นิทาน เรื่อง "พญานาค"

เรารู้นะี่ท่านยักษ์ ที่ตั้งใจฝึกฝนนี่มีจุดประสงค์ จะเอาไว้ไปถ้ำมองสาวๆ นาคีชิมิร้า ระวังไปเห็นเขี้ยวโง้วๆ แทนนะ

 

วันนี้ต้องขอตัวและหัวใจไปก่อนนะคะ ขอชาร์ตแบตสำหรับวันต่อไป
พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า สิ้นเดือนเหมือนสิ้นใจค่ะ งานตรึม สารพัดงาน คนมันเก่งก็อย่างนี้แหละ
แล้วค่อยมาคุยกันใหม่นะคะ...เพื่อนๆ
ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ฝันดีทุกคนนะคะ เห็นอะไรเด็ดๆ อย่าลืมมาเล่าสู่กันฟังบ้างนะคะ โชคดีค่ะ

 

ภาพวัดศรีสุดาราม(ชีปะขาว) บางกอกน้อย กทม

 

มือใหม่หัดถ่าย

ภาพวัดศรีสุดาราม(ชีปะขาว) บางกอกน้อย กทม

 

เล่าเรื่อง พญานาค
เท่าที่จำได้ จากที่แม่เล่าให้ฟัง
ในสมัยก่อนมีคณะเดินทางคณะหนึ่ง ระหว่างเดินทางไปนั้นได้จับเต่ามาตัวหนึ่งด้วย เต่าตัวนี้มีลายที่ไม่ค่อยเหมือนลายเต่าทั่วไป
ระหว่างเดินทางผ่านไปหมู่บ้านหนึ่ง มีผู้เฒ่าขอซื้อเต่าตัวนั้น และได้ปล่อยไป เต่าตัวนั้นแท้จริงแล้วเป็นลูกชายของพญานาคที่มีวิมานอยู่แถวนั้น
ได้แอบหนีมาเที่ยวเล่น บนโลกนมุษย์ พอเต่าตัวนี้กลับบ้านไป ได้บอกพ่อว่าผู้เฒ่าคนนี้ ได้ช่วยชีวิตเขาเอาใว้ มีอยู่เวลาหนึ่ง ผู้เฒ่าคนนี้ได้ล้มป่วยลง
และได้สลบไป (นานแค่ไหน ข้าพเจ้าจำไม่ได้) พญานาคตนนั้นได้นำดวงวิญญาณของผู้เฒ่า ไปท่องเที่ยวที่อยู่ของตน(นครบาดาลหรือเปล่าไม่แน่ใจ)
ที่นั้นมีคนสูบฝิ่นด้วย (สมัยนั้นยังไม่มีกฎหมายค้าฝิ่น จึงมีการปลูกฝิ่นกันมาก) ผู้เฒ่าคนนั้นจึงถามว่าเอาฝิ่นมาจากไหนกัน ท่านพญานาคตอบว่า เอามาตั้งแต่ตอนที่กำลังเก็บเกี่ยวแล้ว
ถ้าคนที่ได้บูชาเขาก็จะไม่เอา คนที่ไม่ได้บูชา เขาก็จะเอาไป ทำนองแบบว่าได้ผลผลิตไม่ดี ประมาณนี้ การบูชานั้น บูชาโดยการเผากระดาษเงินกระดาษทองให้
เหมือนคนจีน เผากระดาษเงินกระดาษทอง ทำนองนั้น เมื่อพาเที่ยวเมืองบาดาลจนทั่วแล้ว จะมาส่งกลับเมืองมนุษย์ และได้บอกว่า
ถ้าอยากพบเขาให้เตรียมสุราที่ใหม่สดแบบหยดแรกจากเตาเลย (และอีกหลายอย่าง ขอโทษคร้าบ จำไม่ได้แล้วว่ามีอะไรบ้าง) แล้วไปที่สถานที่หนึ่ง (จำไม่ได้ว่าที่ไหนเหมือนกัน)
จะมีก้อนหินอยู่ ให้เปิดก้อนหินนั้นจะพบทางเข้ามายังเมื่องของเขา แต่มีข้อแม้ว่าเรื่องที่ท่านพญานาคพามาเที่ยวนี้ห้ามบอกแก่ผู้ใดเลยเด็ดขาด
ถ้าจำไม่ผิด ครั้งแรก ผู้เฒ่าคนนั้นได้ทำตามนั้นและได้พบกับเขาอีกครั้งจริง
แต่ จากนั้นผู้เฒ่าคนนั้น ได้บอกเรื่องราวแก่คนอื่นไป และเมื่อได้ไปสถานที่นั้นอีก ปรากฎว่า ก้อนหินนั้นก็เป็นแค่ก้อนหินธรรดาไม่ใช่ทางเข้าอะไรอีกเลย

............................จบแล้วจ้า ........................

