บันทึกธรรมหลวงปู่ท่อน

บันทึกธรรมจากหลวงปู่(ผมจะเอามาลงให้อ่านเป็นระยะนะครับ)

บันทึกธรรมจากหลวงปู่ เป็นข้อธรรมที่ทรง
คุณค่าของพระเดชพระคุณ พระราชญาณวิสุทธิโสภณ​

(​

​

หลวงปู่ท่อน ญาณธโร) ที่แสดงไว้ในโอกาสต่างๆ
รวบรวมมาในหนังสือเล่มเล็กๆ นี้ เพื่อเป็นการถวาย
มุทิตาสักการะและเพื่อเป็นอนุสรณ์ เนื่องในงานอายุ
วัฒนมงคลครบ ๘๐ ปี ของพระราชญาณวิสุทธิโสภณ
ในวันที่ ๓ พฤษภาคม ๒๕๕๑ ขอกุศลผลบุญที่
เกิดจากหนังสือเล่มนี้ จะเป็นพลวปัจจัยให้หลวงปู่
มีอายุยืนยาว สุขภาพแข็งแรง อยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทร
ของลูกศิษย์ตลอดนานเท่านาน
ขออนุโมทนาในกุศลเจตนาของผู้มีจิต
ศรัทธาบริจาคทรัพย์และที่มีส่วนร่วมทุ่มเท แรงกาย
แรงใจ ดำเนินการในส่วนต่างๆ จนหนังสือเล่มนี้
สำเร็จมาอำนวยประโยชน์แก่ท่านผู้อ่าน

​

หลวงปู่ผู้ให้​

พระราชญาณวิสุทธิโสภณ ​

​

(หลวงปู่ท่อน
ญาณธโร) เกิดเมื่อวันเพ็ญเดือน ๖ ตรงกับวันอังคาร
ที่ ๓ พฤษภาคม ๒๔๗๑ ที่ บ.หินขาว ต.สาวัตถี
จ.ขอนแก่น นามเดิมท่อน ประเสริฐพงษ์ เป็นบุตร
คุณแม่ทา คุณพ่อแจ่ม ประเสริฐพงษ์ เป็นบุตรคนที่
๖ มีพี่น้องรวม ๑๙ คน หลวงปู่บวชเมื่ออายุ ๒๑ ปี
ที่วัดศรีจันทราวาส มีหลวงปู่คำดี ปภาโส วัดป่าชัยวัน
เป็นพระอาจารย์สอนวิปัสนากรรมฐานให้แก่หลวงปู่
นำเข้าป่าและถ้ำต่างๆเพื่อปฏิบัติธรรมหลายต่อหลายปี
หลวงปู่ได้ช่วยหลวงปู่คำดีสร้างวัดถ้ำผาปู่จวบจน
หลวงปู่คำดีมรณภาพ
ปี ๒๕๐๐ ญาติโยมนิมนต์ให้หลวงปู่ท่อน
ไปอยู่ที่ป่าช้านาโป่ง จ.เลย หลวงปู่และญาติโยม
ได้ร่วมกันก่อสร้างวัดศรีอภัยวันขึ้น ณ ป่าช้านาโป่ง
แห่งนั้น ในเนื้อที่ประมาณ ๔๐ ไร่เศษ ภายหลัง
ได้ขยายเพิ่มเป็น ๖๐ ไร่เศษ

​

หลวงปู่ได้รับพระราชทานสมณศักดิ์เป็น
พระราชาคณะ ที่พระญาณทีปาจารย์ เมื่อ ๑๒ สิงหาคม
๒๕๓๕ และที่พระราชญาณวิสุทธิโสภณ เมื่อวันที่ ๕
ธันวาคม ๒๕๕๐
หลวงปู่เป็นผู้มีเมตตาธรรมสูงยิ่ง ใครได้
อยู่ใกล้หลวงปู่ จะรู้สึกฉ่ำเย็นเป็นสุขสงบตามจริยวัตร
ที่งดงามของหลวงปู่ มีอารมณ์ดีอยู่เป็นนิจ เมตตา
ต่อทุกสรรพสิ่งเสมอกัน เมตตาที่จะโปรดญาติโยม
โดยไม่คำนึงถึงองค์หลวงปู่เองว่าจะลำบากลำบน
ทุกข์เข็ญเช่นไร เป็นหลวงปู่ผู้มีแต่ให้โดยแท้ ลูกศิษย์
ของหลวงปู่รู้ดีว่า ​

​

​

 

