จิตเที่ยง

(พระผู้มีพระภาคตรัสพระคาถานี้แก่พระสังฆรักขิตเถระ ดังนี้)
[๓๗] คนเหล่าใดสำรวมจิต
ที่เที่ยวไปไกล๑- เที่ยวไปดวงเดียว๒-
ไม่มีรูปร่าง๓- อาศัยอยู่ในถ้ำ๔-
คนเหล่านั้นจักพ้นจากเครื่องผูกแห่งมาร๕-

มหาสมณะ ตรัสว่า จิตไม่มีรูปร่าง สัณฐาน ไม่เป็นจุด เป็นดวง ไม่มีมืด มีสว่าง

จิต ที่คุณไปเห็น ...ไปเห็นอะไร หน้าตา สัณฐาน สุก สว่าง อย่างไร กันหรือ

ตะครุบ อะไรไว้ คายออกไป แล้วหันมา กลัดกระดุม

 

ผมว่าไปนอนเถอะ หวังดีนะ

 

เคยเห็น กระดุมเม็ดสุดท้าย ไหมฮับ

กระดุม เม็ดสุดท้าย ชื่อ ญาณรู้อริยสัจจ4

ญาณรู้อริยสัจจสี่ เวลาไป เห็น ไปเจอ สิ่งที่ถูกรู้ถูกเห็น คุณว่า มันคือ เห็นเจ้าของ เปล่าฮับ

ถ้าไม่ใช่

กำหนดรู้ไปด้วยว่า ญาณอริยสัจจสี่ ก็ เกิด ดับ

ฮะ เอ่อ

ของมันเกิดดับ จำเป็นไหมฮับ จะต้องไปกล่าวว่า หน้าตามันเป็นยังไง สุกสว่าง
ขนาดไหน

อาหาร หากไม่มี จิตก็ตั้งอยู่ไม่ได้

คนละเรื่องกับ ไม่มีจิต โยนทิ้งหน่าฮับ ฮี้ ฮี้ ฮี้

 

ธรรมชาติก็เป็นอยู่อย่างนั้นเองแหละครับวันยังค่ำ ต่อให้เราเถียงกันแทบเป็นแทบตายว่ามันเป็นอะไร ยังไง มันก็ยังเป็นของมันอยู่อย่างนั้น เราจะโง่หรือฉลาดก็ตาม ธรรมชาตินั้นจะไม่มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรกับเราด้วยเลย พอมองออกไหมครับ ฝั่งโน้น ฝั่งนี้ หรือในระหว่างด้วย อย่ามองไกลนะ มองที่การมีผัสสะนี่แหละครับ สิ่งผัสสะ กับ ความปรุงแต่งในผัสสะ เอาบทพาหิยสูตรมาจับจะชัดมาก ลองค้นดูครับ นี่แหละสิ่งที่น่าพิสูจน์ครับ

 

ครับ

 

ก็บอกมาชิ จิตคุณตาหน้าเป็นอย่าไร?

ถ้าเราภาวนาค้นหาจิต เหมือนวิดน้ำเพื่อหาปลา

ต้องบอกได้ชิ เพราะจิตมีอยู่ในขันธ์ห้า

 

น่าจะแยกรูปรสกลิ่นเสียงสัมผัส กับ ความมีสัญญา สังขารไปเองในเมื่อตากระทบรูป หูกระทบเสียง จมูกได้กลิ่น ลิ้นรับรู้รส กายถูกต้องสัมผัส ใจรับรู้ในธรรมารมณ์ให้ออกน่ะครับ แล้วดูว่าความติดใจมันอยู่ส่วนไหน รูปก็เป็นเช่นนั้นเอง นามทำหน้าที่อย่างนาม อุปาทานในรูปนามขันธ์ ๕ ก็อีกตัวนึง

 

