โดนขังวิญญาณ

เป็นอย่างที่คุณจิ-โปพูดไว้ถูกหมดเลยครับ เมื่อกี้นี้ผมนึกถึงหลวงปู่ทวดครับ
และเคารพหลวงปู่โตด้วยครับ พอดีรู้สึกว่ามีพลังงานเข้ามา(คงเป็นคุณจิ-โป)
ผมเลยนึกถึงรูปหลวงปู่ทวดนะครับ (สร้างพลังงานบวกให้กับตัวเองครับ)

 

อ้อที่แท้หลวงปู่ทวดนี่เองเล่นนั่งรอบนปลายจักขุวิญญาณแล้วแกล้งหลอกเราเข้าไปดู

มีนิทานเล่าให้ฟังก่อนนอน ได้ยินเสียงฝนตกพรำๆเลยมาเล่า

นานมาแล้ว มีนางพญางูขาวเผือกตัวหนึ่ง อาศัยอยู่บนต้นใม้ริมหน้าผา
ต้นใม้นั้นมีกิ่งเป็นง่าม นางชอบมาพันกายใว้บนกิ่งนั้นเพื่อรับแสงอาทิตย์
ยามเช้า เยื้องลงมาข้างล่างชะง่อนผานั้นเป็นถ้ำที่นางอาศัยพำนักพักนอน

วันหนึ่งขณะที่นางพันกายอยู่บนต้นใม้นั้น นางเห็นมังกรขาวตัวหนึ่งสำแดงร่าง
จากใต้ก้นเหว โผบินขึ้นสู่ฟ้า เหมือนดังว่าจะบินไปให้ถึงสวรรค์กระนั้น

ทันใดนั้นเองความรักต่อมังกรขาวตัวนั้นก็เกิดกับนางผู้บำเพ็ญเพียร ทำให้นางคอย
ติดตามมังกรขาวตัวนั้นไปทุกหนแห่ง แต่มังกรขาวไหนเลยจะรับรู้ว่านางงูขาวนี้
หลงรักตน ด้วยขณะที่มังกรขาวสำเร็จเซียนแล้วโผบินขึ้นฟ้านั้น ความปิติบังเกิดจน
ไม่อาจสนใจสิ่งรอบข้าง

มังกรขาวเองได้รับโองการไปอัญเชิญพระไตรปิฏกกับพระถังซำจั๋ง นางงูขาวก็เฝ้า
ดักจะทำร้ายพระด้วยหวังจะเห็นหน้ามังกรขาวนั้น

โชคชะตาอาภัพนัก มังกรไหนเลยเหลือบแลงูขาวเล็กๆที่ต่างเชื้อชาติและชนชั้น
หลายภพหลายชาติจึงมีความสัมพันกันได้เพียงสายใยแห่งจิตในเวลาหลับเท่านั้น
เมื่อใดที่นางงูขาวเกิดความอาลัยในรัก เมื่อนั้นมังกรขาวจะมาหานางตามสัญญา
แม้ว่ารักนั้นไม่ได้เกิดกับมังกรขาวเอง หากนับเป็นความอาลัยแล้วมังกรขาวย่อม
มาเพื่อปกป้องนาง

แม้จะบำเพ็ญเพียรมาหลายภพชาติ ผ่านมาทั้งชายชาติทหาร และอิสสตรีอันสวย
งาม ก็มิอาจลบคำสัญญานี้ไปได้ อนิจจาสายใยแห่งสัญญานี้ช่างลึกล้ำ ตัดยากกว่า
สิ่งใดๆ เพราะเป็นกิเลสที่ละเอียดที่สุด โจมตีหัวใจยามที่เราอ่อนแอที่สุด

พระพุทธองค์ท่านตรัสใว้ว่า สิ่งใดๆล้วนอนิจจัง แต่สัญญานั้นแม้แต่ตรีเทพยังละจาก
มหาเทวีทั้งสามมิได้ มนุษย์ไหนเลยเห็นอนิจจังตามพุทธองค์ตรัสใว้ ยามที่ใจเจ้าอ่อนแอ
ยากนักที่จะตัดขาดจากสัญญา หากแต่ยามที่เจ้าเข้มแข็งสัญญานี้เล่าอยู่หนใดในจิตใจ

มาถึงตรงนี้ เมื่อเจ้าถอนหายใจออกมาด้วยความสลดสังเวสต่อสัญญาหลายภพชาติดังนี้
เจ้านั้นจักเสพอยู่ในวิมุติ สุขุมอยู่ในความเป็นตัวเจ้าเอง นี่คืออาการของอนิจจังบริสุทธิ์
จำอาการแลอารมณ์นี้ใว้ เพื่อจักเห็นสัญญาด้วยอารมณ์นี้ เพื่อละสัญญาให้สะบั้นด้วย
อารมณ์นี้

..คงจะจบ..ไม่มีภาคต่อนะ (หวังว่า).

