อยู่อย่างเบิกบานด้วยตนเอง

+++ อาการนี้ เกิดจาก "การขาด ตัวระลึก ถูกรู้" เท่านั้นเอง ไม่มีอะไรมาก นะครับ

 

ขอบคุณครับท่านธรรม - ชาติ ลองปฏิบัติตามที่ท่านบอกแล้วเข้าใจอยู่บ้างแต่เป็นเพราะสติทางธรรมยังน้อยอยู่ ผมขออสรุปตามความเข้าใจของผมให้ท่านฟังนะครับ
พอเริ่มระลึกรู้ คือมีสติ รู้ ในขั้นแรกอย่างที่ท่านบอก พอขั้นสองระลึกอีกครั้ง คือระลึกรู้อีกครั้งว่ามีสติทำหน้าที่รู้อยู่ เราก็จะเห็นไอ้ตัวรู้ปลอม หรือไอ้ตัวสู่รู้ ซึ่งจะคอยแทรกหรือมีบทบาทในทุกเรื่อง ให้ทำโน่นี่นั่น ใช่ไหมครับ ผมพอเห็นบ้างในบางครั้งผมเลยเรียกว่าตัวปรุงแต่งครับผม(มันทำของมันเองเลย ขนาดพอเห็นมั่งแล้วนะครับยังโดนมันจูงอยู่เลย)
แต่ ลองระลึกแบบที่ท่านบอกตอนอ่านชัดเจนกว่าครับ พอเริ่มสงสัย มันก็มาเลย เหมือนพวกนี้มันจะโผล่มาช่วงที่สติเราดับไปแว้บนึงมันก็แทรกเข้ามาเลย แถมดูใกล้ๆก็ไม่ได้ต้องถอยออกมาดูห่างๆหน่อยถึงจะเห็น (ตอบสั้นๆแค่นี้ผมใช้เวลานานมากๆครับท่านธรรมชาติเกิน 30 นาที มันมาบ่อยมาก) ผิดถูกอย่างไรชี้แนะด้วยครับผม

 

อ่าครับพอเข้าใจมากขึ้นหน่อยละครับท่านธรรม-ชาติ
มีสติระลึกรู้ว่าอ่าน กำลังอ่านอยู่ หยุดอ่าน ระลึกรู้อีกครั้ง มันจะมาแถวๆนี้ใช่ไหมครับท่าน ต้องถอยมาห่างๆจากเดิมอีกนิดนึง ก็ต้องพยายามระลึกบ่อยๆละครับ จะพยายามใช้คำให้ถูกต้องมากกว่านี้ด้วยครับ ผมก็ไม่ค่อยได้อ่านธรรมะเท่าไหร่ ก็อาศัยเข้ามาอ่าน กระทู้ในพลังจิตนี่ละครับสงสัยอะไรก็สอบถามเอา ล่วงเกินท่านใดก็ขออภัยด้วยครับ
เพิ่มเติมครับผมใช้วิธีปฏิบัติโดยการรู้อยู่กับธรรมชาติครับท่านธรรม-ชาติ โดยหลักคืออานาปานะครับ มองทุกอย่างเป็นธรรมชาติเฝ้ามองไปนานๆ ก็จะพอมองเห็นครับว่าไอ้นี่ตัวกูสร้างมายึดถือธรรมต่างๆเป็นของเราก็พยายามคืนทุกอย่างกลับคืนสู่ธรรมชาติครับและก็เพิ่งเดินมาถึงจุดนี้ เลยยังมึนๆอยู่ครับ ขอบคุณในความเมตตาจะพยายามเดินทางต่อไปครับ

 

ท่านธรรม - ชาติครับ เมื่อคืน โดนอุปปาทานขันธ์ที่ท่านกล่าวทักทายทั้งคืนแทบไม่ได้ได้หลับเลยจนผมหมดแบตไปเองถึงหลับได้ มิน่าละไปเกาะที่กายก็ไม่สบายตัว ไปเกาะที่จิตก็อึดอัด ไปเกาะที่ความคิดก็ฟุ้งซ่านวุ่นวาย มันถึงได้เป็นเครื่องถ่วง มีแค่เรากับธรรมชาติก็สบายแล้ว แต่เห็นก็ดีละครับมีเป้าหมายให้พยายามขึ้น ขอบคุณครับ

 

รอผู้ตรวจแผล็บบ์ฮับ

 

อ่าพอเข้าใจขึ้นมาอีกนิดละครับท่าน ธรรม-ชาติ
ลมหายใจเข้าออกเป็นอย่างนี้ เดินต่อไปตามวาระ อุปทานขันธ์มาเมื่อไหร่ มันจะอึดอัดไม่ปกติ แสดงว่ามันทำงานอยู่แน่นอนถึงแม้มองไม่เห็นว่ามันเกาะอยู่แถวไหนแต่ก็รู้สึกได้ ให้ระลึกอีกครั้ง(สำหรับผมคือถอยออกมาอีกหน่อย แต่บางทีก็หาไม่เจอ)
ขอบคุณครับท่านนีโอ ขอยืมกระทู้ท่านไขข้อสงสัยหน่อยนะครับ

 

ทุกท่านมีสิทธิ์ที่จะเบิกบานที่กระมูว์นี้ฮับ
แต่ต้องมาทบทวนซ้ำๆ หลายๆ รอบฮับ

 

