็ไปฟังกันได้ครับ...

 

อยากทราบวิธีการทำสมาธิที่สามารถเปิดตาที่สาม เป็นขั้นตอนการฝึกอ่ะครับ
ผมยังไม่ใช่บัวพ้นน้ำ ก็เลยยังไม่ค่อยเข้าใจครับ ขออนุโมทนาด้วยครับ

 

พอดีผมไปอ่านเจอข้อมูลส่วนหนึ่งในเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในคัมภีร์ "ภัควัตคีตา"ครับ เอามาลองศึกษากันดูครับ...

"วิชากิริยาโยคะ ที่เราจะมอบให้แก่ชาวโลก โดยผ่านตัวเจ้า (ท่านบาบาจิ)ในศตวรรษที่ 19 นี้เป็นวิชาเดียวกับที่ท่านกฤษณะได้ถ่ายทอดไว้ให้แก่อรชุน เมื่อหลายพันปีก่อนและเป็นวิชาเดียวกับที่ ปตัณชลีและพระเยซู รวมถึงเหล่าศิษย์ของพวกเขาได้ฝึกมาด้วย..."
ในคัมภีร์"ภัควัตคีตา" กฤษณะได้กล่าวถึงกิริยาโยคะ เอาไว้ตอนหนึ่ง มีใจความว่า..

"จงทำอารมณ์ให้ตัดขาดจากโลกภายนอก เพ่งจิตรวมจักษุทั้งสองไปที่หว่างคิ้ว(ตาที่สาม) ทำลมหายใจออกและเข้าให้ให้เดินอยู่แต่ภายในช่องจมูกเท่าๆกัน ข่มอินทรีย์ ใจ และความคิด ให้อยู่ในบังคับ แสวงหาความหลุดพ้นปราศจากความอยาก ความกลัว และความโกรธ ผู้ใดฝึกตัวเองจนเป็นเช่นนี้ได้ ผู้นั้นเป็นผู้พ้นแล้วทุกเมื่อ" (บทที่ 5)

นี่เป็นข้อความ เพียงท่อนเดียว ในคัมภีร์ศักดิ์สิทธ์อย่าง "ภัควัตคีตา" ที่กล่าวถึงเทคนิคการฝึกอย่างเป็นรูปธรรม

ความลี้ลับนี้อาจอยู่ที่"การหายใจ" เป็นที่รู้กันว่า พระเจ้าได้สร้างการหายใจขึ้นมาเป็นโซ่อัศจรรย์ที่คล้องร่างกาย กับจิตวิญญาณเข้าด้วยกัน เพราะความลับของการไม่หายใจ คือสุดยอดแห่งความลับของการไม่แก่ตาย (ความอมตะที่แท้จริงของวิญญาณ)
มนุษย์ในขณะที่ยังลืมตาอยู่จะรับรู้ร่างกาย และการหายใจได้ แต่ในขณะที่นอนหลับเป็นช่วงที่จิตสำนึกทำงานเป็นหลักอยู่ ใจของมนุษย์จะละจากร่างกายและการหายใจไปชั่วคราว และหากอยู่ในสภาวะจิตเหนือสำนึก อันเป็นสภาวะสมาธิอันล้ำลึก จิตจะเป็นอิสระจากความงมงายที่ว่าตัวตนของมันขึ้นอยู่กับร่างกายและการหายใจ จิตวิญญาณเมื่ออยู่ในสภาพไร้การหายใจ ของสภาวะจิตเหนือสำนึกแล้ว จะรู้แจ้งถึงตัวตนที่แท้จริงของมันได้...

 

"สำหรับคนธรรมดา ตำแหน่งตาที่สามที่เป็นศูนย์กลางนี้ จะมีลักษณะเป็นหน่ออ่อนๆของดอกไม้ ส่วนคนที่ฝึกจนรุดหน้าในวิชานี้แล้ว จะมีวิวัฒนาการที่สูงขึ้นไปอีกขั้น ตำแหน่งที่เป็นศูนย์กลางนี้ จะบานออกเหมือนดอกไม้แรกแย้ม และทำงานแทนตำแหน่งที่เป็นศูนย์กลางของจิตสำนึกเดิมได้ในที่สุด"

ประสบการณ์ทางจิตของผู้ที่ฝึกฝนจนเปิดตาที่สามได้เอง
โดยการช่วยเหลือจากคุรุ สัตยา ไสบาบา...