พอดีตั้งกระทู้ว่าด้วย เรื่องจิตนะครับ
เลยไม่พูดสิ่งที่ท่านเขียนมา

ผมเข้าใจนะ ที่พาหิยะตี้เหี้ย(จิต)ตาย
ขณะผัสสะตากระทบรูป หูกระทบเสียง

ในสูตรสามเณรสอนตีเหี้ยนะ
มีเหี้ยตัวหนึ่ง อาศัยในจอมปลวก มีทางเข้าออกหกทาง

ท่านพาหิยะท่านฉลาดมาก ดักทำลายจิตอวิชชาได้ โดยไม่ต้องขุดจอมปลวก
เพื่อหาตัวเหี้ย ให้ลำบาก

 

จิตอวิชชา กับ รูปนามขันธ์ ๕ คนละตัวกันมั้ยครับ เพราะมันมีเรื่องของอุปาทานขันธ์ ๕ มาเกี่ยวข้องด้วย หมายความว่า มีตัวที่ไปยึดมั่นในรูปนามขันธ์ ๕ อีกที แค่อยากจะลองไล่เลียงทำความเข้าใจดูครับ

 

ครับ

 

คุยกับคุณกล่องไม้ขีดต่อ..
แม้จะยังละอวิชชาไม่ได้ แต่อวิชชานี่ก็มีเกิดมีดับไหมอะครับ

 

จิตอวิชชา มันไวมาก ทางวิ่งเข้าออกหกทาง(อายตนะหก)
พระพุทธเจ้าบอกไว้ ไม่มีอะไรทำงานเร็วเท่าจิต

เวลาเกิดผัสสะ ในทวารทั้งหก จิตออกทำงานร่วมด้วยเสมอ

 

อย่างนี้แสดงว่า เวลาไม่เกิดมันก็มีอยู่ด้วยเหมือนกันใช่ไหมครับ

 

ครับ
จิตอาศัยในขันธ์ห้า ขันธ์ห้าไม่ใช่จิต
ทวารหก(ตา หู....ใจนึกคิด)ทางเดินของจิต

อย่างที่สามเณรสอนตีเหี้ย
มีเหี้ยตัวหนึ่งอาศัยในจอมปลวก(ขันธ์ห้า)
มีทางเข้าออกหกทาง(ทางวิ่งเพื่อรับรู้ตอนผัสสะ)

 

กำลังนึกอยู่ครับว่า มันจะเชื่อมโยงยังไงถึงจะข้ามไปเห็นถึงฝั่งโน้นได้ เพราะฝั่งนี้เป็นเรื่องของเหตุปัจจัยล้วนๆ เพราะสิ่งนี้มีอยู่ สิ่งนี้จึงมีอยู่ฯ ฝั่งโน้นเหตุปัจจัยนี่ไม่เกี่ยวข้องแล้ว เป็นอสังขตธรรม คุณมีประสบการณ์ตรงนี้มั้ยครับ เพราะส่วนตัวคิดว่า มันต้องไปเห็นธรรมพ้นสมมุติ พ้นขันธ์เสียก่อน จึงจะเกิดปัญญาแยกสมมุติ วิมุติออก เห็นส่วนที่เป็นการหลงกระทำ เลิกทำสีลพตปรามาสได้ จึงจะเริ่มเดินปัญญาอย่างถูกตรงไปเอง พอเข้าใจเรื่องอสังขตธรรม ธรรมพ้นสมมุติไหมครับ

 

ช้าก่อง อย่าพึงตำหนิจิต ใส่ร้ายจิตว่าเป็น ตัวเฮีย แฝงอยู่ใน ขันธ์5

กิจในการภาวนา จะอยู่แค่เพียง การพิจารณา รูป สังขาร วิญญาณ สัญญา เวทนา
เที่ยง หรือ ไม่เที่ยง กิจอื่นไม่มีอีก

ไม่ต้องไป บัญญัติอะไรแฝงอยู่ตรงนั้นตรงนี้

ไม่ต้องบัญญัติกำหนดรู้ทั่วถึงขันธ์5ไม่เที่ยง แล้วจะ มีอะไรโพล่ มาจุกกรู้ !!

