เรื่องเด่น นานาเรื่องราวหลวงพ่อพระราชพรหมยาน

ประสบการณ์การฝึกมโนมยิทธิ ของคุณสุนิสา วงศ์ราม
ประสบการณ์การฝึกมโนมยิทธิ ของคุณสุนิสา วงศ์ราม

(จากธัมมวิโมกข์ ปีที่ 5 ฉบับที่ 48 หน้า 104 - 109)

 

(จากธัมมวิโมกข์ ฉบับที่ 155 มกราคม 2537 หน้า 87)

 

เทวดาข้างอนุสาวรีย์พระเจ้าพรหมฯ
เทวดาข้างอนุสาวรีย์พระเจ้าพรหมฯ



อินทกะ
อินทกะ

 

สมเด็จองค์ปฐม รุ่นครบรอบ 1 ปีหลวงพ่อมรณภาพ








พระผงรุ่นนี้มีอยู่ 3 พิมพ์ตามภาพด้านล่างครับ






พระผงสมเด็จองค์ปฐมนำไปเคลือบทอง, โรเดี้ยม และนาค เองภายหลัง



เนื้อนวโลหะ

 

เหรียญขุนแผนชนะศึก 100 ปีเกิดหลวงพ่อพระราชพรหมยาน



เหรียญนี้เป็นของลูกศิษย์ท่านป้านิภา คงสุขท่านนึงได้ส่งภาพมาให้ชมกันครับ

 

ธรรมะหรรษาค่ะ
พระราชพรหมยาน(หลวงพ่อฤาษีลิงดำ) ตระกูลคัน

Unlimited By Mee-Paiboon

 

พระศรีอาริยเมตไตรย



(จากธัมมวิโมกข์ ฉบับที่ 145 มีนาคม 2536 หน้า 59-61)

 

ห้อยพระคู่ไม่ดี

ลูกศิษย์ : หลวงพ่อคะ เกี่ยวกับห้อยพระนี่บอก 2 องค์ไม่ดีต้อง 3 องค์ถึงจะดี จริงไหมคะหลวงพ่อ

หลวงพ่อ : (หัวเราะ) อ๋อ

ลูกศิษย์ : บอกว่าต้องเป็นคี่เป็นอะไรอย่างนี้น่ะค่ะ

หลวงพ่อ : มี 2 ต้องห้าม มี 3 ดีแล (หัวเราะ) มีคี่ก็เปลืองน่ะสิ (หัวเราะ) ใครเขาบอก

ลูกศิษย์ : ลูกๆ 2 คนเขาทักมา ว่าห้อยพระ 2 องค์ ต้อง 3 องค์ถึงจะดี

หลวงพ่อ : อ๋อ ดี ฉันอยากได้พระเนื้อทองคำประดับเพชรเลย (หัวเราะ) เขาไม่ ได้ห้ามหรอกหนู พระกี่องค์ก็ได้ จิตเรามีความเคารพ เรื่องนี้พระพุทธเจ้าท่านไม่เคยบอกไว้ ถ้าถามเรื่องนอกพระพุทธเจ้าฉันก็ไม่รู้จะตอบอย่างไร ฉันไม่ทราบนี่ (หัวเราะ) ไอ้เรื่องเหนือไปจากนั้นฉันไม่ตอบ เพราะฉันไม่กลัารู้มากกว่าพระพุทธเจ้า ไม่งั้นต้องไปอยู่กับพระเทวทัต

อันนี้เป็นความจริงนะ นี่เขาถือกันส่งเดชไปเอง ไม่มีเหตุผล ไม่มีผล อย่าลืมว่พระนี่เป็นมงคล "ปูชา จ ปูชนียานัง เอตัมมังคลมุตตมัง" การบูชาบุคคลที่ควรบูชาก็เป็นมงคลอย่งหนึ่ง

เราห้อยพระด้วยความเคารพใช่ไหมก็เป็นมงคล พระที่เราห้อยคออยู่นี่ ถ้าเรานึกถึงอยู่เสมอ บางทีเรานึกถึงเพราะความกลัว คิดว่าพระนี่ป้องกันอันตรายได้ แต่พระนี่จริงๆ ที่ฉันทำทุกองค์นี่ยิงไม่ออกฟันไม่เข้าเลยก็ไม่มีอันตราย เวลาเขายิงกันเราก็ไม่ออกไป (หัวเราะ) เขาฟันกันเราก็ไม่เข้าไป รับรองไม่มีอันตราย (หัวเราะ) จำไว้นะ อย่าออกไปเวลาเขายิงกัน เวลาเขาฟัน เขาตีกัน เราก็ไม่เข้าไป ก็ยิงไม่ออกฟันไม่เข้า