+++ อันดับแรก "ยินดีด้วยนะครับ กับคุณ คนโง่โง่" ที่สามารถมาถึง อาการของ "สันทิฏฐิโก อกาลิโก เอหิปัสสิโก" ได้ด้วยตนเอง

+++ สำหรับคุณ คนโง่โง่ เมื่อมาถึงตรงนี้ คือ "พอเริ่มระลึกรู้ คือมีสติ รู้ ในขั้นแรก"
+++ ตรงนี้เป็นการ "ได้ สติ มาด้วยการ บังคับจิตให้ลงมือ เข้าสู่ สติ" (ไม่ได้มาจาก การจำ (ระลึก) สติ)

+++ ที่ผมใช้คำว่า "ระลึกรู้" ในช่วงแรกนั้น ก็เพื่อให้เป็น "สะพานของการ เดินจิต ของคุณ" ให้เข้าสู่ "การกำหนด รู้"

+++ ต่อไป อาการนี้ ผมจะใช้ภาษาว่า "กำหนด/เข้าสู่อาการ รู้" ซึ่งจะ ต่างจาก อาการ "ระลึก/จำ รู้"
+++ ภาษาของผม จะแปรไปตาม สภาวะการฝึก ของ จิตผู้ฝึก เป็นหลัก จากตรงนี้ไป จะใช้ภาษา "กำหนด/รู้"

+++ ตรงนี้เป็น "กำหนดซ้ำ" แม้ว่าจะยังไม่ "เห็น" "ตัวกำหนด" ถูกรู้ ก็ตาม
+++ แต่ก็ยังส่งผลให้ "สติ/รู้" ชัดเจนกว่าเดิม ตรงนี้เป็น "กุศลาธรรมา"

+++ ณ ขณะตรงนี้ "ไอ้ตัวรู้ปลอม" เริ่มรู้ตัวมันแล้วว่า "กำลังจะโดน สำรวจ" มันเลย อาละวาดหนักหน่อย
+++ "ไอ้ตัวรู้ปลอม" ตัวนี้แหละ ที่ทางสาย "พระป่าหลวงปู่มั่น" กล่าวไว้เสมอว่า "พบผู้รู้ (ปลอม) ให้ทำลายผู้รู้ (จอมปลอม)" ตัวนี้

+++ สำหรับผม "ไอ้ตัวรู้ปลอม" ตัวนี้ ผมเรียกมันว่า "ไอ้ตัวพูดมาก" ตรงนี้ผมแยกภาษาไว้ 3 ด้าน/ฝ่าย เพื่อความเข้าใจ ดังนี้

+++ 1. "ไอ้ตัวรู้ปลอม" ตัวนี้ ทางพระป่าท่านเรียกมันว่า "ผู้/ตัว รู้" กำหนดไว้ว่า "หามันให้เจอ แล้ว ทำลายมันเสีย"
+++ ยินดีด้วย ที่คุณ คนโง่โง่ "เริ่มหา ตัวผู้รู้ เจอแล้ว" ณ ขั้นตอนนี้ นะ

+++ 2. "ไอ้ตัวรู้ปลอม" ตัวนี้ ทางพระไตรปิฏก เรียกมันว่า "จิตตะสังขาร ขันธ์" แยกได้ 2 อาการ
+++ อาการ 1. เป็นอาการ "ผลิตภาพ" ออกมา เรียกว่า "มโนจิตตะสังขาร" เป็น มโนขันธ์
+++ อาการ 2. เป็นอาการ "ผลิตเสียง" ออกมา เรียกว่า "วจีจิตตะสังขาร" เป็น วจีขันธ์

+++ 3. "ไอ้ตัวรู้ปลอม" ตัวนี้ ทางกลุ่มฝึกของผม จะ เรียกมันว่า "ไอ้ตัวพูดมาก"
+++ เพราะการฝึก จะใช้อาการ "วจี" เป็นหลัก เพื่อตัดอาการ "มโน" ที่หลงทางได้ง่ายกว่า
+++ เมื่อ ฝึกผ่าน "วจี" ได้แล้ว จึงค่อย ฝึกผ่าน "มโน" ในภายหลัง ผลลัพธ์ จะผ่านทั้ง "วจี+มโน" ได้เร็วขึ้น

+++ ตัวอย่างของผู้ที่ผ่านด่านนี้มาได้ จะเป็นดังคำพูดที่ว่า "ของจริงนิ่งเป็นใบ้ ไอ้ของพูดได้ ไม่ใช่ของจริง" ตรง ๆ ตามนั้น

+++ ณ ขั้นตอนการปฏิบัติของคุณ จะเริ่ม "เห็น/เข้าใจ" ในการ อาละวาด ของมัน (ผู้นึกว่ารู้) ให้ตามให้ดี ๆ นะ
+++ ภาษาของคุณ "มันจะโผล่มาช่วงที่สติเราดับไป" ตรงนี้ "ยังไม่ตรง กับ อาการ"

+++ อาการของมัน ตามความเป็นจริง คือ "พอมันโผล่มา สติของเรา ก็โดนบังจนมิดไป" ตรงนี้ จะตรงกว่า

