เมื่อข้าพเจ้าไปขออโหสิกรรมกับ ''พระนางเรือล่ม''

***17 สิงหาคม ครบรอบมรณะภาพ 24 ปี หลวงปู่ครูบาเจ้าพรหมา พรหมจักโก***
<HR style="COLOR: #ffffff; BACKGROUND-COLOR: #ffffff" SIZE=1><!-- / icon and title --><!-- message -->***17 สิงหาคม ครบรอบมรณะภาพ 24 ปี หลวงปู่ครูบาเจ้าพรหมา พรหมจักโก***


ประวัติครูบาเจ้าพรมหมา พฺรหฺมจกฺโก
นามเดิม : - พรหมา พิมสาร
กำเนิด : - วันอังคารที่ ๓๐ สิงหาคม พ.ศ. ๒๔๔๑ ขึ้น ๑๔ ค่ำ เดือน ๑๐ (เดือน ๑๒ เหนือ ปีจอ พ.ศ. ๒๔๔๑) ณ บ้านป่าแพ่ง อ.ป่าซาง จ.ลำพูน (ป่าซางปัจจุบัน)
บิดา - มารดา : - พ่อเป็ง พิมสาร และแม่บัวถา พิมสาร มีพี่น้องร่วมกัน ๑๓ คน ท่านเป็นคนที่ ๗ คือ
๑. พ่อน้อยเมือง พิมสาร
๒. เป็นเด็กหญิง
๓. แม่อุ้ย หล้าดวงดี
๔. พ่อหนานนวล พิมสาร
๕. พ่อหนานบุญ พิมสาร
๖. พระสุธรรมยานเถร (ครูบาอินทรจักรรักษา)
๗. พระสุพรหมยานเถร(ครูบาพรหมมา)
๘. พระครูสุนทรคัมภีรญาณ (ครูบาคัมภีระ วัดดอยน้อย)
๙. พ่อหนานแสง พิมสาร
๑๐. แม่ธิดา สุทธิพงศ์
๑๑. แม่นางหลวง ณ ลำพูน
๑๒. เด็กหญิงตุมมา พิมสาร (ถึงแก่กรรมตั้งแต่เด็ก)
๑๓. นางแสนหล้า สุภายอง
บิดามารดาเป็นผู้มีฐานะพอมีอันจะกิน มีอาชีพทำนา ทำสวน ประกอบสัมมาอาชีวะ ไม่มีการยิงนกตกปลา ไม่เลี้ยงเป็ดเลี้ยงไก่ และไม่มีการเลี้ยงหมูขาย มีความขยันถี่ถ้วนในการงาน ปกครองลูกหลานโดยยุติธรรม ไม่มีอคติ หนักแน่นในการกุศล ไปนอนวัดรักษาศีลอุโบสถเป็นประจำทุกวันพระ
บิดาท่านได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุ ได้ถึงแก่กรรมในสมณเพศเมื่อปี พ.ศ. ๒๔๘๔ อายุ ๙๐ ส่วนมารดาของท่านได้นุ่งขาวรักษาอุโบสถศีลทุกวันพระตลอดอายุได้ถึงแก่กรรมเมื่อปี พ.ศ. ๒๔๗๗ อายุ ๗๐
เมื่อเด็กชายพรหมาวัยพอสมควรได้ช่วยพ่อแม่ทำงาน ทำนา ทำสวน เลี้ยงวัว เลี้ยงควายงานประจำคือตักน้ำ ตำข้าว ปัดกวาดทำความสะอาดบ้านเรือนเป็นการตอบแทนบุญคุณของบิดามารดาเท่าที่พอจะทำได้ตามวิสัยของเด็ก

การศึกษา : - ท่านครูบาพรหมมาได้เรียนหนังสืออักษรลานนาและไทยกลางที่บ้านจากพี่ชายที่ได้บวชเรียนแล้วได้สึกออกไป เพราะสมัยนั้นตามชนบทยังไม่มีโรงเรียนสอนกันอย่างปัจจุบันแม้แต่กระดาษจะเขียนก็หายาก ผู้สอนคือพี่ชายก็มีงานมาก ไม่ค่อยได้อยู่สอนเป็นประจำ จึงเป็นการยากแก่การเล่าเรียน อาศัยความตั้งใจและความอดทนเป็นกำลังจึงพออ่านออกเขียนได้

เหตุบรรพชา : - อาศัยที่ได้ติดตามบิดามารดาไปวัดบ่อยๆ ได้เห็นพระภิกษุสามเณรอยู่ดีกินดี มีกิริยาเรียบร้อยก็เกิดความเลื่อมใส ยิ่งได้เห็นพระพี่ชายที่บวชอยู่หลายรูปพากันมาฉันข้าวที่บ้านยิ่งเพิ่มความเลื่อมใสยิ่งขึ้น ต่อมาท่านก็จำได้ว่าปีนั้นเป็นปีชวด ปี พ.ศ. ๒๔๕๕ เป็นปีที่สงครามโลกครั้งที่ ๑ กำลังจะเกิด ปีนั้นดินฟ้าอากาศก็วิปริตผิดปกติ บ้านเรือนแห้งแล้ง ข้าวยากหมากแพง ผู้คนต่างถูกทุพภิกขภัยเบียดเบียนระส่ำระส่าย ทั้งทางราชการก็เร่งรัดเกณฑ์ผู้คนไปเป็นทหารกันวุ่นวาย ท่านได้เห็นเหตุการณ์ดังนั้นก็รู้สึกไม่สบายใจ จึงน้อมใจไปในการบวชมากขึ้น ประกอบกับได้เห็นพวกเพื่อน ๆ ที่อยู่บ้านใกล้เรือนเคียงหนีไปบวชกันแทบทุกวัน จะเป็นการบวชหนีทหารหรือบวชผลาญข้าวสุก หรือบวชเพื่อความพ้นทุกข์อย่างไรไม่ทราบ