นี่ก็หมายความว่า พระที่บางคนเขากลัวตาย คิดว่าพระนี่ป้องกันอันตรายได้ เช้าก็นึกถึงพระ ที่เขาเรียกปลุกพระกัน จิตมันอาราธนา เย็นก็ปลุกพระอาราธนาเพราะฉะนั้นถ้าเกิดเราตายไปเมื่อไหร่ ถ้าจิตมันจะอยู่กับพระ เราก็ไปสวรรค์ทันทีก็ดี

พระเป็นมงคล เขาจะห้อยกี่องค์ก็ช่างเขา เราพอใจอย่างไรเราก็ห้อยไป ก็ของของฉันนี่ไม่ใช่ของของใคร (หัวเราะ) พระที่ร้านเจ๊กขนาด 50 นิ้วก็มี มันยังห้อยกันเลย (หัวเราะ) ถ้าห้อยขนาดนั้นได้นะ ปืนยิงมาจริงๆนี่ ตายยาก (หัวเราะ) เพราะอาจารย์ผลักกระเด็นเป๊ง (หัวเราะ)


(จากหนังสือรวมคำสอนธรรมปฏิบัติ เล่ม 8 หน้า 509-510)

 

https://www.facebook.com/BoontaAntique/



https://www.facebook.com/Ratchaburi.fanpage99/

บูชา ร. 5 มีลาภมาก

มีคนหนึ่งมันเล่าให้ฟังว่าในโลกนี้ไม่นับถือใครเลย เราก็ตกใจ เอ้า แล้วมึงห้อยอะไรละนี่ มันก็บอกนี่รัชกาลที่ 5 พระเจ้าไม่เอาพระช่วยผมไม่ได้ ไม่ไวเท่ากับรัชกาลที่ 5

ถามว่าช่วยได้ยังไง มีอยู่วันแกก็ไปไหว้ที่เขาไปไหว้กันน่ะ แกก็ไปอธิษฐาน เจ้าประคู๊ณขอให้รัชกาลที่ 5 โปรดสงเคราะห์ ไอ้ผมนี่เป็นลูกจ้างขับแท็กซี่จนกระทั่งเถ้าแก่รวยมามาก ขอให้ผมมีรถเป็นของตัวเองสักคันหนึ่งเถอะ

พออธิษฐานเสร็จมาประมาณไม่ถึงปีน่ะ แกมีโอกาสผ่อนแล้วได้ 1 คัน แกก็นับถือ ยังไม่พอใจก็ยังกะลิ้มกะเหลี่ยไปอีก แหมถ้าเป็นไปได้เอาอีกซักคันหนึ่งนะครับ จะให้เขาเช่าจะได้มีรายได้ได้ครับ ได้ 2 คันแกก็เลยนับถือตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

"ปัญหาก็มีอยู่ว่าถ้าสมมติว่าองค์เดียวกันนะ ทำไมถึงได้เมตตาขนาดนั้น หลวงพ่อที่ไปนิพพานจะช่วยคนได้หรือไม่ เพราะไปนิพพานอยู่เย็นเป็นสุขแล้วนี่ จะเป็นไปได้หรือไม่"

อ๋อ...หมายความว่ายังไง (หัวเราะ) หมายความว่าหลวงพ่อยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม เขาไปขอที่พระรูปทรงม้านั่น ทำไมถึงมีผล ใช่ไหม

ก็จริงๆแล้วนี่ หลวงพ่อบอกว่า อย่างอ่านหนังสือของพลตรีมนูญแล้วมีหลักฐานเอาวัตถุกัน เห็นง่ายๆพลตรีมนูญอยู่ที่เมรุกับหลวงพ่อนี่ หลวงพ่อครับแขกมารอที่กุฏิ หลวงพ่อบอกมนูญแกไปก่อนไป ไปรับหน้าก่อนไป มนูญก็รับตาลีตาเหลือกมา หลวงพ่อยังอยู่ที่เมรุอยู่นี่ ก็รีบมารับแขก ไปถึงหลวงพ่อไปอยู่ที่นั่นเสียแล้ว ก็เรามาไวกว่าหลวงพ่อ ทำไมหลวงพ่ออยู่ที่กุฏิเสียแล้ว

