เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

"ลพ.เทียม" วัดกษัตราฯ
พระผงซุ้มโพธิ์ปัดทอง16
มอบพร้อม"ปิดตาเม็ดบัว"
===============

พระผงชั้นเลิศ จากพระอาจารย์ชั้นเยี่ยมทัดเทียมแถวหน้าในประเทศทุกท่าน ผลงานประจักษ์เมื่อคราวร่วมปลุกเสกวัตถุมงคล "วัดประสาทบุญญาวาส ปี 2506" ตะกรุดไม่หลอมละลาย 1 ใน 3

"หลวงพ่อเทียม สิริปัญโญ" วัดกษัตราธิราชวรวิหาร แห่งเมืองกรุงเก่า องค์แทนที่สามารถพูดได้เต็มปากเต็มคำว่า "อยุธยาไม่สิ้นคนดี" มีอยู่จริง และหลวงพ่อก็เป็นหนึ่งในนั้น...!

เรื่องของขลังทั้ง "ตะกรุดมหาระงับ" ทูลเกล้าถวายในหลวง ล้นเกล้า รัชกาลที่๙ ในปี 2517 ตามตำรับ "วัดประดู่ทรงธรรม " ตักศิลามหาเวทย์ตั้งแต่ครั้งกรุงศรีฯเป็นราชธานี ซึ่งหลวงพ่อเทียมร่ำเรียนเจนจบ พระทุกชนิดทั้งโลหะ เหรียญและเนื้อผง ท่านล้วนสร้างเอง เสกเอง อาจมีสหธรรมหรือผู้คุ้นเคยมาร่วมพิธีบ้าง

อย่างเช่นปี 2516 หลวงพ่อเทียม สร้างใหญ่จัดพิธีพุทธาภิเษกเป็นทางการ "หลวงปู่โต๊ะ วัดประดู่ฉิมพลี" เข้าร่วมด้วย

ดังนั้นจึงมอบพระผงปิดตาวัดรวกฯพร้อมกับรายการนี้...

พระพุทธองค์พิมพ์ซุ้มโพธิ์ หากมีปัดทองแต่ดั้งเดิม ถือเป็นพิมพ์นิยม ชมภาพเล่าเรื่องไม่เปลืองเวลา และร่วมบุญบูชาสบายๆ...

=======700=======

ยอดผงพุทธคุณที่ครบเครื่องกับมวลสารมหามงคลที่ประดังใส่ ถือเป็นพระผงชั้นยอดของหลวงพ่อในช่วงยุคกลาง องค์นี้ไม่เคยผ่านการใช้ อายุสร้างเกิน 50 ปี

โดยท่านมรณภาพ 20 ธันวาคมปี 2522 อีกไม่กี่วันย่างเข้าสู่เดือนที่คล้ายท่านละสังขาร นำวัตถุมงคลมาให้ยลและบูชาเป็นการน้อมรำลึกถึงพระอริยเจ้าผู้สร้างคุณูปการไว้มหาศาลแด่พระศาสนารูปหนึ่ง

ยันต์น้ำเต้าบรรจุ นะ โม พุท ธา ยะ กับอุณาโลม ถือเป็นยันต์ครู เนื้อผงปัดทองทั้งหน้า-หลังผนึกติดเนื้องดงามมีสกุล...องค์จริงงามกว่าภาพถ่าย และเนื้อจะออกน้ำมันเล็กน้อย ทำให้เห็น "ผงวิเศษ" ที่ท่านลบ-เขียนเอง ลอยฟ่องในเนื้อดูเพลินตาทีเดียว

พระปิดตาเม็ดบัว "หลวงปู่โต๊ะ วัดรวกฯ" ก็มอบให้ตรงตามภาพ

ความงามความหนาด้านข้าง
สวยสมบูรณ์มาก ตั้งวางได้
ขยายภาพชมเม็ดผงวิเศษที่
บรรจุในเนื้อหาอย่างสะใจ...!

 

รับครับ

 

เกือบดึกแต่แวะกระทู้อีกสักรอบพรุ่งนี้ยังเป็นวันหยุด ตื่นสายตามสบาย เรื่องเล่า"ผีหวงบ้าน" ก็ค่อยโม่ต่อพรุ่งนี้ วันพระละเว้นเรื่องผีๆไว้สักวัน

รับการเคาะพระหลักร้อย คุณภาพเกินล้านจากคุณเทพ พระเหล่านี้ก็เหมือนไปเที่ยวแล้วเจอวิวทิวทัศน์ที่งดงามต้องร้องอุทานออกมาว่า...เที่ยวด้วยเงินร้อย เจอวิวร้อยล้านอะไรทำนองนั้น

พระดีที่ไม่ต้องแพงยังมีอีกถมถืด พระล้าน พระแสน พระหมื่น เมื่อก่อนก็มาจากหลักร้อย แจกฟรี แถมฟรีทั้งสิ้น บ้างก็สร้างนิยายนิทานปั่นกันจนได้ที่ "โดนแง่ตาเถร" ก็มีเยอะแยะหลายประเภท

โมทนาคุณเทพ จัดยอดอริยเจ้าภาคกลางเดินทางขึ้นอิสานใต้วันจันทร์ครับ

 