ต่อบันทึกธรรมหลวงปู่

เวลาที่หลวงปู่ท่านกลับมาวัด หลังจากไป
กิจนิมนต์นานๆ ท่านมักจะดูอ่อนแรงเสมอ
พระรูปหนึ่งกราบเรียนถามท่านว่าหลวงปู่
ไม่เหนื่อยหรือครับที่อายุตั้งขนาดนี้แล้ว​

(​

​

๘๐ปี) ยังต้องไปกิจนิมนต์นานๆตลอด?​

หลวงปู่เมตตาตอบว่าเหนื่อยก็ส่วนเหนื่อย
ใจก็ส่วนใจสิ มันเหนื่อยพอกินข้าวแล้ว
พักผ่อนก็หาย นอนไปในรถก็ได้ แต่เรา
ต้องไปโปรดญาติโยม ​

​

ญาติโยมเพียง
คนเดียวถ้าได้พบหลวงปู่แล้วโยมเขา
หายทุกข์ก็คุ้มแล้ว
​

เราไม่คุย เราไม่นอกลู่นอกทาง รักษา
ความสงบไว้อย่างนั้น ไม่ต้องคุยโอ้อวดผู้ใด
อย่าไปคุยโอ้อวดมันจะเสื่อม เสื่อมเลย
มันไม่สงบอีกแล้ว ​

​

ไม่ต้องคุยโอ้อวดผู้ใดเลย
ไม่ต้องยกตนเทียมท่าน ไม่ต้องยกตน
ข่มท่าน โอ้อวดใครก็ไม่ใช่ มันรู้เรื่องอยู่
มันรู้เรื่องราวอยู่อย่างนั้นๆ เราก็สบาย
ของเรา ยิ้มอยู่แค่นั้น ใครจะว่าอะไรก็ยิ้ม
จิตจะอยู่เหนือโลก เหนือธรรม ไม่หวั่นไหว
กับโลกธรรมทั้งหลาย ขอให้ทำไปเถิด
อย่าได้โอ้อวดตกใจ ดีใจ ภูมิใจ มันจะเป็น
วิปลาส
​

​

​

นิพพานใจจะต้องเด็ดเดี่ยวมากนะ ต้อง
ไม่ห่วงใคร จะต้องไปคนเดียว
​

​

​

การปฏิบัติธรรมนั้น นอกจากการตั้งสติ
แล้วไม่มีอย่างอื่นยิ่งไปกว่า ไม่ว่ายืน เดิน
นั่ง นอน ก็มีสติระลึกได้ ถ้าเดินนึก เดินคิด
นั่งนึก นั่งคิด นอกนึก นอนคิด ไม่ชื่อว่า
ปฏิบัติธรรม เขาเรียกกันว่าฟุ้งซ่านไปตาม
สัญญาอารมณ์ ถ้ามีสติระลึกได้ทุกเมื่อ
มีสัมปชัญญะประกอบด้วยยิ่งดีใหญ่
เป็นการปฏิบัติธรรมโดยแท้
​

​

​

เกิดบังดับ โลกบังธรรม งามบังผี ดีบังจริง
สมมติบังวิมุตติ หลักธรรมบังพระนิพพาน
​

​

​

แม้ภูเขาสูงแสนสูง หากบุคคลผู้มีความเพียร
พยายามปีนป่ายขึ้นไปจนถึงยอด ภูเขาสูง
แสนสูงก็ต้องอยู่ใต้ฝ่าตีนของคนผู้นั้น
​

​

​

การละบาปนั้น บาปมันมายังไง บาปมา
ทางจิตใจเกิดที่จิตใจ โลภ โกรธ หลง
มันเป็นบาป ชำระบาปทั้งหลายได้ด้วย
การปฏิบัติธรรมรักษาศีลไม่ให้มันกำเริบ
เสิบสาน ไม่ให้มันแก่กล้าขึ้น หากปล่อย
ไปตามอำนาจมัน ทำให้เดือดร้อนทำลาย
ตัวเอง
​

​

​

กิเลสเป็นเหมือนสนิมเกาะกินใจมนุษย์
อยู่ตลอดเวลา หากปล่อยให้มันเกาะกิน
จิตใจไม่รู้จักระวังรักษา ใจของเราย่อม
หมดคุณภาพ เป็นใจเสื่อมโทรม กิเลส
มันร้อน มันเป็นไฟ ต้องระวังอย่าลุอำนาจ
กิเลส อันจะทำให้กระทบกระเทือนผู้อื่นเขา​