"ดร.โกแอล (เกิดปี ค.ศ.1935) ได้บันทึกประสบการณ์ ระหวางวันที่ 14 มีนาคม -10 พฤษภาคม ปีค.ศ.1975 ที่เขาเคยมีประสบการณ์เกี่ยวกับดวงตาที่สามไว้อย่างละเอียดว่า ขณะที่เขานั่งสมาธิอยู่เบี้องหน้า รูปของไสบาบา เขาได้เห็นนิมิต ในขณะที่ตาทั้งสองข้างเขายังปิดว่า...

"มีแถบสีแดงหนาเป็นรูปวงรีตั้งฉากกับพื้นปรากฎขึ้นบริเวณหว่างคิ้วของเขา ปรากฎขึ้นในวันที่ 22 มีนาคม.. ต่อมาในตอนเช้าของวันที่ 24 มีนาคม เขารู้สึกว่ามีแรงดันจากข้างในศรีษะ บริเวณเส้นประสาทในสมอง ขณะที่นั่งสมาธิอยู่ แล้วทันใดนั้นก็มีแสงสว่างปรากฎออกมาจากบริเวณใกล้กลางกระหม่อม พอเขาตั้งจิตภาวนาอฐิษฐานถึงไสบาบา ให้ช่วยตัวเขา โดยเพ่งจิตไปที่หว่างคิ้ว เขาก็ได้เห็นแถบสีแดงในแนวตั้งที่เคยเห็นเมื่อสามวันก่อนปรากฎขึ้นมาอีก แถบสีแดงนี้ค่อยๆขยายกว้าง จนกลายเป็นเหมือน "ดวงตา"อันที่สามนี้ เขามองเห็น สัตยา ไสบาบา ยืนอยู่ตรงกลางใส่ชุดสีส้ม เขาเชื่อทันทีในขณะนั้นว่า คุรุเทพที่เขาบูชา ได้เปิด"ดวงตาที่สาม"หรือ"ศิวะเนตร"ให้เขาแล้ว

ในวันที่ 27 มีนาคม เขาเห็นดวงตาที่สามของเขาเปิดอีก รวมทั้งเห็นตัวเองในวัยเด็กที่ถูกท่านไสบาบา โอบกอดอยู่ และบอกกับเขาว่า ท่านจะปกป้องเขาเอง...หลังจากนั้นเขาเริ่มทำสมาธิอีก คราวนี้แลเห็นสิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเป็นสิ่งที่มีรูปร่างคล้ายงู กำลังเลี้อยขึ้นมาจากก้นกบของเขา ซึ่งเขาก็ตระหนักได้ทันทีว่า สิ่งนั้นคือ "กุณฑาลินี" อย่างแน่นอน....

วันที่ 13 เมษายน ดวงตาที่สามของเขาเปิดอีก คราวนี้แลเห็นพระกฤษณะปรากฎในดวงตาที่สาม กำลังเป่าขลุ่ย อยู่ต่อหน้าศิวะลึงค์ขนาดมหึมาสีดำ และเกิดบทสนทนาทางจิต ระหว่างเขากับไสบาบา บทสนทนาทางจิตนี้เกิดขึ้นระหว่างคุรุเทพผู้นั่งอยู่ตรงตาที่สาม กับตัวเขาซึ่งเป็น "ชีวา" หรือ "ปัจเจกวิญญาณ" ซึ่งยังติดอยู่ในโลกของอัตตาอยู่ ...(มีใจความเกี่ยวกับคำถาม คำตอบ หลายประโยค...เช่นก้าวต่อไปควรจะเป็นอย่างไรต่อไป?....)

ดังนั้นเขาจึงต้องนั่งที่กึ่งกลางระหว่างคิ้วใกล้ชิด กับพระบิดาของเขา เพื่อแสวงหาความสงบ โดยเขาคิดว่าจะไม่มีทางที่ ชีวิตนี้ของเส้นประสาท และใจจะเป็นตัวแทนของตัวเขาได้อีกต่อไปแล้ว และสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดจะค่อยๆ เสื่อมพลังในการผูกมัดตัวเขาทีละน้อยๆ จนกระทั่งไม่มีผลต่อตัวเขาอีกในวันข้างหน้า และเมื่อนั้นแหละที่ตัวเขาจะบรรลุการปลดปล่อยอย่างสิ้นเชิง และสามารถรวมเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับพระผู้เป็นเจ้า ซึ่งเป็นเป้าหมายของเขาได้....