 

วันนี้ฟังการเดินจงกลมของหลวงปู่มั่นท่านห้ามหันหน้าไปทางทิศใต้กับเหนือเพราะเหตุใดครับ

 

บังเอิญว่าผมเกิดปีมะโรง อ่านนิทานเรื่องนี้แล้วรู้สึกขนลุกครับ
สงสารงูขาวนะ คิดว่ามังกรขาวได้ดิบได้ดีแล้ว น่าจะชักจูง
งูขาวให้เดินไปในทางธรรมด้วยกัน
ว่าแต่ทำอย่างไรถึงจะให้งูขาวมีปัญญาเห็นธรรมละครับ?

มีอยู่ประโยคหนึ่งที่ผมไม่เข้าใจครับ
"หากแต่ยามที่เจ้าเข้มแข็งสัญญานี้เล่าอยู่หนใดในจิตใจ"

 

ขอคุณครับ คุณจิโป สงสัยว่าทำไมเค้าเหล่านั้น
ถึงต้องพาเราๆปด้วยครับหรือว่าเป็นเพราะกรรม
หรือคำมั่นสัญญา

คุณทีโอไม่ต้องน้อยใจหรอกครับ ยังมีคนอีกเยอะที่
ยังไม่มีอะไรหรือยังไม่ได้อะไรเลย

 

ถ้าอย่างนั้น อารมณ์เดียวกันนี้ แต่บังเกิดในเหตุการณ์อื่น แต่อารมณ์เดียวกันก็ให้นางงูขาวรู้ไว้ว่า มันเป็นความรักที่เกิดขึ้นจากตรงนี้ จะทำให้สัญญาเกิดขึ้น
เมื่อถอนหายใจจะรู้สึกวาบ และความสลดสังเวชใจเกิดขึ้น อารมณ์รักนั้นก็หายไป และอยู่ในอารมณ์ที่ได้เกิดจากการสลดสังเวชแทน นั่นคืออาการของอนิจจัง
เป็นขั้นตอนในการรู้สึก เมื่อเราอ่อนแอ เรื่องความรักจะบังเกิดสัญญาตัวนี้ขึ้นมา
และเมื่อใดที่สัญญานี้ขึ้นมา ให้ปลงมันออกไปแล้ว อารมณ์อนิจจังจะมาแทน

แบบนี้มังกรขาวก็จะหายไปจากสัญญาเอง

 

การเดินนั้นนอกจากจะพิจารณาทั่วๆไปแล้ว ต้องมีใจหนึ่งแยกออกมาเพื่อความ
เฉลียวใจ เพื่อดึงเวลาเราเข้าภวังค์ไม่ให้เข้าลึกมาก จึงต้องเดินตามแสงตะวัน
และย้อนแสงตะวัน คือทิศทางตามการเคลื่อนของดวงตะวัน ใจคนฝึกจึงต้อง
กำหนดข้างบนว่าขณะนี้เราอยู่ทิศใดโดยนึกถึงจากดวงอาทิตย์ ทำให้ฝึกการเกิด
จิตเล็กๆขึ้นมาอีกข้างบนเพื่อประโยชน์เวลาเข้าสมาธิครับ

 

ธรรมน่ะเห็นอยู่แล้วแต่ตัดกิเลสไม่ขาด
คำว่า"หากแต่ยามที่เจ้าเข้มแข็งสัญญานี้เล่าอยู่หนใดในจิตใจ"

ท่านว่า ยังกินจิสัมทะยะธัมมัง สัพพันตังนิโรธธัมมัง(สิ่งใดสิ่งหนึ่งมีความเกิด
เป็นธรรมดา สิ่งนั้นทั้งหมดมีความเสื่อมสลายไปเป็นธรรมดา. หากรู้การเกิดแต่
ไม่รู้การสลาย หรือรู้การสลายแต่ไม่รู้การเกิดย่อมกระวนกระวาย

เปรียบเช่นคนที่อยู่ในห้องมืดที่มีแสงสว่างส่องเข้ามาเป็นช่องๆ ก็จะเห็นในตรง
ส่วนที่แสงส่องลงมา(นี่คือการเกิด) แต่ไม่เห็นในส่วนที่มืด(นี่คือการสลาย)
สัญญาเหล่านั้นคืออวิชชา ยามใดที่เข้มแข็งก็เหมือนไม่มีอวิชชาเพราะแสง
แห่งปัญญาส่องไปไม่ถึง ยามที่อ่อนแอ อวิชชาจึงปรากฏ