+++ อาการ "ดู ใกล้/ไกล" นี้ ผมจะไม่ค่อยโพสท์ ในกระทู้ แต่มักจะเป็น "คำพูดที่คุ้นเคย ในกลุ่มฝึก เท่านั้น"
+++ เพราะผู้ที่ "ทำได้ ตามอาการแห่ง ความเป็นจริง" นั้น "ต้อง" สามารถควบคุมอาการของ "ความเป็น ตน/อัตตา" ได้คล่องแล้ว
+++ เพราะมันเป็นอาการของ "โอปนยิโก เข้าไป และ วิมุติญาณทัศนะ ออกมา" เรียกว่า เข้า/ออก สภาวะธรรม (พระไตรปิฏก เรียก พิจารณา)
+++ ซึ่งเป็นอาการของ "พินิจ เล็งเป้าสภาวะธรรม (วิตก)" จากนั้นจึง "โอปนยิโก เข้าสู่สภาวะธรรมนั้น" จากนั้นจึง "อยู่ใน สภาวะธรรมนั้น (วิจารณ์)"
+++ หลังจาก "อยู่ ข้างใน" แล้ว อาการ "เป็น สภาวะธรรม นั้น ๆ จึงเกิดขึ้น" ณ อาการเป็น ตรงนี้ จะมี "ธัมมารมณ์ เดียว (ฌาน4)" เท่านั้น

+++ หลังจากที่ "ทำ" จนได้นิสัยแล้ว ก็จะรู้ได้เองว่า "ตน อยู่ที่ใด ที่นั่น เป็น กาย"
+++ หรือที่ผมโพสท์บ่อย ๆ ว่า "จิต ยึดที่ใด "เป็น" ตน ที่นั่นเป็น กาย" สักกายะทิฏฐิ ตรงนั้นแหละ

+++ หากอาการ "ดู ใกล้/ไกล" ของคุณ ตรงกับอาการ "เข้าสู่/แยกออก" แม้ว่าจะ "เข้า ถึง/ไม่ถึง" ก็ไม่เป็นไร
+++ ถ้าหาก "ตรงกัน" ก็ถือว่า "ใช่" แต่ถ้าหาก "ไม่ตรงกัน" ก็ให้ "รอบคอบ" เอาไว้ก่อน นะ
================================================

+++ ขณะที่ "อ่าน/กำลัง/หยุด อ่าน" นั้น ตัวที่เรียกว่า "มัน" นั่นแหละที่ "อยู่" กับคุณ และ "คุณ เป็น มัน" เต็มตัว
+++ หากเข้าใจตาม อาการ ในโพสท์ก่อนหน้า ก็จะ "รู้" ได้ชัดเจนเอง ตามอาการ "เป็น สภาวะ" ณ ขณะนั้น ๆ

+++ ณ ขณะ ที่คุณทำ "ระลึกรู้อีกครั้ง" ตรงนั้นแหละที่คุณ "ตัด" ตัวปรุง ให้ "หยุด/ตัด" ชั่วขณะ (งูแลปลิ้น ฯลฯ)

+++ จริง ๆ "มัน เป็น คุณ" อยู่แล้ว ในทุก ๆ ขณะ เพียงแต่คุณ "ตัดมันขาด" ได้เท่าที่ "รู้" ไม่โดนบัง เท่านั้น
+++ แล้วจากนั้น มันก็กลับเข้ามา "บดบังต่อ" ตรงนี้เรียก "นิสัยยะปัจจัยโย" ตามสภาวะธรรมของมัน

+++ ตรงนี้ของคุณ เป็นการ "ถอยห่างจากหน้าจอ" เฉย ๆ นะ ยังไม่ใช่การคุม "อัตตา" ให้ถอยออก ห่างออก จากสภาวะธรรม

+++ ต้อง "ระลึก - เข้าสู่ - สภาวะรู้" ด้วยการ "บังคับ/กำหนด จิต" ให้ได้นิสัย เท่านั้น จึงไปต่อได้

+++ ให้ใช้ "อาการ" เป็นตัวนำ "ภาษา" ไปทีละ คำโดด ๆ ต่อไปก็จะเป็นไปเอง

+++ อานาปาน เป็น "เครื่องมือ" เฉย ๆ เพื่อ เป็นสะพานสู่ "สภาวะรู้/สติ" เท่านั้น
+++ เมื่อ "ถึงสภาวะ สติ" แล้ว ก็ย่องต้อง "วางกองลม" ทิ้งไป เหลือแต่ "รู้" เฉย ๆ

+++ จากนั้น จึง "ระลึก ถึง รู้ ตรงนี้" จึงจะเรียกว่า "ระลึกรู้" ตามอาการแห่ง ความเป็นจริง
+++ แต่โดยส่วนใหญ่ จะได้แค่ "ระลีก ลม" เท่านั้น ไม่ได้ ระลึก รู้ แต่ประการใด เป็นแค่ "ระลึก ลม" เฉย ๆ

+++ อุปกรณ์ในการ "ระลึกรู้" ที่ถูกต้อง เป็น สัมมาสติ จะมีอยู่ 4 แห่ง เท่านั้น คือ "กาย/รู้สึกกาย จิต/รู้สึกจิต" เท่านั้น
+++ แต่สำหรับ ผู้ที่ "ทำไม่ได้" ครูบาอาจารย์ ท่านก็ อนุโลม ให้ คือ "เอาแค่ บางส่วน" ก็ได้ จนกว่าจะ "ได้ทั้งตัว" นั่นเอง

