เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

รับปากว่าจะพาท่องตะนาวศรียามบ่าย แต่ติดงานกับติดออกกำลังเรียกเหงื่อ เรียกวง กลับบ้านอาบน้ำท่า เหลือบดูเวลามีเหลือเฟือ เอาละวะ บุกป่ายามค่ำคืนก็สนุกดีเหมือนกัน รอจิ้มสักพัก จิบน้ำอุ่นแล้วอ่านก่อนนิทราหรือไว้อ่านพรุ่งนี้ก็แล้วแต่ท่านสะดวก

 

เกาะขอบจอ รออ่านเลยครับ

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
=================
ความเดิม......"กินข้าวได้แล้ว"...เจ้าบักสมเข้ามาแหกปากขัดจังหวะ ก็ดีเหมือนกันท้องกำลังร่ำร้องจ๊อก ๆ กินไปคุยกันไปหาวิธีปล่อยผีชนเผ่ากันไปก็ยังไหว...!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

มื้อเย็นง่ายต่อคนกิน แต่หินสำหรับคนทำ!

บนยอดเทือกเขาสูงชื้นแฉะ ความกดอากาศเบาบาง พ่อครัวหัวป่าก์เล่าว่าใช้ความพยายามตาเหลือกตาปลิ้นเหงื่อตกกีบ กว่าความร้อนจะมาคุทะลุจุดเดือดเพื่อหุงหา

"ฮ่วย...หุงยากที่สุดตั้งแต่เดินป่า"

บักสมบ่นอุบ ไหนจะฟืนเปียกที่เจ้ามะกับดวงดาวพัลวันพัดวีให้ติดไฟราวคนบ้า อากาศก็เย็นลงรวดเร็ว ข้าวหม้อเดียวเล่นเด็กหนุ่มกำยำ 3 พลังชาวเหมืองแร่ ปลุกปล้ำให้สุกแทบลิ้นห้อย บักสมไม่ยอมปล่อยข้าวดิบกินปวดท้อง หรือข้าวแฉะเขมือบไม่ลงให้เสียชื่อ

"มะเจอ "บักหุ่ง" ของดี..นาย"...ดวงดาวเสริม

มะละกอสุกหวานฉ่ำ เป็นเนื้อผลไม้รสโอชาพบเจอครั้งแรกในป่าดงดิบ มันอาจเป็นญาติโกโหติกาบักหุ่งพันปี ที่สืบสายพันธุ์โดยชนเผ่านับถืองูยักษ์ปลูกไว้ ถูกรักษาด้วยวิถีธรรมชาติ นกกินแล้วถ่าย ปล่อยเมล็ดพันธุ์โตแล้วตาย ตายแล้วโตรุ่นแล้วรุ่นเล่า ไม้ล้มลุกที่อยู่คู่ไพรพนา คงทนไม่แพ้ไม้ใหญ่หลายคนโอบ

ป่าอัศจรรย์แสนพิศวงจะมอบสิ่งใดให้เราอีก ?

เจ้ามะมอญหนุ่มจอมซอกซอนใช้ .22 สอยไก่ป่าได้อีกตัว เนื้อเหนียวหน่อยแต่ขนาดกำลังดี ฉีกแบ่ง ๆ ได้คนละคำสองคำ กระดูกเหลือแทะดูดไขมันในเนื้อพอเสริมพลังงาน บวกอาหารกระป๋องครบคน ผักหวานป่ากับผักกินได้อีกหลายอย่างเป็นกำ นักเดินป่าเดนตายก็สุขีท้องไส้อีกมื้อ

"ไปหาน้ำ...นายทหาร"... ลุงเฒ่าสะกิดชวนหลังสวาปาม

น่าขำ...พระพิรุณเพิ่งกระหน่ำใส่ขุนเขา ป่าดิบ ผืนปฐพีชุ่มฉ่ำปานโกรธามาห้าร้อยชาติแหม็บ ๆ แต่เราต้องตะกายหาน้ำเพื่อกินใช้กับเพื่อกิจจำเป็นก่อนค่ำ

ผมคว้าไอ้ห้านัดคู่ชีพ กระติกเหน็บเอว ฉวยกระป๋องดีบุกสำรองใส่น้ำลุกยืน เป็นสิ่งตั้งใจทำเมื่อคิดว่า สาวงามคนเดียวในคณะ ต้องอึดอัดกับมุมปล่อยทุกข์ หน้าที่ผมต้องรีบหามุมบำรุงสุขด้านนี้แด่เธอ เป็นภาระไม่มีใครสั่ง หัวใจมันสั่งเอง

