เห็นภาพคลื่นน้ำทะเลซัดท่วมภูเขามาเลย(พี่ที่ทำงานบอกนั่งสมาธิเห็น)

เดินสายกลางก็เดินให้ทุกคนดูแล้วเมื่อวันก่อน...แต่เรารู้สึกว่าเราทำงานบกพร่อง...สิ่งที่เราไม่มี..สิ่งที่เราไม่รู้ บางครั้งมันจะทำให้เราพลาด

...ใครอยากได้ก็มาเอาไปเลยนะ..เราความสามารถน้อย...เราคงไม่เหมาะกับบุคคลที่ทุกคนต้องการ...คุณสมบัติของเราไม่เพียงพอ...เราไม่คู่ควร

 

อะไรที่ยังไม่เกิด ใช่ว่ามันจะไม่เกิดนะท่าน
ถ้าท่านเป็นพระเจ้าอชาติศัตรู แปลว่าท่านใกล้จะสำเร็จเป็นพระปัจเจกแล้ว ทำชาตินี้ให้แน่น ๆ ไปเลยครับ เผื่อไว้ชาติหน้า ทำเหตุให้ถึงพร้อม เดี๋ยวผลก็ประจักษ์เอง

 

ใน วัฏฏะ นี้ แรกๆเลย จิตเกิดจาก
เหล่า อรูปพรหม หมดอายุบนสวรรค์
ก็ลงมาเกิด ยังโลกมนุษย์ แต่กินอิ่มทิพย์
แบบเดียวกับ สวรรค์ ทุกประการ
มีแต่เพศผู้เท่านั้น เหาะเหินไปมาบนอากาสได้
โลกก็มีแต่ ต้นไม่ใบหญ้า
ไม่มีใครมาทำลายโลกนี้เลย
มีแต่สวนดอกไม้ เต็มไปหมด

แดนนิพพาน มีพื้นที่ ไม่มีที่สิ้นสุด
ต่อให้มีพระอรหันต์ มากเพียงไหนก็ตาม
แดนนิพพาน ก็จะขยายออกไปเรื่อยๆ เหมือนกัน
พื้นที่บน เเดนนิพพาน ไม่มีวันที่จะเต็ม
พระพุทธเจ้า พระปัจเจกะพุทธเจ้า พระอรหันต์
ก็ไม่มีวันที่จะเต็ม บน แดนพระนิพพาน ได้

ส่วนพระอรหันต์ ท่านก็หมดความอยากแล้ว
ถึงท่านจะเห็นอะไร ท่านก็จะไม่ไปตามอารมณ์
ของ ความอยากอีก นอกจาก ท่านที่มีหน้าที่
จะต้องดูแลเหล่าพุทธภูมิ เท่านั้น
สังโยชน์ หรือ ความอยากสิบประการนั้น
ก็ย่อมที่จะจับจิตของท่าน ไม่ได้อีกเหมือนกัน

แต่ก็จะมี พระอรหันต์ อีกประเภทหนึ่ง
ที่ พยามาร ยกให้เป็น พระอรหันต์ของตนเอง
โดน พยามาร หลอกให้รู้สึกเหมือนว่า
ได้เป็นพระอรหันต์แล้ว แต่ความจริง
ยังไม่จบกิจ พอตายไปก็ไปรับใช้ พยามาร นั่นเอง

 

ผลไม่ถูกเพราะเหตุไม่ถูก


ปลูกมะเขือจากเมล็ดมะเขือก็ได้มะเขือ
ถ้าปลูกมะเขือจากเมล็ดมะเขือแล้วได้พริก ต้องกลับไปอ่านข้างซอง ว่าหยิบมาผิดหรือเปล่า
ไม่ก็ไปเอาเรื่องกับผู้ขายเมล็ดมะเขือ.... เพราะเอาเมล็ดพริกมาหลอกขาย
--------------------------------------------------------------------------
พวกท่านยังรู้วิธีปลูกพืชนะ อย่างน้อยปลูกแล้วก็ยังได้ผล แม้จะไม่ตรงตามที่อยากได้

ผมนี่อนาถกว่าพวกท่านอีก ที่อยากกินพริกบ้าง ผักชีบ้าง แต่ไม่รู้เลยว่าต้องทำอย่างไร