แต่จริงๆท่านบอกว่าเทวดาที่เป็นองค์แทน ก็เรียกว่าเทวดาที่รับหน้าที่ตรงนี้ที่คุมพระรูปอยู่นี่ อย่างกับพระพุทธรูปบางองค์ก็ศักดิ์สิทธิ์ ใช่ไหม หลวงพ่อโสธรนี่ อู้หู...คนไปปิดทองจนตัวนิ่มหมดแล้วนี่ จับอย่างกับจับผู้หญิงเลย เขาว่าอย่างนั้น ความหนาของทอง

ทำไมท่านถึงศักดิ์สิทธิ์ เทวดาที่รักษาองค์พระนี่ ที่มีฤทธิ์ ใช่ไหม ที่หลวงพ่อบอกเทวดาที่มีฤทธิ์ก็มี ไม่มีฤทธิ์ก็มี ทีมีฝ่ามือแดงก็มีฤทธิ์อะไรอย่างนี้ เทวดารักษาพระ

แต่พูดตามหลักพุทธศาสนาจริงๆแล้วนี่ การบูชาต้องได้รับการบูชาตอบ หลวงพ่อท่านปราถนาพุทธภูมิวิริยาธิกะ คือบูชา ร.5 ทำไมมีลาภ เขาว่าไวกว่าสมัยก่อนอีก ไวกว่าหนึ่งท่านวิริยาธิกะ สมบัติของประเทศไทยของท่านจะมีมากกว่าหรือเปล่าก็ไม่รู้ ทองเป็นกี่ร้อยตัน นี่ท่านใช้มา 10 เปอร์เซ็นต์เท่านั้น ที่สร้างวัดสร้างวา เราทำบุญมานี่ใช้สมบัติไม่ถึง 10 เปอร์เซ็นต์

ที่เหลือก็ให้ไอ้ขวัญ สาธุ (หัวเราะ)

ให้ทุกคนแหละ ให้ทุกคน

มีอยู่จุดหนึ่ง เคยถามปัญหาที่ซอยสายลม หลวงพ่อครับ หลวงพ่อมีลูกมีหลานมีลูกศิษย์เต็มบ้านเต็มเมือง ในขณะเวลาเดียวกัน คนนั้นก็จุดธูป คนนี้ก็จุดธูป แล้วก็เรียกแล้วหลวงพ่อจะทำยังไง จะไปช่วยใครก่อน

หลวงพ่อก็ตอบว่า ในขณะเดียวกันท่านสามารถแบ่งได้ถึงจำนวนเป็นหมื่นเป็นแสน รู้เรื่องทุกอย่าง ได้ด้วยทุกอย่างแล้วก็บอกว่า ถ้ามันเกินไปกว่านั้นทำยังไง ฉันฝากเทวดาทุกเขตในประเทศไทย ทุกหนทุกแห่งว่าถ้าฉันไปไม่ทัน ฝากลูกฝากหลานฝากไอ้ขวัญ มันด้วย (หัวเราะ) เข้าล๊อกกันดี ท่านฝากจริง

ท่านบอกความเป็นทิพย์ไปได้ ท่านว่าอย่างนั้น

(คุณขวัญถามว่า "อยากจะให้เทวดาที่บ้านมีฤทธิ์มีเดช มีบุญญาธิการมากๆ จะทำอย่างไร")

เฮี้ยนๆใช่ไหม คือตามหลักที่ว่าทำบุญแล้วมีอานุภาพยังไงบ้าง มีรัศมีบ้าง ถ้าอานุภาพมากก็ถวายพระพุทธรูป ให้เทวดาโมทนาใช่ไหม สร้างพระพุทธรูปมีเดชมีอำนาจมาก ที่บ้านอยู่ตรงไหนล่ะ จะไปสู้กับใครเขาล่ะ

(จากธัมมวิโมกข์ ตุลาคม 2537 หน้า 89-90)


https://www.facebook.com/BoontaAntique/


https://www.facebook.com/Ratchaburi.fanpage99/

 

ภาวนาคาถา "สัมปติจฉามิ"

ไม่ต้องกลัวใครนะลูกนะ ไม่ต้องกลัวภาวนาคาถาไว้บทหนึ่ง "สัมปติจฉามิ"

ใครทำอะไรไม่ได้ลูก จำได้ไหม จดซิ ภาวนา "สัมปติจฉามิ" เดี๋ยวลืม เดี๋ยวออกไปข้างนอกแล้วลืม คาถาบทนี้ดีนะ เรียกว่า ข้าศึกไม่เห็นตัว จะทำร้ายทำไม่ได้ แล้วก็เป็นเมตตา

"สัมปติจฉามิ" ไอ้หนูภาวนานะลูกนะ ให้ภาวนาก่อนจะไป นึกขึ้นมาได้ ก็ภาวนา ไม่ต้องกลัวใครลูก คนทำร้ายไม่ได้เลย

