ใครที่คิดว่าจะไม่มีลูกเพื่อปฏิบัติธรรมบ้างครับ

คนที่คิดว่าจะไม่มีลูกแล้ว คิดว่าอนาคตจะอยู่ยังไงยามป่วยช่วยเหลือตัวเองไม่ได้กันบ้างครับ

 

เห็นมาก็ไม่น้อยนะคะ คนที่มีลูก แต่ลูกก็ไม่ได้ดูแล
ลูกก็ไม่ได้อยู่ช่วยเหลือยามเจ็บป่วย
ทำไมคนต้องให้เหตุผลต่อการมีลูก มีครอบครัวกันแค่นี้
ไม่นึกต่อว่า แล้วเราจะต้องเสียสละอะไร ต้องมีต้นทุน
อะไรบ้างกับการมีลูก กับการสร้างครอบครัว
หากเราตัดสินใจแน่แล้ว ว่าเราจะอยู่คนเดียว
เราก็ต้องดูแลสุขภาพตัวเอง หากิจกกรรมทำ
มีความสุขกับตัวเองให้ได้ ปฏิบัติธรรมบ้าง
ทำตัวให้เป็นประโยชน์ต่อผู้อื่นบ้าง
อยู่ด้วยตัวเองให้ได้ อย่าอาศัยพึ่งพาคนอื่นมาก
ถ้าทำได้ มันก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรกับการ
อยู่คนเดียว กับการไม่มีลูกนะคะ

 

สงสัยคือจุดที่เราไม่สามารถดูแลตัวเองได้เช่น อัมพาต พิการ เดินไม่ได้ ต้องล้างไต ซึ่งสิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องใกล้ตัวมากๆ อาการช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เป็นเรื่องใกล้ตัวมากๆ ผมก็เลยสงสัยว่าหากไม่อยากมีลูกจะทำอย่างไรในเหตุการณ์แบบนี้เฉยๆครับ เพราะตัวผมเองก็กะจะไม่มีลูกนั่นแหละครับ อยากปฏิบัติธรรมมากกว่า มีลูกแล้วมีห่วง

 

เพิ่มเติมอีกนิดครับ คือการช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ที่ผมหมายถึง ก็หมายถึงกรณีที่เราดูแลตัวเองครบทั้งกาย ใจ การตกอยู่ในสภาพช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ก็ยังคงเป็นเรื่องใกล้ตัวอยู่ ผมก็เลยอยากรู้ว่าคนอื่นๆที่คิดว่าจะรับมือกับปัญหานี้อย่างไรกันบ้าง ประมาณนี้ครับ

 

เข้าใจนะคะ ว่าคุณหมายถึงอะไร มันเป็นความกลัว
ซึ่งตอบตามตรงว่าดิฉันไม่กลัว เราตัดสินใจอะไรแล้ว
เราทำมันด้วยสติ และจะยอมรับผลของมัน
อย่างแรกเลย ดิฉันจะทำให้ดีที่สุดก่อน เพื่อป้องกัน
ไม่ให้สภาพแบบนั้นเกิดขึ้น ดูแลสุขภาพนะคะ
กินของดีมีประโยชน์ เสริมสารอาหารวิตามิน
ออกกำลังกาย ทำจิตใจให้แจ่มใส
รักษาศีล ไม่เบียดเบียนตนเองและผู้อื่น
เข้าใจมั้ยคะ เราลดเหตุปัจจัยลงให้มากที่สุด
แต่กรรมเก่าเราไม่อาจรู้ได้ เราเลี่ยงไม่ได้
เราปฏิบัติธรรมให้มาก เตรียมจิตเตรียมใจให้มาก
อะไรจะเกิด เราก็รับได้ ถ้าเราทำมันดีที่สุดแล้ว
อะไรมันจะเป็นไปยังงัยเราก็รับได้ ก็ถือว่าใช้กรรม
ถ้าจะตายอนาถก็จะเอาจิตอุเบกขาเข้าว่า
แต่ถ้าเราปฏิบัติดีแล้วก็ไม่ต้องกลัวอะไรหรอกค่ะ
ธรรมมะจะช่วยจัดสรรให้เอง

