ลำนำเพลงรักของนักกลอน

วันนี้การเรียนการสอนเสร็จสิ้นแล้วอย่างสมบูรณ์สำหรับปีการศึกษานี้
เหลือเพียงการส่งนักรบเข้าสมรภูมิ และคอยให้กำลังใจอยู่ข้างหลัง
ชีวิตครูก็ทำได้เพียงเท่านี้
หวังว่า การพากเพียรของครูจะส่งผลให้ลูกศิษย์เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดีของครอบครัว สังคม และประเทศชาติ ตลอดจนเป็นพลโลกที่ดี

 

ขอบคุณค่ะ เป็นความรู้สึกจริงๆเลยค่ะ กลอนทุกบท กลั่นออกมาจากใจ ความรู้สึก ^___^

 

หาครูดีดีแบบครูติงยากนะคะ

ตอนปลาเด็กๆมีแต่ครูโหดๆ ที่ชอบระบายอารมณ์กับเด็กนักเรียน

 

เข้าใจว่า คุณครูที่ท่านดุมากเพราะท่านรักและคาดหวังในตัวของลูกศิษย์มากค่ะ
อยากให้ลูกศิษย์ได้ดังใจท่าน

 

เด็กโข่งอายุ 40 รึเปล่าเนี่ย อิอิ

 

รู้สึกว่าจะอายุสั้น และเหลือเวลาอีกไม่นาน จึงเขียนแบบนี้น่ะ ขอบใจนะที่เป็นห่วง

 

ที่ปลาเจอมาคือทำโทษโดยไม่มีเหตุผล แล้วก็โมโหอารมณ์ร้ายค่ะ ครูโรคจิตแต่คงเป็นส่วนน้อย โชคร้ายที่เราเจอแบบนี้

 

เฝ้าฝึกฝนอ่านเขียนเรียนหนังสือ
เฝ้าฝึกปรือลับสมองต้องขยัน
อนาคตสร้างได้ดังใจพลัน
เด็กดีนั้นเชื่อครูไว้ได้ดีเอย.



​

 

คิดถึงครั้งยังเด็กเล็กเล็กอยู่
มีคุณครูอบรมบ่มนิสัย
ความรู้ที่ครูให้จำใส่ใจ
เมื่อเติบใหญ่ทำดีตอบมอบคุณครู.
​

 

กาแฟหอมกรุ่น
หอมละมุนอุ่นไอ
สื่อรักจากใจ
มอบให้คนดี​

 

ข้าวต้มมัด

เทศกาลงานบุญ อบอุ่นหรรษา
ข้าวต้มจัดมา ตั้งท่าทำบุญ.

​

 

น้ำแข็งไส

หน้าร้อนมาเยือน ชวนเพื่อนมาทาน
ขนมแสนหวาน เบิกบานใจพลัน
​

 

อกหักรักร้าว เหน็บหนาวเดียวดาย
ปวดแปลบเหลือร้าย ไม่คลายหม่นหมอง​

 

เมื่อใจใฝ่หา รักมากับฝน
รวดร้าวเหลือทน สับสนจนใจ
​

 

ดอกเล็บมือนาง

เล็บมือน้องนาง บอบบางช่างสวย
กลิ่นกรุ่นระรวย หอมรื่นชื่นใจ.


​

 

จำปาดอกนี้ สีเหลืองสดใส
กลิ่นหอมยวนใจ ยั่วให้เด็ดดม.​

 

กลิ่นหอมลำดวน ชวนให้ใหลหลง
เฝ้าเพ้อพะวง ปลงใจไม่ลืม
​

 

คืนเหงาเศร้านาน ลับลาจางหาย
กลิ่นฟุ้งกระจาย ไม้งามเดียวดาย.........

 

ยินเสียงหัวใจใครหนอขับขาน
แต่งกลอนอ้างว้างไร้คนเหลียวแล

ใจพี่นี้หนักดั่งภูผาหิน ใครหมายแอบอิง
จำทิ้งทุกราย ไม่หวังคืนกลับ เดินทางลาลับ
ผู้เดียวปล่าวดาย ไม่ขอวุ่นวายกับนารีใดเลย.

 

คืนนี้เดือนลับ ดาวดับจากฟ้า
มวลเมฆนานา พาข้าเดียวดาย
หรีดหริ่งร้องเศร้า ลมเล่าหนีหาย
เพื่อนห่างร้างกาย มิวายรำพัน

ลองหัดแต่งกลอน ๔ ดูค่ะ ^^
เขียนไปเรื่อยเปื่อย...^-^