และเขาก็ยังคงนั่งสมาธิเพ่งจิตไปที่หว่างคิ้ว ดวงตาที่สามของเขาก็เปิดขึ้นอีก คราวนี้เห็นนิมิตของพระเยซู ปรากฎอยู่ตรงกึ่งกลางดวงตาที่สาม มีรังสีออร่าสีขาวกระจ่างปรากฎออกมาโดยรอบศรีษะของพระเยซู เขาจึงตระหนักได้ทันทีเลยว่า "ดวงตาที่สาม" เป็นตำแหน่งที่คนเราสามารถเห็นพระเจ้าในรูปทรงต่างๆได้ ถ้าท่านประสงค์จะให้คนๆนั้นแลเห็น..."

อันที่จริงรายละเอียดต่างๆในการที่เราได้แลเห็นนั้น ถ้าหากเรามีคุรุเป็นพระอรหันต์ และพระพุทธเจ้า สิ่งที่เราจะได้เห็นก็คงเป็นสิ่งที่เรานับถือและศรัทธาเช่นกัน จะเห็นว่าประสบการณ์ทางวิญญาณเหล่านี้ ไม่ว่าจะมาจากส่วนใดๆ ของโลกล้วนเป็นเรื่องสากล ที่มนุษย์เราทั้งโลกสามารถเข้าถึงได้ เราจึงไม่มีเหตุผลที่จะไปแบ่งแยกใดๆ เพราะความยึดติดส่วนตัวของเราเท่านั้น...เพราะความเป็นหนึ่งเดียวกันนี่แหละ ที่จะทำให้เรากลับคืนสู่ธรรมชาติที่แท้จริงของเราได้..เหมือนเราเป็นละลอกคลื่นเล็กๆ ที่กำลังจะเข้าไปรวมกับมหาสมุทรขนาดใหญ่นะครับ..

 

ขอบคุณ คุณ mead มากๆ ครับ อ่านแล้วเข้าใจเลยครับ

 

ตาที่สามมีจริง เราใช้วิธีนี้มาตั้งแต่เด็กโดยไมรู้ตัว เรานั่งสมาธิภาวนา ดูลมหายใจเข้า ออกบริเวณจมูกยามเมื่อจิตเศร้าหมอง เหมือนการเติมพลังแก่ตนเอง เมื่อถึงขณะหนึ่ง จะเกิดแสงสว่างจ้าบริเวณระหว่างคิ้ว เราก็ภาวนาดูลมเรื่อยไป จนสว่างจ้ามากขึ้นเรื่อยๆ เกิดปีติสุข สดใส จะรู้ด้วยตัวเองว่า จิตสดชื่นมีพลัง เรานำจิตนั้นมาคิดทบทวนการเรียน จัดลำดับงานที่จะทำในอนาคต และนำมาใช้คิดวิธีรักษาคนไข้ที่มีปัญหา คิดในขณะทำสมาธิ และใช้เพ่งเวลาคนไข้บอกอาการขณะตรวจโรค คนไข้มักจะชอบมาตรวจที่เราและหายอย่างไม่น่าเชื่อ คนไข้บอกเราจัดยารักษาได้ถูกโรค แต่เราก็ไม่หลงคิดว่าเกิดจากวิธีการใช้ตาที่สามร่วมด้วย เรารักษาโรคตามหลักการแพทย์ที่เรียนมาอย่างเที่ยงตรง เพียงแต่ใช้วิธีนี้ร่วมด้วย เราเตือนตนเองว่า จงระวังอย่าหลงระเริงแล้ว ความสามารถการรักษาจะเสื่อมได้ หลงทางได้ ขึ้นชื่อว่าโลกียะ มีได้ทั้งเจริญและเสื่อม รักษาศีลให้ดี แผ่เมตตา ปรารถดีต่อคนไข้ ภาวนาอย่าได้ขาด จะรักษาของดีไว้ได้ นี่คือประสบการณ์ของข้าพเจ้าเกี่ยวกับการใช้ตาที่สามโดยไม่รู้ตัว ยังต้องศึกษาต่อไป

 

ดีจังเลยครับ ดึงเอาพลังของตาที่สามมาใช้ในชีวิตประจำวัน..ช่วยเหลือผู้อื่น
ได้อีกทางหนึ่ง...(เกิดประโยชน์อย่างมากครับ) โมทนาด้วยครับ..

