ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

เขียน ๐๐๗

บังเอิญครับ บังเอิญ มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญอ่ะนะ เนอะ

บังเอิญ เจ๊จะได้ไปพม่า
บังเอิญ เจ๊ได้ครุฑแม่ทัพมา
บังเอิญ เราโม้ส่งเดช แบบงงงง
บังเอิญ เจ๊ได้ไปและกลับ เครื่องบิน
บังเอิญ ดูทีวี ปลาโลมารวมกัน หลายพัน
และก็บังเอิญ บังเอิญ บังเอิญมันเข้าไป ๕๕๕


บังเอิญ ติดดิน / ใครเขียนบทฟะ
.

 

เมื่อวานนำส่ง ครุฑยุดนาค จำนวน 88 องค์ ให้ พอจ.รวย
แห่งวัดสวนป่าภาวนาธรรม อ.จักราช จ.นครราชสีมา
ซึ่งได้รับมาจากกัลยาณมิตร พ่อณภัทร
เพื่อใช้ในกิจของพระศาสนาต่อไป อนุโมทนาสาธุ

และพอจ. รวย ยังได้ให้ดูเหล็กไหลเงินยวง งดงามมากเจ้าค่ะ

 

เขียน ๒๒.๔๗

บังเอิญไม่จบไม่สิ้นเลยแฮะ ๕๕๕
บังเอิญตะกี้อ่านเจอรหัส เลยนึกได้ว่าลืม
บังเอิญวันต่อมา พระมีฉันเพลที่บ้านเค้าเลี้ยงไก่
บังเอิญตอนกลับ เค้าให้องุ่นพวงนึง อีกคนให้เงาะป๋อง

บังเอิ้ญบังเอิญ ใจมันแว๊บบบ แล้วปิ๊ง ไอเดียงอก ว่า
เออ..จับพวกที่กลับจากพม่า มาใส่ไว้ในไก่พวกนี้ดีกว่าไม๊
ไม่นานไก่ก็ต้องตายแล้ว จะได้เกิดใหม่ในไทยไวไว ทันนิทาน
เนี่ย..บังเอิญสะดุดใจ ทำไมเจ๊จรรยาบัน มีลูกค้าแยะนักหว่า หึหึหึ


บังเอิญครั้งที่ล้าน / สภาหมู่บ้านในนิทาน
.

ปล.ขออภัย ถ้าทำให้ปวดหัว จี๊ดดดด ๕๕๕

 

OH T1000

 

สิงห์คลานเข่าไปถวายบังคม เจ้าหอหน้าทอดพระเนตรสิงห์ด้วยดวงตาวาววับ
ราวกับพยัคฆ์จ้องเหยื่อ ทรงตวาดด้วยพระสุรเสียงดัง

"ไอ้สิงห์ มึงชิกสุกก่อนห่าม เอาแม่เอื้อมทำเมีย ใช่หรือไม่
หากมึงเป็นลูกผู้ชาย จงรับออกมาต่อหน้าธารกำนัล"

สิงห์นั้นเงียบไปเพียงครู่ ไตร่ตรอง คิดถึงเข้มขึ้นมา
แล้วกล่าวเลี่ยงบาลีไปว่า
"แม่เอื้อมนั้น เป็นคู่หมายของเข้ม พี่ชายร่วมสาบานข้า
ขอใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาททั้งสอง อย่าถามเยี่ยงนี้
จักเป็นการมิให้เกียรติ แม่หญิงเอื้อม
เป็นหญิงต้องรักเกียรติ รักศรี จึงมีค่าควรเรือน
ข้ารักนางดั่งน้องสาว"

สิ้นคำนั้น พ่อครูเอกหันมามองสิงห์อย่างสับสน ส่วนแม่เอื้อม
หัวใจแตกสลายอับอาย จนมิกล้าเงยหน้าขึ้นมองผู้ใดอีก

เจ้าหอหน้าและพระอนุชาหันมาสบพระเนตรกัน
พระอนุชาตรัสว่า "ขุนแก้ว จงไปเรียกเข้มมาเข้าเฝ้าด่วน"

บรรยากาศระหว่างการรอคอยเข้มนั้น ชวนอึดอัดนัก เงียบสนิท
ได้ยินเพียงเสียงแม่เอื้อมสะอื้นเบาๆ

