พระยอดกตัญญูวางแผนสึกหวั่นสังคมครหาทำนา

ท่านทำถูกแล้ว คงไม่ฉีดยาฆ่าแมลงนะครับ รอฤกษ์สึก แล้วหลังโยมพ่อและแม่แข็งแรงดีค่อยกลับมาบวชใหม่({) เพราะในครั้งพุทธกาลก็มีภิกษุบวชสึกๆ ร่วม ๗ ครั้งก็สามารถบรรลุธรรมได้เช่นกัน.....สาธุๆๆกับหลวงพี่ด้วยครับๆๆ

 

ในสมัยพุทธกาลก็มีครับ แต่ท่านบิณฑบาตรเลี้ยงโยม ท่านไม่ได้ทำนา จริงๆผมคิดว่าการทำนาเลี้ยงโยมมันก็ไม่น่าผิด แต่ว่า ในการทำนา ผมคิดว่ามันสุ่มเสี่ยงต่อการที่จะต้องทำ ปาณาฯ นะครับ รวมถึงอีกหลายๆอาบัติ การที่ท่านคิดว่าจะสึกออกมาเลี้ยงโยม ก็ถูกแล้วครับ เป็นฆาราวาสก็ปฏิบัติได้ แต่ความกังวลย่อมมีมากกว่า

ถึงยังไงผมก็ขอยกย่องท่านนะครับ

 

อนุโมทนาบุญกับคุณปุณบพิธ ด้วย
ท่านที่ให้ความเห็น ตำหนิ พระ กรุณาอ่านให้จบก่อนนะจ๊ะ กรรมทางวาจา..วจีกรรมนะจ๊ะ...เมื่อคืนนั่งดูข่าวนี้ก็ยังสรรญเสริญท่านอยู่เลยที่ไม่ทิ้งโยมพ่อ-โยมแม่ ซึ่งก็เปรียบเสมือนเป็นพระอรหันต์ของลูก.

ในสมัยพุทธกาลก็มีเช่นกันครับ ที่พ่อแม่ ป่วยไม่สบาย และพระท่านเอามาเลี้ยง ป้อนข้าว ป้อนน้ำ เช็ดตัว นำอาหารมาให้ พระพุทธเจ้าทรงสรรเสริญมาก พระองค์ท่านสำเร็จเป็นพระอรหันต์ด้วย ..อนุโมทนาบุญกับคุณลูกวัดท่าซุงค่ะ

 

วินัยและกฏของพระก็มีน่ะจ๊ะ....เลี้ยงพ่อแม่ด้วยการบิณฑบาตรได้มาน่ะไม่ผิดและน่ายกย่อง..พ่อแม่ป่วยไข้พระที่เป็นลูกไปดูแลปรนนิบัติก็ไม่ผิดซักผ้าให้ก็ไม่ผิด.....แต่การไปไถนาทำนานะมันผิดจากวินัยพระ....ไถนาพรวนดินก็เบียดเบียนชีวิตสัตว์ที่อยู่ในดิน...พรากของเขียวหญ้าก็ผิดจากวินัย...เด็ดข้าวก็ผิด...ในสายตาของคนทั้วๆไปน่าสรรเสริญแต่เมื่อเราตัดสินใจเป็นพระนั้นก็หมายความว่ายอมรับวินัยพระแล้วและสัญญากันด้วยว่าจะเป็นพระ...ลองพิจารณาดู

 

นานาจิตตัง แต่ก็น่าสรรเสริญ...