ลีลาเข็ม"จิ๋ว"เมืองพิจิตร
เนื้อดิน-แม่เหล็กดูดติด!
==============

อีกหนึ่งความพิศวงของวัตถุมงคลเนื้อดินที่เล็กกระทั่ง "จิ๋ว" แต่ทำปฏิกิริยากับแม่เหล็กน่าเหลือเชื่อ บ่งบอกว่าคนโบราณผสมเหล็กน้ำพี้ หรือทนสิทธิ์อาถรรพ์บางประการในตระกูลเหล่านั้น

พระลีลาจิ๋ว เมืองนักรบพิจิตร สามารถอมในปาก ขัดในซอกฟันได้ยามออกศึก ซึ่งเคยมีนิทานเกี่ยวกับเรื่องนี้นานแล้วในสมัยเป็นเด็กแต่ยังจำได้แม่น เขาบันทึกไว้ว่า...

*** "ทหารไทยนายหนึ่งไปรบสงครามเกาหลี ตามธรรมเนียมคนไทยก็ต้องนำวัตถุมงคลติดตัว ทหารนายนี้ก็เหมือนกันมาจากเมืองชาละวัน พกพระพิจิตรเม็ดข้าวเม่าไปด้วย ถึงเวลาเผชิญหน้ากับข้าศึกความที่พระองค์จิ๋วเกรงหล่นหายก็อมไว้ในปากขัดกับซอกฟัน

การต่อสู้ก็ดำเนินไปอย่างดุเดือด ทหารนายนี้กลัวก็กลัวแต่อาศัยมีพระอมในปาก เมื่อผู้บังคับบัญชาสั่งให้รุกไปข้างหน้าติดดาบปลายปืนลุยประจันบาน ก็อ้าปากร้องตะโกนปลุกใจ พระในปากหล่นลงพื้นรู้สึกได้ รีบเอามือควานโดยไม่มองแล้วจับยัดเข้าปากตามเดิมร่ำร้อง...หลวงพ่อช่วยด้วย!!!

ทันใดนั้นพระในปากก็ดิ้นขลุกขลัก คุณพระช่วยกำลังภายในไม่รู้มาจากไหน รู้ว่าพระสำแดงอิทธิฤทธิ์ช่วยแน่แล้ว ลุกขึ้นวิ่งประจันบานด้วยดาบปลายปืนทะลวงข้าศึกไม่ยั้งเหมือนคนบ้า เหมือนทหารผีทำเอาแนวหน้าข้าศึกแตกกระจุย คนอื่นๆในหน่วยต่างทึ่งและสดุดีในความกล้าหาญ

ยอดทหารคายพระที่ดิ้นในปากออก ทันใดก็ตกตะลึง เพราะพระที่ดิ้นคือลูกกบหรือเขียดปาดตัวน้อย ส่วนพระไม่รู้หายไปข้างไหน?

นี่แหละ กำลังภายในที่มาจากกำลังใจยามเชื่อมั่น ฮึกเหิมกระทั่งอะดรีนาลีนหลั่งเต็มที่จนห้าวหาญกล้าบ้าบิ่นสุดขีดเหนือมนุษย์มนา ***

"พระลีลาพิจิตรจิ๋ว-หลังเข็ม-เนื้อดิน" องค์นี้ ไม่ผ่านการใช้ มอบเป็นขวัญกำลังใจในวันพระ ไม่แน่อาจต้องพึ่งพาท่านไม่วันใดก็วันหนึ่ง เพื่อเรียก "กำลังภายใน" ออกมา

=======700=======

จิ๋วซะจนวางถ่ายรูปลำบาก จับภาพให้ชัดก็ไม่ใช่ทำได้ง่ายสำหรับมือสมัครเล่นแถมกล้องยุค 2 จี ได้ชัดขนาดนี้ก็ถือว่าดีที่สุดแล้ว

ความงาม ความจิ๋วที่ยิ่งกว่าความเล็ก ต้องยกนิ้วให้คนโบราณที่รังสรรค์ออกมาได้สุดยอด ไม่เสียชื่อที่เป็นเมืองแห่งขุมพลัง "จิ๋วแต่แจ๋ว" เป็นอันดับ1ของแผ่นดิน เรื่องวัตถุมงคลสร้างย่อส่วนได้อย่างน่าอัศจรรย์

เนื้อดินดีมีสกุลคล้ายกับ "ดินกำแพง" หนึกนุ่ม แกร่งในที แม่เหล็กดูดติด!!!

หลังเข็มนูนสวยเป็นเอกลักษณ์ของทรวดทรงและพิมพ์ให้เรียกขานตรงตัว

"จิ๋ว"ขนาดไหน เชิญทัศนาเถิด
ที่นำมาเทียบคือเหรียญเล็กสุด
เป็นเหรียญสลึงในยุคปัจจุบัน

แถมภาพด้านข้าง ยืนยันความบางเฉียบราวกระดาษ แต่สมบูรณ์ไม่หัก แตก กระเทาะชำรุด เนื้อแกร่งแข็งแรงสมความเป็นพระยอดนักรบของเมืองชาละวันอันเลื่องลือนาม...!