เข้มมาถึง ถวายบังคมลงนั่งข้างสิงห์
เจ้าหอหน้าจึงตรัสต่อไปว่า
"เข้ม เจ้าเป็นคู่หมายกับแม่หญิงเอื้อม จักปลงใจเป็นผัวเมียกัน เช่นนั้นหรือ"
เข้มตอบหนักแน่น "พะย่ะค่ะ"

เจ้าหอหน้าจึงตรัสสืบไปอีกว่า
"เมื่อครู่ พระอนุชาน้องข้า ชอบใจในกริยานุ่มนิ่มของแม่เอื้อมนัก
อีกทั้งข้ากับพ่อครูเคยมีคุณต่อกัน จึงหวังดีจักรับแม่เอื้อมเข้าไว้เป็นข้าใน
พระอนุชา เจ้าคิดเห็นเยี่ยงไร"

เข้มนั้นเสียงสั่น
"หากทั้งสองพระองค์มีเมตตา โปรดเว้นแม่เอื้อมไว้ซักคน
ข้านั้นผูกสมัครรักน้ำใจนางมานาน อีกทั้งยังได้เป็นคู่หมายถูกต้องตาม
ธรรมเนียม"

เจ้าหอหน้าตรัสสืบอีกว่า
"เช่นนั้น เพื่อชดเชยให้น้องข้า เจ้าจักต้องถวายตัวเป็นข้าในพระอนุชา
ปูนบำเน็จใดที่แม่เอื้อมควรจักได้รับ จักได้สุขสบายกว่าหญิงชาวบ้าน
จักได้เมื่อเจ้ายอมเป็นขุนเข้ม"

เข้มมิกล้าปฏิเสธเจ้าหอหน้าอีก จึงหมอบกราบ
"พะย่ะค่ะ หม่อมชั้นขอตั้งสัตย์สาบาน"

เจ้าหอหน้า ทอดถอนใจ สายพระเนตรอันคมกริบ หันมามองสิงห์
สายตานั้นราวกับจะเชือดเฉือนทะลุหัวใจสิงห์ แล้วตรัสสืบไปอีกว่า

"เป็นอันว่า เรื่องราวจบลงด้วยดี แต่ก่อนที่เจ้าสองพี่น้องร่วมสาบาน
จักขึ้นเรือนมาตามบัญชาข้า ข้านั้นให้แม่เอื้อมได้เลือกแล้วว่า
จักเป็นข้าในพระอนุชาหรือไม่ เพราะมิเคยมีหญิงใด มิยอมพลีกายมาก่อน
อีกทั้งพ่อครูเอก ยังมิได้ขืน แต่แม่เอื้อม แม้กิริยาวาจานิ่มนวลนัก
กลับว่า นางนั้นเคยต้องมือชายมาแล้ว จึงมิบังควรที่จักรับใช้พระอนุชา"

//พระอนุชานั้น รูปงามนักหนา หยาดฟ้ามาดิน

 

เหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจเข้ม รู้สึกมืดดับทุกสรรพสิ่ง
น้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลออกมาเอง ไม่แม้แต่หันไปมองสิงห์

เจ้าหอหน้าตรัสต่อไปว่า

"ข้านั้นถือธรรมเนียมมาช้านาน มิชอบการชิงสุกก่อนหาม
มิชอบชายข่มเหงรังแกแม่หญิง และมิชอบแม่หญิงไม่ไว้ตน
แต่ก็เห็นแก่พ่อครูเอก จึงจะจัดพิธีให้ได้ออกเรือน สมเกียรติ
แต่นางกลับอับอายมิกล้าเอ่ยนาม ชายคนรัก "

"แต่หากเป็นเจ้า ซึ่งเป็นคู่หมายของแม่เอื้อม ข้าก็เบาใจ"