พยายามทำความเข้าใจหน่อยนะครับ เพราะข้าพเจ้า เล่าเรื่องไม่เก่ง
นอนแล้ว ฝันดีคร้าบบ

 

ว๊า!...มาส่งนิทานก่อนนอนไม่ทันซะแล้ว เรา :'(
ไว้เป็นนิทานตื่นนอนแทนก็แล้วกันนะครับ

 

โกมาลิกะนาคราช ตอนที่๕ "ศึกชิงนาง"

เมื่อถึงคราวกุศลปิด วิบากเข้า กำสรวญ
จิตช้ำตรวนตรึงโซ่ผูก ห่วงกำซาบ ยากจะถอน
ดั่งไฟสุมลุกไหม้กลุ้ม รุมร้อน ฑิฆัมพร
บ่วงปัญจะถอน หน่วงเหนี่ยวให้ พิษรัก รัดติดตรึง

มีคนเคยกล่าวไว้ว่า "สถานที่ที่เรารู้สึกคุ้นเคย มักเป็นที่มีอันตรายมากที่สุด" ผู้เขียนเคยพิจารณาคำกล่าวนี้ ในทำนองคล้อยตาม ด้วยวิธีหาเหตุผลมาสนับสนุน
ก็พบว่า "มันเป็นสถานที่ที่เราต้องมาชดใข้กรรมนั้นเอง"

ยังมิทันที่นางโกมาลิกะ จะได้ทันระวังตัว!พลันศรนาคะศิริ ก็แล่นออกจากแล่งธนูพุ่งเข้าเสียบกลางหลังของนางโกมาลิกะ ตัดขั้วหัวใจอย่างแม้นยำ!...พญากุมพีสุรสีหนาท กระหยิ่มใจในอาวุธวิเศษ
อันทรงพลานุภาพของตน...นางโกมาลิกะ มีอาการสดุ้งตกใจเล็กน้อย
ศรนาคะศิริ นั้น มิได้ทำให้นางถึงแก่ความตาย แต่มันทำให้พิษของพญานาคราช อันตรธานหายไปชั่วขณะหนึ่ง...แน่นอน!มันเป็นความปรารถนาของพญายักษ์ ผู้ใคร่เสน่หาในตัวนาง
ศรวิเศษค่อยๆสลายตัววิ่งเข้าสู่ระบบต่างๆของร่างกายอย่างรวดเร็ว...

ฮ่า ฮ่า ฮ่าๆ...พญากุมพีสุรสีหนาท หัวเราะเสียงดังก้องฟ้า
"น้องเจ้าจะไปแห่งหนตำบลใดฤา พี่นี้ขอตามติดไปด้วย อยากช่วยให้เจ้า รื่นรมณ์ สุขสมฤดี...ฮ่า ฮ่า ฮ่าๆ"
"ท่านๆ...ท่าน เป็นใครกัน? อย่าเข้ามาใกล้เรานะ!นางแสดงอาการตกใจ...ในขณะที่พญากุมพี เดินย่างสามขุมเข้ามาใกล้"
นางโกมาลิกะ พอตั้งสติได้ ก็รู้ว่าภัยกำลังเข้ามาถึงตัว จึงเร่งสูดลมปราณเจริญวาโยธาตุ หวังกลับคืนสู่อัตภาพเดิมของตนเพื่อใช้ฤทธิ์บังหวนควันป้องกันตัว
แต่แล้วนางก็ต้องประหลาดใจ! เมื่อมิอาจยังอัตภาพเดิมของตนให้ปรากฎได้!(นางกำลังตกอยู่ในอันตราย)