 

วันที่ ๒๔ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๖๗ ตรงกับวันอาทิตย์ แรม ๙ ค่ำ เดือน ๑๒ ปีมะโรง
ใส่บาตรในเช้าวันนี้
โมทนาบุญร่วมกันครับ
สุทินนัง วะตะเม ทานัง อาสะวักขะยาวะหัง
นิพพานะ ปัจจะโย โหตุ ปัจจุบันเนกาเล

 

ท่าน บก.ใหญ่เข้ามายืนยันมั่นเหมาะอีกแรงว่า สภาพพยัคฆ์จิ๋วตนนี้ ดูดีมีอนาคต ก็รักษาและดูแลไว้ อย่าเชื่อใครว่าทำเทียมเลียนแบบ เพราะ "ความจิ๋ว+ความเก่า" บางทีไม่ใช่จะทำกันง่าย ๆ หรือทำได้ ก็ทำได้แค่ชิ้นสองชิ้น ของเหล่านี้คนรุ่นหลังเอามาเล่นเป็นแท้ ซื้อขายแพง ๆ ซะเยอะแยะ โดยเฉพาะพวกเสี้ยนหัวฝน

นี่คือ "ทริค" อีกแบบในการเล่นของหายาก ทำน้อย ปลอมยาก และปลอมก็มี แต่มีน้อยเหมือนกัน ไม่รู้ว่าระหว่าง "แท้" กับ "เทียม" อย่างไหนมากกว่า?

อยู่ในมือขายตัวใหญ่หรือทำฟอร์มว่าหญ่ายยย...ขนาดเสือไม่มีจารสักตัว มันยังดันทุรังเล่นเป็นแท้เลยครับ ส่งประกวดกรรมการไม่รับ เอาเรื่องกันเป็นวรรคเป็นเวร เดือดร้อนตัวใหญ่สุดต้องออกมารับรองว่าแท้ ทั้งที่ดูให้ตาเข ตาเหล่ ตากลับ ดูยังไงก็...เก๊!!!

นี่แหละวงการเสี้ยน อย่าไปเชื่อถือมันมาก...พวกใครก็พวกมัน อุปโลกน์อะไรก็ช่วยเหลือกัน เพราะมันเป็น "ผลประโยชน์" ล้วน ๆ

 

ฝนเริ่มซา สาวน้อยได้ออกใส่บาตรกับคุณแม่ มีคุณผู้สาวอีกคน เกิดภาพการบุญที่น่ารักและอบอุ่น ร่วมอนุโมทนาช่วงเพล ทำให้วันหยุดมีความสุขต่อเนื่องอีกหนึ่งวัน

 

เรื่องเล่า..."ผีหวงบ้าน"
"อาถรรพ์ธรณีสงฆ์"!!!
===============
(6).
เตียงไม้สักสวยในห้องพักของผมกลายเป็นที่วางข้าวของ หนังสือเรียน ตำรา การเตรียมงานสอน เสื้อผ้าก็วางพาดๆได้ไม่ต้องใช้ตู้

ความสูงจากพื้นของเตียง ผมสามารถนั่งขัดตะหมาดกับพื้นแล้วทำงานได้ดีกว่าโต๊ะเด็กนักเรียนที่ห้องพักแถมให้

ของเต็มเตียงไม่ถูกจับโยนเหมือนกระเป๋าเสื้อผ้าวันแรก คุณป้านิ่มยอมรับการมีอยู่ของผม ขออย่างเดียวอย่าทะลึ่งขึ้นไปนอน ซึ่งเรื่องนี้ผมเคยลองอีกที ก็โดนลากขาลงจากเตียงอีกหน

ขณะที่กำลังนั่งจดงาน ตาผมก็ไพล่ไปที่หัวเตียง เห็นความผิดสังเกตุบางอย่าง

ไม้ปูพื้นเตียงมันพะเยิดเผยอขึ้นมา อาจเป็นเพราะอากาศเย็นไม้หดตัวกิดช่องว่างและการไม่ได้ขึ้นไปนอนทำให้ไม่มีน้ำหนักคอยกดทับ

ผมขยับเอื้อมตัวใช้มือกดให้มันเข้าที่ แต่มันกระเด้งขึ้นมาอีก มีเสียงกรอบแกรบด้านล่าง ก็ทดลองเอามืองัดเขี่ยส่วนที่เผยอมันก็เปิดออกง่ายดาย ข้างล่างเป็นสมุดนักเรียน ไม่มีขุมสมบัติที่คนชอบซุกซ่อน

อาจเป็นบันทึกของเจ้าของเตียง ผมหยิบออกมาเปิดดูกระดาษที่กำลังเหลืองแต่ไม่กรอบ ลายมือเป็นระเบียบอย่างคนโบราณ เสียแต่หน้าหลังๆเริ่มเขียนหวัดไปหวัดมา บ้างตัวใหญ่เท่าหม้อแกงเขียน2-3ตัวเต็มหน้า

ลายมือบ่งบอกสภาพจิตที่แปรปรวนของคนเขียน ต้องเป็นงานของป้านิ่มผู้เลอะเลือนสภาพเหมือน "ปอบ"ก่อนเสียชีวิต

อะไรไม่ว่า "ความลึกลับ" ที่ผมสนใจใคร่รู้ มันซ่อนอยู่ในสมุดนี่เอง...!