ความไม่รู้นี้ยามที่เราเข้มแข็งเราก็เหมือนจะรู้ แต่ยามที่เราอ่อนแอเหมือนจะโง่
งมงายดุจเส้นผมบังภูเขา ท่านจึงสอนการดูตรงนี้ว่า ให้ดูอวิชชาด้วยอนิจจัง
บริสุทธิ์ถึงเห็นมันได้ ทั้งการเกิดและการสลายพร้อมๆกัน

อนิจจาบริสุทธิ์นั้นเป็นฉันท์ใด อนิจจามีบริสุทธิ์ไม่บริสุทธิ์ด้วยหรือ?
ในธาตุวิภังคสูตร ท่านอธิบายอุเบกขาบริสุทธิ์ใว้ อนิจจังบริสุทธิ์ก็ดุจเดียวกัน
ท่านว่าใว้ว่า
1.วิญญาณธาตุ(ธาตุรู้)บริสุทธิ์เพราะธาตุ 5
2.อุเบกขาบริสุทธิ์เพราะรู้เวทนาด้วยธาตุรู้นั้น
3.ปรินิพพาน(ดับกิเลสหมด)เพราะไม่ปรุงแต่งด้วยอุเบกขานั้น


ประโยคเดียวที่หน่วงให้เราเกิดอารมณ์อธิบายออกมาเป็นอักษรช่างยากยิ่งนัก
ค่อยๆทำความเข้าใจนะครับ

 

hello4

คุยกันไปก่อนนะคะ....ยังตามอ่านอยู่นะ ไม่ได้หายไปไหน ..

 

พาไปเพราะใช้หนี้ครับ ในคติที่ว่าเราทั้งหลายเวียนว่ายตายเกิด จึงทำให้ใน
หลายภพชาตินั้นๆเรามีหนี้เกิดขึ้นทั้งหนี้ทางใจและหนี้ทางกาย ยามเกิดมา
เป็นคนในชาตินี้ จิตใต้สำนึกว่าที่บันทึกใว้ถึงกรรมเราจึงปรากฏออกมาในเวลา
เราใร้การควบคุมเช่นหลับ หรือเข้าสมาธิ จึงเรียกว่าฝันและนิมิตตามลำดับ

เมื่อเราไปเห็นเหตุการณ์นั้นๆ พบคนที่เราไม่รู้จักแต่เหมือนผูกพันรู้จักมานาน
เราจึงเกิดการใช้หนี้ในรูปของการสลายอารมณ์ เมื่อใช้หนี้หมด จิตใต้สำนึกก็จะ
ลบความทรงจำ(กรรม)ที่ไม่ดีเหล่านี้ออกไป ในคนธรรมดาคือฝันเช่นฝันว่าตัว
เองฆ่าคนตายแล้ววิ่งหนี เมื่อตื่นขึ้นมาสำหรับนักปฏิบัติอย่างเราๆท่านๆก็จะปลง
ว่าการฆ่าเป็นบาป ปลงไปตามปัญญาที่มีอยู่ทำให้หมดกรรมนั้นไป หรืออาจทำ
บุญใส่บาตรพระอุทิศให้คนๆนั้นที่เราฆ่าไปด้วย

ส่วนสำหรับการเข้าสมาธิเราอาจเห็นเป็นนิมิตว่าเราฆ่าคน อันนี้จะวิเศษกว่าฝัน
เพราะเราจะสืบรู้ได้ว่าคนที่ฆ่าคือใคร เหตุใดต้องฆ่า เราขณะนั้นมีฐานะเช่นไร
จึงฆ่า ก็จะปลงในสมาธิได้กว้างขวางกว่านอกจากจะปลงสำหรับคนที่เราฆ่า
ยังปลงไปถึงญาติมิตรของเขาคนๆนั้นไปด้วย ทำให้กรรมเบาบางกว่าปกติ.