 

อนุโมทนาสาธุกับมหาบุญอันเป็นที่ยิ่งนี้ครับ..ส่วนรายละเอียดผมว่าเหตุการณ์และเหตุผลในการตัดสินใจกระทำอาจจะต้องมีบางอย่างที่ยืดหยุ่น โดยใน 10 ข้ออาจจะมีบางอย่างไม่เหมาะสมอยู่ 1 ข้อ แต่ก็มีเจตนาที่จะแก้ไขให้ถูกต้องต่อไปและผลดีที่ได้มีมากกว่า..ผมจึงเห็นว่าท่านทำได้ยอดเยี่ยมที่สุดครับ. สาธุ สาธุ สาธุ

 

ไม่ต้องสึกหรอกท่าน ชาวบ้านที่รู้เรื่องและเข้าใจในเหตุผลคงไม่ตำหนิ มีแต่จะสรรเสริญ ความกตัญญูต่อผู้มีพระคุณโดยเฉพาะบุพการี มีแต่โลกจะสรรญเสริญ

 

ขอบพูดเฉพาะความเห็นนี้นะครับ

พระไตรปิฎก เล่มที่ 02
ปาจิตตีย์ วรรคที่ ๒
๒. ภูตคามวรรค สิกขาบทที่ ๑
เรื่องภิกษุชาวรัฐอาฬวี
[๓๕๔] โดยสมัยนั้น พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าประทับอยู่ ณ อัคคาฬวเจดีย์ เขตรัฐ
อาฬวี. ครั้งนั้น พวกภิกษุชาวรัฐอาฬวีทำนวกรรม ตัดต้นไม้เองบ้าง ให้คนอื่นตัดบ้าง.
แม้ภิกษุชาวรัฐอาฬวีรูปหนึ่งก็ตัดต้นไม้. เทวดาผู้สิงสถิตอยู่ที่ต้นไม้นั้น ได้กล่าวคำนี้กะภิกษุนั้น
ว่า ท่านเจ้าข้า ท่านประสงค์จะทำที่อยู่ของท่าน โปรดอย่าตัดต้นไม้อันเป็นที่อยู่ของข้าพเจ้าเลย.
ภิกษุรูปนั้นไม่เชื่อฟังได้ตัดลงจนได้ แลฟันถูกแขนทารกลูกของเทวดานั้น. เทวดาได้คิดขึ้นว่า
ถ้ากระไรเราพึงปลงชีวิตภิกษุรูปนี้เสีย ณ ที่นี้แหละ แล้วคิดต่อไปว่า ก็การที่เราจะพึงปลงชีวิต
ภิกษุรูปนี้เสีย ณ ที่นี้นั้นไม่สมควรเลย ถ้ากระไรเราควรกราบทูลเรื่องนี้แด่พระผู้มีพระภาค
ดั่งนั้นเทวดานั้นจึงเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาค แล้วกราบทูลเนื้อความนั้นแด่พระผู้มีพระภาค.
พระผู้มีพระภาคทรงประทานสาธุการว่า ดีแล้วๆ เทวดา ดีนักหนาที่ท่านไม่ปลงชีวิต
ภิกษุรูปนั้น ถ้าท่านปลงชีวิตภิกษุรูปนั้นในวันนี้ ตัวท่านจะพึงได้รับบาปเป็นอันมาก ไปเถิด
เทวดา ต้นไม้ในโอกาสโน้นว่างแล้ว ท่านจงเข้าไปอยู่ที่ต้นไม้นั้น.
ประชาชนพากันเพ่งโทษ ติเตียน โพนทะนาว่า ไฉน พวกพระสมณะเชื้อสายพระ-
*ศากยบุตรจึงได้ตัดต้นไม้เองบ้าง ให้คนอื่นตัดบ้าง? พระสมณะเชื้อสายพระศากยบุตรทั้งหลาย
ย่อมเบียดเบียนอินทรีย์ อย่างหนึ่งซึ่งมีชีวะ. ภิกษุทั้งหลายได้ยินพวกเขาเพ่งโทษ ติเตียน
โพนทะนาอยู่ บรรดาที่มักน้อย ... ต่างพากันเพ่งโทษ ติเตียน โพนทะนาว่า ไฉน พวกภิกษุชาว
รัฐอาฬวี จึงได้ตัดต้นไม้เองบ้าง ให้คนอื่นตัดบ้าง? แล้วกราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค.
ทรงสอบถาม
พระผู้มีพระภาคตรัสถามว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ข่าวว่า พวกเธอตัดเองบ้าง ให้คนอื่น
ตัดบ้าง ซึ่งต้นไม้ จริงหรือ?
ภิกษุชาวรัฐอาฬวีทูลรับว่า จริง พระพุทธเจ้าข้า.