เข้มนั้น เงียบไปชั่วครู่ จึงกล่าวต่อไป โดยมิได้เหลือบแลไปทางสิงห์เลย

"ตัวข้านั้นชั่วช้านัก มิได้สำนึกบุญคุณพ่อครู ไม่สมกับความเมตตา
และข้าวแดงแกงร้อนที่ราดหัว นึกเอาแต่น้ำใจตน จึงข่มเหงแม่หญิงเอื้อม
ขอทั้งสองพระองค์และพ่อครูเอก โปรดเว้นโทษ และให้อภัยแม่เอื้อม
นางนั้นยังเยาว์และเขลานัก แต่ขอให้พ่อครูเอกวางใจ ข้านั้นรักน้ำใจนาง
และมิเคยมีหญิงใดในใจข้าไอ้เข้มเลย ข้าขอสาบานว่าจักรักและดูแลนาง
ไปจนวันตาย จักมิมีหญิงใดในเรือน จักให้นางเป็นหญิงเดียว จักยกย่อง
และให้เกียรตินาง ดั่งที่นางทำตนเป็นแม่หญิงดีมาตลอด ส่วนที่นางเพลี่ยงพล้ำ
เสียตัวให้ข้านั้น เป็นโทษของไอ้เข้มทั้งหมด ที่ปล่อยให้เกิดเรื่องราวลุกลาม
จนทำให้แม่เอื้อมต้องอับอายเยี่ยงนี้"

สิ้นคำนั้น แม่เอื้อมสุดจะกลั้นสะอื้น ก็ร้องไห้ออกมาด้วยเสียงอันดัง

พ่อครูจึงกวักมือเรียกให้แม่นมมาประคองแม่เอื้อมเข้าเรือน
เกรงจะระคายพระหฤทัยทั้งสองพระองค์ ในกิริยาอันไม่งาม

 

เจ้าหอหน้า ตรัสต่อว่า
"ขุนสิงห์ เจ้ามิต้องมานอนเฝ้าข้าคืนนี้ จงไปนอนพักที่กุฏิเก่าขรัวอินทร์
ส่วนขุนเข้ม จงไปนอนเฝ้าขุนสิงห์ เจ้าสองคนพี่น้องคงจักมีเรื่องราว
จักเจรจากันให้สิ้นความ แต่เจ้าทั้งสองเป็นข้าในข้า และน้องข้าแล้ว
ขอให้วันรุ่ง ตะวันขึ้น เจ้าทั้งสองจงร่วมใจเป็นหนึ่งเดียว แยกย้ายกัน"

ชนทั้งหลายที่เข้าเฝ้าอยู่ จึงได้แยกย้ายกันไปตามหน้าที่

 

เข้มนั้นเดินจ้ำอ้าวไปที่กุฏิ ไม่สนใจสิงห์ที่จ้ำตามไม่ลดละ
เมื่อไปถึงก็รีบขึ้นเรือน เปิดประตูกุฏิเข้าไป ก็ให้เจอภาพบาดตาบาดใจซ้ำไปอีก
เมื่อเห็นมาลัยกร ที่ร้อยไว้อย่างปราณีต รวมถึงม่านมะลิที่ริมหน้าต่าง
กลิ่นมะลิหอมชื่นใจ กลับเหมือนน้ำเกลือที่ราดรดบนแผลสดในใจเข้ม
เจ็บนี้ อยากจะให้ด่าวดิ้นสิ้นใจนัก

สิงห์ตามขึ้นเรือนมา เข้มยืนหันหลังให้ แล้วพูดเหมือนกระซิบว่า

"มึงเป็นน้องกู ใยมึงถึงทำกับกูได้เพียงนี้ แม้ชีวิตกูก็ให้มึงได้"

แล้วจึงหันหน้ามาสบตาสิงห์ ใบหน้าเข้มนั้นไม่โกรธขึ้งอีก
มีแต่ความเศร้า และสงสัย

"หากเอ็งผูกสมัครรักกับแม่เอื้อม ใยเอ็งต้องปกปิดข้า
แม่เอื้อมนั้นเป็นหญิงดี หากยอมมอบกายให้เอ็ง คงจักรักเอ็งเป็นแน่
ใยเอ็งถึงไม่รับ เอ็งมิได้รักแม่เอื้อมกระนั้นหรือ"

ด้วยความสุขุม และนิสัยหนักแน่นของเข้ม แม้เกิดเหตุการณ์
อันควรทำให้โกรธจนขาดสติ แต่เข้มก็ใช้ปัญญาและความใจเย็น
ไตรตรองคิดว่า เกิดเพราะเหตุอันใด อีกทั้งยังคิดถึงส่วนรวมมากกว่าตน
อันเป็นคุณลักษณะเด่น อันเป็นคุณของเข้ม เมื่อได้รับราชการเป็นทหารกล้า
และเป็นคุณสมบัติที่เจ้าหอหน้าได้ทอดพระเนตรจนแจ้งใจแล้วในวันนี้เช่นกัน