 

ถ้าถึงขั้นที่ ไม่มีคนดุแล ช่วยตัวเองไม่ได้ มันคือการ ชดใช้กรรม ทำได้แต่นึกถึงความดีบุญกุศลที่เราทำมา ตายเมื่อไหร่ เราจะไป นิพพาน กับหลวงปู่หลวงพ่อ ที่เรา นับถือ ครับ

 

คิดเหมือนกัน

น่าเศร้าจังคับ ถึงเวลาถ้าทำดีที่สุดในเวลานั้นแล้วไม่มีใครช่วย คงจะต้องนึกถึงพระพุทธเจ้าแบบที่คุณว่าแหละครับ

 

เข้าใจคับ เรื่องให้รักษาดูแลกาย จิต ให้ดีเยี่ยม เพอเฟค ไร้ที่ติ แต่ที่ผมถามก็คือ หากดูแลตัวเพอเฟค สุดยอด ทั้งกายใจ แล้วเรายังเป็นโรคที่ทำให้ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ คุณจะทำอย่างไรครับ ต้องการทราบความเห็นจากหลายๆคนเพียงแค่นั้นครับ แต่หากใครไม่รู้เช่นกันว่าจะทำยังไง ก็ไม่ได้ว่าอะไรครับ แค่อยากรู้แนวทางของคนที่คิดออกว่าจะรับมือกับปัญหานี้อย่างไร เพราะคนเราจะประพฤติดีหนือชั่ว ดํแลร่างกายดีเลิศเพอเฟกทั้งการประพฤติและการกิน ก็ไม่ประกันได้เลยว่าจะไม่ป่วยและอนาถาครับ แต่อยากรู้หลากหลายความเห็นครับ คนดีๆดูแลตัวเอง ถึงคราวอับจนก็มีมากมายครับ แค่ลองถามความเห็นจากคนที่คิดวิธีแก้ปัญหานี้ไว้แล้ว

 

เมื่อก่อนดิฉันอยากมีลูกมากกกกก ไม่ได้คิดอยากมีลูกเพื่อให้ลูกมาดูแลยามแก่ชราหรือเจ็บป่วย แต่อยากมีเฉยๆ เป็นอารมณ์ความรู้สึกของผู้หญิงทั่วไป

แต่พอธรรมะจัดสรรให้ได้ศึกษาพระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้ามากขึ้น ก็รู้สึกไม่อยากมีลูกอีกเลย มองเรื่องการมีลูกเป็นความทุกข์ไปเลย
การเกิดเป็นทุกข์อย่างยิ่ง ถ้ามีลูก เราคงห่วงมาก กังวลมาก ไม่รู้จะเลี้ยงเค้าได้ดีแค่ไหน จะตายตาหลับมั้ยถ้ายังไม่เห็นลูกเป็นฝั่งเป็นฝา
ต่างๆ นานา แต่ก็ไม่ใช่มีความคิดว่าไม่อยากมีลูกเพื่อที่จะปฏิบัติธรรม สรุปตอนนี้คือไม่อยากมีลูกอีกแล้ว ความรู้สึกอยากมีลูกหายไปไหนหมดไม่รู้

 