---------------***เพิ่มเติมความรู้กันหน่อยครับ****-----------------

"ตาที่สาม" คือจุดศูนย์กลางของการรับรู้ ถ้าจะเรียกนามของกลไกชิ้นนี้ที่เราทราบอยู่แล้วก็คือ ต่อมไร้ท่อต่อมหนึ่งมีขนาดเล็กเท่าเมล็ดถั่วเขียว ที่เร้นอยู่ภายในกระโหลกศรีษะมนุษย์ มีชื่อเรียกขานว่า "ต่อมไพนีล"

"เมื่อจิตมนุษย์ข้ามพ้นอารมณ์รู้สึกนึกคิดแบบจิตมนุษย์ ที่ว่าด้วย
ชอบไม่ชอบ เอาไม่เอา หรืออยากไม่อยาก ไปได้อย่างสิ้นเชิงเมื่อใด...

ตาที่สาม หรือ ประตูมิติสู่จิตวิญาญาณตนเอง ก็จะเปิดออกในทันที!

ถ้าตาที่สามอันเป็นดวงตาแห่งจิตวิญญาณ ที่มีปัญญาญาณหยั่งรู้ และล่วงรู้อันเป็นคุณสมบัติเฉพาะอันแสนวิเศษของกลไกนี้ สามารถเปิดออกได้ด้วยการ หยุดกิเลสตัณหาของจิตหยาบ ได้เมิ่อใด ผู้นั้นก็จะได้ชื่อว่าเป็นผู้เข้าถึงการเป็น
"คนสองมิติ" ได้ทันที....

"มิติทางกายภาพ" และ "มิติทางพลังงาน"
หรือ "มิติแห่งทางสายกลาง"นั่นเอง

ความรู้จะหลั่งไหลเข้ามาหาในทันที เพราะมันถูกกำหนดให้เป็นของมันเช่นนั้น
แล้วมนุษย์ผู้นั้นก็หยุดซึ่งการถามหาตัวตน และเข้าถึงสติปัญญาของจิตวิญญาณ โดยไม่จำเป็นต้องมองหาความรู้ด้วยตาเนื้ออยู่ร่ำไป...

การฝึกปฎิบัตินอกจากการนั่งสมาธิ (การข่มจิต) พิจารณาแล้วแล้ว..
ก็ยังสามารถฝึกในชีวิตประจำวันได้อย่างเป็นธรรมชาติ
หรือที่เรียกว่า "ธรรมชาติสมาธิ" ได้อีกทางหนึ่ง..

ซึ่งนับเป็นข่าวดีว่าในยุคนี้ พลังสนามแม่เหล็กโลกที่กำลังปรับตัว ยกระดับพลังงานให้มีค่าสูงขึ้นอีกเท่าตัว ทำให้ตาที่สามของแต่ละคนแง้มออกมาแล้ว
รอให้แต่ละคนออกแรงพลักเปิดออกอีกนิด ซึ่งทำได้ง่ายขึ้นกว่าในยุคที่ผ่านมา
(ถ้าใครพร้อมก็ลองพลักดูนะครับ..ยินดีด้วยครับถ้าท่านใดเปิดออกได้แล้ว)

พลังอำนาจของสนามแม่เหล็กโลก มีผลกับสิ่งมีชีวิต หรือเป็นตัวกำหนดค่า
ระดับสติปัญญาและภูมิปัญญาของมนุษย์ในแต่ละดวงดาว...
(เรียกว่าที่ใดมีสนามแม่เหล็กห่อหุ้มอยู่ ที่นั่นย่อมมีโอกาสที่จะมีสิ่งมีชีวิต
อาศัยอยู่แน่นอนครับ..)

มนุษย์หรือนักบวชในที่ผ่านมาในอดีต ย่อมต้องใช้ความอุตสาหะในการฝ่าฟัน
อย่างหนักหน่วงเพื่อเข้าถึงปัญญาญาณ ซึ่งเราอาจโชดดีกว่าก็เป็นได้..
เพียงแต่เราอาจไม่ลงมือทำกันเท่านั้น..