ผมขนลุกซู่ ความร้อนวิ่งลามไปที่หนังหัวกับเส้นผมแถวขมับลุกตั้ง หรือนี่เป็นสิ่งที่ป้านิ่มอยากให้ผมรู้?

รีบยกมือวันทาทีหนึ่ง แล้วเปิดตั้งแต่หน้าแรกอย่างใจเย็นไม่รีบร้อนข้ามขั้นตอน เงินทองผมอาจไม่ค่อยมี แต่เวลามีเหลือเฟือ

บันทึกเริ่มเมื่อ 13 ปีที่แล้วตามพ.ศ.กับวันที่บันทึกไว้...ป้านิ่มเล่าเรื่องการทำงานของลุงชิดว่า ลงทุนปลูกบ้านเช่าไว้ได้ 3 แห่ง แต่ละที่ก็ราบรื่นดีไม่มีอุปสรรค เป็นห้องเช่าบ้าง บ้านเช่าเป็นหลังๆก็มี

เขียนถึงลูกๆและการเรียน ตรงนี้เป็นสิ่งน่าสนใจ ป้านิ่มกับลุงชิดมีลูกสาว2 คน ลูกชาย 2 คน เป็นครอบครัวขนาดปานกลางที่ควรจะอบอุ่น อยู่ดีมีสุข

หน้าต่อๆก็เลี้ยวมาพูดถึงบ้านหลังนี้ หลังที่ครอบครัวอยู่อาศัยและทำห้องเช่า

ป้านิ่มบ่นในกระดาษว่า พื้นที่ทำห้องพักไม่พอเพราะความคับแคบใกล้กับริมน้ำ ถ้าจะต่อเติมเป็นห้องเช่าทำอาชีพที่ถนัด ก็ต้องขอเช่าที่วัดเพิ่มเติมจากที่เคยอยู่

ลุงชิดบอกว่าไม่เป็นไร เราอาศัยตรงนี้มาตั้งแต่หนุ่มสาว จ่ายค่าเช่าที่ปีละ 10 บาทไม่เคยขาด ลูกเต้าเติบโตอยู่ที่นี้ ปลูกไปก่อนแล้วค่อยไปเจรจากับหลวงลุงพรหมเจ้าอาวาสก็แล้วกัน

(((ผมมั่นใจว่าหลวงลุงพรหมก็คือ"หลวงตา" ที่ผมไปทำบุญเมื่อเช้า)))

ในฐานะ'ช้างเท้าหลัง' เมื่อช้างเท้าหน้าว่าอย่างนั้นก็ต้องว่าตามกัน

ลุงชิดต่อเติมห้องเช่าอย่างถือวิสาสะ รุกล้ำพื้นที่ของวัดซึ่งโดยรอบนั้นล้วนเป็นธรณีสงฆ์ทั้งสิ้น แต่เจ้าอาวาสองค์ก่อนเห็นว่าสามารถเอามาทำประโยชน์เป็นรายได้ค่าน้ำค่าไฟค่าเรียนหนังสือของพระเณรและบางส่วนเอามาซ่อมแซมสิ่งสึกหรอที่จำเป็น จึงตัดพื้นที่รอบๆให้ชาวบ้านเช่าอย่างถูกต้องตามกฏหมาย คิดค่าเช่าถูกๆ

ท่านเจ้าอาวาสเป็นคนทันสมัย ถือว่า วัดต้องพึ่งชาวบ้าน เมื่อจำเป็นก็ต้องยังประโยชน์แก่ชาวบ้านตามสมควร เช่นน้ำพึ่งเรือ เสือพึ่งป่า อัชฌาสัย

วัดไม่ต้องเสียค่าดูแลรักษาที่ดิน ได้คนเช่าช่วยดูแลแทน วัดมีรายได้ถึงไม่มากก็ดีกว่าไม่ได้ คนเช่าเสียเงินที่รับไหว ทุกฝ่าย วิน! วิน!

เพื่อป้องกันการรุกล้ำพื้นที่ซึ่งไม่ได้ปล่อยเช่า วัดก็สร้างกำแพงล้อมกันเขตแดนเอาไว้ ทางด้านหน้าวัดที่ควรติดน้ำอย่างวัดโบราณ จึงกลายเป็นที่ทางของผู้เช่าใช้สอย

บันทึกแผ่นต่อๆมา น่าสนใจยิ่ง เมื่ทางวัดทราบการต่อเติมเอาพื้นที่ไปใช้โดยไม่ขออนุญาตก็เรียกป้านุ่มไปสอบถาม ป้าบ่ายเบี่ยงว่า จะบอกลุงให้มาเจรจา

แต่ทุกครั้งที่วัดถามเรื่องนี้ ป้าก็จะตอบประโยคเดิมๆ โดยบ่นในบันทึกว่าลุงชิดสั่งให้พูดถ่วงเวลาไว้ เพราะกำลังทำเรื่องสำคัญบางอย่าง

เรื่องสำคัญนี้อาจเป็นสาเหตุให้เกิดโศกนาฏกรรมครั้งยิ่งใหญ่และเหลือเชื่อกับครอบครัวคนทำบุญ หรือพูดให้ถูกเผ็งไม่เข้าข้างใครควรต้องบอกตรงๆว่า...

