เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

ขอบคุณครับ

 

ครับคุณอา ไว้แกะแล้วจะถ่ายมาให้พิจารณาอีกทีครับ
ขอบคุณครับ

 

ขอบคุณครับ หายไว ๆ นะครับ อาจารย์มุ

 

เมื่อวานงานเยอะ มึนๆทำเอาลืมลงเลขตัดส่ง ลงย้อนหลังให้คุณศรีฯ วันนี้คงเดินทางถึงที่หมาย

--ED 8375 3300 0 TH ราษฏร์บูรณะ

 

ฝนมาเปียกปอน แต่พุทธบุตรก็ออกบิณฑบาต ทำหน้าที่ของท่านตามปกติ ต้องชมเชยคนใส่บาตร ไม่ย่อท้อเช่นกัน ฝ่าฝนทำบุญ เป็นภาพที่ร่วมอนุโมทนาแล้ว "ใจฟู"!

 

น้องพญายมไล่ขอบคุณคำตอบ เริ่มที่ ท่านบก.ใหญ่ อย่าลืมแกะถ่ายภาพตามคำแนะนำ เผื่อเจอทีเด็ด

 

ตามนั้นแหละโอกาส "แจ็คพ็อท" มี ขอให้โชคดีส่งท้ายปี

 

นานๆแวะที แวะแล้วก็ขอบคุณกับอวยพร'จารย์มุไปด้วย ป่านนี้คงรับนอนยิ้มแฉ่ง เป็นกำลังใจหนุนให้หายป่วยไข้เร็ววัน

 

เรื่องเล่า..."ผีหวงบ้าน"
"อาถรรพ์ธรณีสงฆ์"!!!
===============
(4).

"ป้านุ่ม ป้าผมเองกับลุงชิดเป็นลุงเขยของผม"

เสียงเรียบๆข้างหลังแม้จะไม่ดังก็ทำผมสะดุ้งโหยงอีกทีในบรรยากาศที่ชวนขนหัวลุก

"มีอะไรหรือคุณ"?

ชายผมดอกเลาเจ้าของบ้านถาม ผมตัดสินใจเล่าเรื่องความฝันยามสนธยาอย่างไม่ลังเล แล้วชี้ไปที่รูปป้านุ่ม...

"อีกแล้วหรือนี่ ป้านะป้า น้องเขามาอยู่ยังไม่ทันข้ามวันเลย"

คนดูแลบ้านบ่นเสียงดังอย่างลืมตัว พอนึกขึ้นได้ก็รีบหุบปากชะงักเสียง แต่ไม่ทันแล้วเพราะผมติดเครื่อง เดินหน้าซักไซ้ไล่เรียงไม่หยุด ถือว่าเพิ่งอยู่วันแรก ถ้าไม่ไหวก็นอนสักคืน ขอเงินคืนแล้วเผ่น

"ป้านุ่มเสียไปสัก 3 ปีแล้ว"...หลานของป้าถอนใจเฮือก ก่อนตัดสินใจเล่าเรื่องคร่าวๆ

"ก่อนหน้านั้นลุงชิดล่วงหน้าไปก่อนเกือบปี เมื่อลุงเสีย ป้าก็เสียใจมาก ทำใจไม่ได้ ปล่อยเนื้อปล่อยตัวกระเซอะกระเซิง น้ำท่าไม่ยอมอาบ บางทีเป็นเดือนถึงจะอาบสักที ข้าวปลาอาหารก็ไม่ยอมกิน หนักเข้าดันชอบกินของสดของคาว ญาติพี่น้องลูกหลานหาว่าป้าเป็นปอบมีปอบเข้าสิง ทั้งรักษาหมอทั่วไปกับให้พระที่วัดหน้าบ้านทำพิธีรดน้ำมนต์สารพัด ก็ไม่หาย...เฮ้อ"

คนเล่าทำเสียงรันทด ทำผมหดหู่ใจตามไปด้วย เป็นความรักที่หนักแน่นมั่นคงของคนที่เป็นคู่ผัวเดียวเมียเดียว นึกสงสารป้านุ่มครามครัน ใจให้อภัยที่แกมากวนตั้งแต่วันแรก

แต่ผมก็อดถามต่อไม่ได้..."อ้าว ลูกหลานย้ายไปหมดไม่อยู่บ้านนี้แล้วหรือครับ"?