เรื่องเล่ารอบกองไฟของจอมอาคมรอไว้เล่าค่ำคืนมีเวลาถมถืด...ผมมุดตามก้นลุงพรานออกด้านนอก ฟ้าสลัวเร็วกว่าปกติ เข็มสั้นยาวบนข้อมือบอกเวลาใกล้ 5 โมงเย็น แต่หริ่งหรีดเรไรไพรโหดบรรเลงกึกก้อง แซ่ซ้องราวรัตติกาลมาเยือน

เฒ่าพรานเจนไพรไม่ไปทางที่เราเดินมาพบเทวาลัย แต่พาหักเลี้ยวขวาเลาะดงไม้ ข้ามก้อนศิลาแลงทลายเป็นหย่อม เทวาลัยด้านนอกส่วนนี้สภาพยังดี รากไม้ใหญ่ห้อยระย้าโอบอุ้มอย่างคู่รักไม่ยอมพลัดพรากจากกัน ภายใต้ซุ้มรากไม้ที่พอเป็นช่องให้ลัดเลาะ เรามะงุมมะงาหราในความมืด มีเพียงลำแสงไฟฉายสามท่อน

"ได้ยินเสียงน้ำแถว ๆ นี้"

ลองลุงบอกว่าได้ยินก็เชื่อขนมกินล่วงหน้าว่าต้องใช่...จมูกพรานยังคงสูดกลิ่นได้ยอดเยี่ยม หูสำเหนียกเสียงเพรียกจากพงไพรถ้วนถี่ แม้สายตาถดถอยฝ้าฟาง แต่ประสาทสัมผัสลุงเฒ่าพึ่งได้เสมอ ในโลกที่ไม่มีความแน่นอนแห่งเทือกภูสูงป่าแดนเถื่อน

มุดอีกไม่กี่ก้าว น้ำก็สะท้อนแสงไฟ สายน้ำใสสะอาดกำลังรินไหลหลั่งจากเบื้องบนผ่านศิลาแลง แทงทะลุรากไม้สู่ปฐพีเบื้องล่าง ลุงพรานกระดกลำแสงสำรวจไล่ตามหาต้นตอ ก็พบที่มาที่ไป

แอ่งสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่กว่าอ่างอาบน้ำคนเมือง ใหญ่พอลงไปสรงสนานสบายตัวทีละ - 4 คน ความลึกแค่เทียมหน้าแข้งถูกก่อเอาไว้รองรับสายน้ำที่ล้นลงมาทีละชั้น มีแอ่งขนาดเล็กสี่เหลี่ยมด้านบนอีก 3 - 4 แอ่ง เมื่อฝนกระหน่ำแอ่งบน น้ำล้นก็ทะลักสู่แอ่งล่าง หลั่นลงมาถึงแอ่งใหญ่สุดท้าย

เห็นชัด..เป็นแอ่งชำระกายให้สะอา ดบริสุทธิ์ก่อนเข้าสู่พิธีบูชายัญจอมนาคราช หรืออาจเป็นแอ่งที่พวกพระ นักบวช หมอผีชนเผ่า มีไว้ชำระเปลื้องความโสโครกเนื้อตัวและจิตวิญญาณหลังทำพิธีเสร็จสิ้น ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

ผมสรุปเอาเองในนาทีนั้นว่ามันเป็น"แอ่งล้างบาป"!

(((ยังมีต่อ)))

-------------------------

***เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯ ทุกตอน มีลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ ห้ามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียน ดัดแปลง ทำซ้ำทุกกรณี มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมาย ***

 

"รากไม้ใหญ่ห้อยระย้าโอบอุ้มอย่างคู่รักไม่ยอมพลัดพรากจากกัน "

ท่อนนี้ผมอ่านซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบเลยครับ

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
=============

ด้านข้างสายน้ำมีช่องทาง เป็นซอกเล็กขั้นบันได พอหยั่งฝ่าตีนเหยียบขึ้นได้...

"ลองขึ้นดูดีกว่า เผื่อเจออะไรน่าสนใจ ผมไปเอง ลุงคอยตรงนี้"...