บรรพชา : - เมื่อวันจันทร์ที่ ๒๔ เมษายน พ.ศ. ๒๔๕๕ เวลา ๑๕.๐๐ น. อายุ ๑๕ ปี ท่านถือผ้าจีวรกับดอกไม้ธูปเทียนลงจากเรือนไปด้วยความอาลัยบิดามารดาเป็นที่สุด ขณะนั้นมีพี่ชายติดตามไปด้วย ครั้นไปถึงวัดป่าเหียง ตำบลแม่แรง อำเภอปากบ่วง (ป่าซางในปัจจุบัน) พระพี่ชายก็จัดการโกนหัวโกนคิ้วให้แล้วบิดานำเด็กชายพรหมากราบขอบรรพชา ณ.วัดป่าเหียง ต.แม่แรง อ.ป่าซาง มีเจ้าอธิการแก้ว ขัตติโย เป็นพระอุปัชฌาย์ ครั้นพระอุปัชฌาย์มอบผ้ากาสาวพัสตร์ให้แล้วก็มีพระพี่ชายกับใครอีกท่านหนึ่งได้มาช่วยกันนุ่งห่มให้ ในขณะนั้นได้ก้มมองดูผ้ากาสาวพัสตร์อันเหลืองอร่ามอันเป็นธงชัยของพระอรหันต์ก็เกิดความรู้สึกซาบซึ้งนึกว่าเป็นบุญลาภ อันประเสริฐที่ได้เกิดเป็นมนุษย์พบพระพุทธศาสนา จะขอบวชอุทิศตนต่อพระพุทธศาสนาจนกว่าชีวิตจะหาไม่ เมื่อบวชแล้วพระอุปัชฌาย์ผู้เคร่งครัดในวินัยได้เมตตา แนะนำสั่งสอนศีลาจารวัตร พร้อมทั้งการปฏิบัติธรรม เมื่อเป็นสามเณรต้องท่องจำสวดมนต์ ๑๕ วาร ตั้งแต่เยสันตาจนถึงมาติกามหาสมัย โดยเขียนใส่กระดานชนวนกว้าง ๑ คืบ ยาว ๑ ศอก กำหนดต้องท่องจำวันละ ๑ แป้น ท่านว่าชั้นแรกรู้สึกหนักใจ เห็นตัวหนังสือเล็กขนาดอ่านจนไม่ถนัด นึกว่าเราจะจำได้หรือไม่หนอ แต่เมื่อตั้งใจท่องอย่างจริงจัง ก็ได้วันละ ๑ แป้นจริง ๆ แป้นนั้นท่านยังเก็บไว้เป็นอนุสรณ์ ขณะที่กำลังเรียนอยู่ได้พยายามหลีกเร้นหลบหนีหน้าคนอื่นเสมอ แม้เดินทางไปฉันข้าวยังบ้าน ก็พยายามไปคนเดียว เพื่อฉวยโอกาสสวดมนต์ไปตามทาง นอกจากนั้นสามเณรพรหมาได้เข้าโรงเรียนประชาบาล จนจบประถมศึกษาปีที่ ๓ ซึ่งเทียบกับประถมปีที่ ๔ สมัยนี้ เพราะเวลานั้นประถม ๔ ยังไม่มีสอนกัน เมื่ออายุย่างเข้า ๑๗-๑๘ ก็ได้ศึกษานักธรรมตรีตามลำพังเพราะเวลานั้นยังไม่มีโรงเรียนและครูสอน หนังสือเรียนก็หายาก มีเพียงนวโกวาทกับธรรมนิเทศและวินัยวินิจฉัย ๒-๓ เล่มเท่านั้น ครั้นรอบปีมาทางจังหวัดก็จัดให้มีการสอบครั้งหนึ่งเป็นการสอบเฉพาะจังหวัด เพราะทางคณะสงฆ์ยังไม่ได้เปิดสนามสอบอย่างสมัยนี้ ใครสอบได้ก็ออกประกาศนียบัตรรับรองให้ ทำกันอย่างนี้เป็นเวลา ๒ ปี ต่อมาประมาณปี พ.ศ. ๒๔๕๙ จึงมีสำนักเรียนและครูสอนเป็นหลักแหล่ง โดนคณะสงฆ์ได้จัดตั้งสำนักเรียนที่วัดฉางข้าวน้อยเหนือซึ่งเป็นวัดเจ้าคณะอำเภอสมัยนั้น ท่านกับสามเณรมอน อินกองงาม ได้พากันเดินไปศึกษาตลอดพรรษาซึ่งมีระยะทางไกลประมาณ ๓ กิโลเมตร ต้องเดินผ่านทุ่งนาการไปมาลำบากมาก ครั้นออกพรรษาแล้วก็ได้ย้ายไปอยู่วัดฉางข้าวน้อย เพื่อการศึกษาทั้งนักธรรมและวิชาสามัญ