ทรงติเตียนแล้วบัญญัติสิกขาบท
พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าทรงติเตียนว่า ดูกรโมฆบุรุษทั้งหลาย ไฉน พวกเธอจึงได้
ตัดเองบ้าง ให้คนอื่นตัดบ้าง ซึ่งต้นไม้? เพราะคนทั้งหลายสำคัญในต้นไม้ว่ามีชีวะ การกระทำ
ของพวกเธอนั่น ไม่เป็นไปเพื่อความเลื่อมใสของชุมชนที่ยังไม่เลื่อมใส หรือเพื่อความเลื่อมใส
ยิ่งของชุมชนที่เลื่อมใสแล้ว-.
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้:-
พระบัญญัติ
๖๐. ๑. เป็นปาจิตตีย์ ในเพราะพรากภูตคาม.
เรื่องภิกษุชาวรัฐอาฬวี จบ.
สิกขาบทวิภังค์
[๓๕๕] ที่ชื่อว่า ภูตคาม ได้แก่พืช ๕ ชนิด พืชเกิดจากเง่า ๑ พืชเกิดจากต้น ๑
พืชเกิดจากข้อ ๑ พืชเกิดจากยอด ๑ พืชเกิดจากเมล็ดเป็นที่ครบห้า ๑.
ที่ชื่อว่า พืชเกิดจากเง่า ได้แก่ ขมิ้น ขิง ว่านน้ำ ว่านเปราะ อุตพิด ข่า แฝก
แห้วหมู, หรือแม้พืชอย่างอื่นใดซึ่งเกิดที่เง่า งอกที่เง่า นั่นชื่อว่า พืชเกิดจากเง่า.
ที่ชื่อว่า พืชเกิดจากต้น ได้แก่ ต้นโพธิ์ ต้นไทร ต้นดีปลี ต้นมะเดื่อ ต้นเต่าร้าง
ต้นมะขวิด, หรือแม้พืชอย่างอื่นใดซึ่งเกิดที่ต้น งอกที่ต้น นั่นชื่อว่า พืชเกิดจากต้น.
ที่ชื่อว่า พืชเกิดจากข้อ ได้แก่ อ้อย ไม้ไผ่ ไม้อ้อ หรือแม้พืชอย่างอื่นใดซึ่งเกิด
ที่ข้อ งอกที่ข้อ นั่นชื่อว่า พืชเกิดจากข้อ.
ที่ชื่อว่า พืชเกิดจากยอด ได้แก่ ผักบุ้งล้อม แมงลัก เถาหญ้านาง, หรือแม้พืช
อย่างอื่นใดซึ่งเกิดที่ยอด งอกที่ยอด นั่นชื่อว่า พืชเกิดจากยอด.
ที่ชื่อว่า พืชเกิดจากเมล็ด ได้แก่ข้าว ถั่ว งา หรือแม้พืชอย่างอื่นใดซึ่งเกิดที่เมล็ด
งอกที่เมล็ด นั่นชื่อว่า พืชเกิดจากเมล็ด เป็นที่ครบห้า.
บทภาชนีย์
[๓๕๖] พืช ภิกษุสำคัญว่าพืช ตัดเองก็ดี ให้คนอื่นตัดก็ดี ทำลายเองก็ดี ให้คนอื่น
ทำลายก็ดี ต้มเองก็ดี ให้คนอื่นต้มก็ดี ต้องอาบัติปาจิตตีย์.
พืช ภิกษุสงสัย ตัดเองก็ดี ให้คนอื่นตัดก็ดี ทำลายเองก็ดี ให้คนอื่นทำลายก็ดี
ต้มเองก็ดี ให้คนอื่นต้มก็ดี ต้องอาบัติทุกกฏ.
พืช ภิกษุสำคัญว่า ไม่ใช่พืช ตัดเองก็ดี ให้คนอื่นตัดก็ดี ทำลายเองก็ดี ให้คนอื่น
ทำลายก็ดี ต้มเองก็ดี ให้คนอื่นต้มก็ดี ไม่ต้องอาบัติ.
ไม่ใช่พืช ภิกษุสำคัญว่าพืช ตัดเองก็ดี ให้คนอื่นตัดก็ดี ทำลายเองก็ดี ให้คนอื่น
ทำลายก็ดี ต้มเองก็ดี ให้คนอื่นต้มก็ดี ต้องอาบัติทุกกฏ.
ไม่ใช่พืช ภิกษุสงสัย ตัดเองก็ดี ให้คนอื่นตัดก็ดี ทำลายเองก็ดี ให้คนอื่นทำลายก็ดี
ต้มเองก็ดี ให้คนอื่นต้มก็ดี ต้องอาบัติทุกกฏ.
ไม่ใช่พืช ภิกษุสำคัญว่า ไม่ใช่พืช ตัดเองก็ดี ให้คนอื่นตัดก็ดี ทำลายเองก็ดี ให้
คนอื่นทำลายก็ดี ต้มเองก็ดี ให้คนอื่นต้มก็ดี ไม่ต้องอาบัติ.