 

การพิจารณาไตรลักษณ์คือไล่ไปตั้งแต่ความไม่เที่ยง มีทุกข์ จนถึงความไม่มีตัวตนเลยใช่ไหมครับ คือต้องไล่ให้ครบ

 

เราเห็นทางสลายต้องเห็นการเกิดของสัญญาด้วย เราถือดาบคืออนิจจังใว้ใน
มือแล้ว ยามเข้าสนามรบทั้งสหายแลศัตรูย่อมไม่อาจเห็นเราดุจเบี้ยพลทหาร
ย่อมเห็นดาบในมือเราแล้วเกรงขามสมกับที่เราเป็นขุนพลผู้กรำศึกมานาน

ดาบในมือคืออารมณ์แบบนี้ อารมณ์สัญญาที่แทรกเข้ามาคือข้าศึก สหายร่วม
รบคือสังขารนี้เอง แต่ว่า นับตั้งแต่สังขารคือสหายเรานี้ก็อาจกบฏแข้งข้อต่อ
แม่ทัพได้ ศัตรูเรายามเจริญสัมพันธ์ไมตรีอาจเป็นมหามิตรที่ร่วมรบกับประเทศ
อื่น ตรงกลางของทั้งสองอยู่ตรงไหนมองให้เห็น

การมีตัวตนของเรา รักษาตัวตนของเราก็ต้องไม่มี
การปลงออกไปซึ่งสัญญาก็ต้องไม่มีเพราะไม่มีอะไรให้รักษา
สุดท้ายเหลือเพียงอนิจจังคือดาบเล่มหนึ่งแม้ตายไปก็เอาไปไม่ได้
อนิจจังนี้ย่อมเป็นภาระในการถือ

(แต่ตัดมาทีละอย่างก่อนนะ ไม่ใช่มาตัดเอาตอนอนิจจังไม่ต้องถือล่ะหมดกัน)

 

.

เราต้องเห็นทั้ง 2 ข้างในเวลาเดียวกันใช่มั้ย มองเห็นการเกิดของสัญญานี้ แล้วมองเห็น การสลายไปของสัญญานี้ งั้นก็อยู่ตรงกลางระหว่างการเกิดและการดับน่ะสิคะ แล้วตัวตนมันก็ไม่มีน่ะสิ

 

ถ้าตามหลักของสายกรรมฐานไม่ต้องจบครับเอาแค่อารมณ์ฌาณเกิดก็พอได้
แล้ว ค่อยเข้าไปในสมาธิแล้วดูอย่างอื่นต่อ เช่นกิเลสเกิดจากราคะเห็นรูปผู้หญิง
สวยๆแล้วติดตามาปรุงเรื่องราวให้เกิดอารมณ์ราคะ ก็ปลงตามหลัก
เกิดขึ้น.มาจากธาตุสี่ ข้างหลังผิวหนังลงไปเป็นเลือด เป็นก้อนเนื้อ เป็นอาหาร
เก่าอาหารใหม่ มีผู้ครองร่างคือวิญญาณเราชอบวิญญาณหรือชอบร่างก้อนเนื้อ

ตรงนี้เองถ้าอารมณ์ราคะหายไปแล้วก็พอ หยุด รักษาอารมณ์ปลงนี้ใว้แล้วทำ
อย่างอื่นต่อเช่นกำหนดกสิณ หรือเข้าสมาธิเพราะการฆ่าศัตรูคือข้าศึกในการ
เข้าสมาธิก็ทำเท่าที่จำเป็นเพื่อให้เกิดอารมณ์สมาธิเท่านั้น

ส่วนในสายวิปัสสนาธุระ ต้องทำจนจบครับ เหตุการณ์เดียวกันต้องปลงให้ถึง
อนัตตา ในสายวิปัสสนาจึงไม่เกิดคุณวิเศษตรงที่ไม่เสพซึ่งอารมณ์ปลง ไม่ดื่ม
นมที่ตัวเองรีดออกมา เมื่อไม่เสพก็ไม่รู้รส ไม่อาจกว้างขวางได้ในฌาณ
แต่เมื่อปลงจนจบอนัตตาย่อมละกิเลสได้หมดเหมือนกัน บางทีเราก็จะเห็นนัก
วิปัสสนาธุระออกมาเต้นงิ้ว แสดงท่าทางที่เป็นอัตตา ที่เขาเห็นว่าถูกต้องคนอื่น
ผิดหมด นี่ก็เป็นธรรมชาติของสายนี้เพราะการฝึกพิจารณาจนจบถึงอนัตตาย่อม
เอาการเปรียบเทียบมาจากตัวตนเดิมของเขา ตามปัญญาเดิมของเขานั่นเอง
เช่นเขาพิจารณารูปภายในมีเลือดน้ำหนอง ก้อนเนื้อ อาหารเก่าใหม่แต่เกิดจาก
ความรู้จากตำรา ที่อ่านมาเห็นรูป นึกเอา แต่สายสมถะย่อมเห็นจริงๆด้วยใจจึง
เกิดอารมณ์เร็วกว่า ก็เลยหยุด พอตรงนั้นเลยครับ

 

อ้อ! นึกออกแล้ว เมื่อเกิดสัญญาเก่าตัวนี้ ให้รู้เสมอว่าอวิชชาเกิดด้วย

 

