เรื่องราวหลวงพ่อพิเชฐ วัดโคกหม้อ

ได้ลองใช้หรือยังครับ ที่ส่งไปให้ ทำดีๆมีโชคน่ะครับ

เหมือนนักเขียนหนังสือต้องการคนอ่านครับ แต่เขาได้ตังค์ ผมไม่ได้ แต่ได้เสนอประวัติพระอริยะเจ้าอีกรูปหนึ่ง ซึ่ง เหมือนจะถูกมองข้าม ทั้งๆที่ในยุคของท่าน พระเกจิทั่วไปยังยอมสยบ ยกนิ้วเพื่อยกย่องท่าน

แล้วนอกจากนี้ยังเป็นพระเครื่องที่เป็นของดีในระดับหลวงพ่อกวยยังต้องเคารพ แถมยังราคาไม่แพง สามารถใช้แทนกันได้อย่างสบายใน ใครที่เงินในกระเป๋าน้อยๆ ก็ลองไปหากันมาครับ ไม่ต่างกันหรอกครับ

 

-รออ่านต่อครับ

-ภาพนี้วัตถุมงคลของหลวงพ่อพริ้งถ่ายภาพมาจากหนังสือครับ.

 

พระเกจิออกเล่มใหม่แล้วหรอครับพี่

เด๋วต้องไปจัดมาซักหน่อย อ่านพระเกจิประวัติหลวงพ่อพริ้ง ไม่ค่อยมีเนื้อเลย น้ำเยอะเกินไปครับเหมือนจะยื้อไว้ เซ็งมาก

 

-รูปพระหน้าเล่มเป็นรูป"หลวงพ่อโสฬส ยโสธโร วัดโคกอู่ทอง ปราจีนบุรีครับ".

 

อย่างนั้นก็เล่มเก่าซิครับ นึกว่าออกแล้ว ไม่มีไรอ่านเลยครับพี่ อ่านซ้ำในบ้านไปหลายรอบแล้ว จนจำได้หมดแล้ว อิอิอิ แต่ไม่อ่านอย่างอื่นนอกจากพระเกจินะครับ สำหรับหนังสือพระ เพราะเล่มอื่นเบื้องหลังไม่ค่อยจะดีนัก มีเล่มเดียวที่พอจะมีจรรยาบรรอยู่บ้างนิดหน่อย

 

มาเป็นกำลังใจให้คุณสวนพลูเขียนเรื่องต่อไปครับ

 

พรุ่งนี้ก็จะนั่งพิมพ์ครับ วันนี้ขออนุญาติแฟนๆกระทู้ คุยเรื่องสัพเพเหระกันก่อนครับ

วันเสาร์นี้น่ะครับ เป็นพิธีเปิดพิพิธภัณฑ์ของวัดโคกหม้อน่ะครับ ขอเชิญกันอีกซักรอบครับ

โดยส่วนตัวแล้ว ว่าจะถ่ายรูปหลวงพ่อ แล้วก็นำไปล้างอัดกรอบอันไม่ใหญ่ ประมาณภาพจัมโบ้ แล้วก็จะเข้าพิธีให้หลวงพ่อท่านเสก แล้วก็จาร มาแจกกันซักหน่อยครับ ไม่ได้แจกของเสียนาน รู้สึกอึดอัด ถ้าได้ภาพหลวงพ่อสวยๆมา ก็จะจัดให้พี่น้องในกระทู้ครับ ผมเองว่าจะเอาวางไว้ที่โต๊ะทำงาน เพื่อไว้เตือนสติ ไม่ให้ท้อแท้ครับ

 

-รู้สึกเช่นนั้นเหมือนกัน"น้องชาย" แต่ที่ร้านหนังสือในชัยนาทส่งมาขายน้อย

มาก ต้องรีบไปดูครับ

-ร้านหนังสือในตลาดชัยนาทมีเพียง 2 ร้าน ที่รับ"พระเกจิ"มาขายครับ.

