บทความ : คุณเชื่อหรือไม่ว่าสุดปลายแห่งสายน้ำคือทะเลอันกว้างใหญ่

แล้วคุณคิดว่า เขาปฏิบัติไป จนรู้ว่านั่นทุกข์ เห็นทุกข์

คือเห็นอะไรหละ

หากตรองดีๆ ก็จะเห็นว่า ไม่ได้บอกว่ามีอะไรที่ผิด เพียงแต่
มีอะไรที่เห็นได้ พึงเห็นได้ พึงรู้ทุกขสัจจได้

ธรรมะไม่มีละเอียด ไม่มีหยาบหรอก ตามที่คุณนิยามทางของ
คุณ ทางของเรา ปฏิบัติไปมันก็มาเห็นเหมือนกันหมด

 

นี่ๆ เรามีความรู้สึกอย่างหนึ่ง มันเหมือนๆ แต่ยังหมายว่าใช่ มั้ง

ฟุ้งมาจาก อ่านเทศน์ธรรมะ หลวงตามหาฯ

เรารู้สึกว่า จิตมันทำงาน อยู่ 2 อย่าง เข้าไปยึด กับไม่เข้าไปยึด

แต่จิตเราอะ เหมือนเข้าไปยึดตลอด ปรุงเข้าตัว แต่ ว่าพอรู้ตัว ก็ถอยออกมา

แต่บางทีมันเข้าไปยึด แต่ไม่มีอะไรให้ยึด โบ๋เบ๋ ก็มี

แล้วบางที่ ก็มียิ้มให้ตัวเอง ยิ้มให้คนอื่น พอรู้ตัว ก็ เขิล ตัวเอง ก็มี แบบว่ารู้ว่า หลง อะ

 

ท่านนิวรณ์ทำไมดูเหมือนมีโทสะเจือ ไม่เล่นๆขำๆกวนๆต่อหรือ
ธรรมะไม่มีละเอียด ไม่มีหยาบหรอก หรือ?
คุณขวัญเห็นว่าไงล่ะ อิอิ

 

แบบนี้นับว่าละเอียดไม่น้อยเลย
ซื่อสัตย์กับตัวเองมาโดยตลอด
ออกจะถ่อมตัวด้วยซ้ำ
เรานี่สิ น่าอาย น่าเขิลยิ่งกว่า
โม้ไปวันๆ อิอิ

 

ไม่มีหรอก ถ้ายังมี แปลว่า มีการให้น้ำหนักกับอะไรบางอย่างอยู่

มีให้น้ำหนักอยู่ จึงมีข้าง พอมีข้าง จึงมีการเลือก มีการเลือก

จึงมีการจับไว้ ยึดไว้ กับ ไม่ยึดไว้ นี่คุณขวัญก็เห็นเหมือนผม

ผมกับคุณขวัญ จึงเห็นเท่ากัน ไม่มีใครเห็นอะไรดีกว่าใครอย่า
ที่คุณ หัตถ์ กล่าวมาเองสักกะหน่อย

 

อันนี้ ท่านต้องพิจารณา อย่างละเอียด ดูตั้งแต่ต้น จนถึงปลายทาง

ว่า ระหว่างทางเดินสู่เป้าหมาย ของท่านทั้งหลาย ท่านเริ่มจากไม่รู้ จนไปสู่ความรู้แจ้ง

หากท่านพิจารณาให้ลึกซึ้งตลอดสาย แล้วพิจารณาด้วยใจที่เป็นกลาง ไม่เข้าข้างตัว

ท่านก็จะได้ความจริงๆ ว่า เพราะการปฏิบัติ แบบใด ทำให้ท่านรู้แจ้ง อริยสัจจ์

รุ่นท่านอาจารย์ใหญ่ แทบจะไม่ไฟส่องทาง ถ้าไม่ใช่ยอดคนโดยแท้แล้ว

จะฝ่าด่านอวิชชา มาถึงรู้แจ้ง ได้หรือท่าน อย่างเราๆ ถ้าไม่มีท่านอาจารย์ใหญ่

จุดไฟ จุดโคม ธรรมะแท้ สว่างไสว แล้ว พวกเรา จะเดินกันถูกได้สะดวกกัน

อย่างนี้ หรอ ท่านโปรด ตรอง ดู

 

อืม รุ่นนี้มีไฟส่องทาง ไม่ต้องคลำทางแล้ว ใช่ป่าว...