อุปสมบท : - อุปสมบทเมื่ออายุได้ ๒๐ ปี ณ พัทธสีมาวัดป่าเหียง อ.ป่าซาง จ.ลำพูน เมื่อวันที่ ๑๖ ม.ค. ๒๔๖๑ เจ้าอธิการแก้ว ขัตติโย (ครูบาขัตติยะ) เป็นพระอุปัชฌาย์ พระอาจารย์ฮอน โพธิโก เป็นพระกรรมวาจาจารย์ พระอาจารย์สม สุวินโท เป็นพระอนุสาวนาจารย์ได้รับฉายาว่า"พรหมจักโก" เมื่อเป็นพระภิกษุท่านได้หมั่นเล่าเรียนศึกษาปฏิบัติ จนปี พ.ศ.๒๔๖๒ ทางการคณะสงฆ์ได้ทำการเปิดสอบนักธรรมสนามหลวงขึ้น ท่านก็ได้เข้าสอบนักธรรมสนามหลวง มีนักเรียนใน ๗ จังหวัดภาคพายัพ จำนวน ๑๐๐ รูป ได้มาสอบรวมแห่งเดียว จังหวัดลำพูนมีเข้าสอบ ๑๑ รูป ทำการสอบ ณ วัดเชตุพน จ.เชียงใหม่ พระมหานายกเป็นผู้นำข้อสอบมาเปิดสนามสอบ ในสมัยนั้นข้อสอบวิชาละ ๒๑ ข้อ ผลการสอบออกมามีผู้สอบได้ ๒ รูป คือครูบาพรหมา พรหมจักโก และพระทองคำ วัดเชตุพน นอกนั้นไม่ผ่าน สอบตกหมด นับว่าเป็นพระรูปแรกของจังหวัดลำพูนที่สอบได้ ท่านพระมหานายก (พระมหานายกคือ พระปลัดขวาของสมเด็จพระมหาสมณเจ้ากรมพระยาวชิรญาณวโรรส) พร้อมคณะผู้นำข้อสอบมีความสนใจ ได้ติดตามมาถึงวัดป่าเหียงซึ่งเป็นวัดเดิมของท่านพระภิกษุพรหมา ท่านพระมหานายกได้มาขอต่อพระอุปัชฌาย์และพ่อแม่พี่น้องเพื่อจะรับไปศึกษาต่อที่กรุงเทพฯ แต่พระอุปัชฌาย์และพ่อแม่พี่น้องต่างก็เป็นห่วงเป็นใยไม่อนุมัติให้ไป โดยอ้างเหตุผลไปต่างๆ นาๆ มีตอนหนึ่งพระอุปัชฌาย์ได้หันมากล่าวแก่ท่านครูบาพรหมาว่า "ถ้ารักตัวก็จงตั้งใจปฏิบัติธรรม" ท่านครูบาระลึกถึงคำพระอุปัชฌาย์ เรื่องก็ยุติลงไป แต่ท่านก็รู้สึกเห็นใจและขอบพระคุณพระมหานายกเป็นอย่างยิ่ง ที่ได้กรุณามาขอถึงที่อยู่ด้วยความหวังดี แต่ท่านก็รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจในตนเองที่มีบุญไม่ถึง จึงมีอุปสรรคทำให้ไม่ได้ไปศึกษาต่อให้มีความรู้ทางธรรมเท่าที่ควร ต่อนั้นมาท่านก็ได้ระลึกถึงคำพูดของพระอุปัชฌาย์ที่ว่า "ถ้ารักตัวก็จงตั้งใจปฏิบัติธรรม" นั้นยังก้องอยู่ในหู ท่านจึงได้พยายามศึกษาหาความรู้ทางด้านการปฏิบัติธรรม จากครูบาต่างๆ หลายๆองค์ อาทิ ท่านพระครูพิทักษ์พลธรรม (ครูบาหวัน มหาวโน) และพระครูภาวนาภิรัต (ครูบาอินทจักโก) ซึ่งเป็นพระพี่ชายที่อยู่สำนักเดียวกัน ยิ่งกว่านั้นยังได้เดินทางไปศึกษาหาความรู้ ในข้อวัตรปฏิบัติธรรมจากครูบาอาจารย์อีกหลายท่านคือ ท่านครูบาแสน ญาณวุฑฒิ วัดหนองเงือก ท่านครูบาบุญมา ปารมี วัดกอม่วง และท่านครูบาอนุ ธัมมวุฑฒิ วัดพานิช เป็นต้น เพื่อนำมาประกอบการพิจารณาหาทางปฏิบัติที่ถูกต้องพร้อมกับเวลานั้นก็รู้สึกสังเวชในชีวิตของตน เนื่องด้วยชีวิตเป็นของไม่แน่นอนความตายเป็นของแน่นอน ก่อนที่ยังไม่ถึงแก่ความตายนี้ ขอให้ได้บำเพ็ญสมณธรรมไว้ให้เต็มความสามารถ จะเป็นที่อุ่นใจและพอใจในชีวิต จึงได้น้อมจิตไปในทางปฏิบัติธรรม
ออกอยู่ป่าถือธุดงค์ :-

อาศัยความตั้งใจ และความนึกคิดเป็นแรมปี ลุถึงอายุ ๒๔ พรรษาที่ ๔ วันอังคารที่ ๒๙ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๔๖๔ เดือนเพ็ญ ๘ (เดือน ๑๐ทางหนือ) ซึ่งเป็นวันเข้าพรรษา ครูบาพรหมาได้ตัดสนใจกราบลาพระอุปัชฌาย์ โยมพ่อ โยมแม่ พร้อมทั้งญาติพี่น้องเพื่อออกไปอยู่ป่าบำเพ็ญสมณธรรม เมื่อเดินทางออกจากวัด ท่านได้มุ่งตรงสู่ดอยน้อย ซึ่งตั้งอยู่ฝากแม่น้ำปิง เขต อ.จอมทอง จ.เชียงใหม่ ระยะทางประมาณ ๑๒ กิโลเมตร มีสามเณรอุ่นเรือน (ต่อมาเป็นพระอธิการอุ่นเรือน โพธิโก วัดบ้านหวาย) ติดตามไปด้วย วันต่อมาก็มีท่านพระครูพิทักษ์พลธรรม (ครูบาหวัน วัดป่าเหียง) ได้กรุณาติดตามไปอีกท่าหนึ่ง โดยได้พักจำพรรษาอยู่ในศาลาเก่าคนละหลัง บำเพ็ญสมณธรรมได้รับความอุปถัมภ์จากญาติโยมที่อยู่แถวนั้นเป็นอย่างดี พอออกพรรษาท่านครูบาพร้อมคณะที่ติดตามได้พากันเดินทางกลับมาคาราวะพระอุปัชฌาย์ พักอยู่ ๓ คืนก็ได้กราบลาท่านพระอุปัชฌาย์เพื่อเดินทางสู่ป่า พอได้เวลาประมาณตี ๓ ก็ถือเอาบาตร จีวรกับหนังสือ ๒-๓ เล่ม พร้อมทั้งกาน้ำและผ้ากรองน้ำและออกเดินทางเข้าสู่ป่า เพื่อแสวงหา ความสงบ บำเพ็ญสมณธรรมให้เต็มความสามารถน้อมจิตไปในทางปฏิบัติ