คนดูแลบ้าน ซึ่งผมทราบชื่อว่า "ลุงสิทธิ์" ชะงักนิดหนึ่ง ทำท่าจะพูดยาวแต่เปลี่ยนใจแค่อ้อมแอ้ม

"พอเขาเสียพ่อกับแม่ก็ย้ายออกไปหมด ให้ผมคอยเก็บค่าเช่าห้องส่งไปให้ แบ่งผมใช้จ่ายพอเป็นค่าน้ำค่าไฟพออยู่ได้"

ยังไม่ทันที่ผมจะถามอะไรอีก ลุงสิทธิ์ก็ยกมือขึ้นห้าม

"เอาอย่างนี้ ถ้าพ่อหนุ่มกลัว อยู่ไม่ได้ พรุ่งนี้ก็มาเอาค่าเช่ากับมัดจำคืน ไม่เป็นไรนะ อย่าให้ผมเล่ามากกว่านี้ เป็นเรื่องครอบครัวเรื่องส่วนตัว"

เจอตัดบทง่ายๆ ผมก็ไม่ตื้อต่อ แต่เรื่องอยู่ต่อหรือไม่อยู่ ทำเอาผมลังเลคิดหนัก

"กลัวผีหรือเปล่า?"...ผมถามใจตัวเองในฐานะเด็กหนุ่มบ้านนอกวัยกระทิงเปลี่ยว เรื่องกลัวของมองไม่เห็นไม่อยู่ในสาระบบ แต่ความเกรงมีอยู่บ้าง ยิ่งฝันตรงเผงขนาดนั้น หัวจิตหัวใจย่อมไขว้เขว

"ลุงมีธูปมั้ยครับ ผมขอจุดบอกป้าเขาหน่อยว่ามาขออาศัยเหมือนลูกหลาน อย่ามารบกวนกัน มีโอกาสผมจะทำบุญให้บ้างเท่าทำได้"

คนบ้านนอกเรื่องแบบนี้ ถูกสอนสั่งกันมานาน อย่างน้อยเจ้าที่เจ้าทางต้องเคารพ ลุงสิทธิ์ยิ้มออกตั้งแต่สนทนากัน บอกเสียงกระตือรือร้น

"เออ ดี ดีเหมือนกัน ธูปเยอะแยะ รอเดี๋ยวไปเอามาให้ ไหว้แล้วปักที่ศาลข้างบ้านด้านโน้นนะ"

หากถามกันอีกทีให้ตอบจากใจจริง ผมไม่อยากย้ายเลย อันดับแรกได้งานแล้ว ไม่ไกลที่พักมากนักการเดินทางก็สะดวก

อันดับต่อมาสำคัญมาก ราคาที่พักต่อให้เดินหาเกือกพังทุกคู่ก็คงหาไม่ได้ ค่าห้องพักเท่ารูหนูบางแห่งเริ่มที่ 200 ถ้าเป็นอพาร์ทเม้นท์เล็กๆซอยลึกอย่างน้อยก็ 400 ยังมีค่าไฟค่าน้ำค่ามัดจำ 2 หรือ 3 เดือน ไม่มีทางที่ผมจะตามล่าความฝันในการส่งตัวเองเรียนต่อได้แน่กับเงินเดือนครูแค่นี้

การไหว้เจ้าที่เจ้าทาง ขอขมา ขอที่อยู่อาศัยจากเจ้าบ้านจึงทำด้วยความเต็มใจ

ทว่า ในหัวสมองกับความคิดผมยังข้องจิตอีกเรื่อง...

"ลุงครับ ห้องพักมีตั้ง 6 ห้อง ทำไมป้าจ้องเล่นงานแค่ห้องเดียว เห็นห้องตรงข้ามพูดเหมือนกัน ใครมาก็อยู่ไม่ได้"

ลุงสิทธิ์ที่เริ่มผ่อนคลายเป็นกันเองกับผมมากขึ้น แต่เจอคำถามนี้ ก็ต้องหยุดคิดชั่วครู่

"เอ...ถามเข้าท่า มันก็พิกลอยู่ ห้องนั้นก็ไม่ใช่ห้องนอนป้า ปกติเขานอนอยู่ที่ห้องโถงในบ้านนี่แหละ"...ลุงสิทธิ์ชี้ไปที่กลางบ้าน แต่ปฏิภาณของผมว่องไวประสาคนหนุ่มไฟแรง มันแว่บขึ้นมาเหมือนสายฟ้าแลบ

"เตียงละครับ เตียงป้าอยู่ไหน?"..ผมเสียงดัง

ลุงสิทธิ์ทำท่าสยิวตัวแบบคนกำลังขนลุกซู่ ตบต้นขาตัวเองเบาๆ...

"จริงด้วย เตียงห้องนั้น เป็นเตียงที่ป้าเขากิน อยู่ หลับนอนไม่ยอมอยู่ในห้อง ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าทำบนเตียงทุกอย่างในช่วงบั้นปลายแล้วเสียบนเตียง ตายละ...นึกไม่ถึงเอาสียเลย"

ลุงสิทธิ์มีดีอยู่อย่าง เป็นคนชานกรุงนิสัยซื่ออย่างคนบ้านนอก มีอะไรก็พูดตรง บ่นตรง ไม่อ้อมค้อม

"ต้องย้ายลงมาอยู่ที่เดิม พ่อหนุ่มนอนพื้นไปก่อน แต่คืนนี้จะย้ายก็น่าเกลียด เป็นพรุ่งนี้ดีกว่า"

แต่ผมฮึดทำใจดีสู้เสือ หรือที่จริงคิดสู้ผี สั่นหัว...

"ไม่เป็นไรลุง ผมขออนุญาตป้าเขาแล้ว ผมขอนอนเตียงนั่นแหละ อย่าย้ายเลย"!!!

(((ยังมีต่อ)))