เพราะอะไรขันธ์ถึงคิดตลอดเวลา

ต้องใช้กาย กับใจ
หรือขันธ์5 ที่จิตครองอยู่พิจารณาสภาพไตรลักษณ์
สิ่งที่ถูกรู้ภายนอกล้วนมีสภาพเป็นสังขาร
เช่นเดียวกับกายใจที่เรายึดถือนี่แหล่ะ
พึงเพียรพิจารณาให้เห็นความจริง
ถึงความไม่เที่ยง ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น
เพราะเป็นอวิชชา
พาพ้นจากทุกข์ไม่ได้คับ

 

สติคนปัญญาอ่อนกับคนบ้า ใครตามก็ตามไปเหอะ ไม่เอาด้วย รู้สึกขยะแขยงแบบ บอกไม่ถูกเหมือนกัน เกิดมาไม่เคยกลัวอะไร ไม่รู้สึกขยะแขยงอะไร อันนี้น่าจะเป็นสิ่งเดียวที่เหลือ สติแบบนี้

 

เมื่อสักครู่แวะไปชมห้องภัยพิบัติมา ได้คำตอบกับตนเองเช่นเดียวกับทุกครั้ง
สิ่งใดเกิดไปแล้วเป็นอดีต รู้ไหม รู้ยังไง ก็รู้โดยระลึกรู้ รู้โดยสัญญา จะมีกระแสไปทางไหน ไปกุศลหรืออกุศล วางลงซะ สิ่งใดยังไม่เกิดเป็นอนาคต รู้ไหม รู้ยังไง ก็รู้โดยระลึกรู้ รู้โดยสัญญา จะมีกระแสไปทางไหน ไปกุศลหรืออกุศล วางลงซะ กลับมาที่ตอนนี้ ตรงนี้ สัญญามี แต่มีเพียงใช้ระลึกรู้ธรรมสองประการตรงหน้า มี รูปและนาม ที่พูดนี่คือขันธ์ แต่บางคนก็ทราบว่าขันธ์คืออะไร บางคนก็ไม่ เช่นเดียวกับ รูปและนาม รู้ไหม รู้ยังไง ก็รู้โดยระลึกรู้ รู้โดยสัญญา จะมีกระแสไปทางไหน ไปกุศลหรืออกุศล วางลงซะ เชื่อว่าตอนที่วางลงได้ คงได้อะไรเป็นแน่แท้...นี่ต่างหาก สติ

 

อย่าไปเลือกข้าง ต้องเอาทุกอย่าง

ทุกอย่างล้วนเป็นเครื่องกระทบ ทางอายะตนะ 12 คู่ นอกใน

ย่นย่อลงมา ปิดรูเฮี้ย ก้เหลือที่ ใจ อย่างเดียว ดูจิตอย่างเดียว
อารมณ์ใจอย่างเดียว พลิกได้ 108 แพลงได้ 2,500

อาศัยเพียง ระลึก

....ถ้าคำหลวงปู่พุธ จะว่า เครื่องรู้ของจิต เครื่องระลึก ของสติ....

ไม่ว่าจะเกิด พอใจ ไม่พอใจ หรือเฉยๆ จะเป็นเครื่องฝึกทั้งหมด

 

ผมว่าเป็นเพราะ การมีอยู่ในชั่วขณะนั้นครับ เรามองเห็นถนนหนทาง ภูเขา ทะเล ต้นไม้ สัตว์ บุคคล สิ่งเหล่านี้ในขณะนั้นที่เราเห็นเป็นสิ่งที่มีอยู่จริง และตัวเราเองก้มีอยู่จริง สิ่งที่รับรู้ทางกายทางใจก้เลยรู้ว่ามันมีครับ ทีนี้ ความคิดต่างๆ สังขารต่างๆที่เกิดขึ้นตามเหตุปัจจัยที่พบเจอทั้งภายนอกที่รับเข้ามาทั้งภายในที่สัญญาละลึกขึ้นมา ก้เกิดสังขารตามมาทั้ง กุศลและอกุศล ทุขสุขและอทุขสุขเวทนา ตามสิ่งกระทบเป็นธรรมดาตามจริง ส่วนว่าเรานั้นเจตนาเข้าไปยึดเอาว่าสังขารนั้นที่เกิดขึ้นเป็นสิ่งที่เราคิดหรือเป็นสังขารที่เกิดขึ้นตามเหตุปัจจัยที่เกิดขึ้นนั้น ท่าเรายึดว่าเราโกรธ ไม่ใช่สังขารนั้นเป็นผู้โกรธ เละดับลงเองเปลี่ยนไปเอง ไม่ตั้งอยู่คงทนไปตลอด เราก้จะทราบว่าเราไม่ได้โกรธ แต่มีสังขารธรรมที่ผุดเกิดขึ้น แล้วความโกรธะนั้นเป็นตัวกิเลศครับ เราจึงเห็น ตัวสมุทัย และตัวมรรค เราก้เห็น นิโรธตามมาด้วยครับ ส่วนรู้หรือไม่รู้ว่า เราเป็นผู้โกรทหรือเห็นอาการโกรทของขัน ก้อยู่ที่ว่าเรารู้หรือไม่รู้ครับว่าอาการของขัน และกิเลศนั้นเป็นอย่างไรครับ และรู้หรือไม่ในความเป็นอนิจจัง ทุขขัง และอนัตตาที่เกิดขึ้นครับ ท่ารู้และเข้าใจเราจะเห็นว่าเรายังคับทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นไม่ได้และไม่จำเป็นด้วยครับที่จะต้องไปบังคับไม่ให้รู้สึกอย่างไร เพียงแต่เราต้องรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเกิดอย่างไรดับลงอย่างไรและใครเป็นผู้รับรู้สิ่งเหล่านั้น คิดว่าน่าจะเป็นแบบนี้ครับ ผิดประการใดขออภัย