 

นี่ ระหว่างสนทนาอยู่ เราซื้อของมาแจกคนในออฟฟิต

แล้วก็มีสภาวะธรรมมากระทบ พิจารณาไปเห็นคนกล่าวกระทบว่าซื้อ
ของมาได้ถูกกว่า เกิดปฏิฆานุสัยผลักทันที

พอระลึกอยู่ ว่าปฏิฆะนั้นของใครกันแน่ที่เป็นสภาวะธรรมมากระทบ

ตอนแรกเห็นเป็นเขาส่งมา แต่สติบอกว่าไม่ใช่ งั้นเราปรุงขึ้น ก็ไม่
ใช่อีก แต่เป็นจิตมันส่งของมันเองอยู่ แล้วเราทะลึ่งไปคว้ามา

จิตมันเป็นอะไรที่เป็นของกลางๆ เราไปหมายว่ามันคือของเรา เราก็
คว้าเอามา พอมันไหวก็นึกว่ามันไหวเพราะใคร แต่ดูๆไป อ้าว โง่
แท้ๆต่างหาก มันไม่มีอะไรของใครตั้งแต่ต้น จิตมันไหวมันรู้ของ
มันไปเรื่อยๆ เรื่องของมัน.....

สติมันเห็นแล้วมันโยนไปแล้ว มันจึงไม่ต้องทวน การทวนจะเห็น
ว่าล้าหลังจากขณะจิตที่มีสติโยนไปแล้วอย่างมาก

สติที่มันทำเอง เห็นเอง เกิดเอง นั่นแหละฉันทะ อิทธิบาท ส่วนเรื่อง
เข้าสมาธิ ทบทวนพิจารณา นั่นมันช้าไป

คำว่าช้าไป ไม่ได้ปฏิเสธไม่ให้ทำนะ เพียงแต่ชี้ให้เห็นว่า มันรู้ช้าไป

ลองปล่อยๆ ทำเล่นๆ -- ตรงนี้ลองถามจินนี่ดู

 

ขนาด มี ธรรมะ ที่ บริสุทธิ์ ของแท้ ของท่านอาจารย์ สุดยอดแห่งมนุษย์ทั้งหลาย

ตั้งมากมาย ปุถุชน คน ตดเหม็น ยังไม่เข้าใจ เอาความคิดตนเองไปบิดเบือนสนองตัณหาตน

บ่น เฉยๆ นา ไม่ได้ว่าใคร (สงสัยชอบกินพริก เลยปากจัด ยังงี้ --")

 

ชี้ได้ดี ท่านเอก
การสนทนากัน ท่านจะแย้งไหมว่า ไม่มีการปรุงแต่งเลย ไม่มีสมมติบัญญัติเลย ไม่มีการให้น้ำหนักเลย
เราว่ามีทั้งหมด
หากต้องการหลีกเลี่ยง วิธีที่ดีที่สุดคือ ไม่ต้องกล่าวสิ่งใด เพราะทั้งหมดเป็นการยึดเอาไว้ด้วยจิตเราเองทั้งนั้น...

 

ก็พิจารณา ดูดิคะ ไฟส่องสว่างตั้งหลายดวง

อย่าอายครู ถ้ามีโอกาส มั่นใจว่าจริตชอบใคร ชอบทางไหน ครูบาอาจารย์ยังมีอยู่

เข้าไปถามตรงๆ ให้สิ้นสงสัย ไม่มีเนิ่นช้า อายครู บ่รู้วิชา

คิดเอง เออเอง อวิชชา มันพาไป ประเทศไทยโชคดี มีของดี ของแท้ มากมาย

ขาดแต่คน ไม่กล้าถาม ชอบคิดเอง เออเอง แล้วเอาคิด มาเถียงกัน เนาะ

 

การเห็นแบบใน #108 ก็ใช่ว่าเห็นครั้งเดียวแล้วจะเกิดการรู้แจ้งนะ

โสดาบันยังไม่เข้าเลยนะ ต้องสะสมการเห็นไปเรื่อยๆ

ต้องเห็นแบบนี้เนืองๆ เห็นแบบไม่ยึดไว้ เห็นแบบเล่นๆ เห็นเฉยๆ
ต่อไปอีก เห็นแล้วไม่เฉยๆ จะกลายเป็นวิปัสสนูกิเลสทันที

อย่าง #108 จะเห็นว่า ผมเห็นแล้วไม่เฉยๆ ทะลึ่งทบทวน
เท่านั้นแหละ เสร็จมัน สังโยชน์ลากไปกิน

 

หุๆๆๆๆ
แค่สนทนากัน
ไม่ได้เถียงนะ
เราเห็นแบบนี้ ก็บอกไป
ท่านพิจารณาแล้ว เราไม่ถูก ก็ผ่านไป
จบ...
ท่านบอกว่าเราคิด เราก็น้อมมาพิจารณา
จบ...