+++ "ลมหายใจ" เป็นส่วนหนึ่งที่ "อยู่ในกาย" อยู่กับลม จนกว่า จะอยู่กับกาย "ได้ทั้งตัว"
+++ เมื่อได้ "กายทั้งตัว" ก็จะ "วางลม" ไปเอง จากนั้นก็อยู่กับ กาย ต่อไป
+++ ตรงนี้ เรียกว่า เมื่อฝึก "อานาปานสติ" ได้มากเข้า ก็ย่อมถึง "สติปัฏฐาน (ตามกาย)" ได้เอง
+++ เมื่อฝึก "กายสติ (รู้กาย)" มากเข้า ก็ย่อมได้มาซึ่ง "รู้สึกกาย สัมปชัญญะกาย" เรียกว่า "สัมโภชฌงค์" ได้เอง

+++ ตรงนี้จึงเป็น "รู้อยู่กับธรรมชาติ" หากของคุณ ตรงกับที่กล่าวมา ก็ ยินดีด้วย แต่ถ้ายังไม่ตรง ก็ "รอบคอบ" ไว้ด้วยนะ

+++ อาการของคุณ ยังเป็นอาการ "เข้าใจ" เฉย ๆ ยังไม่ได้ "เห็น" ตามอาการ
+++ อาการของ "ตัวกู/อัตตาจิต" ตรงนี้ มันเข้ามา "บดบัง รู้" ในระดับ "อรูป" นะ
+++ รอบคอบ ให้มาก ๆ "พยายาม กำหนดรู้ ให้ได้ แล้ว อยู่กับรู้ ในนาน ๆ" ก็จะ ฝ่าฟันไปได้เอง นะ
================================================

+++ อุปปาทานขันธ์ เป็นอาการที่
+++ 1. ตัวพูดมาก (วจี/มโน) ทำงานบดบัง รู้"
+++ 2. อัตตา ส่งกระแสเข้า เชื่อมต่อกับ ตัวพูดมาก (บาลีเรียก วิตก)
+++ 3. อัตตา เคลื่อนเข้าสู่ (โอปนยิโก) ตัวพูดมาก
+++ 4. อัตตา "อยู่" ใน ตัวพูดมาก (บาลีเรียก วิจารณ์)(เอากิเลส เป็น วิหารธรรม)
+++ 5. อัตตา เป็น ตัวพูดมาก (กิเลส เป็น กาย) เป็น สักกายะทิฏฐิ
+++ 6. กู เป็น กิเลส เรียบร้อยแล้ว เอวังเลยกู ...

+++ ตรงนี้เป็นอาการที่ "จิต เกาะ กิเลส (วจี/มโน)"
+++ แต่ฝึก "รู้ ตัว/กาย" มาบ้าง จึงได้ "อุปปนิสัย" ในกาย อยู่บ้าง
+++ ดังนั้น "กาย" จึงปรากฏมาเป็น "เครื่องรู้" ในการ "ถ่วง กิเลส"
+++ แต่ "กู ในข้อ 6" จะเอา "กิเลส เป็น วิหารธรรม" เลยหงุดหงิด
+++ เพราะ "กู ในข้อ 6" ไม่ยอมเอา "กาย เป็น วิหารธรรม" เลยติดขัด

+++ คำตอบในวรรคนี้ คือ "กู" ไม่ยอมเอา "กาย" เป็นวิหารธรรม ก็เลย "ไม่สบายตัว"

+++ คำตอบในวรรคนี้ คือ "กู" ไปเกาะกับ "จิต ที่ฟุ้งซ่านอยู่" เลย "อึดอัด"F

+++ ตรงนี้เป็นอาการ "กาย ถ่วง กิเลส" แต่ไปเอา "กิเลส"
+++ เลยกลับกลายเป็น "กาย เป็นเครื่องถ่วง" ตามที่ กิเลส มันบอก นั่นแล...

+++ "รอบคอบ ให้ มากที่สุด" กับประโยคนี้ นะครับ "สติรู้จริง นิ่งเป็นใบ้ สติพูดได้ ยังไม่ใช่ของจริง" นะ
================================================

+++ อาการ "เป็นอย่างนี้" ที่แท้จริง คือ
+++ 1. รู้กายทั้งตัว
+++ 2. ปล่อยให้ "กาย มันหายใจ เอาเอง"
+++ 3. อยู่กับ "กาย" อย่าอยู่กับ "ลม"
+++ 4. เมื่อทำได้ จะมีอาการ "ลม อยู่ส่วนลม" "กาย อยู่ส่วยกาย"

+++ ตรงนี้เป็น "วิมุติญาณทัศนะ (แยก ลม/กาย)" เบื้องต้น
+++ ตรงนี้ถึงจะเป็น "ลมหายใจเข้าออกเป็นอย่างนี้" ตามความเป็นจริง
+++ แต่ ต้องอยู่กับ กาย ทั้งตัว ให้ได้ จริง ๆ เท่านั้น