 

ที่ตัวเมืองชัยนาท มีธนาคารเกียรตินาคินไปเปิดสาขาอยู่นี่ครับพี่

โฆษณาให้คนจ่ายเงินเดือนหน่อยครับ อิอิอิ เพิ่งเปิดไปกระมัง ไม่ถึงสัปดาห์เลยครับ

ถ้าหาซื้อไม่ได้ก็บอกน่ะครับ เด๋วส่งไปให้ครับพี่

 

ตามอ่านอยู่นะครับ

ปล.พี่เทนครับ หลวงปู่สุภาที่วัดมีแบบส่งไปรษณีมั้ยครับ

 

สงกะสัยจะไม่มีน่ะครับที่วัดหลวงปู่สุภา หลวงปู่ท่านเสกของเมตตาดีครับ สุดยอดเลยครับ

แต่ท่านกำลังป่วยอยู่นี่ซิ กังวลเหลือเกิน ที่ป่วยมานานแล้วก็มี หลวงปู่แย้ม วัดตะเคียน หลวงปู่แย้ม วัดสามง่าม หลวงปู่อั๊บ วัดท้องไทร หวังว่าหลวงปู่่ทั้งหมดจะอยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้กับเราๆ นานๆ นะครับ

 

ถูกลองวิชา<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-comfficeffice" /><o></o>
ก็ไม่ได้เป็นเรื่องน่ากลัวอะไรหรอกครับ แต่เป็นเรื่องของอภิญญาครับ นับว่าหลวงพ่อพริ้งท่านเป็นพระเกจิที่ทรงอภิญญาเพราะว่าเรื่องต่อไปนี้ก็เป็นหนึ่งในการเล่นฤทธิ์อภิญญาครับ หลังจากท่านออกธุดงค์ผ่านมาเป็นเวลาถึง 17 ปี อยู่ตามป่าเขาลำเนาไพร เพื่อแสวงหาทางหลุดพ้น หลวงพ่อท่านก็คิดว่าควรจะกลับไปเยี่ยมอุปัชฌาย์จารย์ และญาติโยมทางถิ่นเก่าบ้านเกิดสักครั้งนึง และท่านยังทราบด้วยฌานของท่านอีกว่า มารดาท่านถึงแก่กรรมแล้ว ท่านก็ออกธุดงค์มาจากวังเจ้า มาถึงกำแพงเพชร ในระหว่างทางเดินมานี่เอง ที่ท่านถูกลองวิชา ท่านได้พบกับภิกษุชราภาพรูปหนึ่ง เดินธุดงค์มาเหมือนกัน และได้สนทนาธรรมกัน จนเป็นที่ถูกอกถูกใจซึ่งกันและกัน ภิกษุรูปนั้นกำลังดูดบุหรี่อยู่ ภิกษุชราก็ขว้างก้นบุหรี่ไปทางหลวงพ่อพริ้ง ปรากฏว่ามันกลายเป็นควายป่าร่างใหญ่ วิ่งตรงเข้ามาหมายจะทำร้ายหลวงพ่อพริ้ง หลวงพ่อพริ้งในตอนนี้ท่านก็ไม่ใช่ธรรมดาแล้วมีหรือจะพลาดพลั้ง ท่านก็กวาดทรายด้วยความใจเย็น พร้อมกับสมาธิจิตที่ไม่วอกแวก กวาดมาหนึ่งกำมือ แล้วซัดไปที่ควายตัวนั้น ควายป่าบ้าคลั่งก็หายไปทันตาเห็น เมื่อหลวงพ่อพริ้ง เห็นเช่นนี้ มีหรือจะพลาดที่เรียนวิชา ท่านก็บอกกับภิกษุชราไปว่า “คุยกันดีกว่า” ถ้าเป็นศัพท์บ้านๆก็ถือว่าหลวงพ่อพริ้งท่านใจนักเลงน่าดูครับ โดนหาเรื่องแต่จะขอคุยให้รู้เรื่องก่อน แล้วสุดท้ายท่านก็เรียนวิชาย่นระยะทาง จากพระภิกษุชรานั้น แต่แค่เป็นการบอกกันนะครับ ว่าทำอย่างไร ไม่ต้องมานั่งเรียนให้มันนาน เพราะระดับนี้แค่รู้เคล็ดท่านก็ทำได้หมดครับ ปฏิบัติตั้งแต่เป็นเณรและยังธุดงค์อีกสิบเจ็ดปี ก็ไม่ต้องมานั่งภาวนาคาถาให้มันล่าช้าแล้วครับ และหลวงพ่อพริ้งก็แลกเปลี่ยนวิชาบังไพรให้ภิกษุชรารูปนี้ครับ สั้นหน่อยน่ะครับ เนื่องจากรีบ เพราะผู้บัญชาการในบ้านต้องการคอมครับ อิอิอิ<o></o>
ตอนต่อไปคือ ตอนกลับจากธุดงค์ ผมนึกถึงแล้วยังอยากพิมพ์ให้อ่านจริงๆ คือตอนนั้นชื่อเสียงท่านระบือกันแบบปากต่อปาก แล้วคนมาเฝ้ารอตลอดทางเลยทีเดียว เป็นยังไงก็รออ่านกันครับ มือก็คันอยากพิมพ์ต่อจริงๆ ต้องขออภัยด้วยจ้าพี่น้องชาวกระทู้<o></o>

 

+++555 ผู้บัญชาการในบ้านต้องการคอมครับ ชอบคำนี้ครับ
เข้ามาอ่านเป็นคนแรกเลยวันนี้ รอตอนต่อไปครับ

 

-ยอม ๆ ไปเถอะ"น้องชาย" พี่รอได้ครับ.