ภัยธรรมชาติ :-
การอยู่ป่าปีแรกรู้สึกว่าลำบากมาก เนื่องจากเวลานั้นในจังหวัดภาคเหนือ ยังไม่ปรากฏว่าจะมีพระรูปไหนออกอยู่ป่ามาก่อน จึงทำให้ประชาชนเกิดความสนใจแล้วพากันมาดูถามนั่นถามนี่ บางพวกก็พากันมานั่งจ้องมองดูเป็นเวลานานตั้งครึ่งวัน ทำให้เกิดความรำคาญไม่สงบ จึงต้องมีการโยกย้ายมาเพื่อหลีกเร้นหลบหน้าผู้คนอยู่เสมอ บางครั้งก็มีเพื่อนสหธรรมิกได้ติดตามไปหลายรูป ในตอนแรกก็มีพระน้องชายกับโยมบิดาซึ่งได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุแล้วได้ติดตามไปด้วย ในตอนหลังบางครั้งก็มีครูบาอาจารย์หลายๆ ท่าน อาทิ ท่านครูบาคำ คันธิโย วัดดงหลวงสิบลี้ เป็นต้น ได้กรุณาให้ความอบอุ่นไปอยู่ด้วย บางครั้งก็ได้ติดตามท่านครูบาภาวนาภิรัต (พี่ชาย) วัดวนารามน้ำบ่อหลวงไปเป็นครั้งเป็นคราว ตอนกลางคืนจะได้ยินเสียงร้องของสัตว์ เช่น เสือ นกปู่ต๊ก (นกถืดทือ) เป็นต้น พอถึงฤดูใบไม้ร่วงก็ร้อนจนเกือบจะไม่มีที่จะกำบัง มีครั้งหนึ่งฝนตกพื้นดินชื้นแฉะนอนไม่ได้ ก็ขึ้นไปนอนตามขอนไม้แต่แล้วพอตื่นขึ้นก็ปรากฏว่าลงไปนอนอยู่ตามพื้นดินกันหมด บางครั้งต้องนอนในน้ำเหมือนควายนอนปลัก มีครั้งหนึ่งท่านครูบาพรหมาพร้อมด้วยคณะได้ไปอาศัยอยู่ป่าไกลจากหมู่บ้านห้วยปันจ้อย อำเภอป่าซาง จังหวัดลำพูน ประมาณ ๒ กิโลเมตร ก็เกิดมีฝนห่าใหญ่หลั่งไหลตกลงมา พระทุกรูปไม่มีกลดไม่มีร่ม ต่างก็พากันลุกขึ้นไหว้พระเอาผ้าคลุมศีรษะนั่งภาวนาอยู่ ในที่สุดก็นอนลง ทันใดนั้นก็มีน้ำป่าไหลหลากลงมา ทั้งฝนก็กระหน่ำตกไม่ขาดสาย พวกท่านก็ปล่อยเลยตามเลย นอนกันอยู่อย่างงั้นก็เพราะต่างก็ง่วงเต็มแก่ พอตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาสว่าง ท่านครูบาพรหมาได้เหลือบตามองดูจีวรที่ห่มอันเปียกชุ่มว่ามันเป็นอย่างไร ปรากฏว่าเป็นดินทรายไปหมด ยกเกือบไม่ขึ้น น่าสังเวชใจในชีวิตของตนเป็นกำลัง นึกปลอบในตนเองว่าช่างมันเถอะ อะไรๆ ล้วนแต่อนิจจัง ทุกขัง อนัตตาทั้งนั้น พอถึงเวลาภิกขาจารก็มีพวกศรัทธาชาวบ้านมากันมากหลายเพื่อตักบาตร พวกท่านก็เอาจีวรที่เปียกแฉะเป็นดินเป็นทรายนั่นแหละห่มคลุมไปบิณฑบาต ขณะนั้นมีคนแก่คนหนึ่งชื่อ พ่อพญาอักขระราชสาราจารย์ พอแกมองเห็นสภาพของพระธุดงค์เปียกม่อลอกเช่นนั้น แกก็ร้องไห้โฮออกมาด้วยความสงสารสภาพของพระธุดงค์พลอยทำให้คนอื่นพลอยหลั่งน้ำตาลงด้วยเป็นแถว ครูบาท่านออกธุดงค์ ไปตามป่าเขาเกือบทุกจังหวัดในภาคเหนือ เดินทางเข้าไปเขตพม่าและจำพรรษาอยู่ในเขตพม่าเป็นเวลานาน ๕ ปี หรือตามหมู่บ้านกระเหรี่ยงชาวเขา จนท่านครูบาสามารถพูดภาษากระเหรี่ยงได้เป็นอย่างดี เมื่อคราวจำพรรษาอยู่ในที่ต่างๆ ท่านถือธุดงค์วัตร อยู่ป่าเป็นวัตร ออกบิณฑบาตเป็นกิจวัตร ฉันภัตตาหารวันละ ๑ มื้อ นุ่งห่มผ้าบังสุกุลเป็นวัตร ภายหลังจากที่ท่านครูบาพรหมาได้ออกจาริกธุดงค์ไปตามป่า ตามนิคมต่างๆ หลายแห่งเป็นเวลา ๒๐ พรรษา ท่านได้ต่อสู้ฟันฝ่าอุปสรรคได้รับความสุข ความทุกข์ ความลำบาก บางครั้งไม่ได้ฉันท์ภัตตาหาร ๑-๒ วัน ท่านเพียรพยายามอดทนด้วยวัตรปฏิบัติอันเคร่งครัดที่สุด