ลุงเฒ่าพยักหน้าเห็นดี...ผมจับกิ่งไม้รุงรังยึดเหนี่ยวตัวผ่านขึ้นไปดูแอ่งชั้นรองสุดท้าย น้ำสะอาดดีใบไม้สุมบ้าง กวาดทีเดียวก็ร่วงพรู ใจนึกขอบคุณท่านเทพพิรุณซึ่งมอบทั้งความวุ่นวายและโอกาสดี ๆ มาพร้อม อยู่ที่เราเจอะเจอด้านใด

ชั้นถัดไปก็สภาพเดียวกัน แอ่งแต่ละชั้นไม่ใหญ่มาก มันจึงรักษาสภาพไว้ได้ ไม่ทะลายลงด้วยน้ำหนักตัวเอง!

จุดสูงสุดคือลานยอดปราสาท เป็นลานเล็ก ก่อศิลาแลงล้อมสี่ด้าน สูงเทียมหัวเข่า พื้นเทลาดเอียงเล็กน้อย บังคับน้ำที่หลั่งจากฟ้า เทไหลรี่ไปยังร่องซึ่งเซาะไว้ตรงมุม ให้น้ำทุกหยดพรั่งพรูสู่แอ่งที่รองรับทีละชั้น ๆ

น้ำไม่ขังเป็นน้ำหนักกดทับเทวาลัย ไม่เป็นแหล่งเพาะเชื้อโรคส้องสุมยุงลูกน้ำพาหะไข้ป่า ผมได้แต่ยืนอึ้ง ทึ่งและมหัศจรรย์ใจกับสิ่งปลูกสร้างสุดแสนพิศวงกลางป่าที่มองไปด้านใดก็ไร้อารยธรรม!

หอคอยบาบิโลนในตำนาน ประภาคาร หอดูดาว ผมให้คำจำกัดความบนยอดเทวาลัยไว้อย่างขำๆ

เรารู้ว่าขอมเป็นนักสร้างปราสาทหิน ชาวไอยคุปต์ยิ่งใหญ่ในวิธีสร้างปิรามิด...กับชนเผ่าที่สาบสูญนี้ น่ามีเลือดอารยะเผ่าใดเผ่าหนึ่งในกาย จึงมีวิธีก่อสร้างได้ล้ำเลิศ เกินยุค เกินคาดคิด

เผ่าหลือเชื่อด้วยสติปัญญาเฉกเช่นนี้ไม่ควรสูญพันธุ์ หากใช้ความเชื่อกับจิตวิญญาณดำเนินบนวิถีถูกต้อง มิยึดถือเผ่าพงศ์เดรัจฉานเป็นเทพเจ้า!!!

ผมหมุนตัวรอบทิศ แหงนหน้าสูดลมหายใจเอากลิ่นไอฝน ไอป่า ลมเย็นสดชื่นเข้าเต็มปอด บนยอดเทวาลัยสามารถมองไกลได้รอบเปิดโลกทัศน์มุมมองชวนตะลึงลาน นึกไม่ออกเลยว่าในวันฟ้าใส แดดสวย เงาไม้ระริกพลิกพริ้วรอบกาย จุดชมวิวนี้จะสวยสดเพียงไร

ผมมองหมู่เมฆหนาที่ลอยต่ำดังจะเอื้อมมือสัมผัสถึง เมฆบางก้อนแผ่หราเป็นแผ่นคล้ายกระดาษสีเทาหรือกระดานชนวน วูบหนึ่งผมใคร่เนรมิตพู่กันหรือปากกายักษ์วิเศษในมือ จรดปลายแหลมลงบนกลุ่มเมฆเอามันต่างแผ่นกระดาษฤากระดาน จดจารเรื่องราวมหัศจรรย์บรรเจิดจ้าสุดขอบโลกทั้งปวงที่ผันผ่าน ให้เทพแห่งเมฆาท่านเก็บรักษาไว้

บันทึกบนก้อนเมฆ...อา...ช่างเข้าทีดีไม่หยอก ผมจักได้ปลดเปลือยเปลื้องความในใจครบถี่ถ้วนกระบวนความ มิพักต้องขวยเขินรึเหนียมอาย!

ดั่งเทพเมฆีรับรู้ปรัศนีย์วิถีจิต ลมแรงกรรโชกวูบใหญ่กลุ่มเมฆฝอยบางเบาดุจไอหมอกลอยวูบผ่านศีรษะไปเป็นอัศจรรย์ พร้อม ๆ กับเสียงเบื้องล่างลอยตามขึ้นมา...