"นักบุญกำมะลอ"!!!

แล้วป้านุ่มก็บันทึกต่อมาว่า เรื่องสำคัญสำเร็จลุล่วง ลุงชิดสามารถ"ออกโฉนดที่ดิน" บ้านหลังนี้ ทุกพื้นที่กลายเป็นของครอบครัว...!

โอ...คุณพระคุณเจ้า ที่แท้ลุงชิดบังอาจเล่นแร่แปรธาตุอาศัยความคล่องตัวในการทำมาหากินเรื่องบ้านเรื่องที่ดินเป็นทุนเดิม สามารถซิกแซ็ก รู้กับข้าราชการชั่วบางคน เอาที่วัดออกโฉนดสำเร็จ

ป้านุ่มไม่อาจคัดค้านทัดทานในเรื่องนี้ เพราะลุงชิดทำไปก่อนถึงทราบ ดีที่สุดเท่าที่ทำได้ป้าต้องหุบปากเงียบเล่นตามนั้นไปกับหัวหน้าครอบครัว

เปรียบสถานะป้านุ่มยามนี้เสมือน "ปลาตายลอยตามน้ำ"!!!

ป้าบันทึกไว้เป็นหมายเหตุส่วนตัว รู้สึกผิดบาปทุกครั้งที่เจอหลวงลุงพรหม และท่านพูดถึงเรื่องนี้ ป้ารู้ว่าหลวงลุงทราบ ว่าเกิดอะไรขึ้น?

อาจเป็นด้วย "ญาณ" หรือ "ผีพรายกระซิบ" แต่หลวงลุงก็สั่งไว้ชัด...

"ต่อไป มาทำบุญก็ไม่ต้องเรียกหาหลวงลุงนะ ไปทำกับพระรูปอื่น หรือไปวัดอื่นก็ตามสะดวก"!!!

(((ยังมีต่อ)))

 

รับครับ โอนเงินและแจ้งคุณน้ำฝน แล้วครับ สวัสดีคุณอา และสมาชิกทุกท่านช่วงบ่ายวันหยุดครับ

 

จิ๋วแจ๋วเจาะโลกผลงานแห่งสกุลช่างเมืองพิจิตรผู้ช่ำชอง "พระชุดเล็ก-จิ๋ว" นอกเหนือจากความเป็นเมืองยอดนักรบ ได้ฤกษ์ออกจากกรุที่จำศีลอยู่นานนักหนา เดินทางสู่เมืองไอยราวันพรุ่ง

โมทนาคุณเทพยามบ่ายคล้อย เด็กแจ้งเรื่องปัจจัยเรียบร้อย ขอบพระคุณมากครับ

 

เรื่องเล่า..."ผีหวงบ้าน"
"อาถรรพ์ธรณีสงฆ์"!!!
===============
(7).

คุณป้าเขียนเรื่องนี้ไว้เหมือนตัดพ้อ...

"หลวงลุง 'ปิดบาตร' ไม่ยอมยืนรับบาตรหน้าบ้านเราอีกเลย พระทั้งวัดก็ทำตาม ตอนแรกไม่มีใครเอะใจ แต่หลายครั้งเข้า ก็เริ่มมีเสียงซุบซิบนินทาจากคนละแวกนี้ ทำให้ฉันละอายใจมาก พอบ่นกับพี่ชิดเขาก็ว่า...ช่างหัวมัน เราไม่ได้ขอใครกิน ใครจะว่าไงถ้าเราไม่ได้ยินได้ฟังก็ไม่เดือดร้อน"

หลวงตาเล่น "คว่ำบาตร" ครอบครัวนี้เหมือนสมัยพุทธกาลที่พระพุทธองค์ทรงคว่ำบาตรบางคน

ลุงชิดบอกว่าไม่เดือดร้อน แต่ความจริงแล้วเดือดร้อนมาก โดยเฉพาะลูกๆที่โดนเพื่อนถาม บางทีก็ถูกล้อเลียน

"ลูกสาวมาถามว่าแม่กับพ่อโกงที่วัดหรือ?...ฉันไม่รู้จะตอบลูกอย่างไร เขาบอกโดนเพื่อนที่โรงเรียนนินทา"

ความเร่าร้อนดังเปลวไฟนรกยังติดตามแผดเผาเสมือนเงาตามตัว "กรรม" กำลังไล่ล่าและทำงาน แต่บางทีคนในครอบครัวไม่มีใครกระตุกสำนึกรู้ว่ามันมาจาก "ผลไม้พิษ" ต้นไหนที่ทำให้เกิดพิษสงร้ายกาจเช่นนั้น

"ไฟไหม้บ้านเช่าที่บางบัวทองวอดทั้งหลัง เสียหายหลายเงิน พี่ชิดหน้าดำคร่ำเครียดอาละวาดฉันกับลูกๆเข้าหน้าไม่ติด"

การบันทึกเว้นวรรคไปเป็นเดือนแล้วกลับมาในหน้ากระดาษสมุดด้วยเรื่องใหญ่ที่สุดของครอบครัว...