 

สิงห์นั้น จุกใจ จนพูดไม่ออก สบตากันอยู่พักหนึ่ง
เข้มเห็นสิงห์เงียบ จึงแจ้งใจแล้วว่า สิงห์ทำจริงดั่งที่ใจคิด

เข้มเดินออกไปภายนอกเรือน แล้วล้มตัวลงนอนที่ระเบียง

"เจ้าไม่ตอบข้า ข้าก็ไม่ว่ากระไร ขอเพียงจากนี้ ขอให้เจ้าละมือ
จากแม่เอื้อม เพราะนางจักเป็นเมียและแม่ของลูกข้าในกาลต่อไป
หาไม่แล้ว ข้าและเจ้าขาดกัน"

สิงห์ล้มตัวนอนลงที่ระบียงข้างเข้ม
"ข้าผิดไปแล้ว จากนี้ข้าจักให้เกียรติแม่เอื้อม เยี่ยงเมียของพี่"

เข้มตอบมาสั้นๆ ก่อนหลับไป
"พี่ให้อภัยเจ้าได้เสมอ หากเจ้าจักกลับตัวกลับใจ"

 

หลายคน คงสงสัยว่าใยเข้มจึงยอมได้ง่ายดายเพียงนี้
เพราะเข้มคิดแล้วไตร่ตรองว่า การที่ตนจักโวยวายเอาความสิงห์
ต่อหน้าพระพักตร์ของสองพระองค์ มีแต่ผู้สูญเสีย
สิงห์คงต้องโทษประหาร มิให้เป็นเยี่ยงอย่าง ในการทำตัวต่ำช้า
พ่อครูเอกก็จักเสียใจ และคงไม่ยอมยกแม่เอื้อมที่เป็นเมียสิงห์แล้ว
ให้ตนเป็นแน่แท้ ด้วยคงอับอายตามจารีต อีกทั้งแม่เอื้อม คงจัก
อับอายผู้คน ที่สิงห์ไม่รับว่าเป็นผู้ได้ความสาวของแม่เอื้อม
อาจจะคิดสั้น ไม่อยากพบหน้าผู้ใด อย่างไรพ่อครูที่มีบุญคุณเหมือนบิดาตน
ก็รักและเฝ้าถนอมลูกสาวคนเดียว หากมีอันใดเกิดกับนาง พ่อครูคงตรอมใจตาย

แล้วเข้มนั้น ดูจากท่าทีของสองพระองค์ คงทราบเรื่องราวทั้งหมด
และเมตตาไม่อยากให้เกิดเรื่องสลดขึ้น จึงละโทษสิงห์ไว้

ส่วนความเจ็บช้ำในใจตนนั้น เข้มคงหลีกไม่ได้ แต่แม้แม่เอื้อม
จะทำผิดพลาดเพียงใด เข้มก็ให้อภัยนางได้เสมอ เพราะเข้ม
รักน้ำใจนางอย่างที่ได้กล่าวต่อหน้าพระพักตร์

อย่างไรเสีย ชีวิตทหาร ไม่รู้จักตายวันตายพรุ่ง สิงห์ก็คงไม่ต่างกัน

เข้มเลือกให้ส่วนรวมผาสุข และยอมให้อภัยในความผิดพลาด
อันไม่น่าให้อภัยของน้องทั้งสอง

ผู้ให้ย่อมเป็นสุข

 

เป็นดั่งที่เข้มคิดไม่ผิดเพี้ยน ในห้องแม่เอื้อมก็ให้เกิดโกลาหลขึ้น
แม่นมและบ่าวในเรือนต่างยื้อยุดฉุดห้ามแม่เอื้อมที่เพียรพยายามทำร้ายตน
แม่เอื้อมอับอายกับเรื่องที่ตนทำ ด้วยวัยเยาว์ เมื่อรักบังตาบังใจ
จึงทำเรื่องมิงาม ทอดกายให้ชายเชยชม แต่เมื่อกลั้นใจทูลพระอนุชา
ว่าตนนั้นเคยผ่านมือชายมาแล้ว อย่างหญิงไร้ยางอาย ยังจำสีหน้าแววตา
และน้ำตาของพ่อ ที่มองมาทางตนได้ ว่าเศร้าสลดเพียงใด