พระพุทธบาทตากผ้า :-
หลังจากที่ท่านได้เดินธุดงค์ไปตามป่าและตามนิคมหลายที่หลายแห่งเป็นเวลานานหลายสิบปี ได้รับความสุข ความทุกข์ทรมาน ได้ผ่านประสบการณ์มามากต่อมากแล้ว ท่านก็ได้มาพักอยู่วัดป่าหนองเจดีย์ ตำบลท่าตุ้ม อำเภอป่าซาง จังหวัดลำพูน ซึ่งเป็นวัดร้างมาหลายร้อยปี ตามคำนิมนต์ของครูบาอาจารย์ญาติโยม ได้มาประจำอยู่ที่นั้น ๔ พรรษา หลังจากนั้นก็ได้ย้ายมาอยู่วัดพระพุทธบาทตากผ้า อันเป็นปูชนียสถานสำคัญแห่งหนึ่งในจังหวัดลำพูน ซึ่งเป็นวัดร้างมาตั้งพันกว่าปีได้ อยู่ได้พรรษาเดียวก็ได้ย้ายไปอยู่ป่าม่อนมะหิน ประจำอยู่ที่นั่น ๒ พรรษาแล้วได้ย้ายไปอยู่วัดป่าหนองเจดีย์อีก ๒ พรรษา พ.ศ.๒๔๙๑ ท่านจึงได้กลับมาจำพรรษา ณ วัดพระพุทธบาทตากผ้า และได้จำพรรษาอยู่ที่วัดแห่งนี้ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา แม้ท่านจะชราภาพและได้จำพรรษาในวัดเป็นประจำแล้ว แต่ท่านยังถือธุดงค์ศรัทธาเป็นประจำ ในฤดูแล้งปีไหนมีโอกาส ท่านก็อุตส่าห์พาภิกษุสามเณรไปเดินธุดงค์อยู่ตามป่าหรือป่าช้าเป็นครั้งคราว เพื่อให้ลูกศิษย์ลูกหาได้ทราบปฏิปทาในการเดินธุดงค์ แล้วกลับมาจำพรรษาที่วัดพระพุทธบาทตากผ้า บำเพ็ญสมณธรรมอยู่ยังวัด ท่านได้อาศัยร่มไม้บุนนาคต้นหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่หน้ากุฏิเป็นที่นั่งบำเพ็ญสมณธรรม เป็นประจำมาทุกเช้า ตลอดฤดูแล้งและกลางพรรษา ท่านปกครองลูกศิษย์เหมือนพ่อปกครองลูก ไม่มีอคติ ยกย่องบุคคลที่ควรยกย่อง ติเตียนบุคคลที่ควรติเตียน ท่านพร่ำสอนลูกศิษย์ สอนแล้วสอนอีก ท่านจะค่อยๆ พูดช้าๆ หนักแน่น ชักเรื่องราวมาประกอบ พยายามให้ศิษย์เข้าใจและเป็นคนดี ท่านไม่เคยด่าว่าลูกศิษย์ด้วยคำหยาบคายเลยแม้แต่ครั้งเดียว อย่างหนักก็พูดด้วยความท้อใจว่า "คนนี้มันจากที่ไหนมาเกิดหนอ" เท่านั้น การเฆี่ยนตีศิษย์ก็ไม่เคยมี ท่านมีความเมตตากรุณา มีความเคร่งครัดในศีลวัต เป็นผู้ไม่สะสม มีความสันโดษ อนุเคราะห์ช่วยเหลือบำรุง ทั้งด้านความเป็นอยู่ และการศึกษาของพระภิกษุ สามเณร ตลอดจนถึงงานสาธารณกุศล สงเคราะห์คนยากจนโดยทั่วไป ได้ก่อสร้างถาวรวัตถุ เสนาสนะ สิ่งที่เป็นสาธารณประโยชน์ภายในวัดพระพุทธบาทตากผ้าและที่อื่นๆ รวมถึงงานเผยแพร่แสดงพระธรรมเทศนา งานเขียนหนังสือธรรมะและหนังสือสุภาสิตคำสอนหลายเล่ม ตัวอย่างหนังสือของท่านเพียงบางส่วน
๑. หนังสือคำถามคำตอบเรื่องหนานตั๋นกับหนานปัญญา
๒. หนังสือสุภาษิตคำสอน
๓. หนังสือทาน ศีล ภาวนา
๔.หนังสือคำถามคำตอบเรื่องศีล สมาธิ ปัญญา
๕. หนังสืออภิณหปัจเวกขณ์
๖. หนังสือเขมสรณาคมน์
ท่านพร่ำสอนลูกศิษย์ลูกหาให้อยู่ในศีลธรรม จัดตั้งสำนักโรงเรียนพระปริยัติ นักธรรมบาลี จัดตั้งสำนักปฏิบัติธรรมวิปัสสนากัมมัฏฐาน พัฒนาวัดพระพุทธบาทตากผ้าให้เจริญรุ่งเรืองจนได้รับการยกย่องว่าเป็นวัดพัฒนาตัวอย่างที่มีความสำคัญทางศาสนาแห่งหนึ่งของจังหวัดลำพูน และด้วยการสั่งสมบุญบารมี คุณงามความดีของท่านนี้เองทำให้ ท่านได้รับความเคารพศรัทธาจากพระภิกษุสงฆ์ สามเณร อุบาสก อุบาสิกา ศรัทธาประชาชนทุกเพศทุกวัยทั้งในประเทศ และนานาประเทศ พระครูบาเจ้าพรหมา พรหมจักโก ทรงไว้ซึ่งคุณแห่งพระสุปฏิปันโน พระอริยสงฆ์ ผู้มีความบริสุทธิ์ ปราศจากกิเลสโดยสิ้นเชิงมีจริยาวัตรอันงดงาม มีวัตรปฏิบัติเคร่งครัด มีปฏิปทาอันอุดมและมั่นคง บำเพ็ญสมณธรรมอยู่เนืองนิจ คือผู้นำประโยชน์ความสุข ความสงบให้เกิดแก่หมู่คณะ ทรงไว้คือสังฆรัตนะคุณควรบูชาสักการะแก่มนุษย์และเทวดาทั้งหลาย