กิจในการภาวนา แค่แจ้งความไม่เที่ยงของขันธ์5 เท่านั้นพอ

ถ้าไป อุปมาอะไรมี แฝงในขันธ์5 หรือ ไป อุปทานเอาว่า เห็นขันธ์5
ไม่เที่ยงแล้ว จะมีอะไรโพล่ ล้วนแต่ สักกายทิฏฐิ ที่แฝงเร้นทั้งสิ้น

ดังอุปมา ชายผู้ประสงค์ร้ายต่อเศรษฐี ที่อุตสาห์ศึกษาภาวนา
ตามพระสูตร "ยมกสูตร"

 

พระพุทธเจ้าทรงตรัสว่าสังสาระนี้หาเงื่อนต้นเงื่อนปลายไม่ได้ หมายถึงหาจุดเริ่มต้นของการเกิดของเราครั้งแรกไม่ได้ คือหาเงื่อนต้นไม่ได้ ที่นี้การจะพิจารณาจิตเดิมแท้นี้เป็นจุดเริ่มต้นของชาติที่ 1 หรือชาติแรกของเรานั้นไม่ถูก มองในมิติเช่นนี้ยังไงก็ต้องหลงทาง แต่จิตเดิมแท้ที่หลวงปู่มั่นได้กล่าวไว้ในมูลของสังสารวัฎนั้น เป็นจิตเดิมแท้ที่เป็นเหตุของสังสารวัฎ คือเดิมจิตแท้ๆ จิตล้วนๆ จริงๆ ส่วนจิตของเราๆ นั้น คือจิตที่ห่อหุ้มด้วยกระเปาะไข่ เป็นชั้นๆ ชั้นในสุดก็คือจิตอวิชชา หรือจิตเดิมแท้ การปฏิบัติก็เพื่อเข้าถึงจิตเดิมแท้หรือจิตอวิชชานี้เอง แล้วทำลายจิตอวิชชา ก็คือเจาะกระเทาะกระเปาะไข่ อย่าเอาจิตเดิมแท้ไปเป็นตัวตั้งของการนับภพชาติมันจะทำให้สับสน

 

มันมีสองฝั่ง
ฝั่งสมมุติ
ฝั่งวิมุตติ
จะข้ามจากฝั่งสมมุติไปฝั่งวิมุตติ
ต้องทำลายจิตอวิชชา(ตั้วเหี้ย) ตัวเชื้อเกิด ให้ตายก่อน(เผาดวงจิต)
เมื่อเผาตัวเหี้ย(จิตอวิชชา)ด้วยอาสวะขยญาณ
จะปรากฏธรรมชาติอย่างหนึ่ง ปรากฏขึ้นมาให้สัมผัส รับรู้

ธรรมชาตินี้(ตัวธาตุรู้)เปิดเผยตัวมันออกมา
ตัวธาตุรู้ เมื่อหมดเชื่อเกิดแล้ว พอขันธ์ห้าหมดอายุลง มันจะดีดไปฝั่งวิมุตติโดยอัตโนมัติ

 

ฐีติ ภูตัง ที่หลวงปู่มั่นกล่าวว่าเป็น พ่อแม่ของอวิชชา ก็ไม่ใช่จิตบริสุทธิ์ เพราะอวิชชายังแทรกซึมเป็นเนื้อเดียวกับจิตได้ ต้องชำระซักฟอกถึงจะเป็นจิตบริสุทธิ์ได้

 

ผมคิดว่าผมเจอคนที่พูดแบบนี้หลายท่านเหมือนกัน ดูท่าทางท่านเหล่านั้นก็มั่นคงในสิ่งที่ปรากฎกับท่านมาก แต่บางทีก็ให้รู้สึกว่า อัศจรรย์ของจิตมันทำอะไรได้เยอะมากมาย ถามโดยซื่อนะครับ ที่ว่าต้องทำลายจิตอวิชชา อันนี้ใครที่เป็นคนสั่งการ อันนี้เราได้สนใจตัวสั่งการตัวนี้ด้วยไหมครับ