 

ผมรู้สึกอ่านโพสต์แล้วเข้าใจ มันตอบโจทย์ แต่มาเสียนิดหน่อย ตรงคุณว่าน่าจะเป็นแบบนี้ คุณจำมาเหรอครับ จริงๆ ผมอยากสนทนากับผู้ที่ปฏิบัติมาแล้วเห็นแบบนี้ ปกติผมไม่ค่อยพูดเยอะ จะมาห้องนี้ก็ตอนติดขัดหนัก ๆ แต่อย่างไร โพสต์ของคุณนี่มีดีงาม มากครับ อนุโมทนา ว่างๆ ก็มาคุยกับผมนะครับ

 

ท่านๆ ครับ คำว่าเจริญสติของผมไม่ได้เลือกข้างครับ
ผมจะบอกว่า เวลาผมอ่านโพสต์ของสองท่านก็เหมือนทำ สมถะดูลมหายใจ
แต่ไม่รู้พวกท่านแตกออกความหมายกันไปได้หลายทางเลยนะครับ
ผมเป็นคนซื่อๆ พูดยังไง ก็ตามนั้น

 

เฮ้ย บักโงบะ

แก เอา ลมสั้นไป

จุด จู๊...

ปล. ห้ามกระเพื่อมนะ
หาก อนัตตา กันจริง

 

ครับสั้นและเล็กครับ

 

บางทีก้อาศัยลูกชิ่งเฉยๆครับ จขกท.

 

อย่า ดูเบา สั้น เล็ก ถี่ยิบ กลางอก หน่า

ถ้า ยาว กว้าง สังเกตเลย
หาก "พอใจ" ใน ลมหายใจ
จิต ก้ กวัดแกว่ง โว้งๆ ว้างๆ
หวิวๆ โหววๆ เหวๆ ..........

พอใจ ความ บักโงบะ ก้ แกว่ง
อีก สัดส่าย หาก ติดเชื้อ จิกยิ้ม
ห้องภัยพี้หลับ ก้ไปโน้น จิตจักร
ยานสื่อสาร ถ่ายทอด

หากเปน บักโงบะแท้ๆ จิต สัดส่าย
ก้ไปโน้น มีคนส่งโทษะมากระทบ

แทนที่ จะเหนว่า ฉันทะ มันเกิด
แล้วก้ดับเปนธรรมดา ไปซื่อๆ

ตั้งมั่น เปนกลาง จิตถึงฐานไหม
ก้ดูไป

 

สื่อสารก็อย่างนึงใจกระเพื่อมก็อย่างนึงสิ่งที่พึงในส่วนที่ต้องกระทำคือการสัมรวมตนครับ

 

แต่ถ้าวันนึงวันไหน...

พายุถี่ยิบนั้นโหมกระหน่ำ

ให้ตระหนักกับตนเองว่าจะมีวันหาย

ไม่ต่างอะไรกับฤดู......*

อดทนเวลาที่ สังขารุเบกขา พรำ.....
อย่างน้อยก็ทำให้เรา
ได้เห็นถึงความแตกต่าง

เมื่อวันเวลาที่ สังขารุเบกขา
จางหาย

ยัณกิญจิฯ ก็คงสว่างและทำ
ให้เราได้เข้าใจ

ว่ามันคุ้มค่าแค่ไหนที่เฝ้ารอ


________
* ตรงภาวนาไม่หลับไม่นอน สาวก
ธรรมมักจะ บอกว่า ขาดสมถะ
...เอิ่ม...ถ้าเปน ศาสดา ทรงแนะ
ว่า "ขาดการกำหนดรู้" (ขาดวิปัสสนา)

"ธรรมอันควรรู้ยิ่ง มี สอง เปนไฉน

สมถะ และ วิปัสสนา เปนธรรม สอง
ที่ ควรกำหนดรู้ยิ่ง "

กว่านี้ มีอีก

"ธรรมหนึ่ง ที่ควรกำหดรู้ยิ่งเปนไฉน"

ตรงนี้พี่ไทย แปล "ธรรมทุกอย่าง ควร
กำหนดรู้ยิ่ง "

แต่ถ้า สำรวมจิต แบบ โยนิโสฯ

"อาการที่มันพลิกเปนธรรม ทุกอย่าง"
นั่นแหละ ให้กำหนดรู้

( ยาก จุงเบย ตรง พระกระโดดกำแพง
นี้ พูดอะไร ขันธ์5 ลากไป จืดชืดโหม้ดด!!)