ท่ามกลางสังคมโลกที่มีปัญหา สิ่งยั่วยุทั้งหลาย กลายเป็นสิ่งที่ยากแก่
การปฎิบัติ บำเพ็ญไปเสียแล้ว..เราไม่อาจหลีกเลี่ยงเดินทางเข้าป่า..
หลบไปบำเพ็ญเพียรได้ และยังต้องดูแลผู้มีพระคุณ ซึ่งไม่อาจละทิ้งได้..
ดังนั้น การลืมตาปฏิบัติก็เป็นเรื่องที่จำเป็นมากขึ้น เพราะเราต้องพบเจอกับ
เรื่องราวสารพัดที่เป็นที่มาของกิเลส นับวันก็พอกพูนเพิ่มขึ้นๆ ใชไหมครับ
เราต้องหยุดให้ได้ ด้วนการลืมตาสู้ ๆ ๆ รับรู้ แต่ไม่รับเอา ให้ได้...
ยากแต่ก็ต้องฝึกฝนเอาไว้นะครับ...(ขอบคุณที่อ่านจบนะครับ..)


(bb-flower

เป็นกำลังใจให้นะครับ...​

 

ขอบคุณสำหรับความรู้ดีๆ

 

แหม หายไปนานเลยนะคะ กลับมาแล้วนำสิ่งดีๆ มาให้รับรู้กันโดยทั่ว ขอบคุณค่ะ

 

เท่าที่อ่านมาทั้งหมดดูจะเหมือนๆการ สะกดจิต ให้กับตัวเองเลย

ทั้งสภาวะทางกายและทางจิต
ต่างกันแค่วิธีที่จะเข้าถึงจุดตรงนั้นเอง

จริงเท็จขนาดไหนหรือผมเข้าใจผิดก็ไม่รู้นะครับ

 

ตาที่สาม...สภาวะอาตมัน
ในทัศนะที่ เป็น อยู่
.....

 

<CENTER>สภาวะอาตมัน</CENTER>
การทำสมาธิฌานจิตเป็นมรดกตกทอดของเหล่าอารยชนชนโบราณ ซึ่งมีมานานหลายหมื่นพันปีก่อนที่พระพุทธองค์ตรัสรู้สัมมาสัมโพธิญาณ ยังมีอีกสภาวะหนึ่งที่มนุษย์ทุกเพศ ทุกศาสนา ทุกชาติ ทุกภาษา ทุกชนชั้น สามารถเข้าถึงได้และประจักษ์ถึงความจริงในระดับคลื่นความถี่ที่สั่นสะเทือน(vibration)ระดับที่ละเอียดที่สุดในเอกภพ คือระดับอณุปรมาณู ซึ่งเป็นการเข้าไปล่วงรู้ความจริงของธรรมชาติ เนื่องด้วยธรรมชาติจิตและกายสัมพันธ์กัน จิตละเอียด-กายละเอียด, จิตหยาบ-กายหยาบ.........

 

การเจริญทำฌานจิตคือการเข้าสู่ความละเอียดของกายและจิต ยิ่งจิตและเอียดเท่าใดก็ยิ่งเข้าสู่การแยกย่อยธาตุภายในซึ่งมีธาตุรู้(วิญญาณธาตุ)ที่แทรกซึมอยู่ทุกอณู ความจริงหนึ่งที่พระพุทธเจ้าประสบเมื่อเฝ้าสังเกตดูความจริงภายในโครงสร้างร่างกายของตน ด้วยใจที่เป็นกลาง (อุเบกขา) กล่าวคือ ไม่ให้เกิดความรู้สึกทุกข์หรือสุขกับสิ่งที่เกิดขึ้นพระพุทธเจ้าทรงพบความจริงโดยเริ่มต้นจากความจริงชนิดหยาบ ๆ เป็นกลุ่มก้อนรุนแรง จากนั้นก็จะค่อย ๆ พบความจริงที่ละเอียดขึ้น ละเอียดขึ้น จนถึงขั้นหนึ่งจะพบว่าร่างกายทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นกระดูก เนื้อหนัง ผม หรืออะไรก็ตาม จะประกอบขึ้นด้วยอนุภาพเล็ก ๆ ที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า แต่จะสามารถรู้สึกได้เท่านั้น อนุภาคเล็ก ๆ นี้มีขนาดเล็กกว่าอณู (ปรมาณู) จึงอาจเรียกว่าอณุปรมาณู และพระพุทธเจ้าได้ทรงบัญญัติศัพท์ขึ้นมาคำหนึ่งเพื่อใช้เรียกอณุปรมาณูซึ่งสิ่งนี้เป็นสัจธรรมอันสูงสุดของรูปขันธ์ พระพุทธองค์ทรงบัญญัติชื่อว่า “อัฎฐกลาปะ” คำว่า กลาปะ แปลว่า หน่วย และ อัฏฐะ แปลว่า แปด แปดสิ่งมารวมกันเป็นหน่วยที่เล็กที่สุดจนไม่สามารถที่จะแยกออกไปได้อีกแล้ว
...............