"วู้...นายทหาร...ลงมา"

อากาศเริ่มเย็นมาก ผมห่อไหล่คิดถึงกองไฟอบอุ่น รีบไต่ลงตามเสียงอย่างว่าง่าย เล่าให้ลุงฟังอย่างยินดีในสิ่งพบเห็น หมดปัญหาเรื่องน้ำมื้อนี้แลมื้อหน้า...

โชคดีกับโชคร้ายก็เหมือนลูกปิงปอง กำมือแห่งโชคชะตาหวดมันกระเด้งไปข้างโน้นที หวดกลับมาฟากนี้อีกที...กำลังนี้เจ้าลูกเด้งคณะเราลอยอยู่ทางฝั่งโชคดี ต้องรีบฉวยไว้ก่อนมันกระเด้งกลับไปอีกข้าง!

-------------------------

*** เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯ ทุกตอน มีลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ ห้ามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียน ดัดแปลง ทำซ้ำทุกกรณี มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมาย ***

 

ปรกติเวลานี้ผมจะเข้านอนแล้ว แต่คืนนี้นั่งรออ่านจนครบ 2 ท่อนเลยครับ
ขอบคุณพี่วันสำหรับ 2 ท่อน ตอนดึกนะครับ

 

ขอบคุณมากๆครับคุณอา
สองท่อน
อ่านเพลิน
ไม่กลัว อักษร
ระหว่างบรรทัด
ร่วงหล่นทับ
ด้วยก้มหน้า
ลุยอ่าน อย่างกระหาย

 

ธรรมมะสวัสดีคืนนี้ครับ

 

ส่งความสุขในชามเช้า พร้อมกล่าวสวัสดีครับ ช่วงเวลาแห่งการเดินทางเริ่มขึ้นแล้ว ขอให้ทุกท่านปลอดภัยนะครับ ค่อยๆขับกันไป ถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพครับผม

 

สวัสดีครับคุณอา วันวิ และสมาชิกนักขุดกรุทุกท่าน
เป็นอีก 2 ตอนก่อนปีใหม่ ที่บรรยายได้เห็นภาพบรรยากาศและภูมิประเทศได้เหมือนไปยืนอยู่ตรงนั้นด้วยเลย
ขอบคุณมากครับ สมค่าการรอคอยจริงๆ

 

ป่านนี้คงสุขสมใจ คุ้มค่าการเกาะขอบจอ

 

แสดงว่าเป็นคนโรแมนติค
เจอบรรทัดโดนใจมักคิดหวน
ถึงความหลังครั้งยังแสวงหา

 

ขอบคุณการอยู่โยงเป็นเพื่อนยามดึก
เป็นการลุ้นถนนอักษรผิดกับกับรอลุ้น
วัตถุมงคล ให้อารมณ์สุนทรีย์ที่แตกต่าง

 

อ่านช้าๆสองท่อนนี้บรรยายได้ดีและถี่ถ้วนไม่ชวนง่วงเหงาหาวนอน เปี่ยมคุณภาพจริงๆ ยังมีตื่นเต้นแต่ไม่ต้องตื่นกลัวอีกหลายท่อนต่อจากนี้ สนุกในที ไม่จำเป็นต้องพะบู๊

 

ลป.ท่อน ญาณวโร กับคำสอนที่ดี
อ่านเมื่อไหร่ ก็ได้ใจความดีๆ...

คิดมีเปรียบ.......เทียบใจโจร
ขาดอ่อนโยน.....หยาบโลนสิง
จิตกักขฬะ.........ตะกละยิ่ง
ฝึกปลิดทิ้ง........อิงเสียสละ
.....จิตผู้ให้.........จึ่งใฝ่ธรรม
.....เร่งกระหน่ำ....หยุดย้ำชนะ
.....ขัดเกลาใจ.....ไป่ลดละ
.....ชำนะโลภ.......โลกร่มเย็น!

 

น้องเรย์ส่งความสุขเพื่อนสมาชิกก่อนไปออกรอบ ก็ขอให้สนุกและมีความสุขกับผลงานดีๆในสนามเช่นกัน

 

สงสัยเป็นนิสัยของคนเกิดวันศุกร์หรือเปล่าครับ เลยต้องมีพระปิดตาหลวงปู่โต๊ะเพิ่มอีกหลายๆ องค์ 555