 

อยากเสนอหน้า (สวยๆ) มาตอบมั่งอะ

สำหรับเรา นะ เราชอบวิธี ดูมันเกิด แล้วคลอเคลียไป ยึดหรือไม่ยึด อยู่ที่สติเรา

ถ้าสติทัน มันก็ไม่ยึด สังขารมันทำของมันไป เราไม่พยายามแทรกแซง

เหมือนอ่านแล้ว คำตอบมันออกมา ก็ตอบ ไม่มีอะไร ก็โบ๋เบ๋

ถ้าไม่รู้จะตอบอะไร ก็ไม่ฝืนหาคำตอบ ก็รู้ไปว่า ไม่รู้จะตอบอะไร

ถ้าสงสัย ก็รู้ว่าสงสัย ถ้าไม่พยายามหาคำตอบ ก็รู้ว่าขี้เกียจหาคำตอบ --"

แต่ก็นะ แล้วแต่จริต และความเคยชิน และทิฏฐิ ว่าชอบทางไหน

ทางเนิ่นช้า หรือทางจรวด ก็ดีทุกทางแหละ ถ้ามันเหมาะกับจิตเรา

 

นะ ธรรมะนะ เวลาเสวนาแล้ว มันควรเป็นความสุข

แต่ใครสนทนาธรรมะ แล้วรู้สึกว่า ไม่สนุก ไม่มีร่าเริง

อันนั้นต้องดูที่ตัวคนที่รู้สึกเอาเอง

ส่วนเรา เราก็กล่าวธรรมะไปเรื่อยๆ เป็นธรรมมันก็สนุก ร่าเริง

แต่ถ้าเห็นว่าไม่เป็นธรรม อันนี้ช่วยไม่ได้ แต่ไม่ได้ผิดอะไร
มันเป็นเรื่องธรรมดา

 

จบจริงป่าว

จบ ฮุฮุ ^.^

 

^____^

 

เรา ก็ชอบ คุยกับคนมีสติ ยิ่งคุย ยิ่งร่าเริง

คุยกับคนขาดสติบางคน คุยไปก็ไม่ร่าเริง นะ แต่ กิเลสมันชอบ แล้วมันก็ลากไป

รู้ว่า คุยไปแล้ว เศร้าหมอง แต่ก็ยังชอบไปคุย อยู่ดี

แต่ตอนนี้ ก็รู้สึก จะไม่ค่อยแระ บางที มันเหมือนเป็นวิบาก ต้องใช้คืน

พอหมดวิบาก มันก็หมดอยาก ไปเอง เห็นแล้ว เฉย ๆ ไป

 

สนทนากันเกินชั่วโมงแล้วหนิ
ถ้าไม่สนุกก็ไปนานแล้ว อิอิ

 

ดี

งั้นมาต่อ คุณหัตถ์อาจจะเห็นว่า เราไม่ได้กล่าวถึง สมาธิ
เลยคิดว่าพวกเราไม่ได้ทำสมาธิอยู่เลย

แต่ในความเป็นจริง สมาธินั้นทำตลอด ไม่ได้แบ่งเวลาทำ
กับไม่ทำเลย

คือ พอดูจิตไม่ได้ จิตมันจะไปเกาะอารมณ์สักอย่างอัตโนมัต เราจะ
เห็นว่า มันไปทำสมาธิแล้ว ทำสมาธิอยู่นะ แต่เราระลึกอยู่ที่การเห็น

พอดูจิตได้ นิวรณ์ กิเลส ก็ถูกดูถูกปัด สภาวะจิตที่ปราศจากกิเลส นิวรณ์
แทรกนี้ก็คือ สภาวะของสมาธินั้นแหละ มันเกิดเนืองๆ

สรุป แทบจะไม่มีขณะจิตไหนเลยที่ว่างเว้น สภาวะสมาธิ

การทำสมาธิแบบทวนเอา นั่งเอา มันจึงช้าไป

พระพุทธองค์กล่าวไว้ว่า สมถะ และ วิปัสสนา ต้องเจริญด้วย
ปัญญาอันยิ่ง -- คือ ไม่ใช่เรื่องตัดสินแบ่งเวลาทำ เดี๋ยวไม่ทำ
แต่ทำให้ตลอดด้วยปัญญาอันยิ่ง(มีทัศนะเห็นไตรลักษณ์ในทุกๆ
สังขารธรรมไปตลอด)