 

และแปดสิ่งนี้ก็คือเส้นทางแปดเส้นทางอันเป็นพื้นฐานของคุณสมบัติของธาตุทั้งสี่ธาตุ คือ ดิน น้ำ ลม ไฟ นอกจากนี้ พระพุทธเจ้ายังค้นพบอีกว่า ทุกอณุปรมาณู ซึ่งเป็นหน่วยย่อยที่สุดของสสารในจักรวาล ไม่ใช่ของแข็ง ไม่มีลักษณะของความเป็นก้อนแข็งอยู่เลย อณุปรมาณูเหล่านี้ เป็นเพียงความสั่นสะเทือนเท่านั้น โลกทั้งโลกคือ ความสั่นสะเทือน จักรวาลทั้งหมดมีแต่การเผาไหม้ มีแต่การเผาไหม้และความสั่นสะเทือน มีอยู่เท่านั้น ไม่มีตัวตน รูปทั้งหมด นามทั้งหมด ตลอดจนส่วนผสมของรูปและนามล้วนเป็นความสั่นสะเทือน

 

จิตวิญญาณที่เข้าถึงสภาพอาตมันที่ดำรงอยู่ระดับอณุปรมาณูวิญญาณธาตุ คลื่นสั่นสะเทือนที่ละเอียดมีความถี่ระดับสากลจักรวาล คือการเข้าไปประสบการณ์หนึ่งด้วยสภาวะจิต ณ จุด ที่ลมหายใจดับสนิท ดับสนิทในที่นี้หมายความว่าลมหายใจมีอยู่และละเอียดแผ่วเบายิ่งนัก ทว่าลำดับสภาพจิตที่ละเอียดเป็นที่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับจุดสัมผัสตกกระทบ ไม่มีลมหายใจผ่านเข้าออก เพราะความละเอียดที่กลมกลืน นามคือเวทนาเจตสิกที่ดับไปคือปีติ สุข ดำรงอยู่ด้วยสติที่บริสุทธิ์ จิตเสวยอุเบกขาเวทนา ฌาน๔ จุดเอกัคตาจิตลำดับนี้ปกติจักอยู่ในจุดเหนือกระหม่อม หรือจุดสหัสราล(จักระที่๗) ในสหจะโยคะ เต๋ากล่าวไว้เช่นกันคือการธรรมชาติการโคจรของจิตไปยังจุดเอกกัคคตาจากขั้วลบ(จุดกุณฑาลิณี-สหจโยคะ)ที่ปลายไขกระดูกสันหลัง ไปยังขั้วบวกคือจุดสหัสสราล เมื่อนั้นความหยั่งรู้ในปรจิตวิทยา อตีตังสังคญาณ อนาคาตังคญาณ ปรากฏแก่โยคีเป็นจุดสูงสุด หากแต่ยังกล่าวไม่ได้ว่าคือการเข้าสู่สภาพอาตมันหากแต่ลำดับแรกโดยลำดับวิถีแห่งจิตในการโคจรนี้นั้นเมื่อลมหายใจดับสนิทดังกล่าวด้วยอานาปานสติสมาธิ โยคีดำรงจิตโดย*น้อมความรู้สึกที่ต่อเนื่องนั้นไว้ไปยัง ณ จุดระหว่างคิ้ว(จักระที่๖) หรือ จุดอาชญา(ตาที่สาม) มีโศลกโบราณเจ็ดพันกว่าปีซึ่งกล่าวไว้ ณ จุดนี้ว่า ดำรงจิตอยู่จุดระหว่างคิ้ว ให้ดวงจิตอยู่ก่อนความคิด ช่องว่างแห่งดวงตาย่อมครอบคลุมทุกสรรพสิ่ง