+++ อาการ "อึดอัด" เกิดจาก การที่ "อัตตา/ตัวกู" ก่อเกิดอาการ "เกร็งตัว" ก่อนที่จะ teleport ส่งออก เข้าสู่ อุปปาทาน
+++ อาการ "อึดอัด/เกร็งตัว" นั้นแล .... ทุกข์สัจจะ

+++ เริ่ม "รู้สึก ในบริเวณนี้ได้" ก็ถือว่า "เริ่มพอจะ ใช้ได้" แล้วหละ

+++ จิตส่งออก คือ "สมุทัย" นั่นคือ อาการ จิตส่งออกไปหา อุปปาทานขันธ์
+++ ผลลัพธ์ คือ "ทุกข์" นั่นคือ อาการ "อึดอัด/เกร็งตัว" ของอัตตา นั่นแล...
+++ จิตเห็นจิตเป็น "มรรค" นั่นแล คือเริ่ม "เห็น/เข้าใจ" ในบริเวณนี้ได้
+++ ฝึกฝนต่อไป จนกว่าจะ "จบเกมส์" นั่นแลจึงเป็น "นิโรธ" ปิดเกมส์ ได้

+++ ให้เปลี่ยนเป็น "กำหนด" ให้ได้ แล้วจะ "เข้าสู่ สนามจริง" นะ ฝึกเข้าให้มาก ๆ ไว้
+++ อ่านแล้วทำ ทบทวน ตั้งแต่หน้าแรก แล้ว "ลงมือ กำหนด" เมื่อไร ก็จะ "เข้าสนาม" ได้เลย

+++ ลุงแมว ไม่เคยมีปัญหาในเรื่อง "หวงกระทู้"
+++ ดังนั้น "ยืมได้ โดยไม่ต้อง ผ่อนดอก" นะครับ

 

ไม่รู้จะพูดอย่างไรดีนอกจากคำว่าขอบคุณมากครับเข้าใจชัดเจนมากๆถึงจุดที่เราเป็นและจุดที่เรากำลังจะก้าวเดินต่อไป และตัวนี้มันก็พูดมากจริงๆครับ ไม่รู้จะเริ่มตอบท่านตรงไหนดี แต่ตรงนี้ "ของจริงนิ่งเป็นใบ้ ไอ้ของพูดได้ ไม่ใช่ของจริง" ตรง ๆ ตามนั้นเลยครับ
อาการดูไกล ดูใกล้มันเป็นความรู้สึกของผมเองมากกว่าครับ ส่วนเรื่องฌาน 4 นั้นคงไม่ได้แน่นอนครับเพราะผมนั่งสมาธิ แค่ 30 -60 นาที ครับ

ตรงนี้ละครับ ที่ทำให้ผมกระจ่าง ผมรู้ลมมานานเป็น 10 ปีละครับปัจจุบันก็พยายามรู้ลมอยู่ ก็รู้สึกว่าทำไมมันอึดอัดบอกไม่ถูก ท่านธรรม-ชาติไม่บอกผมไม่รู้จริงๆ ทั้งๆที่ รู้กายคือรู้ธรรมชาติ เป็นวิหารธรรมที่ผ่อนคลายสบายๆ ที่สุดแล้ว(อยากจะร้องไห้จริงๆ) ผมสังเกตุมานานมากๆละเวลารู้ตัวทั่วพร้อมนี่มันผ่อนคลายสบายดีนะ แล้วผมก็กลับมารู้ลมต่อ ตอนนี้ผมมารู้กาย(ทำได้ตลอดเวลาที่ต้องการครับ) ก็เห็นอ่อเวทนาอยู่ตรงนี้(ตรงใจ) นะความคิดอยู่ตรงนี้นะ(แถวๆหน้าผาก) เราคิดอยู่ตรงนี้นะ(ด้านในสมอง) เวลากิเลสมันจะทำงานตอนกระทบก็จะแว้บๆที่จิตกลางหน้าอกก่อน(เกิดขึ้นตอนเย็นๆ) ผิดถูกอย่างไรขอท่านธรรม-ชาติ ช่วยตรวจทานด้วยครับ สำหรับคืนนี้ผมขอไปนอนกอดกายให้ชื่นใจก่อนครับ แต่นี้ไปก็จะเริ่มรู้กาย รู้ทุกอย่างไปตามนั้นละครับ
สำหรับท่าน นีโอ ผมไม่กล้าเรียกลุงแมวหรอกครับ เส้นผมผมก็เริ่มหงอก หนวดก็เริ่มหงอก ขนจมูกยังมีหงอก เรียกท่านแมวดีกว่าครับ และขอบคุณอีกครั้งสำหรับเจ้าของบ้านนะครับ

 

ตอนนี้ผมเริ่มอยู่กับกาย มันจะกลั้นหายใจเองโดยอัตโนมัติ หลายๆครั้งมาก เหมือนมีการปรับระดับลมหายใจให้เข้ากับกายก็จะลองดูครับว่าอาการแบบนี้จะเกิดจนผมหลับไปเลยหรือเปล่า
ถ้าให้ผมเดาตัวกูพยายามจะยึดลมหายใจจนมันหายใจอึดอัด แต่พอรู้กาย ธรรมชาติจะทำงานของเขาเป็นปกติมันก็เลยชักเย่อกันแบบนี้ จะทำอะไรก็ทำไปเก่งกับธรรมชาติเดี๋ยวมันก็รู้เองส่วนผมก็รับไปเพราะไปสร้างมันไว้ แบบนี้หรือเปล่าครับท่านธรรม-ชาติ