"ฮ่า ฮ่า ฮ่าๆ...แม่นาคีน้อยเอย เจ้าจงอย่าได้หวาดกลัวภัย พี่นี้คือพญากุมพีสุรสีหนาท มีความปราถนาอยากพาเจ้าไปเที่ยวชมทิพย์วิมาน ณ ปราสาทโอฬารสถานอมรรัตน์
อยู่ใจกลางเข้ายุคนธรแห่งนี้เอง...มา ม๊ะ คนดีเราไปเที่ยวกัน!" ในขณะที่พญากุมพีเดินรี่เข้ามา ห่างไม่ถึงวา!...พลันบังเกิดลมพายุวูบหนึ่งพัดมา ไว้ปานสายฟ้าแล็บ
โฉบพาเอาร่างของนางโกมาลิกะ ลอยละล่องขึ้นสู่กลางเวหาอย่างรวดเร็ว!..........................................
เพียงชั่วขณะอึดใจเดียว โกมาลิกะก็ตกอยู่ในอ้อมกอด ของพญาวิกาฬปักษ์สี!...สัมผัสนั้นทำให้นางรู้สึกอบอุ่นซาบซ่านเข้าไปในจิต อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน (เอ๊ะ นี้เราเป็นอะไรกัน?)
อาการประหม่าในจิต ทำให้นางมิอาจควบคุมตนเองได้ ดุจคนหลับไหลตกอยู่ในความฝันอันแสนสุข!
(ขณะเดียวกันนั้นพิภพบาดาลของนางโกมาลิกะ ซึ่งอยู่ในสระโกมุทาโบกขรณี ก็บังเกิดแรงสั่นสะเทือนขึ้นมาอย่างรุนแรง แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...
นัยว่า เพราะนางมีจิตแปรปวน เมื่อต้องสัมผัสแห่งบุรุษทเพศ...แรงสั่นสะเทือนนั้นทำให้น้ำทั่วทั้งพิภพบาดาลกระเพื่อมตัวขึ้น บังเกิดเป็นตะกอนขุ่นแผ่ปรกคลุมออกไปทั่วอาณาบริเวณ
ผ่านประตูมิติเชื่อมถึงสระอโนดาต...พ่อปู่ฤาษีนรเก เห็นนิมิต น้ำขุ่นนั้นก็เพ่งกระแสจิตตรวจสอบดู จึงได้รู้ว่านางโกมาลิกะกำลังตกอยู่ในห้วงอันตราย)

"ไม่ต้องตกใจกลัว น้องเจ้า เราคือพญาวิกาฬปักษ์สี จะพาเจ้าหลบลี้หนีภัยไปอยู่ใน วิมานสุขสิมวลี"
ยังมิทันที่ พญาครุฑผู้เก่งกล้าจะนำพาโกมาลิกะไป สู่เคหสถานวิมานแห่งตน ทันใดนั้นเอง!..."ศรอัคคีมหากาฬ" ก็พุ่งตรงสวนเข้ามา เฉียดปีกพญาวิกาฬปักษ์สีไปนิดเดียว!...
แต่อานุภาพของศรอัคคีมหากาฬนั้น ทำให้พญาครุฑผู้ลอยตัวอยู่ท่ามกลางเวหาสูญเสียการทรงตัว...ร่างของนางโกมาลิกะ ปลิวลอยละล่องพุ่งทะยานดิ่งลงสู่พื้นดินอย่างรวดเร็ว!
ในขณะที่ ศรอัคคีมหากาฬ กำลังหันหัวพุ่งกลับเข้าสู่เป้าหมายเดิม!พญาวิกาฬปักษ์สี เลือกที่จะป้องกันตนเอง...
จึงบันดาลลมพายุมหาโบก ด้วยกำลังปีกอันทรงพลานุภาพของตน พัดเข้าใส่ ศรอัคคีมหากาฬ หักกระเด็นกระดอน ไปตกลงท่ามกลางมหานทีสีทันดร ในชั่วพริบตา

ขณะนั้นนางโกมาลิกะ พยามรวบร่วมสติกลับคืนสู่อัตภาพเดิมของตนเอง แต่ไม่เป็นผลสำเร็จ!
โอ้ อนิจจา!...นางพญานาคีผู้น่าสงสาร จะถึงการแตกสลายสิ้นสุดลง ในคราครั้งนี้แล้ว กระนั้นหรือ?
.....................................................................