​

จิตหรดี ​

​

คือ จิตที่เด็ดเดี่ยว ตั้งมั่น
ไม่หวั่นไหวไปกับอะไร เป็นมงคลอย่างยิ่ง
​

​

​

หลวงปู่มักเตือนว่า คนดีชอบแก้ไข
คนจัญไรชอบแก้ตัว คนชั่วชอบทำลาย
คนมักง่ายชอบทิ้ง คนจริงชอบทำ
คนระยำชอบติ
​

​

​

อย่าส่งจิตออกนอก ส่งออกมันเป็นบ่วง
แห่งมาร
​

​

​

อย่ากินของร้อน (ราคะ โทสะ โมหะ)​

อย่านอนบนไฟ ​

​

(โลภ โกรธ หลง)​

ให้ไปอย่างแร้ง ​

​

(ไม่ติด ไม่สะสม)​

แสวงหาบริสุทธิ์ ​

​

(ของที่ชอบธรรม)​

 

อนุโมทนาครับ

>>>>> พระเครื่อง <<<<<

>>>>> เครื่องรางของขลัง <<<<<

>>>>> วัตถุมงคล <<<<<

 

อย่าไปรีบ ไปเร่ง อย่าไปเคร่ง ไปเครียด
ให้ปฏิบัติไปเรื่อยๆ เวลาจะได้ มาเอง
นั่นแหละ ​

​

อย่าไปยึดมั่นในสิ่งใดๆแม้
การปฏิบัติ​

​

​

อย่าไปสนใจจิตของผู้อื่น จงสนใจจิต
ของตน​

​

​

การประพฤติปฏิบัติตนของบุคคลที่ได้
ชื่อว่าเป็นภิกษุที่ยึดเหนี่ยวแนวทางของ
หลวงปู่ คือ มีน้อยใช้ตามน้อย มีมากเอา
ไว้สงเคราะห์ผู้ไม่มี อยู่ไปตามมีตามได้
พอใจในสิ่งที่มีอยู่ ไม่ขอใคร ยินดีกับ
ความเพียรเพื่อหวังความพ้นทุกข์​

๑๗​

 

อาหารบิณฑบาตประเสริฐกว่ารับนิมนต์
หรือเขามาส่งตามวัด​

​

​

หลวงปู่ไปเมตตาคนป่วยด้วยคำเตือนใจ
สั้นๆว่า รู้อยู่ที่ใจได้ไหม​

​

​

ใครจะเป็นอย่างไรก็ยิ้ม ยืนยิ้มดูไปเฉยๆ​

​

​

ปฏิบัติพอเริ่มรู้เริ่มเข้าใจ ให้ระวังตัว
มานะทิฏฐิว่าคนอื่นดีไม่เท่าตัวเองหมด​

ขาดความเคารพ แม้​

​

ภายนอกจะดูอ่อน
น้อมแต่จิตใจเย่อหยิ่ง มันเป็นจิตวิปลาส​

สัญญาวิปลาส​

​

​

เราคนเดียวเที่ยวรัก เที่ยวโกรธหาโทษใส่ตัว
​

ให้มีสติอยู่ในกาย เวทนา จิต ธรรม เอาจิต
อยู่กับ ๔ อย่างนี้ให้ตลอดเวลา พิจารณา
โดยแยบคายพิจารณาอย่างนี้ ทำอยู่อย่างนี้
จะสบาย ​

​

เอาธรรมเป็นผู้ตัดสินเสมอๆ​

​

​

ให้มีสติตามดูจิต เหมือนคนเดินบนถนน
ลื่นๆต้องระวังทุกก้าว ให้มีสติจดจ่อไม่
วาง ดูจิตมันจะปรุงไปไหน จะคิดไปไหน​

จดจ่อดูมันก็ได้ แน่ๆจะไปไหน ถ้ามัน
ดื้อนัก ถ้ายังไป เราจะไม่นอนให้นะ​

​

​

การมีสติรู้ตัวพร้อมจึงเรียกทำความเพียร​

ไม่จำเป็นว่านั่งสมาธิ เดินจงกรมจึงเรียก
ทำความเพียร ถ้าไม่มีสติรู้ตัวฟุ้งคิดไป
เรื่อยก็ไม่เรียกทำความเพียร เมื่ออิริยาบถ
ใดจะยืน จะเดิน จะนั่ง จะนอนมีสติรู้ตัว
พร้อม จึงเรียกว่าทำความเพียร​

การแผ่เมตตาต้องแผ่เป็นอัปปมัญญา
ถ้ามีว่าคนนี้รัก ให้มากๆ คนไม่ชอบใจ ไม่ให้
แสดงถึงความมีอคติ ​