เป็นคาถาที่ท่านเจ้าของบอกว่า ข้าศึกจะมองไม่เห็นตัว ไอ้นี่เราเห็นตัวเรา แต่เขาไม่เห็นเรา คนทำร้ายไม่ได้

อย่าลืมนะหนูนะ นึกถึงแหนบหรือเหรียญที่หลวงพ่อให้ไป นึกเห็นภาพแล้วนึกถึงคาถาด้วยนะ แทนที่จะมีคนเกลียด ก็จะมีแต่คนรัก ไม่เป็นไรนะลูกนะ ไม่ต้องกลัวนะลูกนะ

ถ้ามีคาถาบทนี้ ผีสาง แม่มด พ่อมดสู้ไม่ได้ คือไม่มีอะไรทำร้ายเราได้เลยนะ มั่นใจนะ เลิกกลัวได้เลยลูก

(จากธัมมวิโมกข์ กุมภาพันธ์ 2555 หน้า 40-41)

คาถา "สัมปติจฉามิ"

คาถาเป็นหัวใจ เขาไม่แปล อยากรู้แปลว่าอะไร ให้ถามตรงพระพุทธเจ้า เป็นหัวใจไม่ใช่คาถาตรง คาถาเขาไม่แปลกันนะ

สัมปติจฉามิ มันเหมือนกัน ภาษาบาลี สัมปติฉามิ

เขาซ้อน จ. ขึ้นมาเป็น สัมปติจฉามิ

ถ้ารู้ภาษาบาลีไม่ใช่ของแปลก ตัวเดิมมัน ติ ซ้อน จ. ขึ้นมาอีกตัวเป็น ติจ ใช้ได้ แปลเหมือนกัน ตัวเดิมเขาซ้อนกันมา แปลอย่างเดียวกัน

(จากธัมมวิโมกข์ กุมภาพันธ์ 2555 หน้า 45)

 

เรื่องผีการพนัน
เรื่องผีการพนัน

(จากหนังสือบันทึกของชาโดว์ เล่ม 5 หน้า 167-168)

 

หลวงพ่อเล่าเรื่องยิงกับนักเลง

ขอเริ่มต้นที่บางพรหม ไม่แน่ปืนมันยังหมดคนละ 1 ตับ คนละ 2 ตับ คนในกลุ่มก็ไอ้เจ้าลิงเล็ก เราไปนี่เราไปงานอายุ 18 อีตอนนั้นยังไม่จบดีเลย จะเป็นปีสุดท้าย 19 ก็ออกก็จบ 18 ปีกว่าๆเท่านั้น เขาไปงานไอ้เราไม่ใช่นักเลงไม่กินเหล้า ที่บางพรหมหลานของยายเขาแต่งงาน ที่บางพรหม ลูกเขาจะบวช พวกผู้ใหญ่เขาก็ไม่ไป ถ้าไปแล้วตีกันนักเลงบางระมาด ตลิ่งชัน บางพรหม

ตอนนั้น ตลิ่งซัน กับ บางระมาด รวมกันได้ แต่บางพรหมยังรวมกันไม่ได้นะ ท่านทำอย่างไร ก็ให้พวกเราไป เขาคิดว่าไม่มีเรื่อง พอเอาสตางค์ไปช่วยเจ้าภาพ หัวหน้านักเลงใหญ่เขาเต็มข้างล่าง 30 กว่า ไอ้สามสิบกว่ามันกว่าเท่าไรก็ไม่รู้ บางคนพลอยไปเยอะนะ ไอ้ตัวจริงๆสามสิบเศษ ไปดักเล่นไอ้สองตำบล คนสองตำบลนี่ไปเขาจะฆ่า

เราเอาสตางค์ไปช่วย เขาถาม "หลานชายๆ เออ..แกเป็น หลานยายเนียม ใช่ไหม" เขาบอก "คนบางระมาดหรือ คนตลิ่งชันมาวันนี้ ยังไม่ได้กลับนะ แม้แต่เด็กที่กำลังกินนมอยู่ก็ไม่ให้กลับ"

เราบอก "เอ..ผมไม่ได้เป็นนักเลงนะครับ"

เขาบอก "จะนักเลงหรือไม่ก็ตาม น้าตั้งใจแล้ว (แนะ!) น้าตัดสินใจแล้วว่าคนบางระมาดกับตลิ่งชัน ถ้ามาแล้วกลับไม่ได้ แม้แต่เด็กที่กำลังกินนมก็จะไม่ยอมให้กลับ"