เพียงแค่เส้นยาแดง ผ่าแปด!...อุ้งมือที่แข็งแกร่งก็เข้ามาช้อนรองรับ ร่างของนางโกมาลิกะได้ทันเวลาพอดี แล้วจึงพานางเหาะลอยต่อไปในแนวขนานกับพื้นขึ้นสู่ยอดเขายุคนธร...
"นี้เราตายแล้วใช่มั้ย?" นางลืมตาขึ้นมอง พร้อมกับความรู้สึกค่อยๆกลับคืนมา
ยังไม่ตายหรอก น้องเจ้า ข้าจักพาเจ้าไปสู่สถานที่ที่ปลอดภัย...
"แล้วท่านเป็นใครกัน"อ้อมกอดที่แสนจะประณีตกว่าเดิม กับเสียงดลตรีอันแผ่วเบา มันทำให้นางรู้สึกเคลิบเคลิ้มไหลหลง จนลืมเรื่องราวเมื่อซักครู่นี้ไปชั่วขณะหนึ่ง
"เรามีนามว่า พญาทัตตะระสา "และเราจะขอเป็นผู้ดูแลเธอตลอดไป!

หลังจากที่กระพือปีกอันทรงพลานุภาพออกไปแล้วครั้งหนึ่ง พญากาฬปักษ์สีก็นึกขึ้นมาได้ "โกมาลิกะ!"...จากนั้นท้าวเธอจึงพุ่งทะยานตัวลงมายังพื้นดินอย่างรวดเร็ว...
มองซ้าย มองขวา ยินเสียงบรรเลงเพลงคนธรรพ์ แว่วแหวกสายลมมาแต่ไกล...พญาทัตตะระสา หรือ!!
ด้วยสายตาอันไร้สิ่งกางกั้น มองหันหลังกลับไปเบื้องหลัง ๑๐ โยชน์...เห็นพญากุมพีสุรสีหนาท กำลังโก่งคันธนู มุ่งตรงมาที่ตน...เร็วเท่าความคิด พญาวิกาฬปักษ์สี ก็กระพือปีก
ครั้งที่สองออกไปด้วยกำลังลมพายุมหาโบก แรงกว่าเดิมถึงสองเท่า...ดุจสายฝ่าฟาด!ท่านพญายักษ์กำลังเล็งตั้งท่าอยู่นาน พลันลมมหากัปปนาท ก็กระหน่ำซัดเอาท่านพญาฯ ล้มกระเด็น
กระดอนเข้าไปฝังจมอยู่ในฝากเขาด้านหนึ่ง เสียงดังสนั่นหวั่นไหวสะท้านสะเทือน เลื่อนลั่น!!

ไม่ได้การล่ะ!จำเราจะต้องติดตามไปให้ทัน ก่อนที่จะเข้าสู่มิติคนธรรพ์ มิเช่นนั้นเราคงพลาดจากเธอสิ้นกาลนาน!...ท่านพญาครุฑ รีบโจนทะยานออกไปเบื้องหน้าขึ้นสู่ยอดเขายุคนธร
เท่าที่กำลังแห่งตนจะพึงมีอยู่.........................

ณ สถานที่แห่งหนึ่งในแม่น้ำคงคามหานทีเชิงเขายุคนธรนั้น เป็นอณาเขตที่อยู่อาศัยของท่าน "พญาเอรยานะนาคราช"เป็นหนึ่งในบุตรของท่านเท้าจตุโลกบาลทั้งสี่
ครั้งนั้นท่านกำลังสำราญอยู่ในทิพย์วิมานของตน พลันได้ยินเสียงภูเขาสะเทือนเลื่อนลั่นจึงออกมาดู...เห็นท่าน พญากุมพีสุรสีหนาท กำลังเดินออกมาจากซอกเขาใหญ่ ก็นึกเดาเหตุการณ์ได้
ว่าคงต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นซักอย่างแน่นอน...เมื่อมองขึ้นไปบนยอดเขายุคนธรเห็นทิวไม้หักล้มลงเป็นแนวยาวหลายสิบโยชน์ ทันใดนั้นเอง!ท่านพญานาคราชผู้มีฤทธิธานุภาพมาก
ได้เพ่งมองดูมหาปฐพีใหญ่ตรงหน้านั้น กระทำให้เป็นของเหลว ดุจสายน้ำคงคามหานที แล้ว ชำแรกดินว่ายแหวก แทรกตัวลงไปโผล่ขึ้นถึงยอดเขายุคนธรนั้น เพียงชั่วอึดใจเดียว!