มรณภาพ :-
ครูบาเจ้าพรหมจักรได้บำเพ็ญสมณธรรมจนเข้าสู่วัยชราภาพ สังขารของท่านชำรุดทรุดโทรมไปตามกาลเวลา อาการเจ็บไข้ได้ป่วยจึงเกิดขึ้นเป็นธรรมดา ท่านครูบาเจ้าได้เข้ารับการรักษา ณ โรงพยาบาลนครเชียงใหม่ ก่อนที่ท่านครูบาท่านจะละสังขาร ท่านครูบาได้ตื่นจากจำวัด แต่เช้าปฏิบัติธรรมตามกิจวัตร เมื่อถึงเวลาท่านลุกนั่งสมาธิ สำรวมจิตตั้งมั่นสงบระงับ ครูบาเจ้าพรหมจักรได้ดับขันธ์ (มรณภาพ) ในท่านั่งสมาธิภานา เมื่อวันที่ ๑๗ สิงหาคม ๒๕๒๗ เวลา ๐๖.๐๐ น.อายุ ๘๗ ปี ๖๗ พรรษา คณะศิษยานุศิษย์ได้ตั้งศพบำเพ็ญกุศลเป็นเวลา ๓ ปี ได้รับพระราชทานเพลิงศพ วันที่ ๓๐ มกราคม พ.ศ. ๒๕๓๑ ในการนี้ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและสมเด็จพระนางเจ้าพระบรมราชินีนาถ ได้เสด็จมาพระราชดำเนินพระราชทานเพลิงครูบาเจ้าพรหมจักรด้วยพระองค์เอง หลังจากพระราชทานเพลิงเสร็จสิ้นแล้วได้เก็บอัฐิ ปรากฏว่าอัฐิของครูบาเจ้าพรหมจักรได้กลายเป็นพระธาตุ มีวรรณะสีต่างๆ หลายสี


<CENTER>

</CENTER>

 

...............................

 

บทเพลงเพื่อน้อมรำลึกถึงมหาเมตตาป๋ารมี ครูบาเจ้าพรหมา พรหมจักโก

ไหว้สาป๋ารมีครูบาเจ้าพรหมา พรหมจักโก

 

เพลงไหว้สาป๋ารมีครูบาเจ้าพรหมา



บทเพลงเพื่อน้อมรำลึกถึงมหาเมตตาป๋ารมี ครูบาเจ้าพรหมา พรหมจักโก

ไหว้สาป๋ารมีครูบาเจ้าพรหมา พรหมจักโก

 

เพลง หนึ่งเพชรล้านนา

เพลง หนึ่งเพชรล้านนา

เนื้อร้อง/ ทำนอง กัญญนัทธ์ ศิริ สงวนลิขสิทธ์ 10 ส.ค .2551

หนึ่งในเพชรล้านนา เด่นเลิศฟ้าดารารัศฉาย

งามแสงส่องประกาย เฉิดพราวพรายรัศมีดารา


หนึ่งในเพชรล้านนา ราชชายาดารารัศมี

งามแสงแห่งความดี เลิศศักดิ์ศรีในแม่ยิงล้านนา


เลิศงามน้อมดวงใจ ยอดหทัยพระปิยะราชา

กุหลาบงามผูกสัญญา มอบสัจจาถวายในภักดี


งามพร้อมจริยวัตร สมเป็นมิ่งฉัตรขัติยานารี

ทั่วแคว้นสุดแดนนี้ ดุจราตรีพราวระวีดารา


ผ่านเดือนไม่เลือนไป ร้อยดวงใจน้อมสักการา

ไหว้สานบบาท บาทา มิ่งดาราเพชรล้านนางาม

 

ไพเราะ..สุดซึ้ง...เยี่ยมมาก ดีแล้ว ดีแล้ว ดีแล้ว ด้วยประการทั้งปวง...

 

เพิ่งไปมาเหมือนกันค่ะ ไปกับแฟนไม่เคยไปกันทั้งคู่ แต่ไปเรื่อยๆ ไปถูกทางด้วยแปลกใจเหมือนกัน
ดีใจมากค่ะที่มีโอกาสไป เพราะเดินทางจากเชียงใหม่ลงไปเลย ขอให้เดินทางปลอดภัยนะค่ะ

 

...............

 

พึ่งได้อ่านค่ะรู้สึกเศร้าใจจัง พระแม่คือแม่ที่ประเสริฐที่สุดค่ะ เราเคยไปกราบท่านที่พระราชวังบางปะอิน 2 ครั้ง ค่ะนานมากแล้วแต่ก็เคยอ่านประวัติของท่านค่ะ

 

ผมเรียนที่สวนสุนันทาครับ จะได้ยินเรื่องเกี่ยวกับแม่(พอดีที่มหาลัยจะเรียกท่านว่าแม่ครับ) ท่านจะคอยดูแลพวกเราอยู่ มีรุ่นพี่พูดให้ฟังว่า ใครที่มาเรียนในสวนสุนันทา ชาติก่อนอาจจะมีความผูกพันอย่างได้อย่างหนึ่งภายในวังแห่งนี้ อาจจะเคยเป็นทหาร หรือทำงานรับใช่ภายในวังก็เป็นได้

 