เจ้าของบ้านเห็นท่าไม่ดี เขาไปจัดข้าวให้พวกเรากินข้าว มันก็ไปอีกนะ บอก "หลานชายกินให้อิ่มนะ อิ่มนี้อิ่มสุดท้าย"

พอลงคำไอ้เสือเล็กล่อฉับเข้าให้คอขาดเลย เลือดพุ่งชู้ดเชียว มันถึงจะแน่ ไอ้ลิงนี่ไวจริงๆถ้ามันอยู่หน้าเราสองคนอยู่หลัง ตีเรื่องตีมันตีคนเดียวพอ มันเก่งนะมันล่อกับเขา ทำอย่างไรบอกลงข้างล่างลงใต้ถุน หันหลังเข้าหากันถือมีดคนละเล่ม พวกมันก็ล้อมเต็มบ้าน เจ้าของบ้านร้องไห้เลย

ข้าก็ยืนดูไม่มีใครเข้ามา ถ้าเข้ามาก็ตาย ก็เรานึกว่าเราตายเสียแล้วก็หมดเรื่องใช่ไหม ถ้าเรานึกว่าเราจะตาย เรื่องอะไรจะตายฟรีล่ะ ฉะมันก่อนเลย อย่างน้อยที่สุดไม่ได้ศพก็ได้แผลก็ดี หรือไง นักเลงใช่ไหม เขาต้องตัด
สินใจแบบนั้น ใช่ไหม

ยืนไปยืนมาชั่วโมงกว่าๆมันก็ไม่เข้า เอ..ก็มองไปบอกไอ้ศพเรา ผีเราน่ากลัวจะดุนะไปตายนอกบ้านดีกว่านะ เห็นมันยืนนานๆแสดงว่ามันชักปอดแล้ว มันก็ไม่แน่นัก ถ้าแน่นักต้องเอาแล้ว ใช่ไหม

ไอ้เจ้าลิงเล็ก ไอ้เจ้านั่นบอก "กูออกหน้า ไอ้ห่า ! กูได้หนึ่งแล้วยังไงๆกูก็ได้ทุน" พอมันพูดเราไม่ทันค้าน มันก็โดดไปเลย โดดฟันฉับๆตายไปอีก 2 คน ไอ้บ้าฟันเก่งจริงๆเลย เอาอีก 2 อีกตัวก็วิ่งตามฟันดะ ใครเข้ามาก็หวดดะ เราวิ่งข้างหลังก็สบายมือ (หัวเราะ)

แหม..ยายแม่ครัวลุกขึ้นคว้าอีโต้มาล่อหลังพั่บเข้าให้ หันไปจะฟันเห็นเป็นผู้หญิง เอามือคลำหลังเลือดไม่มี บอก"ไป อีห่านี่เดี๋ยวคอขาด" แกก็ไป ใจเสียเลยนะ

เอ..ก็ทางเป็นสวน สวนก็เป็นท้องร่องหมดใช่ไหม ทางมันก็แคบ ทางมันสักวากว่าๆนะ สองข้างเป็นพู่ระหง เราก็วิ่งมันก็วิ่งตามเป็นทาง พอถึงกลางทาง มันไม่ไปแล้ว หันมานั่งขัดสมาธิแล้วชักปืนมาคนละ 2 กระบอก
รู้แล้วท้องร่อง มึงขืนกระโดดก็ตายห่าหมด โดดท้องร่องก็ตายหมดเสร็จ โดดท้องร่องใหม่ๆโดดอย่างไรก็ตูมๆๆเสร็จ ระยะแค่นี้ฝั่งโน้นนะเหรอสบายๆ ฮึ ! (หัวเราะ) ยิงมือซ้ายก็ถูก มือขวาก็ถูกนะ รู้สึกมันจะยืนอัดกันเป็นแถวยาวเหยียดเต็มทาง

พอเราหยุดปั๊บ! บอก "มึงหยุดแค่นั้นนะ ถ้ายกขาก้าวหนึ่งกูจะยิงทันที กูไม่หนีมึงหรอก"

ยืนอั้นตือ มาไอ้ตัวใหญ่เขาสักเต็มตัว มันถือปืนมือถือตะพดมา ทำไมไม่บุกเข้าไป 3 คนเท่านั้น กระทืบตาย มันบอก"มีปืนไม่สำคัญ"

"อ้าว ไม่สำคัญมึงหยุดแค่นั้นนะ ถ้ามึงยกขากูยิง"