 

เราทำของเราได้อยู่แล้ว..แต่เราทำไม่ได้อย่างที่หลายคนต้องการ...เราทำได้เท่าที่เราเป็นอยู่ตอนนี้...ส่วนอย่างอื่นนั้นถ้ามันจะได้มันจะมีมันคงได้คงมีมานานแล้ว...เราทำของเราผ่านความตายมาไม่รู้กี่ครั้ง...แต่สิ่งที่เราหยิบยื่นให้คนอื่นมันกลับมาทิ่มแทงใจเราเอง

 

อันนี้ให้เอาคำภาวนาเป็นอารมณ์ใจ...ให้ยึดคำภาวนาแล้วปล่อยลมหายใจ...ให้หายใจเป็นปรกติ....เอาคำภาวนาควบคุมความคิด..ยิ่งคิดยิ่งภาวนาเร็วขึ้น...จนความคิดไม่สามารถเกิดได้...เพราะเราคิดแต่คำภาวนา...สภาวะจิตสังขารก็เช่นเดียวกัน...มันเกิดดับเร็วมากถี่มาก...ถ้าไม่มีสติและสมาธิก็ไม่สามารถรู้ทันมันได้

 

นาทีที่ 32.45 เป็นต้นไป ลักษณะจิตพระอรหันต์ แต่ไม่ได้บอกเยอะ
ถ้าไม่ใช่แนวทางไม่ฟังก็ไม่เป็นไรนะครับ

 

ขอบคุณมาก...เรากำลังดูอารมณ์ใจ..เราจะปล่อยสิ่งที่มันค้างคาใจออกมาให้หมด..แล้วเราจะกำหนดรู้ตาม

....เราทำของเราทุกนาที...แต่คนอื่นไม่รู้...ทุกอารมณ์ในแต่ละวันที่เป็นไปมันก็แค่เป็นไปตามอารมณ์...อันไหนทุกข์เราก็กำหนดรู้ให้เร็วแล้ววางมันลง...อันไหนสุขเราก็เล่นกับมัน...สุดท้ายเราก็วางทุกสิ่ง...แล้วไปอยู่กับลมหายใจ...นี่คือสิ่งที่เราทำทุกวันแต่หลายคนไม่รู้...อารมณ์ต่างๆในแต่ละวัน..ของแต่ละคนที่มันกระทบกันนั้น...มันคือความทุกข์ทั้งสิ้น

 

แนวทางการปฏิบัติของพระอาจารย์ปราโมทย์ คือทำจิตให้เป็นผู้รู้ผู้ตื่นผู้เบิกบาน

แต่ท่านเน้นการดูจิตเฉย ๆ เพราะการดูจิตเหมาะสำหรับจริตของคนในเมือง เพราะคนในเมืองคิดมากครับ

แต่พระอาจารย์ปราโมทย์ท่านว่า ดูกาย เวทนา จิต หรือธรรม ก็ไปตัดที่จิตได้ทั้งนั้นครับ

ส่วนการปฏิบัติของผมตอนนี้ผมเอาแค่รู้ทันว่ากำลังทำอะไรอยู่เป็นครั้งคราวแค่นั้นแหละ

 

ดูจิตมันเป็นธรรมชั้นสูง...ถ้าคนไม่เคยทำหรือไม่ตรงจริตมันทำยาก....ดูจิตสังขารต้องใช้สติ...สติรู้...แล้วสติรู้อยู่ตรงไหนจึงจะเป็นทางสายกลาง?...ลมหายใจคือตน...ตนคือลมหายใจ...แล้วอะไรไม่ใช่ตน?...สิ่งที่ไม่ใช่ตนคือสติ...แล้วสติที่เป็นทางสายกลางอยู่ตรงไหน?...อยู่ตรงริมฝีปากบนถึงปลายจมูก...แล้วนิพพานอยู่ตรงไหน?....อยู่ทางสายกลาง...