กล่าวถึงท่านพญายักษ์ผู้ยิ่งใหญ่ เมื่อเสียท่าให้แก่พญาวิกาฬปักษ์สีแล้วไม่อาจระงับโทสะแห่งตนไว้ได้...กระทืบเท้าลงสู่มหาปฐพีใหญ่ด้วยเดชานุภาพแห่งตน
พลันแผ่นดินใหญ่นั้นได้แยกแตกเป็นแนวยาวตรงขึ้นสู่ยอดเขายุคนธร...อยู่บนยอดเขากระนั้นหรือ!!
เมื่อท่านพญายักษ์เห็นนิมิตเช่นนั้นแล้ว ได้เนรมิตกายใหญ่โตสูงกึ่งหนึ่งของภูเขายุคนธร...เดินสามก้าว(ย่างสามขุม)ถึงยอดเขายุคันธรในบัดดล!

เรื่องราวจะเป็นเช่นไร โกมาลิกะจะยังคงรักษาพรหมจรรย์แห่งตนไว้ได้หรือไม่?แล้วฤาษีนรเกจะช่วยเหลือนางได้อย่างไร?
(โปรดติดตามต่อนต่อไป)

 

ราตรีสวัสดิ์ครับ ทุกคน

แล้วฝากอรุณสวัสดิ์ เผื่อพรุ่งนี้เช้าด้วยแล้วกันนะ ครับ

 

ใส่ร้ายผมไม่ได้คิดไปเรื่องแก้.... คนที่คิดนี่ละแสดงว่า .........

 

ไม่เกี่ยวเนื้อหนังมันมีเราก็ดูไป ถ้ามันเหลือแต่ลำไส้เราก็ไม่ต้องดูสิ ไม่ได้ยึดติดสักหน่อย ดูก็ได้ ไม่ดูก็ได้

 

อยากเห็นโลกหลังความตาย ส่วนเรื่องไปส่องสาวนี้เป็นเรื่องยิบย่อยเท่านั้นจ่ะ

 

ขอบคุณสำหรับนิทานต้อนรับเช้าวันใหม่ของคนธรรพ์ผู้น่ารักนะคะ

สนุกมากค่ะ ขอบอกว่าตอนนี้ชอบมาก แล้วอย่าลืมแวะมาเล่านิทานอีกนะ

 

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ยังไม่ตื่นหรือคะ
สายแล้วนะ ออกมาจากหลุมหลบภัยได้แล้ว วันนี้ทุกอย่างปกติแล้วค่ะ
มารอเล่า มารออ่านหนอ
พี่รั้ง มิกกี้ คะรุทาผู้น่ารัก หายไปไหนกันหมด เดี๋ยวไม่เล่าให้ฟังน้าาาาา

 

มิกกี้ พี่รั้ง อย่าหลบค่ะ ออกมาเจรจาต้าอ่วย เม้าท์มอยกันหน่อยซิคะ

เมื่อคืนหลับสบายดีมากๆ เลยค่ะ ฝันดีด้วยนะ

ถ้าไม่เข้ามาภายใน 20 นาทีนี้ แจกฮอลจริงๆ ด้วย เดี๋ยวจะหายไปบ้างนะ

เรื่องเล่าเช้านี้........

 

อ้าว...ก็ต้องเฝ้าหน้าร้านนิ แม่กะหลานไม่อยู่อ่ะ

 

เมื่อคืนไม่มีเรื่องตื่นเต้นมาเล่าบ้างเหรออออ

รออ่านหนอ...

 

เมื่อคืนฝันว่า...ถ่ายภาพวิญญาณได้อ่ะ ในภาพเหมือนมีภาพซ้อนกันหลายภาพอ่ะ
แล้วก็ฝันเห็นสถานที่เก่าๆ ไม่แน่ใจว่าเป็นโบราณสถานหรือเปล่า มันไม่ชัด

 

เมื่อคืนกลังจากสวดมนต์ชุดใหญ่และ

นอนหลับ ก็ฝันเห็นพระกว่า 100

นั่งเรียงแถวกันฉันอาหารที่มีอค่หยิบมือ

จากนั้นก็เห็นพระบรมวงศ์ทุกองค์มาพร้อม

ทุกองค์ยิ้มแย้มมากเลยค่ะ

 

ตื่นมาวันนี้สดชื่นมากเลยค่ะ