"วันนี้วันที่ 26 สิงหาคม วาระเวียนเพียรบรรจบ
น้อมประณต 10 นิ้วยอกรกราบแนบพระบาท
แม่มิ่งเมืองดารารัศมี บารมีของแม่นี้
มิมีสิ้นสุดพรรณาดุจสายธารามิเคยแห้งเฮือด
เป็นอนุสรณ์เตือนใจความรักแล้วคือสิ่งใด
รักแล้วไซร้ไม่มีสิ้นสุดประมาณ
ทุกสิ่งอันเป็นหน้าที่แม่นี้มิเคยบกพร่อง
ลูกหลานแลบริวารทั้งผอง
ขอน้อมไหว้สาแม่ดาราเอย"

อนุโมทนาในความตั้งใจดี ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบของพี่โมเยบรรลุอีกหนึ่ง
แล้วนะเจ้า

 

สัวสดีค่ะ...
หลังจากที่ใช้เวลาในการค้นหาคำตอบ วันนี้เราก็ได้รู้คำตอบที่มันค้างคาใจมาเสียนาน
เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมาตรงกับเป็นวันพระ ได้มีโอกาสไปไหว้องค์แม่ที่วัดกู้มาค่ะ...
ก่อนหน้าที่จะไป มีเหตุการณ์หลายอย่างมากมาย ได้ฝันถึงองค์แม่อยู่บ่อยครั้ง
จนทำให้รู้สึกว่า เราจะนิ่งนอนใจไม่ได้แล้วน่ะ วันนั้นเลยตั้งใจไปกราบองค์แม่ และ
ตั้งใจว่าจะไปหาเช่าองค์พ่อและองค์แม่มาบูชาคู่กันที่บ้าน....
พอไปถึงที่วัด โดยเรานัดกับพี่สาวคนนึงไว้ พี่สาวก็ไปถึงก่อนและไปรอเราอยู่ที่นั่น
พอเราไปถึงเราก็เอาพวงมาลัยไปกราบองค์แม่ ณ ศาลหลังใหม่ที่ทางวัดได้สร้างขึ้น
จากนั้นพี่สาวก้อหันมายิ้มให้เรา แล้วก็พูดคุยกับเรา แต่สิ่งแปลกใจก็เกิดขึ้น
ทำไมเสียงของพี่สาวถึงกลายเป็นเสียงคนแก่ เราก็ตกใจก็เลยคิดว่าคงมีองค์ใดองค์หนึ่ง
ท่านลงมาประทับร่างแน่ๆ พี่ที่ไปด้วยกันอีกคนก็บอกเราว่าไหว้ท่านซิ องค์แม่ท่านมารอ
เราก็ตกใจ ไม่คิดมาก่อนเลยว่าวันนี้เราจะได้พูดได้คุยกับองค์แม่ องค์แม่ท่านอยู่เบื้องหน้า
เราก้มลงกราบ น้ำตาก็ไหลพราก องค์แม่ท่านบอกว่าที่จริงวันนี้วันพระท่านจะลงมาแบบนี้
ไม่ได้ ท่านต้องไปถือศีลปฏิบัติธรรม แต่วันนี้เป็นวันพิเศษท่านตั้งใจมารอเราท่านบอกอีกว่า
ท่านลองใจเราสารพัด ท่านทดสอบเรามากมาย ว่าเราจะมีความตั้งใจ และความศรัทธา
ในตัวท่านมากน้อยแค่ไหน แล้ววันนี้ท่านก็รับรู้แล้วว่าเราตั้งใจจริงที่มาวันนี้ องค์แม่ท่านยังบอกอีกว่า ไม่จำเป็นที่เราจะต้องมีองค์พ่อและองค์แม่ไปบูชา แต่ถ้าต้องการจริงๆให้หารูปของท่านใส่กรอบเอาไว้บูชาก็พอแล้ว ท่านยังบอกอีกว่าการบูชาการนับถือต้องมาจากใจ
เพียงแค่เราระลึกถึงท่านอยู่เสมอ ให้ในใจของเรามีท่านแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว องค์แม่ท่าน
ยังบอกอีกว่าให้เราตั้งใจและหมั่นปฏิบัติธรรมให้สม่ำเสมอ เวลามีอะไรก็ให้นึกถึงท่าน
ท่านจะมาช่วยแต่จะช่วยได้มากหรือน้อยนั้น ขึ้นอยู่กับบุญของเราว่ามีมากน้อยแค่ไหน
เราได้ถามสิ่งที่ค้างคาใจมานานกับองค์แม่ เราอยากรู้ว่าในอดีตชาติเราเคยมีสิ่งใดเกี่ยวพันกับท่าน ท่านถามเรากลับมาว่าแล้วความคิดแรกของเราน่ะเป็นอะไร เราก็ตอบไปว่าเรารู้สึกเหมือนกับว่าองค์แม่ท่านอยู่กับเราตลอดเวลา อยู่ในกายของเรา ท่านไม่ตอบท่านได้แต่ยิ้ม
แล้วท่านก็ถามว่าแล้วอยากเป็นอะไรล่ะ เราเลยบอกว่าอยากเป็นลูกแม่ ท่านก็ยิ้มแล้วท่านก็บอกกับเราว่าที่ผ่านมาท่านทดสอบเราทุกอย่างเพราะบางคนที่ท่านเคยทดสอบ พอมีปัญหาเข้าหน่อยก็ไม่อดทนก็ท้อถอย องค์แม่ท่านบอกอีกว่าท่านอยู่กับเราเสมอ...ขอแค่ให้เราตั้งมั่นและตั้งใจที่จะปฏิบัติในสิ่งที่ถูกต้อง สวดมนต์ภาวนา และรำลึกถึงท่านอยู่เสมอแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว...เราดีใจจนบอกไม่ถูก ท่านยังบอกอีกว่าท่านมี2ภาค คือภาคหนุ่มสาว กับภาคแก่ เวลาที่เราจะขออะไรให้ระลึงถึงท่านบอกกับท่านในภาคแก่ เพราะภาคนี้ท่านมีบุญบารมีเยอะท่านจะสามารถช่วยเราได้