"คุณพระช่วยฉันด้วย วันนี้รับทราบข่าวลูกต้อง ลูกชายคนรองรถคว่ำเสียชีวิตที่เชียงใหม่ พี่ชิดกำลังเดินทางไปรับลูกกลับบ้าน โธ่!โธ่! ลูกจ๋ายมบาลเจ้าข้ามาเอาชีวิตฉันไปแทนเสียดีกว่า ลูกกำลังหนุ่มยังมีประโยชน์อีกมาก ฉันมันแก่แล้วไร้ค่า"

จากนั้นก็เป็นการคร่ำครวญของหัวอกแม่ที่สูญเสียลูก หลายประโยคสะเทือนอารมณ์ ทำผมต้องวางสมุดไปคว้ากระติกน้ำมาเปิดดื่ม ขยี้ตาหยุดอ่านสักพัก

บทบันทึกทำให้ทราบว่า ลูกชายคนรองเดินทางไปเที่ยวเมืองเหนือกับเพื่อน รถประสบอุบัติเหตุยางแตกพลิกคว่ำเขากระเด็นออกมาจากตัวรถหัวฟาดพื้นเสียชีวิตคนเดียว ส่วนเพื่อนคนอื่นเจ็บเล็กเจ็บน้อยไม่มีใครถึงแก่ชีวิต

ผมเริ่มเดินทางย้อนกาลเวลา เข้าไปอยู่ร่วมกับโศกนาฏกรรมของครอบครัวนี้ซึ่งไม่มีใครตักเตือนเลยว่า เหตุอะไรหรืออาเพศใดจึงบังเกิดเรื่องเลวร้ายไม่หยุดหย่อน

อีกสามหรือสี่เดือนต่อมา วันเวลาในบันทึกชักเลอะเลือน ฟ้าก็ผ่าลงกลางครอบครัวอีกหน คราวนี้รุนแรงมากเมื่อลูกชายคนโตที่กำลังเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงทำท่าว่าจะขึ้นมาทดแทนบิดาได้ จู่ๆเกิดเจ็บหน้าอกล้มฟุบลงกลางบ้าน

แล้ว "หัวใจวาย" จากไปชนิดไม่ได้ร้องลาหรือสั่งเสียสักแอะเดียว ทั้งที่ตลอดเวลาเป็นคนหนุ่มแข็งแรงไม่เคยมีอาการเจ็บป่วย

ดาบสองที่กระหน่ำซ้ำลงมานี้อย่าว่าแต่ป้านุ่มจะทรุดล้มหมอนนอนเสื่อ แม้แต่ลุงชิดผู้แข็งแกร่งก็ต้านไม่อยู่ เขาเป็นดังต้นไม้ใหญ่ที่โดนมหาวาตะพายุร้ายรุนแรงกรรโชกหักโค่น!

จากชายผู้ขยันแข็งขัน เขากลายเซื่องซึมเหม่อลอย จากคนพูดคล่องน้ำไหลไฟดับ กลายเป็นไม่พูดไม่จา ถามสองคำตอบคำ

จากคนตื่นก่อนนกกาทำมาหากิน กลายเป็นคนนอนตื่นสายตะวันโด่งไม่มีใครกล้าปลุก เพราะลุงชิดเล่นเมาตั้งแต่ตะวันยังไม่ลับฟ้า นั่งกินนั่งบ่นนั่งด่าว่าผีสางเทวดาท้าทายยมทูตอยู่คนเดียว จนบางทีข้างบ้านทนไม่ไหวต้องแอบขว้างหลังคา

งานศพลูกชายคนโตจัดวัดหน้าบ้านเช่นศพลูกชายคนรอง ป้านุ่มผู้หมดอาลัยตายอยากในชีวิต เจอกับหลวงลุงหนแรกในรอบขวบปี ได้แต่สะอึกสะอื้นรำพัน

"หลวงลุงช่วยลูกด้วย ดูให้ลูกที มันเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของลูก"

ป้านุ่มรำพันจนหลวงลุงสงสาร บอกให้ไปหาที่กุฏิหลังจัดงานศพเรียบร้อยแล้ว จะช่วยดูให้เผื่อผ่อนหนักเป็นเบา

งานศพลูกชายคนโตเสร็จสิ้น ป้านุ่มทำบุญอุทิศกุศลให้ลูกกับหลวงลุงที่กุฏิเป็นการเฉพาะ ไม่มีลุงชิด

ป้าบันทึกห้วงเวลานี้ไว้น่าสนใจว่า...

"กรรมมันสาหัสนุ่มโว้ย หลวงลุงดูแล้ว มันเข้าเกณฑ์มรณะอย่างแรง ทุกอย่างมืดตื้อไปหมด พญายม พรหม อินทร์ ยักษา ผีปิศาจ เปรตขมูขี จ้องซ้ำเติมไม่มีเข้าข้าง ถ้าจะให้ดีขึ้นบ้างก็อย่างนี้นะ ไปบอกเจ้าชิดจัดการโอนที่วัดคืนมาซะ หลวงลุงไม่อ้อมค้อม ที่บอกนี่ ก็เท่ากับยอมเสียวินัยพระสงฆ์บางข้อ"