แต่กระนั้น คำพูดของสิงห์ก็ยังก้องอยู่ในหัว

"แม่เอื้อมนั้น เป็นคู่หมายของเข้ม พี่ชายร่วมสาบานข้า
ขอใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาททั้งสอง อย่าถามเยี่ยงนี้
จักเป็นการมิให้เกียรติ แม่หญิงเอื้อม
เป็นหญิงต้องรักเกียรติ รักศรี จึงมีค่าควรเรือน
ข้ารักนางดั่งน้องสาว"

เหมือนเวรกรรมบังใจ แม้ถูกสิงห์ทำร้ายจิตใจถึงเพียงนี้
ใจก็ยังคงรักมั่นไม่เสื่อมคลาย

 

มีกัลยาณมิตรฝากมาประชาสัมพันธ์ค่ะ

พระผงฝังแร่โคตรเศรษฐี แม่ชีปทุม โชติอนันต์
ทำบุญองค์ละ1,500บาทเงินส่วนหนึ่งนำไปทำบุญ
1.ซ่อมแซมพระอุโบสถ วัดกระดึงทอง หลวงปู่เหลือง
2.ร่วมสร้างพระเจดีย์ วัดโคกปราสาท หลวงพ่อฉลวย
3.ร่วมสร้างบันไดนาค วัดป่าประชาบำรุง. หลวงพ่อบุญมี
สนใจติดต่อคุณพลัฏฐ์ 099 392 8631. ID Line 0928757854

ธนาคารกสิกรไทย สาขาเดอะมอลล์บางกะปิ เลขที่7322649147

 

เมื่อคืนฝันพิศดารอยู่ซักหน่อย เดาว่า เป็นเทพ(ครุฑ)นิมิต

ฝันว่า ไปอยู่บนบ้านไม้สองชั้น บ้านเก่าของจารุ ที่หลังบ้านเป็นที่รกร้างเป็นบึงบอน
ขนาดใหญ่ อยู่บนชั้นสอง มองไปไหงบึงบอนกลายเป็นบึงบัวไปซะได้ กำลังรู้สึก
ตัวแล้วว่าฝัน เพราะในฝันใส่ชุดขาวอยู่บ้าน ห้อยประคำอีกตะหาก กำลังมึนๆ
ฝันก็เริ่มสยอง มองไปกลางบึงบัว งูดำ ดำผุดดำว่ายกันให้พรึบพรั่บ เหมือนหนังสยอง
(งูนะไม่ได้มาในร่างพญานาค) ก็เริ่มรู้แล้วว่า ชะอุ้ย โจทย์เก่า เพียบเลย ต้องโกยซะแล้ว
เตรียมวิ่งลงจากบันไดบ้านชั้นสอง น้ำมาจากทุกทิศทุกทาง ท่วมขึ้นมาจนถึง
ชั้นสอง เหลียวซ้ายแลขวา เจอองครักษ์ เป็นผช ไม่หนุ่มไม่แก่รูปงาม ผมดำมาก
โผล่มาข้างๆ เลยว่า ทำไมมาช้านัก(วะ) จะโดน(กองทัพ) งูเขมือบซะแล้ว
องครักษ์ชุดขาว ห้อยประคำไม้สีน้ำตาลแก่เหมือนกัน ก็โดดลงไปในน้ำ(ใจกล้ามาก)
เพราะตอนนี้ในน้ำ เต็มไปด้วยงูสีดำน้อยใหญ่ น้ำก็ขุ่นคลั่ก งูก็ชูหํวชูหาง ขู่ฟ่อๆ
แต่ขึ้นมาบนบ้านไม่ได้ พอพ่อองครักษ์โดดไป ก็ดำผุดดำว่าย สู้กับงู ขอบอกว่า
อนาถมาก งูพันคอ พันแขน กัดหลัง มะเมื่อมไปทั้งตัว ณ.จุดนั้นป้าจารุ กลืนน้ำลาย
ด้วยความสยอง จนพ่อองรักษ์ กระโดดขึ้นจากน้ำมาบนบ้าน ทั้งทู่งูพันร่างเป็นร้อย
(นึกภาพนะ ว่าดำมะเมื่อม รัดเลื้อยกัน หน้าแทบมองไม่เห็น) แล้วก็ค่อยๆ สะบัดงูลง
กระชากออก แต่งูดันไม่เลื้อยมาที่จารุ เลื้อยหนีลงน้ำ ไปสมทบ กับอีกเป็นพันในน้ำ
(เล่าไปขนหัวลุกไป สยองมากมาย)