 

เห็นด้วยกับคุณอุตตโมครับ
ผมว่าลพ.พริ้ง ท่านธุดงค์ค่อนข้างนาน คงได้พบครูบาอาจารย์ดีๆ อีกมากมาย และขณะธุดงค์ก็ต้องฝึกจิตอย่างเข้มแข็งไปพร้อมกันด้วย เยี่ยมจริงๆครับน้อง
ต้องกลับไปดู ว่าเหรียญทูลเกล้าของผมหนา/บาง ขอบคุณ

 

มีแยอะหรือป่าวครับพี่นพ ปล่อยๆมาให้น้องบ้างซิครับพี่ อิอิอิ สำรวจดูครับ ตรงเนื้อเกินที่ด้านขวาของหลวงพ่อพริ้งครับ

 

วันนี้ต้องรอดูท่าทีผ.บ.ก่อนน่ะครับ ว่าจะใช้หรือป่าวเพราะพิมพ์นานพอสมควร

 

-วันนี้ตอน"น้องชาย"โทรมาประมาณ 4 โมงเย็น..โทรศัพท์มือถือมันสั่นให้รู้ แต่อยู่ต่อ

หน้า....ในห้องพิจารณาครับ ขอโทษด้วยรับโทรศัพท์ไม่ได้ครับ.

 

สงสัยว่าผมโทรไปหรอพี่ ผมไม่ได้โทรครับพี่ชาย สงสัยว่า หลวงพ่อจะให้ผมมาตามพี่ไปหรือป่าว ผมไม่ได้กดโทรออกเลยครับพี่ แปลกดีเหมือนกันครับ

 