​

ต้องให้เท่าเทียม
ไม่เจาะจง ให้หมด ใจจึงเป็นกลาง ให้หมด
แหละ แผ่เมตตาให้เต็มดวง พ่อแม่จะได้บุญ
น้อยลงไปไหม? ไม่หรอก เหมือนพระอาทิตย์
ส่องโลก มันก็สว่างไปหมดทั่วทุกมุมโลก
ทุกคนก็เห็นความสว่างเท่ากันหมด​

​

​

(หลวงปู่เล่าเรื่องนางปัฏฏาจาราเถรี)​

ทุกข์ที่เกิดขึ้นกับเธอในครั้งนี้ใครทำ ไม่ใช่
เธอทำเองหรือ เพราะความรัก ความยึด
มั่นในสิ่งรัก จึงทำให้ทุกข์ มีรักที่ไหน
มีทุกข์ที่นั่น
​

เมื่อเราเพียรเพ่งดูจิต ดูความคิด ความนึก
ของตัวตลอดไม่ยอมให้หลุดจากจิต แล้วเรา
จะเข้าใจสังขาร อ๋อ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง
มันปรุงให้เรา ดีใจ เสียใจ ร้องไห้ หัวเราะ
โศกเศร้า มันปรุงเราได้ๆ​

​

​

เวลาไหนเราไม่ปรุงไม่แต่งไปตามสังขาร
ราคะ โทสะ โมหะ สังขารปรุงไม่ได้ เรียก
นิพพานชั่วขณะ
​

ให้มีสติแนบกับความรู้ ให้เป็นหนึ่งเดียวกัน
รวมเป็นก้อนเดียว เอาก้อนนี้มาพิจารณา
กายคตาสติ พิจารณาลมหายใจเป็นไตรลักษณ์
หรือมองกระดูกเอามันจุดเดียว ไม่ต้องนึก
ต้องคิด มันจะแจ้งมันเอง เห็นหมดในร่างกาย
แจ้งในความไม่มีอะไรเป็นเรา มีแต่ของ
สกปรก เอาให้เห็นความโง่บรมโง่ของเรา
ของมันเน่ามันเปื่อย มีแต่ของสกปรก
เราหลงรักหลงยึด จนจะตายกับของไม่เที่ยง
แถมไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา มีแต่ของโสโครก
อีกอย่างทำให้ชำนาญในฌานการเข้าการออก
การดำรงในฌาน​

​

​

ให้พิจารณาจนเห็นทุกข์ในโลก เห็นโทษ
ของกาม
​

ที่ว่าว่างๆนั้น คือมัน​

​

ว่างจากอารมณ์ ยินดี
ยินร้าย แต่ความรู้ไม่ว่าง รู้ชัดทุกลมหายใจ
หายใจเข้าก็รู้ชัด หายใจออกก็รู้ชัด รู้อยู่
ตลอดเวลา แต่ว่างจากอารมณ์ ยินดี ยินร้าย
เหมือนดังชามที่ว่าง ไม่มีอะไรเลย​

​

​

ให้มีความเมตตาปรารถนาดีกับสรรพสัตว์
จริงๆอย่างไม่มีประมาณ ไม่ว่าคนนั้นสัตว์นั้น
จะดีกับเราแค่ไหนหรือร้ายกับเราขนาดไหน
ก็ให้เมตตาปรารถนาดีเท่าเทียมกัน
อย่าให้มีเลือกที่รักมักที่ชังแม้แต่น้อย
ให้เหมือนดังแม่เมตตาลูก ไม่คิดจะทำให้
ทุกข์แม้แต่น้อย ทั้งกาย วาจา ใจ​

รักษาจิตให้ดี มีพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์
เป็น​

​

ที่อยู่ของใจ​

​

​

สำรวมอินทรีย์ พิจารณาวิปัสสนาภูมิ
อริยสัจ ๔ มรรค ๘ คือ ทางเดิน​

​

​

ตามดูอาการหลับให้ละเอียด มันค่อยๆ
หลับไปอย่างไร​

​

​

เมื่อเกิดความปรุงแต่ง ก็ให้รู้ รู้แล้วพิจารณา
ตลอดสาย พิจารณาให้เกิดปัญญา รู้แล้วดับ​

​

​

สมาธิ คือ สมาธิ ยังเป็นสมุทัย พอถอนให้
พิจารณากาย เอาให้มันเบื่อหน่าย ไม่งั้น
จะเกิดทิฏฐิว่าตัวได้ ตัวถึง เป็นวิปลาส​

​