มันบอก "โอ้ย ! เรื่องปืนเรื่องเล็ก" ก็ตูมแสกหน้าหงายผึง ตึงตังๆๆ คนละ
สองตับสองมือ นี่ยังแมกกาชีนเต็มเอว ฮึ! (หัวเราะ) แมกกาซีนไม่เอาลูกไว้เฉยๆ แมกกาซีนเต็มเอวนะ

พอเสร็จแล้วก็ปลดแมกกาซีนใส่นั่งมอง ไม่มาอีกแฮ่ะ แหม..คนละยี่สิบ เท่าไรล่ะ ฮึ ! (หัวเราะ) เมาเซอร์ๆ เจอลูกพรุนตายโหง

พอกลับมาถึงบ้านมานึก เอไอ้เรานี่ไม่ได้เป็นนายทหารกับเขานี่ เข้าตารางแน่ เดินผิวปากสบายร้องเพลงมาเรื่อยเฉื่อย อารมณ์ดีมาถึงบอก "น้าครับมีเรื่องเสียแล้ว"

น้าถาม "ทำไม"

"ผมยิงเขา"

น้าถามว่า "ทำอย่างไร"

ก็เล่าให้ฟัง ฮึ! (หัวเราะ) เดี๋ยวไปหาหลวงฤทธิ์เป็นหัวหน้าสถานีตำรวจ

หลวงฤทธิ์แกก็บอก "เฮ้อ ! อย่างนี้เราเป็นโจทก์ แหม..ตำรวจมาแล้วว่ะ เด็กแค่นี้ 3 คน นี่พวกนั้นเป็นสิบๆนี่หว่า กลุ่มโน้นกลุ่มนี้รุมทำร้ายกัน ใช่ไหม เราเป็นโจทก์นี่"


มาแล้วตำรวจยกกันทั้งโรงพักเลย น้าโทรศัพท์ไปหากรมพระกำแพงเพชร เอาไอ้เด็กสามคนเข้าวังเดี๋ยวนี้ เข้าไปอยู่ในวังแล้ว ตำรวจจับมาเป็นระนาวเลย ชาวบ้านให้การเป็นตับหมดเลย บอกเราถูกกลุ้มรุมทำร้ายจริงๆเป็นเหตุสุดวิสัย

ท่านถาม "ไอ้เด็กยิงเขาใช่ไหมล่ะ" ชาวบ้านบอก "ไม่ใช่ พวกมันยิงเด็ก
ก่อน กระสุนนี่ปลอกเกลื่อนนี่" แน่ะ! ปลอกเรา ชาวบ้านบอกปลอกไอ้
พวกนั้น แกเกลียดไอ้พวกนั้นนะ ถูกไหมล่ะ ไอ้เราไปไหนชอบยกมือไหว้คนอยู่แล้ว ยกมืออย่างเดียว ก็เกลียด

ไอ้เด็กดีไม่กินนำสักคำ ยิงกันตายเอง บอกยิงถูกกันเอง เอาแล้ว เสร็จ

ในที่สุดเราสถานีตำรวจก็ขึ้น แต่ไม่ได้เข้าห้องขัง เป็นโจทก์ซิเพราะจับระนาว ไอ้ที่เหลืออยู่จับขังกันระนาว

เป็นไงอีตอนนั้นถาม หลวงฤทธิ์ถาม "เท่าไรกูนับให้ กูนับได้ประมาณ 30 เศษ ไม่รู้เศษเท่าไร กูเลยขี้เกียจนับว่ะ มึงยิงกี่ตับวะ"

พวกเราบอก "ก็คนละตับเองครับ"

หลวงฤทธิ์บอก "ไอ้ห่าคนละตับไหงตายมากกว่ามือละตับ"

ฮึ! (หัวเราะ) มันสองมือ

อีตอนนั้นมือมันยังใช้ได้ทั้งสองมือ

บอก"มือละตับครับ ตับละสิบนัดให้มา"


(จากธัมมวิโมกข์ กันยายน 2558 หน้า 94-96)

 

เรื่องเล่าจากหมวดตระกูล

ในบรรดาลูกศิษย์รุ่นแรกๆของหลวงพ่อพระราชพรหมยาน เริ่มตั้งแต่ก่อร่างสร้างวัด
กันมา ร.ต.ต. ตระกูล เปาริก เป็นหนึ่งในผู้ที่มีโอกาสได้รับใช้ใกล้ชิดหลวงพ่อคนหนึ่ง ได้รู้ได้เห็นปฏิปทาของหลวงพ่อมาอย่างต่อเนื่อง หมวดตระกูลเคยเล่าประสบการณ์หลายเรื่องให้ฟังกัน ซึ่งพวกเรามัวแต่ชะล่าใจว่าอยู่ใกล้ๆ เลยไม่ทันได้ถ่ายทำไว้ มาตื่นตัวอีกทีก็เมื่อหมวดตระกูลป่วยและจากพวกเราไปแล้ว เลยต้องบันทึกข้อมูลเผื่อให้คนรุ่นหลังไว้