หลวงลุงบอกว่า เห็นแก่ครอบครัวที่เคยอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา ทำบุญที่วัดทุกครั้งไม่เคยขัดศรัทธา บุญยังมีอยู่บ้าง แต่การโกงที่วัดมันบาปเกินกว่าปุถุชนคนทั่วไปกระทั่งพระสงฆ์อย่างหลวงลุงจะขออภัยให้หมดได้

กรรมใหญ่ล้างไม่ได้ แต่ต้องขยันทำบุญเข้าไว้ ให้บุญแซงมาอยู่หน้า อาจจะพอไหว หลวงลุงก็แนะนำได้แค่นี้ ที่เหลือนุ่มกับชิด จงจัดการเอาเอง

ลองทายกันเล่นๆ...ลุงชิดจะว่าอย่างไร เมื่อป้านุ่มบอกสิ่งที่พระพูดให้ลุงทราบ???

(((ยังมีต่อ)))

 

แอบยึดกระทู้คุณลุงอีกแล้ว คั่นโฆษณา เมื่อวานทำบุญถวาย Chandelier และไหว้สักการะองค์คเณศร์ขี่สิงโตได้ สวยจริงๆ ค่ะ แต่เดี๋ยวนี้รถติด ตึกที่มุรู้จักกลายเป็น Phoenix อร่อยแล้วฟิน บินได้

มุบินไม่ได้ เด้งได้ไปชั้นหก แค่อยากเห็นองค์คเณศร์ล้วน ๆ แต่สวยจนมุตะลึง

เอาล่ะแจกน้องเด้งๆ เมื่อวานยัดน้องเด้งใส่กล่องชาตรามือ แพ็คเตรียมส่งให้คุณ @Godhell แล้วนะคะ

หาแมวแจกเด้งๆ ใครเหงาเตรียมสายตาหาแมว พร้อมหรือยังคะ

 

@wanwi คุณลุงว่าแฟนคลับใช้เวลากี่นาทีคะ

 

กำลังสนุกเลย
เรื่องเล่า..."ผีหวงบ้าน"
"อาถรรพ์ธรณีสงฆ์"!!!
===============
(7).

คุณป้าเขียนเรื่องนี้ไว้เหมือนตัดพ้อ...

"หลวงลุง 'ปิดบาตร' ไม่ยอมยืนรับบาตรหน้าบ้านเราอีกเลย พระทั้งวัดก็ทำตาม ตอนแรกไม่มีใครเอะใจ แต่หลายครั้งเข้า ก็เริ่มมีเสียงซุบซิบนินทาจากคนละแวกนี้ ทำให้ฉันละอายใจมาก พอบ่นกับพี่ชิดเขาก็ว่า...ช่างหัวมัน เราไม่ได้ขอใครกิน ใครจะว่าไงถ้าเราไม่ได้ยินได้ฟังก็ไม่เดือดร้อน"

หลวงตาเล่น "คว่ำบาตร" ครอบครัวนี้เหมือนสมัยพุทธกาลที่พระพุทธองค์ทรงคว่ำบาตรบางคน

ลุงชิดบอกว่าไม่เดือดร้อน แต่ความจริงแล้วเดือดร้อนมาก โดยเฉพาะลูกๆที่โดนเพื่อนถาม บางทีก็ถูกล้อเลียน

"ลูกสาวมาถามว่าแม่กับพ่อโกงที่วัดหรือ?...ฉันไม่รู้จะตอบลูกอย่างไร เขาบอกโดนเพื่อนที่โรงเรียนนินทา"

ความเร่าร้อนดังเปลวไฟนรกยังติดตามแผดเผาเสมือนเงาตามตัว "กรรม" กำลังไล่ล่าและทำงาน แต่บางทีคนในครอบครัวไม่มีใครกระตุกสำนึกรู้ว่ามันมาจาก "ผลไม้พิษ" ต้นไหนที่ทำให้เกิดพิษสงร้ายกาจเช่นนั้น

"ไฟไหม้บ้านเช่าที่บางบัวทองวอดทั้งหลัง เสียหายหลายเงิน พี่ชิดหน้าดำคร่ำเครียดอาละวาดฉันกับลูกๆเข้าหน้าไม่ติด"

การบันทึกเว้นวรรคไปเป็นเดือนแล้วกลับมาในหน้ากระดาษสมุดด้วยเรื่องใหญ่ที่สุดของครอบครัว...

"คุณพระช่วยฉันด้วย วันนี้รับทราบข่าวลูกต้อง ลูกชายคนรองรถคว่ำเสียชีวิตที่เชียงใหม่ พี่ชิดกำลังเดินทางไปรับลูกกลับบ้าน โธ่!โธ่! ลูกจ๋ายมบาลเจ้าข้ามาเอาชีวิตฉันไปแทนเสียดีกว่า ลูกกำลังหนุ่มยังมีประโยชน์อีกมาก ฉันมันแก่แล้วไร้ค่า"

จากนั้นก็เป็นการคร่ำครวญของหัวอกแม่ที่สูญเสียลูก หลายประโยคสะเทือนอารมณ์ ทำผมต้องวางสมุดไปคว้ากระติกน้ำมาเปิดดื่ม ขยี้ตาหยุดอ่านสักพัก