สิกขาบทที่ ๑๐ มุสาวาทวรรค ในปาจิตตียกัณฑ์

(ห้ามขุดดินหรือใช้ให้ขุด)

ภิกษุชาวเมืองอาฬวีทำการก่อสร้าง จึงขุดดินเองบ้าง ใช้ให้ผู้อื่นขุดบ้าง มนุษย์ทั้งหลายพากันติเตียนว่าผิดประเพณีนิยมของสมณะ พระผู้มีพระภาค (ทรงอนุโลมตามประเพณีที่ถือว่าแผ่นดินเป็นของมีชีวิต คือมีอินทรีย์หนึ่ง) จึงทรงบัญญัติสิกขาบทว่า ภิกษุขุด๓ดินเองหรือใช้ให้ผู้อื่นขุด ต้องปาจิตตีย์.

(หมายถึงดินที่ฝนตก รดแล้วเกิน ๔ เดือนสิกขาบทนี้น่าจะเห็นว่าเป็นการป้องกันการทำให้สัตว์ในดิน เช่น ไส้เดือนตายด้วย)

 

สาธุขออนุโมทนาบุญด้วยครับ ขอกุศลผลบุญแห่งความกตัญูของท่านส่งเสริมท่านให้ถึงมรรคผลนิพานด้วยเทอญ สาธุ

 

อนุโมทนาด้วยนะครับท่าน หากสึกไปจริงๆ ขอให้ได้กลับมาอยู่ในร่มผ้า
กาสวพัตรใหม่นะครับ สาธุ

 

การตอบแทนพระคุณของบิดาและมารดานั้นเป็นหน้าที่ของลูกที่ดีพึงกระทำ ท่านได้กระทำในสิ่งดีและประเสริฐที่สุดแล้วครับกระผมขอนับถือใจและการกระทำของท่านอย่างจริงใจในการตอบแทนพระคุณของพ่อแม่ในครั้งนี้ ขออนุโมทนาบุญกุศลอันยิ่งใหญ่ในครั้งนี้ด้วยครับ

 

ถึงสึกไปแล้ว ก็ยังปฏิบัติธรรมได้ ศีล5ก็ไปนิพพานได้เหมือนกันครับ ไม่ต้องกังวลเรื่องอาบัติด้วย ผมก็จะพยายามทำให้ได้เหมือนกันครับ

 

พระพุทธเจ้าทรงเคยบำเพ็ญบารมีด้านความกตัญญูในทศชาติสุดท้ายก่อนตรัสรู้

สุวรรณสามชาดก

ที่มา http://www.learntripitaka.com/Chadok/Chadok03.html

 