จนเหลือบนตัวประมาณสิบกว่าตัว องครักษ์ก็บอกว่า "ช่วยกันหน่อย อย่ายืนเฉย"
เราก็ยืนคิดว่า ช่วยไงวะ (ไม่กล้าจับงู ทั้งลื่น ทั้งขยะแขยง) แล้วองครักษ์ก็พูดต่อไปว่า
ถ้าไม่ไล่พวกงูไป "เราจะจับกินให้หมด" ???? แล้วภาพก็ไหลมาสู่ใจ ให้นำพญาครุฑ
ยุดนาค ทำน้ำมนต์ คิดได้ พญาครุฑยุดนาค องค์ที่อยู่ในกรอบ ก็มาอยู่ในมือได้ยังไง
ไม่รู้ได้ ก็วิ่งเข้าบ้านไป มีขันน้ำมนต์ตั้งอยู่ ก็เอาพญาครุฑจุ่ม ในใจว่า

"ขออำนาจพญาครุฑ อันเกรียงไกร หากแม้นต้องน้ำใด ขอให้น้ำนั้นเป็นน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์
จะทำการใดขอให้ศตรูหมู่พาลพินาศไป ขอให้ชัยชนะจงอยู่กับลูก
เสนียด อาถรรพ์ แต่หนใด จงขจัดไปสิ้น"

แล้วก็นำน้ำมนต์นั้น ใช้มือกวักราดรดองครักษ์ งูดำไม่ได้ตาย แต่เหมือนหมดเรี่ยวแรง
ไหลลงสู่พื้น แล้วเลื้อยไปในน้ำ เลยวักโปรยไปในน้ำรอบตัว ปรากฏว่า งูดำหาย
ไปจากผิวน้ำ แล้วน้ำก็ค่อยๆ ลด บึงบัวก็กลับเป็นบึงใบบอนด้านหลังบ้าน เราก็มองหน้าองครักษ์
แล้วองครักษ์ก็ว่า จงดูบ้านท่านเถิด เราก็ลงไปชั้นล่าง เปิดประตูไปมีแต่
หนอนตัวใหญ่ อยู่ทั่วไปบนพื้น เสียงองครักษ์ต่อไปว่า "นี่คือ อาถรรพ์ มนต์ดำ จงใช้
น้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ ทำลายเสียสิ้น." ป้าจารุก็ทำเองโดยอัตโนมัติ โปรยน้ำมนต์ แต่คราวนี้
โปรยไปโดนหนอน ได้ยินเสียงกรีดร้อง โหยหวน หนอนชักดิ้นชักงอ ค่อยๆ ไหม้ดำ
กลายเป็นเถ้าถ่าน มีควันขึ้น เสียงองครักษ์ว่า
"น้ำมนต์นี้มีฤิทธ์อนันต์ มิเพียงล้างอาถรรพ์ แต่ยังยอกย้อนมนต์ดำกลับไปหาเจ้าของมันด้วย"
แล้วก็หายไปเฉยๆ หายตัวไป แล้วจารุก็ตื่น ทั้งที่ยังอุ้มขันต์น้ำมนต์ แต่ที่แปลก
ขันนั้น วักไปเท่าไหร่ ก็เต็มเหมือนเดิม ป.ล. นึกถึงงู แล้วยังสยอง แต่ไม่ได้ฆ่านะ
ในจิตแค่คิดไล่ไป งูก็ไม่ตายจริงๆ

ก่อนนอนที่ฝัน คิดไปว่า ไปพม่า จะเอาสิ่งศักดิ์สิทธิ์อันใดติดไปบ้างดี
ท่านคงนิมิตให้ ล้างอาถรรพ์ด้วยวิธีนี้ ละมั้ง เดาเอาอ่ะนะ

 

จิตรมนุษย์ไม่บริสุท

 

เมื่อคืนก็ฝันอีก วันโกน วันพระไม่ละเว้น
ฝันว่ามีผีมานั่งทับช่วงเอว ผีผญตามสูตร ชุดขาว ผมดำยาว หน้าตาเยิ้ม ฟัยแหลม