พอมาวันนี้เหมือนอะไรที่มันคาใจก็หมดไปแล้ว เราไม่ขอย้อนว่าสรุปแล้วในอดีตเรามีสิ่งใดเกี่ยวพันกับท่าน แต่ ณ ปัจจุบัน เราขอเป็นลูกของท่าน มีองค์พ่อและองค์แม่อยู่ในใจเสมอและจะตั้งใจปฏิบัติ หมั่นสวดมนต์ภาวนา ให้ดีที่สุด ... เพราะเราระลึกเสมอว่าเราเป็นลูกของท่านตั้งแต่ก้าวแรกที่เข้าไปเรียนที่สวนสุนันทา จนถึงบัดนี้ ^_^

 

สุข..จริงหนอ..ที่สวนเจ้าสบาย 26 ส.ค .2551

สุข..จริงหนอ..ที่สวนเจ้าสบาย 26 ส.ค .2551

 

ขอเชิญร่วมบุญกฐินพระนางเรือล่ม

พระนางเรือล่ม ได้ไปเข้าฝัน พาผมมาดูเรือ และโบสถ์เก่า ผมจึงตามหาความจริง จนพบว่า มีเรือและโบสถ์ ในฝันอยู่จริง ที่วัดกู้
ผมจึง ทำกฐิน เพื่อหาเงินซ่อมแซม เรือ และ โบสถ์ ให้ท่าน จึงขอเชิญเพื่อน ๆ ที่มีจิตศรัทธา นับถือ รัก สงสาร พระนางเรือล่ม มาร่วมบุญกฐิน ด้วยกัน จะเริ่ม วันอาทิตย์ ที่ 9 พ.ย. 51 เวลาประมาณ 9.00 - 11.00 น. ที่วัดกู้นะครับ สนใจช่วยกันเป็นเจ้าภาพ แจกซอง ได้นะครับ ติดต่อผม เกรียงศักดิ์ สถาปนศิริ 08-9705-6659
หรือสอบถาม ที่เจ้าอาวาส วัดกู้ได้นะครับ

 

สวัสดีค่ะ........คุณโมเย
เหตุการณ์นี้ถ้าไม่เกิดขึ้นกับตัวเองจะไม่มีใครทราบค่ะอยากไปนมัสการพระนางเรือล่มมากๆค่ะ
เพื่อขอพรและขออโหสิจากท่านด้วยค่ะ

 

ตั้งจิตอธิฐานเพื่อขออโหสิกรรม ..และกรวดน้ำเสมอถึงพระองค์ท่าน

ในจิตที่เป็นกุศลตั้งมั่น และแน่วแน่ของเรา ผลบุญนี้จะส่งถึงพระองค์ท่าน

และพระองค์มีเมตตาอโหสิกรรมต่อทุกคนแน่นอนค่ะ


ตั้งใจนะคะ...โมเย

 

ในความจงรักภักดี...พระปิยะราชา

บทเพลงเพื่อน้อมสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณใน

พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว


โดย กัญญนัทธ์ ศิริ สงวนลิขสิทธ์ 16 ก.ย. 2551

ก้มเกศ นบน้อมกราบแทบพระบาท

ภักดีจอมราชย์...ที่รักแห่งปวงประชา

เกล้ากระหม่อมน้อมนบบูชา

แทบบาทบาทา....มหาจุฬาลงกรณ์

ด้วยความภักดี..มิมิวันเสื่อมคลาย..แม้นกาลผันกลาย..ไม่คลายศรัทธา

บ้านเมือง ร่มเย็นเพราะมหาราช

ละวาง เลิกทาส ปลดปล่อยสู่อิสรา

แซ่ซ้อง...พระปิยะราชา

ปลดพันธนา... ไพร่ฟ้าประชายินดี

ด้วยความภักดี..มิมิวันเสื่อมคลาย..แม้นกาลผันกลาย..ไม่คลายศรัทธา

เปล่งงาม..ในน้ำพระทัยจอมราชย์

ธ. ทรงประพาส..ห่วงใยทุกข์สุขประชา

หล่อเลี้ยงพระทัยน้อมหลักธรรมมา

พระองค์นำพา สยามรุ่งเรืองลือไกล

ด้วยความภักดี..มิมิวันเสื่อมคลาย..แม้นกาลผันกลาย..ไม่คลายศรัทธา


ด้วยบุญ บารมียิ่งใหญ่

คุ้มครองผองไทย จักรีมั่นคง คู่ฟ้า

แผ่คุ้ม..ปกป้อง..อาณา

ร่มเย็นศิรา...มหามิ่งบารมี


ด้วยความภักดี..มิมิวันเสื่อมคลาย..แม้นกาลผันกลาย..ไม่คลายศรัทธา

น้อม...ในจงรักภีกดี

เทิดบารมี..พระเกียรติให้เกริกก้องฟ้า

สถิตแห่งไหน..สุดแดนแคว้นม่านเทพา

ภักดีราชา......มหาจุฬาลงกรณ์

ด้วยความภักดี..มิมิวันเสื่อมคลาย..แม้นกาลผันกลาย..ไม่คลายศรัทธา

 

รบกวนถามผู้รู้ได้มััํยค่ะ เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมาตั้งใจว่าจะไปทำธุระแถวบางบัวทอง
แต่ขับรถหลงไปถึงปากเกร็ด ก็เลยแวะไปไหว้พระนางเรือล่มที่วัดกู้มาค่ะ ขณะนั่งอยู่ในศาลของพระนาง น้ำตาก็ไหลแล้วก็สะอื้นออกมา อยากทราบเป็นเพราะอะไรค่ะ