 

เช้านี้รู้สึกตัวมาก็ยังมีการกลั้นหายใจเป็นระยะแต่อาการอึดอัดบรรเทาเบาบางลงไปมากแล้ว แต่การนอนรู้ตัวถ้าทำไปนานๆในอดีตมันจะแน่นๆไปทั้งตัวซึ่งผมจะเป็นบ่อยๆ แล้วมันจะดิ่งลงไปเรื่อยๆ จนรู้สึกเหมือนจะมีพลังงานไหลออกมารอบๆตัว ผมก็จะพยายามหยุดเลิกไม่ทำต่อไปครับ
อ่อในอดีต 20 ปี+ตอนบวชพระ ผมเคยปฏิบัติสายยุบหนอพองหนอของคุณแม่สิริ กริณชัยครับ ซึ่งจะมีการฝึกรู้อริยบทย่อย ผมก็พยายามทำมาตลอดถึงจะไม่เข้มข้นก็ตามครับ ท่านธรรม-ชาติ

 

บัวปริ่มน้ำฮับ

 

+++ อือ... ไม่ใช่ "ปริ่มน้ำมัน" นะ 555

 

+++ ภาษาง่าย ๆ คือ หากเป็น "ตัวเรา/ตัวกู" เข้าไป ใกล้/ไกล จากสภาวะนั้น
+++ โดยไม่เกี่ยวข้องกับ "กายเนื้อ" ก็ถือว่า "ใช้ได้" แต่ต้องเป็นการ เข้า/ออก "ทั้งตัว"

+++ ฌาน เป็นเรื่องของ "การเข้าถึง/การอยู่/การเป็น" ตาม อาการดังนี้
+++ 1. เดินจิต "ขาเข้า = วิตก" (พินิจ) (จ่อ/ไม่จ่อ ของหลวงตามหาบัว)
+++ 2. เดินจิต "เข้า/อยู่/เป็น = วิจารณ์" (ณ ขณะที่ "เป็น" คือ ฌาน 4)
+++ ส่วนการ "เป็น ฌาน 4" จะ นาน/ไม่นาน ไม่เกี่ยวกับเวลา
+++ ทั้งหมดอยู่กับ "งานเสร็จ" ก็ออกมา เท่านั้นเอง "1-2 นาที" ก็ได้ ถ้าเสร็จงาน

+++ นั่นแหละ "พิษของภาษา" เขาบอกอยู่แล้วว่า "รู้+ลม"
+++ แต่กลับกลายเป็นว่า "ดู+ลม = เป็นลม" ผิดนั่นแล...

+++ คำว่า "ใจ" เป็นคำ ๆ หนึ่งที่ผม "พยายามหลีกเลื่ยง" ไม่ใช้มัน
+++ เพราะ "แต่ละคน จะ นิยามแตกต่างกัน" ลงท้ายคือ วิวาทะ เท่านั้น

+++ เมื่อมาถึง "ในบริเวณนี้" ให้พยายาม "ตัดภาษาที่เยิ่นเย้อออก" หากเป็นไปได้ ให้ใช้เพียง "คำโดด ๆ" ก็พอ
+++ หาก คำโดด คำเดียว "ชี้อาการ" ไม่ถึง ก็ให้ใช้ "คำโดด แบบ ล้อมกรอบอาการ" ก็จะได้ อาการตรง ๆ ออกมา

+++ เช่น ในวรรคนี้จะออกมาเป็น จิต "ผุด" แถวลิ้นปี่ แล้ว มีการ "เชื่อม" มาจากบริเวณ "หน้าผาก" แล้วเรา "ปรุง" ข้างในกะโหลกศีรษะ ฯลฯ
+++ หากเป็นอาการตามที่กล่าวมา ถือว่า "ถูกต้อง" ในขั้นตอนนี้แล้ว
==========================================

+++ ให้สังเกตุให้ดี ๆ ว่า มันเป็นอาการ "จิตหยุด กายหยุด ลมหยุด" ณ ขณะจิตเดียว ใช่หรือเปล่า
+++ ปัญหาอยู่ที่ "การอยู่" ในขณะจิตที่ 2 คือ "เข้าไปยัง อาการที่ สัพสิ่งหยุด ณ วาระจิตนั้น ๆ"
+++ ตรงนี้ "ภาษาของผม+กลุ่มฝึก" จะใช้ คำศัพท์ 3 คำ ระบุตามอาการ คือ "ตรึง/แช่/อยู่ ใน หยุด"

+++ หากคุณ ฝึกเข้า "ใกล้/ไกล" ได้อย่างถูกต้อง
+++ ตรงนี้ คุณ สามารถ "เข้าไป/อยู่" ณ สภาวะที่ "สัพสิ่งหยุด" ณ วาระจิตที่ 2 ได้เลย

+++ ขั้นต่ำที่สุด ตรงนี้คือ "ฌาน 4" หากทำได้ดีจริง ๆ ณ "สัพสิ่งหยุด" มันจะกลายเป็น "สัพสิ่ง ดับ"
+++ ณ ที่ "สัพสิ่งดับ" ตรงนี้ หากเกิดอาการ "กาย/จิต รูป/นาม" ดับหายไปหมด จะเรียกว่า "นิโรธ"