ก็ไม่มีสิจ๊ะ (ขอหยอกหน่อย พิมพ์จนมึนไปหมด พิมพ์ตอบมาชั่วโมงกว่าละ)

ท่านให้ละตัวตน ละตัวตนได้เรียกว่าอริยะขั้นโสดาบัน แต่การไปตรงนั้นได้ก็
ต้องละมาทีละอย่างดังนี้แล ท่านจึงสั่งทีโอดูที่สังขารไง เพราะว่าก่อนสังขาร
ท่านเรียกว่า "เพราะมีอวิชชาจึงมีสังขาร" มันจะย้อนขึ้นไป เมื่อเรามอง
สังขารชัดเจนแล้ว อวิชชาจึงมา เรียกว่าจึงเห็นอวิชชา ละอวิชชาได้ก็ละตัวตน
ได้ก็อารมณ์นี้ล่ะทำให้เข้มเข้าก็โสดาบันบุคคล ง่ายดีนะอนุโมทนา

 

เข้าใจแล้ว สาธุค่ะพี่จิ-โป วันนี้ระวังนะจะมีแขกไปเยือนบ้าน อิอิ
ขอไปอบรมต่อ มีรายละเอียดอะไรจะเพิ่มเติมช่วยพิมพ์ไว้ด้วยค่ะ ไปทำงานแล้วค่ะ
ขอบคุณค่ะ

 

1.วิญญาณธาตุ(ธาตุรู้)บริสุทธิ์เพราะธาตุ 5
วิญญาณธาตุนี้คือธาตุ ดิน น้ำ ลม ไฟ รวมกัน จึงเป็น อากาศธาตุ เป็นธาตุที่5ใช้ไหมครับ เมื่อธาตุทั้ง5บริสุทธิ์จิตจึงเป็นอุเบกขาใช้ไหมครับ

 

ในอภิธรรมท่านแยกใว้เป็นธาตุ18แต่เราไม่เน้นวิปัสสนาไม่ต้องดูตรงนั้นก็ได้
เราดูตรงนี้คือธาตุ 5
คือ 1.ปฐวีธาตุดิน คือผู้ทรงความเป็นดินใว้ (ความแข็ง)
2.อาโปธาตุน้ำ คือทรงความเป็นน้ำใว้ (ความหยุ่น)
3.เตโชธาตุไฟ คือทรงความเป็นไฟใว้ (ความร้อน)
4.วาโยธาตุลม คือทรงความเป็นลมพัดไปพัดมาใว้ (การเคลื่อนไหว)
5. อันนี้ละเอียดหน่อย อากาสธาตุ ทรงความว่าง ช่องว่างใว้

กล่าวคือในธาตุ 4 นี้จะมีธาตุที่แทรกอยู่ระหว่างกันคือช่องว่าง กล่าวต่อว่า
เหตุใดจึงต้องพิจารณา ก็ยกมาจากการเจริญกสิณจบดินน้ำลมไฟมาต่อ
อากาศกสิณ มาจบที่วิญญาณนัญจา นั่นคืออากาศคือช่องว่างที่แทรกอยู่ใน
ธาตุทั้งหลาย และในช่องนั้นคือวิญญาณที่ก่อเป็นรูปร่าง ตรงนี้คือวิญญาณ
บริสุทธิ์ทรงธาตุรู้

ท่านก็เลยนับเอาวิญญาณธาตุที่ทรงธาตุรู้นี้ใว้เป็นธาตุที่ 6 ก็มีในอภิธรรม
ตรงกสิณวิญญาณนัญขานี้เอง ท่านให้กำหนดวิญญาณทั้งหลายเป็นอนัตตา
คืออุเบกขาด้วยธาตุรู้ และเมื่ออุเบกขาได้แล้ว จบกสิณก็ต่อที่วิปัสสนาว่า
อุเบกขาเกิดขึ้นตั้งอยู่ดับไป ก็ดับกิเลสด้วยว่าไม่ปรุงด้วยอุเบกขาตัวนี้

คุณ ainteerati มาจ้องถามเอาตอนสำคัญเลยนะ คำถามตามระดับปัญญา
จริงๆ

 

เมื่อวานนั่งสมาธิ แล้วเห็นภาพมัวเหมือนฝันจะเรียกว่าไรดีฟุ้งไปเรื่อยดีกว่าแล้วมันมีเรื่องราว ขำ ๆ แล้วเผลอยิ้มตามมันนี่ถือว่าใช้ไม่ได้หรือเปล่าครับ นึกแล้วก็เหมือนคนบ้านั่งยิ้มอยู่คนเดียว