เรื่องแรก ระหว่างปี 2514-2518 ปีไหนจำไม่ได้ แต่จำได้ว่าปีนั้นน้ำท่วมวัด ในช่วงนั้นโบสถ์ใหม่ยังไม่ใด้สร้าง ต้องใช้แพโบสถ์น้ำในการทำสังฆกรรม ตำแหน่งของแพโบสถ์น้ำก็ประมาณแพปลาในแม่น้ำสะแกกรังหน้าวัดในปัจจุบันนี้

มีอยู่วันหนึ่งหลวงพ่อเดินถือแผ่นทองแดงปึกหนึ่ง กะคร่าวๆประมาณ 10 แผ่น เดินไปแพโบสถ์น้ำ (ระหว่างนั้นยังไม่ได้สร้างหอฉัน) หมวดตระกูลก็เดินตามไป ที่แพจะมีกระดานเป็นสะพานทอดข้ามอยู่ พอหลวงพ่อขึ้นแพไปแล้วก็เดินไปลงน้ำอีกด้านหนึ่ง และในขณะที่หลวงพ่อเดินลงน้ำเหมือนมีขั้นบันไดรับเท้าหลวงพ่อลงไปทีละขั้นจนมิดศีรษะหายไป ด้วยความที่ได้ติดตามและเห็นอภินิหารของหลวงพ่อมาหลายครั้งทำให้หมวดตระกูลมั่นใจว่าหลวงพ่อคงจะลงไปทำตะกรุดใต้น้ำ

แต่คราวนี้หลวงพ่อลงไปนานมากน่าจะเกินครึ่งชั่วโมง จนหมวดตระกูลร้อนใจเป็นห่วงหลวงพ่อ เตรียมตัวจะถอดเสื้อตามลงไป ก็พอดีกับหลวงพ่อเดินขึ้นมา การเดินก็คล้ายๆกับเดินขึ้นบันไดมาทีละชั้น เมื่อขึ้นมาแล้วสังเกตว่าจีวรหลวงพ่อก็ไม่เปียก ส่วนตะกรุดนั้นม้วนเรียบร้อยแล้ว หลวงพ่อเดินถือกำขึ้นมาแล้วกลับกุฏิไป ตะกรุดชุดนั้นหมวตตระกูลบอกว่าหลวงพ่อน่าจะแจกให้กับญาติโยมที่อุปัฏฐากวัดในขณะนั้น เช่น ท่านเจ้ากรมเสริม ท่านเจ้ากรมอาทร เป็นตัน

เรื่องตะกรุดใต้น้ำนี้ได้ยินมาอีกครั้งว่าหลวงพ่อท่านเคยปรารภกับศิษย์ใกล้ชิดในช่วงประมาณปี 2533-2535 ว่าใครอยากได้ตะกรุดให้นำแผ่นทองแดงมา หลวงพ่อท่านจะไปทำในน้ำให้ ตำรวจทหารที่ดูแลหลวงพ่ออยู่ในขณะนั้น ก็รวบรวมถวายไปจำนวนหนึ่งท่านก็ทำมาให้ แต่ครั้งนี้ไม่มีใครเห็นว่าท่านไปทำที่ไหนอย่างไร


เรื่องที่สอง มีอยู่คราวหนึ่งมีขโมยเข้ามาลักของในวัด หลังจากสืบเสาะจนได้ความแล้ว
หมวดตระกูลก็ตามไปที่บ้าน ไปถามตรงๆขโมยยอมรับ หมวดก็ยิงเลย เสร็จแล้วก็กลับวัดทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ พอพบหลวงพ่อท่านก็ถามว่าแกไปยิงเขามาหรือ หมวดก็ยอมรับแล้วถามว่าหลวงพ่อรู้ไดัอย่างไรครับ ท่านตอบว่า มันเดินตามหลังแกมา หมวดก็ถามว่าแล้วจะทำอย่างไรดีครับ หลวงพ่อบอกให้หยิบกิ่งไม้วางข้างหลังแล้วภาวนา สัมปะติจฉามิ เดินไปข้างหน้าอย่าหันกลับไปมอง