+++ เพียงแค่ "กำหนดเพียง กาย อย่างเดียว" อะไร ๆ ก็เกิดขึ้นได้ ตรงนี้ "แล้วแต่วาสนา"
+++ แต่อาการ "ดับหมด" ตรงนี้ ผมจะยังไม่แนะนำ เพียงแต่ บอกอาการแบบ "คร่าว ๆ" ไว้เฉย ๆ
+++ เผื่อไว้ในกรณีที่มันเกิดขึ้น จะได้ "อยู่" และ "เป็น" ได้ ตรงนี้ พอเป็นแนวทาง เท่านั้น

+++ ณ ขณะที่เกิดอาการ "สัพสิ่งหยุด" ให้รู้ไว้อย่างคร่าว ๆ ด้วยว่า "ตน/อัตตา" มันก็ หยุด ตามไปด้วย เช่นกัน
+++ ตรงนี้ ณ ขณะที่ "ตน/อัตตา หยุด" ก็ให้ "อยู่" เช่นนั้น อาการ "ต่อเนื่อง" ของมัน คือ "คลายตัว และ ปล่อย" อัตตา

+++ ณ ตรงนี้ ให้ "รู้" อยู่เฉย ๆ "ปล่อย" ให้ กาย มันหายใจเอาเอง ไม่ต้องไป "ช่วย/แทรกแซง" อะไรกับมัน
+++ หน้าที่ คือ "อยู่กับรู้" แต่เพียงอย่างเดียวก็พอ แล้ว "ทุกอย่าง จะ ดำเนินไปเอง ตามธรรมชาติของ ขันธ์"

 

+++ ตรงนี้แหละที่ผมใช้ศัพธ์ว่า "แทรกแซง" ดังนั้น ปัญหาอยู่ที่ "การอยู่" ว่าจะ "อยู่กับสภาวะธรรมใด"
+++ หากมีนิสัยในการ "อยู่กับลม มันจะอึดอัด" หากเปลี่ยนมาเป็น "อยู่กับรู้" มันจะสบาย
+++ ตรงนี้ สำหรับคุณ คนโง่โง่ น่าจะผ่านได้ "ไม่ยาก" ตรงนี้เรียกว่า "ใช้ สติรู้ เป็น วิหารธรรม" นั่นเอง

+++ นั่นแล... "นิสัยเก่า ที่ชอบ อยู่กับลม" หากชักเย่อนานไป อาการ "ธาตุไฟแตก" ย่อมเกิดขึ้นได้
+++ แต่จะ "เว้นไว้ ไม่อธิบาย" ในช่วงนี้ เพราะ "ยิ่งอธิบายมาก ก็จะเกิด นิวรณ์มาก" เช่นกัน

+++ ตรงนี้ เกิดจาก "คำศัพธ์คำเดียว" ที่บกพร่อง นั่นคือ "ดูลมหายใจ" ทั้ง ๆ ที่ต้องเป็น "รู้ลมหายใจ"
+++ นี่แล... "พิษของภาษา ที่ไม่ตรงกับอาการ ตามความเป็นจริง" ดังนั้น ให้ใส่ใจกับ "ภาษาสื่อสาร" ให้มาก
==========================================

+++ ตรงนี้ หาก "เลือกอยู่ กับความรู้สึกทั้งตัว ให้เป็น" ก็จะเข้าสู่หมวด "สัมโพชฌงค์" สัมมาสมาธิ ในทันที

+++ จริง ๆ แล้ว ตรงนี้ "ถูกต้อง" ตามอาการของมัน ซึ่งเป็นอาการ "รู้สึกตัว ทั่วถึง ทั้งตัว"
+++ เปลี่ยนจาก "หมวดสติ สู่ หมวดสัมปชัญญะ" ซึ่ง "ไม่ใช้/ไม่มี" ลมหายใจเข้ามาเกี่ยวข้อง

+++ อาการ "ดิ่ง" คืออาการ "ลงลึก" ตรงนี้ คือ "ระดับฌาน" ตัวจริง เสียดายที่ "ไม่รู้จักมัน" นั่นแหละ

+++ ตรงนี้จริง ๆ คือ "ปิติ 5" ในระดับ ฌาน 2 ทั้งตัว
+++ เรียกว่า ตัวทั้งตัว "เป็น" ฌาน ทั้งแท่ง
+++ หากคุณ "อยู่" กับมันเป็น
+++ คุณจะได้ "สัมปชัญญะ 4 ปิติ 5" ครบถ้วน
+++ และสามารถ "เดินจิต" ต่อจนจบ "โภชฌงค์ 7" ได้เอง

+++ จริง ๆ "ต้อง" พยายามทำต่อไป จนจบ "โภชฌงค์ ทั้ง 7" นะ

+++ หากคุณทำ "ความรู้สึกตัวทั่วถึง ทั้งตัว" คุณจะ "สำเร็จวิชา หนอ" ไปโดยปริยาย
+++ เพราะมัเป็นการ "รู้+รู้สึก" ทุกหนอ อยู่แล้ว โดยไม่ต้อง "บริกรรม หนอ" ด้วย "ตัวพูดมาก" เลย