ผมชื่นชมคนที่ไม่หวังพึ่งพาลูกยามแก่นะครับ เพราะผมคิดว่านั่นคือพ่อแม่ที่แท้จริง เป็นผู้ให้ ผู้หวังดีไม่ต้องการสิ่งตอบแทน ผมก็กลัวว่าถ้าผมมีลูกจะห่วงลูกมาก และไม่มีเวลาด้วย ทำให้ปฏิบัติธรรมได้ยาก และก็อยากดูแลพ่อแม่ด้วย ลำพังตอนนี้ดูแลตัวเองคนเดียวก็ไม่มีเวลาแล้ว เลยคิดว่าหากมีลูก เวลาคงจะหมดไป แถมยังเพิ่มห่วงทางใจ จะตายก็ตาไม่หลับ กลัวลูกเอาตัวไม่รอด ป่วย โดนคนทำร้าย 9ล9 ผมก็เลยคิดว่าถ้าไม่มีบ่วงทางใจน่าจะปฏิบัติธรรมได้อย่างสบายใจกว่า และเรื่องเวลาด้วยครับ

 

สมัยก่อนอยากมี แต่ตอนนี้เลยมาแล้ว มีชีวิตอยู่ดูแลพ่อแม่ไป จากนั้นก็คงต้องอยู่คนเดียวให้ได้ ปฏิบัติหรือทำงานไปตามกำลัง กาย เมื่อไม่มีกำลังก็คงจ้างคนมาดูแล เตรียมไว้ก่อนกำลังทรัพย์ และคิดว่าตอนมีชีวิตอยู่ก็ทำบุญให้ทานบ้าง ผู้ให้ย่อมได้รับหากไม่ได้รับก็ไม่เป็นไร ได้รับผลทางใจแล้ว อนาคตสังคมไทยเป็นสังคมผู้สูงอายุ เขาคงคิดอะไรช่วยเหลือคนแก่อยู่กระมัง. ตอนตายไม่คิดถึงอะไรคงไปสงบกว่าคิดโน้นนี่นั่น

 

คิดว่าจะมีแฟนครับแต่ว่าจะไม่มีลูก เบื่อที่จะต้องส่งไปโรงเรียนไหนจะเป็นห่วงเรื่องโน้นเรื่องนี้ตามประสาพ่อแม่คิดแล้วไม่มีดีกว่าครับ

 

เราคิดว่าเราจะเก็บเงินไว้จ้างแรงงานต่างด้าวค่ะ
ถ้าเราเจ็บป่วยจะให้ญาติที่ไว้ใจได้ดูแลจ้างคนให้มาดูแลเราอีกที
เราก็ถูกปลูกฝังจากญาติพี่น้องเรื่องนี้มา ทุกคนปฏิบัติธรรม
และก็บอกว่าเราโชคดีแล้วที่ไม่มีทุกข์
แต่ก็เป็นความคิดความเข้าใจของคนกลุ่มนึงเท่านั้น
ซึ่งตอนนี้เรามีปัญหากับแฟนและญาติของเค้าว่า
แก่ไปไม่มีลูกใครจะดูแล ตอนนี้คนรอบข้างเรา
หมายถึงญาติพี่น้องแฟน หรือใครๆก็มีลูกกันหมดแล้ว
คนแถวบ้านเราก็มีลูกทุกบ้าน ยกเว้นเรา ไม่นานชีวิตครอบครัวของเรา
ต้องจบลงแน่นอน เพราะแฟนเราอยากมีลูก การให้เหตุผลของเรา
เป็นที่วิจารณ์ไปในทางแกะดำ จนเราต้องไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป
เราก็เคารพความคิดของแต่ละบุคคลนะ ไม่ได้คิดว่าคนมีลูกแล้วคิดผิด
แต่เราตั้งใจว่าจะไม่มี เราสงสารที่ถ้าเราตายลูกเราจะทุกข์ และเราก็จะมีห่วงเช่นกัน

 

คิดว่าดูแลตัวเองไม่ได้ก็ตายซะ

 

ตั้งใจไว้กับแฟนว่า บั้นปลายชีวิต ต่างคนต่างจะไปบวช เลยจะไม่มีลูก และวางแผนทางการเงินไว้ระดับหนึ่ง ถ้ามีบุญต่อกันคงได้อยู่วัดเดียวกัน มีคุยกันขำๆว่าชาตินี้ขอตายก่อนนะ ตอนตายทีหลังมันเคยเศร้า555