ตัวปฏิบัติเริ่มต้นที่ การเห็นจิตคิด

โลภะนำเลยความรัก
มีความรักกะอยากครอบครองไว้ตลอด
เห้ยอนิจจาวะตะสังขารา อุปาชิตะวา นิรุตชันติเตสัง วูปะสะโมสุโข

 

พรหมวิหารสี่นี่แหละครับ
คือรักไร้ทุกข์

 

โลภะนำ ทำไมไม่เรียกแค่ โลภโกรธหลง แยก รักออกมาจากโลภะทำไม

 

ถ้า รัก คือพรหมวิหารสี ไม่ทุกข์ แล้วเอารักมาใส่ไว้ใน อารมณ์ ที่ทำให้เกิดทุกข์ เพื่อ???????

 

แล้วความชอบแบบ เมื่อก่อนชอบ ตอนนี้ไม่ชอบแระ คือเฉยๆ เป็นพรหมวิหาร4มั้ยคร๊ะ

 

รักไร้เดียงสาคือเด็กรักแม่
รักมายาคือรักหนุ่มสาว
รักระยะยาวคือรักกันจนแก่
รักที่ไม่มีข้อแม้คือรักกันฉันเพื่อนครับ

 

รออ่าน ไร้คม ผู้ชาญพรหมวิหาร มาตอบ ฮา ไม่ตรงคำถาม

 

รักแบบไม่อยากครอบครอง จะมาหรือจะไปก็ไม่มีเอฟเฟ็คกับใจ แบบนี้ไม่ทุกข์>> แต่ธรรมดาเมื่อเกิดความรักความพอใจ ก็ย่อมมีความอยากได้มาเป็นของตัวเอง ให้เตรียมใจทุกข์ได้เลย

รักที่บริสุทธิ์จริงๆหายากมากๆ เมื่อรักแล้วย่อมหวังอะไรตอบแทน >> แม้แต่ความรักที่มองว่าบริสุทธิ์ แบบแม่รักลูก จริงแล้วลึกๆก็อยากให้ลูก รัก ตอบแทนมาเช่นกันครับ

 

ไม่มีอารมณ์
ก็ศึกษาอาการไม่ได้ครับ
จะศึกษาอารมณ์ได้ต้องมีอาการ
ไม่เอาอารมณ์มาใส่
ก็ไม่มีอาการให้ศึกษาเรียนรู้

 

ไม่มีอารมณ์ได้ไง ก็ รัก มันคืออารมณ์อยู่แล้ว ไม่งั้นจะเอามาใส่ในอาีรมณ์ 4 ได้หรอ
งงน่ะค่ะ

 

ไม่อยากครอบครอง ... ขึ้นต้นมาก็ตัณาหาตัวเป้งๆเลยน่ะค่ะ ทุกข์แน่นอน

 

ไม่ใช่ตัณหา แบบผลักออกครับ

#อย่าให้พูดคำพระนักเลยครับ แบบว่า ปรารถดีแบบไม่ยึดมาเป็นของเรา อยากใช้คำธรรมดาๆบ้างครับ

 

ก็คุณสุรีถามว่าเอาอารมณ์มาใส่เพื่อ????
ไม่เชื่อไปอ่านดูข้างบนได้ครับ

 

ใครที่ยังไม่บรรลุธรรม อย่าไปซีเรียส

ตัณหามีทุกคน

อย่าไปกลัว เวลาปฏิบัติธรรม มันเอาตันหานำทั้งนั้น

เอากิเลสนำทั้งนั้น

เพราะ อวิชาเป็นเชื้อ ทำให้ได้ วิชชากลับมา

ปุถุชนคนใดบอก ไม่ได้เอาตัณหานำ ไม่ต่างจากกระแดะ

มีตัณหาก็ยอมรับ ตรงๆ มีครับ จบปิ้ง

 

ก็ใช่ไงค่ะก็ รัก มันคืออารมณ์อยู่แล้ว มันก็ต้องทุกข์อยู่แล้ว เหมือน อารมณ์อื่นๆ โลภ โกรธ หลง อะไรแบบนี้
ต้องเอาอารมณ์อื่นมาใส่รักเพื่ออะไรละ

 

แล้วแบบข้อยเป็นพรหมวิหาร4ยัง

 

เขาเลึ่ยงไปใช้ ฉันทะ

 

ทำมันในเพลงมันบอกมีอารมณ์สีเทาอีก

 

รักที่มีกิเลสเจือกับรักที่ไม่มีกิเลสเจือ
อารมณ์รักเหมือนกันแต่ต่างกันครับ

 

ผมว่า คุณน่าจะ ปะทะ บ่อย