+++ หากคุณทำ "ความรู้สึกตัวทั่วถึง ทั้งตัว" ทุกอิริยาบถย่อย รวมทั้ง "ขณะจิต" ที่สั่งงาน
+++ เช่น "จิตสั่ง" ก้าว ย่าง ยก เยื้อง ต่าง ๆ คุณจะ "รู้" ชัดเจนว่า "มันสั่งมาจาก ลิ้นปี่"
+++ จากตรงนี้ คุณ จะก้าวเข้าสู่ "อภิธรรม เจตสิก" ด้วยการปฏิบัติ ด้วยตัวคุณเอง
+++ ตัวสั่ง "เจตสิก" หาก อัตตา/ตัวดู ไม่ทำตาม ไม่ต่อติด มโนกรรมนั้น ๆ เป็น "โมฆะ"

+++ ต่อไปจะ "ค่อย ๆ" ทราบไปเอง นะครับ

 

+++ ที่ต้อง โพสท์เป็น 2 ท่อน เพราะ มีการ "ตัด" การโพสท์ จากใน Server หรือ "การตั้งค่า" อะไรบางอย่าง ใน Text Box ของการโพสท์ ที่มีการ Limit ความยาว นะครับ

 

ไม่มีอะไรจะกล่าวนอกจากคำว่าขอบคุณมากๆ อีกครั้ง

แบบนี้พอมันมีกริยาแว้บที่หน้าอก ผมก็ตัดไปเลยหรือเปล่าครับ เพราะถ้ามันเกิดนานขึ้นมันก็ขยายตัวมากขึ้นครับ ปัจจุบันนี้ผมจะตัดทิ้งไปเลยครับ

ตามนั้นเลยครับ รู้แล้วจะเป็นลม

ขอโทษครับจะพยายามเรียบเรียงให้ดีขึ้นครับ คือ หน้าผาก กับกะโหลก เป็นเราเห็นในตอนนั้น ส่วน ที่จิตผมดึงมาจากสัญญา ก็เลยเรียงลำดับผิดครับท่านธรรม-ชาติ

ปัจจุบันตอนพิมก็ยังเป็นอยู่ครับคือเป็นมากเลยตั้งแต่เมื่อวานซืนมีอาการตลอดเวลา เป็นอาการ จิตหยุด กายหยุด ลมหยุดครับ ณขณะจิตเดียวครับเพราะจิตไม่ได้ขยับไปไหนเลย แต่มันก็จะกลั้นหายใจไปเรื่อยๆจนถึงจุดๆนึงมันก็จะหายใจเข้าของมันเองครับมันก็อึดอัดสลับสบายอยู่แบบนี้ละครับ
แหะๆ แล้วผมจะทำอะไรได้ละครับท่าน ธรรม-ชาติ ทำได้แค่มองตาปริบๆ ก็แล้วแต่วาสนาอย่างที่ท่านบอกละครับ

รับทราบครับผม

 

พยายามปฏิบัติให้ได้ตามนี้โดยสม่ำเสมอครับ

- - เมื่อก่อนเกิดขึ้นทุกวันตอนเช้าๆเลยครับ ผมก็ลุกหนีตลอดที่มีอาการ แต่ทุกอย่างเริ่มใหม่ได้ครับถ้ามีความพยายาม

กราบขอบคุณครูบาอาจารย์สายคุณแม่สิริ กริณชัยด้วยครับ ท่านบอกให้ทำเถอะมันดีโชคดีที่ผมไม่ฉลาดนักก็เลยทำมาตลอด 6-7 ปีแรกมีหนอ หลังจากนั้นมันก็กลายมาเป็นรู้เฉยๆไปเองครับ

ตอนนี้ผมยังเห็นไม่ชัดครับเพราะยังมีอาการ แน่นๆที่หน้าอก(แต่ก็ยังพอรู้สึกได้เล็กน้อยครับ) กับยังมีอาการหน่วงๆที่หน้าผาก และยังเสียดๆที่ในสมอง (ทั้ง 3 อาการนี้เป็นมาหลายปีแล้วครับ) เมื่อก่อนอาการเสียดในสมองจะรุนแรงมากตอนนี้ก็เบาบางลงไปมากแล้วแต่ก็จะมีกลับมามั่งเป็นระยะๆ
สรุปเรื่องอนาคตอะไรจะเกิดก็เกิดครับ ปัจจุบันพยายามรู้สึกตัว หรืออยู่กับรู้ตามที่ท่านธรรม-ชาติบอกครับผม

 

ปล. ท่านแมวอย่าทอดผมเลยครับ ผมเจียวแล้วไม่อร่อยครับ

 

หลังจากนอนใกล้หลับเหลือแต่รู้ รู้สึกเหมือนก้อนกลมๆวิ่งอยู่บริเวณหน้าผาก ก้อนกลมนี้เหมือนเป็นก้อนที่พูดหรือแสดงภาพตลอดเวลา รู้อยู่อย่างนั้นเหมือนก้อนกลมๆมันรั่วมานิดหน่อย มีเสียงดังปุๆด้วยตอนนั้น รู้สึกเหมือนมีพลังงานไหลออกมาทางจมูกปากด้วยครับ อาการนี้เกิดขึ้นมานานแล้วแต่จะมาเป็นระยะๆครับ