กลับจากธุดงค์fficeffice" /><O></O>
ในที่สุด วันที่รอคอยของชาวลพบุรี และบรรดาเครือญาติก็มาถึง หลวงพ่อพริ้งท่านมีประสงค์ที่จะกลับมาบ้านเกิดเมืองนอนแล้ว ด้วยบารมีธรรมที่สั่งสมมาทั้งหมดได้เรื่องลือระบือมาแต่ไกล มีแต่คนเล่าถึงพระธุดงค์วัยกลางคนที่มีอิทฤทธิ์และเรื่องราวของคุณวิเศษที่เกิดขึ้นกับหลวงพ่อพริ้งต่างๆ นาๆ ก็ว่ากันไป ผมคาดเดาอายุตอนท่านธุดงค์กลับมาเล่นๆก็แล้วกันครับ ออกธุดงค์เป็นหัวหน้าตอนยี่สิบห้า บวกสิบเจ็ด รวมแล้วสี่สิบสองปีอย่างต่ำ ออกไปธุดงค์เมื่อยังหนุ่ม กลับมาทีก็แทบจะปลายชีวิตแล้วครับ ในเมื่อท่านจะกลับ ลูกศิษย์ที่วัดวังเจ้าที่ท่านสร้างไว้ก็เสียใจ แต่จะทำอย่างไรได้นอกจากให้ท่านโปรดเป็นครั้งสุดท้าย ก็แล้วแต่ว่าใครจะต้องการอะไร ท่านก็ฉลองศรัทธาให้ทุกที ที่จะเล่าคือระหว่างทางที่ท่านกลับ ก็มีบรรดาผู้ศรัทธาหลวงพ่อพริ้ง มาเฝ้ารอกันเรียงรายตลอดทาง บ้างก็ว่าให้หลวงพ่อพริ้งใช้เท้าเหยียบลงไปที่นาใคร ที่นั่นก็ได้ผลผลิตงอกงาม ทางที่ท่านเดินกลับก็มีกรณีนี้เข้ามาตลอด คือให้หลวงพ่อพริ้งท่านเหยียบไปที่ผืนนาหนึ่งที แล้วก็นิมนต์หลวงพ่อพริ้งขึ้นขี่คอตัวเองเพื่อเดินตัดทุ่งนาไป บางครั้งเพื่อพาหลวงพ่อเดินลัดทุ่ง บางครั้งทำให้ด้วยศรัทธา คือยังไงๆ ก็จะให้หลวงพ่อขี่คอแล้วก็เหยียบผืนนาของตัวเองให้ได้ แต่แปลกตรงที่คนที่หลวงพ่อท่านขี่คอเดินลัดทุ่ง ไม่มีใครเหนื่อย หรือปวดหลัง คืออาการที่เกิดจากความหนักเนี่ย ไม่มี เดินมาตลอดทาง เสียงล่ำลือแบบนี้มา บรรดาชาวบ้านชาวนา ก็อยากทำอย่างเขาบ้าง บ้านนี้ แล้วก็ต่อบ้านนั้น แล้วก็ต่อบ้านนู้น บ้านตรงข้ามไม่ยอม ก็เอากับเขาบ้าง หลวงพ่อพริ้งท่านก็ไม่เคยขัด ขากลับจากธุดงค์เหมือนกับบารมีท่านสั่งสมมาเต็มที่แล้ว ท่านแทบไม่ได้เดินเลยครับ แล้วพอมาถึงชายป่า นครสวรรค์ สิงห์บุรี ท่านก็ไม่ต้องเดินอยู่ดี มีช้างป่าคู่บารมี เหมือนกับเป็นช้างโพธิสัตว์ คือเป็นช้างในป่าที่หลวงพ่อพริ้งท่านนั่งบนคอมาตลอดจนถึงวัดโบสถ์โก่งธนู โดยที่ท่านใช้เชือกกล้วยแห้งๆ มาจับเพื่อกันล้มแค่นั้น ลองนึกดูน่ะครับว่า ถ้าเราเจอกับช้างป่า กลางป่า เราจะทำอย่างไร ในเมื่อมันไม่เคยได้รับการฝึกฝน เราจะหนีหรือจะสู้ดี ปัญหาต่อมาคือถ้าเราฟลุ๊คขึ้นไปบนคอช้างป่าได้ เราจะบังคับมันอย่างไร ให้ไปตามทางที่เราต้องการ ในเมื่อเราก็ไม่เคยฝึกขี่ช้างจับตั๊กแตนมาก่อน ปัญหาต่อมาคือ ท่านนุ่งจีวร แต่นั่งบนคอช้างป่าได้อย่างไร นั่นคือการยกตัวอย่างข้อสงสัยที่ผมก็ไม่อาจทราบได้เหมือนกันครับ แต่ที่แปลกอีกอย่างก็คือ ช้างป่าตัวนี้เดินมาจากป่า ในงานประจำปีของวัดโบสถ์โก่งธนูทุกปี เฉพาะตอนหลวงพ่อท่านยังดำรงขันต์อยู่น่ะครับ ตอนหลังก็มางานศพแล้วร้องไห้เคารพศพหลวงพ่อ เป็นภาพที่คนแก่คนเฒ่าแถวบ้านผมประทับใจไม่รู้ลืม เรื่องของช้างนี่เป็นแบบนี้ผมเลยพูดว่าเป็นช้างโพธิสัตว์ เพราะผมไม่รู้จะเปรียบเทียบกับอะไร ในเมื่อช้างสื่อกับหลวงพ่อทางจิตได้ แสดงว่า ไม่ได้เป็นช้างธรรมดาอย่างแน่นอน พอท่านกลับมาถึง ภายในเวลาไม่เท่าไหร่ท่านก็ได้เป็นเจ้าคณะตำบลโก่งธนู ตามด้วยเป็นพระอุปัชฌาย์ แล้วยังมีการจะให้ท่านเป็นเจ้าคณะจังหวัดแต่ท่านไม่ยอมรับ เพราะท่านเป็นพระสมถะ ไม่ต้องการยศถาบรรดาศักดิ์ใดๆทั้งสิ้น เรื่องคุณวิเศษของท่านก็จะนำเสนอกันต่อไป เอาเป็นเรื่องวาจาสิทธิ์ก่อนก็แล้วกันครับ เพราะเล่าขานกันมานานมาก ว่าท่านพูดอย่างไรก็จะเป็นอย่างนั้นตลอด บ้างก็ว่าท่านรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า ตกลงว่าท่านวาจาสิทธิ์หรือว่ารู้ล่วงหน้ากันแน่ เด๋วมาต่อกันในคราวหน้าครับ<O></O>