เรื่องที่สาม ทางเข้าตีกอินทราพงษ์ที่พักของหลวงพ่อในอดีตจะมีประตู 2 ประตู คือประตูรั้ววัดและประตูเหล็กยืดท้ายศาลาหลวงพ่อ 5 พระองค์ มีกำหนดเปิด-ปิดเป็นเวลา มีอยู่วันหนึ่งตอนเย็นๆ ปิดประตูแล้ว หลวงพ่อท่านคงมีธุระไปฝั่งศาลานวราชบพิตร ท่านเดินไปหมวดตระกูลก็เดินตามไปห่างๆ เพราะมีหมาห้อมล้อมติดตามหลวงพ่ออยู่ พอไปถึงประตูเหล็กหลวงพ่อก็เดินทะลุประตูไปเฉยๆ พร้อมกับหมาอีก 1 ฝูง หมวดตระกูลต้องหยิบลูกกุญแจออกมาไขแล้วจ้ำตามหลวงพ่อไป เป็นแบบนี้ทั้ง 2 ประตู

เรื่องที่สี่ เรื่องหางพลูของหลวงพ่อ สมัยหนุ่มๆ หมวดตระกูลเป็นคนเจ้าชู้ไม่ธรรมดา มี
วีรกรรมเล่าขานมากมาย มีอยู่คราวหนึ่งพบสาวงามถูกใจ พยายามเจริญสัมพันธไมตรีทุกวิถีทางแต่กลับถูกสาวพูดจาสบประมาทจนเสียหน้าอย่างรุนแรง หมวดตระกูลมาเล่าความคับแค้นใจระบายให้หลวงพ่อฟัง หลวงพ่อท่านฉันหมาก ฉันเสร็จท่านยื่นหางพลูให้หมวดตระกูล หมวดตระกูลรับมาอธิษฐานกินแล้วกลับไปใหม่ หมวดบอกว่าคราวนี้สำเร็จ (เรื่องนี้สันนิษฐานว่าหลวงพ่อท่านคงสงเคราะห์ตามกฎแห่งกรรมของแต่ละคน)


เรื่องที่ห้า เป็นเรื่องแถม ไม่ใช่เรื่องเล่าจากหมวดตระกูล แต่เป็นเรื่องของหมวดตระกูลที่เล่าโดยจ่าตุ่ม (ดต.ไพโรจน์ ทิมแท้) จ่าตุ่มเป็นช่างทำมีดมือ 1 ของประเทศไทย มีฉายาว่า จ่าตุ่มมีดเทวดา ถึงแม้ภายหลังจะเป็นนายดาบแล้วก็ยังเรียกจ่ากันติดปาก จ่าตุ่มเป็นผู้บุกเบิกการทำมีดจนเป็นตำนานมีดเมืองอุทัยธานีทุกวันนี้

มีดจ่าตุ่มนั้นมีทั้งที่เป็นมีดใช้งานคุณภาพดี (ดีจนเจ้าของไม่กล้าใช้เพราะกลัวมีดเป็นรอยสกปรก) ไปจนถึงมีดของนักสะสมที่ทำด้วยเหล็กคุณภาพดีประดับตัวยอัญมณีและวัสดุสูงค่า เป็นงานศิลปะชั้นสูงที่ยากจะหาคนทำได้ใกล้เคียง

จ่าตุ่มเคยเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของหมวดตระกูลสมัยที่รับราชการตำรวจ ในยุคที่ยังมีการต่อสู้กับลัทธิคอมมิวนิสต์ มีพื้นที่รับผิดชอบอยู่แถวๆ อำเภอบ้านไร่ มีลูกน้องที่อยู่ในชุดลาดตระเวนอยู่ 4 คน จ่าตุ่มเล่าว่า จ่าตระกูลแกเป็นคนมีวิชา ทุกๆเช้าก่อนกินข้าว จ่าตระกูลจะต้องแบ่งข้าวและกับข้าวใส่ใบไม้เอาไปวางโคนตันไม้ และทุกครั้งก่อนออกลาดตระเวนจะให้ลูกน้องคุกเข่าพนมมือเข้าไปหาทีละคน จ่าตระกูลจะว่าคาถาและหยิบดินโรยบนศีรษะให้ทุกคน ในสมัยที่ติดตามจ่าตระกูลอยู่นั้นมีการปะทะกับผู้ก่อการร้ายบ่อยมาก แต่ชุดของจ่าตระกูลไม่เคยมีใครโดนยิงตายหรือบาดเจ็บเลย จ่าตุ่มว่างั้น (จ่าตุ่มเสียชีวิตไปแล้วเมื่อปี พ.ศ. 2546)


(จากธัมมวิโมกข์ ธันวาคม 2556 หน้า 128-129)