ทำท่าจะบีบคอจารุ กายเนื้อนอนอยู่ ดิ้นดุ๊กดิ๊ก ลุกไม่ขึ้น กายในเลยลุกขึ้นครึ่งตัว แล้วง้างหมัดต่อยผี
สุดแรงเกิด หน้าผีหงายเลย

แล้วผีก็หายไป แล้วก็ลุกขึ้นมา ตกลงเมื่อกี้ฝันหรือจริง ตื่นมาถามตัวเอง
ป.ล.ไม่เคยต่อยใคร ขาสั้นวิ่งหนีไม่ไหว

 

หมัด อัปเปอร์คัต หนักเหมือนกัน นัะครับเนี่ย ถ้าน็อกได้นี่สงสัยแชมป์

 

หลังจากความมืดในราตรีกาลผ่านพ้นไป ความสว่างก็เริ่มต้นที่วันใหม่อีกครา
ถึงแม้จะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นเพียงใด ไก่ก็ยังขันเช่นเดิม ทุกสรรพชีวิตก็ยังคงดำเนินต่อไป

เมื่อขุนสิงห์และขุนเข้มลืมตาตื่นขึ้นมาเพลาเช้าตรู่ ทั้งครู่รู้สึกเหมือนแทบไม่ได้นอน
เหตุการณ์ทั้งหลายยังค้างอยู่ในใจ แต่ต่างคนต่างไม่กล้าปริปากใดๆ
ต่างทำกิจวัตรส่วนตนอย่างเร่งรีบ แล้วผลัดเปลี่ยนผ้า รีบไปเข้าเฝ้าแต่เช้าตรู่

ได้แต่หวังให้ทุกอย่างคลี่คลายไปในทางที่ดี

 

ขอตามอ่านด้วยคนค่ะ แต่สงสัย คุณสิงห์ไม่รักคุณเอื้อนหรือถึงไม่รับ เป็นชายชาติทหารด้วย และทำไมถึงอายุสั้น ในเมื่อได้ทำพิธีอยู่ยงคงกระพันแล้ว ขอโทษน่ะค่ะที่ถามเพราะสงสัย ถ้าล่วงเกินท่านใดขอโทษด้วยค่ะ ขอบคุณมากค่ะ

 

@vannipa ขอบคุณที่ติดตามค่ะ ส่วนคำถาม คงต้องรอเฉลย อ่านต่อไปนะคะ อิอิ

 

เข้มนั้นเดินจ้ำอ้าว เก็บสัมภาระนำสิงห์ไป โดยไม่หันมาเหลียวแลสิงห์แม้เพียงหางตา
สิงห์นั้นอึดอัดใจนัก ได้แต่มองตามแผ่นหลังที่เรียบตึงของเข้ม

จนขึ้นเรือนไปบนบ้านพ่อครูขาว ทั้งสองพระองค์ยังไม่เสด็จออกมาจากห้องบรรทม
ซึ่งก็เป็นห้องพระบนเรือนเช่นเคย

พ่อครูเอกนั่งขัดสมาธิ อยู่ไกล้แท่นประทับ แม่เอื้อมนั่งพับเพียบอยู่ข้างๆ
เข้มคลานเข้าไปกราบที่ตักพ่อครูเอก พ่อครูไม่กล่าวกะไร ยกมือขึ้นลูบหัวเข้มเบาๆ
สิงห์คลานเข้ามาไกล้ ก้มลงกราบที่พื้น เมื่อเข้าไปจนชิด สิงห์ได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ
เป็นเสียงของเข้ม กับความช้ำใจจนสุดบรรยาย ยิ่งเมื่อได้เห็นหน้าหญิงที่ตนรักและเฝ้าบูชา รวมทั้งสีหน้าอันทุกข์ตรมของพ่อครูเอก

สิงห์ยิ่งให้รู้สึกผิดที่ได้ทำลายความรู้สึกของพี่และ(พ่อ)ครูของตน

แต่สิงห์กลับไม่ได้สำนึกต่อแม่เอื้อม หรือมิได้มีความสำนึกถึงน้ำใจอิสตรี
กลับกร่นด่าแม่เอื้อมในใจ ที่พากายมาไกล้ชิดตน จนหักห้ามอารมณ์มิได้
สิงห์เห็นแม่เอื้อมเป็นแค่ดอกไม้ริมทาง