เราเหลือแค่ทรงอารมณ์หรือเรียกว่าเอาตายคืนให้โลก....หรือข้ามฝั่งนั่นเอง

 

หลับเที่ยงคืน ตื่นตี3-4 คิดถึงอดีตเพื่อน ญาติ ครอบครัว กับกาลเวลาที่ผ่านมา หลงเหลือเพียงแค่ความทรงจำกับสิ่งที่ผ่านมา

 

ผมก็เป็นแบบนี้แหละ
เพิ่งมาเข้าใจเมื่อไม่กี่ปีมานี้ ว่า ปุถุชนคนเรามักจะไม่ชอบการยัดเยียดหรอกครับ

เราให้สิ่งดีกับเขา เขาก็มักจะมองว่ายุ่งไม่เข้าเรื่องประจำ

ผมเคยเป็นคนประเภทที่นึกว่า "เขาควรจะต้องทำเหมือนเราสิ" น่ะครับ เลยผ่านประสพการณ์แบบท่านในตอนนี้มาบ้าง

นิสัยเราเรารู้ นิสัยคนอื่นเราไม่รู้
บางทีเราทำดีเท่าไร คนก็ไม่คิดว่าเรากำลังทำความดีอยู่ โลกมันก็เป็นแบบนี้แหละ ท่านอย่าได้เอามาใส่ใจ

ผมก็เป็นคนประเภทที่ไม่ค่อยเห็นความดีของคนอื่นเหมือนกันแหละครับ ได้แต่ฝึก ๆ ไป เปลี่ยนแปลงตัวเองทีละนิดทีละหน่อยเอา

 

อยากพ้นทุกข์ให้เอาโพสต์ของเราข้างบนนั้นไปทำความเข้าใจนะ...นั้นคือวิธีแนวทางรวบยอดทั้งหมดที่เราเพียรกระทำมา4ปี

 

หน้าจะอันเดียวกันครับ ท่าน Zalievan ขอบคุณครับ เพียงแต่ผมอยากรู้จุดประสงค์ของท่านเจ้าของหนังสื่อ เขียนขึ้นมาเพื่อสิ่งใด

 

ทราบครับว่ามีทางพ้นทุกข์ แต่มันเหมือนมีบางซ่อนอยู่ครับ เราต้องทำความเข้าใจกับมันให้ละเอียดครับ ยังไม่อยากข้ามไปครับ ต้องทำความเข้าใจกับมันให้ดีก่อน ว่ามันเกิดขึ้นมา เพื่อสิ่งใดกัน

 

อันนี้ไม่ได้โต้แย้งนะครับ แต่คิดว่า น่าจะมีคนมาอ่านแล้วผมอยากพูด เผื่อว่าคนที่มาอ่านจะได้ประโยชน์

ผมไม่ได้ทำเพราะคิดว่าทำแล้วรู้สึกว่าตัวเองเก่งนะครับ แต่เพราะผมรู้ว่ามันสูงเกินไปนั่นแหละครับ ผมเลยทำเอาแค่รู้ว่าตัวเองกำลัง คิดกำลังทำอะไรอยุ่ก็พอ ฝึกสติเล็ก ๆ น้อย ๆ ถ้าจะเอามากกว่านั้นไว้ให้สมาธิมีกำลังกว่านี้ก่อน

ไม่รู้หรอกว่าทำผิดหรือถูก แต่ผมถือว่าผมได้ฝึกตัวเองไม่ให้เครียดกับลมหายใจเกินไปกับฝึกสติ เพื่อที่จะได้กลับไปทำสมถะได้แค่นั้นเอง

 

แมวไม่รู้ แมวไม่ตื่น แต่แมวเบิกบานมั่งไม่เบิกบานมั่ง

 

...ที่เรายังเข้ามาคุยกับทุกคนเพราะมันคือหน้าที่....


ที่เรายังหายใจอยู่นี้ก็เพื่อทุกคน...


ถ้าไม่ใช่หน้าที่เราคงไม่หายใจ..

เพราะโลกมันเต็มไปด้วยทุกข์ทั้งสิ้น..

 

ภูมิธรรมมันต่างกัน...เราเข้าใจ..

 

เช่นกันครับ พอรู้ แต่ยังตื่นไม่เต็มทีเหมือนกันครับ แต่ส่วนมากจะเบิกบานครับ เบิกบานกับสิ่งที่เรารู้ และใช้มัน ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ก็เบิกบานครับ เพราะเราไม่ต้องตกเป็นทาส อิสระเลยครับ แต่ ยังไม่เต็มที