 

ถ้า ยังประครอง ยัง เจตนารักษา

แปลว่า ยังไม่ เลื่อมใส สติตัวจริง

ยังให้ สติ ตัวปลอม ทำงานอีกแสน
กัปก้ได้แต่ สำรวม เปนจิตฮันนี่
เค้นหนี้ คลี่ ทุ กุ ถัง เนื้อนิโลดเฮงซ..

 

อีกแง้ หนึ่ง

ใน มหาสติปัฏฐาน

จะมี อริยสัจจบรรพะ

ซึ่ง สาวกส่วนใหญ่ ลืมสนิท

นานๆ จะปรารภ ทีนึง แต่ก้
ไม่วาย โยนให้เปน ฐานะของศาสดา

จริงๆ เป่า สาวก ทุกรูปนาม
ต้อง ยก อริยสัจจบรรพ

แม้นญานอริยสัจจ ก้ต้อง ดับให้เหน

 

แล้ว ยังไง.....

ในพระไตรปิฏก ดัน ปรากฏสำนวน
แปล เอา บุพบทไปเชื่อม ประโยต

"นิวรณ์ อันทำ ปัญญาให้ทุรพล"

แต่ในแง่ นัยยะ ขณะ ปัจจุบัน

เมื่อ นิวรณ์ ไม่ปรากฏ มีแต่ ยิบๆแยบๆ

ก้ไม่ต้องไป กังวล นิวรณ์แล้ว
( ไม่ประครอง ไม่เพ่ง ไม่เพียร ไม่พัก)

เพลานั้น "ปัญญาจะหมดหน้าที่ลง"

ให้กำหนดรู้ อริยสัจจญาน ที่กำลังดับ

แล้ว ข้ามโคก โฮกปีป ไปเลย รออัลไล

นิพพาน ปลายจมูก

ดันกลับมา คว้า จิ๊ต ( หลง สติธรรม
แทนที่ สติ จะดับด้วย เปน อนุปัสสนา
...สัมปชัญญบรรพะ )

 

ดูลมหายใจ นั้นคือ เราไปยืนอยู่หน้ารถ
แล้วดูรถขับเดินหน้าถอยหลังสลับกันไปมา
ถอยไกลบ้าง เดินหน้าไกลบ้าง
ถอยไกล้บ้าง เดินหน้าไกล้บ้าง

อยู่กับลมหายใจ นั้นคือ เรานั่งอยู่ในรถที่ขับเคลื่อนไปเองแบบอัตโนมัติ
โดยเรานั้นไม่ต้องปรับเกียร์รถเอง หรือ เหยียบขันเร่งหรือเหยีบเบรคอะไรๆเลย
นั่งอยู่บนเบาะรถเฉยๆแบบเป็นธรรมชาติเลย
การมีที่ปักหลักปักฐานอยู่ ก็คือ การเริ่มมีจิตที่ตั้งมั่น
ลมมันก็เพียงผ่านไปและผ่านมา แต่เรานั้นมีความรู้สึกที่อยู่กับที่ไม่ไปไหน
รู้สึกอยู่อันเดียว ความคิดนั้นก็ย่อมมีอยู่ที่อันเดียว
เมื่อความคิดนั้นมีอยู่ที่อันเดียว สมาธิก็ย่อมอยู่ในเรื่องนั้นอยู่เรื่องเดียว
การมีสมาธิอยู่ในเรื่องเดียวนั้นจากเคยสนใจไปกับสิ่งรอบข้าง
ก็เริ่มที่จะปล่อยการสนใจไปเองโดยธรรมชาติ
จากเคยมีจิตส่งออกไปในเรื่องต่างๆรอบข้างบ้าง
ก็เริ่มถูกลดอาการส่งออกขึ้นเรื่อยๆตามลำดับ

 

หายใจเข้าสั้น ออกสั้น ก็เห็นฐานจิต..

วางอารมณ์ที่ฐานนั้นเสีย จะได้ สติ ตัวเดียว โดด โดด..

ไม่พูดมากคุยมาก เดี๋ยวมีคนมา ลอก คำแนะนำ555555

 

ดูให้เห็นความไม่เที่ยง ของลม หาย ใจ..

ดูให้เห็นว่า ลมหายใจนี้แหละ เป็นตัวทุกข์..

คลายกำหนัด ในลมหายใจ..

ปล่อยลมหายใจทิ้งเสีย จะได้สติ ตัวเดียว โดด โดด..

ทิ้งลมหายใจ ขณะ หายใจ ออก จะเห็น ปกติดับ ของทุกสรรพสิ่ง..

ไม่พูดมาก เดี๋ยว มีคนมา ลอก คำแนะนำ5555

 

"ลมหายใจ"

สุขใดเล่าจะเท่าดูลม

เมื่อดูลมละเอียดแล้วก็เจอหาย

เมื่อลมหายก็เหลือแต่ใจ

เรียกว่า..เห็นใจตนเอง