บทบันทึกทำให้ทราบว่า ลูกชายคนรองเดินทางไปเที่ยวเมืองเหนือกับเพื่อน รถประสบอุบัติเหตุยางแตกพลิกคว่ำเขากระเด็นออกมาจากตัวรถหัวฟาดพื้นเสียชีวิตคนเดียว ส่วนเพื่อนคนอื่นเจ็บเล็กเจ็บน้อยไม่มีใครถึงแก่ชีวิต

ผมเริ่มเดินทางย้อนกาลเวลา เข้าไปอยู่ร่วมกับโศกนาฏกรรมของครอบครัวนี้ซึ่งไม่มีใครตักเตือนเลยว่า เหตุอะไรหรืออาเพศใดจึงบังเกิดเรื่องเลวร้ายไม่หยุดหย่อน

อีกสามหรือสี่เดือนต่อมา วันเวลาในบันทึกชักเลอะเลือน ฟ้าก็ผ่าลงกลางครอบครัวอีกหน คราวนี้รุนแรงมากเมื่อลูกชายคนโตที่กำลังเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงทำท่าว่าจะขึ้นมาทดแทนบิดาได้ จู่ๆเกิดเจ็บหน้าอกล้มฟุบลงกลางบ้าน

แล้ว "หัวใจวาย" จากไปชนิดไม่ได้ร้องลาหรือสั่งเสียสักแอะเดียว ทั้งที่ตลอดเวลาเป็นคนหนุ่มแข็งแรงไม่เคยมีอาการเจ็บป่วย

ดาบสองที่กระหน่ำซ้ำลงมานี้อย่าว่าแต่ป้านุ่มจะทรุดล้มหมอนนอนเสื่อ แม้แต่ลุงชิดผู้แข็งแกร่งก็ต้านไม่อยู่ เขาเป็นดังต้นไม้ใหญ่ที่โดนมหาวาตะพายุร้ายรุนแรงกรรโชกหักโค่น!

จากชายผู้ขยันแข็งขัน เขากลายเซื่องซึมเหม่อลอย จากคนพูดคล่องน้ำไหลไฟดับ กลายเป็นไม่พูดไม่จา ถามสองคำตอบคำ

จากคนตื่นก่อนนกกาทำมาหากิน กลายเป็นคนนอนตื่นสายตะวันโด่งไม่มีใครกล้าปลุก เพราะลุงชิดเล่นเมาตั้งแต่ตะวันยังไม่ลับฟ้า นั่งกินนั่งบ่นนั่งด่าว่าผีสางเทวดาท้าทายยมทูตอยู่คนเดียว จนบางทีข้างบ้านทนไม่ไหวต้องแอบขว้างหลังคา

งานศพลูกชายคนโตจัดวัดหน้าบ้านเช่นศพลูกชายคนรอง ป้านุ่มผู้หมดอาลัยตายอยากในชีวิต เจอกับหลวงลุงหนแรกในรอบขวบปี ได้แต่สะอึกสะอื้นรำพัน

"หลวงลุงช่วยลูกด้วย ดูให้ลูกที มันเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของลูก"

ป้านุ่มรำพันจนหลวงลุงสงสาร บอกให้ไปหาที่กุฏิหลังจัดงานศพเรียบร้อยแล้ว จะช่วยดูให้เผื่อผ่อนหนักเป็นเบา

งานศพลูกชายคนโตเสร็จสิ้น ป้านุ่มทำบุญอุทิศกุศลให้ลูกกับหลวงลุงที่กุฏิเป็นการเฉพาะ ไม่มีลุงชิด

ป้าบันทึกห้วงเวลานี้ไว้น่าสนใจว่า...

"กรรมมันสาหัสนุ่มโว้ย หลวงลุงดูแล้ว มันเข้าเกณฑ์มรณะอย่างแรง ทุกอย่างมืดตื้อไปหมด พญายม พรหม อินทร์ ยักษา ผีปิศาจ เปรตขมูขี จ้องซ้ำเติมไม่มีเข้าข้าง ถ้าจะให้ดีขึ้นบ้างก็อย่างนี้นะ ไปบอกเจ้าชิดจัดการโอนที่วัดคืนมาซะ หลวงลุงไม่อ้อมค้อม ที่บอกนี่ ก็เท่ากับยอมเสียวินัยพระสงฆ์บางข้อ"

หลวงลุงบอกว่า เห็นแก่ครอบครัวที่เคยอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา ทำบุญที่วัดทุกครั้งไม่เคยขัดศรัทธา บุญยังมีอยู่บ้าง แต่การโกงที่วัดมันบาปเกินกว่าปุถุชนคนทั่วไปกระทั่งพระสงฆ์อย่างหลวงลุงจะขออภัยให้หมดได้

กรรมใหญ่ล้างไม่ได้ แต่ต้องขยันทำบุญเข้าไว้ ให้บุญแซงมาอยู่หน้า อาจจะพอไหว หลวงลุงก็แนะนำได้แค่นี้ ที่เหลือนุ่มกับชิด จงจัดการเอาเอง

ลองทายกันเล่นๆ...ลุงชิดจะว่าอย่างไร เมื่อป้านุ่มบอกสิ่งที่พระพูดให้ลุงทราบ???

(((ยังมีต่อ)))[/QUOTE]