การที่ท่านดูแลบิดา มารดา เป็นสิ่งที่ถูกต้อง แต่การที่ถึงกับต้องไถนา ปลูกข้าว

บางทีตอนไถ ท่านอาจฉุกคิดว่า อาจไถโดนไส้เดือน สัตว์อื่นๆ เป็นการเบียดเบียน

อีกอย่างหนึ่ง ท่านตัดสินใจได้ถูกนะครับผมว่า เพราะไม่มีใครในโลกที่ไม่ถูกนินทา

แน่นอน แม้ท่านจะทำดี แต่ก็ยังมี บางคน ติเตียนท่านแน่นอน เพื่อตัดปัญหา จึงลาสิกขาบทดีกว่า

หากพ่อ แม่แข็งแรงจึงกลับมาบวชอีก สาธุ สาธุ โมทนาบุญกับหลวงพี่ครับ

ผมคิดว่าทางเลือกที่ถูก คือ ทั้งสึก และไม่สึกครับ

อยู่กับลม แต่ ไม่รู้ลม คือคนที่ตายจากความดี

 

กราบอนุโมทนาสาธุในความกตัญญูของท่านค่ะ น่าเสียดายจังเลย ไม่อยากให้ท่านสึกเลย แต่เราก็คงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ อืม...มีหนทางไหนที่เราพอจะช่วยเหลือท่านได้ไหมคะ อยากทราบจังเลย ^^

บุคคลที่จะกตัญญูต่อบิดามารดาเช่นนี้หาได้ยาก ควรสรรเสริญนะคะ การทำนิพพานให้แจ้ง ไม่ใช่ให้ละความดี หรือรู้สึกเมินเฉย ไม่สนใจใครใช่ไหมคะ ไม่อย่างนั้นก็ใจดำแล้ว ไม่ได้ไปนิพพานหรอกค่ะ แฮปปี้ว่า คนที่ปรามาสควรศึกษาเรื่องนิพพาน และหลักธรรมของพระพุทธองค์จากพระไตรปิฏก ทุกระเบียบนิ้วก่อนที่จะกล่าวปรามาสนะคะ เพราะวจีกรรมนั้นส่งผลไว ยิ่งปรามาสพระผู้มีความกตัญญู ผู้มีศีลพร้อม ฯลฯ ยิ่งติดจรวจเลยล่ะค่ะ ด้วยความห่วงใยนะคะ

 

ขออนุโมทนา สาธุคะ ดิฉันจะจำไว้เป็นแบบอย่าง และเอาไว้สอนลูกสอนหลานต่อไป ขอให้พระสมชาย อดทนต่อความลำบากอีกนิดหนึ่ง เมื่อท่านยังมีบุญวาสนา ท่านอาจจะได้กลับมา สร้างบุญบารมีใหม่ได้ อีกครั้งไ ม่มีคำว่าสาย ไม่ว่าท่านจะอยู่ในสถานะอะไร
และดิฉันเชื่อว่า จิตใจของท่าน บริสุทธิ์ เจตนาดี และกตัญญูเป็นยอด อย่างนี้ สิ่งศักดิ์ท่านย่อมเล็งเห็นและคุ้มครองท่านตลอดไปค่ะ

 

อนุโททนาบุญครั้ง ผมเ้ลื่อมใสจริงๆ

 

ขออนุโมทนา สาธุ ความกตัญญูต่อบิดาและมารดาของหลวงพี่ครับ

navakovart

 

โมทนา สาธุ

เป็นพระที่ใจไม่ใช่เครื่องแบบ จิตเกาะกุศลซะอย่าง อยู่บ้านอยู่วัดนิพพานได้เหมือนกัน

 

ใช่แล้วครับ คนเรามีปัญหาต่างกัน มีความต้องการต่างกัน จึงมีการกระทำต่างกัน
เราควรเข้าใจตนเอง และเข้าใจผู้อื่น ด้วยเหตุผล ก็จะทำให้เราลดปัญหาของเราเองได้ ฯ